tag:blogger.com,1999:blog-36921897948359736162024-03-19T15:53:46.090+07:00@.อ่านละครทีวี.@อ่านนิยายรายวัน,อ่านละครzensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comBlogger283125tag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-42467405548537716882015-06-09T14:41:00.004+07:002015-06-09T14:41:34.627+07:00อ่านละครข้าบดินทร์ อ่านละครเรื่องหนึ่งในทรวง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhTmufXFWsRsdhurXByeLsfeTxNsEDnmOqorPt3bh6g3G8k4V952vW_k2alXCD5yZMs0FFwAMVvl23_ukSxndyfdCLnG2ePj3QAUajyU4J7U7u_fTOQ7TALQaniDu4J6DxEcU_N3fFigLr/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhTmufXFWsRsdhurXByeLsfeTxNsEDnmOqorPt3bh6g3G8k4V952vW_k2alXCD5yZMs0FFwAMVvl23_ukSxndyfdCLnG2ePj3QAUajyU4J7U7u_fTOQ7TALQaniDu4J6DxEcU_N3fFigLr/s1600/1.jpg" /></a></div><h2 style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 22px; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; margin: 0px; orphans: auto; position: relative; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;"><a href="http://rakongseries.blogspot.com/p/ken-streutker.html" target="_blank">อ่านละครข้าบดินทร์ [ตอนล่าสุดคลิก]</a></h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBiAuMQGF09DaETbbGirVV7rAs9Jb9tOsdvmRKiNoQZrgnwLC61S4IzrAH0g0-jDrveIAw7I2n4vMXiKwZSjjygbG3m6anR6PYgu4UYr1wqNn56jz5TYQiNT7qlD2u-DFpKd6bPBWSqJSR/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBiAuMQGF09DaETbbGirVV7rAs9Jb9tOsdvmRKiNoQZrgnwLC61S4IzrAH0g0-jDrveIAw7I2n4vMXiKwZSjjygbG3m6anR6PYgu4UYr1wqNn56jz5TYQiNT7qlD2u-DFpKd6bPBWSqJSR/s1600/2.jpg" /></a></div><h2 style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 22px; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; margin: 0px; orphans: auto; position: relative; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;"><a href="http://rakongseries.blogspot.com/p/blog-page_19.html" target="_blank">อ่านละครเรื่องหนึ่งในทรวง [ตอนล่าสุดคลิก]</a></h2>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-61011314083885663122015-05-10T07:09:00.003+07:002015-05-10T07:09:19.540+07:00อ่านละครทีวีรายวันตอนล่าสุดอ่านละครรายวันตอนล่าสุด<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWvaytxDPn9MBqpzQF58BDgjBlrAvAxsqKWaAu0HzaSljh015n6e5GQmbLUHUcZurcSE0v2ZtfCYaENWJgGb06XdnIaDNvcMfvUjKPkNuxlYXOfxit1hZIghUJKal1YZ1GmUszZliiCl-f/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWvaytxDPn9MBqpzQF58BDgjBlrAvAxsqKWaAu0HzaSljh015n6e5GQmbLUHUcZurcSE0v2ZtfCYaENWJgGb06XdnIaDNvcMfvUjKPkNuxlYXOfxit1hZIghUJKal1YZ1GmUszZliiCl-f/s1600/1.jpg" /></a></div><a href="http://rakongseries.blogspot.com/p/blog-page_12.html" target="_blank"><span style="font-size: large;"><span style="color: red;">อ่านละครสุดแค้นแสนรัก[ตอนที่ 1 - ตอนอวสานคลิก]</span></span></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbzRAJylDPvMZPkRe2mm2pJQRVTQ7KtKZshLJ6Jkcl3H-RA2XbvstgTLVbqyZIvo01Fw-LsEZmhIViE6QJ_eeykzphlohw-zCe8FLF9r14ZaYwC77EDc114uKMEQlow4uXsgxOHW8AOTfA/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbzRAJylDPvMZPkRe2mm2pJQRVTQ7KtKZshLJ6Jkcl3H-RA2XbvstgTLVbqyZIvo01Fw-LsEZmhIViE6QJ_eeykzphlohw-zCe8FLF9r14ZaYwC77EDc114uKMEQlow4uXsgxOHW8AOTfA/s1600/1.jpg" /></a></div><a href="http://rakongseries.blogspot.com/p/blog-page_9.html" target="_blank"><span style="font-size: large;"><span style="color: red;">อ่านละคร ซีรีส์มาเพียเลือดมังกร ตอนกระทิง [ตอนที่ 1 - ตอนอวสานคลิก]</span></span></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEQ3JxjXXKOtMCUYFL3pPeOamxvsOKdSvUvrjYPpQzEHQsJPXWsIwrNd4zhd33TMDAbg61-ag2tVr-KXUqpcQOF0LWNds6CbBhC4fdBvolzyLk-6a92zJiMm-3yIz64-eAvmSo4Mr6jCdT/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEQ3JxjXXKOtMCUYFL3pPeOamxvsOKdSvUvrjYPpQzEHQsJPXWsIwrNd4zhd33TMDAbg61-ag2tVr-KXUqpcQOF0LWNds6CbBhC4fdBvolzyLk-6a92zJiMm-3yIz64-eAvmSo4Mr6jCdT/s1600/2.jpg" /></a></div><a href="http://rakongseries.blogspot.com/p/blog-page_86.html" target="_blank"><span style="font-size: large;"><span style="color: red;">อ่านละคร ซีรีส์มาเพียเลือดมังกร ตอนสิงห์ [ตอนที่ 1 - ตอนอวสานคลิก]</span></span></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbdjbHei98EJsA_xC-tUjl9Xix0kNPjgwK-c6RZ_YcCX5M2PbAtMLZM2_FO5JxEHv9ZbHb_k79g4-P9CwhB3WSiNO1Lj-6NV6N2a8xOkURVvCHbDftn6GuWTIKqOwM7yhuQXphtpojFcAd/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbdjbHei98EJsA_xC-tUjl9Xix0kNPjgwK-c6RZ_YcCX5M2PbAtMLZM2_FO5JxEHv9ZbHb_k79g4-P9CwhB3WSiNO1Lj-6NV6N2a8xOkURVvCHbDftn6GuWTIKqOwM7yhuQXphtpojFcAd/s1600/4.jpg" /></a></div><a href="http://rakongseries.blogspot.com/p/blog-page_44.html" target="_blank"><span style="font-size: large;"><span style="color: red;">อ่านละคร ซีรีส์มาเพียเลือดมังกร : เสือ [ตอนที่ 1 - ตอนอวสานคลิก]</span></span></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZw30uBOWaxBgEg8cBhNIVkWThoBf7oWfdIXzdZSUDyPfynDt5A-WvpKkshJjSZeufLdQO6Xca7jtNmprZ8MfstLheUoXuLyO-nVphe3jTIqKaiiJSGvEmX-I-ud6m1kfgFXffuW0AkLrI/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZw30uBOWaxBgEg8cBhNIVkWThoBf7oWfdIXzdZSUDyPfynDt5A-WvpKkshJjSZeufLdQO6Xca7jtNmprZ8MfstLheUoXuLyO-nVphe3jTIqKaiiJSGvEmX-I-ud6m1kfgFXffuW0AkLrI/s1600/3.jpg" /></a></div><a href="http://rakongseries.blogspot.com/p/blog-page_4.html" target="_blank"><span style="font-size: large;"><span style="color: red;">อ่านละครกลกิโมโน [ตอนที่ 1 - ตอนอวสานคลิก]</span></span></a><br />
<br />
<br />
<br />
zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-36225369317445539222013-11-21T09:18:00.006+07:002013-11-21T09:19:15.717+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(3) วันที่ 22/5 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(3) วันที่ 22/5 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi5u0v3dwCwxQDzo2LveYgzIF8Srci-pg7OSxp1kbnt2vHNAOUeXwDlcFnvzE2-hML9FRDTG6jwXS63b4BNTG_vP0Po52gacZt4qVIA-VUWscqve6Higm4WgzWcau6YFQ30uIl3vc6uq-P/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi5u0v3dwCwxQDzo2LveYgzIF8Srci-pg7OSxp1kbnt2vHNAOUeXwDlcFnvzE2-hML9FRDTG6jwXS63b4BNTG_vP0Po52gacZt4qVIA-VUWscqve6Higm4WgzWcau6YFQ30uIl3vc6uq-P/s320/16.jpg" /></a></div>วงดนตรีบรรเลง เปียโน เชลโล่สุดใจกับจารุณียิ้มแย้มกัน จับเสื้อผ้า เผ้าผมให้สวยงามพอดีผู้อำนวยการเขตฝึกหัดเดินเข้ามา หน้าตื่นๆ ถือเอกสาร และท่องคำอวยพรมางึมงำๆ ก้มดูโพย<br />
“เนื่องในวารดิถีเอ๊ย ไม่ใช่ ไม่ต้องดิถี เนื่องในวโรกาศ เอ๊ยผิดเอ...เนื่องใน...”<br />
สุดใจได้ยินหันไปจารุณีหันไปด้วย<br />
“ขอเชิญท่านผู้มีเกลียดเอ๊ย ผู้มีเกรียน เย้ย...ไม่ช้าย”<br />
สุดใจหันไปถาม<br />
<a name='more'></a><br />
“คุณเป็นใครคะ”<br />
“ผมคือนายอำเภอ เอ๊ย...ผู้อำนวยการเขตที่มาเป็นประธานในงานแต่งงานวันนี้ครับ” ผู้อำนวยการซับเหงื่อ “ทำไงดีๆ”<br />
“อะไรนะคะ”จารุณีถาม<br />
“เอ่อ...คือ...ผมเพิ่งได้เป็นผู้อำนวยการวันแรก ก็ต้องมาเป็นประธานงานแต่งงานสมรสครั้งแรกก็เจองานสมรสหมูงานนี้ ที่เจ้าหน้าที่เขาบอกว่า งานนี้จะแปลกๆหน่อย...ผมงงครับ ยังไม่คุ้น”<br />
“คนเรา...ต้องมีครั้งแรกเสมอค่ะ ไม่ยากหรอกค่ะ” สุดใจให้กำลังใจ<br />
“ใช่ค่ะ ก็แค่กล่าวอวยพรกล่าวสั้นๆนะคะ อย่ายาวยาวคนเบื่อค่ะ” จารุณีแนะ<br />
“เอ่อ...เห็นว่ามีเจ้าบ่าวสาม เจ้าสาวสาม อยู่ไหนกันมั่งล่ะครับ”<br />
สุดใจมองหาเจ้าบ่าวไม่เจอ กระซิบถามจารุณีที่ยืนข้างๆ<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>“เจ้าบ่าวล่ะ”<br />
จารุณีกระซิบถามต่อ<br />
“เจ้าบ่าวล่ะ”<br />
ในขณะที่กลุ่มผู้หญิงกระซิบถามต่อๆกัน ที่นั่งแถวด้านหลัง ผู้การก็กระซิบถามตำรวจอื่นๆเช่นเดียวกัน อีกแถวหนึ่ง คุณหลวง มิรันตีก็ถามเช่นเดียวกัน คำถามนี้อื้ออึงไปทั่วๆ<br />
<br />
ประตูโบสถ์เปิดออกแขกในงานพากันลุกยืน มองไปที่ประตูโกลเดนเบบี๋โปรยดอกไม้นำหน้าขบวนเจ้าสาวญาณินกับเนตรสิตางศุ์เดินมาคู่กัน โดยมีณัฐเดชอยู่ตรงกลาง ทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองให้เจ้าสาวควงเดินเข้ามาในงานพิธีที่ด้านหลัง สุคนธรสกับกรรณาเป็นเพื่อนเจ้าสาวญาณินกับเนตรสิตางศุ์ยิ้มแย้ม พยายามมองหาเจ้าบ่าวแต่ไม่มี ที่บริเวณพิธีมีแต่ผู้อำนวยการเขตยืนกางโพย ดูอยู่มุมหนึ่งญาณินกับเนตรสิตางศุ์งง ค่อยๆก้าวไป แอบกระซิบคุยกัน<br />
“แปลว่า...พวกนั้นหนีเราไปงั้นเหรอ” ญาณินกระซิบถามอย่างสงสัย<br />
“เป็นไปไม่ได้ค่ะ”<br />
ณัฐเดชเตือน<br />
“ยิ้มไว้ เดินไป ถ้ามันมาไม่ทัน มันตายแน่”<br />
แขกทุกคนก็งงๆเพราะไม่เห็นเจ้าบ่าวสุคนธรสบ่นๆ<br />
“ถ้าพวกนายไม่มา ฉันจะเสกหนังควายเข้าท้องให้หมด”<br />
แล้วในที่สุด เจ้าสาวสองคนก็เดินไปถึงด้านหน้าทำพิธีณัฐเดชพูดขึ้น<br />
“ท่านผู้อำนวยการเขตครับ นี่คือ...เจ้าสาวทั้งสองครับ ญาณิน และเนตรสิตางศุ์ครับ”<br />
แขกในงานงงๆญาณินกับเนตรสิตางศุ์หน้าเสียจะร้องไห้จับมือกันสุคนธรสแค้นผู้อำนวยการเขตอึ้งๆ<br />
“หา...ที่แท้...นี่คืองานแบบที่กำลังนิยมกันใช่ไหมเจ้าสาวสองคนจะแต่งกันเองโอ...ผมขอแสดงความยินดี แหม ตอนแรก เขาบอกว่างานนี้จะแปลกหน่อย มีคู่สมรสสามคู่อ๋อ ที่แท้ ก็คู่แรก คือคุณทั้งสอง”<br />
ผู้อำนวยการเขตมองไป เห็นมิรันตีกับแม่ญาณิน<br />
“แล้วนั่นคงเป็นอีกคู่สินะครับอายุมากไปหน่อย แต่ก็ยังโอเค แล้วนั่น...”<br />
<br />
ผู้อำนวยการเขตหันไปเห็นสุคนธรส กรรณา<br />
“โอ๊ว...เพิ่งเห็นของจริงวันนี้ที่ตั้งท้องจากการผสมเทียม แล้วแต่งงานกับผู้หญิงด้วยกัน” แขกในงานอึ้งแต่เจ้าสาวขำไม่ออกทุกคนไม่รู้จะเอายังไงดีญาณินทนไม่ได้ที่จะต้องรอแล้วณัฐเดชพยายามอธิบาย<br />
“คือ...ท่านครับท่านเข้าใจผิดครับ”<br />
ญาณินแทรกขึ้น<br />
“ท่านผอ.คะคือเราเป็นสองเจ้าสาวที่กำลังรอสองเจ้าบ่าวค่ะ”<br />
แขกฮือฮากัน อะไรๆแต่แล้วอยู่ๆ ประตูทางเข้าโบสถ์ก็เปิดผลัวะอีกครั้ง พวกแก็งเจ้าบ่าววิ่งพรวดเข้ามา ทั้งหมดอยู่ในสภาพเหงื่อโซมหัวฟูเสื้อผ้าไม่ค่อยเรียบร้อย ยืนอยู่หน้าประตู ท่ามกลางสายตาของแขกทั้งหมดที่มองจ้องมาไตรรัตน์พูดขึ้น<br />
“เอ่อ เจ้าบ่าวเรา...เป็นคนเซอร์ๆ ติดดินน่ะครับ”<br />
ไตรรัตน์ตัดบท<br />
“เอ้าสิครับ เริ่มพิธีเลย เดี๋ยวไม่ทัน”<br />
ผู้อำนวยการเขตหันไปถาม<br />
“คุณสองคนชื่ออะไรนะ”<br />
“พงษ์อินทร์ครับ”<br />
“ไตรรัตน์ครับ”<br />
“โอเค...เชิญเจ้าบ่าวทั้งสองเลยครับ คุณพงษ์อินทร์ กับคุณ” ผู้อำนวยการเขตอ่านโพย “ญาณิน และคุณ...อะไรนะไตรรัตน์กับคุณเนตรศิตางศุ์ ดูสิ ช่างสมกันจริงๆ”<br />
ติณห์ตะโกนมา<br />
“โน่วๆ ไม่ใช่ครับ มันสองคนถอยไป มันคือเพื่อนไอครับ ไอเอง คือเจ้าบ่าว” ติณห์ถอยกลับออกไปนอกประตูแง้มหน้าเข้ามาเตี๊ยมแขกในงาน “นั่งลงก่อนครับนั่งๆเดี๋ยว ดนตรีเริ่มบรรเลงใหม่นะครับแล้วก็ลุกนะครับโอเค้”<br />
แขกงงติณห์ยิ้ม<br />
“แท้งกิ้วมาก”<br />
ติณห์ค่อยๆก้าวออกไปดนตรีบรรเลงใหม่แขกลุกยืนตามคิว งงๆพงอินทร์ ลีจองกุ๊ก ทำหน้าที่โปรยดอกไม้<br />
ติณห์กับวรวรรธเดินเข้ามา ควงแขนไตรรัตน์ที่ทำหน้าที่เป็นคนส่งตัวญาณินกับเนตรสิตางศุ์มึน<br />
“เพี้ยนที่สุด” สุคนธรสบ่นแล้วยัดมะขามเข้าปาก<br />
ติณห์กับญาณินมองกันตลอดทางเดิน ยิ้มกันไปมาวรวรรธกับเนตรสิตางศุ์ก็ยิ้มให้กันไตรรัตน์เดินผ่านสุคนธรส เกิดอาการแพ้ท้องกะทันหัน<br />
“อ๊วก...อ๊วก”<br />
ติณห์กับวรวรรธตกใจ<br />
“เย้ย”<br />
สุคนธรสเข้ามา ยัดมะขามใส่ปาก<br />
“เอ้า...มะขามจี๊ดจ๊าด”<br />
ไตรรัตน์ ค่อยยังชั่วเคี้ยวมะขาม พาเจ้าบ่าวเดินต่อไปไตรรัตน์ส่งตัวติณห์กับวรวรรธที่หน้าพิธี ส่งให้เจ้าสาวติณห์รีบเข้าไปอ้อนญาณินทันที<br />
“โซ ซอรี่นะดาลิ้ง”<br />
ญาณินยิ้ม โกรธไม่ลง เข้ามาใกล้ ช่วยจัดคอเสื้อที่เบี้ยวให้เข้าที่<br />
“เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว”<br />
“เรียบร้อย”<br />
ติณห์มองสภาพตัวเองหัวจรดเท้า<br />
“แค่ติณห์มา...ก็พอแล้ว”<br />
วรวรรธยิ้มเฝื่อนๆขอโทษเนตรสิตางศุ์ยิ้มหวาน ไม่โกรธ เข้าใกล้ เอาผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้<br />
“วิ่งมาใช่มั้ยคะ เหงื่อแตกเลย เดี๋ยวถ่ายรูปแล้วไม่หล่อ”<br />
วรวรรธยิ้ม<br />
“ขอบคุณนะครับที่ไม่โกรธ”<br />
“จะโกรธทำไม มีคนโกรธแทนเนตรแล้ว”<br />
เนตรสิตางศุ์บุ้ยไปที่ณัฐเดชที่ยืนตาขวาง<br />
“ไอ้หมอ...แกจะเอากี่แผลที่หัว ตัวตังหาก”<br />
วรวรรธหวาดๆ<br />
“คุณเนตร”<br />
เนตรสิตางศุ์ยิ้มๆขำๆที่ได้แกล้ง<br />
<br />
ริมทะเล...กรรัมภารีบลงจากรถอย่างเร็วจุนจีตามลงมา<br />
“คุณแก้ม เราจะไม่แต่งงานกันเหรอ”<br />
“แต่งสิ...มาเร็วๆ ก็เราแต่งในงานหรู ท่ามกลางผู้คนไม่ได้ ก็ต้องหาที่เหมาะๆที่จะเป็นสถานที่เห็นความทรงจำครั้งเดียวในชีวิตของเราหรือคุณไม่อยากแต่งงานกับฉันแล้ว”<br />
“อยากสิ อยากใจจะขาดแล้ว”<br />
“งั้นวิ่ง”<br />
จุนจีกับกรรัมภาจับมือวิ่งไปด้วยกัน กรรัมภาถอดส้นสูงแล้วหิ้วไปด้วย จุนจีถอดสูทถอดรองเท้าพับขากางเกง ทั้งคู่วิ่งไปที่ชายหาดสวยงาม<br />
<br />
ผู้อำนวยการเขตนำใบทะเบียนสมรสให้เซ็นยื่นให้ติณห์<br />
“เชิญครับ...คุณวรวรรธ”<br />
“ติณห์ครับ”<br />
“อ่อ คุณติณห์ เซ็นต์เลยครับ ตรงนี้”<br />
ติณห์เซ็นต์เสร็จผู้อำนวยการเขตยื่นมาให้เนตรสิตางศุ์<br />
“เชิญครับ คุณญาณิน”<br />
“ญาณินคนนั้นค่ะ”<br />
ณัฐเดชส่ายหัวจารุณีกับสุดใจ กุมขมับ<br />
“โทษทีๆ อ่า คุณญาณิน เซ็นต์ตรงนี้ครับ”<br />
ญาณิน มองติณห์ สบตา ยิ้มปลื้ม แล้วเซ็นต์แม่ญาณินกับมิรันตี จับมือกันตื้นตัน<br />
<br />
จุนจีกับกรรัมภาวิ่งมาที่ด้านหนึ่ง ริมทะเล ตรงไปที่ชายหาด ทะเลสวยงาม มีหน้าผาใหญ่ คลื่นซัดกระจาย มีต้นไม้ใหญ่ที่รูปทรงสวย อยู่ริมผา กรรัมภากับจุนจี ไปยืนหน้าต้นไม้ ริมผา แล้วช่วยกันเก็บดอกหญ้ารอบๆบริเวณกันใหญ่คนละมุม ไปรอบๆ<br />
<br />
จุนจียืนถือดอกหญ้ารอ กรรัมภาที่ถือช่อดอกหญ้าเช่นกัน เดินเข้ามาในโบสถ์ซึ่งเป็นร่มเงาต้นไม้นั้น<br />
ผู้อำนวยการเขตยืนดู วรวรรธ และเนตรสิตางศ์ เซ็นชื่อในทะเบียนสมรสวรวรรธเซ็นต์เรียบร้อย ป้าสุดใจตื้นตันณัฐเดชลุ้นสุดๆ พอเห็นน้องเซนเสร็จ น้ำตาซึม<br />
<br />
กรรัมภาเดินมาถึงจุนจี แลกดอกไม้กัน ยิ้มๆ จุนจีมองว่าจะเอายังไงต่อกรรัมภาพูดขึ้น<br />
“เยส ไอ ดู”<br />
“เยส ไอ ดู”จุนจียิ้ม<br />
<br />
ผู้อำนวยการเขตประกาศ<br />
“ผมขอแสดงความยินดีที่จะประกาศว่า ณบัดนาว เอ๊ย นับแต่นี้เป็นต้นไป”<br />
ผู้อำนวยการเขตหันไปขอกำลังใจจากจารุณีและสุดใจ ทั้งสองพยายามให้กำลังใจแบบละเหี่ยๆ<br />
“ผมขอประกาศว่าคุณติณห์และคุณวรวรรธ ได้เป็นสามี ภรรยา”<br />
ทุกคนสะดุ้งผู้อำนวยการเขตรีบแก้<br />
“เอ๊ย...ไม่ใช่ๆ คุณญาณิน และคุณเนตรสิตางศ์ ได้เป็นสามีภรรยา”<br />
ทุกคนตะโกนพร้อมกัน<br />
“ผิด”<br />
ผู้อำนวยการเขตหน้าเหวอ<br />
“ขออภัยครับ...คุณ...คุณ...คุณ...ญาณิน ได้เป็นสามี และคุณติณห์ ได้เป็นภรรยา”<br />
ทุกคนตะโกนอีก<br />
“ผิด”<br />
ผู้อำนวยการเขตตั้งสติ<br />
“คุณติณห์ และคุณญาณิน ได้เป็นสามีและภรรยากันตามกฎหมายทุกประการและคุณวรวรรธ และคุณ...เนตร...สิ...ตางศุ์ ได้เป็นสามี และภรรยากัน ตามกฎหมายทุกประการ”<br />
พงอินทร์ กับกรรณาตบมือนำ ทุกคนตบมือตาม<br />
“ขอให้เจ้าบ่าวเจ้าสาว สวมแหวนให้แก่กัน”<br />
ติณห์กับวรวรรธซีด เพราะไม่มีแหวน<br />
<br />
จุนจีหยิบแหวนที่เตรียมไว้ขึ้นมา <br />
พงอินทร์ยกมือขึ้นมา ทำเหมือนเล่นมายากลที่ทีแรกนิ้วนางมือซ้ายว่างเปล่า แต่พอเอามืออีกข้างมาปิด แล้วเปิดออก ก็มีแหวนมาอยู่ที่นิ้วนางกรรณาอดไม่ได้ ทำทะเล้นเล่นมุขมายากลแบบเดียวกัน และมีแหวนปรากฏที่นิ้วนางของกรรณาเช่นกันทั้งคู่แอบยิ้มให้กัน อย่างรู้กันสองคน<br />
<br />
ในอดีต เมื่อตอนอยู่ในป่า พงอินทร์กับกรรณายืนเคียงข้างกัน ท่ามกลางแสงจันทร์<br />
“ผมขอสาบานต่อพระจันทร์ ดวงดาว ท้องฟ้าผมจะรักและดูแลยัยกรรณาแว่วเสียงผีของผมตลอดไป”<br />
พงอินทร์หยิบแหวนขึ้นมา เป็นแหวนที่ทำจากรากไม้พันๆกันเป็นวง<br />
<br />
ญาณินมองหน้าติณห์ก็รู้เลยว่าลืมแน่<br />
“คิดไว้ไม่มีผิด”<br />
เนตรสิตางศุ์ยิ้มๆ<br />
“ดีนะที่เรารอบคอบ”<br />
ญาณินกับเนตรสิตางศุ์ต่างหยิบแหวนสำรองขึ้นมาติณห์กับวรวรรธดีใจลีจอองกุ๊กทึ่งๆที่เจ้าสาวมีแหวนสำรอง<br />
“เตรียมพร้อมไม่มีให้หลุดมือ โปรเฟสชั่นนอลมาก”<br />
<br />
ญาณินกับติณห์ พากันไปกอด ไหว้ แม่ของทั้งคู่ และคุณหลวงด้วย<br />
“ขอให้มีความสุขนะลูก”แม่ญาณินอวยพร<br />
มิรันตียิ้มให้ญาณิน<br />
“ญาณิน...ฉันต้องขอบใจเธอขอบใจสำหรับทุกอย่าง แล้วก็ขอโทษ สำหรับทุกอย่าง”<br />
ญาณินไหว้<br />
“คุณแม่ติณห์ ก็เหมือนคุณแม่หนูด้วยค่ะหนูก็ขอบคุณ และขอโทษคุณแม่เหมือนกัน”<br />
แม่ญาณินยิ้มพอใจ<br />
“ลูกเข้ากับคุณแม่สามีได้ดีจริงๆด้วย ญาณิน โชคดีจริงๆ”<br />
ติณห์ยิ้มกว้าง<br />
“พวกเราโชคดีกันมากครับสองคนนี้เจอกันครั้งแรกก็ถูกชะตากันมากๆจริงๆเลยครับ คุณแม่”<br />
ทุกคนหัวเราะคุณหลวงปลื้มใจ<br />
“แล้วรีบๆมีลุกกันเร็วๆล่ะ ฮ่ะๆ”<br />
<br />
วรวรรธพาเนตรสิตางศุ์มาไหว้ป้าสุดใจ และณัฐเดช<br />
“ตาหนู ต่อไปนี้ ทำตัวให้ดีนะ ป้ามีบัญญัติสิบประการ สำหรับการครองคู่ที่ดี เอ้า พนมมือ...เตรียมท่องตามข้อหนึ่ง”<br />
วรวรรธกับเนตรสิตางศุ์สบตากัน ซีดๆ แต่พนมมือ<br />
“ข้อหนึ่ง”<br />
สุดใจหัวเราะ<br />
“ป้าล้อเล่นไม่มีบัญญัติอะไรทั้งนั้นมีง่ายๆข้อเดียวขอให้รักกันเสมอ ถ้ารักอะไรๆก็ทนได้หมด แต่เมื่อหมดรัก อะไรๆก็ทนไม่ได้แค่นี้ล่ะ”<br />
ณัฐเดชมองทั้งสอง<br />
“ฝากน้องสาวพี่ด้วย ตาหนู...เมื่อไหร่แกทำให้น้องสาวฉันเสียใจแกจะเสียใจยิ่งกว่า จำไว้”<br />
“จำสุดใจเลยครับพี่”<br />
“รักนะเนตรของพี่น้องเป็นดวงตาดวงใจของพี่จริงๆแล้วแม้ว่าน้องจะแต่งงานไป น้องก็ยังเป็นเช่นนั้นสำหรับพี่เสมอและตลอดไป”<br />
“พี่ณัฐก็เหมือนกันค่ะพี่ณัฐเป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นพี่ชาย เป็นเพื่อนรักของเนตรตลอดไปค่ะ”<br />
ไตรรัตน์โอบสุคนธรส<br />
“เขาจะเป็นพ่อที่ดีนะเตง เตงสวยมากเลยนะ แม้จะพุงกลมก็ตาม...อ๊วก”<br />
“มะขามจี๊ดจ๊าดๆค่ะ”<br />
<br />
พงอินทร์โอบกรรณา เดินเข้ามาหาจารุณี “ขอให้เธอทั้งคู่มีความรักให้กันเสมอไปชั่วฟ้าดินสลายฉันจะคอยดูแลพวกเธอทั้งสองตลอดไปเหมือนกัน” จารุณีอวยพร<br />
พงอินทร์กับกรรณา ไหว้จารุณี<br />
“ภรรยาเพื่อนรัก เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ”<br />
“ได้เลย สามีเพื่อนรัก ชุบุๆ”<br />
ทั้งสองคนยิ้มให้กัน...<br />
<br />
ทางด้านจุนจีกับกรรัมภาเอาดอกไม้ดอกหญ้าที่เก็บมาทำมงกุฎให้กันทุกคู่ต่างก็มีความสุข<br />
<br />
อวสาน........................<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(3) วันที่ 22/5 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-61264515282907627062013-11-21T09:16:00.002+07:002013-11-21T09:16:21.515+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(2) วันที่ 22/4 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(2) วันที่ 22/4 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAPeLnNBD5_wF8GJu6XZwBRYXdtGNXO29J1HpFYClMI8oWGh319eEj7sOHOc7cBNrdmZbLu3HYz_QjqgpP7d-dnjseu3QSiN13JgwRrMi3CS4htmRSlULuD-MZnG1E-6Kv3j1NS6_dfVor/s1600/03.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAPeLnNBD5_wF8GJu6XZwBRYXdtGNXO29J1HpFYClMI8oWGh319eEj7sOHOc7cBNrdmZbLu3HYz_QjqgpP7d-dnjseu3QSiN13JgwRrMi3CS4htmRSlULuD-MZnG1E-6Kv3j1NS6_dfVor/s320/03.jpg" /></a></div>“ไอ้กุ๊ก แกทำอะไร” จุนจีเข้ามาชะโงกดู<br />
“อินสตาแกรม โอ๊ย...คนมารุมให้หัวใจกันเป็นร้อยเลยแป๊บเดียวเอง”<br />
“พวกห้าสาวฟอลโล่แกอยู่หรือเปล่า”<br />
ลีจองกุ๊กชะงัก<br />
“อุ๊บ”<br />
“ไอ้กุ๊ก ถ้าพวกผู้หญิงรู้ ตายหมู่แน่”<br />
จุนจีจะเอาเรื่องลีจองกุ๊ก<br />
“พอๆๆ ทำไงดี ไม่มีรถไหนจอดเลย” พงอินทร์ห้าม<br />
<a name='more'></a><br />
ติณห์มองรอบๆ หาทาง แล้วชะงัก ชี้ที่ประตูสวนสาธารณะ<br />
“สวน...”<br />
ไตรรัตน์ มองตาม<br />
“ใช่...สวน”<br />
วรวรรธพูดขึ้น<br />
“วิ่งผ่านสวนนี้ไป”<br />
พงอินทร์เสริม<br />
“ก็จะถึงหน้างานพอดี”<br />
จุนจีกังวล<br />
“สวนใหญ่มากไหม”<br />
ไตรรัตน์กับติณห์ตอบพร้อมกัน<br />
“ใหญ่มาก”<br />
“แต่ก็ดีกว่ารถติดนะครับ” วรวรรธวิ่งนำเข้าไป “ผมไปแล้วโว้ย”<br />
ทุกคนวิ่งตาม<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>ทุกคนวิ่งผลัดกันแซง ผลัดกันหอบ ผลัดกันฉุดติณห์สะดุด หัวทิ่ม กำลังจะล้มไตรรัตน์โดดมา ดึงไว้<br />
วรวรรธ เข้ามาฉุดมือทุกคน เข้ามาช่วยประคองจนไม่ล้มลงไปทุกคนมองหน้ากัน หัวเราะ ขำไตรรัตน์โล่งใจ<br />
“เกือบไปแล้ว”<br />
ติณห์มองเพื่อนๆ<br />
“เฮ้ย ฉันขอพูดอะไรหน่อยดิฉันขอบใจมากที่พวกแกช่วยเหลือฉันมาทุกเรื่อง ฉันดีใจมากที่ได้รู้จักพวกแกเป็นเพื่อน”<br />
วรวรรธยิ้ม<br />
“เหมือนกัน ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะสนิทกับพวกคุณได้ แต่ก็ดันมาสนิทกัน”<br />
“จะบอกว่า...เหมือนมีอะไรบางอย่างเชื่อมโยงพวกเราเอาไว้งั้นสิ” พงอินทร์ดักคอ<br />
ไตรรัตน์พยักหน้า<br />
“ก็อาจจะใช่นะพวกห้าสาวเกิดวันเดือนปีเดียวกัน ถูกเชื่อมโยงเอาไว้ด้วยซิกส์เซ้นส์เป็นชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ส่วนพวกเรามาเป็นแฟนของห้าสาวแสดงว่า พวกเราก็ต้องมีชะตากรรมที่เกี่ยวข้องกันเหมือน”<br />
“ฉันรู้ว่าอะไร แต่เราสี่คนเท่านั้นที่มีชะตาเกี่ยวข้องกัน แต่ไอ้นี่ ไม่ใช่” จุนจีชี้วรวรรธ<br />
“ทำไม”วรวรรธถามอย่างไม่เข้าใจ<br />
“เราทุกคนมีผีเป็นของตัวเอง ฉันมีคุณย่าเป็นผี” จุนจีอธิบาย<br />
ติณห์เสริม<br />
“ฉันมีผีแกรนด์ปา”<br />
ไตรรัตน์ต่อ<br />
“ฉันมีผีน้องสาว”<br />
“ฉันมีผีพี่สาว” พงอินทร์บอก<br />
จุนจีมองวรวรรธ<br />
“แกมีผีอะไร”<br />
ทุกคนจ้องวรวรรธตาโต จริงด้วยวรวรรธอึกอัก<br />
“ฉัน...ฉันไม่มี”<br />
ทุกคนรุมล้อ<br />
“หว๋ายๆ ไม่มีผีเป็นของตัวเอง หว๋ายๆ”<br />
วรวรรธครวญครางมากๆที่ไม่มีญาติเป็นผีเป็นของตัวเอง ราวกับเป็นปมด้อย<br />
“นึกได้แล้วฉันมีผีเป็นฝูงเลยในห้องชัณสูตร คุณเนตรก็เคยเห็น ไม่เชื่อถามคุณเนตรได้เลย”<br />
ติณห์นึกได้<br />
“เดี๋ยวนะจะหยุดคุยกันอีกนานมั้ย”<br />
ทุกคนหน้าตื่น<br />
“จ๊าก...”<br />
ทุกคนรีบวิ่งต่อ<br />
<br />
ลีจองกุ๊กวิ่งนำมา<br />
“ดูสิ ถึงแล้วๆ”<br />
ทุกคนหยุดหอบ ลีจองกุ๊กเร่ง<br />
“อย่าหยุดๆ ไปต่อ” ลีจองกุ๊กวิ่งไปสองก้าว แล้วเบรก<br />
ทุกคนที่ตามมาชนเอี๊ยดแทบล้มทับกัน<br />
“ไอ้บ้า...เบรกทำไมวะ” จุนจีด่า<br />
“ดูข้างหน้าเด่ะ”<br />
ริมถนนหน้าที่จัดงาน พวกแฟนคลับของจุนจี ยืนถือป้ายก่อม้อบขวางถนนเอาไว้อยู่ ต่างส่งเสียงโห่ร้อง น้ำตานองหน้า จะไม่ยอมให้จุนจีแต่งงาน<br />
“จุนจีจุนจี”<br />
จุนจีอึ้งๆ<br />
“ตั้งหลายเดือนแล้ว เสน่ห์ฉันยังไม่จางเลยเหรอวะความหล่อมันน่าเบื่อจริงๆ”<br />
ติณห์ร้อนใจ<br />
“เหลือเวลาอีกห้านาทีฝ่าไปสิวะไอ้จองกุ๊ก ไปๆ”<br />
ลีจองกุ๊กรีบขัด<br />
“ฝ่าไม่ได้ ขวางเต็มถนนเลย”<br />
“แฟนคลับใคร ก็จัดการเอาเองแล้วกัน ผมไปแล้วโว้ย”<br />
วรวรรธวิ่งไปเลยทุกคนตะลึงจุนจีกลัวโดนทิ้ง<br />
“พวกเรา...ถูกเชื่อมโยงกันไว้ด้วยชะตากรรมใช่มั้ย”<br />
ไตรรัตน์แทรกขึ้น<br />
“เราอาจจะคิดมากกันไปเองก็ได้”<br />
พงอินทร์เห็นด้วย<br />
“ซึ่งฉันว่าจริง”<br />
ติณห์ยิ้มให้<br />
“โชคดีนะจุนจี”<br />
ติณห์ ไตรรัตน์ พงอินทร์วิ่งฝ่าแฟนคลับไปจุนจีตะลึง<br />
“เฮ้ยๆ”<br />
ลีจองกุ๊กมองจุนจี อาลัย บ๊ายบายจุนจีรีบตะครุบตัวไว้<br />
“แกห้ามทิ้งฉัน”<br />
“จุนจี...ท่านประธานบริษัทมาร่วมงานด้วย ถ้าฉันไม่โผล่หัวไปต้อนรับ ฉันตายแน่”<br />
“แล้วฉันล่ะ”<br />
“แกไม่ใช่ศิลปินในบริษัทแล้วเสียใจด้วย”<br />
ลีจองกุ๊กทิ้งจุนจีไป เขาตามเกาะแต่ลีจองกุ๊กสะบัดจนหลุดแล้ววิ่งหนีไป เหลือจุนจีที่จะวิ่งตาม แต่ต้องผงะ เพราะแฟนคลับเผชิญหน้าอยู่<br />
“ออม่อๆ”<br />
<br />
แฟนคลับวิ่งไล่จุนจีวิ่งหนีสุดชีวิต<br />
กรรัมภารับสายโทรศัพท์ <br />
“อะไรนะ”<br />
ญาณินกับเนตรสิตางศุ์ตามมาคอยฟังด้วย<br />
“จุนจีถูกแฟนคลับกันเอาไว้ที่สวนสาธารณะฝั่งตรงข้ามโน้น”<br />
ญาณินกับเนตรสิตางศุ์รีบถาม<br />
“แล้วติณห์ล่ะ / แล้วหมอล่ะ”<br />
กรรัมภา ประชด<br />
“ไม่รู้มาก่อนเลยว่าพวกแกจะห่วงจุนจีมากขนาดนี้” กรรัมภาหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ “คุณก็หาทางเข้ามาสิ ต้องเข้ามาให้ได้เข้าใจมั้ย”<br />
ก้องฟ้าโผล่เข้ามา<br />
“แขกเข้างานหมดแล้ว อีกห้านาทีได้เวลา พร้อมยังพี่”<br />
เนตรสิตางศุ์สวนทันที<br />
“เจ้าบ่าวยังไม่มาจะพร้อมได้ยังไง”<br />
ญาณินร้อนใจ<br />
“ฉันออกไปตามติณห์ดีกว่า”<br />
“ไปด้วย”<br />
กรรณารีบขวาง<br />
“เจ้าสาวห้ามออกไปไหนกลับไปนั่งที่”<br />
สุคนธรสมองเพื่อนๆ<br />
“อย่าทำให้คนท้องเป็นห่วง ไม่งั้นฉันคลอดก่อนกำหนดไม่รู้นะ”<br />
ญาณินกับเนตรสิตางศุ์ไปนั่งลง เครียดๆสุคนธรสปราม<br />
“จะทำหน้าเครียดทำไมเดี๋ยวฉันเครียดด้วยหลับตาๆสงบจิตสงบใจหายใจเข้าพุทธ หายใจออกโธ เข้าพุทธ ออกโธ”<br />
“เออดี ทำจิตให้สงบ ว่างเปล่า ผัวไม่มา ผัวไม่มี เรื่องธรรมชาติ” ก้องฟ้าเสริม<br />
สุคนธรสกับกรรณาตวาด<br />
“ก๊อง”<br />
โกลเดนเบบี๋โผล่แว่บเข้ามา<br />
“หนูไปสืบมาแล้วตอนนี้พี่ๆทุกคนกำลังวิ่งข้ามถนนมาแล้วยกเว้นพี่จุนจีคนเดียวที่ติดแฟนคลับมาไม่ได้”<br />
ญาณินกับเนตรสิตางศุ์ดีใจ<br />
“กำลังมา”<br />
กรรัมภาหน้าเครียด<br />
“ไม่ๆฉันต้องได้แต่งงานโลกต้องจารึกชื่อฉันว่า กรรัมภา หญิงผู้สึกซุปตาร์ หัวเด็ดตีนขาด วันนี้ฉันก็จะแต่งงานกับจุนจีให้ได้”<br />
กรรัมภามุ่งมั่น จะเอาให้ได้<br />
<br />
ปาร์คจุนจีวิ่งมาแอบมุมหลบซ่อน<br />
“เอาไงดีๆ อีกสามนาที”<br />
พวกแฟนคลับวิ่งผ่านมาเจอพอดี<br />
“จุนจี”<br />
พวกแฟนคลับชี้กันว่าจุนจีอยู่ทางนี้ทั้งหมดรีบวิ่งกรูกันมาอีกจุนจีหนีไปพูดไป<br />
“อย่า...พลีส...ได้โปรด...แฟนคลับจ๋าปล่อยผมไปปล่อยให้จุนจีไปแต่งงานเถอะนะ จุนจีรักคุณแก้มจุนจีสัญญาว่าคุณแก้มจะเป็นภรรยาตามกฎหมายเพียงคนเดียว ส่วนพวกคุณจะได้เป็นเจ้าของหัวใจของจุนจีเท่าๆกันทุกคน”<br />
“จุนจี”<br />
พวกแฟนคลับไม่ยอม วิ่งไล่จะจับตัวให้ได้ แล้วทั้งหมดก็เกือบจะดึงตัวได้แล้ว แต่จุนจีก็ดิ้นๆจนหลุดทันใด มีรถแล่นปราดมาจอด ตรงหน้ากรรัมภาโพล่งหน้ามา<br />
“จุนจี”<br />
จุนจีรีบวิ่งไปโดดขึ้นรถทันที<br />
“พวกหล่อนไม่มีวันหยุดยั้งงานแต่งของฉันได้หรอกย่ะ”<br />
กรรัมภาขับรถพาจุนจีออกไปพวกแฟนคลับวิ่งไล่รถเป็นพรวน กรี๊ดๆ<br />
<br />
จุนจีนั่งมาในรถ โล่งอก แทบตาย<br />
“คุณแก้มขอบคุณแล้วคุณจะไปไหน งานอยู่ทางโน้น”<br />
“เข้าไปในงานไม่ได้ ก็ไปแต่งที่อื่น”<br />
กรรัมภาซิ่งจุนจีเหวอ<br />
“เฮ้ยๆ”<br />
กรรัมภา ต้องไปให้ทันฤกษ์แต่ง<br />
<br />
พวกแขกทยอยเข้าไปในงานหมด นั่งยืนคุยกันคุณหลวงกับโกลเดนเบบี๋อยู่ด้วยกัน<br />
“ในที่สุดก็ใกล้เวลาจะไปเกิดข้ามาทุกทีๆ”<br />
“คุณตาเกิดมา ต้องมองเห็นผีนะ แล้วอย่ากลัวหนูนะ สัญญาสิคะ”<br />
“สัญญา”<br />
มิรันตียืนเผชิญแม่ญาณิน<br />
“ต้องขอบคุณคุณมิรันตีจริงๆนะคะ ที่เอ็นดูยายญาณิน ฝากลูกสาวด้วยนะคะ ถ้าลูกทำอะไรผิดพลาดก็กรุณาแกด้วย”<br />
“อุ๊ย...ญาณินแกเป็นเด็กน่ารักค่ะว่าง้ายว่าง่ายตอนฉันเห็นแกครั้งแรกฉันยังชมกับติณห์เลยค่ะ ว่าลูกสาวใครนะ น่ารักจริง คุณแม่คุณพ่อต้องอบรมมาอย่างดี ลูกสาวถึงได้นิสัยดี น่าเอ็นดูแบบนั้น”<br />
แม่ญาณินยิ้ม<br />
“จริงหรือคะขอบคุณค่ะ ที่จริง ดิฉันไม่ค่อยได้อบรมหรอกค่ะ ดิฉันอยู่ต่างจังหวัดตลอดเวลา บางทีก็ต้องไปต่างประเทศ เจอลูกก็ป๊อบแป๊บๆ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ”<br />
“ไม่เป็นไรคะ ดิฉันรักนายติณห์มาก ตามใจลูกเสมอ ลูกรักใครฉันก็รักด้วยค่ะ”<br />
ก้องฟ้าอยู่ที่ประตูด้านข้าง แอบมองบรรยากาศงานมุมหนึ่งอย่างร้อนใจ รีบหยิบมือถือมากดโทร<br />
“ฮัลโหล พี่โจ้ พวกพี่อยู่ไหนแล้ว”<br />
ณัฐเดชมาได้ยิน<br />
“อะไรนะ อยู่ไหนแล้วงั้นเหรอ...หมายความว่าไง...ก๊อง”<br />
ก้องฟ้าตกใจ<br />
<br />
“เง้อ”<br />
ณัฐเดชลากคอก้องฟ้าเข้ามาที่ห้องเจ้าสาว <br />
“หมายความว่าไง เจ้าบ่าวไปไหน”<br />
“ก็ผมกำลังโทอยู่ดีๆ พี่ณัฐก็มาขัดขวาง”<br />
ญาณินกับเนตรสิตางศุ์ตกใจสุคนธรสปราม<br />
“นายก็โทกลับไปใหม่สิ”<br />
ก้องฟ้ากดๆ แล้วเงยมา<br />
“แบ๊ตหมดครับ”<br />
“เย้ย...ได้ไง”กรรณาหน้าตื่น<br />
เนตรสิตางศุ์หวั่นๆ<br />
“แล้วตกลงพวกผู้ชาย จะหนีงานแต่งงานเราเหรอ”<br />
ณัฐเดชแปลกใจ<br />
“แล้วนี่...ยายแก้มล่ะ ไปไหน”<br />
“เขาหนีไปหาจุนจี ไปแต่งงานที่อื่นค่ะ” ญาณินบอก<br />
“แปลว่า...เรามีเจ้าสาวสองคนเหรอ”<br />
ทุกคนพยักหน้าอึ้งๆก้องฟ้าถอนใจ<br />
“แต่มีเจ้าบ่าวศูนย์คน”<br />
<br />
หนุ่มๆมาถึงกำลังจะเข้าไปด้านใน แต่อยู่ๆติณห์ชะงัก นึกได้ว่าลืมแหวน<br />
“แหวน...แหวนอยู่ไหน”<br />
ไตรรัตน์อึ้งๆ<br />
“ไม่นะ ไม่ แกอย่าล้อเล่น”<br />
“ของจริงว่ะ”<br />
วรวรรธเซ็ง<br />
“พระเจ้า เป็นลมแล้วความซวยมาเยือนแล้วโว้ย”<br />
ทันใด เสียงดนตรีขึ้นทุกคนผงะ...<br />
<br />
วงดนตรีบรรเลง เปียโน เชลโล่สุดใจกับจารุณียิ้มแย้มกัน จับเสื้อผ้า เผ้าผมให้สวยงามพอดีผู้อำนวยการเขตฝึกหัดเดินเข้ามา หน้าตื่นๆ ถือเอกสาร และท่องคำอวยพรมางึมงำๆ ก้มดูโพย<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(2) วันที่ 22/4 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-81438539143782527242013-11-21T09:11:00.005+07:002013-11-21T09:12:23.490+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(1) วันที่ 22/3 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(1) วันที่ 22/3 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV5E62TyBWOCIwOOzeJ236wgBB-xwO1rGpR3uGQ1qn0hFjLiQW_aVM3JuaIqlawxPcZm0ZNOQicIkhyaYsNwnQjQ3DPOM5maI2f3cPaWn1ftJrTzpaIlLly7fdIONCNz47Ni3NOYtEF0qo/s1600/07.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV5E62TyBWOCIwOOzeJ236wgBB-xwO1rGpR3uGQ1qn0hFjLiQW_aVM3JuaIqlawxPcZm0ZNOQicIkhyaYsNwnQjQ3DPOM5maI2f3cPaWn1ftJrTzpaIlLly7fdIONCNz47Ni3NOYtEF0qo/s320/07.jpg" width="320" /></a></div>ทั้งหกคนรุมแย่งเสื้อผ้ากันมาไป ชุลมุน อีรุงตุงนังติณห์แหวกตัวเองออกมาจากวงแย่งเสื้อผ้าได้<br />
“ฉันเสร็จแล้ว จะไปแล้วนะ”<br />
ทุกคนมองสภาพติณห์ หัวฟู เสื้อติดกระดุมผิด เอากระดุมเสื้อไปติดกับรูกระดุมกางเกง กางเกงก็ฟิตเปรี๊ยะ ขาเต่อทุกคนที่แต่งตัวค้างๆอยู่ ชะงักหมดพงอินทร์มองๆ<br />
“จะไปเล่นตลกคาเฟ่ไหน”<br />
วรวรรธโวย<br />
“เอาเสื้อกูคืนมา”<br />
<a name='more'></a><br />
งานแต่ง แขกทยอยกันเข้ามามิรันตียืนต้อนรับผู้การ กับณัฐเดชบริกรเดินเสิร์ฟน้ำผู้การเดินเข้ามาแต่งหล่อมากมิรันตีกระซิบ<br />
“ณัฐเดชๆ...นี่ๆ ท่านผู้การของเธอน่ะ ยังไม่มีเมีย ใช่มั้ย”<br />
“ยังครับ”<br />
ณัฐเดชรีบไปรับ<br />
“สวัสดีครับผู้การ ขอบคุณมากเลยครับที่สละเวลามา”<br />
“ไม่มาได้ไงคุณและน้องๆคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผมต่อให้ตายผมก็จะมาแล้วถ้าเป็นไปได้ ถ้าหมอวรวรรธคุณมีลูก ผมก็อยากจะเป็นพ่อทูนหัวด้วย”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>ณัฐเดชอึ้ง ไม่ได้อยากให้มาเป็น<br />
“ดีใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอไม่ต้องขอบคุณผมรู้ ฮะๆ” ผู้การหัวเราะขำ<br />
มิรันตีได้จังหวะโผไปทันที<br />
“ไฮ ท่านผู้การคะเชิญค่ะ ดิฉันจะพาไปนั่งเองนะคะ เชิญค่ะ เชิญๆ”<br />
ผู้การชะงัก<br />
“นี่...คุณคือ...”<br />
มิรันตียิ้มหวาน<br />
“มิรันตี มอมมี่ของติณห์ไงคะ”<br />
“โอ๊ว...อ๊า...ผมนึกว่าซิซเตอร์ของคุณติณห์ซะอีก วันนี้คุณดู...สด...มากนะครับ”<br />
มิรันตีชะงัก<br />
“สด”<br />
แม่ญาณินถือดอกไม้สำหรับพวกเจ้าสาว ก้องฟ้าช่วย ท่าทางรีบๆกัน ผ่านไปผู้การหันขวับ<br />
“อุ๊ยโหย๋ว”<br />
มิรันตีหันตามแล้วชะงัก<br />
“ฮะ...นั่น...คือ...”<br />
ผู้การตาเป็นประกาย<br />
“สวย สง่า...ดูดี...มีรสนิยมมาก”<br />
“อ๋อ...ท่านเคยเป็นนางแบบเก่านะครับสมัยไหนผมก็จำไม่ได้” ณัฐเดชบอก<br />
มิรันตีไม่พอใจ<br />
“นางเป็นใคร”<br />
“อ๋อ...คุณแม่ญาณินไงครับ”<br />
มิรันตีอึ้งๆ<br />
“อุ๊ตะ...”<br />
ผู้การชื่นชม<br />
“ทำไมสาวแบบนี้”<br />
มิรันตีทำตากลับ<br />
<br />
คุณหลวงกับโกลเดนเบบี๋ เดินมาดูรอบๆ<br />
“เฮ้อ...ในที่สุดก็แต่งงานกันซะที ฉันจะได้ไปเกิด”<br />
“คุณตามาเกิดเร็วๆนะ หนูจะได้มาช่วยพี่ญาณินเลี้ยงคุณตา”<br />
“แล้วแกจะไม่ไปเกิดบ้างหรือไง โกลเดน”<br />
“ไม่รู้สิ คงอีกนานแหละ”<br />
“งั้นแกก็หมั่นทำบุญเยอะๆนะ เผื่อจะได้ขึ้นสวรรค์”<br />
“วนไป ก็วนมา เวียนว่ายตายเกิดไปเรื่อยๆ”<br />
“ใช่...ฉันก็ยังมีกรรม ห่วงใยลูกหลานทรัพย์สมบัติอยู่เนี่ยล่ะชาติหน้า ถ้าได้เกิดมา ก็จะพยายามแก้ไขความผิดพลาดที่เคยเป็นตอนเป็นหลวงพิชัยภักดีที่เคยทำบาปกรรมกับคนไว้ไม่น้อย”<br />
“เหมือนลงเรียนวิชาซ้ำๆเลยนะคะ คุณตา ถ้ายังสอบตกอยู่ ก็ต้องเกิดมาแก้ตัวไปเรื่อยๆ จนกว่าจะสอบผ่านหมด ถึงจะไม่ต้องเกิดได้ซะที”<br />
คุณหลวงจับหัวโกลเดนเบบี๋โยกไปมา<br />
<br />
ป้าสุดใจเดินเข้ามา ยืนมองรอบๆ เด๋อๆก้องฟ้าเดินออกมา<br />
“อ๊าย...คุณป้าสุดใจจำผมได้ไหม ผมเคยไปค้างบ้านคุณป้าไง กับพี่ๆเขาไงครับ”<br />
“อ้าว นายก๊อง ทำไมฉันจะจำเธอไม่ได้ ใส่ตุ้มหูสวยนะ วันนี้ เพชรพราวเชียว ทำไมไม่แต่งหน้าด้วยล่ะ ออกงานออกการ ปัดแก้มอ่อนๆ แล้วกรีดอายเลเน่อร์นิดๆก็ไม่น่าเกลียดนะ สมัยนี้ สังคมเขายอมรับกันแล้ว ไม่ต้องแอ๊บแมนแบบนี้หรอก เราต้องเปิดเผยตัวตนสิ”<br />
“อุ่ย...ไม่ใช่อย่างน้านคร้าบ”<br />
“ไม่ต้องกลัว ที่โรงเรียนฉันก็มีลูกศิษย์แบบเธอหลายคน แต่ละคนก็มีพรสวรรค์ไปในทางต่างๆ เธอต้องไม่คิดว่ามันเป็นปมด้อย แต่ต้องคิดว่า...เธอ...คือคนพิเศษ”<br />
จารุณีมาถึงพอดี ได้ยินช่วงท้ายพอดี<br />
“คนพิเศษเหรอที่จริงน้องก๊องเที่ยวหลอกพวกอาจุมม่าทั้งหลายให้หลงรักงั้นเหรอ”<br />
จารุณีเดินเข้ามา<br />
“น้องก๊องผู้หญิงคนนี้คือ...”<br />
ป้าสุดใจหันมาจารุณีชะงักทั้งสองมองกัน<br />
“สุดใจ”<br />
“จารุณี”<br />
ทั้งสองกรี๊ด เบิดตากว้างจารุณีร้องออกมา<br />
“เขว เขว เขว เสแสร้งแต่งเป็นพม่า”<br />
สุดใจต่อ<br />
“ถือกลองเดินย่องออกมา”<br />
สุดใจกับจารุณีเกี่ยวแขนกัน เต้นเป็นวง<br />
“เอาว่าทุงยา บ่าเล เอาว่าทุงยา บ่าเล เลเล้เลเลเลเหล่”<br />
สองคนหัวเราะ แล้วกอดกันก้องฟ้างงๆ<br />
“หา...ยังไงกันครับ”<br />
จารุณีเอามือกันออกไป<br />
“อย่าเพิ่งมากวนใจ มักเน่ เพื่อนเก่าเขาจะคุยกัน”<br />
สุดใจยิ้มดีใจ<br />
“เธอสวยมาก แล้วก็เด็กมากเลย จารุณี”<br />
“ขอบใจจ้า เธอก็เหมือนกัน ใซ้..ใส...นี่...เธอชอบดูซีรี่ส์เกาหลีไหม”<br />
ทั้งสองจูงกันเข้าไป<br />
<br />
ทั้งหกหนุ่มวิ่งออกจากลิฟท์ ไล่ตามกันมาติดๆ แต่ละคนแต่งตัวไม่สมบูรณ์แต่ใส่ของตัวเองถูกต้องแล้วบางคนเสื้อยังไม่ติดกระดุมบางคนกางเกงยังใส่ไม่เสร็จบางคนยังไม่ใส่เสื้อใส่แต่เสื้อกล้ามข้างในบางคนไม่ได้รูดซิปกางเกงทุกคนวิ่งเท้าเปล่าหิ้วรองเท้า หัวฟู<br />
“เฮ้ย ฉันลืมถุงเท้า รอแป๊บนึง” พงอินทร์นึกได้<br />
ไตรรัตน์รีบขัด<br />
“ไม่ต้องเอาแล้ว ไปๆ”<br />
จุนจีวิ่งถือไดร์เป่าผมมาด้วยลีจองกุ๊กหันไปถาม<br />
“จะเอาไดร์มาทำไม”<br />
“มาเซ็ทผมสิไอ้กุ๊ก ซุปตาร์อย่างฉัน พลังอยู่ที่ทรงผมเว้ย”<br />
ลีจองกุ๊กตบหัว<br />
“แล้วมึงจะเอาปลั๊กที่ไหนเสียบไอ้โง่”<br />
“เดี๋ยวนี้ เรียกมึงแล้วเหรอไอ้กุ๊ก”<br />
“ก็ฉันไม่ได้ดูแลนายแล้วนี่หว่า...ไอ้บ๊อง”<br />
ติณห์วิ่งมาที่จอดรถมีรถจอดขวางรถเขาอยู่<br />
“เข็น”<br />
ทุกคนรีบไปเข็น แต่ไม่สำเร็จ ลีจองกุ๊กตะโกนเรียก<br />
“ยาม...ยามอยู่ไหน”<br />
“ไม่ไหวแล้ว ผมไปแล้วโว้ย”<br />
<br />
วรวรรธร้อนใจวิ่งนำ คนอื่นๆวิ่งตาม<br />
วรวรรธวิ่งนำมาตามถนน คนอื่นๆวิ่งตามมาทุกคนยังมีปัญหากับการใส่เสื้อผ้า <br />
“ฉันรูดซิปไม่ได้” พงอินทร์โวยวาย<br />
“ทรงผมฉัน ดีรึยัง” จุนจีเอามือตะกุยๆ<br />
ไตรรัตน์หยิบมือถือมามอง<br />
“สุคนธรสโทรมา...ทุกคนเงียบ”<br />
ทุกคนหยุดวิ่งพร้อมใจกันฮึ่บเงียบเสียงแทบไม่หายใจแข็งค้างราวกับก้อนหินเลยทีเดียวไตรรัตน์รับสาย ทำเสียงปกติ<br />
“จ๋าที่รัก...ใกล้ถึงแล้วจ้ะ อีกห้านาทีก็ถึง สบายใจได้เลยแค่นี้ก่อนนะ จุ๊ฟๆ”<br />
ไตรรัตน์วางสาย ทำท่าจะอ้วกแพ้ท้องแทนเมียพงอินทร์หันไปถาม<br />
“ไหวไหม”<br />
“ฉันไม่ได้จะอ้วกเพราะเหนื่อยโว้ย”<br />
ทุกคนงงๆติณห์โพล่งออกมา<br />
“มันอ้วกแทนเมียมัน”<br />
ทุกคนวิ่งต่อ<br />
<br />
สุคนธรสในชุดเพื่อนเจ้าสาว วางสาย เดินเข้าไปห้องแต่งตัวเจ้าสาว...<br />
“พวกผู้ชายมาจะถึงแล้ว อีกห้านาที”<br />
สุคนธรสท้องโย้6เดือนแล้ว เดินกินมะขามคลุกในกระปุกตลอดเวลาญาณิน กรรัมภา เนตรสิตางศุ์ อยู่ในชุดเจ้าสาว ยืนส่องสำรวจความเรียบร้อยของชุดเจ้าสาวโดยมีแม่ญาณินช่วยดูแล<br />
“ลูกๆสวยกันมากเลยจ้ะ”<br />
“ขอบคุณคุณแม่มากค่ะ...ถ้าไม่ได้คุณแม่ช่วยดูแลพวกเราคงทำไม่ได้ดีขนาดนี้”<br />
“ไม่ได้สิ ลูกๆทำงานหนักกันมามากแม่ไม่มีโอกาสได้ช่วยเลย”<br />
“ชุดของคุณแม่ ถูกใจพวกเราที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ”ทุกคนมารุมไหว้<br />
แม่ญาณินยิ้มแย้ม<br />
“แม่ขอบใจทุกคนมากที่อยู่เป็นเพื่อนกันไม่เคยทอดทิ้งกัน”<br />
“เพื่อนๆทั้งหมดนี้ของหนูเป็นยิ่งกว่าเพื่อน เป็นยิ่งกว่าพี่น้องยิ่งกว่าญาติถ้าไม่มีพวกเขา ก็จะไม่มีญาณินมีชีวิตอยู่รอดมาจนทุกวันนี้รักพวกแกทุกคนนะ”<br />
กรรัมภายิ้ม<br />
“ฉันก็รักพวกแก”<br />
“แต่งงานไปแล้ว พวกแกก็จะยังเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีชิวตฉันอยู่นะ” เนตรสิตางศุ์พูดซึ้งๆ<br />
“ฉันจะให้ลูกเรียกพวกแกทุกคนว่าน้าจะไม่ให้เรียกป้าเด็ดขาด” สุคนธรสน้ำเสียงจริงจัง<br />
กรรณายิ้ม<br />
“ดีมาก”<br />
ทุกคนตะโกนลั่น<br />
“เย้...”<br />
ทั้งห้ากอดกันกลม อยู่ๆก้องฟ้าวิ่งพรวดเข้ามา<br />
“แย่แล้วพี่...ดูนี่”<br />
ก๊องยื่นมือถือให้ดู ในมือถือ เป็นภาพที่จองกุ๊กถ่ายในถนน ระหว่างวิ่ง เขียนข้อความว่า “แท็กซี่ไม่ยอมรับพวกเรา มันแย่มาก แบบนี้จะไปทันไหม”พวกสาวๆมารุมดู<br />
“พี่จองกุ๊กเพิ่งจะอัพอินสตาแกรม เดี๋ยวนี้เองครับ”<br />
สุคนธรสอ่าน<br />
“แท็กซี่ไม่ยอมรับพวกเรา มันแย่มาก แบบนี้จะไปทันไหม”<br />
กรรณาหน้าตื่น<br />
“หา ดูภาพข้างหลังสิ มันตึกใกล้ๆคอนโดคุณติณห์เองนี่นา”<br />
ญาณินชะงัก<br />
“อะไรนะ”<br />
เนตรสิตางศุ์มองหน้าสุคนธรส<br />
“ไหนว่าอีกห้านาทีไง”<br />
สุคนธรสโกรธ<br />
“ไอ้ไตวายจะเป็นพ่อคนอยู่แล้ว ยังโกหกอีกเหรอ”<br />
พวกว่าที่เจ้าสาวเริ่มใจเสีย กลัวเจ้าบ่าวมาไม่ทัน กลัวงานล่ม กลัวแขกด่ากรรัมภาเครียด<br />
“ถ้ามาไม่ทัน...”<br />
พวกผู้หญิงสยองใจ<br />
<br />
ริมถนนหน้าสวนสาธารณะ จองกุ๊กวิ่งพลาง ร่าเริงกับมือถือ <br />
“ไอ้กุ๊ก แกทำอะไร” จุนจีเข้ามาชะโงกดู<br />
“อินสตาแกรม โอ๊ย...คนมารุมให้หัวใจกันเป็นร้อยเลยแป๊บเดียวเอง”<br />
<h3><br />
</h3><h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนอวสาน(1) วันที่ 22/3 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-28255197007983796462013-11-21T09:09:00.002+07:002013-11-21T09:09:08.767+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 22/2 พ.ย. 56<h2>
อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 22/2 พ.ย. 56</h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGor0QiImflvBZ61krt4KFcaFDoCRqGLbYq-vf6A2xvvLaahdCSFDREujv74BC1jyrA0cJvrLGr5FmH0lETc_ifdMTkqnB7sgZ4ojFlu88-HEWzDf5KhYLAadu1yHUWd3O0D4cBmwNWGeP/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGor0QiImflvBZ61krt4KFcaFDoCRqGLbYq-vf6A2xvvLaahdCSFDREujv74BC1jyrA0cJvrLGr5FmH0lETc_ifdMTkqnB7sgZ4ojFlu88-HEWzDf5KhYLAadu1yHUWd3O0D4cBmwNWGeP/s320/13.jpg" /></a></div>
“ทำไม...ทำไมถึงไม่ยอมรับว่าเธอรักฉัน”<br />
“นายก็ดีแต่แกล้งฉันตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ <br />
ไม่เคยมีสักครั้งที่นายจะพูดหรือทำดีๆกับฉันนายมีความสุขที่ได้เห็นฉันหงุดหงิดอารมณ์เสียนายสะใจที่ได้เห็นฉันเสียใจร้องไห้แล้วนายจะให้ฉันไว้ใจอะไรนายได้อีกนายก็แค่จะรักฉันเพื่อแกล้งให้ฉันเสียใจเหมือนที่นายชอบทำ”<br />
“มันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันรักเธอจริงๆ”<br />
<a name='more'></a><br />
กรรณาไม่เชื่อ เดินหนี ผิดหวังพงอินทร์อึ้ง<br />
<br />
พงอินทร์วิ่งตามมาขวางหน้ากรรณา<br />
“ฉันแกล้งเธอ เพราะฉันรักเธอ”<br />
กรรณาชะงัก จ้องหน้า รอฟัง<br />
“ฉันรักเธอตั้งแต่เด็กแต่ไม่รู้จะพูดดีๆกับเธอยังไงมันเขินและฉันก็กลัวด้วยกลัวว่าเธอจะรู้หรือเพื่อนๆอาจจะแซวจนเธอไม่กล้าคุยกับฉันอีกฉันก็เลยต้องคอยแกล้งฉันอยากจะพูดดีๆเพราะๆกับเธอแต่ฉันไม่กล้าทำไม่เป็นมันไม่ถนัดกรรณา เธอเข้าใจมั้ยว่าเด็กผู้ชายบางคน ก็มีปัญหาเรื่องการแสดงออกกับเพศตรงข้าม”<br />
กรรณาฟังจนจบ ไม่ตอบโต้อะไร เดินหนีต่อไป<br />
“ทำไมไม่พูด...” พงอินทร์รีบวิ่งไปขวางหน้า “อย่า...อย่าทำเหมือนตอนนั้นที่ฉันเอาความลับเรื่องที่เธอได้ยินเสียงผีไปเล่าให้คนอื่นฟัง แล้วเธอก็เลิกพูดกับฉันไปเลยอย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดมากไปกว่านี้ กรรณา”<br />
กรรณายังคงไม่พูด<br />
“ยัยกรรณาเธอรู้มั้ยว่าเสียงร้องไห้ของเธอตอนเด็กๆมันยังดังอยู่ในหัวฉันจนทุกวันนี้ฉันขอโทษ...ฉันจะไม่แกล้งเธออีกแล้วฉันรักเธอนะกรรณา”<br />
กรรณานิ่ง เดินหนีไปพงอินทร์อึ้ง คอตก จนปัญญา สิ้นหวัง แต่แล้วอยู่ๆเสียงหัวเราะของกรรณาดังเข้ามาพงอินทร์เงยหน้ามองอีกทีพบกรรณายืนหัวเราะสะใจอยู่<br />
“ชอบแกล้งคนอื่นดีนัก สมน้ำหน้า”<br />
“ยัยกรรณ”<br />
“ร้องไห้เลยหราหว๋ายๆ”<br />
“ใครร้อง นี่มัน...เหงื่อ”<br />
“หรา”<br />
“เธอไม่โกรธฉันแล้วใช่มั้ย”<br />
“ก็ว่าจะโกรธต่อไปนะ แต่เห็นน้ำตานาย แล้วมันอดขำไม่ได้”<br />
“ก็บอกว่าเหงื่อไง”<br />
กรรณายิ้มกวนๆ<br />
“ตอนฉันเดินไป ใจแป้วเลยดิ อกหักเลยดิ โถๆ น่าสงสาร ฮ่าๆ”<br />
“ยัยตัวแสบ”<br />
พงอินทร์ดึงมากอดกรรณาตกใจ<br />
“เฮ้ย จะทำอะไร”<br />
“บอกรักฉันมาเดี๋ยวนี้”<br />
“ฉันไม่ได้รักนาย”<br />
“ยังจะปากแข็งอีกถ้าเธอไม่พูดเธอจะโดน”<br />
“ชู้ว”<br />
กรรณาทำท่าจุ๊ปากให้พงอินทร์เงียบหลับตานิ่ง ฟังเสียงพงอินทร์แปลกใจ<br />
“ทำอะไรอยู่”<br />
“ชู่ว์...ฉันกำลังฟังเสียงของป่าเสียงลมแมลงใบไม้ไหวนกเค้าแมวนกอะไรก็ไม่รู้เพราะจังลองฟังดูสิ”<br />
พงอินทร์หลับตาฟังบ้างเงียบไปสักพักแล้วโพล่งออกมา<br />
“แต่งงานกันมั้ย”<br />
กรรณาผงะ ลืมตา หันมามอง หน้าใกล้กัน<br />
“แต่งงานกันนะ”<br />
“ขอกันง่ายๆยังงี้เหรอ”<br />
“แต่งใช่มั้ย”<br />
“ทำไมฉันถึงต้องแต่ง”<br />
“เพราะฉันรักเธอ เธอก็รักฉัน”<br />
กรรณานิ่ง ยิ้ม พยักหน้าพงอินทร์ดีใจที่ได้คำตอบ หอมกรรณาไปฟอดใหญ่ทันทีกรรณาอึ้ง พงอินทร์กอด<br />
<br />
เนตรสิตางศุ์ทำบัวลอยสีๆอยู่ที่ครัว อารมณ์ดี ฮัมเพลงไปด้วย มีความสุข<br />
“ใส่กะทิเยอะๆ หมอจะต้องชอบแน่ๆ”<br />
อยู่ๆมีม้วนทิชชู่กลิ้งมาชนขาเนตรสิตางศุ์มองไปเห็นว่ากระดาษทิชชู่ลากไปกับพื้นเป็นทางยาว เธอยกปลายทิชชู่ตรงนั้นมาดูมีข้อความเขียนว่า<br />
“Story of you & me”<br />
และรูปการ์ตูนชาย-หญิงน่ารักๆแล้วในทุกๆแผ่นของทิชชู่ก็เป็นรูปตัวการ์ตูนชาย-หญิงนั้นกำลังเดินนำให้ตามไปเนตรสิตางศุ์ยิ้ม นึกสนุก เดินตามตัวการ์ตูนในทิชชู่ไป<br />
เนตรสิตางศุ์เดินตามทิชชู่ผ่านไปตามทางในบ้าน ภาพการ์ตูนในทิชชู่ เป็นภาพเหตุการณ์ของวรวรรธกับเนตรสิตางศุ์ เช่นตอนเจอกันครั้งแรก ตอนเจอป้าสุดใจถือไม้เรียว ตอนช่วยใบหม่อน...<br />
<br />
เนตรสิตางศุ์ตามมาจนทิชชู่สิ้นสุดลงตรงสนามหลังบ้าน<br />
“อ้าว”<br />
มีเสียงกีตาร์ เสียงเพลงดังออกมา วรวรรธนั่งอยู่ที่อาร์มแชร์ด้านหนึ่งเล่นกีตาร์ ร้องเพลงไปเนตรสิตางศุ์ยืนฟัง ขำๆ<br />
“ทำอะไรน่ะ”เสียงณัฐเดชดังขึ้น<br />
ทุกคนเหมือนสะดุด แผ่นเสียงตกร่องณัฐเดชเข้ามา หน้าเข้ม ดุ<br />
“นายคิดจะทำอะไร”<br />
วรวรรธอึกอัก<br />
“เอ่อ ผม...”<br />
“พี่ณัฐ...”<br />
ณัฐเดชรีบปรามน้อง<br />
“อยู่เฉยๆ...เอ้า ไหน คิดจะทำอะไร ทำสิ”<br />
วรวรรธชะงัก<br />
“หา...”<br />
“เตรียมอะไรไว้ ทำออกมาให้หมด” ณัฐเดชมองทิชชู่ “อ้อ ให้ยัยเนตรตามทิชชู่ออกมา แล้วก็มีร้องเพลงแล้วไงต่อไอ้หมอตาหนู เล่นต่อไป”<br />
วรวรรธเหวอๆ จำต้องเล่นกีตาร์ต่อไปตามคำสั่งอย่างสั่นๆกลัวเกรงณัฐเดช<br />
“คือ...พอจบเพลง... ผมก็จะ...เดินเข้ามา...พูด...พูดว่า...ประโยคสุดท้าย...อยู่...นี่ครับ”<br />
วรวรรธยื่นกระดาษทิชชู่แผ่นสุดท้ายณัฐเดชรับทิชชู่มาอ่านข้อความ<br />
“ขอบคุณที่ทำให้ผมมีความสุข...อื้ม แล้วไงต่อ”<br />
“แล้วผมก็จะยื่นอีกแผ่น”<br />
วรวรรธวางกีต้าร์ยื่นให้ณัฐเดชรับมาอ่าน<br />
““รักนะ อื้ม แล้วไงต่อ”<br />
“แล้วผมก็จะพูด...พูด...ความในใจ”<br />
“เยี่ยม...พูดมา”<br />
วรวรรธหันไปมองเนตรสิตางศุ์<br />
“เอ่อ...”<br />
ณัฐเดชดุ<br />
“มองฉัน”<br />
วรวรรธจำต้องหันมามองหน้าณัฐเดช<br />
“หลับตาสิครับคุณเนตร”<br />
“สมมติว่าฉันหลับแล้ว”<br />
“คุณรู้มั้ย...ทุกครั้งที่ผมเห็นคุณต้องหลับตาเพราะบางสิ่งบางอย่างที่คุณไม่อยากมองผมอยากจะช่วย แต่ผมทำอะไรไม่ได้สิ่งเดียวที่ผมทำได้ ก็คือ ผมจะอยู่ข้างๆคุณ...จับมือ...แบ่งเบาความกลัวให้กำลังใจทำให้คุณรู้ว่า คุณไม่ได้เผชิญกับเรื่องเลวร้ายตามลำพัง ผมจะอยู่เคียงข้างคุณไปตลอด”<br />
ณัฐเดชส่ายหน้า<br />
“ฮึ สคริปต์เห่ยมาก...แล้ว”<br />
“แล้ว...เพลงจะหยุด ผมจะคุกเข่าแล้วก็พูดว่า...”<br />
วรวรรธ หยิบกล่องแหวนออกมา อึกอักสุดๆ แทบร้องไห้<br />
“แต่ง...แต่งงานกับผมนะครับคุณเนตร”<br />
ณัฐเดชชม<br />
“โรแมนติกมาก”<br />
“ที่เหลือก็คือคำตอบของคุณเนตรแล้วครับ”<br />
เนตรสิตางศุ์พูดขึ้น<br />
“พี่ณัฐคะ ให้เนตรตอบ...”<br />
ณัฐเดชสวน<br />
“เดี๋ยว...ไอ้หมอตอบมานายมีดีอะไรที่น้องสาวฉันจะต้องแต่งงานด้วย”<br />
“ผม...ผมไม่เจ้าชู้”<br />
“แค่นั้น งั้นก็แปลว่าน้องฉันแต่งงานกับใครก็ได้...ที่ไม่เจ้าชู้”<br />
“ผมไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นการพนัน”<br />
“คนแบบนั้นมีเยอะแยะ”<br />
วรวรรธพยายามหาเหตุผล<br />
“ผม...ผมเรียนเก่งผมเล่นกีฬาได้ทุกอย่างรักบี้ ว่ายน้ำ ฟุตบอล แบตบาส ตะกร้อผมเป็นหมอเก่งมากด้วยฐานะผมก็มั่นคงดูแลคุณเนตรได้และ...และ” วรวรรธเหลืออด ของเริ่มขึ้น “และผมรักคุณเนตรอยากอยู่กับคุณเนตรต่อให้คุณเนตรจะเห็นผีทุกวันทุกวินาที ผมก็ไม่กลัว เพราะอะไรรู้มั้ยเพราะพี่น่ากลัวกว่าผีทุกตัวในโลกผมยังไม่กลัวเลยเพราะฉะนั้นเลิกข่มขู่ผมซะทีผมรักน้องสาวพี่ ให้ผมแต่งงานกับน้องสาวพี่เข้าใจมั้ย” วรวรรธเผลอดุ นึกขึ้นได้ เลยเสียงอ้อน “นะครับ”<br />
ณัฐเดชยิ้ม พอใจ<br />
“เอ้า เนตร ตอบสิ”<br />
วรวรรธตะลึงที่ณัฐเดชเปิดทางให้<br />
“ดูแลน้องฉันไม่ดี แกตาย”<br />
วรวรรธตะโกนลั่น<br />
“เย้”<br />
เนตรสิตางศุ์ขัดขึ้น<br />
“เดี๋ยวค่ะ เนตรยังไม่ได้ตอบตกลงเลย”<br />
วรวรรธชะงัก<br />
“อ้าว...แล้วคุณเนตรจะไม่ตกลงเหรอครับ”<br />
“ตกลงค่ะ”<br />
วรวรรธดีใจ กอดเนตรสิตางศุ์ณัฐเดชเข้ามากอดด้วย มีความสุข<br />
<br />
คอนโดติณห์เช้าวันใหม่...นาฬิกาปลุกเครื่องที่1..เครื่องที่2...-3 - 4 - 5-6ดังขึ้น เครื่องเสียงทำงานเองทีวีที่ตั้งเวลาเปิดไว้ ก็เปิดเองมือถือที่วางคนละมุม ต่างก็ทยอยดังกันขึ้นมาที่หน้าจอเห็นเป็นชื่อของ ญาณิน-สุคนธรส-กรรณา-กรรัมภา-เนตรสิตางศุ์ ทุกคนหลับสนิท อย่างหมดสภาพ กองเกยพาดกันไปมาจุนจีสลึมสลือ<br />
“ไอ้กุ๊ก...โทรศัพท์”<br />
ลีจองกุ๊กคว้าเท้าใครสักคนขึ้นมา<br />
“สวัสดีครับ...โหล...ทำไมไม่พูด...ไรวะ” ลีจองกุ๊กนอนต่อ<br />
ไตรรัตน์หยีตา<br />
“ใครเปิดไฟว่ะ แสบตา”<br />
พงศ์อินทร์เด้งขึ้นมา“เฮ้ยๆ เช้าแล้วเว้ย” แล้วล้มนอนต่อ<br />
วรวรรธงัวเงีย<br />
“ทำไม...รู้สึกเหมือนมีอะไรต้องทำ เช้านี้”<br />
ติณห์พูดขึ้น<br />
“แกต้องไปงานแต่งไง แกต้องเข้าพิธีกับคุณเนตร บ่ายโมง...ปาร์ตี้จนลืมเลยนะไอ้หมอ ฮะๆ”<br />
จุนจีมองหน้าติณห์<br />
“แกก็แต่งพร้อมมันไม่ใช่เหรอไอ้ฝรั่ง”<br />
ติณห์นึกได้<br />
“แกก็ด้วยไอ้เกายิกๆ”<br />
ไตรรัตน์ หงุดหงิด<br />
“เงียบๆหน่อย”..พวกแกต้องไปแต่งงานทั้งสามตัวนี่แหละไทย ฝรั่ง เกาหลี สามเรื่องควบ”<br />
ทั้งสามคนมองเวลาวรวรรธบ่นเบาๆ<br />
“เวร”<br />
ติณห์ไม่เข้าใจ<br />
“ว็อท”<br />
จุนจีลืมตา<br />
“ออม่อ”(ตายล่ะ)<br />
แล้วทันใด ทั้งสามว่าที่เจ้าบ่าวก็ลุกพรวดขึ้นมา แหกปากซ้ำๆว่า..ว้อทๆ / เวรๆ / ออม่อๆลีจองกุ๊ก พูดขึ้น<br />
“พวกแกมีเวลาอีก...สี่สิบห้านาทีก่อนพิธีจะเริ่ม”<br />
สามว่าที่เจ้าบ่าวเหมือนได้รับสัญญาณสต๊าร์ท แยกย้ายพุ่งกันไปคนละทาง ส่งเสียงบ่นโวยวายไปตลอดเวลา ไม่รู้จะเริ่มต้นจากอะไรก่อนหลัง<br />
<br />
ลีจองกุ๊กลุกพรวดขึ้นมา เพราะนึกขึ้นได้<br />
“เฮ้ยบริษัทส่งศิลปินใหม่มาด้วยนี่หว่า ฉันต้องไปดูแล”<br />
ลีจองกุ๊กรีบลุกพรวดไปอีกคนแล้วก็กลับวิ่งมาปลุกพงอินทร์กับไตรรัตน์<br />
“เฮ้ย แฟนพวกแกโทรมา...ไอ้โจ้ ของแก...เจ็ดสิบเจ็ดมิสคอล”<br />
พงอินทร์หน้าตื่น<br />
“หา...”<br />
“ยัยกรรณโคตรจิกเลย ฮะๆ” ไตรรัตน์หัวเราะ<br />
ลีจองกุ๊กหันมาบอกไตรรัตน์<br />
“ของแก...สองร้อยสามสิบเก้ามิสคอล”<br />
ไตรรัตน์ตะลึง<br />
“หา”<br />
พงอินทร์หันมาแซว<br />
“โดนเสกควายเข้าท้องแน่”<br />
<br />
สุคนธรสโทรเข้ามาคามือไตรรัตน์ ที่หน้าจอขึ้นรูปสุคนธรสหน้าเหี้ยมๆ ไตรรัตน์ผวา ราวกับเจอผี รีบวิ่งแจ้นไป<br />
เกิดความชุลมุนวุ่นวายในห้อง ติณห์-ปาร์คจุนจี-วรวรรธแย่งกันจะเข้าห้องน้ำ แล้วไปเบียดเสียดคากันที่หน้าห้องน้ำ ผลักกันกระเด็นออกมา สุดท้าย ลีจองกุ๊กพงอินทร์ ไตรรัตน์วิ่งเข้าห้องน้ำไปต่อๆกัน<br />
<br />
“ฉันก่อนๆ”<br />
“ฉันด้วยๆ”<br />
“ตายๆ”<br />
สามหนุ่มวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้วปิดประตูล็อคซะงั้นไตรรัตน์ ลีจองกุ๊กพงอินทร์แก้ผ้าอาบน้ำรวมกัน ไม่สนใจกัน ลีจองกุ๊กไปนั่งชักโครกพงอินทร์กับไตรรัตน์ขับไล่ เอาน้ำฉีด ลีจองกุ๊กแย่งฝักบัวไม่ได้ เอาฝักบัวชำระมาใช้อาบแทน<br />
ติณห์ จุนจี วรวรรธทุบประตูห้องน้ำ โวยวาย เพราะพวกตนต้องแต่งงาน<br />
“อีกสี่สิบนาที...ไม่อาบแล้วโว้ย”<br />
ติณห์วิ่งไปแต่งตัวเปิดตู้ หยิบอะไรมาได้ก็เอามาใส่ พยายามใส่กางเกง แต่ฟิตมาก วรวรรธเข้ามา<br />
“นั่นกางเกงฉัน”<br />
วรวรรธจะแย่งกางเกงคืน แต่ติณห์ไม่คืนจุนจีเอาเสื้อมาสวม วรวรรธหันไปโวย<br />
“นั่นเสื้อฉัน”<br />
จุนจีก็ไม่แคร์แล้ว สวมเสื้อต่อไป วรวรรธเลยหันไปคว้า อะไรที่เหลือๆอยู่หยิบมาได้ ใส่ๆเข้าไปพงอินทร์ ไตรรัตน์ ลีจองกุ๊กตามเข้ามาสมทบ รีบร้อนหาเสื้อผ้าของตัวเอง ก็พบว่าถูกแย่งไปใส่แล้วบ้าง หาของตัวเองไม่เจอบ้าง ส่งเสียงให้ช่วยส่งนั่นส่งนี่มาให้ไตรรัตน์ พงอินทร์ ลีจองกุ๊กรุมวรวรรธ<br />
“นั่นเสื้อฉัน / หูกระต่ายฉัน / กางเกงในฉัน”<br />
สามคนเข้าไปรุมแย่งคืน วรวรรธไม่ยอมคืน<br />
“ก็พวกมันเอาของฉันไป ไปเอาคืนมาก่อนเซ่”<br />
ทั้งหกคนรุมแย่งเสื้อผ้ากันมาไป ชุลมุน อีรุงตุงนังติณห์แหวกตัวเองออกมาจากวงแย่งเสื้อผ้าได้<br />
“ฉันเสร็จแล้ว จะไปแล้วนะ”<br />
<h3>
<br /></h3>
<h3>
อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 22/2 พ.ย. 56</h3>
บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐzensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-76391388724408548452013-11-21T09:06:00.004+07:002013-11-21T09:06:40.493+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 22 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 22 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHkLRge-mV6sQOO9zbILmkaxo3SSLnd52ZDAnhscvMAqQM0Ah-4LzO9orwsP0Zc08tazh6UNe0gR6Ki0fIvbbZgHZtHFaqdtgtWID58gKfI1pUqE5pWMoiz9lYBqIzYHzbhXIvSnJ7WSg7/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHkLRge-mV6sQOO9zbILmkaxo3SSLnd52ZDAnhscvMAqQM0Ah-4LzO9orwsP0Zc08tazh6UNe0gR6Ki0fIvbbZgHZtHFaqdtgtWID58gKfI1pUqE5pWMoiz9lYBqIzYHzbhXIvSnJ7WSg7/s320/14.jpg" /></a></div>“เด็กที่จะมาเกิดวันนี้จะเป็นมหาบุรุษอภิชาตบุตร ยิ่งกว่าวันเฉลิมอีก”<br />
อีกด้าน...อาอี๊กับอาม่ากำลังเทรนด์สุคนธรสอยู่<br />
“ห๊า”สุคนธรสตาโต<br />
อาอี๊อ้อนวอน<br />
“ทำเพื่อครอบครัวเรา เพื่ออาม่านะ...ร้อยปีจะมีฤกษ์มหาเฮงนี้สักครั้งหนูคงไม่อยากปล่อยให้โอกาสที่จะมีลูกที่ประเสริฐเป็นทองเนื้อเก้าหรอกนะ”<br />
อาม่าเสริม<br />
“คืนนี้...เที่ยงคืน...นะ”<br />
<a name='more'></a><br />
ไตรรัตน์เดินหนีเจ๊หญิงพยายามอ้อนวอน<br />
“ตี๋น้อย สองทุ่มนะ ตี๋น้อยต้องทำให้สำเร็จเพื่อป๊าเพื่อม้าม้าเสียลูกสาวไป ก็ขอให้ม้าได้มีหลานสาวแทนเถอะนะ”<br />
เสี่ยตามมา<br />
“แล้วถ้าจะให้ได้หลานสาวเคล็ดลับคือลื้อต้องคุมเกม”<br />
ไตรรัตน์อึ้ง<br />
“ป๊า...”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>สุคนธรสผงะ<br />
“หนูต้องคุมเกม”<br />
อาอี๊พยักหน้า<br />
“ใช่ ถ้าฝ่ายชายคุมเกมจะได้ลูกสาว แต่ถ้าฝ่ายหญิงคุมเกม จะได้ลูกชาย”<br />
อาม่ารีบขวาง<br />
“อาม่าอยากมีเหลนสืบสกุลหนูไม่สงสารอาม่า อยากเห็นอาม่าร้องไห้เหรอ”<br />
สุคนธรสอึ้ง<br />
“อาม่า...”<br />
<br />
ไตรรัตน์เดินหนีมา เสี่ยกับเจ๊หญิงไล่ตามตื๊อ<br />
“แต่งงานกันมาตั้งนานแล้วทำไม...อะไร...ยังไงกันนักหนาฮะ”เจ๊หญิงสงสัย<br />
ไตรรัตน์สลดลง<br />
“ป๊าม้าไม่เข้าใจ”<br />
“ไม่เข้าใจยังไง บอกมาสิ”เสี่ยถามเสียงเข้ม<br />
สุคนธรสก็เดินหนีมาจากอีกด้าน อาม่ากับอาอี๊ตามมา<br />
“หรือว่าหนูไม่ได้รักอาตี๋น้อย” อาม่าถาม<br />
สุคนธรสกับไตรรัตน์มาเจอะกันพอดี ต่างทำหน้าเฝื่อนๆเจื่อนๆ ทำตัวไม่ถูกอาอี๊มองทั้งสอง<br />
“ถามจริงๆพวกเธอรักกันหรือเปล่า”<br />
ทั้งสองตอบพร้อมกัน<br />
“รัก...รักสิ”<br />
“ถ้าพวกลื้อไม่สงสาร อยากเห็นคนแก่ๆแถวนี้เป็นวิญญาณเร่ร่อนไม่ได้ไปผุดไปเกิดเพราะอยากอุ้มหลานก็ตามใจ ฮือๆ” เจ๊หญิงอ้อนวอนก่อนจะปล่อยโฮออกมา<br />
<br />
ทุกคนเศร้า ดราม่าแกล้งแอคติ้งไตรรัตน์กับสุคนธรสมองกัน เอาไงดี<br />
เวลา19.30 น.ไตรรัตน์กับสุคนธรสนั่งพิงหัวเตียงอยู่ใต้ผ้าห่มกันคนละมุมของเตียง <br />
...นาฬิกาเดินมาที่ 19.45 น.ไตรรัตน์กับสุคนธรสยังนั่งที่เดิม เริ่มตื่นเต้น เหงื่อแตก ไตรรัตน์ส่งเสียงซื้ดจมูก สุคนธรสถึงกับหันขวับมามอง แล้วทั้งคู่ก็มองกัน ยิ้มแหะๆ กลบเกลื่อนๆ...เวลา 19.55 น.ไตรรัตน์กับสุคนธรสเริ่มตื่นเต้นมาก สุคนธรสไม่รู้ตัวว่ามือตัวเองที่กอดผ้าห่มอยู่ มันอยู่นิ่งๆไม่ได้ กระดิกๆไปมา แล้วไตรรัตน์ก็พุดขึ้นทำลายความเงียบ<br />
<br />
“ที่รัก”<br />
สุคนธรสสะดุ้ง<br />
“ห๊า...อะไร...เรียกทำไม...คะ”<br />
“คุณ...โอเคมั้ย”<br />
“สะ...สบ๊าย”<br />
“แน่ใจเหรอ”<br />
ไตรรัตน์ ชี้ที่มือของเธอ สุคนธรสรู้ตัวว่าออกอาการ รีบสะกดๆตัวเองให้นิ่ง<br />
“ผมว่า...เราไม่ต้องสนใจเรื่องฤกษ์มหาเฮงอะไรนี่หรอก”<br />
“นายไตวาย...ฉันโอเค”<br />
ไตรรัตน์ พลิกตัวหันมามอง<br />
“คุณแน่ใจนะว่า...โอเค”<br />
“อื้อ...โอ...เค”<br />
ไตรรัตน์เอื้อมมือมาปูไต่ที่ต้นแขน<br />
“โอเคมั้ย”<br />
“โอ...โอเค”<br />
ไตรรัตน์ขยับเข้ามาใกล้ ประชิดตัว<br />
“โอเคอยู่ป่าว”<br />
“มากๆ”<br />
“งั้นผมไม่ปรานีล่ะนะ”ไตรรัตน์กระชากผ้าห่มทิ้ง พลิกตัวมาคร่อมสุคนธรสอย่างเร็ว “เตรียมตัว”<br />
สุคนธรสตกใจ ยกเท้าถีบเปรี้ยง<br />
“จ๊าก”<br />
ไตรรัตน์กระเด็นตกเตียง<br />
<br />
ไตรรัตน์ลุกเดินจุกมานั่งโซฟาสุคนธรสเข้ามา<br />
“นายไตวาย ฉันขอโทษนะ”<br />
ไตรรัตน์หันมามอง ไม่ได้คิดโกรธอะไร มองอย่างเข้าใจ แล้วเอื้อมมือกางรอ สุคนธรสเดินเข้าไปนั่งข้างๆในอ้อมแขนของเขา<br />
“นายอย่าโกรธฉันนะ”<br />
“ผมจะโกรธคุณทำไม ผมรักคุณจะตาย”<br />
“ฉันก็รักนายนะ”<br />
“ผมรู้”<br />
“แต่ฉัน...”<br />
ไตรรัตน์ รีบตัดบทห้ามไม่ให้พูด<br />
“ไม่เป็นไร ผมรักคุณ คุณรักผม แค่นี้ก็พอแล้ว...ไอ้เรื่องอย่างว่าผมไม่สนใจหรอก”<br />
สุคนธรสชะงัก<br />
“ไม่สนใจจริงอ้ะ”<br />
“ก็คุณเป็นแม่หมอสุคนธรสมีภารกิจต้องช่วยเหลือผู้คนและวิญญาณให้พ้นทุกข์ผมเป็นสามีคุณก็ควรจะสนับสนุนไม่ควรทำอะไรที่จะทำให้ของๆคุณเสื่อมคุณรส ผมตั้งใจจะถือศีลแบบคุณด้วยนะผมจะเป็นมือขวาให้คุณทำทุกอย่างเพื่อให้คุณพร้อมไปช่วยคนอื่นได้อย่างเต็มที่ คุณว่าดีมั้ย”<br />
“นายไตวาย นายยิ่งพูดยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด”<br />
“คุณไม่ต้องห่วงเรื่องป๊าม้าพวกท่านคงเข้าใจผมอาจจะบอกว่าผมเป็นหมัน แล้วเราก็ไปรับเด็กมาเลี้ยงสักคนก็ได้อะไรที่ทำแล้วคุณสบายใจ มีความสุข ผมโอเคทุกอย่างขออย่างเดียว ขอแค่มีคุณอยู่ข้างๆ แชร์เวลาในชีวิตทุกวินาทีด้วยกันกับผม ไปจนแก่เฒ่า แค่นี้พอแล้ว...ผมรักคุณมากนะ”<br />
“นายไตรรัตน์ ฉันก็รักนาย”<br />
สุคนธรสกอดไตรรัตน์ แล้วผละออกมามอง<br />
“ขึ้นเตียงกันเถอะ”<br />
ไตรรัตน์อึ้ง<br />
“หือ”<br />
“ของจะเสื่อมก็ให้เสื่อมไป”<br />
“คุณพูดจริง”<br />
“เดี๋ยวนี้ ตอนนี้...เร็ว”<br />
ไตรรัตน์รีบอุ้มสุคนธรสทันที ไม่รอช้า<br />
<br />
ไตรรัตน์โยนสุคนธรสลงไปบนเตียง<br />
“คุณพร้อม ผมก็พร้อม ผมมาแล้ว”<br />
ไตรรัตน์จะโถมเข้าใส่ <br />
“เดี๋ยว...ไปจัดการ นั่นก่อน”<br />
สุคนธรสชี้ไปที่กล้องไตรรัตน์หันมามองที่กล้อง ฉุนๆ รีบเข้ามาจัดการ ใช้มือแพนกล้องให้หันไปทางอื่น<br />
“เรียบร้อยแล้วจ้ะ มามะๆ”<br />
แต่แล้วกล้องแพนกลับมาจับภาพที่ไตรรัตน์กับสุคนธรสอีกทีสุคนธรสรีบดึงผ้าห่มมาปิดตัว<br />
“ว้าย”<br />
ไตรรัตน์หันมาฉุน เข้ามาพูดที่หน้ากล้อง<br />
“คนรักจะกุ๊กกิ๊กกัน มีมารยาทหน่อย”<br />
ไตรรัตน์โยนผ้าแถวนั้นคลุมหน้ากล้องเสียงไตรรัตน์กับสุคนธรสดังคิกคัก<br />
“ที่รักจ๊ะ ได้เวลาส่วนตัวของเราแล้ว”<br />
<br />
หน้าห้อง พวกเจ๊หญิง เสี่ย อาม่า อาอี๊วิ่งตามมาเสี่ยยิ้มพอใจ<br />
“ได้ลูกสาวแน่ๆ”<br />
อาอี๊หันไปบอกอาม่า<br />
“สงสัยเราจะได้หลานฝาแฝดนะอาม่า”<br />
พวกเจ๊หญิงดีใจกัน สมหวังเสียที<br />
<br />
กรรัมภาและจุนจีเดินกุมมือกันมาที่สวนริมน้ำ ทั้งคู่เดินไปหยุดที่ริมแม่น้ำ<br />
“ผมว่าแค่มีคุณกับผม ที่ไหนๆก็โรแมนติกทั้งนั้น”<br />
“จุนจี...”<br />
“คุณแก้มคุณไม่ได้ช่วยแค่คุณย่าผม แต่คุณช่วยผมด้วยคุณทำให้ผมกลับมารักเมืองไทย มองเห็นความงามของประเทศของเรา และอยากอยู่ที่นี่ไปตลอดขอบคุณนะขอบคุณที่ทำให้ผมมีความสุขผมสัญญานะว่า ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด”<br />
กรรัมภาเคลิ้ม<br />
“จุนจี...”<br />
กรรัมภาเคลิ้ม มองหน้าจุนจีแววตาระริกแล้วทันใด ภาพผ่านสายตาของเธอบริเวณนั้นก็สว่างไสว สวยงาม แสงไฟติดสว่างขึ้นมา มีพลุยิ่ง มีประกายดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า<br />
“ไม่ใช่อย่างนั้นมันไม่ได้อลังการอย่างที่คุณคิด” จุนจีขัดขึ้น<br />
กรรัมภางง แผ่นสะดุด ภาพทุกอย่างกลับมาปกติกรรัมภากลบเกลื่อน<br />
“คุณรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไร”<br />
“เห็นคุณทำตาลอยผมก็รู้แล้วคุณแก้มผมไม่ใช่ซุปตาร์แล้วผมคงทำให้คุณมีภาพที่สวย งามหวานเว่อร์มีพลุมีประกายดาววิบวับแบบในซี่รี่ส์เกาหลีไม่ได้แต่ผมจะทำให้คุณมีความสุขเป็นความสุขที่ธรรมดาที่สุด มีแค่คุณกับนายจักร เท่านั้น”<br />
“ฉันไม่เอาพลุหรืออะไรวิบวับแล้วที่คุณพูดออกมาโรแมนติกที่สุดเลยรู้ตัวหรือเปล่า”<br />
จุนจีคว้ามือกรรัมภาขึ้นมา ถอดถุงมือออก<br />
“ผมอยากให้คุณสัมผัสผมแต่คุณอย่าโกรธผมนะ ถ้าคุณจะมองเห็นแต่ภาพของคุณคนเดียว”<br />
“จุนจี”<br />
“นา เอ ซา รัง ฮา นึน คือ เด”<br />
“แปลว่าอะไรคะ”<br />
“คุณ คือ ความรัก ของ ผม...ชอ-รัง คยอ-โร-แน ชู-เซ-โย”<br />
“แปลว่า”<br />
“ไม่ต้องสนใจคำแปล...คุณแค่ตอบว่าแต่งค่ะ”<br />
กรรัมภาทึ่ง ตะลึง<br />
“จุนจี”<br />
อยู่ๆมีพลุ สว่างไสวขึ้นมา โรแมนติกซะงั้นกรรัมภายิ้ม<br />
“อันนี้ของจริง ฉันไม่ได้เพ้อนะคะ”<br />
ทั้งคู่ขำๆ โอบกัน รักใคร่ ชื่นชมบรรยากาศ มีความสุขกรรัมภากระซิบ<br />
<br />
“แต่งค่ะ”<br />
รถพงอินทร์จอดเอี๊ยดที่บริเวณชายป่ากรรณามองรอบๆแล้วโวยวาย<br />
<br />
“นี่ที่ไหน พาฉันมาทำอะไรที่นี่”<br />
“หึๆ เดี๋ยวก็ได้รู้”<br />
พงอินทร์หยิบผ้าออกมา แล้วจัดการมัดปิดตากรรณาลากตัวเธอที่ถูกปิดตาเข้ามาในป่า<br />
“นายจะทำอะไรฉันนายพงษ์อินทร์ปล่อยฉันไหนนายบอกว่าจะเข้าป่าแล้วไม่กลับมาอีกไง กลับมายุ่งกับฉันอีกทำไม ปล่อย”<br />
พงอินทร์ตวาด<br />
“เงียบ”<br />
กรรณาดิ้น<br />
“ปล่อยฉัน”<br />
“ทำไมถึงฤทธิ์เดชมากมายขนาดนี้คิดว่าสวย คิดว่าฉันจะต้องง้อเธอไปจนตายเหรอถ้าอยากให้ปล่อยก็พูดออกมาสิว่าเธอรักฉัน”<br />
“ฝันไปเถอะ”<br />
“ดี...งั้นคืนนี้ฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้”<br />
“นายจะทำอะไร”<br />
“อยู่กันสองต่อสอง ในป่า...แล้วฉันก็ว้อนท์เธอมากคิดว่าฉันควรทำอะไรดีล่ะเล่นตี่จับมั้ย”<br />
พงอินทร์กระชากกรรณาให้เดินตามเข้าไปอีก<br />
<br />
พงอินทร์ลากกรรณาเข้ามาถึงบริเวณหนึ่งก็ปล่อยมือกรรณารีบแก้มัดที่ตาออก<br />
“นาย...ไอ้คนบ้า”<br />
กรรณาเข้าไปตีแต่พงอินทร์จับมือเอาไว้ แล้วดึงมาใกล้ชิด<br />
“แหม มาถึงก็ประชิดตัวเลย ใจร้อนจริงๆ”<br />
“ไอ้บ้า”<br />
กรรณาดึงมือออก แล้วจะเดินหนีออกจากป่าพงอินทร์คว้ามือไว้<br />
“จะไปไหน”<br />
“ฉันจะออกไปจากที่นี่ ไปให้ห่างนาย”<br />
“รู้ทางเหรอ อย่างเธอคงได้เดินซุ่มซ่ามตกเหวตายแน่ ไม่ก็เจอเสือคาบไปรับประทาน”<br />
“ฉันไม่กลัว”<br />
พงอินทร์คว้าหูฟังอาคมของกรรณาดึงมา<br />
“แล้วถ้าต้องได้ยินเสียงที่ไม่อยากได้ยินอีกล่ะ”<br />
กรรณาตกใจ มีเสียงหวีดหวิวผ่านไปมา<br />
“เอาคืนมา”<br />
กรรณาพุ่งเข้าไปจะแย่งคืน แต่พงอินทร์ยกหูฟังสุดแขน ไม่ให้แย่งไปได้<br />
“ถ้าอยากได้คืน ก็ยอมรับมาว่าเธอรักฉัน เธอติดใจรสเคราของฉัน แล้วฉันจะคืนให้และพาเธอกลับบ้าน”<br />
“นายมันตลก”<br />
กรรณาไม่สนใจ หันเดินออกไป<br />
“เฮ้ย นี่เธอยอมได้ยินเสียงผี ดีกว่าต้องขอร้องฉันอีกเหรอ”<br />
กรรณาเดินไปตะโกนตอบไป<br />
“ใช่ ฉันยอมได้ยินเสียงผีเป็นล้านๆตัว ดีกว่าได้ยินเสียงของนายแค่คำเดียว”<br />
ทันใดนั้นเสียงพงอินทร์ดังมา<br />
“ช่วยด้วย”<br />
กรรณาเอะใจ ชะงัก หันกลับไปมอง พบว่าพงอินทร์หายไป ไม่ได้เดินตามมา แต่เสียงร้องของเขายังคงดังมา กรรณามองหา ไปตามเสียงพบว่าพงอินทร์ลื่นลงไปที่เหวระหว่างทาง มือเกาะกิ่งไม้เอาไว้ ทำท่าว่าจะหล่นลงไปอยู่แล้วกรรณาตกใจ<br />
“นายโจ้”<br />
กรรณารีบวิ่งไถลมา คว้ามือเขาช่วยดึงขึ้นมาแต่พงอินทร์กลับยิ้ม<br />
“ไหนบอกไม่อยากได้ยินเสียงฉัน”<br />
กรรณาชะงักพงอินทร์กระโดดขึ้นมาจากตรงนั้นได้เอง เพราะไม่ได้ลื่น แต่มีแง่งหินให้ยืนเหยียบเอาไว้<br />
“นายหลอกฉัน...อีกแล้วเหรอ”<br />
กรรณาจะเดินหนี พงอินทร์ดึงตัวไว้<br />
“ทำไม...ทำไมถึงไม่ยอมรับว่าเธอรักฉัน”<br />
“นายก็ดีแต่แกล้งฉันตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ <br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 22 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-67291833130816129602013-11-20T09:45:00.004+07:002013-11-20T09:45:57.465+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 21/4 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 21/4 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGoXDbtDwhhKXq13DsxJSmzsl9kvPbMAWL4v4h1bE7GHzlwEULq1taFX-SJHLeKPCZXzSWFhiGshwrALThTurCIuY8y4SMI_BEA1GPhWXqZZEvg76IAdbP6Oo1OBW3ogBwTGO9H_aN44_t/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGoXDbtDwhhKXq13DsxJSmzsl9kvPbMAWL4v4h1bE7GHzlwEULq1taFX-SJHLeKPCZXzSWFhiGshwrALThTurCIuY8y4SMI_BEA1GPhWXqZZEvg76IAdbP6Oo1OBW3ogBwTGO9H_aN44_t/s320/12.jpg" /></a></div>พงอินทร์ขับรถสบายอารมณ์กรรณาถูกจับมัด โดยขายื่นไปที่นั่งด้านหลัง หัวพักอยู่ที่คอนโซลที่ขามีเชือกอีกเส้นมัดเอาไว้โดยที่ปลายเชือกอ้อมออกไปทางหน้าต่างด้านหลังฝั่งคนขับพันรอบหลังขา แล้วมาเข้าที่หน้าต่างอีกด้าน มัดกรรณาติดรถไปเลยกรรณาดิ้นไม่หลุดสายตาอาฆาต<br />
“อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะนายตายแน่ไอ้จิงโจ้ไอ้แมลงทับ”<br />
<a name='more'></a><br />
พงอินทร์ไม่แคร์<br />
<br />
ก้องฟ้ายกมือไหว้ท่วมหัว<br />
“สาธุ...ขอให้พี่โจ้ทำสำเร็จด้วยเถอะก๊องจะได้มีพี่เขยเป็นเศรษฐีสบาย”<br />
“แก...พวกเราไม่ได้ใจร้ายกับยัยกรรณมากไปใช่มั้ย” เนตรสิตางศุ์กังวล<br />
สุคนธรสพยักหน้า<br />
“ก็ใจร้ายนะแต่ถ้ามองถึงผลที่จะเกิดขึ้นยัยกรรณจะต้องมาขอบคุณพวกเราด้วยซ้ำ”<br />
“ยัยกรรณน่ะรักนายโจ้มากแต่ปากแข็งก็ต้องเอาแชลงงัด” ญาณินบอก<br />
วรวรรธตัดบท<br />
“อย่าคิดมากเลยครับเราทำดีที่สุดแล้วที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของคุณพงษ์อินทร์แล้วว่าจะกำราบพยศคุณกรรณยังไง”<br />
“ถ้าขนาดนี้แล้วยังกำราบไม่อยู่ก็ไม่สมควรมาร่วมใช้นามสกุลเขยบ้านซิกส์เซ้นส์จริงมั้ย” ไตรรัตน์บอก<br />
“เยส ดู้ด” ติณห์แท็กมือกับไตรรัตน์ “วีอาร์แฟมิลี่”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>“เยสด้วย”<br />
วรวรรธจะแท็กมือด้วยณัฐเดชจับมือวรวรรธกดลง ไม่ให้แท็กกับใคร<br />
“อะแฮ่ม นายแน่ใจแล้วเหรอว่าจะได้ใช้นามสกุลเขยซิกส์เซ้นส์...ใครอนุญาต”<br />
เนตรสิตางศุ์หน้าเหวอ<br />
“อ้าว...”<br />
วรวรรธจ๋อย ณัฐเดชทำท่าหวงก้างอรวรรณหันมามองกรรัมภากำลังนั่งเติมหน้าอยู่<br />
“คุณ.แก้มคะจะแต่งไปอัพคลิปลงยูทู้ปสอนการแต่งหน้าเอ็ฟเฟ็คท์เหรอคะ”<br />
“โหย...ป้าออแรงอ่ะค่ะก็จุนจีกำลังจะมาขอนิดนึงเขาอุตส่าห์หนีจากเกาหลีเพื่อกลับมาหาแก้มเลยนะคะป้าออคิดดูสิพอเขามาถึงหน้าบ้านเจอหน้าแก้มอะไรจะเกิดขึ้น”<br />
กรรัมภาเคลิ้มฝันมโนภาพไป...จุนจีวิ่งมาถึงถนนหน้าบ้านซิกส์เซ้นส์กรรัมภาวิ่งออกมาเจอ ผงะ ดีใจต่างคนต่างมองกัน แล้วเรียกชื่อกันและกันพร้อมกัน<br />
“คุณแก้ม”<br />
“จุนจี”<br />
กรรัมภากับจุนจีต่างวิ่งเข้าหากัน แล้วกรรัมภาก็กระโดดเข้าอ้อมกอดจุนจีกอดแล้วหมุนไปรอบๆ สองคนหัวเราะใกล้ชิด สบตาหวานซึ้งจุนจีโน้มหน้ามาจะจูบ...กรรัมภาเพ้อมากๆ<br />
“แล้วเมื่อไหร่จะมาถึงตอนที่เขาโทรหาแก จนถึงตอนนี้จะชั่วโมงนึงแล้วมั้ง” ญาณินถาม<br />
กรรัมภาชะงัก<br />
<br />
“นั่นสิ ทำไมยังไม่มาอีก”<br />
รีสอร์ทติณห์...มิรันตีเห็นข่าวสมคิดในหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งเขียนว่า “อดีตหมอผี-มือวางระเบิด-หนีไม่รอด คุกตลอดชีวิต”ติณห์ ญาณิน คุณหลวงอยู่ตรงนั้นด้วยมิรันตีหน้าสลด<br />
<br />
“แม่ไม่อยากจะเชื่อ...แม่หลงเชื่อคำพูดของมิสเตอร์ร็อบไอ้หมอสมคิดกับลูกสาวได้ยังไง”<br />
“มันรู้ว่าจุดอ่อนของมัมคืออะไร มันก็เข้ามาทางนั้น” ติณห์บอก<br />
มิรันตีไม่ยอมรับ<br />
“จุดอ่อนอะไร”<br />
คุณหลวงสวนทันที<br />
“จุดอ่อนที่แกบ้าผู้ชายน่ะสิ”<br />
มิรันตีแถไป<br />
“พวกมันเป็นหมอผี มีไสยศาสตร์มันต้องทำเสน่ห์ให้แม่ไร้สติ เห็นผิดเป็นชอบแน่ๆ”<br />
คุณหลวงเบ้หน้า<br />
“แหม ทีอย่างนี้ล่ะเชื่อเรื่องไสยศาสตร์ขึ้นมาเชียวนะ”<br />
“มัม...มัมน่าจะขอบคุณญาณินหน่อยนะครับ” ติณห์พูดขึ้น<br />
มิรันตีตาโต<br />
“อะไร”<br />
“คุณณินช่วยมัมให้ตาสว่างนะครับ และที่สำคัญ คุณณินไม่เคยถือโทษโกรธเคืองมัมเลย ทั้งๆที่มัมจัดหนักจัดเต็มกับคุณณินตลอด”<br />
“ก็มัมโดนของไม่ใช่ตัวตนจริงๆของมัมซะหน่อยจริงๆมันออกจะมีเมตตา”<br />
“มัม...”ติณห์เสียงเข้ม<br />
มิรันตีอึกอัก ไม่อยากเสียฟอร์มญาณินรีบบอก<br />
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะติณห์ แค่คุณแม่เข้าใจว่าณินไม่เคยคิดร้ายกับท่านหรือกับคุณก็พอแล้ว”<br />
ติณห์เหล่มองแม่<br />
“มัม...”<br />
“โอเคๆ...แทงกิ้วขอบคุณที่ช่วยแต่เธอห้ามถือสาฉันนะ ก็ฉันเป็นคนซื่อเป็นฝรั่งไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์ก็เลยถูกหลอกง่ายๆคนไม่รู้คือไม่ผิดถูกมั้ย”<br />
คุณหลวงหมั่นไส้<br />
“แหม นังนี่จะไม่ยอมรับผิดเลยใช่มั้ย”<br />
“แล้วถ้าจะให้ดีอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ฉันอาย”<br />
ญาณินยิ้มรับ<br />
“ค่ะคุณแม่”<br />
“เป็นอันว่า เราเข้าใจกันแล้วนะพอใจหรือยังลูก”<br />
คุณหลวงโผล่มายืนจ้องมิรันตี เอาเรื่อง<br />
“แล้วข้าล่ะนังมิรันตี”<br />
ติณห์ยิ้ม<br />
“ผมพอใจ แต่รู้สึกจะมีใครไม่พอใจมาก และรอให้มัมพูดขอโทษอยู่นะครับ”<br />
“แกรนด์ปาของลูกใช่มั้ยแม่ก็มีเรื่องอยากพูดกับเขาเหมือนกัน”<br />
คุณหลวงแปลกใจติณห์กับญาณินงง <br />
อีกด้านของรีสอร์ท...ติณห์กับญาณินยื่นมือออกมาเพื่อให้มิรันตีจับมิรันตีเข้ามาจับมือติณห์กับญาณินเอาไว้ แล้วหลับตาทุกคนอยู่ในสมาธิมิรันตีที่หลับตาอยู่ สักพัก เสียงคุณหลวงดังเข้ามา<br />
“ลืมตาได้แล้วนังมิรันตี”<br />
มิรันตีลืมตา พบว่าคุณหลวงยืนอยู่ตรงหน้าส่วนติณห์กับญาณินหายไปแล้ว<br />
“คุณพ่อ”<br />
คุณหลวงยื่นมือออกมา มีไม้เรียวโผล่มาที่มือ<br />
“นังลูกไม่รักดี เอ็งจะต้องโดนเฆี่ยน”<br />
มิรันตีตกใจ<br />
“คุณพ่อขา”<br />
มิรันตีน้ำตาไหลโผกอดคุณหลวงด้วยความคิดถึงพ่อคุณหลวงชะงัก<br />
“หนู...ขอโทษ...หนูขอโทษนะคะ คุณพ่อ”<br />
“เอ็งจะกอดข้าทำไม”<br />
คุณหลวงผลักออกมิรันตีทรุดลง กราบเท้า<br />
“หนูขอโทษที่หนู...หนูอกตัญญูหนูเชื่อคนอื่นมากกว่าพ่อตัวเอง”<br />
“เอ็งไม่ต้องมารยา บีบน้ำตาเลย”<br />
“หนูเข้าใจคุณพ่อผิด แล้วยังมาเกลียดคุณพ่อ อับอายที่ต้องใช้นามสกุลพิชัยภักดี ทั้งๆที่หนูควรจะภูมิใจและยืนหยัดต่อสู้เพื่อพิสูจน์ความดีของคุณพ่อ”<br />
“ใช่...เอ็งมันโง่นังหูเบาเชื่อคนอื่นมากกว่าคนในสายเลือดไม่ใช่แค่กับพ่อแต่กับไอ้ติณห์ ลูกเอ็ง เอ็งก็ไม่เชื่อ”<br />
“หนูผิดไปแล้วค่ะ คุณพ่อ คุณพ่อให้อภัยหนูนะคะ”<br />
“ยังมีหน้ามาขอให้ข้าอภัยอีกเหรอทำบุญก็ไม่เคยทำให้ข้าแถมสะเออะจะมาฮุบเรือนไทยข้าเอาไปทำสปาสกปรก เอ็งย่ำยีข้าขนาดนี้ คิดว่าข้าจะให้อภัยเอ็งเหรอ”<br />
“คุณพ่อขา...”<br />
“ไปเลย เอ็งรีบไสหัวไปเปลี่ยนนามสกุลพิชัยภักดีของข้าคืนมาก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน”<br />
“แล้วคุณพ่อจะให้อภัยหนูใช่มั้ยคะ”<br />
“คิดดูก่อน”<br />
“ขอบคุณนะคะ คุณพ่อ”<br />
มิรันตีกอดคุณหลวงที่ฟอร์มๆทำฮึดฮัด แต่สุดท้ายก็อดที่จะลูบหัวเมตตาลูกไม่ได้<br />
<br />
ญาณินกับติณห์เดินคุยกันอย่างสบายใจ “คุณแม่คุณสำนึกแล้วคุณหลวงก็คงไม่มีอะไรต้องห่วงอีกความผิดที่เคยถูกใส่ร้ายก็คลี่คลายลูกหลานก็เข้าใจท่านจะได้ไปเกิดใหม่ซะที”<br />
“แกรนด์ปาจะไปเกิดใหม่เป็นลูกใคร”<br />
“ใครจะไปรู้ ท่านอาจเกิดมาเป็นลูกคุณก็ได้”<br />
“ลูกผม ก็ลูกคุณด้วยเหมือนกัน”<br />
ญาณินเขิน อึกอัก<br />
“อะไร”<br />
ญาณินเดินแยก ติณห์รีบตามมาประกบ<br />
“รีสอร์ทก็สร้างเสร็จแล้ว มัมก็ยอมรับในตัวคุณแล้ว ผมว่าก็น่าจะถึงเวลาของเราสักที”<br />
“เวลาอะไรคะ”<br />
“แน่ะ อย่ามาทำกระสือ”<br />
ญาณินขำๆ<br />
“ไขสือค่ะ กระสือมันคือผี”<br />
“นั่นแหละๆ” ติณห์ดึงญาณินโอบเข้ามาใกล้ชิด “คุณเคยรับปากว่าจะแต่งงานกับผมแล้วห้ามเปลี่ยนใจไม่อย่างนั้นผมจะจะจูบคุณไม่หยุดเลย”<br />
“อื้ม”<br />
ญาณินทำเป็นลังเล<br />
“คิดเหรอ” ติณห์หอม “ลังเลเหรอ” เขาหอมอีก “ยังจะคิดอีกใช่มั้ย นี่ๆ”<br />
ติณห์พยายามจะหอมซ้ำๆแต่ญาณินเอามือกันเอาไว้ดันไว้ปกป้องตัวเองไม่ให้เสียจูบแบบเล่นๆกัน หัวเราะสนุกสนาน<br />
“โอเคค่ะๆ ฉันจะแต่งงานกับคุณ”<br />
“เกรทคุณรักผมมั้ยครับ”<br />
“รักสิคะ รักมากด้วย”<br />
“ฝรั่งคนนี้จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อคุณนะ”<br />
สองคนกอดกัน หวานชื่น<br />
<br />
รถแท็กซี่ของจุนจีเลี้ยวเข้ามาในซอย ปากทางเข้าบริษัทซิกส์เซ้นส์<br />
“เข้าไปเลยพี่ ในสุดเลย”<br />
แต่แล้วอยู่ๆมีมอเตอร์ไซค์พุ่งแซงมาปาดหน้า แล้วจอดขวางถนนรถแท็กซี่จอดเอี๊ยดจุนจีหัวแทบคะมำ มองไปข้างหน้า พบว่าลีจองกุ๊กนั่งมอเตอร์ไซค์วินมาขวางนั่นเอง<br />
“จุนจี...ฉันว่าแล้วว่านายต้องมาที่นี่นายจะทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้หญิงไทยคนเดียวเนี่ยนะ นายโง่หรือว่าบ้า หรือทั้งโง่ทั้งบ้า”ลีจองกุ๊กโวยวาย<br />
“นายจะว่าฉันโง่ก็ได้ บ้าก็ได้ แต่ฉันรู้ว่าฉันต้องการอะไร”<br />
“ทุกวันนี้นายมีทุกอย่างอยู่แล้วจะเอาอะไรล่ะ ชื่อเสียง เงินทอง สังคมหรูหรากังนัมสไตล์ หรือถ้าอยากได้ผู้หญิง ก็บอกสิ จะจัดให้ไม่อั้นเลย”<br />
“ฉันจะเอาชีวิตของฉันคืน”<br />
จุนจีจะไปลีจองกุ๊กขยับขวาง<br />
“ไม่ได้”<br />
“แกเลิกยุ่งกับฉันซะที งานที่ค้างคาอยู่ ฉันก็รับผิดชอบให้หมดแล้ว จะเอาอะไรอีก”<br />
<br />
จุนจีผลักออก จะเดินฝ่าไปลีจองกุ๊กกระชากไหล่ไว้<br />
“นายมันเห็นแก่ตัว” <br />
จุนจีชะงัก<br />
“อะไรนะ”<br />
“กว่าบริษัทจะปั้นนายมาขนาดนี้ บริษัทต้องลงทุนไปเท่าไหร่ทีมงานกี่สิบกี่ร้อยคนที่ทุ่มเทชีวิตเพื่อนายแล้วอยู่ๆนายก็จะล้มโต๊ะ ฉีกสัญญาทิ้ง ไม่เคยคิดถึงคนอื่นเลย”<br />
“ไอ้กุ๊ก ฉันคิดมาตลอดว่าแกเป็นเพื่อน แต่สุดท้าย แกก็ทำทุกอย่างเพื่อบริษัทและตัวแกเอง”<br />
“แล้วที่แกกำลังทำไม่ใช่เพื่อตัวเองเหรอ”<br />
“เออ ฉันจะเห็นแก่ตัว แกจะทำไม”<br />
จุนจีผลักลีจองกุ๊ก แล้วเดินไปเลย<br />
“จุนจีอย่าบังคับให้กุ๊กต้องใช้กำลัง”<br />
จุนจีหันกลับมาขำๆ<br />
“ฮะๆ แกจะชกฉันเหรอ แกแน่ใจแล้วเหรอ ไอ้กุ๊กไก่”<br />
จุนจีหัวเราะเดินไปลีจองกุ๊กอึ้ง<br />
“จุนจี”<br />
<br />
ลีจองกุ๊กเดินตามจุนจีมา<br />
“จุนจีจะทิ้งกุ๊กแล้ว ฮือๆ” ลีจองกุ๊กร้องไห้โฮ<br />
จุนจีชะงัก หันกลับมา สงสาร<br />
“แกเป็นบ้าอะไร”<br />
“กุ๊กรู้ว่ากุ๊กห้ามจุนจีไม่ได้ ถึงห้ามได้ กุ๊กก็คงไม่ห้าม กุ๊กเข้าใจจุนจีทุกอย่าง แต่ว่ากุ๊ก...กุ๊กดูแลจุนจีมาตั้งแต่จุนจีเป็นศิลปินฝึกหัด ร้องก็ไม่ได้ เต้นก็ไม่เป็น มันตั้งสิบกว่าปี ห้าพันกว่าวัน ที่กุ๊กอยู่กับจุนจีตลอด แล้วอยู่ๆจุนจีจะเลิกเป็นศิลปิน กุ๊กทำใจไม่ได้”<br />
“ไอ้กุ๊ก เดี๋ยวแกก็ไปเจอเด็กปั้นคนใหม่แกก็จะลืมฉัน”<br />
“ไม่ลืม กุ๊กรักจุนจีเหมือนพี่เหมือนน้อง จุนจีจะอยู่ในใจกุ๊กตลอดไป”<br />
“อย่าเกาหลีให้มากไอ้กุ๊ก...ไทย-เกาหลีใกล้กันแค่นี้แกจะมาหรือฉันจะไปหาแก มันง่ายจะตาย”<br />
“จุนจีก็เหมือนงานศิลปะกุ๊กได้ทุ่มเทพลังในการสร้างสรรค์ไปอย่างเต็มเปี่ยม จนมันเสร็จสมบูรณ์ เป็นงานที่ได้รับการยกย่องระดับโลกแล้ว มันก็ถึงเวลาที่กุ๊กจะต้องเลิกยึดติดกับงานความสำเร็จเก่าๆ แล้วไปสร้างงานใหม่ ที่ไฉไลกว่ากุ๊กเข้าใจแล้วจุนจี”<br />
“บอกแล้วว่าอย่าเกาหลีมาก”<br />
“ก็กุ๊กเป็นเกาหลีอ่ะ”<br />
จุนจีจะไป ลีจองกุ๊กเรียกไว้<br />
“จุนจี...งั้นจุนจีจะว่าอะไรมั้ยถ้ากุ๊กจะขอลบรอยสักชื่อจุนจีออก”<br />
“ตามสบาย”<br />
จุนจีจะไป ลีจองกุ๊กเรียกเอาไว้อีก<br />
“จุนจี...กุ๊กขอกอดจุนจีเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”<br />
จุนจีตวาด<br />
“ไม่ได้เว้ย”<br />
กรรัมภาวิ่งเข้ามาอย่างรีบเร่งสุดขีด<br />
“จุนจีจะทำอะไรจุนจี...ออกไป”<br />
กรรัมภามาถึงก็ไม่ฟังอีร้าค่าอีรมพุ่งเข้าผลักลีจองกุ๊กเต็มแรงจนกระเด็นไป<br />
“กุ๊กยังไม่ได้ทำอะไรเลย”<br />
กรรัมภาจ้องหน้า<br />
“โกหก”<br />
“หนอย ขโมยงานศิลปะของกุ๊ก แล้วยังมาทำร้ายกุ๊กอีกเหรอ อยากให้กุ๊กยึดคืนไปใช่มั้ย”<br />
คจุนจีตัดบท<br />
“คุณแก้ม ไปเถอะ ไอ้กุ๊กบ้าไปแล้ว”<br />
“เออ กุ๊กบ้าไปแล้ว จะไปไหนก็ไป แฮ่ๆ” ลีจองกุ๊กแยกเขี้ยวใส่<br />
จุนจีคว้ามือกรรัมภาวิ่ง ลีจองกุ๊กโวยวาย<br />
“ไปเลย ไป”<br />
<br />
ไตรรัตน์กับสุคนธรสกลับเข้ามาในบ้านเจ๊หญิงกับเสี่ยวิ่งเข้ามา<br />
“อาตี๋น้อย กลับมาแล้ว”เจ๊หญิงดีใจ<br />
อาม่ายิ้มแย้ม<br />
“อาหนูรส”<br />
เสี่ยเข้ามาเรียก<br />
“ตี๋น้อย...มานี่ๆ ป๊ากับม้ามีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย”<br />
อาอี๊เรียกสุคนธรส<br />
“หนูรส มาทางนี้ อี๊กับอาม่าก็มีเรื่องอยากจะคุยกับหนูเหมือนกัน”<br />
เจ๊หญิงกับเสี่ยลากไตรรัตน์แยกออกมาอีกด้านเสี่ยยัดชามยาจีนให้ดื่ม<br />
“เอ้า ดื่มให้หมด”<br />
“ตี๋น้อย...คือ...ม้ากับป๊าไปดูฤกษ์มาเขาบอกว่าสองทุ่มคืนนี้เป็นคืนมหาเฮงเหมาะแก่การปฏิสนธิ”<br />
ไตรรัตน์ ยาแทบพุ่ง<br />
“อะไรนะครับ”<br />
“เด็กที่จะมาเกิดวันนี้จะเป็นมหาบุรุษอภิชาตบุตร ยิ่งกว่าวันเฉลิมอีก”<br />
อีกด้าน...อาอี๊กับอาม่ากำลังเทรนด์สุคนธรสอยู่<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 21/4 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-38197942756904727722013-11-20T09:43:00.002+07:002013-11-20T09:43:23.519+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 21/3 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 21/3 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiINRixs_KhhMXxOJVDPAPfXbyzGDMMwkWQ30NYIZgL0K6iUBRy_pgeafz4cojLuZl6q200UgfSUPTJbRstXXPIuJYDlce3hyV51D0sVnU9cdOsFXH-7VqEiV8CCUNU0CMEoRllx01mGYH2/s1600/05.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiINRixs_KhhMXxOJVDPAPfXbyzGDMMwkWQ30NYIZgL0K6iUBRy_pgeafz4cojLuZl6q200UgfSUPTJbRstXXPIuJYDlce3hyV51D0sVnU9cdOsFXH-7VqEiV8CCUNU0CMEoRllx01mGYH2/s320/05.jpg" /></a></div>จุนจียังคงนั่งนิ่งไม่หันไปมอง หน้าที่เคยเบิกบาน หุบลงทันที ขณะที่กรรัมภาเหมือนรู้ชะตา กรรมลุกขึ้นยืนฝืนยิ้มให้<br />
“เอ่อ...สวัสดีค่ะคุณจองกุ๊ก ทานอาหารเช้าด้วยกันซิครับ”<br />
ลีจองกุ๊กหน้าเครียด<br />
“ผมกินอะไรไม่ลงมาหลายวันแล้ว และคงกินไม่ลงต่อไป ถ้าจุนจีไม่กลับไปเกาหลีกับผม”<br />
จุนจีลุกขึ้นยืนทันที<br />
<a name='more'></a><br />
“ฉันบอกนายแล้วว่าอย่าตามหาฉัน ฉันจะกลับไปหานายเอง”<br />
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะนายถึงจะกลับไปจุนจี”<br />
“เมื่อฉันพอใจจะกลับ”<br />
“จุนจีนายอย่าทำอย่างงี้เลย ฉันขอร้อง”<br />
ลีจองกุ๊กพูดพลางคุกเข่าลงทำเอาทุกคนตกใจกรรัมภาตะลึง<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>“คุณจองกุ๊ก”<br />
จุนจีเองก็ตกใจหันไปมอง<br />
“นายทำบ้าอะไรห่ะ คุกเข่าทำไม ลุกขึ้น ฉันบอกให้ลุก”<br />
ลีจองกุ๊กส่ายหน้า<br />
“ตอนนี้มีคอนเสิร์ตใหญ่ของค่ายรอนายอยู่ที่เกาหลี มีละครอีก2เรื่อง มีโฆษณาอีก5ตัวมีหนังร่วมทุนกับญี่ปุ่นอีก1เรื่อง แล้วก็มีอัลบั้มเพลงชุดใหม่ที่รอให้นายเข้าห้องอัดอีกทุกอย่างคือชีวิตของนายทั้งนั้น ถ้าฉันลุกขึ้น แล้วเดินออกจากที่นี่ไปยอมให้นายทำตาม ใจตัวเองอย่างที่แล้วๆมาอีก ฉันจะเป็นผู้จัดการที่ไม่เอาไหน ฉันทำลายอนาคตของนายทำให้ชีวิตซุปเปอร์สตาร์ของปาร์คจุนจีต้องปิดฉากลง ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น ไม่ทำอีกฉันต้องพานายกลับไปเกาหลีให้ได้”<br />
“นายกำลังบีบบังคับฉันเหรอจองกุ๊ก”<br />
กรรัมภาเข้าไปจับแขนจุนจี ขอร้อง<br />
“จุนจีค่ะ อย่าไปว่าคุณจองกุ๊กเลย คุณจองกุ๊กทำหน้าที่ได้ถูกแล้ว คุณควรกลับไปเป็นปาร์คจุนจี กลับไปในที่ที่คุณจากมา แฟนคลับทุกคนที่รักคุณกำลังรอคุณอยู่”<br />
จุนจีอึ้ง<br />
“คุณแก้ม”<br />
กรรัมภาฝืนยิ้มเศร้ากรรณากับอรวรรณหันมามองหน้ากันหนักใจทันใดเสียงแฟนคลับดังขึ้นที่หน้าบ้าน<br />
“จุน-เป้ยอิสเรียลๆ”<br />
กรรณาตกใจ<br />
“โฮ่ย...อะไรกันอีก”<br />
กรรณากับอรวรรณไปแหวกม่านดูที่หน้าต่างเห็นก้องฟ้า กำลังกางแขนห้ามแฟนคลับเข้าบ้าน<br />
“เข้าไม่ได้ครับ ที่นี่เป็นที่ส่วนบุคคล ห้ามคนภายนอกเข้าถ้าไม่ได้รับอนุญาต ถ้าใครเข้ามาถือว่าบุกรุก ผิดกฎหมายนะครับ”<br />
แฟนคลับมาออกันเต็มอยู่นอกรั้ว โดยมีเป้ยยืนนำอยู่ข้างหน้าป้ายเด่นๆ ใหญ่ๆ เขียนว่า บ้านจิ้นจุนจีกับเป้ย จุน-เป้ยอิสเรียลแฟนคลับตะโกน<br />
“จุน-เป้ย เป็นเรื่องจริงๆ”<br />
ก้องฟ้าแย้ง<br />
“ไปเรื่องจริงกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบครับ แหม...พวกบ้านจิ้นนี่ จิ้นกันเก่งจริงๆเลย”<br />
“ก็ถ้าฉันบอกว่าจริงมันก็ต้องจริงสิ ใครจะเถียง ภาพถ่ายฉันก็มี” เป้ยยืนยัน<br />
“เอ๊า ภาพที่จัดถ่าย กับที่ตัดต่อ ไม่นับสิครับ ของจริง มันต้อง จุน-แก้มครับ”ก้องฟ้าตะโกน “จุน-แก้มๆอิสเรียลๆ”<br />
“ไม่จริงๆ” เป้ยตีก้องฟ้า<br />
อรวรรณจำได้<br />
“อุ้ย...ยัยเป้ยนี่คะ มากับเขาด้วย ดูสิ ทำร้ายร่างกายนายก๊องใหญ่เลยค่ะ”<br />
“ไม่มาได้ไงป้า ป้ายไฟก็บอกอยู่แล้วว่าบ้านจิ้นจุนจีกับเป้ยจุน-เป้ยอิสเรียลซะขนาดนั้น แม่ดาราดังก็ต้องมาแสดงสิทธิ์ในฐานะคู่จิ้นของปาร์คจุนจีน่ะซีคะ”<br />
“คู่จิ้น...แบบว่าคิดไปเองน่ะเหรอคะว่าเป็นอะไรกับปาร์คจุนจี”<br />
กรรณาหันมามองจุนจี<br />
“ชีวิตซุปเปอร์สตาร์ของคุณนี่มันยุ่งยากจริงๆเลยนะ มีแต่ข่าวโน่นข่าวนี่เต็มไปหมดแล้วคุณก็ปล่อยให้มันเป็นข่าวต่อไป ไม่คิดที่จะทำไรเลย แต่กับเรื่องจริง ที่กำลัง เกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ คุณกลับต้องหลบๆซ่อนๆมัน โดยเฉพาะเรื่องที่คุณรักใคร ฉันว่ามันไม่แฟร์กับเพื่อนฉัน”<br />
กรรัมภารีบเข้ามาดึงกรรณาไว้<br />
“พอเถอะน่า แกอย่าพูดมากได้ไหมยัยกรรณ”<br />
“แกนั่นแหละหยุดพูดยัยติ่งเกาหลี ถ้านี่แกกำลังคิดว่าตัวเองฝันอยู่ ก็ตื่นได้แล้วตื่นทั้งแกตื่นทั้งคุณจุนจี วิธีที่จะหลบอยู่ในนี้ มันช่วยอะไรไม่ได้หรอก คุณต้องออกไปเผชิญกับความจริง”<br />
จุนจีหันเดินออกจากบ้านไปทันทีกรรัมภาตะลึง<br />
“จุนจี”<br />
ลีจองกุ๊กรีบตามออกไป<br />
<br />
เป้ยกับแฟนคลับดีใจที่เห็นจุนจีเดินออกมาจากบ้าน<br />
“จุนจีออกมาแล้ว...จุนจี”<br />
แฟนคลับกรี๊ดลั่น<br />
“จุนจี...อ๊าย”<br />
ลีจองกุ๊กรีบเข้ามาดึงแขนจุนจีไว้ก่อนที่จะเดินไปถึงริมรั้วก้องฟ้าหันมาบอก<br />
“จัดไปเลย พี่จุนจี ประกาศไปเลย ว่าจุน-แก้มอิสเรียล จุนแก้มเป็นเรื่องจริง”<br />
ลีจองกุ๊กพยายามห้าม<br />
“จุนจีนายออกมาทำไม นายอย่าทำอะไรที่เป็นการทำลายตัวเองนะ ให้ฉันเป็นคนพูดกับแฟนคลับเองดีกว่า”<br />
“พอเถอะจองกุ๊ก นายพูดแทนฉันมาตลอด จนเหมือนเป็นร่างทรงของฉันเหมือนที่คุณ กรรณว่า ต่อไปนี้ขอให้ฉันได้พูดเองตามที่ฉันคิด”<br />
จุนจีนดึงมือลีจองกุ๊กออก เดินเข้าไปหาแฟนคลับลีจองกุ๊กยืนมองอย่างหวั่นใจจุนจีเดินมาถึงก็ยิ้มก้มหัวน้อยๆให้แฟนคลับ<br />
“อันยองฮาเซโย”<br />
แฟนคลับพากันกรี๊ดกรรัมภา กรรณา อรวรรณแอบมองอยู่ที่หน้าต่างในบ้านเป้ยดีใจมาก<br />
“จุนจีคะ ดีใจไหมที่ละครของเราครองเรตติ้งอันดับหนึ่งตลอด”<br />
“ดีใจครับ แล้วผมก็ดีใจที่มีโอกาสได้ร่วมงานกับคุณ”<br />
นักข่าวถ่ายภาพกันใหญ่<br />
“เป้ยก็ดีใจค่ะ ที่เราได้ได้ทำงานและรู้จักสนิทสนมกัน”<br />
แฟนคลับตะโกนเชียร์ <br />
“เป้ย-จุนจีเป็นเรื่องจริงๆ”<br />
“ขอป้ายผมหน่อยซีครับ”<br />
จุนจียื่นมือขอป้ายไฟเป้ย+จุนจี แฟนคลับส่งให้ เป้ยถึงกับหน้าบานสุดๆที่เห็นจุนจียืน ถือป้ายจิ้นของตัวเอง<br />
“น่าปลื้มนะครับที่แฟนคลับอินกับการแสดงของเราทั้งคู่ อยากเห็นเราทั้งคู่เป็นแฟนกันทั้งๆที่จริงๆแล้ว เราทั้งคู่ เป็นแค่ผู้ร่วมงานกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย”<br />
เป้ยเหว๋อ แฟนคลับอึ้ง<br />
“ผมยืนยันตรงนี้เลยครับ ว่าคุณเป้ยไม่ได้ชอบผม และผมไม่ได้ชอบคุณเป้ยเกินกว่าเพื่อนร่วมงานเลย”<br />
เป้ยยืนหน้าแตก ก้องฟ้าแทรกขึ้น<br />
“เพล้งๆ หน้าแตกๆ”<br />
นักข่าวเข้ามาถาม<br />
“ถ้าอย่างงั้นคุณแก้มแฟนคลับคนนั้น กับคุณจุนจีล่ะครับ มีชอบเลยเกินเพื่อนไหมคะ”<br />
นักข่าวอีกคนถามต่อ<br />
“คุณแก้มอยู่ในบ้านหรือเปล่าคะ เรียกออกมาให้สัมภาษณ์หน่อยซีคะ”<br />
จุนจีได้แต่ยิ้มไม่ยอมตอบ ลีจองกุ๊กยืนมองลุ้นเป้ยหัวเสีย ตบก้องฟ้าแล้วเดินผละออกไปทันที<br />
<br />
“นางร้ายอ่า” ก้องฟ้าเซ็ง<br />
เป้ยเดินหงุดหงิดมาขึ้นรถ<br />
<br />
“ไอ้นักร้องเทวดา...ไอ้หลงตัวเอง คิดว่าฉันจะจบกับคนห่วยๆกับแกอย่างงี้เหรอคนอย่างเป้ย-ปาริฉัตร มีไฮโซ เศรษฐีมาเข้าคิวรอจนจะเหยียบกันตายพรุ่งนี้ฉันจะจบสวยๆขึ้นหน้าหนึ่ง ให้แกดู เอาใครดีล่ะ”<br />
เป้ยหยิบมือถือขึ้นมาเลือกหาเบอร์เหล่าผู้ชายที่มาติดพัน<br />
“เอาเจ้าสัวค่ายเทปนี่แล้วกัน” เธอกดโทร “ฮัลโหล...เจ้าสัวเหรอคะ ยังรอนัดของเป้ยอยู่รึเปล่าคะ”<br />
<br />
จุนจีกับลีจองกุ๊กเดินกลับเข้ามาหน้าบ้านมองไปที่กรรัมภาที่ยืนอยู่กับกรรณา อรวรรณลีจองกุ๊กพยามจะบอก<br />
“เอ่อ...จุนจี...”<br />
จุนจีตัดบท<br />
“นายออกไปรออยู่ที่รถ เดี๋ยวฉันจะตามออกไป”<br />
“หมาย...หมายความว่านายจะกลับไปกับกุ๊กใช่ไหม”<br />
ลีจองกุ๊กยิ้มออก จุนจีมองจ้องหน้ากรรัมภาที่ลุ้นๆเหมือนกันว่าเขาจะตัดสินใจยังไงจุนจีพยักหน้า ลีจองกุ๊กสุดแสนดีใจ<br />
“ไชโย ขอบใจมากนะจุนจี ที่นายทำเพื่อฉัน”<br />
“นายออกไปก่อน”<br />
“ได้ๆ ฉันออกไปรอที่รถนะ เอ่อ...คัมซาฮัมนีดาทุกคนนะครับ ที่ดูแลจุนจีเป็นอย่างดีตอนที่มาอยู่ที่นี่ ขอบคุณครับ”<br />
อรวรรณยิ้มให้<br />
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่า พวกเรายินดี”<br />
“ผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณครับ”<br />
ลีจองกุ๊กมองหน้าเศร้าๆของกรรัมภาแว๊บหนึ่ง ก่อนหันเดินออกไปอย่างไม่สบายใจนักกรรณามองจุนจี พูดแทนกรรัมภา<br />
“นายกำจัดยัยเป้ยไปจากชีวิตนาย แล้วเพื่อนฉันล่ะ”<br />
จุนจีไม่ตอบแต่คว้ามือกรรัมภาเดินปลีกตัวไปอรวรรณหันมาหากรรณา<br />
“หนูกรรณว่า พ่อซุปเปอร์สตาร์จะยอมเปิดตัวหนูแก้มว่าเป็นคนรักไหมคะ”<br />
กรรณาไม่ตอบ ได้แต่มองตามอย่างกังวล<br />
<br />
จุนจีจูงมือกรรัมภาเข้ามาในห้อง จับไหล่เธอนั่งลงต่อหน้า จับมือข้างหนึ่งของเธอไว้ ตัดสินใจครู่หนึ่งก่อนพูดออกมา<br />
“คุณแก้มครับ”<br />
“คะ”<br />
กรรัมภารอฟังอย่างใจคอไม่ดี<br />
“ขอบคุณที่เป็นแฟนคลับของปาร์คจุนจี”<br />
“โธ่เอ้ย ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย คุณมีแฟนคลับอีกเป็นล้านๆที่ต้องขอบคุณมากกว่าฉันฉันเป็นแค่ส่วนเล็กๆนิดเดียว”<br />
“แต่เป็นส่วนเล็กๆที่ทำให้ผมได้รู้ว่าความรักมีค่าขนาดไหน คุณทำให้ผมได้เข้าใจกับคุณย่าและได้สัมผัสกับความรักที่ท่านมีให้ผม และที่มากกว่านั้น คือความรักของคุณที่มีให้ผมโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน”<br />
“คุณพูดอย่างนี้ คุณกำลัง...จะบอกลาฉันใช่ไหม”<br />
จุนจีพยักหน้าช้าๆเศร้าๆ กรรัมภาน้ำตาแทบร่วง<br />
“ผมจำเป็นต้องกลับไป”<br />
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันเองก็อยากให้คุณกลับไป คุณดูดีที่สุดเมื่ออยู่บนเวที เมื่ออยู่ในทีวี เมื่ออยู่ในที่ที่พวกเราแฟนคลับเอื้อมไม่ถึง นั่นแหละเป็นที่ของคุณ”<br />
“แต่ก่อนที่ผมจะไป ผมอยากให้คุณรู้ว่า เรื่องระหว่างเรา ผมจริงใจ”<br />
จุนจีพูดพลางถอดถุงมือของกรรัมภาออกทีละข้าง<br />
“จุนจีคะ คุณ...คุณกำลังจะทำอะไร”<br />
“ผมอยากให้คุณสัมผัสตัวตนที่แท้จริงของผม”<br />
“จุนจีคะ แก้มไม่อยาก...”<br />
“ไม่ต้องกลัว สัมผัสผมซิ แล้วคุณจะได้เห็นสิ่งที่อยู่ในใจผม ผมยินดีที่จะเปิดเผยทุกอย่างที่เป็นตัวตนของปาร์คจุนจีกับคุณคนเดียว”<br />
กรรัมภาน้ำตาไหลเผาะ จุนจีจับสองมือของเธอประคองใบหน้าของเขาไว้ ตามองสบกันหลังจากที่สัมผัส...กรรัมภาก็เห็นภาพที่จุนจีจดจำเธอเอาไว้ในใจนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบกัน ครั้งแรกที่เจอกันตอนที่เธอไปรอรับจุนจีที่สนามบินแล้วเป็นลม ครั้งที่เธอเก็บตุ๊กตา ในงานแถลงข่าวครั้งแรกที่บริษัทซิกส์เซ้นส์ แล้วโยนตุ๊กตาทิ้ง...ครั้งที่ปลอมเป็นนางพยาบาล...ครั้งที่เขาไปช่วยจากห้องซองซู...กรรัมภาปล่อยมือจากหน้าจุนจีมากอดเขาไว้ แล้วร้องไห้<br />
“แก้มรู้แล้วว่าจุนจีจริงใจกับแก้ม ถึงจุนจีจะอยู่กับแก้มไม่ได้แต่ครั้งหนึ่งในชีวิตที่แก้มได้มีโอกาสใกล้ชิดกับจุนจีแก้มก็มีความสุขแล้ว อย่าห่วงแก้มเลยนะจุนจี กลับไปมีชีวิตของคุณเถอะ ขอให้คุณรู้ว่าทุกเวลาทุกนาทีของคุณ มีแก้มคอยเฝ้าดูอยู่”<br />
จุนจีกอดกรรัมภาแน่นเป็นครั้งสุดท้าย<br />
<br />
ภายในรถตู้...จุนจีนั่งกับลีจองกุ๊กจุนจีร้องไห้ลีจองกุ๊กอึ้งมองที่เห็นน้ำตาของจุนจีเป็นรั้งแรก<br />
กรรัมภานั่งร้องไห้ กรรณากับอรวรรณเข้ามาปลอบก้องฟ้ามานั่งพัดให้<br />
<br />
สำนักงานตำรวจหลายวันต่อมา...วรวรรธและณัฐเดชถูกผู้การเรียกมาพบ<br />
“ผมยกเลิกคำสั่งพักงาน และขอเชิญคุณสารวัตรณัฐเดชกลับมาปฏิบัติหน้าที่อย่างเป็นทางการในวันนี้ ดีใจด้วยนะ เวลคั่มมายทีม”<br />
ผู้การพูดพลางยื่นตราประจำตัวให้ณัฐเดช<br />
“ขอบพระคุณครับ”<br />
“เอ่อ...แล้วผมล่ะครับผู้การ”วรวรรธถามขึ้น<br />
ผู้การมองหน้า<br />
“หมอมาถามอะไรผม”<br />
วรวรรธหน้าเหวอ<br />
“อ้าว...”<br />
“หมอก็กลับไปถามที่นิติเวชต้นสังกัดหมอซิ ว่าเขามีคำสั่งให้หมอกลับไปทำงานได้วันไหน”<br />
“หมายความว่า มีคำสั่งยกเลิกพักงานผมแล้ว”<br />
“ไม่รู้ เอาไปดูเอง”<br />
ผู้การยื่นซองเอกสารให้ วรวรรธเปิดดู ดีใจหันมายิ้มกับณัฐเดช<br />
“ดีใจด้วยไอ้หมอ”<br />
ทั้งสองจับมือกัน<br />
“เอ๊าๆดีใจกันเสร็จหรือยัง ฉันจะได้มอบหมายภารกิจสำคัญให้ไปทำซะที”<br />
ณัฐเดชชะงัก<br />
“ภารกิจอะไรครับ”<br />
<br />
“หมอสมคิดให้ทนายทำเรื่องยื่นร้องต่อศาล ขอไปเยี่ยมเบญจาลูกสาวคนเดียวที่กำลังป่วยหนักในฐานะที่สารวัตรทำคดีนี้ คุณต้องเป็นคนนำกำลังตำรวจคุมตัวหมอสมคิดไปด้วยตัวเอง”<br />
กรรณาจะเข้าช่วยก้องฟ้า แต่สมุนจับแขนเอาไว้บิด<br />
“ถ้าแกอยากทำอะไร ทำฉัน แต่ปล่อยน้องชายฉัน”<br />
“แน่ใจเหรอว่าเธอจะยอมรับผิดแทนน้องชาย”<br />
<br />
ก้องฟ้าตัวสั่น <br />
“พี่กรรณ ก๊องกลัว”<br />
“ได้ ฉันยอม”<br />
พงอินทร์โยนเชือกออกมาให้ก้องฟ้า<br />
“แก ไปมัดมือมัดเท้ามันให้แน่น”<br />
ก้องฟ้าเข้าไปรีบมัดกรรณา<br />
“ผมขอโทษนะพี่กรรณ ที่ทำอย่างนี้เพราะผมอยากให้พี่มีความสุขนะ”<br />
“แกควรคิดได้ก่อนจะสร้างความเดือดร้อน”<br />
“พี่ยังดูไม่ออกอีกเหรอ”<br />
“อะไร”<br />
หัวหน้าชายฉกรรจ์ที่นั่งรถเข็นถอดหมวกถอดแว่น ลุกยืนขึ้นมาดื้อๆ เผยตัวจริงว่าคือพงอินทร์นั่นเอง<br />
“พร้อมจะไปกันหรือยัง”<br />
กรรณาตะลึง<br />
“นายจิงโจ้”<br />
ก้องฟ้ายิ้ม<br />
“เพิ่งจะดูออกเหรอพี่”<br />
กรรณางงๆ<br />
“นี่มันอะไรนายหลอกฉันเหรอ...ไอ้ก๊อง แกรวมหัวกับมันหลอกพี่สาวตัวเองงั้นเหรอ”<br />
“พี่กรรณ ให้อภัยน้องนะก็พี่โจ้เอาตั่วเครื่องบินสำหรับบินไปตัวชมลิเวอร์พูลรอบชิงชนะเลิศมาล่อผมผมปล่อยโอกาสหลุดไปก็บ้าแล้ว”<br />
“แกเอาฉันแลกกับตั๋วดูบอลใบเดียว”<br />
“2ใบ...”ก๊องชูสองนิ้ว<br />
พวกญาณินก็หายจากอาการปวดท้อง โดนทำของเป็นปลิดทิ้งกรรณามองเพื่อนแค้นๆ<br />
“พวกแกก็รู้เห็นเป็นใจด้วยพวกแกทำกับเพื่อนแบบนี้ได้ไง”<br />
ญาณินยิ้ม<br />
“อย่าถือสาพวกเราเลยเราทำเพราะอยากให้แกมีความสุขนะกรรณ”<br />
เนตรสิตางศุ์ขำๆ<br />
“คนปากแข็ง ก็ต้องเจอไม้แข็งอย่างนี้”<br />
พงอินทร์มองหน้ากรรณา<br />
“เอาล่ะ เธอบอกว่าจะรับผิดชอบแทนน้องชายทุกอย่างไม่ใช่เหรอ...ไป”<br />
กรรณาโวย<br />
“ฉันไม่ไป”<br />
“เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ...ขึ้นรถ”<br />
พงอินทร์จับกรรณาผลักให้ไปขึ้นรถ พวกสมุนมาช่วยจับยัดเข้าไป พงอินทร์รีบไปทำหน้าที่ขับ พากรรณาขับออกไปอย่างรวดเร็วทุกคนมองตาม หวังว่าจะลงเอยด้วยดี<br />
“พวกเราทุ่มเทแอคติ้งกันขนาดนี้ ขอให้มันสำเร็จด้วยเถอะ” ญาณินภาวนา<br />
<br />
พงอินทร์ขับรถอย่างสบายใจ อารมณ์ดี ผิวปากกรรณาที่ถูกมัดมือและเท้าอยู่ กระฟัดกระเฟียด โวยวาย<br />
“นายจะพาฉันไปไหนปล่อยฉัน”<br />
พงอินทร์หันมายิ้ม กวนๆ แต่ไม่ปล่อย<br />
“ได้ยินมั้ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นายกำลังทำให้ฉันมีน้ำโหนะ”<br />
“มีน้ำโหแล้วไง จะทำอะไรผมได้”<br />
“ไอ้จิงโจ้”<br />
กรรณาฉุน เลยพลิกตัว ยกเท้าที่ถูกมัดขึ้นมาแล้วเอาเท้าคู่ถีบ<br />
“เอ้ยๆ ถีบเลยเหรอ”<br />
“ปล่อยฉันๆ”<br />
“ไม่ปล่อย...เบาๆ เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ”<br />
กรรณาไม่หยุด พงอินทร์เอามือข้างหนึ่งจับขากรรณาไว้เอามาล็อกที่บริเวณรักแร้หนีบเอาไว้แล้วขับรถด้วยมืออีกข้างหนึ่งนำรถเข้าจอดข้างทางพอรถจอด พงอินทร์หันมาเอาเรื่อง<br />
“แสบมากเลยนะ”<br />
“นายจะพาฉันไปไหน”<br />
“ฉันจะเอาเธอไปขังไว้ในป่า...ให้เธอมีลิงเป็นเพื่อนมันจะได้สาสมกับที่เธอกล้าปฏิเสธความรักของฉัน”<br />
“นายมันเลวมากๆ”<br />
กรรณายกเท้าถีบไม่หยุดพงอินทร์คว้าเท้าเอาไว้เหลืออดแล้ว<br />
“ทนไม่ไหวแล้วนะ”<br />
<br />
พงอินทร์ขับรถสบายอารมณ์กรรณาถูกจับมัด โดยขายื่นไปที่นั่งด้านหลัง หัวพักอยู่ที่คอนโซลที่ขามีเชือกอีกเส้นมัดเอาไว้โดยที่ปลายเชือกอ้อมออกไปทางหน้าต่างด้านหลังฝั่งคนขับพันรอบหลังขา แล้วมาเข้าที่หน้าต่างอีกด้าน มัดกรรณาติดรถไปเลยกรรณาดิ้นไม่หลุดสายตาอาฆาต<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 26 วันที่ 21/3 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-83184652793388182842013-11-20T09:39:00.001+07:002013-11-20T09:39:45.675+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 21/2 พ.ย. 56อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 21/2 พ.ย. 56<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMz7H14zYAbTNCgsYWOp6AfzcYFC6lgn9trj568cJ_v5dBiB2iFOI93vozf8r081d2e_KZBkLs8rcrhglh_nvYnzAmGvARNtLZ2ws34kcHBEN1MCtgfiO7bc4aDNQl_7YpZLv50YzUXp7v/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMz7H14zYAbTNCgsYWOp6AfzcYFC6lgn9trj568cJ_v5dBiB2iFOI93vozf8r081d2e_KZBkLs8rcrhglh_nvYnzAmGvARNtLZ2ws34kcHBEN1MCtgfiO7bc4aDNQl_7YpZLv50YzUXp7v/s320/04.jpg" /></a></div>“จะด้วยความเต็มใจทั้งหมดหรือถูกหมอสมคิดบังคับก็ตาม เวรกรรมก็ไม่เคยละเว้นคนที่ทำชั่วหรอก มันแค่หนักหรือเบา มาช้าหรือมาเร็วเท่านั้นเอง” สุคนธรสอธิบาย<br />
“เวรกรรมของใคร ก็จะถูกบันทึกไว้กับจิตและวิญญาณของคนนั้นไปตลอด...เฮ้อ...” ญาณินถอนใจ<br />
“ก็หวังว่าเจ้ากรรมนายเวรจะปรานีเบญจาบ้าง ให้โอกาสเบญจารอด เพื่อที่จะได้กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี”<br />
“ซ๊าธุ!”<br />
<a name='more'></a><br />
ไตรรัตน์ยกมือไหว้ท่วมหัว สุคนธรสมองหน้า<br />
“ผมไม่แกล้งนะที่รักผมไม่ชอบเห็นใครตายอีก มันควรจะพอได้เสียที”<br />
“ฉันก็คิดอย่างงั้นเหมือนกันค่ะ”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>ไตรรัตน์โอบสุคนธรสมากอด<br />
หมอกับพยาบาลเดินเข้ามาเพื่อจะตรวจดูอาการเบญจา<br />
“เอ่อ...คุณหมอครับ อาการของเบญจาเป็นยังไงบ้างครับ” ติณห์ถาม<br />
“เขาอยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจ อวัยวะภายในของคนไข้บอบช้ำมากครับ แต่เดี๋ยวผมขอเข้าไปตรวจอาการก่อนนะครับ”<br />
“หวังว่าเขาจะดีขึ้นนะคะคุณหมอ”<br />
<br />
หมอยิ้มพยักหน้าให้อย่างปลอบใจ แล้วเดินเข้าห้องไป<br />
หมอตรวจอาการเบญจาอยู่ที่เตียง ทุกคนยืนมองอยู่นอกกระจกอย่างเอาใจช่วย อยากให้ดีขึ้นแล้วอยู่ทุกคนก็ต้องตื่นเต้นเมื่อเห็นเบญจาขยับตัว ค่อยๆลืมตาฟื้นขึ้น<br />
<br />
“เบญจาฟื้นแล้วค่ะติณห์” ญาณินบอก<br />
หมอรีบใช้ไฟฉายส่องดูปฏิกิริยาที่ตาของเบญจา สั่งเพิ่มยา วิตามินทางสายน้ำเกลือเบญจาค่อยๆขยับหน้าหันมองตะแคงมาที่กระจก ตาของเบญจาจ้องมาที่ติณห์น้ำตาไหล พร้อมกับค่อยๆยกมือที่เสียบสายน้ำเกลือขึ้นอย่างสั่นเทาชี้มาที่ติณห์ พร้อมปากขยับเรียกติณห์<br />
“ติณห์คะเบญจาคงอยากจะให้คุณเข้าไปเยี่ยม”<br />
ญาณินพยักหน้าให้ติณห์เข้าไป<br />
<br />
ติณห์เดินเข้ามาในห้องICU หมอให้พยาบาลฉีดวิตามินยาต่างๆเข้าสายน้ำเกลือของเบญจาเสร็จ ก็เดินหลีกทางผละออกไปปล่อยให้ติณห์อยู่กับเบญจาตามลำพังเบญจายิ้มดีใจทั้งน้ำตา พูดอย่างอ่อนแรง<br />
“พี่...ติณห์...หนู...อยากจะ...ขอโทษ”<br />
“เฮ้...โอเค ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พี่ยกโทษให้เบญจาหมดแล้ว”<br />
เบญจาน้ำตายิ่งไหล<br />
“พี่ติณห์ไม่โกรธ...เกลียด...สาปแช่งหนูเหรอคะ”<br />
เบญจายื่นมือมาจับมือติณห์ไว้<br />
“เรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว อย่าไปพูดถึงมันอีกเลยนะ สิ่งที่เบญจาต้องทำตอนนี้คือรักษาตัวให้หายไวๆนะครับ แล้ว...ออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เป็นคนใหม่เป็นเด็กสาวที่มีอนาคต”<br />
“ขอบคุณ ขอบคุณมากค่ะพี่ติณก์ แต่หนู...ไม่มี...โอกาส...จะได้ออกไปหรอก”<br />
ติณห์รู้สึกสงสารมาก จับมือเบญจาตอบ ปลอบใจ<br />
“โนๆ อย่าพูดอย่างงั้น ทุกคนเกิดมามีสิทธิ์ทำผิดพลาดด้วยกันทั้งนั้นแต่ทุกคนก็มีสิทธิ์ที่จะแก้ตัวใหม่...ทำดีลบล้างความผิดของตัวเองได้นะเบญจา”<br />
เบญจาส่ายหน้า<br />
“ชะตากรรมของหนู ถูกลิขิตเอาไว้แล้วค่ะพี่ติณห์ แต่ก่อนที่หนูจะต้องชดใช้กรรมที่ตัวเองได้ทำไว้กับพี่ กับครอบครัวของพี่ กับพี่ญาณินคนที่พี่รัก หนูอยากจะให้พี่รู้เอาไว้ว่า ความรักที่หนูมีให้พี่ มันไม่ใช่การเสแสร้งแกล้งทำแต่มันเป็นความรักที่แท้จริง”<br />
ติณห์นิ่งอึ้งไป<br />
“หนูมีความสุขมากเวลาที่ได้อยู่กับพี่ ความสุขที่หนูไม่เคยรู้จักมาก่อน ขอบคุณมากนะคะพี่ติณห์ หนูจะไม่มีวันลืมรักครั้งแรกและครั้งเดียวที่หัวใจของหนู ได้รู้จัก..กับความอ่อนหวาน..แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ..ก็ยังดี..จริงๆนะคะ”<br />
เบญจายิ้มอย่างมีความสุข ติณห์ได้แต่ยิ้มตอบ<br />
<br />
ทางเดินด้านนอกห้องICU...สุคนธรสเดินออกมารับโทรศัพท์ด้านนอก โดยมีไตรรัตน์ตามออกมา<br />
“ฮัลโหลยัยเนตรเป็นไง เจอตัวยัยพีชมั้ย...อะไรนะ แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนฉันยังอยู่โรงพยาบาล จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้”<br />
สุคนธรสวางสายแล้วรีบดึงไตรรัตน์ไป<br />
สุคนธรสกับไตรรัตน์รีบมายังห้องฉุกเฉินสุพิชชาที่ร่างกายซีกซ้ายอ่อนแรงเป็นอัมพฤกษ์ปากยังไม่เบี้ยว แต่เริ่มพูดช้าๆ ไม่ชัด ลิ้นแข็ง แต่พยายามจะปีนลงจากเตียงณัฐเดช หมอ พยาบาลพยายามช่วยกันจับพาขึ้นเตียงอีกครั้ง แต่สุพิชชา พยายามดิ้นมาที่เนตรสิตางศุ์ที่ยืนตกใจเกาะวรวรรธอยู่<br />
“สะใจใช่ไหม น้องเนตร สมใจแล้วใช่ไหม วรรษ ที่พีชกลายเป็นแบบนี้”<br />
เนตรสิตางศุ์ส่ายหน้า<br />
“ไม่ใช่นะคะ พี่พีช เนตรตกใจ เนตรเสียใจด้วยจริงๆนะคะ”<br />
“ไม่ต้องมาเสียใจ ไม่ต้องมาสงสาร ถ้าพีชต้องอยู่อย่างน่าสงสาร พีชขอตายดีกว่า”<br />
“พีช...คุณเส้นเลือดในสมองแตกอาการหนักมากแล้วนะ ขึ้นเตียงให้หมอรักษาคุณก่อน” วรวรรธขอร้อง<br />
“ฉีดยาให้พีชตายไปเลย พีชทนเป็นคนพิกลพิการไม่ได้ ให้ฉันตายไปเดี๋ยวนี้ หมอ พยาบาลทุกคนใครทำให้ฉันตายได้ ฉันจะให้รางวัลอย่างงามเลย” สุพิชชาหันมาทางณัฐเดช “พี่ณัฐก็เหมือนกัน ไม่ต้องมามองพีชอย่างสมเพชเวทนา ใครกันแน่ ที่น่าสมเพช...พี่น่ะ มันก็แค่เครื่องมือที่พีชใช้ เพื่อจะได้แก้แค้นน้องสาวพี่ กะหมอวรรธเท่านั้นแหละ”<br />
ณัฐเดชอึ้ง<br />
“พีช”<br />
ทุกคนตกตะลึง โดยเฉพาะสุคนธรสกับไตรรัตน์<br />
“ทำไมพูดกับพี่ณัฐอย่างงั้น”สุคนธรสไม่พอใจ<br />
อยู่ๆสุพิชชาสะดุ้ง กุมหัว แล้วทรุดลง<br />
“อ๊า...ปวด...ปวดมาก”<br />
“พีช...” วรวรรธตกใจรีบบอกกับพยาบาล “รีบเอาเข้าไปเลยครับ ผมเกรงว่า เส้นโลหิตในสมองของพีชจะแตกมากขึ้นกว่าที่แรกแล้วนะครับ”<br />
พวกพยาบาลจะเข้าไป สุพิชชาดิ้นๆ<br />
“ไม่ ปล่อยให้ฉันตายไปเลย อย่ามาช่วย อย่ามา...รัก...ษา...”<br />
อยู่ๆหน้าสุพิชชาค้าง อ่อนแรง ขา แขนนิ่งงันพวกพยาบาลยืนอึ้งณัฐเดชแหวกทุกคน เข้าไป อุ้มสุพิชชา ที่กลอกตา มองหน้า<br />
“ให้เอาเข้าไปห้องไหนครับ”<br />
พยาบาลรีบเปิดทาง นำไปณัฐเดชอุ้มไปเนตรสิตางศุ์มองอย่างเศร้าใจ<br />
“เนตรสงสารพี่ณัฐ...พี่ณัฐคงรักเขามาก...มากจน...”<br />
“ห่วงตัวเองเถอะยัยเนตร มาให้กอดทีซิ” สุคนธรสอ้าแขน<br />
เนตรสิตางศุ์เข้ามากอดสุคนธรส<br />
<br />
ณัฐเดชยืนพิงผนังซึม สุดแสนเสียใจไตรรัตน์ยืนพิงผนังอีกด้านมองอยู่<br />
“ฉันขอพูดตรงๆนะไอ้ณัฐ ฉันไม่อยากเห็นคนดีๆอย่างแกต้องเสียใจเพราะยัยพีชอีกแล้ว”<br />
ณัฐเดชเงยหน้ามองไตรรัตน์<br />
“ฉันทำผิดมากเหรอวะที่พยายามจะให้โอกาสผู้หญิงที่ฉันรัก”<br />
“แกไม่ผิดหรอก แกทำดีเกินไปด้วยซ้ำ แต่สำหรับคนบางคนนะเว้ย เราให้โอกาสเขา แต่กลับลืมไปว่า เรากำลังทำร้ายอีกคนที่รักเรามากกว่า”<br />
ณัฐเดชอึ้งไป ไตรรัตน์เดินเข้ามาจับไหล่ณัฐเดช<br />
“และที่สำคัญ แกกำลังทำร้ายตัวเองอยู่แกจะเป็นอีกนานไหม”<br />
<br />
ไตรรัตน์พูดเสร็จตบไหล่ณัฐเดช ให้กำลังใจ แล้วเดินจากมา ทิ้งให้ณัฐเดชได้คิดตัดสินใจคนเดียว<br />
สุพิชชานอนอยู่บนเตียงในสภาพที่แน่นิ่ง ไม่มีแรงใดๆ แต่ตามองมาณัฐเดชยืนมอง <br />
<br />
“พีช...”<br />
สุพิชชาได้แต่มอง ปากพูดแทบไม่ได้แล้ว<br />
“จะให้พี่ทำอะไรพีช”<br />
สุพิชชาพูดอย่างยากลำบาก<br />
“ไป-ให้-พ้น”<br />
ณัฐเดชพยักหน้า<br />
“ได้...พี่จะไป”<br />
“ไม่ต้อง กลับมา พีช ไม่ต้องการ ให้ใครเห็น พีชหน้าตา น่า เกลียด แบบนี้”<br />
“หน้าตาน่าเกลียด ยังดีกว่าจิตใจน่าเกลียดนะพีช...แต่...ไม่ว่าพีชจะทำอะไรลงไป พี่กับน้องสาวของพี่และวรวรรธ พี่มั่นใจว่าพวกเราทุกคนเป็นอันเหนึ่งอันเดียวกัน และคิดเหมือนกัน คือพวกเราจะไม่ถือโทษโกรธเคืองพีช”<br />
“โกรธพีชเลย เกลียดเลย อาฆาตเลย พีชไม่ต้องการ การให้อภัย เพราะความสมเพชเวทนา”<br />
“พี่ และน้องพี่ รวมทั้งวรวรรธ เราเป็นคนดีเกินไปน่ะพีชแม้แต่ความร้ายของพีช ก็ไม่อาจ ทำลายความดีของพวกเราได้”<br />
สุพิชชาชะงัก<br />
“อะไรนะ...พี่ณัฐยังจะรักพีชอยู่เหรอ”<br />
“เปล่า...พีช พี่ไม่รักพีชแล้ว แต่พี่จะดีกับพีชตลอดไป ขอให้พีชรู้ว่าต่อไปนี้ เราจะดีกับพีช จะมาเยี่ยม จะมาดูแลเป็นกัลยาณมิตรของพีช แม้ว่าเราจะไม่เกี่ยวอะไรกัน ไม่รัก ไม่ต้องการ ไม่มีเรื่องส่วนตัวอะไรอีกแล้ว แต่เราจะปฏิบัติต่อพีช เยี่ยงเพื่อนร่วมโลก ร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตายด้วยกัน พีชป่วย ทั้งกายใจพีชไม่เมตตากระทั่งตัวเองคนอย่างพีชพวกเราเกลียดไม่ลงหรอก”<br />
สุพิชชาอึ้ง น้ำตาไหลทะลัก<br />
<br />
เนตรสิตางศุ์กับวรวรรธ รออยู่หน้าห้องณัฐเดชเปิดประตูเดินออกมาจากห้องทุกคนหันไปมอง ลุ้นว่าณัฐเดชจะตัดสินใจยังไงณัฐเดชมองมาที่เนตรสิตางศุ์กับวรวรรธแล้วเดินเข้ามากอดทั้งสองไว้<br />
“พี่ขอโทษนะเนตร ขอโทษนะหมอ กับ...เรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด พี่เอง ที่ผิดพลาดไป”<br />
เนตรสิตางศุ์กับวรวรรธกอดปลอบณัฐเดช<br />
“พี่ณัฐไม่ผิดหรอกค่ะ ถ้าเขามาดีเรื่องพวกนี้คงไม่เกิดขึ้นพี่ณัฐไม่ต้องขอโทษพวกเรา และสำรับพี่พีชเราบอกเลย ว่าเราไม่มีความโกรธเกลียดอะไรเหลืออยู่อีกแล้ว วิญญาณ ภูติ ผี สัมภเวสีที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อน เรายังแผ่เมตตาให้เขาไปที่ชอบๆได้ นี่คนด้วยกัน รู้จักกันดี ชาติก่อน เราอาจเคยทำร้ายเขาไว้มาก ชาตินี้เขาเลยตามมาดังนั้น เราขอให้เวรกรรมของเรากับพี่เขาจบลงในชาตินี้ ขออธิษฐานให้พี่เขาหายดี ทั้งกายและใจ ขออย่าให้ต้องมีเวรต่อกันไปถึงชาติหน้าเลย”<br />
วรวรรธเสริม<br />
“ผมขอร่วมด้วย ช่วยเมตตาต่อพีชด้วยคนนะครับพี่ณัฐ”<br />
“เนตรกับวรรษเชื่อไหม พี่ก็คิดแบบนี้ แล้วพี่ก็บอกเขาไปแล้ว”<br />
“ดีค่ะ พี่ณัฐ แต่เราจะไม่ทิ้งเขานะคะ ในเมื่อเขามีตัวคนเดียวในโลกเราก็จะช่วยเป็นญาติธรรมให้เขาค่ะ” เนตรสิตางศุ์มุ่งมั่น จริงจัง “ให้มันรู้ไป ว่าความดี จะเอาชนะความชั่วไม่ได้ วันใดเขาหายป่วยใจเรื่องป่วยกายก็เป็นเรื่องเล็กๆล่ะ”<br />
“เนตรของพี่น่ารักเสมอกลับบ้านเรากันเถอะ”<br />
ทั้งสามคนเดินไปด้วยกัน<br />
<br />
ในห้อง...นางพยาบาลเสียบสายน้ำเกลือ ให้ยาเสร็จ ออกไปสุพิชชานอนอยู่บนเตียงตามองไปที่แหวนซึ่งณัฐเดชได้ถอดวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง เธอนึกย้อนไปวันนั้นที่ได้มอบแหวนให้กันสุพิชชารู้สึกใจหายเป็นครั้งแรก นับแต่นี้ไม่มีณัฐเดชอีกแล้ว เธอหันมองไปรอบๆห้อง พบว่าตัวเองอยู่คนเดียวมันแสนโดดเดี่ยวอ้างว้างเหลือเกิน เธอรำพึงในใจ<br />
“อนิจจา โอกาสที่จะมีความสุขเคยอยู่แค่มือเอื้อม แต่ฉันกลับโยนทิ้งไป และโอกาสอย่างนี้ที่จะมีคนที่รักฉันจริงๆอย่างไร้เงื่อนไขใดๆคงจะไม่กลับมาอีกแล้ว”<br />
สุพิชชานิ่ง น้ำตาไหล เต็มไปด้วยความเสียใจ กับสิ่งที่ตนทำไป<br />
<br />
ภายในบริษัทซิกส์เซ้นส์ เช้าวันใหม่...จุนจีตื่นเดินลงบันไดมา การมาพักที่นี่แม้จะไม่หรูหราสะดวกสบายราวซุปเปอร์สตาร์ แต่ก็ทำให้เขามีความสุข อิสระ สบายใจ ที่สำคัญได้อยู่ใกล้ๆคนที่เขารัก<br />
จุนจีมองหากรรัมภา แล้วก็เห็นเธอกำลังพยายามจะทำอาหารเช้าอยู่ที่ครัว<br />
“ทำอาหารทำไมมันยากกว่าเขียนอายไลเน่อร์นักนะต่อไปฉันจะไม่ติแกอีกแล้วยัยเนตรแกเก่งจริงๆที่พลิกแพลงทำอาหารได้หลายอย่าง”<br />
กรรัมภาพูดพลางพยายามพลิกแป้งแพนเค้ก จนมันเละ<br />
“ที่รัก ผมช่วยนะครับ”<br />
จุนจีเดินเข้ามาโอบจับมือกรรัมภาที่ถือพายไม้และด้ามกระทะทางด้านหลังกรรัมภาสะดุ้งนิดๆ<br />
“อุ้ย”<br />
“เวลาทอดแพนเค้กคุณต้องใจเย็นๆซีครับ หยอดแป้งแล้วต้องร้องเพลงรอว่าซารางแฮโยจุนจี…ซารางแฮโยจุนจีไหนพูดซิ”<br />
กรรัมภาเขินๆ<br />
“ซารางแฮโยจุนจี...ซารางแฮโยจุนจี”<br />
จุนจียิ้มขำมีความสุข<br />
“เห็นไหมๆ แป้งเริ่มสุกแล้ว พอมีฟองอากาศแบบนี้ เราถึงค่อยพลิก”<br />
จุนจีพลิกแป้งแพนเค้ก เห็นเป็นสีน้ำตาลสวยกรรัมภาตาโต<br />
“ว้าว...สีสวยน่ากินมาก ปาร์คจุนจีทำอาหารก็เป็นด้วยจริงๆ”<br />
จุนจีหอมแก้มกรรัมภาฟอดหนึ่ง<br />
“ดีมากแฟนคลับอันดับหนึ่งของจุนจี”<br />
“เอ่อ...”<br />
กรรัมภาอึ้งค้างไปเลย<br />
“ทีนี้ก็ต้องร้องเพลงรออีกหน่อย ให้แป้งสุก ร้องต่อซิเร็ว...ซารางแฮโยจุนจี”<br />
“ซารางแฮโยจุนจี...ซารางแฮโย...เอ่อ...ฉันรักคุณจุนจี”<br />
จุนจีถึงกับอึ้ง จับกรรัมภาให้หันมา<br />
“ผมชอบภาษาไทยมากกว่านะ คำว่ารักเพราะกว่าเยอะเลย”<br />
ทั้งสองมองหน้ากันซึ้งจุนจียื่นหน้าจะจูบแต่กรรัมภาทำจมูกฟุตฟิต<br />
“เหม็นกลิ่นอะไรไหม้ๆ” เธอหันไปมองกระทะ “ว้ายแพนเค้กไหม้แล้ว”<br />
จุนจีตกใจ<br />
“เฮ้ย...แพนเค้กของจุนจี”<br />
ทั้งสองทำหน้าแหยให้กันแล้วก็หัวเราะ จุนจียื่นมือขยี้หัวกรรัมภา<br />
“ไม่เป็นไร ม่ะ...เดี๋ยวจุนจีจะทอดให้กินเองนะ แน-ยอ-จา-ยาห์”(ผู้หญิงของผม)<br />
จุนจีคว้าหมวกมาใส่แล้วลงมือหยอดแป้งอีกครั้ง<br />
<br />
อรวรรณรดน้ำต้นไม้ พลางฮัมเพลงแร็บเกาหลีของจุนจีอยู่หน้าบริษัท เต้นไปโดยไม่รู้ตัว<br />
“อุ้ยตาย ลืมตัว ปากกับท่าทางไปเอง โฮ่ย...ตั้งแต่นายจุนจิมาพักอยู่ด้วยเนี่ย โรคติ่งเกาหลีก็แพร่เชื้อจากยัยหนูแก้มมาสู่เรา”<br />
อรวรรณรู้สึกว่าใครโผล่มายืนจ้องอยู่หน้าบ้าน ค่อยๆหันไปมองที่รั้ว แล้วต้องตกใจ<br />
“ว้ายตาเถร”<br />
อรวรรณตกใจพร้อมกับฉีดน้ำไปด้วยลีจองกุ๊กยืนลูบหน้าพ่นน้ำอยู่<br />
“ผมจองกุ๊กเองคร้าบ ไม่ใช่ตาเถร”<br />
“ก็แล้วทำไมคุณจองกุ๊กหน้าตาเป็นแพนด้าจีนอย่างงั้นล่ะค่า”<br />
ลีจองกุ๊กยืนหน้าละห้อย ขอบตาทั้งสองคล้ำดำเหมือนคนเครียดๆไม่ได้หลับได้นอนมาเป็นเดือน<br />
“ผมถูกเล่น”<br />
“หา มีคนเล่นของทำคุณไสย์ใส่คุณเหรอคะไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวให้ห้าสาวทำพิธีช่วยคุณได้ค่ะ”<br />
“ไม่ต้องห้าสาวหรอกครับ แค่ผมพาจุนจีกลับไป ผมก็ไม่ถูกบริษัทที่เกาหลีเล่นแล้วล่ะครับไม่อย่างงั้น ผมแย่แน่ๆเลย”<br />
อรวรรณอึ้งไปเลย<br />
<br />
“คุณจุนจีเหรอคะ เอ่อ...”<br />
จุนจีกับกรรัมภากำลังนั่งกินแพนเค้ก เนย น้ำผึ้ง สวีตกันอยู่<br />
<br />
“อืม...มา-ชิล-ซอ-โย!แซ่บอีหลี...ลำแต้ๆ...หร่อยจังฮู้”<br />
จุนจีหัวเราะ<br />
“ฮ่ะๆ ภาษาอะไรของคุณ”<br />
“ก็ภาษาไทยนี่แหละ...ลำแต้ๆแปลว่าอร่อยภาษาเหนือแซ่บอีหลีภาษาอีสานหร่อยจังฮู้ภาษาใต้”<br />
“อ๋อ...หร่อยจังฮู้ๆ”<br />
กรรัมภาขำ<br />
“ฮ่ะๆ น่ารักจุงเบย”<br />
กรรัมภายื่นมือไปตบแก้มจุนจีเบาๆ แต่เขาจับมือเธอไว้<br />
“แล้วผมก็มีความสุขจังฮู้ที่มีคุณเข้ามาอยู่ในชีวิตของผม”<br />
กรรัมภายิ้มจับมือกันไว้<br />
<br />
กรรณาที่เพิ่งตื่นนอน เดินหาวลงบันไดมา เห็นภาพทั้งคู่ต้องชะงักแอบมองยิ้มๆที่เห็นเพื่อนมี ความสุข แต่แล้วอรวรรณก็พาลีจองกุ๊กเดินเข้ามากรรณาชะงัก<br />
“เอาแล้วไงยัยแก้ม”<br />
“เอ่อคุณจุนจีค่ะ ผู้จัดการมาหาแน่ะค่ะ”<br />
จุนจียังคงนั่งนิ่งไม่หันไปมอง หน้าที่เคยเบิกบาน หุบลงทันที ขณะที่กรรัมภาเหมือนรู้ชะตา กรรมลุกขึ้นยืนฝืนยิ้มให้<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 21/2 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-77469410432387096502013-11-20T09:36:00.002+07:002013-11-20T09:36:12.205+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 21 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 21 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGB3OgXde7hMhOupCqNKldCZ1PHPmE46-C4wiuTFcjAoTPuurux5pbEBIqJ0fHmRxfkuxIboDGZ9KjM_gahiwaNkYXC3sYDyPOWGeR01T_d1W2QbtuvkAvkoOxXv3efxkiDMkC3zrOdydg/s1600/01.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGB3OgXde7hMhOupCqNKldCZ1PHPmE46-C4wiuTFcjAoTPuurux5pbEBIqJ0fHmRxfkuxIboDGZ9KjM_gahiwaNkYXC3sYDyPOWGeR01T_d1W2QbtuvkAvkoOxXv3efxkiDMkC3zrOdydg/s320/01.jpg" /></a></div>“ชอบฉันก็ดี…พวกผู้ชายเจ้าชู้ทำผู้หญิงเจ็บช้ำมามากแล้ว ทีนี้ถึงคิวฉันเป็นตัวแทนของผู้หญิงทำผู้ชายเจ็บช้ำบ้างล่ะ”<br />
กรรณาทำเป็นหักนิ้วเดินเข้าบ้านไป<br />
“พี่พูดงี้ก๊องไม่ปลื้มเลยนะ นี่ไม่ใช่เวลามาเอาคืนนะพี่กรรณ ผู้ชายทุกคนมันเหมือนกันที่ไหนเล่า มันมีทั้งแบบปุฟเฟ่ ผูกปิ่นโต แบบโต๊ะจีน แบบโฮมเมด”<br />
“แล้วของมักเน่ เป็นแบบไหนจ๊ะ” จารุณีถาม<br />
ก้องฟ้าหันมาต้องตกใจ เมื่อเห็นจารุณียืนยิ้มจ้องอยู่ข้างหลัง<br />
<a name='more'></a><br />
“เย้ย”<br />
“มักเน่ก๊อง เธอเป็นเด็กดี ช่วยเหลือสังคม ฉันจึงอยากจะตอบแทนเธอ ด้วยเนื้อย่างเกาหลี น้ำจิ้มแซ่บเว่อร์”<br />
“ว้าว..กำลังหิวอยู่พอดี พี่กรรณ พี่โจ้ก๊องไปย่างเกาหลีก่อนนะ แล้วจะห่อมาฝาก”<br />
“ได้เลยๆ เดี๋ยวจัดชุดใหญ่ให้หนูกรรณากับคุณโจ้เลยค่ะ”<br />
<br />
ก้องฟ้าจารุณี ร่าเริงไปด้วยกัน<br />
กรรณาเดินเข้ามาในบ้าน เห็นพงอินทร์กำลังจัดเตรียมกล้องถ่ายรูปของตัวเอง ไม่พูดไม่จา ตีหน้าตายไม่สนใจกรรณา<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>“นี่...อย่าห่วงกล้องตัวเองเลยน่า ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลควรจะพัก…เอ่อ...”<br />
พงอินทร์ขัดขึ้น<br />
“ค่าจ้างของคุณอยู่นั่น”<br />
พงอินทร์ชี้ไปที่ซองใส่เงินที่วางอยู่บนโต๊ะกรรณาอึ้ง<br />
“จริงๆผมเตรียมค่าจ้างไว้ให้นานแล้ว โทษทีนะ ที่ต้องให้ตามทวง”<br />
กรรณาเจอไม้นี้เข้า ก็พูดอะไรไม่ออก เดินมาหยิบซองเงินมาเปิดดูแก้เก้อทำเป็นนับ<br />
“เอ่อ...ก็ครบนี่”<br />
กรรณาพูดพลางหันมาแล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นพงอินทร์กำลังจัดข้าวของใส่กระเป๋าเป้<br />
“นั่นนายจะเตรียมกระเป๋าไปไหน”<br />
“ความจำเสื่อมหรือไง ก็เคยบอกไปแล้วว่าผมจะเข้าป่า คราวนี้จะไปให้คนทางนี้ลืมผมไปเลย”<br />
พงอินทร์พูดพลางมองจ้องกรรณาอย่างเสียใจ กรรณาใจหายว๊าบอีกครั้ง<br />
“นายจะไปจริงๆเหรอ”<br />
“แคร์ด้วยเหรอ“ <br />
“เอ่อ...ก็...ก็นายยังเดี้ยงอยู่เลย จะเข้าป่าไปล่อเสือเหรอ เดี๋ยวมันก็อิ่มหรอก”<br />
“หึ เกือบจะซึ้งนะ แต่ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงผมหรอก ผมรู้ว่าคุณไม่-จริง-ใจ”<br />
“เอ่อ...ฉัน…ฉัน...”<br />
“ฉันอะไรห่ะ...ฉันอะไร”<br />
พงอินทร์มองอย่างมีความหวังว่าผู้หญิงปากแข็งอย่างกรรณาจะยอมพูดความในใจออกมาสักครั้ง<br />
“ฉัน...ฉันกลับล่ะ”<br />
“เชิญมีทั้งประตูหน้า ประตูหลัง อยากออกไปทางไหนก็ตามสบายหรือจะปีนออกทางหน้าต่างก็ได้นะ”<br />
กรรณาโคตรหัวเสียที่ถูกประชด<br />
“ไม่ต้องมาไล่หรอก ฉันไปแน่ไม่อยากจะเห็นหน้านาย”<br />
“เป็นพระคุณมากที่บอก”<br />
เห็นพงอินทร์ไม่ง้อ กรรณาสะบัดหน้าเดินกระแทกส้นออกไป พงอินทร์เปลี่ยนจากสีหน้าไม่แคร์มาเป็นชะเง้อมองตาม อยากจะตามออกไป แต่กลัวเสียฟอร์ม เลยแกล้งทำเป็นปัดของบนโต๊ะหล่นแล้วร้องลั่น<br />
“โอ๊ย”<br />
พงอินทร์ทำเป็นทิ้งตัวลงนอนจับขา<br />
กรรณาวิ่งกลับเข้ามาทันที<br />
“นายโจ้...เห็นไหมฉันบอกนายแล้ว นายยังไปไหนไม่ได้หรอก นายต้องรักษาตัวเองให้ดีเสียก่อน ลุกไหวไหม”<br />
กรรณาช่วยประคองพงอินทร์ขึ้นพาเดินไป<br />
“เดินค่อยๆนะ แล้วไปนั่งพักตรงโน้นเลย ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”<br />
พงอินทร์นั่งลงที่โซฟาแล้วทำเป็นเอนนอนจับหัว<br />
“ซี๊ด...มึนหัวจัง ไม่รู้ว่ามีเลือดคั่งในสมองป่าวเนี่ย หมอบอกว่าต้องดูอาการคืนนี้ถ้าเป็นไรไป ต้องรีบกลับโรงพยาบาล คุณกลับไปเถอะ เดี๋ยวผมจะนอนพัก”<br />
“นายเป็นแบบนี้ ฉันจะทิ้งไปได้ยังไง นอนดีๆ รอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปชงอะไรอุ่นๆมาให้กิน”<br />
กรรณาลุกเดินไป<br />
“โอ๊ย ซี๊ด” <br />
พงอินทร์ทำเป็นร้องคราง แต่แอบผงกหัวขึ้นมองตามยิ้ม ต่อยหมอนสะใจที่หลอกกรรณาได้<br />
<br />
จารุณีเดินนำก้องมาที่บ้านพักของตัวเอง<br />
“เร็วๆซีมักเน่ อ้าว แล้วหยุดทำไม เข้ามาๆ”<br />
“เฮ้ย...นี่ๆมันห้องคุณแม่บ้านนี่ครับ”<br />
“นี่แหละห้องเนื้อย่างเกาหลีน้ำจิ้มแซ่บเว่อร์ของเราสองคน”<br />
“อ๊าก ไม่เอา...คุณแม่บ้านอย่าทำอย่างงี้ซีครับ มันเข้าข่ายพรากผู้เยาว์นะครับ”<br />
“นั่นๆนั่นแน่ ก๊องเลย18มานานแล้ว แต่ก็ยังเป็นมักเน่น้อยของนูน่าอยู่ มามะ...เข้าไปเร็วๆซี เข้าไป ประตูแห่งความอร่อยเปิดรอเราแล้ว”<br />
จารุณีเหวี่ยงก้องฟ้าเข้าห้องไป<br />
“อ๊าก”<br />
ก้องฟ้าหัวคะมำไปที่โซฟา หันมามองเห็นจารุณีปิดล็อคประตูพร้อมกับรูดปิดม่านทุกแห่งอย่างรวดเร็ว แล้วหันขวับมามอง<br />
“Are you ready”<br />
ก้องฟ้าเข่าอ่อนทรุดนั่งที่พื้น<br />
“เอิ้ก...มะๆ ไม่พร้อมคร้าบ”<br />
“แต่นูน่ารอไม่ไหวแล้ว นูน่าต้องการเดี๋ยวนี้”<br />
จารุณีพุ่งเข้ามาหาก้องฟ้าที่หลับตาปี๋<br />
“ปิดตาทำไมตัวเอง เค้าไม่ได้ชวนมาดูหนังผี นี่ๆมีแต่หนังดีๆทั้งนั้นเลย อ๊าย”<br />
ก้องฟ้าค่อยๆลืมตาขึ้นมองข้างหนึ่ง เห็นจารุณียกกล่องDVDมาวางกองตรงโต๊ะญี่ปุ่นตรงหน้า ก้องฟ้าลืมตารีบคว้ากล่องพวกนั้นขึ้นมาดูทีละเรื่อง<br />
“เพื่อรัก เพื่อฝัน เพื่อวันวาน... สุดยอดสาวอีชุนชิน...ตับหนึ่งพัน พัลวันหัวใจ... I miss you”<br />
“ฉันก็คิดถึงเธอแล้วมักเน่ เร็วๆเข้าซี มาดูซีรี่ย์กัน เธออยากดูเรื่องไหน เลือกเลยรอเดี๋ยวนะ”<br />
ก้องฟ้าเลือกแผ่นไปงงๆจารุณีเข็นโต๊ะ ที่มีเนื้อต่างๆย่าง ตัดเป็นชนิดๆ คำๆ ใส่จานมาเรียบร้อย และน้ำจิ้มหลายถ้วย เข้ามาตรงหน้า<br />
“มา ดูไปกินไป สบายๆ รีแล็กซ์ๆ”<br />
“อ่า...นี่คุณแม่บ้านชวนผมมาดูซีรี่ย์หรอกเหรอ”<br />
“เย! คิดว่านูน่าจะพามักเน่มาทำอะไรล่ะจ๊ะ”จารุณีหวนคิดไปซึ้งๆ<br />
“ตั้งแต่คุณพิมอรจากไป ฉันก็ขาดเพื่อนรู้ใจดูซีรีย์เกาหลีด้วยกัน เหมือนชีวิตขาดความสุข ไร้ชีวิตชีวา มักเน่ก๊อง”<br />
จารุณีจับมือ ก้องฟ้าสะดุ้ง<br />
“เอ่อ...คะ...ครับ”<br />
“นูน่าเอ็นดูมักเน่ อยากดูแลให้เหมือนพี่เหมือนน้อง ให้มักเน่ถือซะว่าพี่จาเป็นพี่ผู้หญิงที่สนิทที่สุด มักเน่มีเรื่องอะไร มาปรึกษานูน่าคนนี้ได้ทุกเรื่อง นูน่าคนนี้ขอแค่ให้มักเน่มาเป็นเพื่อดูซีรี่ส์กับนูน่าก็แค่นั้น”<br />
ก้องฟ้าได้ยินอย่างนั้นก็โล่งอก<br />
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะนูน่า”<br />
“เย! ขอบใจจริงๆมักเน่ ขอบใจที่มอบความสุขให้กับฉัน”จารุณียิ้มมีความสุขมาก<br />
<br />
กรรณาถือแก้วชาอุ่นออกมาจากครัว<br />
“จริงๆเล้ย...ในครัวบ้านนายนี่ ไม่มีอะไรให้ชงกินเลย เจอแค่ชาซองเดียว นายมีชีวิตอยู่ได้ยังไงเนี่ยะ ไม่รู้จักซื้ออะไรไว้กินเลย”<br />
กรรณามองไปเห็นพงอินทร์นอนคอตกจากหมอนเหมือนว่าจะเป็นอะไรไปก็ตกใจ<br />
“นายโจ้” กรรณารีบวางแก้ว “นายเป็นอะไรไป นายโจ้ๆ”<br />
กรรณารีบเข้าจับหน้าพงอินทร์ปลุกๆ<br />
“นายอย่ามาตายอย่างงี้นะนายมันอึด นายมันถึกไม่ใช่เหรอ อย่าใจเสาะซี”<br />
อยู่ๆพงอินทร์ก็ลืมตาขึ้นมองกรรณา<br />
“ดีนะที่ผมยังไม่ตาย มีโอกาสได้ตื่นขึ้นมาเห็นหน้ายัยแว่วเสียงผีอีก”<br />
พงอินทร์พูดพลางดึงกรรณามานั่งลงแล้วตัวเองก็นอนหนุนตัก<br />
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย ตักฉันไม่ได้มีเอาไว้ให้ผู้ชายหนุนนอนฟรีๆนะจะบอกให้”<br />
กรรณาจะลุก แต่พงอินทร์ดันไว้พลางบอก<br />
“ผมคิดถึงตักพี่พิมมันนุ่มและอบอุ่นเหมือนตักคุณชะมัด”<br />
กรรณาอึ้งไป ยอมให้พงอินทร์หนุนนอน<br />
“พี่พิมเป็นยังไงบ้าง ยังอยู่แถวนี้รึเปล่า คุณได้ยินเสียงเพลงของพี่พิมบ้างไหม”<br />
<br />
กรรณาส่ายหน้า<br />
“ฉันว่าวิญญาณที่แสนดีของคุณพิมอรน่าจะไปที่ๆดีแล้ว อาจจะไปรวมเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาลแล้วก็ได้”<br />
<br />
พงอินทร์ยิ้มเศร้าๆ<br />
“คุณไม่ได้ยินอะไรแล้วเหรอ”<br />
“พี่พิมเป็นห่วงผมตลอด ตั้งแต่พ่อแม่ตาย คุณย่าก็ไม่เอาผม พี่พิมก็เลยทำตัวเหมือนเป็นแม่ผมมากกว่าพี่สาว ไม่นึกเลยว่าตายไปแล้ว พี่พิมก็ยังไม่ยอมไปไหน”<br />
“คุณควรจะดีใจที่มีพี่สาวที่รักและห่วงคุณมากขนาดนี้”<br />
“แล้วคุณรู้ไหม พี่พิมเป็นห่วงอะไรผมที่สุด”<br />
กรรณามองตาแป๋ว พงอินทร์คว้ามือกรรณามาจับ<br />
“ก็ผมอายุป่านนี้แล้ว ยังไม่มีแฟนสักทีอ่ะ”<br />
“คิดแล้วว่าต้องถือโอกาสวกเข้าเรื่องนี้”<br />
”คุณไม่รู้เหรอ ที่พี่พิมหายห่วงและยอมไปสู่สุคติ ก็อาจจะเป็นเพราะพี่พิมรู้ว่าผมมีคุณอยู่ข้างๆไง”<br />
“พอเหอะอย่ามาหวังอะไรจากฉัน ยิ่งเห็นพฤติกรรมผู้ชายอย่างพี่เขยคุณ บวกกับความเจ้าชู้ของพ่อฉันที่เห็นมาตั้งแต่เด็ก ฉันบอกเลยว่าฉันพร้อมจะขึ้นคาน” <br />
พงอินทร์ชักเหนื่อยที่จะง้อ<br />
“ผมว่าคุณจะเล่นตัวเกินงามมากไปแล้วนะ”<br />
“ดี...นายคิดยังงี้ได้ก็ดี จะได้เกลียดขี้หน้าฉัน ลุก...ฉันจะกลับแล้ว”<br />
กรรณาผลักพงอินทร์ออก ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าจะเดินออกจากบ้านแต่พงอินทร์ลุกตามคว้ามือไว้<br />
“แปลว่าคุณอยู่ได้ ถ้าไม่มีผม”<br />
กรรณาชะงัก หันมา<br />
“ใช่ ผู้หญิงอย่างฉัน อยู่ได้ แม้ไม่มีผู้ชายสักคน”<br />
กรรณาแกะมือพงอินทร์ออก แล้วหันเดินจากไปพงอินทร์ได้แต่ยืนมอง เขาจะทำยังไงถึงจะทำให้กรรณาเลิกมีทิฐิเสียที<br />
<br />
ประตูหน้าบ้านเปิดออก...ณัฐเดชยืนอยู่สภาพมีบาดแผลจากการต่อสู้ เขาทั้งเครียดและเจ็บปวดที่ต้องมาจับสุพิชชา<br />
เนตรสิตางศุ์เดินประคองวรวรรธที่บาดเจ็บจากแผลโดนยิงที่สีข้างเดินตามมาข้างหลังพร้อมตำรวจหลายนาย ณัฐเดชหันไปบอกทุกคน<br />
“ใจเย็นๆนะทุกคน ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมขอเป็นคนพูดกับเขาเอง”<br />
ณัฐเดชก้าวนำทุกคนเข้ามาในบ้านเพียงไม่กี่ก้าว ต้องชะงักตกใจ เมื่อพบว่ามีควันลอยออกมาจากด้านใน<br />
“คะ...ควันอะไร” เนตรสิตางศุ์ถามอย่างตกใจ<br />
ณัชเดชรีบวิ่งเข้าไปแล้วต้องหยุดผงะตะลึง เมื่อมองฝ่าควันเข้าไปเห็นด้านหลังสุพิชชาสวมชุดดำกำลังนั่งเผาพวกกระดาษลงถังขยะอลูมิเนียมต่อหน้ารูปของเนตรสิตางศุ์จำนวนมากมายหลายรูปที่ถูกประดับตกแต่งอยู่ทั่วผนังแบบรูปคนตาย ด้วยเทียน ดอกไม้แห้ง และมีข้อความเขียน...ไปสู่สุขคติ...<br />
ณัฐเดชสุดแสนจะสะเทือนใจที่เห็นสุพิชชาทำกับน้องสาวคนเดียวของเขาขนาดนี้<br />
“ผม...ผมให้โอกาสคุณแล้ว ทำไมคุณทำอย่างนี้”<br />
ณัฐเดชโวยลั่น สุพิชชาหันมามอง สีหน้าดูเพี้ยนไปยิ่งกว่าเดิม<br />
“พี่ณัฐ โถ..อย่าเสียใจไปเลยนะคะ น้องเนตรทำบุญมาแค่นี้ ก็ปล่อยให้เขาไปเถอะ”<br />
“โธ่พีช ทำไมคุณถึง...ถึงไม่ยอมสงบจิตสงบใจ ทำไมคุณไม่ยอมให้อภัย ความโกรธแค้นอาฆาตมันถึงทำให้คุณป่วยแบบนี้”<br />
“พี่ณัฐนั่นแหละป่วย..ป่วยที่ไม่ยอมรับว่าน้องตัวเองตายไปแล้ว มันสมควรตายนะคะ”<br />
ณัฐเดชขบกรามแทบระเบิด แต่แล้วสุพิชชาก็ยิ้มอย่างสุดแสนดีใจเมื่อมองไปเห็นวรวรรธเดินตามเข้ามาที่ข้างหลังณัฐเดช<br />
“วรรธ”<br />
สุพิชชาวิ่งผ่านณัฐเดชไปกอดวรวรรธณัฐเดชหันมองตาม น้ำตาลูกผู้ชายแทบไหล มันชัดเจนว่าที่ผ่านมาสุพิชชาไม่เคยมีเขาอยู่ในใจเลย เขาถูกหลอกใช้<br />
“วรรธกลับมาหาพีชแล้ว ต่อไปนี้ไม่มีนังเด็กปัญญาอ่อนนั่นมาขวางความรักของเราได้อีกแล้ว พีชคิดถึงวรรธเหลือเกิน วรรธของพีช”<br />
“ปล่อยผมพีช คุณกำลังทำลายจิตใจพี่ณัฐอยู่นะ”<br />
“พี่ณัฐสำคัญอะไรเหรอ ฮ่ะๆพีชไม่สนหรอกชีวิตพีชต้องการอย่างเดียวคือได้วรรธกลับคืนมาเป็นของพีช ใครจะมาแย่งวรรธไปจากพีชไม่ได้อีกแล้ว วรรธเป็นของพีชคนเดียว เราจะเริ่มต้นกันใหม่ แล้วรีบแต่งงานกันเลยนะวรรธ โรงพยาบาลของคุณพ่อ ทุกสิ่งทุกอย่างของพีช รอให้วรรธมาดูแล จริงซิ วรรธไม่อยากบริหารโรงพยาบาล มันหนักไปใช่ไหมคะ ได้ค่ะ พีชจะขาย ขายทิ้งให้หมดเลย พีชตามใจวรรธนะๆ ขอให้พีชได้อยู่กับวรรธ พีชยอมทำทุกอย่าง”<br />
ณัฐเดชเซแทบทรุด เนตรสิตางศุ์ที่ยืนแอบประตูดูอยู่รีบเข้ามากอดพยุงณัฐเดชไว้อย่างสงสาร<br />
“พี่ณัฐ” เนตรสิตางศุ์เรียก<br />
สุพิชชาค่อยหันมามองเนตรสิตางศุ์ ช็อค<br />
“ไม่จริง...ฉัน...ฉันตาฝาดแล้วฉันตาฝาดนังเนตรมันตายไปแล้ว...มันตายไปแล้ว”<br />
วรวรรธดึงไหล่สุพิชชาออก<br />
“หยุดแช่งเนตรซะที คนดีๆอย่างเนตร พระย่อมคุ้มครอง คนชั่วๆทำอะไรเนตรไม่ได้หรอก”<br />
“คนดีเหรอ...คนดีที่เที่ยวแย่งผู้ชายของคนอื่น วรรธตื่นซะทีเถอะ อย่าบ้าไปหน่อยเลย เห็นรูปพวกนั้นไหม เห็นไหมนังเนตรมันตายไปแล้ว...มันตาย..ตายไปจากชีวิตเรา”<br />
ณัฐเดชพยายามหักห้ามใจ ผละจากเนตรสิตางศุ์เข้ามาหาสุพิชชาโดยคว้ากุญแจมือที่เอวมาด้วย<br />
“พอเถอะพีช คุณถูกจับแล้ว ข้อหาสมรู้ร่วมคิดกับสำนักเบญจา และบงการฆ่าน้องสาวผม”<br />
ณัฐเดชเข้ามาคว้าข้อมือสุพิชชาจะจับสวมกุญแจแต่สุพิชชาสะบัดข้อมืออย่างคลั่ง<br />
“ไม่...นังเนตรมันต้องตาย”<br />
สุพิชชาสะบัดหลุดวิ่งเข้าไปบีบคอเนตรสิตางศุ์ถอยหนีไม่ได้เพราะหลังชนฝา<br />
“คุณพีช...อย่าทำ...อย่างทำงี้เลย เนตร...ไม่โกรธ...เนตรจะอโหสิ...ให้คุณ” เนตรสิตางศุ์ร้องบอก<br />
“อีบ้ามาโหสิอะไรให้กู กูจะฆ่ามึง มึงต้องตาย...มึงต้องตาย”<br />
ณัฐเดชกับวรวรรธรีบถลาเข้ามาช่วยแยกสุพิชชาออกจากเนตรสิตางศุ์<br />
“พีช...ปล่อยเนตรเดี๋ยวนี้นะ...ปล่อย”<br />
“พีช...ปล่อยเนตร...ปล่อย”<br />
วรวรรธตวาด แต่พลังคนบ้าของสุพิชชามือเหนียวมากและคลั่งสุดขีดเส้นเลือดปูดโปนขึ้นที่กลางแสกหน้าของสุพิชชา<br />
“มึงต้องตาย...มึงต้องตาย...โอ๊ะ”<br />
เส้นเลือดในสมองของสุพิชชาแตกโพล๊ะสุพิชชาตาตั้ง ทรุดร่วงทันที พร้อมปากที่เริ่มเบี้ยว มือและขาข้างซ้ายกระตุกเกร็งแต่ไม่มีเรี่ยวแรง<br />
<br />
ภายในโรงพยาบาล...เบญจานอนอยู่บนเตียงในห้องICU สภาพร่างกายบอบช้ำมาก ชีพจรเต้นอ่อน ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจสลบไม่ได้สติ<br />
ติณห์ญาณิน ไตรรัตน์ และสุคนธรสที่ได้รับบาดเจ็บแต่ทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วยืนมองอยู่อย่างให้อภัยและเวทนา<br />
“คิดว่า...เบญจาจะรอดไหม” ติณห์ถาม<br />
คำถามของติณห์ทำลายความเงียบขึ้น ทั้งสามหันมามอง<br />
“เบญจาคงกำลังรับผลจากกรรมที่ตัวเองก่อเอาไว้” สุคนธรสบอก<br />
“แม้ว่าจะทำไปเพราะถูกไอ้หมอสมคิดบังคับให้ทำก็ตาม..งั้นเหรอ” ไตรรัตน์ถาม<br />
“จะด้วยความเต็มใจทั้งหมดหรือถูกหมอสมคิดบังคับก็ตาม เวรกรรมก็ไม่เคยละเว้นคนที่ทำชั่วหรอก มันแค่หนักหรือเบา มาช้าหรือมาเร็วเท่านั้นเอง” สุคนธรสอธิบาย<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 21 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-28620973365031719972013-11-19T13:38:00.004+07:002013-11-19T13:38:45.181+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20/3 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20/3 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXVqcJiizVDr99heIdNI_zXp04CflWBNlsyUKcErORtvKG8ri0hZBR0ezUVtAvPdrR8cz6vjAWpXrv2IzC9Agml7-aEAlSdfDjRY8nGPFbPeM5It-WEhZaBGhuknYaHjYzNhX_kJFYRV1V/s1600/1111.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXVqcJiizVDr99heIdNI_zXp04CflWBNlsyUKcErORtvKG8ri0hZBR0ezUVtAvPdrR8cz6vjAWpXrv2IzC9Agml7-aEAlSdfDjRY8nGPFbPeM5It-WEhZaBGhuknYaHjYzNhX_kJFYRV1V/s320/1111.jpg" /></a></div>กรกฎไม่ทันระวังตัว เซหน้าหัน พงอินทร์เข้ามาต่อยท้อง สวนหมัดซ้ำที่หน้า แต่ถูกมันตั้งการ์ดรับ ต่อยสวนคืน ใช้ด้ามปืนฟาด พงอินทร์ใช้ปืนยาวในมือรับไว้ ทั้งสองใช้ปืนงัดกัน<br />
สมุนอีกสองคนเห็น เล็งปืนมาจะยิง แต่ไตรรัตน์โผล่มายิงพวกมันร่วง แล้ววิ่งเข้าไปหาพงอินทร์กับกรกฎ<br />
“พระเอกมาช่วยแล้วเว้ย”<br />
ไตรรัตน์กระโจนเข้าไปเจอลูกถีบกรกฎเข้าที่ท้อง ถึงกับร่วงลงไปจุก<br />
“อ๊า”<br />
<a name='more'></a><br />
กรกฎกำลังงัดปืนกับพงอินทร์หันมาหัวเราะเยาะ<br />
“เจอกันคราวที่แล้ว โดนกระทืบยังไม่หลาบอีกเหรอวะ”<br />
“เออเผอิญเป็นคนดื้อด้าน วันนี้ฉันเลยมาล้างตา”ไตรรัตน์โต้<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>“แล้วเอาแกเข้าคุกขี้ไก่ด้วย ย๊าก”<br />
พงอินทร์ใช้หัวโขกไปที่หัวกรกฎ โป๊ก! แต่ต้องเจ็บร้องลั่นเอง<br />
“อ๊าก…กะบาลหรือครกวะเนี่ยะซี๊ด”<br />
กรกฎไม่เจ็บแถมหัวเราะร่วน ไตรรัตน์เลยพุ่งเข้ามาช่วยพงอินทร์ ถีบกรกฎอย่างแรง<br />
<br />
ตำรวจอารักขาผู้การกับสาโรจน์มาที่รถอย่างทุลักทุเล เพราะมีสมุนสมคิดโผล่มายิงขวางเป็นระยะ จนตำรวจอารักขาอีกคนถูกยิงดับ กว่าจะพาผู้การมาถึงรถที่มาจอดรอได้<br />
พอส่งผู้การกับรองสาโรจน์ขึ้นรถได้ ตำรวจอารักขาทั้งสองก็ไม่ไปด้วย ปิดประตูสั่งให้คนขับรีบออกรถไปทันที<br />
“รีบพาผู้การไปเลย ไปๆ”<br />
พอรถแล่นออกไป ตำรวจทั้งสองก็ถูกสมุนสมคิดโผล่มายิงดับทันที<br />
<br />
จุนจีพาณัฐเดชซิ่งมอเตอร์ไซด์มา...เขาจับแอนด์รถมือเดียว อีกมือยิงสมุนของสมคิดไปหนึ่ง ขณะที่ณัฐเดชก็ยืนเกาะไหล่จุนจียิงเก็บไปอีกหนึ่งพลางสั่ง<br />
“รถผู้การอยู่นั่น ตามไปเร็วจุนจี”<br />
จุนจีซิ่งมอเตอร์ไซด์ตามรถไปทันที<br />
<br />
ภายในรถ…ผู้การนั่งอยู่เบาะหลังกับสาโรจน์พลางเหลียวมองไปที่กระจกหลัง เห็นรถพาตัวเองห่างออกมาจากที่เกิดเหตุแล้ว แต่ในฐานะหัวหน้าผู้การยังห่วงสถานการณ์ ผู้คนและลูกน้อง เลยหันมาจับไหล่คนขับ<br />
“หมวดกิตขับเลี้ยวอ้อมสวนสาธารณะไปนะ ผมจะทิ้งลูกน้องกับประชาชนให้ไอ้สมคิดมันฆ่าเหมือนผักเหมือนปลาไม่ได้ ผมเป็นผู้การ ผมจะเอาตัวเองรอดคนเดียวไม่ได้”<br />
“หึๆ แล้วใครบอกว่าผู้การจะรอด” สมุนสมคิดเย้ย<br />
ผู้การมองหน้าคนขับที่สะท้อนจากกระจกมองหลัง<br />
“แกไม่ใช่ลูกน้องฉัน หมอสมคิดส่งแกมาใช่ไหม”<br />
ผู้การจะยกปืนในมือจี้หัวมัน แต่ต้องชะงักเมื่อพบว่ามีปืนกระทุ้งมาจิ้มเอวตัวเอง ผู้การหันไปมองข้างๆ เห็นสาโรจน์ถือปืนจ่ออยู่ด้วยสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปไม่ต่างกับวายร้าย<br />
“รองสาโรจน์นี่คุณ...”<br />
“หุบปากแล้วอยู่เฉยๆ”<br />
สาโรจน์แย่งปืนไปจากมือผู้การ<br />
“นี่คุณร่วมมือกับพวกมันงั้นเหรอ คุณทำไปได้ยังไง คุณต้องการอะไร”<br />
“ไม่น่าถามโง่ๆ เป็นถึงระดับผู้การ แค่นี้ก็อ่านเกมไม่ออกเหรอ ว่าฉันต้องการอะไร แล้วไอ้สมคิดมันต้องการอะไร”<br />
สาโรจน์ตวาดใส่หน้า ผู้การขบกราม รู้ทันที<br />
“ทำไมนะ ระดับความสามารถและสติปัญญาของท่านรองถึงไม่สูงเท่าความอิจฉาตาร้อนที่มีอยู่ ไม่งั้นท่านรอง คงได้เป็นผู้การแทนผมไปนานแล้ว ฮ่ะๆ”<br />
สาโรจน์โกรธ หน้าแดงชาราวถูกตับ เงื้อมือที่ถือปืนตบแต่ผู้การคว้าข้อมือไว้ ปล้ำยื้อแย่งสู้กันที่เบาะหลัง<br />
“เวรเอ้ย เสือกมาฟัดกันในนี้” สมุนหงุดหงิด<br />
<br />
จุนจีซิ่งมอเตอร์ไซด์พาณัฐเดชตามรถมาทันขี่ขึ้นมาตีคู่ผู้การกำลังสู้กับสาโรจน์อยู่เบาะหลังตกใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่รู้ว่าต้องหยุดรถให้ได้ก่อน<br />
“แซงขึ้นไปจุนจี บอกให้มันหยุดรถ” ณัฐเดชบอก<br />
จุนจีเร่งเครื่องขึ้นมาตีคู่ด้านคนขับ<br />
“จอดรถ...จอด” จุนจีร้อง<br />
“บอกให้จอด” ณัฐเดชตะโกน<br />
<br />
สมุนสมคิดไม่จอด กดกระจกลงยิงใส่ทั้งคู่ จุนจีต้องชะลอความเร็วหลบกระสุนณัฐเดชจะยิงสวนแต่ไม่กล้ายิงกลัวจะทำให้รถคว่ำเกิดอุบัติเหตุได้<br />
ในรถสมุนรีบวางปืน คว้ามือถือกดโทรหาสมคิดเสียงมือถือสมคิดดังขึ้นขณะที่ถูกติณห์กับวรวรรธจ่อปืนคุมตัวไว้ สมคิดจะล้วงมือถือขึ้นมา แต่วรวรรธเล็งปืนขู่<br />
<br />
“อย่าคิดแม้แต่ขยับ”<br />
“อะไรกันหมอ ไหนๆก็จะจับฉันเข้าคุกอยู่แล้ว ขอรับโทรศัพท์สั่งเสียหน่อยเถอะน่า”<br />
วรวรรธหันไปมองติณห์ติณห์พยักหน้าบอกให้อนุญาต<br />
“อยากรับก็รีบรับเข้า แล้วจะได้พาไปส่งโรงพัก” ติณห์จ้องหน้า<br />
“จะไม่ลืมพระคุณอย่างสูง ฮ่ะๆ”<br />
สมคิดล้วงมือขึ้นมากดรับพร้อมเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ติณห์กับวรวรรธได้ยินด้วย<br />
“ฮัลโหล ว่าไง”<br />
“ตอนนี้ไอ้ผู้การมันขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว”<br />
ระหว่างฟังไป มือข้างถูกยิงที่เปื้อนเลือดของสมคิดปล่อยรีโมตที่เป็นมือถืออันเล็กๆร่วงลงจากแขนเสื้อมากำไว้<br />
“ไอ้ณัฐเดชกับไอ้นักร้องเกาหลีกำลังขี่มอร์เตอร์ไซด์ไล่กวดผมอยู่ นายจะให้ไปจอดรถบึ้มมันตรงไหน” สมุนถาม<br />
ติณห์กับวรวรรธได้ยินก็ตกใจ ขณะที่สมคิดยิ้มสะใจตอบไป<br />
“แกขับต่อไปเรื่อย ให้จอดที่ไหน แล้วฉันจะโทรบอก”<br />
สมคิดพูดเสร็จก็ปล่อยมือถือร่วงลงตกแตก แล้วชูรีโมตในมือขึ้น<br />
“รู้ไหม...นี่อะไรรีโมตระเบิดไง ฮ่ะๆ”<br />
“นี่แกคิดจะวางระเบิดผู้การเหรอ”วรวรรธตกใจ<br />
“อ่ะๆ อย่าเข้ามาน้า เค้าเตือนล่ะน้า แค่เค้ากดปุ่มโทรสีเขียวนี่ รถคันนั้นจะบึ้มเป็นจุลไปทันทีแล้วไม่ใช่แค่ผู้การที่จะตายไอ้ตำรวจเพื่อนแกกับไอ้นักร้องเกาหลีก็จะแหลกเป็นหมูสับไปด้วย พรุ่งนี้ผลงานของป๋าสมคิดจะต้องกลายเป็นข่าวใหญ่ดังไปทั่วโลก ฮ่ะๆ”<br />
“son of a bitch” ติณห์โมโห<br />
“ด่าป๋าเหรอ งั้นป๋ากด” สมคิดขู่<br />
“อย่า” วรวรรธขอร้อง<br />
“ถ้าไม่อยากให้ผู้การกับเพื่อนแกตายก็วางปืนลง วางเซ่” สมคิดตวาดสั่ง<br />
ติณห์กับวรวรรธจำเป็นต้องวางปืนลงที่เท้าอย่างช้าๆสมคิดเข้าไปเตะปืนทิ้ง แล้วฉวยจังหวะล็อคคอติณห์เอาไว้<br />
“เฮ้ย แกจะทำอะไร”<br />
วรวรรธจะขยับเข้าไปช่วย แต่สมคิดปล่อยมีดสปริงออกมาจากแขนเสื้อทิ่มคอติณห์เอาไว้ทำเอาวรวรรธชะงัก<br />
“ไอ้อ่อนหัดเอ้ยป๋าน่ะเจ็บใจตัวเองมาก ที่เคยพลาดท่าให้พวกแกจับถอนขน เอ้ย...ถอนของ แต่ป๋ายังดวงดีที่ไม่ตาย แต่พวกแก...ไม่ดวงดีขนาดนั้น”<br />
สมคิดพูดพลางกดมีดที่คอติณห์ วินาทีนั้นติณห์หลับตาลงรวมรวมสมาธิเข้าญาณไปทันที<br />
“อย่า...หมอสมคิด...อย่า” วรวรรธขอร้อง<br />
วรวรรธจะเข้าไปขวาง แต่สมุนคนหนึ่งโผล่มายิงวรวรรธไปหนึ่งนัดเข้าที่สีข้างล้มลงมันจะเข้ามายิงซ้ำ แต่วรวรรธพุ่งเข้าชนมัน ต่อยอัดๆมันจนสลบ แต่ตัวเองก็นอนเจ็บเสียเลือด<br />
<br />
จุนจียังคงขี่มอเตอร์ไซด์พาณัฐเดชซ้อนตามรถผู้การ อย่างไม่รู้จะจัดการยังไงดี ขณะที่ผู้การปล้ำสู้กับสาโรจน์เบาะหลัง สามารถสับศอก อัดเข้าคอ ต่อยสาโรจน์จนสลบเหมือดลงได้ แล้วโผตัวไปที่คนขับ จับล็อคคอมัน อีกมือดึงเบรกมืออย่างแรง รถหมุนเคว้ง ฟาดใส่มอเตอร์ไซด์จุนจีต้องเบรกรถหลบ ทำให้รถเสียหลักไถลลงข้างทาง จุนจีกับณัฐเดชกลิ้งลงจากรถขณะที่รถผู้การพุ่งลงพงหญ้าข้างทาง<br />
ณัฐเดชกับจุนจีเห็นอย่างนั้นรีบวิ่งไปที่รถณัฐเดชพุ่งไปคว้าตัวผู้การที่นอนมึนเจ็บแต่สมุนสมคิดที่ฟุบอยู่พวงมาลัยลุกขึ้นมาจ่อปืนจะยิงทั้งคู่ จุนจีเพิ่งเข้าไปกอดปล้ำแย่งปืน พลางตะโกน<br />
“พี่ณัฐพาผู้การออกไปก่อนเร็ว ผมจัดการมันเอง”<br />
ณัฐเดชประคองร่างผู้การที่มึนหมดสภาพลงจากรถไปทุลักทุเล<br />
<br />
สมคิดกดมีดลงคอติณห์ มืออีกข้างก็ทำท่าจะกดระเบิด<br />
“พวกแกตายพร้อมๆกันเถอะ”<br />
“อย่า”<br />
วรวรรธพยายามยันตัวลุกขึ้น จะเข้าไปห้าม แต่ก็ทรุดลงเพราะแผลที่โดนยิงเลือดออกมาก สมคิดกดโทรศัพท์...<br />
<br />
เสียงมือถือดังขึ้นที่ระเบิดท้ายรถณัฐเดชพยุงผู้การออกห่างมาจากรถแล้ว ต้องหันกลับไปมองที่รถเมื่อได้ยินเสียงมือถือดังเพราะจุนจียังอยู่ในรถ แต่ตอนนี้ไม่เห็นตัว ประตูด้านคนขับปิดอยู่ รู้แต่ว่าจุนจีฟัดกับสมุนสมคิดอยู่เบาะหน้า<br />
“จุนจีออกมาจากรถ...ออกมา...จุน....” ณัฐเดชร้องบอก<br />
บึ้ม! ไม่ทันจะพูดจบ รถก็ระเบิดขึ้น ลูกไฟแดงวาบพุ่งขึ้นพร้อมเศษรถที่กระเด็นกระจัดกระจายณัฐเดชกับผู้การกระโจนหลบลงกับพื้น แล้วนอนมองไปที่ซากรถที่ไฟไหม้อย่างช็อค<br />
ณัฐเดชตะโกนอย่างตกใจ<br />
“จุนจี”<br />
<br />
ติณห์ที่ยืนหลับตาถูกสมคิดกดมีดลงมิดคอ<br />
“คุณติณห์” วรวรรธร้องเรียก<br />
<br />
สวนสาธารณะอีกมุมหนึ่งพงอินทร์กับไตรรัตน์กำลังถูกกรกฎอัดเสียน่วมสะบักสะบอม ล้มลุกคลุกคลาน<br />
<br />
ทางด้านห้าสาวที่พาเบญจามารักษาที่โรงพยาบาลอีกแห่ง และตัวเองก็กำลังทำแผลที่สะบักสะบอมจากโรงพยาบาลร้างเหตุการณ์ที่เป็นตายเท่ากันของหนุ่มๆ ทั้งห้าสาวรับรู้ได้<br />
<br />
สมคิดหัวเราะลั่น คิดว่าทุกอย่างสำเร็จแล้ว<br />
“ฮ่ะๆ รถก็บึ้ม ไอ้ฝรั่งนี่ก็ตายสุดท้ายป๋าก็ยังเป็นป๋า...ป๋าคือผู้ชนะ”<br />
วรวรรธนั่งพิงเสามองหมออาลัย คิดว่าทุกอย่างคงเป็นไปตามที่สมคิดพูดแต่แล้วสมคิดต้องชะงัก เมื่อรู้สึกว่าติณห์ที่ตัวเองกำลังจับล็อคเชือดคามือเหมือนจะหายไปทั้งๆยังเห็นตัวอยู่<br />
“แกไม่ชนะหรออสมคิด”<br />
สมคิดมองอีกทาง เห็นจิตโปร่งใสของติณห์<br />
“แกถอดจิตได้เหรอไอ้ฝรั่ง” สมคิดตกใจ<br />
“ยูเซอร์ไพร้ส์เหรอหรือว่าเสียดาย ที่ครั้งหนึ่งยูก็เคยถอดจิตได้ เคยมีวิชาของดีติดตัว เป็นที่น่าอิจฉา แต่ตอนนี้ของดีพวกนั้นได้ทิ้งยูไปหมดแล้ว เพราะความชั่วที่ยูก่อเอาไว้”<br />
“หุบปาก” สมคิดตะโกน<br />
สมคิดก้มลงมอง เห็นกายหยาบของติณห์นั่งอยู่ที่พื้นตรงหน้า เลยเงื้อมือจะจ้วงแทงแต่จิตของติณห์กลับเข้าร่างอย่างรวดเร็ว ยกแขนขึ้นจับมือสมคิดไว้<br />
“แต่ครั้งนี้จบสิ้นกันเสียที ไอจะไม่ให้ยูทำร้ายใครอีกแล้ว”<br />
ติณห์หักศอกใส่หน้าสมคิดจนผงะออก ติณห์ตามอัดต่อยๆ สมคิดมีฝีมือสวนสู้ติณห์ถูกอัดล้มลง สมคิดตัดสินใจหนี แต่วรวรรธที่นั่งอยู่เตะขาล้มลง ตะครุบเข้าไปปล้ำสู้ ถูกสมคิดเหวี่ยงกระเด็นไป แล้วสมคิดก็ออกไปวิ่งต้องหยุดยืนชะงักเมื่อพบว่ามีตำรวจล้อมกรอบเป็นวงกลมจ่อปืนเข้าใส่<br />
“หยุดนะ ยกมือขึ้น คุณถูกจับแล้ว”<br />
<br />
สมคิดขบกรามแน่น แต่จำต้องยกมือยอมจำนนติณห์ประคองวรวรรธลุกขึ้นเดินมายืนมองวาระสุดท้ายอิสรภาพของสมคิด ไตรรัตน์กับพงอินทร์สู้กับกรกฎไม่ถอยแม้จะสะบักสะบอมเต็มทีไตรรัตน์ถูกอัดกระเด็นหงายเก๋งออกมา พงอินทร์พุ่งเอาตัวเข้าชนกรกฎหลังชนต้นไม้ <br />
“อ๊าก”<br />
กรกฎสับศอกลงบนหลังพงอินทร์ แต่พงอินทร์ยังจับไว้แน่นไตรรัตน์เหลือบไปเห็นเชือกขนาดใหญ่วางทิ้งอยู่หลังต้นไม้ จึงรีบคว้าไว้ ทำเป็นบ่วงแล้วปรี่เข้าไปรัดขากรกฎ ทั้งสองข้างไว้<br />
“ช่วยกันหน่อยเร็ว ร่างอึดเหมือนควาย ก็ต้องจับล่ามมันเหมือนควาย”<br />
ทั้งคู่จับรัดขากรกฎอย่างลำบาก แล้วไตรรัตน์ก็เหวี่ยงเชือกอีกด้านพาดไปกับกิ่งไม้ด้านบน แล้วพาวิ่งดึงสุดแรง<br />
“อ๊าก” ไตรรัตน์ร้อง<br />
พงอินเข้ามาช่วยดึง เชือกดึงขากรกฎพาตัวขึ้นไปห้อยหัวอยู่บนต้นไม้<br />
“อ๊าก...ปล่อยกู”<br />
ไตรรัตน์กับพงอินทร์ช่วยกันออกแรงดึงเชือกไว้แน่นกำลังตำรวจก็กรูกันเข้ามาพร้อมอาวุธ<br />
“จับเลยครับคุณตำรวจ นี่แหละสมุนมือขวาของหมอสมคิด”<br />
ตำรวจตีวงล้อมกรอบเข้ามาพร้อมเล็งปืนไปที่กรกฎที่คำรามลั่นอย่างโกรธจัด<br />
<br />
ซากรถผู้การยังคงมีไฟติดอยู่...ณัฐเดชกับผู้การรีบเข้าไปดูที่รถ<br />
“จุนจี...”<br />
“โธ่...ไอ้นักร้องเกาหลี นี่ต้องมาตายเพราะช่วยตำรวจไทยเหรอเนี่ย ถ้ารู้ว่าแกเป็นคนดีอย่างงี้ ฉันเป็นแฟนคลับแกไปนานแล้ว” ผู้การมองเศร้าๆ<br />
“แล้วนี่...ผมจะกลับไปบอกยัยแก้มยังไงดี จะบอกยังไง” ณัฐเดชเสียใจ<br />
“ ก็บอกว่าปาร์คจุนจี ปลอดภัยดีซิครับ” เสียงจุนจีดังขึ้น<br />
“หะ” ณัฐเดชตกใจ<br />
ณัฐเดชรีบไปดูอีกข้างของซากรถ พบร่างจุนจีนอนจมอยู่ในดงหญ้าคาอีกฝั่งของรถ<br />
“จุนจี” ณัฐเดชเรียกอย่างดีใจ<br />
“จุนจี....นายยังไม่ตาย ฮ่ะๆ ไอ้นักร้องกระดูกเหล็ก ฉันรักแกว่ะ” ผู้การหัวเราะร่า<br />
ทั้งคู่รีบเข้าไปประคองจุนจี<br />
<br />
สมคิดกับกรกฎถูกจับใส่กุญแจมือ ตำรวจคุมตัวไปพงอินทร์กับไตรรัตน์เดินกอดคอกันสะบักสะบอมไป<br />
ติณห์ยืนจับมือวรวรรธที่นอนอยู่ในเปลให้เจ้าหน้าที่แบกไป ขึ้นรถพยาบาล ทางด้านณัฐเดชกับผู้การเดินประคองจุนจีห่างออกมาจากซากรถที่ระเบิด<br />
สมคิดนั่งอยู่ในรถคุมผู้ต้องหา มองผ่านลูกกรงออกมาอย่างคอตก รถแล่นห่างออกไป<br />
<br />
กรรณาประคองพงอินทร์เดินมาที่บ้าน โดยก้องฟ้าเดินถือหลอดยาทาแก้ฟกช้ำตาม<br />
“เกิดมาในชีวิต ไม่เคยบู๊อะไรขนาดนี้” พงอินทร์บ่น<br />
“ที่หลวมตัวทำลงไป เพื่อพี่กรรณใช่ไหมพี่โจ้” ก้องฟ้าถาม<br />
“ก็ใช่น่ะซิ เหมือนโดนผีสาวเข้าสิง ทำไรไม่รู้ตัว”<br />
พงอินทร์พูดพลางทำเนียนซบไหล่โอบเอวกรรณาพลางแอบหันมายิ้มยักคิ้วให้ก้องฟ้า กรรณายังทำเฉย ใจแข็งอยู่ก้องฟ้าอยากให้พี่สาวเป็นแฟนกับพงอินทร์อยู่แล้วรีบยกนิ้วหัวแม่โป้งสนับสนุน<br />
“อ๊าๆเจ็บมากเลย เจ็บจะตายอยู่แล้ว มีใครเห็นใจบ้างเนี่ย” พงอินทร์ยิ่งออเซาะ<br />
กรรณาทั้งตีมือทั้งผลักหน้าพงอินทร์ออก<br />
“รู้ว่าจะตายแล้วทำไมไม่ยอมอยู่โรงพยาบาล ให้ฉันลำบากลำบนแบกสังขารพากลับบ้านมาทำไม”<br />
“ตอนเด็กๆกินอีโต้เข้าไปหรือไงทูนหัว ปากถึงได้เป็นอย่างงี้ พูดจาหวานๆปลอบใจคนอื่นเป็นบ้างไหมคร้าบ นี่ถ้าผมตายไป คุณคงจุดพลุเลยซินะ”<br />
พงอินทร์ว่าพลางจะจับคาง กรรณาเบือนหน้าหนีแต่ตีหน้าเศร้า<br />
“ใครว่า ถ้านายตายไป ฉันต้อง...ต้องแทบตายตามนายไปเลยล่ะ”<br />
พงอินทร์อึ้งหยุดโอบเอวกรรณาให้หันมา<br />
“คุณว่าไงนะ”<br />
“อุ้ย”<br />
“โฮ้ว..พี่กรรณ เลิกแอนตี้ผู้ชายแล้วเว้ยเฮ้ย แบบนี้นี่เองที่เขาว่าความรักเอาชนะได้ทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่มองโลกในแง่ร้าย”<br />
พงอินทร์ยื่นหน้ามองหน้ากรรณาใกล้ๆ...ซึ้ง<br />
“คุณเสียใจมากขนาดนี้เลยเหรอยัยแว่วเสียงผี ถ้าเราจะต้องจากกัน”<br />
“เอ่อ...ฉันเสียดายมากกว่า”<br />
“เสียดายที่เราคบกันน้อยไปใช่ไหม”<br />
“เสียดายเงินของนายมากกว่าย่ะนายยังไม่จ่ายค่าจ้างสองเท่าให้บริษัทฉันที่ช่วยสืบคดีการตายพี่สาวนาย ตามที่สัญญาไว้เลย ถ้านายตายไป ใครจะจ่ายล่ะจ้าที่รัก”<br />
กรรณาเกาคางพงอินทร์ที่โคตรเซ็ง<br />
“ยัยงก…ยัยเกลือสมุทร”<br />
พงอินทร์ปล่อยมือจากกรรณา เดินงอนเข้าบ้านไป กรรณายืนยิ้มอย่างสะใจสุด<br />
“ด่าไรไม่รู้ ไม่เห็นเจ็บเลย ฮ่ะๆ”<br />
“พี่แก้มใจดำพี่โจ้เค้างอนเข้าบ้านไปแล้วเห็นไหม ผู้ชายดีๆหายากนะพี่”<br />
กรรณาหันมาแว๊ด<br />
“ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้แกเป็นผู้ชาย แกมีสิทธิ์ไรมาสอนฉันเรื่องผู้ชายเข้าข้างกันเหรอ”<br />
“ก็ผมสแกนมาแล้วว่าพี่โจ้ชอบพี่จริงๆอ่ะ ผมเป็นน้องพี่นะ ถ้าไม่ชัวร์ ไม่ฟันธงไม่คอนเฟิร์มผมไม่กล้าสปอยพี่โจ้หรอก”<br />
“ชอบฉันก็ดี…พวกผู้ชายเจ้าชู้ทำผู้หญิงเจ็บช้ำมามากแล้ว ทีนี้ถึงคิวฉันเป็นตัวแทนของผู้หญิงทำผู้ชายเจ็บช้ำบ้างล่ะ”<br />
กรรณาทำเป็นหักนิ้วเดินเข้าบ้านไป<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20/3 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-38616884245334942042013-11-19T13:35:00.002+07:002013-11-19T13:35:30.062+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20/2 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20/2 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYphgN8dd9tSf4Yh4pLXKrpgSyg8ffO9UG1ZpJkCucoRJIjjkLXvtfDWHqDS-MbfMlGoUfpLof4sV8_dnljNnH_mlT10T3XVHHaPLbv8BynRHXSmdNGUBchxxaZHMe4MpYnK47tcmcoZXw/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYphgN8dd9tSf4Yh4pLXKrpgSyg8ffO9UG1ZpJkCucoRJIjjkLXvtfDWHqDS-MbfMlGoUfpLof4sV8_dnljNnH_mlT10T3XVHHaPLbv8BynRHXSmdNGUBchxxaZHMe4MpYnK47tcmcoZXw/s320/8.jpg" /></a></div>"ก็ได้เวลามอบรางวัลให้ผู้ร่วมงานทั้งหลายเหล่านี้แล้วซี แซ่บแน่ ฮ่ะๆๆ"<br />
สมคิดพูดพลางยกหน้ากากรูปกะโหลกขึ้นมาครอบปากจมูก สมุนคนอื่นๆดึงหน้ากากผ้ารูปกะโหลกขึ้นมาปิดปากจมูก<br />
รถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์ก็ขับฝ่าเข้ามาแต่ไกล ทำเอาหัวขบวนที่มีพวกผู้การเดินนำพากันตกใจ ผู้การกางมือห้ามให้ทุกคนหยุดเดินอยู่กับที่<br />
<a name='more'></a><br />
ทุกคนชะงักมอง เสียพูดฮึ่มฮัมพากันแปลกใจ ยังไม่รู้ว่าภัยกำลังมาถึงตัว รองสาโรจน์มองด้วยสีหน้าเริ่มสะใจ เมื่อคิดว่าหมอสมคิดคงจะเริ่มลงมือปฏิบัติการแล้ว รถบรรทุกวิ่งเข้ามาใกล้ชนเหล็กกั้นเข้ามา ผู้คนเริ่มใจตกใจแตกตื่นร้องกรี๊ด<br />
"เฮ้ย!"<br />
แต่แล้วรถบรรทุกก็เบรกเอี๊ยดลั่นถนน เลี้ยวตีโค้งเข้ามา ทำให้ท้ายรถมาจ่อไปที่กลุ่มขบวน<br />
แล้วก็หยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น ตึง!<br />
ผู้คนพากันหยุดร้อง หยุดตกใจ เหมือนทุกอย่างสงบแล้ว ต่างมองไปที่ตู้คอนเทนเนอร์เป็นตาเดียว<br />
ผู้การฉุน<br />
"นี่กั้นถนนกันยังไง ปล่อยให้รถบรรทุกขับเบรกแตกฝ่าเข้ามาได้"<br />
แล้วผู้การต้องชะงัก เมื่ออยู่ๆประตูตู้คอนเทนเนอร์ก็เปิดออกมา ทุกคนตกใจผงะกันทั้งขบวน ทุกคนนิ่งมองจ้องไปที่ประตูตู้คอนเทนเนอร์อย่างลุ้นว่าจะมีอะไรออกมา...<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
หมอสมคิด ยิ้มท่าทางคิกคักเหมือนเด็กได้เล่นของเล่นใหม่ที่ถูกใจมาก แล้วก็ยกนิ้วนับ<br />
"5...4...3...2...บรู้ว"<br />
สิ้นเสียงหมอสมคิด... ตู้คอนเทนเนอร์ก็มีสมุนหมอสมคิด 5 คนใส่หน้ากากผ้ารูปกะโหลกซิ่งมอเตอร์ไซด์วิบากพุ่งกระโจนออกมาอย่างกระหึ่ม พร้อมปืนในมือ กราดปืนขึ้นฟ้าบ้างยิงลงพื้นบ้าง ปุๆๆๆ กระสุนเจาะไปถนนราวห่าฝนนรก ฝุ่นฟุ้งกระจาย<br />
ความโกลาหลวุ่นวายเกิดขึ้นในทันที เสียงผู้คนกรีดร้องระงมไปทั่วท่ามกลางเสียงปืนที่ดังเป็นชุด<br />
สมุนสมคิดที่ปะปนมากับประชาชนในขบวนเดินรณรงค์ ดึงหน้ากากผ้ากะโหลกขึ้นมาปิดปากจมูกแล้วชักปืนออกมาเปิดฉากยิงทันที ผู้คนบ้างก็วิ่งหนี ก้มหลบ คลาน กรีดร้องเรียกหากัน<br />
ทีมตำรวจอารักขาผู้การรีบเข้าทำหน้าที่คุ้มกันผู้การ พาก้มหลบพาวิ่งเข้าข้างถนน พร้อมกับชักปืนออกมายิงต่อสู้ ผู้การเองก็ชักปืนออกมายิงไปสั่งไป<br />
"คุ้มกันผู้ว่าหลบไปก่อน!"<br />
ตำรวจอีก2คนคุ้มกันผู้ว่าพาตัวหลบออกไปอีกทาง<br />
หมอสมคิดกับสมุนที่ด้านหลังหัวเราะร่า แล้วชักปืนออกมาเปิดฉากยิงดัวยทันที<br />
"อยู่เป็นคนมันแสนลำบาก มาตายเป็นผีให้ป๋าดูแลดีกว่าหนูๆ...ฮ่ะๆๆ"<br />
หมอสมคิดเปิดเสื้อคลุม มือซ้ายชักปืนสั้นออโตเมติก มือขวาชักปืนไรเฟิลออกมายิงกราดพร้อมตะโกนอย่างคลั่ง<br />
ผู้คนพากันหวีดร้องบ้างหมอบ บ้างวิ่งหนี ล้มลุกคลุกคลานโกลาหลอลหม่านไปทั่วทั้งถนน<br />
สมุนของหมอสมคิดที่มารออยู่ตามมุมตามซอกตึกกลิ้งล้อยางรถยนต์ติดไฟออกมา ทำให้เกิดควันไฟปกคลุมไปทั่ว<br />
ตำรวจทั้งในและนอกเครื่องแบบที่มาทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยในงาน วิ่งสวนผู้คนที่กำลังหนีมายิงสู้กับพวกสมคิด แต่ก็ถูกปืนอานุภาพร้ายแรงกว่าของสมคิด กรกฏและพวกยิงตายเป็นเบือ<br />
<br />
ณัฐเดชวิ่งนำวรวรรธ ติณห์ ไตรรัตน์ ปาร์คจุนจี พงอินทร์มาถึงสวนสาธารณะ เสียงปืนและเสียงกรีดร้องของผู้คนดังมาแต่ไกลจากทางถนนที่ปิดใช้เดินรณรงค์ต้านยาเสพติด<br />
"พี่ณัฐๆ... เสียงปืนใช่ไหม"<br />
"เออ! ทุกคนระวังตัวนะ"<br />
ณัฐเดชวิ่งพลางหันมาบอกทุกคน เสียงมือถือณัฐเดชดังขึ้นพอดี<br />
"ฮัลโหล"<br />
เสียงตำรวจอารักขาผู้การดังพูดกระหืดกระหอบ พร้อมเสียงปืนและเสียงกรีดร้องของผู้คนดังมาตามสายด้วย<br />
"สารวัตร มันยิงแล้ว พวกไหนไม่รู้มันโจมตี"<br />
ระหว่างที่คุยสาย เริ่มมีผู้คนหวีดร้องเสียขวัญวิ่งหนีสวนทั้ง6หนุ่มมา 2-3คน ก็เพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก เสียงไซเรนรถตำรวจที่กำลังระดมกำลังมาแต่ไกล<br />
"ผมกำลังไป พาผู้การหลบไปอยู่ที่ปลอดภัยก่อน"<br />
"ครับผม"<br />
ณัฐเดชวางสายชักปืนที่เหน็บเอวออกมา วรวรรธก็ชักปืนตาม ไตรรัตน์ทำเป็นล้วงมือไปใต้เสื้อชักปืนบ้างแต่ไม่มี หันมาทำมือโบ๋เบ๋ใส่ทางติณห์ ปาร์คจุนจี พงอินทร์<br />
ไตรรัตน์ถาม<br />
"เฮ้ย แล้วปืนของพวกเราล่ะ"<br />
พงอินทร์ตบๆที่เอวตัวเอง<br />
"ไม่มีเหมือนกัน"<br />
ขณะที่ติณห์แบ2มือยักไหล่ให้ แต่ปาร์คจุนจีพูดขึ้น<br />
"ผมมีปืน"<br />
"ห่ะ ดาราพกปืนด้วยเหรอวะ" ไตรรัตน์ถาม <br />
"อยู่นี่ไง"<br />
ปาร์คจุนจีทำเป็นชักมือที่ชู2นิ้วเป็นปืนขึ้น แล้วเอา2นิ้วมาจุ๊บที่ปากก่อนวิ่งแซงไตรรัตน์<br />
"ไอ้...โธ่ไอ้พระเอก!"<br />
ทั้งหมดวิ่งตามณัฐเดชไป<br />
<br />
ท่ามกลางควันไฟรถยนต์ พวกสมคิดเดินทะลุกลุ่มควันดาหน้าเข้ายิงตำรวจ สมุนคนอื่นๆที่แยกตัวปฎิบัติการไปทั่ว<br />
สมคิดตะโกนถาม<br />
"ไอ้ผู้การอยู่ไหน...ผู้การ! ไล่ยิงต้อนมันไป ให้มันหนีหางจุกตูดไปรนหาที่ตายเอง ฮ่ะๆๆ สนุกจริงโว้ย บรู้ว"<br />
ตำรวจที่เสริมกำลังเข้ามาทั้งในและนอกเครื่องแบบยิงสู้กับพวกสมคิด...พวกสมุนสมคิดถูกยิงตายไป2-3คน แต่ตำรวจก็ถูกยิงตายไปจำนวนมาก ด้วยปืนของพวกสมคิดที่เล่นของหนักกว่า<br />
<br />
หนุ่มๆทั้ง6ต้องตกใจกับภาพที่เห็น ผู้คนบาดเจ็บ กระเสือกกระสนหนีตาย ช่วยกันประคอง คนเป็นลม หลบซ่อนตามที่ต่างๆ เสียงปืน มีการยิงต่อสู้กัน ควันไฟจากยางรถยนต์คลุ้งไปทั่ว ทำให้การมองเห็นยากลำบากมาก ฯลฯ<br />
ติณห์บอก<br />
"โอ้มายก็อด ไอ้หมอสมคิดมันต้องติดเชื้อมาจากพวกฆาตกรโรคจิตที่ชอบกราดยิงคนในอเมริกาอย่างไม่มีเหตผลแน่ๆ"<br />
"ใครว่าไม่มีเหตุผล ไอ้พวกนี้คือคนที่โดนทารุณในตอนเด็กๆ แล้วโกรธสังคม โกรธโลกนี้ไปไปหมดไงล่ะ" ไตรรัตน์ว่า <br />
ตอนนั้นเองที่สมุนของสมคิดเห็นกลุ่มของณัฐเดชก็พุ่งเข้ามาหา วรวรรธเห็น<br />
"เฮ้ย ระวัง!"<br />
วรวรรธตะโกนบอกพร้อมกับเล็งปืนยิงไปที่สมุนที่พุ่งเข้ามาพวก5หนุ่มที่หลบกันพัลวัน กระสุนวรวรรธเจาะเข้ากลางอกมันอย่างแม่นยำ<br />
อีกคนวิ่งเข้ามา แต่ปาร์คจุนจีหลบอยู่ตรงนั้นก็โผล่พรวดออกมากระโดดหมุนตัวเตะมันเข้าเต็มหน้า<br />
"จ๊าก"<br />
ร่างมันร่วงมากองแน่นิ่งกับพื้น<br />
สมุนเดินเท้าคนอื่นๆเห็นอย่างนั้นก็ปรี่เข้ามายิงใส่อีก2-3คน ณัฐเดชยิงสู้เก็บมันไป1 วรวรรธหันไปคว้าปืนของตำรวจที่นอนตายอยู่โยนให้ติณห์<br />
"พี่ติณห์!"<br />
ติณห์รับปืนไปแล้วยิงๆๆสวนสู้กับสมุนเก็บมันไปอีก1 ไตรรัตน์เห็นอย่างนั้น ก็ใช้คลานศอกรด.เข้าไปคว้าปืนจากศพสมุนสมคิดที่นอนตายอยู่ ได้ทั้งปืนสั้นปืนยาวเลยกราดยิงมันอุตลุด<br />
"อ๊าก"<br />
เก็บมันตายไปอีก1แต่ยังไม่หยุดยิง<br />
พงอินทร์บอก<br />
"เฮ้ย พอแล้ว มันตายตั้งแต่นัดแรกแล้ว ขอยืมใช้มั่งสักกระบอก"<br />
พงอินทร์คว้าปืนสั้นมาจากมือไตรรัตน์<br />
ณัฐเดชบอก<br />
"เราต้องหาตัวไอ้หมอสมคิดให้เจอ จัดการมันให้ได้ ไม่ว่าจับเป็นหรือตาย ไป!"<br />
ณัฐเดชถือปืนเดินนำหนุ่มๆไป ปาร์คจุนจีตามหลังสุด คว้าปืนของตำรวจที่ตกอยู่ข้างศพขึ้นมาวิ่งระวังหลัง<br />
ขณะที่ณัฐเดชกวาดตามองหาผู้การพลางยกมือถือขึ้นโทรหาตำรวจอารักขา<br />
<br />
"ผมมาถึงแล้ว! ผู้การอยู่ไหน"<br />
ท่ามกลางควันไฟ....ผู้การกับสาโรจน์ถูกตำรวจอารักขาสี่คนพามาหลบยิงสู้กับพวกสมคิดอยู่ที่หลังรถตำรวจที่จอดอยู่ริมฟุตบาท<br />
<br />
“พวกผมกำลังจะพาผู้การไปขึ้นรถหนีก่อนครับ” ตำรวจอารักขาคุยโทรศัพท์กับณัฐเดชไปด้วย<br />
“เดี๋ยวก่อน ฮัลโหลๆ”<br />
ณัฐเดชจะถามอีก แต่ตำรวจอารักขาต้องรีบวางสายเพราะสมคิดกับกรกฎนำสมุนโผล่ทะลุกลุ่มควันยิงกราดเข้ามาใกล้<br />
“จ๊ะเอ๋ผู้การ อยู่นั่นเอง”<br />
ผู้การมองไป มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นสมคิดแม้จะใส่หน้ากากกะโหลกครอบปากจมูกสาโรจน์มองไปที่สมคิด<br />
“แกนี่เองไอ้สมคิด...ไอ้หมอผีขี้กาก”<br />
ผู้การยิงไป แต่ถูกสมคิดยิงสวนมาเป็นชุด<br />
“นี่แน่ะๆ ผู้การขี้จุ๊ฮ่ะๆ” สมคิดหัวเราะสะใจ<br />
ตำรวจอารักขาคนหนึ่งเลยตัดสินใจสั่ง<br />
“พาผู้การกับท่านรองหนีไปก่อน ฉันจะยิงสกัดมันไว้ให้ ไปๆ”<br />
ตำรวจอารักขาอีกสามคนเลยถอยพลางยิงคุ้มกันผู้การและสาโรจน์ไปตำรวจอารักขาอีกคนติดต่อกับคนขับรถทางหูฟัง<br />
“รีบขับรถมารับผู้การเร็ว”<br />
<br />
สมุนสมคิดที่ปลอมมาเป็นคนขับรถผู้การ ได้ยินสั่งการมาทางหูฟังก็ยิ้มเหี้ยม<br />
“รับทราบ จะไปเดี๋ยวนี้”<br />
สมุนรีบซิ่งรถเอี๊ยดออกไปทันที<br />
<br />
กลุ่มของติณห์ ยิงสู้กับสมุนสมคิด บุกไปข้างหน้าพลาง หลบเข้ากำบังพลางช่วยคนให้หนีไปตลอดทางติณห์มองผ่านควันจางๆไป เห็นสมคิดนำสมุนที่มุมข้างหน้า กำลังเดินกราดยิงไปทั่ว<br />
“ไอ้หมอสมคิด” ติณห์ตะโกน<br />
“ไอ้หมอสมคิดหยุดฆ่าคนบริสุทธิ์เดี๋ยวนี้”ไตรรัตน์โมโหมาก<br />
“พวกแกอีกแล้วเหรอ ตามรังควานป๋าไม่เลิก บอกตรงๆป๋าเพลีย แต่มาก็ดี ป๋าจะจัดให้พวกแกตายพร้อมๆกันที่นี่เลย เฮ้ย กรกฎจัดไปซิลูก” สมคิดสั่ง<br />
“ได้เลยป๋า”<br />
กรกฎยกปืนอ้าก้าที่สะพายหลังมาระดมยิงกราดมาที่หกหนุ่ม สมุนจัดตามมาอีกชุดใหญ่ ทำให้หกหนุ่มแตกกลุ่มพุ่งหลบเข้าที่กำบังกันคนละทิศละทาง...<br />
ทันใด เสียงระเบิดดังขึ้นจากถังขยะที่วางอยู่ริมฟุตบาทตามมาอีกชุด แทบไม่ให้หายใจเสียงกรีดร้องของประชาชนที่หลบอยู่ดังระงมขึ้นอีกครั้งพร้อมซากข้าวของที่ถูกระเบิดกระเด็นไปทั่ว<br />
“เป็นไงๆ นี่เป็นการคืนกำไรให้คนดูจากหมอสมคิด ฮ่ะๆ” สมคิดสะใจ<br />
<br />
ณัฐเดชฟุบหลบอยู่กับพื้น เงยหน้าขึ้นมองไปยังจุดที่ระเบิดที่อยู่ไม่ไกล แล้วหันกลับมาก็สังเกตเห็นชายสองคนเดินสะพายเป้มาอย่างรวดเร็ว คนหนึ่งเดินแยกไป แต่อีกคนหยุดยืนอยู่ที่กลุ่มคนที่หลบอยู่ มันเอาเป้ที่สะพายหลังมา รูดซิบเป้ลง ณัฐเดชมั่นใจว่ามันจะจุดชนวนระเบิด<br />
“เฮ้ยหยุดนะวางเป้ลง” ณัฐเดชพูด<br />
มันเงยหน้ามามอง ไม่หยุด จะล้วงมือลงไปในเป้ ณัฐเดชเลยจำเป็นต้องยิงมันไปสองนัดติดอย่างแม่นยำ มันล้มลงขาดใจ เป้ร่วงจากมือ เผยให้เห็นระเบิดหลุดออกมาจากเป้<br />
“นี่มันเล่นระเบิดพลีชีพกันเลยเหรอ” ณัฐเดชตะโกนบอกคนที่หลบอยู่ตรงนั้น<br />
“ถอยไปๆ หลบให้พ้นจากที่ตรงนั้น มันมีระเบิด”<br />
คนกรี๊ด....พากันวิ่งก้มหลบไป<br />
<br />
ชายสะพายเป้อีกคน หันไปเห็นเพื่อนถูกยิงก็รีบล้วงมือไปในกระเป๋าจะจุดชนวน ไตรรัตน์โผล่ไปตะครุบมันทางด้านหลัง เพื่อหยุดมัน<br />
“เฮ้ย อย่านะเว้ย”<br />
มันต่อสู้ดิ้นรน ติณห์โผล่มาข้างหน้าแย่งกระเป๋าไปจากมือไตรรัตน์อัดมันคว่ำลงกับพื้น แต่มันหัวเราะอย่างคนเมาที่อัพยามาก่อนลงมือ ทำเอาสองหนุ่มตกใจ<br />
“จะถือไว้ทำไมวะไอ้ติณห์เขวี้ยงทิ้งไป”<br />
ติณห์ได้ยินอย่างนั้นก็เขวี้ยงไปที่ดงไม้ข้างสวนสาธารณะ ระเบิดๆขึ้นตูม!<br />
ทั้งสองก้มหลบ ผู้คนกรีดร้อง สถานการณ์ยิ่งตึงเครียด ชายเจ้าของเป้หัวเราะสะใจ<br />
“ไอ้บ้าเอ้ย...หัวเราะทำไม”<br />
ไตรรัตน์ฉุนขาดชกมันสลบ<br />
<br />
สมคิดกราดยิงพลางหัวเราะ<br />
“อะไรกัน...ระเบิดเท่าลูกประทัดแค่นี้ทำเป็นเตาะใจไปได้ ระดับนี้ของป๋า แค่เรียกน้ำย่อยเว้ยไอ้หนู ยังมีโคตรระเบิดรอเปิดให้ชมแสงสีกันอีกไม่นานนี้ฮ่ะๆ”<br />
ณัฐเดชฟังแล้วนึกถึงผู้การตามคำพูดของเบญจา<br />
‘ฮ่ะๆ ชนะงั้นเหรอ ต่อให้ฉันตาย พวกแกก็ไม่ชนะหรอก เพราะฉันไม่ตายคนเดียว แต่ไอ้ผู้การกับคนอีกนับไม่ถ้วน จะต้องตายไปด้วย’<br />
<br />
ณัฐเดชนึกห่วงผู้การที่ถูกพาตัวกลับไปขึ้นรถ<br />
“ผู้การ”<br />
ณัฐเดชจะลุกออกจากที่กำบัง แต่จุนจีโผล่มาขัดไว้<br />
“อย่าออกไปพี่ณัฐ”<br />
“ผมต้องรีบไปตามหาผู้การ ป่านนี้จะมีคนพาตัวขึ้นรถไปพ้นอันตรายหรือยัง ก็ไม่รู้”<br />
“ผู้การมีลูกน้องอารักขาอยู่ จะห่วงอะไรครับ”<br />
“อยู่ๆผมก็มีภาพในหัวว่าผู้การจะหนีไปเจอกับดักน่ะซิ”<br />
“อ๋า...คุณก็มีซิกเซ้นซ์เหมือนกัน”<br />
ณัฐเดชลุกพรวดวิ่งออกไป จุนจีมองตามอย่างเป็นห่วงว่าณัฐเดชจะไปทันไหมแล้วเขาก็หันไปเห็นมอเตอร์ไซด์ล้มอยู่<br />
<br />
ณัฐเดชวิ่งไป พลางยิงใส่สมุนสมคิดที่โผล่มาขวางทางพลาง จุนจีซิ่งมอเตอร์ไซด์วิบากทะลุควันไฟเข้ามา<br />
“พี่ณัฐ เร็ว...ขึ้นมา”<br />
ณัฐเดชกระโดดขึ้นซ้อนท้าย จุนจีซิ่งออกไปทันที<br />
<br />
บริเวณสวนสาธารณะกำลังตำรวจอีกชุดเสริมเข้ามายิงถล่มใส่สมคิด ที่ต้องถอยร่นแยกกับกรกฎวิ่งเข้ามาในสวนสาธารณะกับสมุนอีกจำนวนหนึ่ง ยิงปะทะกับตำรวจ<br />
“มา...มึงเข้ามา”<br />
<br />
สมคิดกราดยิงไป ตำรวจยิงสวน ทั้งสองฝ่ายปะทะเจ็บตายไปฝ่ายละหลายคน<br />
ติณห์ปีนรั้วสวนสาธารณะข้ามมาแล้วรีบวิ่งไปหลบที่หลังศาลาริมบึง เขามองสมคิดไม่วางตา คิดจะเข้าไปจัดการ ค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ แล้วพบกับใครคนหนึ่งเข้า เขาจ่อปืนจะยิง<br />
<br />
“เย้ย...พี่ติณห์” วรวรรธตกใจ<br />
“โธ่...เกือบไปแล้วหมอ”<br />
ขณะเดียวกัน สมคิดยิงสู้กับตำรวจใกล้เข้ามาที่ศาลา กระสุนทางตำรวจบินว่อนจนสองหนุ่มต้องก้มหลบ<br />
สมคิดยิงสู้เข้ามาอยู่ในศาลา ควักระเบิดปาไป บึ้ม! โดนตำรวจกระเด็นกันไปคนละทิศคนละทาง<br />
“ไปสู่ที่ชอบๆเถอะพวกแก ฮ่ะๆ”<br />
สมคิดหยุดบรรจุกระสุนปืนติณห์เห็นอย่างนั้นรีบบอกวรวรรธ<br />
“ไปเร็วไอ้หมอ”<br />
ติณห์ลุกพรวดจ่อปืนไปที่สมคิดแล้ว ไม่ทันที่วรวรรธจะตั้งตัว<br />
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ อย่าขยับ ไม่งั้นไอยิง”<br />
สมคิดชะงัก แต่สมุนที่เหลือออยู่สองคนหันมาจะยิงติณห์วรวรรธโผล่มายิงไปที่มันทั้งสอง เข้าจุดตาย สอยสมุนร่วงไปทั้งสองคน<br />
สมคิดฉุน...ขยับปืนจะยิง ติณห์เลยยิงปัง!ไปที่มือสมคิด ปืนร่วง<br />
“อ๊าก”<br />
สมคิดจับมือร้องอย่างเจ็บปวด<br />
“บอกแล้วว่าไอเอาจริง”<br />
สมคิดหันมามองติณห์ตาแดงกล่ำอย่างโกรธ<br />
“มึง”<br />
กรกฎกับสมุน ปักหลักหลังต้นไม้ใหญ่ยิงสู้กับตำรวจ<br />
“อ๊ากแน่จริงเข้ามาจับกูเลย”<br />
<br />
กรกฎกราดยิง ตำรวจล้มลงกันเป็นแถว<br />
“ฮ่ะๆ บอกมาวันนี้อยากได้กี่ครั้ง ฉันจะบอกรักเธอ..”<br />
กรกฎหันจะวิ่งไป ก็เจอเข้ากับหมัดของพงอินทร์ที่แอบเข้ามาทางด้านหลัง<br />
กรกฎไม่ทันระวังตัว เซหน้าหัน พงอินทร์เข้ามาต่อยท้อง สวนหมัดซ้ำที่หน้า แต่ถูกมันตั้งการ์ดรับ ต่อยสวนคืน ใช้ด้ามปืนฟาด พงอินทร์ใช้ปืนยาวในมือรับไว้ ทั้งสองใช้ปืนงัดกัน<br />
สมุนอีกสองคนเห็น เล็งปืนมาจะยิง แต่ไตรรัตน์โผล่มายิงพวกมันร่วง แล้ววิ่งเข้าไปหาพงอินทร์กับกรกฎ<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20/2 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-42704031465075357402013-11-19T13:32:00.002+07:002013-11-19T13:32:09.904+07:00 อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibIk1QFNI0CyA9xHI6rrS2OHw1NALd8fNHOzlDwkQo40UCkD6d0DJVFU6sDGVPE9H6ZLE3eUIQ1HbNiutPoukGh02iFhaOvsyfEIofPuCbsnBma5y_0QBHcrINi-OxqG93pjs8iPEq7sXZ/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibIk1QFNI0CyA9xHI6rrS2OHw1NALd8fNHOzlDwkQo40UCkD6d0DJVFU6sDGVPE9H6ZLE3eUIQ1HbNiutPoukGh02iFhaOvsyfEIofPuCbsnBma5y_0QBHcrINi-OxqG93pjs8iPEq7sXZ/s320/6.jpg" /></a></div>"สั่งถูกคนแล้วไอ้ฝรั่ง ขอเชิญทุกท่านพบกับแชมป์ฟอร์มูนล่าวันคนล่าสุด"<br />
ปาร์คจุนจีถาม <br />
"คนล่าสุด หรือคนสุดท้ายกันแน่"<br />
"หึ แบบนี้เกาหลีต้องโดน" ติณห์ว่า<br />
<br />
ไตรรัตน์ใส่เกียร์เร่งเครื่อง ทุกคนพากันเกาะจับแทบไม่ทัน ...เหวอ!กันไป<br />
ขบวนเดินรณรงค์...ตำรวจอารักขาคนหนึ่ง ได้รับข่าวแจ้งมาทางหูฟัง สีหน้ากังวลทันที รีบขยับเดินเข้ามาใกล้กระซิบบอกผู้การ<br />
<a name='more'></a><br />
"ท่านครับ ทางสารวัตรณัฐเดชแจ้งเข้ามาให้ระวังตัว ท่านกำลังถูกปองร้าย"<br />
"ห่ะ ผมน่ะเหรอ ใครจะมาปองร้ายผม"<br />
<br />
สะพานลอยด้านบนเหนือขบวนเดิน...หมอสมคิดกับกรกฎปรากฏตัวขึ้นพร้อมสมุนอีก2-3คน กำลังเดินแฝงตัวปะปนมากับคนผู้คน ตามองจับจ้องลงไปที่กลุ่มขบวนที่เดินอยู่ข้างล่างไม่ห่างนัก<br />
<br />
รถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์ที่สมุนสมคิดปล้นมา กำลังขับเลี้ยวมาจากมุมถนน สมุนหน้าเหี้ยมใน คนหนึ่งขับ อีกคนกำลังรับสาย<br />
"กำลังไปแล้วครับเจ้านาย"<br />
สมุนคนขับใส่เกียร์เร่งความเร็ว<br />
สมุน 2 บอก <br />
"วันนี้...ทุกคนในประเทศจะต้องจำพวกเราไปจนวันตาย ฮ่ะๆๆ" <br />
รถบรรทุกขับมุ่งหน้าไปยังที่เดินขบวนรณรงค์<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>เบญจาถูกทั้งผีและของเข้าตัวจนนั่งกองอยู่ที่พื้น ตัวสั่นกระเพื่อมราวทรงเจ้าพร้อมเสียงคราง<br />
5สาว ก้องฟ้าและโกลเดนเบบี๋ได้แต่ยืนมองอย่างเวทนา<br />
ญาณินถาม<br />
"เบญจา ให้พวกเราได้ช่วยเธอ เธอกำลังจะตายนะ"<br />
"ไม่...ฉันต้องจัดการกับไอ้ผีพวกนี้ได้ ฉันต้องกลับมาแกร่งได้ ฉันอุตส่าห์ทุ่มเทฝึกวิชาอาคมมาตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ได้เที่ยว ไม่ได้เล่นเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ฉันหลับและตื่นไปกับการท่องคาถา ฉันมีวิญญาณผีพวกนี้เป็นของเล่น เป็นเพื่อนเป็นที่ระบายอารมณ์ ฉันควบคุมมันได้"<br />
สุคนธรสบอก<br />
"เธอควบคุมอะไรไม่ได้อีกแล้วเบญจา"<br />
"ฉันทำได้!"<br />
เบญจาแผดเสียง พร้อมกับพยายามลุกขึ้นมาพนมมือท่องคาถาสู้กับวิญญาณ แต่กลับถูกวิญญาณตรึงแขนไว้2ข้าง แล้วลากร่างไปชนกับผนัง เบญจาหวีดร้องอย่างเจ็บปวด<br />
สุคนธรสย้ำ <br />
"วิชาอาคมของเธอเสื่อมหมดแล้ว เพราะกรรมที่เธอก่อ ถ้าเธอดื้อที่จะสู้กับวิญญาณพวกนี้ เธอก็ต้องตาย"<br />
เบญจาถึงกับปล่อยโฮ คร่ำครวญหาติณห์ที่รักอย่างน่าเวทนา<br />
"พี่ติณห์...ฮือๆๆ...พี่ติณห์"<br />
ภายในรถหนุ่มๆ…ติณห์นิ่งชะงักไป ในหูเหมือนได้ยินเสียงร้องเรียกหาของเบญจาดังก้อง แว๊บหนึ่งในดวงตาของติณห์อดเห็นใจไม่ได้<br />
"พี่ติณห์...ฮือๆๆ...พี่ติณห์"<br />
เบญจาร่ำไห้คร่ำครวญหารักเดียวที่มีในชีวิต<br />
กรรณาบอก <br />
"นี่! หยุดร่ำร้องหาคุณติณห์ซะที เค้าช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก ถ้าอยากจะให้ช่วยก็ขอร้องพวกเรานี่"<br />
เนตรสิตางศุ์ปราม<br />
"ยัยกรรณ...ใจเย็นซี"<br />
"แล้วเรื่องอะไรเราจะมาขอร้องให้แม่นี้ยอมให้เราช่วยอยู่ได้ ทั้งที่เค้าไม่อยากให้ช่วย" กรรณาบอก ญาณินบอก <br />
"เมตตาไง พวกเราต้องมีเมตตาต่อทุกๆคน ไม่ว่าเขาจะดีหรือเลว"<br />
"ใช่...เปลี่ยนจากโมหะโทสะให้เป็นเมตตาและเวทนา" เนตรสิตางศุ์บอก<br />
"ปล่อยให้ฉันตายอยู่ตรงนี้ ให้ฉันตายคนเดียว พวกแกไสหัวไปซะ"<br />
"อุ้ย พวกเราไม่มีทางปล่อยให้ใครตายโดยที่ไม่ช่วยหรอก" กรรัมภาว่า <br />
แต่ญาณินกลับเอ่ยขึ้น<br />
"แล้วเมื่อกี้เธอคร่ำครวญหาติณห์เค้าทำไม ถ้าเธอใจเสาะยอมตายง่ายๆแบบนี้ เธอไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ เพื่อเห็นหน้าติณห์เหรอ"<br />
คำพูดของญาณินทำเอาทุกคนอ้าปากค้าง<br />
"เจ๊! เพี้ยนไปแล้วเหรอ ยัยนี่คิดจะฆ่าพี่ เพื่องาบคุณติณห์นะ"<br />
"ก๊อง...เราต้องมีเมตตากับทุกคน"<br />
ก้องฟ้าจำต้องเงียบอย่างสุดเซ็งเช่นเดียวกับคนอื่นๆ<br />
"ว่าไงเบญจา ฉันคิดว่าเธอคงมีอะไรในใจที่ยังไม่ได้บอกติณห์ เธอจะตายไปทั้งๆที่ไม่ได้พูดงั้นเหรอ"<br />
เบญจาถึงกับสะอื้น<br />
"ฉันอยากจะบอกว่าฉันรักเค้าด้วยความจริงใจ เพราะเค้า เป็นรักแรก ของฉัน .เอิ้กๆๆ ช่วยฉันด้วย"<br />
เบญจายอมสยบปล่อยตัวไม่คิดต่อต้านขัดขืนใดๆ ยิ่งทำให้วิญญาณผีรุมทำร้าย<br />
สุคนธรสบอก<br />
<br />
"เบญจากำลังโดนวิญญาณอาฆาตพวกนั้นรุมกินโต๊ะแล้ว ฉันจะไล่วิญญาณพวกนั้นไปนะ แล้วพวกแกรีบเข้าไปเอาตัวเบญจามา"<br />
<br />
สุคนธรสนั่งขัดสมาธิลง มือล้วงไปในย่าม หยิบห่อผ้าสีแดงขนาดใหญ่ออกมา ใช้มือคลี่ พรึ่บ!ออกเป็นผ้ายันต์ผืนใหญ่ขนาดเท่าผ้าเช็ดตัว สุคนธรสท่องคาถา ล้วงมีดหมอออกมาเขียนอักขระลงบนผ้าแล้วเป่าพ่วง ผ้ายันต์ลอยขึ้น โกลเดนเบบี๋ยังตกใจกลัว เผ่นไปอยู่หลังก้องฟ้า<br />
<br />
"ว้าย!"<br />
สุคนธรสท่องคาถา ผ้ายันต์พุ่งไปคลุมร่างเบญจาที่ผนัง เสียงกรีดร้องของวิญญาณดังโหยหวนไปทั่ว ข้าวของภายในปั่นป่วน แล้ววิญญาณทั้งหลายก็ออกจากร่างเบญจาไปหมด ร่างของเบญจาไถลลงมาจากผนัง<br />
ทุกคนรีบเข้าไปแบกร่างเบญจามาวางต่อหน้าสุคนธรส<br />
เนตรสิตางศุ์บอก<br />
"แน่นิ่งไปแล้ว ตายหรือเปล่าก็ไม่รู้"<br />
"ยังหายใจอยู่" ญาณินบอก<br />
สุคนธรสบอก<br />
"แต่ก็ไม่น่าจะรอด"<br />
กรรัมภาถาม <br />
"อ้าว ก็แกไล่ผีไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ"<br />
"ใช่ ฉันไล่ผี แต่ของขลังอาคมที่วิ่งเข้าตัวเบญจายังไม่ออก แกดูฝ่ามือนี่ซิเห็นไม๊"<br />
สุคนธรสจับ2มือของเบญจาขึ้นมาพลิกให้ทุกคนดู พบว่าฝ่ามือของเบญจาเขียวคล้ำไปทั้งหมด<br />
"ถ้าไม่รีบรีดเอาของออกจากตัวให้หมด เบญจาจะตายภายในไม่กี่นาทีนี้"<br />
ญาณินถาม<br />
"แล้วเราจะเอาของออกจากเบญจาได้ยังไง"<br />
"ฉันกำลังคิดอยู่"<br />
สุคนธรสพยายามคิด แล้วก็สังเกตเห็นว่ารอบๆตัวเบญจาที่นอนอยู่ ตรงพื้นมีน้ำไหลออกจากตัวแฉะๆรอบตัว<br />
"น้ำ!"<br />
กรรณาถาม <br />
"เฮ้ย! อยู่ๆน้ำมาจากไหนเนี่ย"<br />
สุคนธรสดีดนิ้ว<br />
"ตอนฝึกวิชาอาคม ยัยนี่ต้องใช้น้ำเป็นสื่อติดต่อระหว่างทั้งสามโลกแน่ๆ เพราะงั้นเราต้องใช้น้ำนี่แหละ ถ่ายของออกจากตัว โกลเด้น...เตียง!"<br />
"คุณได้สิ่งนั่นเดี๋ยวนี้! วี๊ดวิ้ว!"<br />
โกลเดนเบบี๋เป่าปาก...เตียงคนไข้ก็เลื่อนไถลจากนอกห้องเข้ามาในห้องทันที ทุกคนยกร่างเบญจาขึ้นนอนบนเตียง<br />
ร่างเบญจาบนเตียงถูกทุกคนวิ่งเข็นไป พลางมองหาอ่างน้ำ<br />
สุคนธรสบอก <br />
"เร็วเข้า ช่วยกันหาอ่างน้ำ ถังหรืออะไรก็ได้ที่จะให้ตัวเบญจาแช่ลงไปได้ ฉันจะได้ทำพิธีถอนอาคมออกมา"<br />
"นี่มันโรงพยาบาลร้างนะแก ไม่ใช่สปา จะไปหาอ่างน้ำที่ไหน" กรรณาว่า <br />
เนตรสิตางศุ์เห็นโกลเดนเบบี๋กำลังวิ่งอยู่<br />
"โกลเดนจะมามัววิ่งเล่นอยู่ทำไม รีบไปหาซีเร็ว"<br />
"ต้องเป็นหนูอีกตามเคย"<br />
โกลเดนเบบี๋ก็วิ่งหายตัวไปหาห้องโน้นทีห้องนี้ที<br />
มือเบญจาเริ่มเขียวคล้ำขึ้นมาที่แขนเรื่อยๆ<br />
ก้องก็หันไปเห็นอ่างพลาสติกขนาดใหญ่คล้ายอ่างอาบน้ำให้เด็กอ่อนในห้องๆหนึ่งที่เข็นผ่าน<br />
"หยุดๆๆ เจอแล้วเจ๊ ในห้องนั้นน่ะ"<br />
ทั้งหมดรีบเข็นเบญจาเข้าไปในห้องทันที โกลเดนเบบี๋โผล่หิ้วถือถังน้ำพะรุงพะรังมา<br />
"หนูเจอแต่ถังพวกนี้อ่ะเจ๊ ใช้ได้ป่าว อ้าวเจ๊!"<br />
โกลเดนเบบี๋หายตัวแว๊บไป<br />
<br />
ทุกคนช่วยกันหิ้วร่างที่ไร้สติของเบญจาลงไปนอนตัวพาดอ่าง โกลเดนเบบี๋หายตัวแว๊บมาพร้อมถังพะรุงพะรังในมือ<br />
"ว้า...ถังหนูใช้ไม่ได้"<br />
สุคนธรสบอก <br />
"ทำไมจะใช้ไม่ได้ ไปหิ้วน้ำมาใส่อ่างให้เต็มเร็วๆเข้า"<br />
"ห่ะ ใช้กุมาริกาไปหิ้วน้ำใส่อ่างเนี่ยะนะ ไม่นะ หนูถูกปลุกเสกขึ้นมาเพื่อใช้สมอง ไม่ใช่ให้มาแบกหาม"<br />
"นี่ สั่งอะไรก็ไปทำเถอะน่า อย่าเลือกงาน แกด้วยก๊อง ไปหิ้วน้ำมา" กรรณาบอก<br />
"ได้เจ๊ ผมเกิดมาพื่อใช้กำลังอยู่แล้ว"<br />
ก้องฟ้าคว้าถังน้ำเข้าห้องน้ำไป โกลเดนเบบี๋หิ้วถังตามไปด้วยหน้าตูดเป็ด<br />
"เอาล่ะ...พวกเรามาท่องบทสวดพระปริตรเพื่อช่วยเบญจากัน"<br />
4สาวพยักหน้า ทั้ง 5สาวนั่งขัดสมาธิพนมมือสวดพระปริตรโดยมือทุกคนมีสายสิญจน์ที่โยงพันมาจากตัวเบญจา ระหว่างนั้นก๊องกับโกลเด้นก็รีบเร่งหิ้วน้ำมาเทใส่อ่าง จนน้ำเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนกระทั่งก้องกับโกลเดนเบบี๋วิ่งมาจะเทน้ำเติมใส่อ่าง ก็ต้องตกใจ<br />
"เฮ้ย! นะๆๆๆน้ำ"<br />
คาถาพระปริตรช่วยไล่ของออกจากเบญจาทางมือแขนขา เป็นน้ำสีดำ ไหลออกมาจนทำให้น้ำในอ่างที่เคยใสเริ่มดำมากขึ้นๆ<br />
5สาวสวดพร้อมส่งพลังพิเศษเข้าไปช่วยขจัดสิ่งชั่วร้ายในตัวเบญจาออกไป สาวๆส่งแสงสีเหลืองไปต้านแสงสีดำที่ครอบงำเบญจา มีการต้านกันของสีทั้งสอง มือที่เคยเขียวคล้ำค่อยๆกลับมาขาวเหมือนเดิม แต่น้ำในอ่างที่มีสีดำกลับเดือดผุดราวกับถูกต้ม เดือดแรงขึ้นๆ ในที่สุดน้ำในอ่างก็ระเบิดกระจายทั้งห้อง ตูม!<br />
"อ๊าก"<br />
ก้องฟ้าร้องลั่นอย่างตกใจ<br />
5สาวค่อยๆลืมตาขึ้นมองกันและกัน พบว่าทุกคนเปียกปอนไปหมด น้ำในอ่างระเบิดออกจนหมดเกลี้ยง เหลือแต่ร่างที่เปียกปอนของเบญจาที่กลับมามีเลือดฝาดเหมือนเดิม<br />
เบญจาค่อยๆมีสติ ปรือตาขึ้นมอง 5สาวที่ต่างเข้ามาปลุกมาเรียกอย่างเป็นห่วง แต่เบญจาก็หูอื้อ หมดเรี่ยวแรงก่อนหลับตาลงหมดสติ อีกครั้ง<br />
<br />
รถของ6หนุ่มมาติดอยู่บนถนน เพราะตำรวจปิดการจราจรบนเส้นทางสำหรับขบวนเดินรณรงค์ยาเสพติด ทุกคนร้อนใจ โดยเฉพาะณัฐเดชกับวรวรรธ<br />
ณัฐเดชเลยยื่นมือไปกดแตรรถ แป๊นๆๆ<br />
"ทำไมไม่ไปวะ"<br />
"กดแตรแบบนี้ เดี๋ยวได้เจอลูกปืนหรอก" ไตรรัตน์ บอก<br />
"คนไทยเดี๋ยวนี้ใจร้อนมากนะครับ" จุนจีว่า<br />
"แล้วมันติดอะไรวะเนี่ย" ติณห์บ่น <br />
"คงปิดถนนเดินรณรงค์ยาเสพติดกันนั่นแหละครับ" พงษ์อินทร์บอก <br />
วรวรรธบอกณัฐเดช<br />
"ผมว่าชักไม่ค่อยดีแล้วพี่ณัฐ ติดอยู่อย่างงี้"<br />
ณัฐเดชคิดๆ แล้วกดมือถือหาเบอร์โทร.ของตำรวจอารักขาผู้การแล้วโทร.ไป<br />
"ฮัลโหล นี่ผมเองนะ"<br />
ในขบวนเดินรณรงค์...ตำรวจอารักขาผู้การรับสาย<br />
"ครับสารวัตร"<br />
"สถานการณ์เป็นไงบ้าง"<br />
"ยังปรกติดีครับสารวัตร"<br />
ตำรวจอารักขาพูดพลางหันมองไปรอบๆ เห็นผู้การกำลังเดินยิ้มแย้มคุยกับผู้ว่า บรรยากาศทั่วไปดูครึกครื้นดี รองสาโรจน์เดินอยู่ข้างหลัง มองจับจ้องมาที่ตำรวจอารักขาว่ากำลังคุยสายกับใคร<br />
เหล่าสมุนสมคิดที่แฝงตัวทั้ง 4 เดินหันมองหาสมคิดที่คิดว่าคงมาถึงขบวนแล้ว<br />
หมอสมคิด กรกฎและเหล่าสมุนเดินเข้ามาร่วมขบวนโดยคุมอยู่หลังท้ายขบวนสุดแล้ว สมคิด ยิ้มวายร้ายมาก พลางทำท่าทำทางเต้นตามจังหวะเพลงที่เปิดอยู่อย่างกวนๆ<br />
เดชพูดโทรศัพท์อยู่ในรถอย่างร้อนใจ<br />
"นายพาตัวผู้การแยกออกจากขบวนไปก่อนเร็ว"<br />
"เอ่อ เดี๋ยวนะครับ"<br />
ตำรวจอารักขาเดินไปกระซิบบอกผู้การ<br />
"ผู้การครับ สารวัตรณัฐอยู่ในสาย บอกว่าให้พาตัวผู้การออกไปก่อน"<br />
ผู้การโวยใส่โทรศัพท์<br />
"ประสาทหลอนกลางวันหรือไง ไม่เห็นจะมีอะไร อยู่ๆจะให้ฉันทิ้งหน้าที่ประธานจัดงานหนีไป ไร้จรรยาบรรณที่สุด"<br />
เดชหน้าแหยแสบแก้วหูที่ถูกผู้การตะคอกใส่หูแล้ววางสายไป<br />
"โธ่เว้ย"<br />
"เฮ้ยๆๆรถขยับแล้ว" ไตรรัตน์บอก<br />
ณัฐเดชเก็บมือถือพลางสั่ง<br />
"ขับไปจอดข้างทางเลย"<br />
"หา"<br />
"เร็วๆซีวะ"<br />
"เออๆ...รู้แล้ว"<br />
ไตรรัตน์ค่อยๆขับรถปาดหน้าคนอื่นมาจอดที่ริมฟุตบาท เสียงคนกดแตรด่าระงม พอรถจอดไม่ทันสนิทดี ณัฐเดชก็เปิดประตูวิ่งลงจากรถ<br />
ติณห์เรียก<br />
"เฮ้ย ไอ้ณัฐ!"<br />
"วิ่งไปเร็วกว่า มาเร็ว"<br />
สิ้นเสียงสั่ง5หนุ่มก็รีบลงจากรถ ปาร์คจุนจีงงๆ พงอินทร์ดัน<br />
"นั่งงงอะไร รีบลงไปซีคุณ วิ่งตามสารวัตรไปเร็ว"<br />
ทั้งหมดลงจากรถรีบวิ่งตามณัฐเดชไป<br />
ในรถคันหนึ่ง...มีกลุ่มสาววัยรุ่นอยู่2-3คน คนหนึ่งหันมาเห็นปาร์คจุนจีวิ่งผ่านรถ<br />
"เฮ้ยๆๆปาร์คจุนกำลังถ่ายหนัง เท่เว่อร์"<br />
<br />
ทั้งหมดกรีดร้องดัง "แอร๊ย"<br />
ท้ายขบวน หมอสมคิด กรกฎกับพวกกำลังรอเวลา เสียงมือถือกรกฎดังขึ้น ยกขึ้นรับสาย<br />
<br />
"อือ.. มันมาถึงแล้วนาย"<br />
สมคิดบอก<br />
"ก็ได้เวลามอบรางวัลให้ผู้ร่วมงานทั้งหลายเหล่านี้แล้วซี แซ่บแน่ ฮ่ะๆๆ"<br />
สมคิดพูดพลางยกหน้ากากรูปกะโหลกขึ้นมาครอบปากจมูก สมุนคนอื่นๆดึงหน้ากากผ้ารูปกะโหลกขึ้นมาปิดปากจมูก<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-47986970455800868402013-11-18T17:38:00.004+07:002013-11-18T17:38:54.913+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19/3 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19/3 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpYlIyuxRu3OaKc17bTRHqT_wO9CDWO95orcbsqAxl3ao7MIYhmow2y5nsqmuC1qFcEH4F0vV7cw_vE8YcpEFoN-ce0NTDKOCm-vA8WWP3Nev7vNkuFcZ4SklkMRtYyTFojUHAYYIYe9Zq/s1600/06.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpYlIyuxRu3OaKc17bTRHqT_wO9CDWO95orcbsqAxl3ao7MIYhmow2y5nsqmuC1qFcEH4F0vV7cw_vE8YcpEFoN-ce0NTDKOCm-vA8WWP3Nev7vNkuFcZ4SklkMRtYyTFojUHAYYIYe9Zq/s320/06.jpg" /></a></div>ติณห์ลืมตาขึ้นมามอง เห็นกำนันพงษ์ยืนอยู่ตรงหน้า<br />
"ปล่อยวาง เข้าถึงความว่าง อย่าเอาใจไปผูกติดและยึดเหนี่ยว ไม่มีเขา ไม่มีเรา ไม่มีสิ่งใดเป็นจริง"<br />
"อะไร...ไม่เข้าใจ"<br />
"ธรรม คือธรรมชาติ ธรรมชาติคือจิตดั้งเดิมที่ไม่มีสิ่งปรุงแต่ง ไม่มีดี ไม่มีชั่ว ทุกสภาวะไหลเวียนเปลี่ยนไป ไม่คงที่ ไม่มีตัวตนของใครเลย ที่จะรับรู้หรือตัดสิน ว่าคือไอ้นั่นคือไอ้นี่ ว่าคือชอบ คือไม่ชอบ ว่าสวย ว่าน่าเกลียด ว่ากล้า ว่ากลัว ไม่มีอุปปาทาน ไม่มีอวิชชา"<br />
<a name='more'></a><br />
"ไม่มีอวิชชา"<br />
ติณห์หลับตาลงไป ราวกับสิ้นใจ<br />
ญาณินช็อก<br />
"ติณห์"<br />
แต่แล้วติณห์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาใสบริสุทธิ์ ปราศจากอารมณ์ใดๆ<br />
"ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรเลย ทุกสภาวะไหลเวียนเปลี่ยนไป ไม่คงที่ ไม่มีตัวตนที่จะรับรู้หรือตัดสิน ว่าคือไอ้นั่นคือไอ้นี่ ว่าคือชอบ คือไม่ชอบ ว่าสวย ว่าน่าเกลียด ว่ากล้า ว่ากลัว ไม่มีอุปปาทาน ไม่มีอวิชชา"<br />
<br />
ติณห์ยิ้มใส่หน้าผี พูดเสียงสงบ แน่วแน่ แต่ดังกังวาน<br />
ติณห์ยิ้มใส่หน้าผี พูดเสียงสงบ แน่วแน่ แต่ดังกังวาน<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>"เจ้าไม่มีตัวตน"<br />
ทันใด วิญญาณผีร้ายที่บีบคอติณห์อยู่นั้น อันตรธานหายไป เบญจาตะลึงที่เห็นติณห์หลุดรอดได้<br />
"คุณณิน ความว่าง จิตที่ว่างคือจิตที่บริสุทธิ์ ไม่มีสิ่งใดจะมาเกี่ยวยึดได้ ไม่มีที่อยู่ ให้กิเลสได้อาศัย"<br />
ญาณินบอก <br />
"เมื่อปราศจากความยึดมั่นถือมั่น ไม่มีตัวตน ไม่มีเรา ไม่มีเขา อวิชชา ตัณหา อุปาทาน ก็มลายหายสิ้นไป"<br />
"ใช่ หลวงลุงเคยสอน ว่ามันเป็นสิ่งที่ทำได้ยากที่สุด แต่เราทุกคนต้องไปให้ถึง" สุคนธรสว่า <br />
"พวกแก พูดบ้าอะไรกัน"<br />
"ชั้นทำไม่ได้ จุนจีกำลังจะตาย ชั้นไม่ว่าง"<br />
สุคนธรสย้ำ <br />
"เราต้องทำให้ได้"<br />
สุคนธรสกับญาณินหลับตา ทำจิตว่าง<br />
เนตรสิตางศุ์ร้องไห้<br />
"หมอ พี่ณัฐ"<br />
"นายจิงโจ้"<br />
"จิตว่างงั้นเหรอ งี่เง่า ชั้นจะให้พวกแกตายไปพร้อมกับความว่างนี่แหละ!"<br />
เบญจาสวดอาคม<br />
"ข้าขอเชิญวิญญาณผีร้าย สัมภเวสี ผีตายโหง จิตอกุศล กิเลส ตัณหา โลภะ โทสะ โมหะ ความเลวทรามทุกอย่างที่สิงสถิต ณ ที่แห่งนี้ จงกัดกินกลืนพวกมันเป็นอาหาร สนองตัณหา บูชาความเลวทรามด้วยจิตและวิญญาณพวกมัน"<br />
เกิดความปั่นป่วน พลังของวิญญาณร้ายจากทั่วทุกสารทิศ พุ่งเข้ามารวมกัน เบญจายื่นมือออกมา มีพลังของวิญญาณเหล่านั้นมารวมตัวกันกลายเป็นอีกาที่อัดแน่นไปด้วยภูตผีและความชั่วร้าย ลอยอยู่เหนือฝ่ามือ<br />
ติณห์เตือน <br />
"คุณเนตร กรรณา แก้ม รีบทำจิตให้ว่างเร็ว กำหนดลมหายใจก็ได้ พิจารณาธาตุก็ได้ หรือภาวนาจากเวทนาที่เกิดขึ้นแล้วแปรเปลี่ยนไป"<br />
ทั้งสามไม่มีทางเลือก นั่งขัดสมาธิโดยเร่งรีบ<br />
"ร่างกายนี้ ไม่มีอะไรเลย นอกจากธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ"<br />
"ฮะๆๆ ดินน้ำลมไฟ มันต้องมารับใช้เราสิ"<br />
พวก5สาวยังคงตั้งจิต เบญจาปล่อยอาคมนั้นออกมา มันพุ่งมารวดเร็ว เป็นอีกาที่บ้าคลั่ง<br />
"ระวัง" ก้องฟ้าบอก<br />
อีกาอาคมนั้นพุ่งใส่พวก5สาว อีกาใกล้เข้าไป แล้วในที่สุด พวกห้าสาวจากที่นั่งอยู่กลับอันตรธานหายไปไร้ร่องรอย อีกาอาคมพุ่งเข้าใส่ แต่กลับกลายเป็นว่าอีกาอาคมนั้นผ่านความว่างไป<br />
เบญจาอึ้ง อีกาทั้งหมดบินลอยไปลอยมาไร้ทิศทาง<br />
ลูกบอลที่ลอยอยู่ในความเวิ้งว้างสีเทาหม่นๆ ปราศจากผู้คน มีเพียงเสียงที่ดังแว่วเข้ามาหลายๆเสียง ผสมปนเปกันไป<br />
หมอวรวรรธ บอก "ไม่มีอะไรเลยๆๆ"<br />
ก้องฟ้าบอก "ไม่มีตัวตนๆๆ"<br />
ณัฐเดชบอก "ไม่มีอะไรคงที่ ทุกอย่างเกิด เพียงชั่วครู่ก็ดับไป"<br />
จุนจีบอก "เกิด ดับ เกิด ดับ"<br />
แต่แล้วมีเสียงที่ดังที่สุด เข้มข้นที่สุดแหวกแทรกทุกเสียงขึ้นมา เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาทของเบญจา<br />
"พวกแกต้องตาย ชั้นจะฆ่าพวกแกทุกคน แกต้องตาย ต้องตาย"<br />
อีกาอาคมนั้นเหมือนจับสัญญาณได้พุ่งเข้าไปที่เบญจาทันที กลุ่มพลังอีกาอาคมนั้นกลืนหายเข้าไปในร่างเบญจา เบญจาผงะ เฮือก ตาเบิกโต แข็งค้างไปชั่วอึดใจ แล้วจึงร้องออกมา<br />
"ชั้นเกลียดทุกคนๆ พูดอะไร ไรสาระ โง่เง่าสิ้นดี อ๊าก" เสียงเบญจาผสมเสียงภูตผีร้อง "อ๊าก"<br />
เบญจาร้องสุดเสียง แล้วน็อกหมดสติไป ทุกคนหลุดจากพันธนาการ ต่างก็ลงไปนั่งหอบ หมดแรง<br />
พวก5สาว5หนุ่มต่างรีบเข้ามาดูแลกัน คู่ใครคู่มัน<br />
"ติณห์"<br />
"ผมไม่เป็นอะไร"<br />
เบญจาดิ้นพล่านอยู่ที่พื้น ตาเหลือก แขนขาเกร็งไป มีวิญญาณผีพุ่งเข้าออกร่างกาย พร้อมเสียงราวกับกำลังกัดกินเบญจาอยู่ ทุกคนมองเบญจาอย่างเวทนา<br />
<br />
รถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์คันหนึ่งแล่นเข้ามาในตัวเมืองกทม. คนขับกำลังเร่งรีบขับไป พลางยกขวดM100ซด แล้วต้องทำหน้าเซ็ง<br />
"อีกแล้วเหรอวะ"<br />
คนขับโยนขวดM100ทิ้งลงที่พื้นรถอย่างหงุดหงิด ตำรวจจราจร2คนกำลังโบกให้รถบรรทุกหยุดแต่ไกล<br />
ตำรวจจราจรใส่แว่นดำ แถมยังใส่ผ้าปิดปากจมูก2คนยืนโบกขวางทางให้รถบรรทุกหยุด รถบรรทุกชะลอความเร็วลง แล้วจอดชิดขอบทาง<br />
ตำรวจจราจรนายหนึ่งเดินไปที่ประตูด้านคนขับ คนขับเปิดประตูพลางโผล่หน้าออกมาคุยด้วย<br />
"อะไรกันครับคุณตำรวจ ท้ายรถผมว่าง ยังไม่ทันไปขนของเลยนะ"<br />
ตำรวจจับประตูโหนตัวเองขึ้นไปยืนข้างคนขับ<br />
"ไหน! เอาใบขับขี่มาดู"<br />
คนขับทำหน้าเซ็ง หันไปจะคว้าใบขับขี่ที่เสียบอยู่บนที่บังแดดเหนือกระจกหน้า ก็ถูกตำรวจ1คว้าคอกระแทกหน้าเข้ากับพวกมาลัยรถอย่างแรง<br />
"โอ๊ะ! อะไร"<br />
<br />
ไม่ทันถามจบ คนขับก็ถูกชกเข้าที่หน้าตูมเดียว สลบ! ตำรวจ1รีบดันร่างคนขับเข้าไป แล้วขึ้นมานั่งที่คนขับแทน ปิดประตู ตำรวจอีกคนอีกคนรีบปีนขึ้นมานั่งคู่คนขับ ตำรวจจราจรรีบขับรถบรรทุกเลี้ยวเข้าตรอกข้างๆไป<br />
รถบรรทุกแล่นเข้ามาจอดในตรอกเปลี่ยวอย่างรวดเร็ว ตำรวจจราจรทั้ง 2รีบลงจากรถ ลากร่างคนขับลงจากรถ แล้วแบกหัวท้ายไปโยนทิ้งลงในถังขยะขนาดใหญ่ที่วางอยู่ตรงกองขยะ<br />
<br />
ทั้ง2รีบถอดเสื้อจราจรออกโยนทิ้ง...กลับมาสู่สภาพลูกสมุนของหมอสมคิด เดินไปที่ตู้คอนเทนเนอร์ท้ายรถ เปิดประตูตู้ออก พบว่าในตู้ว่างเปล่า ทั้ง2เลื่อนบันไดลง แล้วตำรวจ1ก็หันไปเป่าปากเรียก<br />
<br />
บริเวณหน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง มีป้าย “คนไทยหัวใจสีขาว ร่วมต้านยาเสพติด” และป้ายรณรงค์เล็กๆอื่นๆ...ร่วมพลังแผ่นดิน ขจัดสิ้นยาเสพติด , เด็กรุ่นใหม่ ไม่เสพ ไม่ลอง ไม่ขายฯลฯ<br />
บรรยากาศคึกคักงานของปปส.เดินรณรงค์ต่อต้านยาเสพติด มีคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดวอร์ม แจ๊กเก็ต ชุดเดินออกกำลังมารอร่วมงานมากมายทั้งเด็กและผู้ใหญ่ รวมทั้งผู้สื่อข่าว<br />
มีนักศึกษาชายหญิงหน้าตาดีแต่งตัวด้วยชุดตีเทนนิส กอล์ฟ แบดมินตัน วอลเล่ย์บอล จักรยาน กีฬาX-Tremeต่างๆมาสร้างสีสันในงาน เพื่อรณรงค์ให้เยาวชนหันมาเล่นกีฬาดีกว่ามาเล่นยา<br />
เต็นท์ประธานเปิดงาน...มีเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งในและนอกเครื่องแบบมารอร่วมงานอยู่เต็ม กำลังยืนพูดคุยทักทายกัน โดยมีผู้ว่าคอยต้อนรับในฐานะผู้ประสานจัดงานร่วมกับหน่วยปปส.<br />
ท่ามกลางตำรวจผู้ร่วมงาน…ตำรวจในชุดวอร์มคนหนึ่งหันมา...เป็นรองสาโรจน์ที่กำลังยกขวดน้ำขึ้นจิบพลางหันมองหาผู้การ แอบกังวลที่ยังไม่เห็นมา<br />
"ท่านประธานจัดงานมาแล้วไ ผู้ว่าบอก<br />
รองสาโรจน์หันไปมอง เห็นผู้การสวมเสื้อแจ๊คเก็ตดึงปกตั้ง สวมแว่นกันแดดสุดเท่เดินเข้ามามีตำรวจติดตามทั้งในและนอกเครื่องแบบคอยอารักขา4-5คน ผู้ว่าเดินเข้าไปยกมือไหว้ทักทาย รองสาโรจน์แอบมองไป สีหน้ายิ้มแค้นๆ ประมาณวันนี้มึงตายแน่<br />
ตำรวจติดตามผู้การ ที่ใส่หูฟังกำลังยืนพูดติดต่อสื่อสารกับทีมอารักขาที่มีทั่วงาน ตาก็สอดส่ายจับตามองระวังไปทั่วงาน<br />
ตำรวจนอกเครื่องแบบที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้ผู้การ ขับรถเข้ามาจอดริมทางเพื่อรอสแตนบายด์รอผู้การ ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นจะได้ขับรถไปรับผู้การหนี<br />
จอดเสร็จ...พลขับดับเครื่อง ลงจากรถพลางพูดสื่อสารกับทีมอารักขาผู้การไป<br />
"จอดรถสแตนด์บาย ห่างจากจุดจัดงานราว3นาที" ตำรวจบอก <br />
ตอนนั้นเองมีชายสวมหน้ากากผีโผล่ลับๆล่อๆขึ้นมาที่หลังรถ<br />
"เฮ้ย! ทำไรวะ"<br />
ตำรวจทำท่าจะชักปืนที่เอว แต่สมุนสวมหน้ากากผีอีกคนโผล่มาทางด้านหลัง คว้าแขนที่จะชักปืนไว้ได้ จับบิด ถีบ เกิดการต่อสู้กอดรัดฟัดเหวี่ยงขึ้น<br />
สมุนอีกคนกระโดดเข้ามาช่วยล็อกคอทางด้านหลัง พร้อมต่อยอัดไปที่สีข้างจนจุก แล้วสมุนหักมือตำรวจที่ถือปืนจนปืนตก ตำรวจโดนชกสลบไป สมุนคนหนึ่งรีบลากตำรวจหลุดไป...ปฏิบัติการรวดเร็วมาก<br />
สมุนสวมหน้ากากผีเปิดกระโปรงท้ายรถผู้การขึ้น วางกระเป๋าเจมส์บอนด์ใบหนึ่งลงไป แล้วเปิดกระเป๋าขึ้น เห็นเป็นระเบิดที่จุดชนวนด้วยโทรศัพท์อยู่ภายใน มันจัดการเปิดระบบให้เริ่มทำงานขึ้น รอเวลารับสัญญาโทรศัพท์ที่จะโทร.เข้ามากดชนวนระเบิด<br />
สมุนอีกคนเดินเข้ามายืนมองระเบิด เห็นว่ามันเปลี่ยนมาใส่ชุดของตำรวจที่ทำหน้าที่ขับรถของผู้การแล้ว กำลังติดอุปกรณ์สื่อสารที่ตัว มันถอดหน้ากากผีออก โยนใส่ท้ายรถ ติดหูฟังที่ใช้สื่อสารกับทีมอารักขาผู้การในงานเสร็จสรรพเรียบร้อย ยิ้มร้ายพยักหน้าให้กับสมุนอีกคน แล้วปิดกระโปรงท้ายรถโครม!<br />
<br />
ผู้ว่าหันมาเชิญผู้การไปที่กดปล่อยป้ายลูกโป่งเริ่มพิธี<br />
พิธีกรบอก<br />
"และบัดนี้ถึงเวลาสำคัญเรา ขอเชิญท่านผู้ว่ากรุงเทพมหานครและผู้การให้เกียรติขึ้นมาเปิดงานเดินรณรงค์ต่อต้านยาเสพติดครับ"<br />
ทุกคนปรบมือ ผู้การเดินผ่านรองสาโรจน์<br />
"อ้าวท่านรอง สวัสดีครับ มาเหมือนกันเหรอ"<br />
"หมู่นี้ไม่ได้ออกรอบตีกอล์ฟด้วยกันเลยนะ" สาโรจน์บอก <br />
"ตำแหน่งผมก็บอกอยู่แล้วท่านรอง เป็น“ผู้การ” มันก็ผูกขาดกับงานตลอดไป ใครไม่รู้ คิดว่าเป็นแล้วสบาย ขอบอกว่าคิดผิด ฮ่ะๆๆ"<br />
ผู้การเดินหัวเราะผ่านไป รองสาโรจน์มองตามอย่างแค้น<br />
<br />
ผู้การทำพิธีกดปุ่มปล่อยลูกโป่ง...ทุกคนปรบมือ ผู้ที่มาร่วมเดินรณรงค์ปรบมือ มีเหล่าสมุนของหมอสมคิด 4 คนแอบแฝงตัวมาด้วย ทั้ง4สวมหมวกแก๊ปลายเดียวกัน หรือสวมเสื้อนักบอล ทุกคนต่างมองจับจ้องไปที่ผู้การด้วยสายตาหมายเอาชีวิต<br />
"ต่อจากนี้ไป ขอเชิญพวกเราทุกคนที่มีหัวใจสีขาว แสดงพลังร่วมเดินรณรงค์ต่อต้านยาเสพติดกันคร้าบ"<br />
<br />
ผู้การเดินลงจากแท่นพิธีไปร่วมกลุ่มกับริ้วขบวนที่ตั้งแถวเตรียมเดินรณรงค์ มีเหล่าตำรวจอารักขาตามประกอบติด เหล่าสมุนสมคิดต่างมองจับตาดูความเคลื่อนไหวของผู้การไว้ตลอดเวลา<br />
<br />
เบญจายืนอยู่กลางห้อง...รอบตัวเต็มไปด้วยกลุ่มของวิญญาณจำนวนมากที่กรีดร้องอาฆาตพุ่งวนเวียนเข้าออกตัวของเบญจา เบญจากรีดร้องเจ็บปวดแสนสาหัส<br />
<br />
"แอร๊ย"<br />
ทุกคนยืนตะลึงมอง ด้วยใจที่เต็มไปด้วยเมตตา ทำให้ญาณินสงสาร จะเข้าไปช่วย<br />
"เบญจา!"<br />
ติณห์รีบคว้าตัวไว้ทัน<br />
"คุณณิน! คุณจะทำอะไร"<br />
"ก็จะเข้าไปช่วยน่ะซิ ขืนยืนมองอยู่อย่างนี้ เบญจาไม่รอดแน่"<br />
สุคนธรสบอก <br />
"แกจะช่วยเค้า ถามเค้าหรือยัง ว่าเค้าอยากให้ช่วยรึปล่าว"<br />
"ไม่ต้องมาแส่! ไม่ต้องมาช่วยฉัน"<br />
กรรณาบอก <br />
"เห็นม่ะ! แบบนี้ปล่อยให้ตายไปเลย"<br />
"ฉันไม่มีวันตาย องค์เบญจาผู้มีญาณพิเศษทั้ง5 ในบุคคลเดียว ต้องไม่ตาย ไอ้พวกผีบ้า แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ จงฟังฉัน เชื่อฟังฉันเดี๋ยวนี้"<br />
เบญจาพยายามท่องคาถาสะกดวิญญาณไว้อย่างเดิม แต่ไม่เป็นผล วิญญาณทั้งหลายยิ่งเฮี้ยนขึ้นกว่าเดิม พุ่งเข้าใส่ทำร้ายเบญจาจนกระอักเลือดออกมา ทรุดเข่าลงกับพื้น<br />
สุคนธรสบอก<br />
"อาคมของเธอควบคุมวิญญาณพวกนี้ไม่ได้อีกแล้วเบญจา ยอมแพ้ซะ แล้วฉันจะช่วยจัดการวิญญาณพวกนี้ให้"<br />
"หุบปากนะ! ฉันไม่ยอมแพ้ ฉันไม่ยอม"<br />
กรรัมภาบอก <br />
"ไม่ยอม ฉันก็ไม่ขอร้องหรอกย่ะ เพราะเห็นอยู่ชัดๆว่าเธอกำลังจะแพ้ความชั่วของตัวเอง"<br />
"พวกเราไม่ได้อยากชนะเธอนะเบญจา เราแค่อยากช่วยเธอมากกว่า" เนตรสิตางศุ์ว่า <br />
"ฮ่ะๆๆๆ ไม่อยากชนะ บ้ากันเข้าไป... ถึงยังไงไอ้ผู้การกับคนอีกนับไม่ถ้วนจะต้องตายอยู่ดี"<br />
ณัฐเดชถาม<br />
"ว่าอะไรนะ ทำไมผู้การจะต้องตาย"<br />
วรวรรธถาม <br />
"คนนับไม่ถ้วนด้วยเหรอ"<br />
"เป็นร้อยละมั้ง"<br />
"ไอ้สมคิดจะทำอะไร" ไตรรัตน์ถาม <br />
"คนพวกนั้นเขาไปทำอะไรให้พวกเธอ" ปาร์คจุนจีถาม<br />
"บ้าแล้ว ไอ้พวกนี้มันบ้าแล้ว" พงอินทร์บอก <br />
โกลเดน เบบี๋บอกฃ<br />
"อีกไม่กี่นาที"<br />
ทั้งหมดตกใจมองหน้ากัน<br />
<br />
ณัฐเดชรีบเดินนำ 5 หนุ่มออกมา พลางกดโทรศัพท์หาผู้การ<br />
"โธ่เอ้ยผู้การ รับซี"<br />
ณัฐเดชยืนรอสาย<br />
พงอินทร์หันไปมองในโรงพยาบาลอย่างเป็นห่วงสาวๆ<br />
"เราจะทิ้งสาวๆไว้กับเบญจาที่นี่เหรอหมอ" พงอินทร์ถาม<br />
"ต้องบอกว่าสาวๆไม่อยากทิ้งเบญจาไว้ที่นี่ต่างหาก"<br />
ปาร์คจุนจีร้อง "เย!" ติณห์กับไตรรัตน์ร้อง "เยส!"<br />
3หนุ่มช่วยสนับสนุนคำของหมอ จนกระทั่งเดินมาถึงรถแล้ว ณัฐเดชก็ยังโทรติดต่อผู้การไม่ได้<br />
"เกิดอะไรขึ้นทำไมไม่ยอมรับสายห่ะผู้การ"<br />
<br />
ผู้การกำลังอยู่ในขบวนเดินรณรงค์ต่อต้านยาเสพติดไปตามถนนที่ปิดการจราจร บรรยากาศครึกครื้น มีผู้คนมายืนดู2ข้างทาง เหล่านักศึกษาที่แต่งตัวด้วยชุดกีฬาต่างเดินพลางแจกสติ๊กเกอร์รณรงค์ไม่ยุ่งยาเสพติด<br />
ผู้การได้ยินเสียงมือถือในกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ต ได้แต่จับๆ แต่ไม่ได้หยิบขึ้นมาดู เพราะมัวแต่คุยกับผู้ว่าบ้าง แจกสติ๊กเกอร์บ้าง<br />
ทางด้านหลัง รองสาโรจน์เดินอยู่ในกลุ่มนายตำรวจอีกกลุ่มตามหลังผู้การ สายตารองสาโรจน์มองจับจ้องไปที่ผู้การอย่างรอเวลา ว่าเมื่อไหร่สมคิดจะลงมือ รองสาโรจน์หันมองไปรอบๆ หาวี่แววของพวกสมคิด จนเห็นพวกสมุนของสมคิดทั้ง4คนเริ่มเคลื่อนไหว แยกกระจายกันโอบเข้ามาใกล้ผู้การ<br />
<br />
พวก6หนุ่มขับออกมาจากโรงพยาบาลร้างแล้ว โดยมีไตรรัตน์เป็นคนขับ ณัฐเดชพยายามโทรศัพท์หาคนอื่น<br />
"ฮัลโหล ผู้กอง ผมพยายามโทรหาผู้การ แต่ท่านไม่รับสาย รู้ไหม ตอนนี้ผู้การอยู่ไหน ห่ะ....อะไรนะไปเดินรณรงค์ต่อต้านยาเสพติด ที่ไหน สวนลุม"<br />
ติณห์บอก<br />
"รีบซิ่งเลยนายไตวาย go…go…go"<br />
"สั่งถูกคนแล้วไอ้ฝรั่ง ขอเชิญทุกท่านพบกับแชมป์ฟอร์มูนล่าวันคนล่าสุด"<br />
ปาร์คจุนจีถาม <br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19/3 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-43097913286988699082013-11-18T17:35:00.003+07:002013-11-18T17:35:30.677+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19/2 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19/2 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGor0QiImflvBZ61krt4KFcaFDoCRqGLbYq-vf6A2xvvLaahdCSFDREujv74BC1jyrA0cJvrLGr5FmH0lETc_ifdMTkqnB7sgZ4ojFlu88-HEWzDf5KhYLAadu1yHUWd3O0D4cBmwNWGeP/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGor0QiImflvBZ61krt4KFcaFDoCRqGLbYq-vf6A2xvvLaahdCSFDREujv74BC1jyrA0cJvrLGr5FmH0lETc_ifdMTkqnB7sgZ4ojFlu88-HEWzDf5KhYLAadu1yHUWd3O0D4cBmwNWGeP/s320/13.jpg" /></a></div>"ชั้นเคยเข้าอบรมหลักสูตรพิเศษทางทหารตอนที่เล่นหนัง ชั้นมีประสบการณ์มากกว่าพวกนาย ถ้าอยากรอดต้องฟังชั้น... นายไปทางนั้น นายไปทางนั้น"<br />
ติณห์กับไตรรัตน์บอก "ไม่ไป"<br />
พงอินทร์แอบไปยืนข้างจุนจี<br />
"ผมเห็นด้วยกับจุนจี เราต้องมีแผน"<br />
ติณห์ ไตรรัตน์ มองพงอินทร์ตาเขม็ง<br />
"เฮ้ย...ไอ้แมลงทับนี่แปรพักตร์เหรอ แน่ใจนะว่าอยู่ข้างไอ้อุนจิ" ไตรรัตน์ถาม<br />
<a name='more'></a><br />
"ใช่"<br />
"จะเถียงกันอีกนานไหมเนี่ย"<br />
โกลเดนเบบี๋เดินพุ่งจะเข้าไป แต่ชะงัก<br />
"อ้าว มีคนมา"<br />
วรวรรธนั่งรถมากับณัฐเดช<br />
"เฮ้ย..หยุด..ไม่ต้องเถียงกัน..เพราะพวกนายทุกคน..ฟังคำสั่งของชั้น" ณัฐเดชบอก<br />
ทุกคนพร้อมเพรียงกัน <br />
"ทำไมต้องฟัง"<br />
ณัฐเดชควักปืนออกมา<br />
"เพราะฉันมีปืน จบมั้ย"<br />
โกลเดนเบบี๋ทำหน้าจ๋อย "จบ"<br />
"พวกมันไม่ใช่คนธรรมดา ยิ่งแยกย้ายกันไปยิ่งอันตราย เราต้องอยู่ด้วยกัน ไปด้วยกัน แต่ไม่ตายด้วยกัน มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้"<br />
"ผมเห็นด้วย..มาๆๆ ขอมือหน่อย" วรวรรธบอก<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>"ผมเห็นด้วยกับพี่ณัฐ เราไม่ควรแยกกัน"<br />
พงอินทร์บอกแล้วแยกไปยืนกับณัฐเดชและวรวรรธ ทั้งไตรรัตน์ ติณห์ และจุนจีมองพงอินทร์แบบจะกินเลือด<br />
"ทำไมทำงี้วะ ไอ้แมลงทับ" ติณห์ว่า<br />
"เมื่อกี้ยังบอกให้แยกอยู่เลย ทำตัวเป็นจิ้งจกเปลี่ยนสีนี่หว่า" ไตรรัตน์บอก<br />
"เว...เกาหลีจะจำเอาไว้"<br />
<br />
จุนจีเดินแยกไปเลย ทุกคนรีบตามไป<br />
พวกห้าสาวยันตัวลุกมารวมกัน พร้อมสู้<br />
<br />
"เราจะไม่ยอมให้แกทำร้ายใครได้อีกเด็ดขาด" ญาณินบอก<br />
"แกจะทำอะไรประเทศไทย ข้ามศพพวกชั้นไปก่อน" กรรัมภาบอก <br />
สมคิดได้ยินแล้วรู้สึกเป็นเรื่องตลกเหลือเกิน<br />
"ฮ่าๆๆ มีปัญญาเหรอ...พวกแกกำลังจะได้รู้สึกแบบเดียวกับที่ชั้นเคยรู้สึก ไม่มีซิกส์เซนส์ ไม่มีอาคมพลังพิเศษใดๆ กลายเป็นคนธรรมดาๆ"<br />
พวกห้าสาวตะลึง<br />
"พวกแกจะถอนอาคมและเซนส์พิเศษของพวกเราเหรอ"<br />
สุคนธรสฮึดสู้<br />
"เอาสิ...ก็ลองดูว่าแกจะทำได้แค่ไหน"<br />
แต่อยู่ๆเบญจาผงะ หันกลับไปมองทิศด้านทางเข้าโกดังร้าง พวกห้าหนุ่มเดินเข้ามาภายในโรงพยาบาลร้าง ระแวงกับบรรยากาศที่ดูวังเวง ไม่น่าปลอดภัย เบญจาชะงัก<br />
"มีอะไร" สมคิดถาม<br />
"รู้สึกว่า..ผู้ชายของพวกเธอจะมาถึงแล้ว"<br />
เนตรสิตางศุ์โวยเสียงดังแบบมั่นใจในตัวหนุ่มๆ<br />
"หึๆ สถานการณ์ตอนนี้ พวกเธอไม่ได้เป็นต่ออีกแล้ว รู้ไว้ด้วย"<br />
"คิดเหรอว่า ที่ชั้นจงใจปล่อยให้ผีเด็กของพวกเธอหนีไปได้ เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะอยากให้มันไปนำทางพวกแกทั้งหมดมาที่นี่ ทุกอย่างจะได้จบ"<br />
สมคิดจับแก้มเบญจาบีบ <br />
"โดยเฉพาะไอ้ติณห์ของหนู เขาควรจะได้มาเห็นคนที่เขารักตาย ใช่ไหมลูก"<br />
ญาณินและพวกสาวๆอึ้ง ก้องฟ้ารีบไปรวมกัน<br />
"อย่ารอช้า เบญจา"<br />
ทันใด เบญจาหลับตา ท่องคาถา เรียกพลังวิญญาณร้ายให้ออกมาวนเวียนพลุ่งพล่าน ลมพัดรุนแรง เสียงหวีดหวิวของภูตผีดังเข้ามา พวกห้าสาวหน้าซีดไปตามๆกัน<br />
<br />
หน่มๆเดินเข้ามา ท่าทางระแวดระวังอันตราย โกลเดนเบบี๋เป็นด้านหน้านำทาง<br />
"ตามมาเร็ว"<br />
แล้วโกลเดนเบบี๋ต้องผงะ ที่ด้านหน้ามีรถเข็นเคลื่อนที่มาจอดขวางทาง มีผู้ชายผอมแห้งนั่งคอพับคออ่อนอยู่ เนื้อหนังดำเกรียม ทุกคนผงะ ทุกคนมองเห็น<br />
"ทุกคน เห็น เหมือนที่ผมเห็นใช่มั้ย" วรวรรธถาม<br />
"พวกพี่..มองเห็นด้วยเหรอ หรือจะเป็นฝีมือเบญจาที่จงใจให้พวกพี่เห็นวิญญาณ จะได้เตลิด เข้าไปช่วยพวกเจ๊จีจ้าไม่ได้"<br />
จุนจีถาม<br />
"นี่คือผี ใช่ไหม"<br />
"ไม่ต้องสงสัย ใครกลัวก็กลับไป" ติณห์บอก <br />
ติณห์กับไตรรัตน์เหล่มองพงอินทร์<br />
พงอินทร์ทำท่าเชื่อมั่นข่มทุกคน <br />
"เราจะไม่มีวันทิ้งห้าสาวซิกส์เซนส์"<br />
"พวกห้าสาวช่วยเหลือผู้คนและวิญญาณเร่ร่อนมามาก พวกเราทั้งหมดก็แคล้วคลาดปลอดภัยมาได้เพราะพวกห้าสาว ต่อให้ตายเราก็ถอยไม่ได้" ติณห์บอก<br />
ทันใด วิญญาณผีเงยหน้ามา แยกเขี้ยว ตาขาวโพลน..แฮ่! ทุกคนผงะ แล้ววิญญาณผีนั้นแว๊บมาบีบคอติณห์จนหน้าเหยแก ทุกคนช็อก<br />
<br />
พวกห้าสาวผงะถอยมาชนกัน รวมกลุ่มกัน สะพรึงกับอันตรายมารอบด้าน กลุ่มควันดำของวิญญาณร้ายฉวัดเฉวียนวนเวียน รุนแรง น่าสยอง เกิดลม..ปรากฏเป็นภาพชายหรือหญิงยืนประกบด้านหลังของพวกห้าสาว แต่พอหันกลับไปมอง ร่างนั้นก็หายไป..หรือบางทีก็มาเป็นมือ มาจับต้นแขน จับบ่า จับขา แต่พอหันกลับไปมองก็ไม่เห็นวิญญาณนั้น พวกห้าสาวจับมือกันตั้งจิต<br />
กรกฎบอก <br />
"เปลี่ยนจากตั้งจิตอธิษฐาน เป็นคุกเข่ากราบขอร้องอาจารย์สมคิดและองค์เบญจา อาจจะมีทางรอดมากกว่าก็ได้นะ"<br />
รัศมีพลังของพวกห้าสาว คอยป้องกันพวกวิญญาณร้ายไม่ให้เข้ามาทำอันตรายได้ ทันทีที่ลืมตาขึ้น<br />
พวกวิญญาณพุ่งร้ายดุดันขึ้นเข้ากระแทก กลืนกินรัศมีพลังบุญให้หดลงไปเรื่อยๆ<br />
"ถ้าไม่มีพวกแกแล้ว ก็จะไม่มีใครมีพลังพิเศษมาต้านทานเบญจาได้อีก"<br />
"ต่อให้พวกเราไม่มีซิกส์เซนส์ พวกเราก็จะทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางพวกแก" สุคนธรสบอก<br />
ญาณินสำทับ <br />
"คนอื่นๆก็ด้วย ชั้นมั่นใจว่ายังมีคนดีๆอีกมาก ที่พร้อมจะสู้เพื่อความถูกต้อง เพื่อสิ่งที่ดีงาม ..ความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะความชั่วร้ายต่างหากคือพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าเซนส์พิเศษใดๆ"<br />
เบญจาบอก<br />
"งั้น..ชั้นก็จะมอบพลังที่ยิ่งใหญ่นี้ให้พวกแกเอง"<br />
กลุ่มควันดำ พุ่งเข้าล้อมร่างกายของทั้งห้าสาว แต่ละคนถูกตรึงไปคนละทาง สุคนธรสถูกควันดำพุ่งไหลเข้า-ออกทางจมูก, เนตรถูกควันดำไหลเข้า-ออกทางดวงตา, กรรณาถูกควันไหลเข้า-ออกทางหู, กรรัมภาถูกไหลเข้า-ออกไปทางฝ่ามือและเล็บ ไปตามเส้นเลือด ส่วนญาณินไหลเข้าไปในท้อง<br />
พวกห้าสาวมีอาการเหมือนถูกดูดพลัง เกร็ง<br />
<br />
สมคิดยิ้มสมใจ<br />
ติณห์ที่ถูกผีบีบคอ พยายามจะกระชากตัวเองออก แต่ไม่สำเร็จ ณัฐเดช จุนจี วรวรรธ พยายามจะเข้าไปจับตัวผี แต่จับไม่ได้ ไม่มีตัวตน งง<br />
<br />
"มันไม่มีตัวตน แล้วทำไมมันทำร้ายคนด็" จุนจีว่า<br />
"ไม่รู้ แล้วเราจะทำอะไรกับมันดี" พงอินทร์บอก<br />
ณัฐเดชบอก<br />
"ติณห์คือคนที่มีสมาธิดีที่สุดแล้วนะ ยังช่วยตัวเองไม่ได้"<br />
"ต้องให้ผีด้วยกันจัดการสิ" วรวรรธบอก <br />
พงอินทร์บอก <br />
"โกลเดนไง อยู่ไหนอ่า..ลุยเลย"<br />
โกลเดนเบบี๋พุ่งเข้าไปกระชากผี<br />
"ปล่อยพี่ติณห์"<br />
ไตรรัตน์หยิบผ้ายันตร์ของสุคนธรสออกมา<br />
"หลบไป"<br />
ไตรรัตน์เข้าไป เอาผ้ายันตร์แปะหน้าผากผี วิญญาณผีร้ายผละออก ส่งเสียงร้องแล้วหายไป พงอินทร์กระเด้งไปหลบหลังไตรรัตน์<br />
"เฮ้ย...กลัวไร"<br />
"เปล่าไม่กลัว...แต่พี่เก่งมาก ขอผมเป็นศิษย์เหอะ อาจารย์ นำหน้าเลย"<br />
<br />
5สาวถูกดูดพลัง ทรุดลงไปกับพื้น หน้าซีด ก้องฟ้าท่องคาถาไม่หยุดบอก<br />
"พี่กรรณ..พี่รส เจ๊ณิน แก..นังหมอผี หยุดทำร้ายพี่สาวชั้น..หยุด"<br />
ก้องฟ้าจะเข้าไปทำร้ายเบญจาวิ่ง กำลังจะชก แต่กลับค้างอยู่อย่างนั้น มีอะไรบางอย่างจับหมัดของไว้ แล้วถูกเหวี่ยงลอยไปอย่างแรง<br />
"หมดเวลาของพวกแกแล้ว" เบญจาบอก<br />
แต่แล้วทันใด พวกผู้ชายเข้ามา<br />
"หมดเวลาของเธอต่างหากเบญจาW<br />
ติณห์เอี้ยวหลบ ไตรรัตน์ เขวี้ยงมีดหมออาคมพุ่งเข้าไป แต่เบญจาหลบได้หวุดหวิด มีดไปปักที่ผนัง เบญจาหลุดจากการท่องอาคม กลุ่มพลังงานที่รุมทำร้ายพวก5สาวอยู่ อันตรธานหายไป<br />
พวก5หนุ่มรีบเข้าไปดูแล5สาว<br />
"คุณเนตร"<br />
วรวรรธเข้าหา เนตรสิตางศุ์กอดแน่น<br />
"หมอ"<br />
จุนจีไปดูแลกรรัมภา<br />
"คุณแก้ม..ผมอยู่นี่แล้ว คุณได้ยินผมมั้ย"<br />
กรรัมภาชูนิ้วภาษามือว่าไอเลิฟยู <br />
"จุนจี"<br />
ไตรรัตน์ไปกอดสุคนธรส<br />
"เมียจ๋า ห้ามเป็นอะไรนะ ถ้าเมียตาย สามีอยู่ไม่ได้แน่ สามีรักเมียนะ"<br />
"ชั้นก็รักคุณ คุณขว้างมีดได้เท่มากๆ รู้ตัวไหม"<br />
พงอินทร์เข้ามาหากรรณา<br />
"ชั้นว่าแล้วคนถึกๆอย่างเธอต้องไม่เป็นอะไรมาก"<br />
"ชั้นก็ว่า...ว่าคนถึกๆอย่างนาย ต้องมาช่วยชั้นทันเวลา"<br />
ติณห์ประคองญาณิน<br />
"คุณณิน มองผม คุณห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด คุณต้องอยู่กับผมจนแก่จนเฒ่า คุณเข้าใจใช่มั้ย"<br />
"ติณห์ ขอบคุณนะ"<br />
เบญจามองแล้วยิ่งแค้น<br />
"นึกว่าเป็นโรมิโอ จูเลียตกันหรือไง"<br />
ติณห์ลุกขึ้นมา เผชิญหน้า<br />
"เบญจา เธอเลิกทำร้ายคนอื่นเถอะ วิชาอาคมที่เธอเรียนมา ถ้าเอามาใช้ให้ถูกต้อง มันจะเป็นบุญกับตัวเธอมากกว่า"<br />
"ใช้ให้ถูกต้อง เหมือนยัยญาณินน่ะเหรอ นี่พี่ติณห์คิดว่า เบญจาทำอะไรก็ผิดทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่จะสู้ยัยญาณินได้เลยใช่ไหม"<br />
สมคิดบอก<br />
"แกไม่ต้องไปฟังมัน จัดการปิดเซนส์และถอนอาคมของพวกผู้หญิงให้หมดเดี๋ยวนี้"<br />
จุนจีบอก<br />
"ถ้าคิดว่าพวกเราจะยอมอยู่เฉยๆ คิดผิดแล้ว"<br />
"พวกเรามากกว่าที่จะถอนอาคม ถอนขนพวกแก" วรวรรธ บอก<br />
<br />
กรกฎก้าวออกมาพร้อมลุย จุนจี วรวรรธก็พร้อม ไตรรัตน์ โจ้ ณัฐเดชขยับเข้ามาช่วย แต่อยู่ๆมีวิญญาณมากระชากพงอินทร์กับวรวรรธไปติดผนัง<br />
พงอินทร์และวรวรรธโดนวิญญาณกระชากดึงไปติดผนัง<br />
<br />
ณัฐเดชโพล่ง<br />
"ไอ้หมอ"<br />
ไตรรัตน์ร้องเรียกอย่างตกใจ<br />
"นายโจ้"<br />
"ถ้าเธอยังทำตัวอย่างนี้ เชื่อฟังหมอสมคิดทำแต่เรื่องชั่วๆ ไม่ใช่แค่พี่หรอกที่จะไม่รัก ใครๆก็ไม่รักเธอ" ติณห์บอก<br />
"ไม่รักก็ไม่ต้องรัก เชิญเกลียดกันซะให้พอ" เบญจาว่า <br />
เบญจาโกรธ สีหน้าแววตา พลังอาคมชั่วร้ายพลุ่งพล่านรอบตัวเธอ<br />
"ความรักมันคือความหลอกลวง สิ่งเดียวที่เที่ยงแท้แน่นอนคือความตาย"<br />
พวกผู้ชายปกป้องผู้หญิงไว้ แต่ถูกพลังกระชากดึงให้แยกออกจากพวกผู้หญิง กระเด็นไปคนละทิศละทาง แล้วมีมือผีมาจับล็อกเอาไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อนไปไหนได้<br />
วิญญาณผีกำลังบีบพวกผู้ชายเอาไว้ ยืนบีบ นั่งคร่อมบีบ ล็อกจากด้านหลังบีบ<br />
สุคนธรสถาม <br />
"เธอคิดจะทำอะไร"<br />
เบญจาท่องอาคม บรรยากาศบริเวณนั้นแปรเปลี่ยน มีอีกาบินมาเกาะ ส่งเสียงร้อง บรรดาภูตผีโฉบว่อนไปทั่ว<br />
"ชั้นจะฆ่าพวกมัน พวกแกจะต้องอยู่อย่างไร้คนรักเหมือนชั้น"<br />
พวกญาณินพยายามจะขยับไปช่วยพวก5หนุ่ม แต่พวกวิญญาณผีร้ายโฉบมาขวาง ทำให้พวก5สาวไปไม่ถึงตัว ถูกต้อนไปรวมกัน<br />
"เอาตัวเองให้รอดก่อนดีมั้ย"<br />
พวก5หนุ่มกำลังแย่ ต่อต้านอะไรไม่ได้ หายใจรวยริน<br />
"จุนจี ปล่อยจุนจีเดี๋ยวนี้"<br />
"นายจิงโจ้"<br />
กรรณากับกรรัมภาจะฝ่าเข้าไปหาผู้ชาย แต่วิญญาณผีร้ายกระแทกทั้งคู่กลับมา ล้มบาดเจ็บ ทุกคนถูกวิญญาณโฉบทำร้าย เลือดซิบ<br />
"ติณห์"<br />
"ตั้งสมาธิเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเราต้านอาคมของเบญจาไม่อยู่แน่"<br />
5สาวพยายามตั้งสมาธิ<br />
ญาณินบอก<br />
"เราจะเอาแต่ป้องกันตัวเองไม่ได้ พวกหนุ่มๆกำลังจะตาย เราต้องช่วยพวกเขา"<br />
เนตรสิตางศุ์บอก<br />
"ยัยรส แกทำอะไรสักอย่างสิ"<br />
"คิดว่าชั้นไม่อยากทำหรือไง"<br />
เบญจาหัวเราะ สะใจ สมคิดพึงพอใจในฝีมือเบญจามาก<br />
"ลูกทำได้ดีมากเบญจา"<br />
"ใกล้จะเช้าแล้ว พ่อไปเตรียมทำสิ่งที่พ่อต้องทำเถอะ เดี๋ยวหนูเก็บกวาดทางนี้เอง แล้วจะเคลียร์ปัญหาส่วนตัวของหนูด้วย"<br />
สมคิดกับกรกฎแยกออกไป<br />
<br />
สมคิดกับกรกฎแยกออกมา<br />
"อีกไม่ถึงสองชั่วโมง นายจะสร้างประวัติศาสตร์ที่คนทั้งประเทศจะไม่มีวันลืม" กรกฏบอก<br />
"เช้านี้ จะเป็นเช้าที่ชั้นมีความสุขที่สุด"<br />
ทั้งสองคนรีบออกไป<br />
<br />
ติณห์หายใจริบหรี่<br />
"ติณห์ คุณอย่าเป็นอะไรนะ"<br />
"คุณณิน ผม..."<br />
ญาณินจะผละไปหาติณห์ ทำให้พวก5สาวเสียสมาธิ ถูกพวกวิญญาณร้ายพุ่งกระแทกใส่ ให้บอบช้ำบาดเจ็บไปตามๆกัน<br />
ติณห์กำลังจะหลับตา อยู่ๆเสียงกำนันพงษ์ดังเข้ามา<br />
"ปล่อยวาง"<br />
ติณห์ลืมตาขึ้นมามอง เห็นกำนันพงษ์ยืนอยู่ตรงหน้า<br />
"ปล่อยวาง เข้าถึงความว่าง อย่าเอาใจไปผูกติดและยึดเหนี่ยว ไม่มีเขา ไม่มีเรา ไม่มีสิ่งใดเป็นจริง"<br />
"อะไร...ไม่เข้าใจ"<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19/2 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-83641004216233748442013-11-18T17:32:00.005+07:002013-11-18T17:32:57.309+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYkUyUsT47mUxBhTan9ZAMcUILZwYHEkVvHzstzjQedBIH56aUAQJuB83XpEycKAiZPLZY1MReTLf1m6-4zgOU1qqFJIa50TdPTez-y0N1fpnEzYKMytkr8ikcg0h_gnrqn80mC76wDIYt/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYkUyUsT47mUxBhTan9ZAMcUILZwYHEkVvHzstzjQedBIH56aUAQJuB83XpEycKAiZPLZY1MReTLf1m6-4zgOU1qqFJIa50TdPTez-y0N1fpnEzYKMytkr8ikcg0h_gnrqn80mC76wDIYt/s320/3.jpg" /></a></div>“พวกอวดดี...เอาตัวไอ้เด็กนี่ขึ้นรถมันจะต้องไปทำงานหาเงินสิบห้าล้านมาคืนฉัน” พงอินทร์สั่งการ<br />
“อย่าเอาตัวก๊องไป”<br />
"ชั้นรู้ว่า พวกเธอกำลังเจ็บปวดมาก ชั้นจะช่วยเอง ไม่ต้องทุกข์ทรมานอีกต่อไป ดีใช่มั้ย"<br />
แล้วร่างกายของลาภก็หายไป เหลือแต่รอยของมีดที่กรีดไปกับผนังหรือพื้น ลากเป็นรอยยาว ตรงไปที่ญาณินเป็นคนแรก<br />
"ยัยเจ๊ แก..แกต้องเจอกับชั้น"<br />
<a name='more'></a><br />
สุคนธรสจะช่วยเพื่อน คิดจะท่องอาคมอีก<br />
"ไม่ อย่าใช้อาคม แผ่...แผ่เมตตา แผ่ให้พวกเขา"<br />
"แผ่เมตตา"<br />
ญาณินหลับตา ตั้งจิต ฝืนอดทนต่อการกระทำของวิญญาณร้ายทั้งหมด พยายามแผ่เมตตา ขมุบขมิบปากเป็นบทสวดแผ่เมตตา<br />
"แกต้องเพี้ยนไปแล้ว"<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>สุคนธรสจำใจต้องเอาบ้าง แผ่เมตตา<br />
เสียงบทสวดแผ่เมตตาแว่วๆมา จากเสียงญาณินคนเดียว ค่อยมีเสียงของสุคนธรสเพิ่มเข้ามา รอยกรีดของผีลาภพุ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แต่มันกลับพุ่งเข้ามาเร็วขึ้น รอยนั้นลึกและแรงขึ้น ส่งเสียงคำรามดุดันมากขึ้น<br />
ญาณินกับสุคนธรสยังสวด<br />
"สัพเพ สัตตา สุขิตา โหนตุ นิททุกขา อะเวรา อัพยาปัชฌา สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ"<br />
อยู่ๆมีเสียงสวดของกรรณาดังเสริมเข้ามาอีก<br />
กรรณานอนดิ้นทรมาน แต่ปากขมุบขมิบสวดแผ่เมตตา ก้องฟ้าพนมมือไหวสารทิศ<br />
"ก๊องสวดมนต์ไม่เป็น แต่ถ้าชีวิตนี้ก๊องพอจะมีบุญกุศลอะไรกับเขาบ้าง ก๊องขออุทิศให้กับภูติผีวิญญาณที่นี่ทั้งหมด ขอให้รับผลบุญของก๊อง แล้วไปสู่ที่ชอบๆด้วยเถอะ"<br />
<br />
ผีลาภยังเคลื่อนที่เข้าไปใกล้ญาณิน จนใกล้ถึงที่สุด แต่แล้วรอยนั้นก็หยุดกึก ชะงัก พวกญาณินยังคงสวดแผ่เมตตาต่อไป เสาน้ำเกลือที่รัดสุคนธรสอย่างแน่นหนาก็คลายออก ร่องรอยมือที่ร่างหายญาณินก็จางหายไป เสียงเด็กหายไป กรรณาดีขึ้น กรรัมภาดึงมือออกมาได้<br />
ประตูห้องเก็บศพเปิดออก พวกผีที่รุมกอดเนตรสิตางศุ์ไว้คล้ายมือออก เธอรีบแหวกตัวออกมา ทั้งกลัว ทั้งแปลกใจ ผีนายลาภตรงหน้าญาณินอ่อนแรงลง เพราะได้รับกระแสบุญ นายลาภปล่อยมือจากมีดที่ถือ อ่อนแรง คุกเข่า<br />
<br />
"พวกแกทำอะไรชั้น"<br />
"บุญกุศลใดๆที่พวกเราบำเพ็ญมาด้วยกาย วาจา จิต ตั้งแต่เล็กจนปัจจุบัน เราขออุทิศให้กับพวกท่านทั้งหลาย เป็นผู้มีส่วนร่วม ขอให้พวกท่านจงอนุโมทนาบุญกับเรา แล้วไปเกิดดีถึงสุขเสีย"<br />
ฉับพลัน เสาน้ำเกลือที่รายล้อมสุคนธรสก็ล้มตึงๆๆๆ เหล่าวิญญาณได้รับการปลดปล่อย ล่องลอยหายไป ก้องฟ้าประคองกรรณากับกรรัมภากลับออกมา<br />
"ชั้น..ชั้นเกลียดพวกแก ชั้นไปจากที่นี่ไม่ได้ ถ้าพวกแกยังมีชีวิตอยู่"<br />
สุคนธรสถาม <br />
"มีใครบังคับให้คุณมาทำร้ายพวกเราใช่มั้ย"<br />
"ชั้นไม่รู้ แต่มันเหมือนกับว่า ถ้าพวกแกไม่ตาย ชั้นจะไม่มีวันไปไหนได้"<br />
"คุณไปได้ คุณแค่หยุดความอาฆาต อย่าให้ความแค้นใดๆมาเป็นบ่วงผูกมัดตัวคุณเอง แค่คุณตั้งจิตให้มั่นถึงที่ๆคุณอยากไป ไม่มีอะไรที่คุณทำไม่ได้"<br />
"พวกเราจะช่วยนำทางให้คุณเอง"<br />
ทุกคนเห็นว่าเนตรสิตางศุ์กลับมา<br />
"พี่เนตร" โกลเดนเบบี๋เรียก<br />
"เรารู้ว่าคุณไม่ได้อยากทำอย่างนี้ ไปเถอะค่ะ พวกเราไม่มีใครโกรธแค้นคุณ เราอโหสิกรรมให้"<br />
พวก 5สาวตั้งจิตแผ่เมตตา วิญญาณนายลาภสงบลง จากเกรี้ยวกราด ก็สงบขึ้น พื้นตรงหน้าหมุนๆๆ เหมือนน้ำวน แล้วร่างสีแดง 4 ร่าง ผุดขึ้นจากพื้นมาพานายลาภ หายลงไปในพื้นนั้น แล้วพื้นกลับคืนปกติ พวก5สาวหันมาด้วยความห่วงกัน<br />
"ยัยเนตร!" ญาณินเรียก<br />
"ชั้นไม่เป็นไร ยังไหว แล้วพวกแกเป็นไงบ้าง"<br />
กรรณาบอก <br />
"เกือบตาย"<br />
"รีบไปเถอะ ชั้นอยากไปทำบุญให้กับดวงวิญญาณที่เสียชีวิตที่นี่ ชั้นเห็นทุกอย่าง ทุกเหตุการณ์ ชั้นสงสารพวกเขา" กรรัมภาบอก<br />
สุคนธรสบอก <br />
"ไม่น่าเชื่อว่ายัยคุณหนูเบรนด์เนมจะชวนทำบุญ"<br />
พวก 5 สาวหัวเราะกัน กำลังจะออกไป แต่พอหันมา ต้องผงะ เพราะเบญจา สมคิดยืนอยู่<br />
ทุกคนระวังตัวทันที<br />
"นึกว่าพวกชั้นจะไม่ต้องออกแรงซะแล้ว" สมคิดบอก<br />
ทันใด จิตของเบญจามาปรากฏแว่บที่ด้านหลังของพวก5สาว เบญจาใช้ฝ่ามือทั้ง 2 กุมศีรษะของสุคนธรส เบญจาท่องอาคม<br />
สุคนธรสกับญาณินโดนอาคม ตาเหลือก ตัวสั่น แล้วก็ร่วงหมดสติลงไปกับพื้น คนอื่นที่เหลือต่างตกใจ จิตเบญจายิ้ม แล้วกลับเข้าร่าง<br />
"อุ๊บ แม่หมอประจำกลุ่มน็อกซะแล้ว พวกเธอจะทำยังไง" สมคิดว่า<br />
โกลเดนเบบี๋ตกใจ ผงะ หายตัวไป พวก3สาวที่เหลือหน้าซีด<br />
<br />
ติณห์ที่นั่งสมาธิหลับตาอยู่ จิตของติณห์เดินมาในความเวิ้งว้าง ว่างเปล่า ขาวโพลน ตามหาใครบางคน แล้วที่สุดปลายทางอีกด้าน มีใครบางคนนั่งสมาธิอยู่ ก็คือ กำนันพงษ์<br />
"กำนันพงษ์"<br />
กำนันพงษ์พูดตัดบท เพราะรู้อยู่แล้วว่าติณห์มาด้วยจุดประสงค์อะไร<br />
"ชั้นช่วยอะไรไม่ได้"<br />
"ไม่จริง ทำไม คุณเป็นถึงกำนันพงษ์ อดีตผู้ที่เชี่ยวชาญคาถาอาคมยิ่งกว่าหมอสมคิด คุณต้องพอมีวิธีที่จะช่วยผมตามหาพวกคุณณินได้ แล้วที่ผมสามารถมาเจอคุณได้อย่างนี้ ส่วนหนึ่งต้องเป็นเพราะคุณก็อยากเจอผมด้วย ใช่มั้ย"<br />
"คุณเข้าใจถูกแล้ว แต่ชั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี ชั้นรู้เท่าที่ชั้นควรรู้"<br />
"คุณต้องรู้อะไรมากกว่าผม ต้องชี้แนะอะไรผมได้ คุณณินกับเพื่อนกำลังมีอันตราย ถ้าไม่มีห้าสาวซิกส์เซนส์ก็จะไม่มีใครต่อกรกับหมอสมคิดและเบญจาได้ คุณต้องช่วยผม ไม่มีใครที่ผมจะพึ่งได้แล้วนอกจากคุณ"<br />
"เหตุครั้งนี้มืดสนิท ไร้แสงสว่างใดๆที่จะส่องให้เห็นปลายทาง"<br />
"หมายความว่ายังไง"<br />
"ปล่อยวาง เข้าถึงความว่าง อย่าเอาใจไปผูกติดและยึดเหนี่ยว ไม่มีอยู่ ไม่มีตาย ไม่มีสิ่งใดเป็นจริง"<br />
"ทำไม จะเกิดอะไรร้ายแรงกับคุณณินเหรอ ไม่ ผมจะปล่อยวางได้อย่างไร ผมจะช่วยคุณณินให้ได้ ต่อให้ต้องตาย ไม่มีแสงสว่างอะไร ผมก็จะทำ คุณเข้าใจมั้ย"<br />
"ตราบใดที่คุณยังเห็นเงาตัวเองในกระจก คุณยังไม่เข้าใจ"<br />
ติณห์ชักหงุดหงิด<br />
"อะไร เห็นเงาแล้วทำไม ช่วยพูดให้มันชัดเจนไปเลยได้มั้ย"<br />
"สิ่งที่ชั้นรู้ ชั้นพูดชัดเจนแล้ว ที่เหลือ อยู่ที่คุณจะมองเห็นมันได้ทะลุปรุโปร่งแค่ไหน"<br />
กำนันพงษ์หายไป<br />
"เดี๋ยว..ผมไม่เข้าใจ กำนันพงษ์..กำนันพงษ์"<br />
ติณห์ลืมตาตื่นขึ้น ผงะ อรวรรณที่รออยู่แล้วรีบเข้ามาถาม<br />
"เป็นไงบ้างคะคุณติณห์ ได้เรื่องอะไรบ้างมั้ย"<br />
<br />
ติณห์หน้าเครียด หงุดหงิด ไม่มีคำตอบ<br />
รถของพงอินทร์จอดเอี๊ยด พงอินทร์กับจุนจีรีบพุ่งเข้ามาที่บริษัท<br />
<br />
"พวกเราไปติดต่อขอดูภาพซีซีทีวีของตำรวจมา รู้มั้ยว่าเป็นไง" พงอินทร์ว่า<br />
จุนจีสวน<br />
"กล้องซีซีทีวีตั้งแต่หน้าบริษัท ไปจนถนนใหญ่ ทุกสี่แยก ใช้งานไม่ได้ มีกล้อง แต่เจ๊ง"<br />
ไตรรัตน์บอก<br />
"มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรือความบกพร่องของระบบจราจร แต่เป็นเพราะใครบางคนจงใจทำให้กล้องใช้งานไม่ได้"<br />
"จะได้ไม่มีใครแกะรอยตามไป" พงอินทร์บอก<br />
"คนที่ทำอย่างนี้ได้ มีคนเดียวคือเบญจา" ติณห์บอก<br />
"เท่ากับว่า คุณสุพิชชาร่วมมือกับแม่หมอเบญจาจับตัวพวกคุณหนูไป... โธ่ คุณหนู"<br />
ไตรรัตน์ใจคอไม่ดี หันมาที่ติณห์<br />
"หรือมันจะจริงอย่างที่กำนันพงษ์บอกกับนาย สถานการณ์นี้มืดสนิท ไม่มีแสงสว่าง ให้พวกเราปล่อยวางซะ"<br />
จุนจี พงอินทร์โพล่ง <br />
"เว! / อะไรนะ!"<br />
"ชั้นไม่รู้ว่าทำไมกำนันพงษ์ถึงพูดอย่างนั้น แต่ชั้นจะไม่ทอดทิ้งพวกห้าสาวเด็ดขาด ต่อให้รู้แน่ว่าต้องแพ้ ชั้นก็ยอม ดีกว่าต้องมีชีวิตอยู่ในสังคมที่ถูกครอบงำด้วยพ่อมดหมอผี ตายเพื่อปกป้องความดี ดีกว่ามีชีวิตอยู่ด้วยการสูบเลือดเนื้อเพื่อนมนุษย์เหมือนพวกมัน"<br />
ทุกคนเห็นด้วยกับติณห์ ฮึกเหิม ไม่ย่อท้อ<br />
"ใช่ อย่าเพิ่งหมดหวัง" พงอินทร์บอก<br />
"งั้น..ป้าจะไปโทรหาคุณณัฐเดช ว่าเค้นคำตอบจากคุณสุพิชชาได้หรือยัง"<br />
อรวรรณกำลังจะวิ่งไป อยู่ๆโกลเดนเบบี๋ก็พุ่งเข้ามาราวผีพุ่งไต้ เบรกไม่อยู่ ชนข้าวของบริเวณนั้นล้มคะมำ แล้วรีบโงหัวขึ้นมา<br />
"ช่วยด้วย! พวกเจ๊ๆกำลังจะตายแล้ว รีบไปช่วยเร็ว"<br />
ทุกคนผงะ ตกใจ ช็อก<br />
<br />
สุพิชชาผลักวรวรรธออกเต็มแรง จนหมอล้มคะมำไป<br />
"เจ็บใช่มั้ย..อดทนหน่อยนะ หมอยังต้องเจ็บกว่านี้อีก ตอนที่ไม่มีผู้หญิงชื่อเนตรสิตางศุ์อยู่ในโลกนี้แล้ว"<br />
ณัฐเดชถาม<br />
"พีช...นี่คือคุณจริงๆเหรอ"<br />
สุพิชชาหันมาที่ณัฐเดช แล้วทำตัวอ่อนแอ<br />
"พี่ณัฐ..หมอจะฆ่าพีช พีชเจ็บระบมไปทั้งตัวแล้ว ฮือๆๆ"<br />
แต่ณัฐเดชจับสองแขน<br />
"น้องสาวผมอยู่ไหน"<br />
สุพิชชายิ้ม ลอยหน้าลอยตา<br />
"พีชไม่รู้จริงๆค่ะพี่ณัฐ"<br />
"บอกผมมา ไม่งั้นผมจะ..."<br />
"พี่ณัฐจะฆ่าพีชเหรอคะ พี่ณัฐจะใจร้ายกับพีชเหมือนหมอเหรอคะ"<br />
ณัฐเดชทั้งเจ็บปวด ทั้งขยะแขยง ผลักสุพิชชาออก แล้วเครียดกุมขมับ<br />
"คุณมัน"<br />
มือถือของวรวรรธดัง เขาหยิบมารับสาย<br />
"ว่าไง..จริงเหรอ ที่ไหน ได้ ผมจะรีบตามไป"<br />
ทันทีที่วางสาย รีบบอกณัฐเดช<br />
"ติณห์รู้ที่อยู่ของพวกสาวๆแล้ว"<br />
สุพิชชาอึ้ง วรวรรธรีบวิ่งแยกไปที่รถ<br />
"พี่ณัฐ"<br />
ณัฐเดชตัดใจจากสุพิชชาก่อน แล้วรีบตามไปที่รถทันที ทั้งสองโดดขึ้นรถ แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว <br />
สุพิชชามองตาม แค้น ไม่ยอม<br />
<br />
"ไม่จริง ไม่ หมอจะตามไปช่วยยัยเนตรไม่ได้..ชั้นไม่ยอม"<br />
บริเวณโกดังร้างเก็บของหลังโรงพยาบาลร้าง ทุกคนโดนมัดหลังชนกันไว้ด้วยกัน ญาณินกับสุคนธรสไม่มีสติ ก้องฟ้า กรรณา พยายามดิ้นๆๆ เนตรสิตางศุ์ กรรัมภาพยายามช่วยกัน จนกรรัมภาหลุดมาได้ แล้วรีบแกะให้คนอื่นๆ<br />
<br />
"ยัยเจ๊ กะรสท่าจะแย่แล้วละ" กรรัมภาบอก<br />
"แล้วเราจะทำอะไรได้" เนตรสิตางศุ์ว่า<br />
"พวกพี่ทุกคนก็มีพลังของพวกพี่ไม่ใช่เหรอ"<br />
"ทำให้ดีที่สุด เท่าที่เราสามคนจะทำได้ก็แล้วกัน" กรรณาบอก<br />
สามสาวล้อมวง จับมือสุคนธรสและญาณินเพื่อถ่ายเทพลังไปเยียวยาเพื่อน ก้องฟ้านั่งพนมมืออยู่ด้านหนึ่ง<br />
"ผมทำอะไรไม่ได้ ผมสวดมนตร์ให้นะ"<br />
ก้องฟ้าหลับตา สวดมนตร์ข้างหลังสาวๆ เกิดแสงสว่างสีขาวถ่ายเทจากฝ่ามือไปสู่ญาณินและสุคนธรส สีหน้าทั้งคู่ค่อยๆดีขึ้น แล้วลืมตาขึ้น<br />
ทันใด เบญจาก้าวเข้ามายืนดูอย่างอึ้งๆ สมคิดก้าวเข้ามา แล้ววางมือบนบ่าเบญจา<br />
"อย่าดูเฉยๆสิ ลูกรักของพ่อ"<br />
สมคิดจ้องหน้า ดุ เบญจาพยักหน้ารับ แล้ววาดมือไป<br />
ทันใด กลุ่มวิญญาณสัมภเวสีร้ายพุ่งเข้ามา โฉบเข้าไปที่พวกห้าสาว ปั่นป่วนการช่วยเหลือญาณินกับสุคนธรส แล้วในที่สุดทั้ง5สาวต่างก็ถูกกระแทกให้ต้องผละแยกออกจากกัน มือที่จับกันไว้ก็หลุดออกหมด<br />
"สมแล้วที่เกิดวันเดือนปีและเวลาเดียวกัน สามารถถ่ายเทพลังเยียวยากันและกันได้ น่าทึ่งกับความสามารถของพวกเธอจริงๆ"<br />
"ชั้นอยากจะคุยรื้อฟื้นความหลังกับพวกเธอหน่อย อดีตที่พวกเธอทำกับชั้นเอาไว้อย่างเจ็บแสบ ชั้นจะบอกว่า..ชั้นไม่เคยลืม" สมคิดว่า<br />
กรรัมภาบอก <br />
"ที่แกส่งเบญจาเข้ามาหาญาณิน ..เพื่อล้างแค้น"<br />
"อย่าสำคัญตัวผิด พวกแกมันก็แค่หมากตัวนึง ที่จะต้องถูกกำจัดออก เพื่อให้เป้าหมายที่ชั้นต้องการบรรลุผล สมคิดอีสคัมมิ่งแบ็ก ชั้นจะกลับมาเป็นท่านอาจารย์สมคิดผู้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง และมันต้องมากกว่าเดิม เพราะชั้นมีเบญจา คนเดียวที่มีทุกอย่างเหนือกว่าพวกแกทั้งห้ารวมกัน เบญจาจะช่วยให้ชั้นควบคุมประเทศนี้ได้อย่างเบ็ดเสร็จ"<br />
กรรณาบอก <br />
"คิดจะควบคุมประเทศเลยเหรอ..ฝันหรือเปล่า"<br />
"ถ้าพวกแกติดตามข่าวบ้าง จะรู้ว่าช่วงที่ผ่านมา มีการเปลี่ยนผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ ทั้งบริษัทผู้นำด้านธุรกิจอาหาร หรือบริษัทข้ามชาติด้านไอที" กรกฎว่า<br />
ญาณินบอก <br />
"ที่เคยมีข่าว ผู้บริหารป่วยหนักกระทันหัน หรือคดีพยายามฆ่าตัวตายหมู่คาห้องประชุม ก็เป็นฝีมือ..."<br />
"ลองคิดสิ..ว่าคนที่ขึ้นไปบริหารแทนคนที่ตายไปเป็นลูกศิษย์ใคร หึๆ คนสมัยนี้ไม่มีใครเล่นกันในกรอบแล้ว ความโลภ อยากได้ทางลัดไปสู่ลาภยศสรรเสริญให้เร็วกว่า มากกว่าคนอื่นนี่แหละ ที่จะทำให้ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของชั้น เพราะใครที่อยากสมหวัง ก็จะต้องคลานเข้ามาให้ชั้นดลบรรดาลให้..และเมื่อพวกมันสมหวัง ก็จะไม่มีใครกล้าขัดใจชั้น เพราะพวกมันรู้ดี ว่าชั้นทำอะไรได้บ้าง"<br />
เบญจาพูดเสียงเศร้าๆ<br />
"พรุ่งนี้...จะมีข่าวใหญ่ระดับประเทศ"<br />
พวกห้าสาวตะลึง<br />
"ทำไม..พวกแกจะทำอะไร..หา" ญาณินถาม <br />
พวกสมคิดหัวเราะ ไม่ตอบ<br />
<br />
ติณห์ จุนจี ไตรรัตน์ พงอินทร์เข้ามายืนที่ด้านหน้าโรงพยาบาลร้าง<br />
โกลเดนเบบี๋บอก <br />
"ที่นี่แหละ มันจับแฟนพวกพี่ๆมาขังไว้ข้างใน"<br />
ทุกคนมองบรรยากาศอย่างตะลึง จุนจีรีบนัดแนะบัญชาการ<br />
"ชั้นจะเข้าไปก่อกวนข้างหน้า เพื่อล่อให้พวกมันมารุม แล้วพวกนายแอบอยู่ก่อน จากนั้น..."<br />
"เดี๋ยวๆๆ ยูมาออกคำสั่ง วางแผนการงั้นงี้..ยูเป็นหัวหน้าทีมตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอเป็นแฟนเจ๊ญาณิน ไอคือเขยคนโตของบริษัทซิกส์เซนส์" ติณห์บอก<br />
"เดี๋ยวๆๆเขยคนโต ชั้นจ้ะ ชั้นแต่งงานเป็นคนแรก" ไตรรัตน์บอก<br />
"ชั้นเคยเข้าอบรมหลักสูตรพิเศษทางทหารตอนที่เล่นหนัง ชั้นมีประสบการณ์มากกว่าพวกนาย ถ้าอยากรอดต้องฟังชั้น... นายไปทางนั้น นายไปทางนั้น"<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 19 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-7807740711662192952013-11-17T10:47:00.000+07:002013-11-17T10:47:00.041+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 18/2 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 18/2 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi5u0v3dwCwxQDzo2LveYgzIF8Srci-pg7OSxp1kbnt2vHNAOUeXwDlcFnvzE2-hML9FRDTG6jwXS63b4BNTG_vP0Po52gacZt4qVIA-VUWscqve6Higm4WgzWcau6YFQ30uIl3vc6uq-P/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi5u0v3dwCwxQDzo2LveYgzIF8Srci-pg7OSxp1kbnt2vHNAOUeXwDlcFnvzE2-hML9FRDTG6jwXS63b4BNTG_vP0Po52gacZt4qVIA-VUWscqve6Higm4WgzWcau6YFQ30uIl3vc6uq-P/s320/16.jpg" /></a></div>“เราพอจะเข้าใจพวกนายเจ้าที่ที่เคยอยู่ที่นี่ ก็รูปร่างหน้าตายังงี้ช้ะ”<br />
ทุกคนพยักหน้า<br />
“ไม่แปลกเทพอารักษ์ที่บำเพ็ญบุญมาได้มากระดับหนึ่งจะมีกายทิพย์เนี่ยคือกายทิพย์ ที่เรียกให้เข้าใจง่ายๆว่าคุณลักษณะของรูปร่างหน้าตาอันประเสริฐสุดยอด”<br />
สุคนธรสอึ้งๆ<br />
<a name='more'></a><br />
“รูปร่างหน้าตาอันประเสริฐสุดยอด”<br />
เจ้าที่ยิ้ม<br />
“ถั่วต้ม”<br />
<br />
ทุกคนมองเจ้าที่หัวจรดเท้าเจ้าที่พรีเซ็นตัวเองอย่างมั่นใจว่าเป็นเทพบุตรทุกคนทึ่ง<br />
บริษัทซิกส์เซ้นส์ มีงานปาร์ตี้เล็กๆ ห้าสาวกลับมา อรวรรณกับพวกผู้ชายห้าคน คือ ติณห์ ไตรรัตน์วรวรรธ ก้องฟ้ากำลังตีจังหวะจากหม้อ ถาด กระถาง ร้องเพลงให้อรวรรณและณัฐเดชเต้นคู่กัน บรรยากาศสนุกสนาน อรวรรณเป็นดาวเด่นท่ามกลางหนุ่มๆ<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>“คุณหนูมาค่ะๆ มาสนุกกัน”<br />
ญาณิน สุคนธรส เนตรกำลังจะเข้าไปร่วมด้วย แต่ต้องชะงัก เพราะเห็นกรรณากับกรรัมภาต่างหามุมลงนั่งของตัวเอง<br />
“ยัยกรรณ แก้มจะนั่งทำไม ลุกๆ”ญาณินรีบบอก<br />
“ตั้งแต่เปิดบริษัทมาเราก็ทำแต่คดี เจอผีมาทุกรูปแบบ เราไม่ได้ฉลองกันอย่างนี้นานมากเพราะฉะนั้น วันนี้ต้องสนุกสุดเหวี่ยงไปเลย”สุคนธรสบอก<br />
“เออๆ ก็ได้”<br />
กรรณากับกรรัมภายอมลุกขึ้นมา<br />
“ดีมาก วันนี้พวกเราห้าคน จะเต้นให้ลืมผู้ชายไปเลย..เย้” เนตรสิตางศุ์ตะโกน<br />
แต่ไม่มีใครเย้ด้วยกับเนตรสิตางศุ์ บรรยากาศตึงไป<br />
“ฉันหมายถึงผู้ชายไม่สำคัญเลยเพื่อนต่างหาก คือที่สุดเย้”<br />
สุคนธรสห้าม<br />
“เนตร หยุดเถอะ”<br />
กรรณาฝืนยิ้ม ทำตัวปกติ ไม่ได้แคร์อะไร<br />
“เฮ้ย พวกแกสนุกกันไปดิฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยทำไมคิดว่าฉันจะเสียใจที่นายพงอินทร์หนีไปเข้าป่าหรือไงไร้สาระ”<br />
ก้องเบ้หน้าเบ้หน้า<br />
“หรา...”<br />
“เออ”<br />
“แล้วถ้าพี่โจ้มีแฟนใหม่...ไร้สาระป่ะ” ก้องฟ้าแหย่<br />
“ไร้สาระมาก...มาๆสนุกกัน”กรรณากระโดดโลดเต้นสุดเหวี่ยง “วู้วมันส์ที่สุดเลย”<br />
ทุกคนงงวรวรรธกระซิบกับติณห์และไตรรัตน์<br />
“เขารู้ตัวมั้ยว่าไม่มีเพลงอ่ะ”<br />
ญาณิน สุคนธรส เนตรยังคงห่วงกรรัมภาญาณินหันมาถาม<br />
“ยัยแก้ม แล้วแก...โอเคมั้ย”<br />
กรรัมภาฝืนยิ้ม<br />
“โอเคสิสบายจะตาย”<br />
“เยี่ยมเลย”ไตรรัตน์ตะโกน “งั้นคุณแก้มครับ เพลงนี้พวกเราขอจัดให้คุณ”<br />
เพลงขึ้น เป็นเพลงตื๊ดของจุนจี<br />
“ไม่มีปาร์คจุนจี แต่เรามี ปาร์คไตร” ไตรรัตน์ร้องลิปซิ้ง ทำท่าเลียนแบบจุนจี<br />
“ขอเสียงกรี๊ดให้ปาร์คอุนจิหน่อยคร้าบ”<br />
ติณห์ดึงคนอื่นๆมาประกอบร่างเป็นด๊านเซอร์จุนจีขนาบรอบไตรรัตน์พวกผู้ชายร้องเต้นกันอย่างสนุกสนานกรรัมภายืนผงะญาณินตะโกนขึ้น<br />
“พอหยุดร้อง...หยุด”<br />
เนตรสิตางศุ์ต้องวิ่งไปกดหยุดเพลงที่เล่นอยู่ ทุกอย่างจึงหยุดบรรยากาศเงียบสงบลงไปทันทีกรรัมภาเหลือจะทน น้ำตาไหล หันหน้าหนี แล้วเดินแยกกลับเข้าไปในบ้าน<br />
“ยัยแก้ม”<br />
ญาณิน สุคนธรส เนตรหันไปจ้องพวกผู้ชายไตรรัตน์กับติณห์ต่างชี้โบ้ยกันและกัน คนที่ไม่เกี่ยวก็ผละออกห่าง โกลเดนเบบี๋รีบบอก<br />
“รีบตามไปดูพี่แก้มเร็วๆเข้าเถอะ เดี๋ยวคิดสั้นทำอะไรโง่ๆขึ้นมาจะยุ่ง”<br />
พวกญาณินรีบตามไปเจ้าที่มองเหตุการณ์อยู่ งงๆก้องฟ้าหันมาบอก<br />
“ไม่ต้องงงหรอกลุงยามคนอกหักก็งี้แล้วนี่หายหน้าไปนานเลยนะ ผมนึกว่าลุงตายไปแล้วซะอีก”<br />
“ใครตาย นายน่ะสิจะตาย นายเจ๋งเหรอ อยากจะไฝ้ว์ชันช้ะรู้ไหมว่าใครใหญ่ แถวนี้น่ะใครใหญ่” เจ้าที่ผลักอก<br />
ก้องฟ้าไหว้ท่วมหัว<br />
“กลัวแล้วค้าบ...ลูกเพ่”<br />
“แล้วไป”<br />
“ก๊อง...คุยกับใครอ่ะ” อรวรรณถามงงๆ<br />
“กับลุงยามไง”<br />
อรวรรณสยอง ถอยไปรวมกับพวกผู้ชาย<br />
“พวกคุณๆไม่น่าจะไปสะกิดจุดอ่อนคุณแก้มเลย น่าจะช่วยๆกันกลบฝังให้เค้าลืมๆไปซะ”<br />
วรวรรธขัดขึ้น<br />
“การเอาสิ่งอื่นมาบดบังอำพรางอาการจริงจะทำให้แผลอักเสบกลัดหนองนะครับ หมอที่ดี ควรจะผ่าเอาหนองออก แล้วทำความสะอาดแผลซะ”<br />
ไตรรัตน์เสริม<br />
“ใช่...เก็บอยู่คนเดียวไม่ระบายออกมา ก็เหมือนท้องผูก เป็นอันตรายแก่สุขภาพ พวกเราทำหน้าที่เป็นยาถ่ายไงครับถ่ายแบบสวนลำไส้ ล้างพิษไปเลย”<br />
อรวรรณเบ้หน้า<br />
“อึ๋ย...”<br />
“โป้งหรือก้อย จะได้รู้กันไปเลย” ติณห์บอกอย่างมั่นใจ<br />
วรวรรธกับไตรรัตน์ถามพร้อมกัน<br />
“หัวหรือก้อย”<br />
ติณห์ยิ้มๆ<br />
“ตามนั้น...”<br />
สามสาวตามเข้ามาด้านใน เห็นกรรัมภายืนสงบสติอารมณ์หันหลังให้ทุกคนอยู่<br />
“ยัยแก้ม”ญาณินเป็นห่วง<br />
“ฉันไม่เป็นไรฉันโอเค”<br />
ญาณินรู้ว่ากรรัมภาไม่ไหว เข้าไปกอดปลอบ<br />
“แก้ม...แกยังมีพวกฉันนะ”<br />
กรรัมภากอดตอบ<br />
“มันยากมากเลยแก มันยากที่สุดเลยมองไปทางไหนก็มีรูปเขา มีเพลงเขา ใครๆก็พูดถึงเขาแล้วฉันจะลืมเขาได้ยังไง”<br />
“ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม อยู่กับมัน ให้มันเป็นเรื่องดีๆในชีวิตของแก” สุคนธรสแนะ<br />
“เรื่องดีๆทำไมถึงทำฉันเจ็บได้ขนาดนี้”<br />
กรรณาเดินเข้ามาท้ายสุด ไม่ได้พูดอะไร เข้าไปกอดด้วยอีกคน<br />
“แกไม่ได้เจ็บคนเดียวนะ”<br />
เนตรสิตางศุ์ปลอบ<br />
“ยัยแก้มแกเจ็บพวกชั้นก็เจ็บนะ”<br />
ทุกคนกอดปลอบเพื่อน แต่แล้วอยู่ๆณัฐเดชวิ่งเข้ามา<br />
“ยัยแก้ม...มาดูทีวีเร็ว”<br />
ทุกคนวิ่งตามเข้ามาสมทบดูทีวีณัฐเดชและห้าสาวรีบเปิดทีวีดูในทีวี นักข่าวบันเทิงกำลังรายงาน ที่บริเวณหน้าสตูดิโออัดรายการ ท่ามกลางบรรดาแฟนคลับเกาหลีที่ต่างก็ร้องไห้กันจ้าละหวั่นที่จุนจีหายตัวไป บางคนก็วุ่นกับการโทรศัพท์<br />
“เมื่อวานนี้เหตุเกิดขณะที่กำลังรออัดรายการรันนิ่งแมนอยู่จุนจีมาถึงสตูดิโอตามนัดหมายค่ะแต่พอถึงเวลาอัดรายการทีมงานรายการกลับไม่มีใครเห็นจุนจีอีกเลยเรียกว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหน ก็ไม่ทราบส่วนต้นสังกัดของเขา ยังปฏิเสธที่จะให้ข่าวเรื่องนี้”<br />
ณัฐเดชพูดขึ้น<br />
“ส่วนข่าวลือของบรรดาแฟนคลับที่ส่งต่อมาทางสายตำรวจเขาเป็นห่วงกลัวว่าจุนจีจะมีปัญหากับมาเฟียท้องถิ่น จนถูกอุ้มเอาตัวไป”<br />
กรรัมภาอึ้งวรวรรธปลอบ<br />
“แต่อย่าเพิ่งคิดมากนะครับ เรื่องจริงจะเป็นอย่างไร เดี๋ยวคงมีข่าวออก”<br />
“จุนจีหายตัวไปไปไหนเกิดอะไรขึ้นกับจุนจีฉันจะไปเกาหลี” กรรัมภาจะวิ่งไป แล้วชะงัก “ไม่ๆ ฉันต้องจบฉันไม่ไป”<br />
ญาณินเห็นด้วย<br />
“ดีแล้วแก้ม ใจเย็นๆ มีสติ ค่อยๆคิด”<br />
“ใช่ ใครจะอยู่จะตาย ฉันก็ไม่แคร์ไม่แคร์เลยสักนิดเดียว”กรรัมภาพูดไปร้องไห้ไป<br />
ทันใดนั้นมือถือของกรรัมภาดังขึ้น เธอหยิบมารับโดยไม่ได้ดูเบอร์<br />
“ฮัลโหล”<br />
แล้วกรรัมภาก็ตะลึง อึ้ง ตาโต ช็อก<br />
“จุนจี”<br />
<br />
ทุกคนอึ้ง<br />
จุนจีพูดโทรศัพท์อยู่ในรถแท็กซี่ <br />
“คุณแก้ม..ผมกลับมาแล้วผมกลับมาหาคุณแล้วคุณแก้ม”<br />
กรรัมภาถามอย่างร้อนใจ<br />
“จุนจีคุณพูดเล่นใช่มั้ย”<br />
“ผมพูดจริง ตอนนี้ผมอยู่เมืองไทยแล้ว กำลังนั่งแท็กซี่ไปหาคุณคุณอยู่บริษัทใช่มั้ยตอนนี้”<br />
“คุณจะมาที่นี่ไม่อย่ามาฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอย่ามา”<br />
“ทำไม”<br />
“ถ้าฉันต้องล่ำลาคุณอีกครั้งเห็นคุณจากไปอีกเป็นครั้งที่สองฉันไม่ไหว”<br />
“ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้วผมทิ้งทุกอย่างเพื่อคุณชีวิตผม ถูกคนอื่นกำหนดให้ทำนั่นทำนี่มา ตลอดแต่ครั้งนี้ผมจะขอกำหนดชีวิตตัวเองผมทิ้งทุกอย่างในวงการบันเทิงเพื่อมาอยู่กับคุณที่เมืองไทยคุณแก้ม... ผมรักคุณ”<br />
จุนจีวางสาย ยิ้มอย่างมีความสุขมากๆ<br />
“พี่ครับไปให้เร็วที่สุดเลยนะครับผมคิดถึงแฟนใจจะขาดแล้วครับ”<br />
กรรัมภาถือสายฟังนิ่ง ไม่อยากเชื่อหู ช็อกๆ<br />
“คุณบอกว่า รักฉัน...คุณบอกว่ารักฉันทำไม”<br />
เพื่อนๆรีบเข้ามาด้วยความเป็นห่วงกรรัมภากรี๊ด<br />
“อ๊ายๆ”<br />
เนตรสิตางศุ์ตกใจ<br />
“ยัยแก้มบ้าไปแล้ว”<br />
กรรัมภาละล่ำละลักบอก<br />
“จุนจีจะทิ้งทุกอย่างเพื่อฉันเขา-รัก-ฉันแบบนี้มันไม่ใช่รักธรรมดาๆนะ แต่แบบนี้ต้องโคตรรักเลยแหละ อ๊ายๆ”<br />
ญาณินงงๆ<br />
“นี่แกดีใจหรือเสียใจ”<br />
“ดีใจสิ แฟนฉันกลับมาแล้ว และเขาเลือกฉันโดยที่ฉันไม่ได้แย่งเขามาจากแฟนๆนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อการยื้อเลย ฉันอยู่ของฉันเงียบๆ ไม่มีปากเสียง จริงมั้ย”<br />
ทุกคนดีใจไปกับกรรัมภาหมด<br />
“จริงที่สุด...อ๊ายๆ”<br />
พวกผู้ชายอุดหูทุกคนยินดีกับกรรัมภากรรณายินดีด้วย แต่แล้วก็หน้าสลดลงไปติณห์สังเกตเห็นหน้ากรรณา รีบสะกิดญาณิน<br />
“คุณณิน”<br />
<br />
กรรณาเดินแยกออกมามุมหนึ่ง กรรัมภาตามมา<br />
“กรรณ...ฉัน...ขอโทษ”<br />
“เรื่องอะไร”<br />
“ฉันดีใจมากเกินไป ฉันลืมไปว่าแก...”<br />
กรรณาสวน<br />
“เฮ้ย ฉันไม่ได้เป็นอะไรฉันเห็นแกดีใจ ฉันก็ดีใจด้วยจะมาขอทงขอโทษอะไร”<br />
“แล้วแกเดินหนีมาทำไม”<br />
“ฉัน...จะไปเข้าห้องน้ำ” กรรณาเห็นเพื่อนๆทุกคนตามเข้ามาหมด “เฮ้ย นี่พวกแกนอยด์นะเนี่ย คนปวดฉี่เฉยๆ ไปๆ”<br />
ทันใด ก้องฟ้าโวยวายดังมาจากด้านนอก<br />
“ช่วยด้วยๆ”<br />
“ก๊อง”กรรณาตกใจ<br />
ทุกคนรีบออกไป<br />
<br />
ก้องฟ้าถูกชายฉกรรจ์แปลกหน้าจับตัวล็อกเอาไว้ ที่บริเวณหน้าบ้าน โดยมีสมุนล่ำอีกสามคนยืนกันไม่ให้พวกผู้ชายเข้าถึงตัวก้องฟ้าเอาไว้ พงอินทร์คือหัวหน้าของพวกชายฉกรรจ์นั่งรถเข็นที่บังคับด้วยรีโมท แต่งตัวด้วยเสื้อโค้ท สวมหมวก แว่น อำพรางใบหน้า ติณห์ ไตรรัตน์ วรวรรธ ณัฐเดชพยายามหว่านล้อมจะเอาตัวก้องฟ้าคืนมาให้ได้<br />
“พวกแกต้องการอะไร บอกมาดีๆ อย่าใช้กำลัง...ที่นี่มีตำรวจสารวัตรอยู่นะ” ติณห์ขู่ๆ<br />
เจ้าที่ท้าทาย<br />
“แน่จริงพวกเอ็งเข้ามาในบ้านสิเว้ย ข้าจะเล่นให้หลาบจำเชียว”<br />
ห้าสาววิ่งตามออกมา<br />
“ก๊อง”กรรณาตกใจ<br />
“ช่วยด้วย...พี่กรรณ...ช่วยด้วย” ก้องฟ้าร้องลั่น<br />
กรรณาเข้าไปโวยวาย<br />
“พวกแกจะทำอะไรน้องชายฉันปล่อยก๊องเดี๋ยวนี้”<br />
พงอินทร์ ใช้เครื่องช่วยพูดจ่อใต้คางจนเสียงฟังดูไม่รู้ว่าเขา<br />
“น้องชายแกเหรอ...ดี...งั้นรู้ไว้ด้วยนะว่าน้องชายแกติดหนี้พนันบอลเจ้านายฉันถ้าอยากให้ปล่อยก็เอาเงินมา”<br />
“หนี้เท่าไหร่ บอกมา”<br />
“สิบห้าล้าน”<br />
“ห๊า”กรรณาตะลึง<br />
“ถ้าไม่มีจ่ายน้องแกก็ต้องไปชดใช้”<br />
พงอินทร์เคลื่อนรถเข็นนำกลับไปพวกนักเลงจะเอาก้องฟ้าตามไปพวกติณห์จะตาม แต่พวกสมุนก็ขยับมาขวางเอาไว้ ทั้งหมดประจันหน้าพร้อมมีเรื่องกัน<br />
“กรรณ...ตามไปช่วยก๊องไม่ต้องห่วงทางนี้...ไป”ณัฐเดชรีบบอก<br />
กรรณาจะไป พวกสมุนล่ำจะขวาง แต่ณัฐเดชเข้าไปกระชากออกมา บู๊กันพวกผู้ชายบู๊กับพวกสมุนร่างล่ำไตรรัตน์วิ่งเข้าไปจะชก แต่กระเด็นกลับออกมาจากทีแรกที่เหมือนจะสู้กันอย่างจริงจัง ก็ค่อยๆกลายเป็นสู้กันแบบแสดงละคร เน้นส่งเสียงโอเว่อร์ๆเข้าไว้ ไม่ได้ชกจริงจนกระทั่งกรรณาและสี่สาวรีบวิ่งตามก้องฟ้าไป<br />
พวกผู้ชายจึงหยุดบู๊อรวรรณวิ่งตามออกมา<br />
“คุณๆคะ...แผนนี้จะสำเร็จใช่มั้ยคะ”<br />
“ต้องสำเร็จสิ ต้องสำเร็จ”โกลเดนเบบี๋มั่นใจ<br />
<br />
พงอินทร์ที่นั่งรถเข็นเคลื่อนที่นำมาจนถึงรถกระบะที่จอดรออีกด้านสมุนล็อกคอลากก้องฟ้าตามมา กำลังจะเปิดประตูโยนก้องฟ้าขึ้นไปแต่กรรณาวิ่งเข้ามาก่อน<br />
“ปล่อยน้องชายฉัน”<br />
สมุนหันมาประจันหน้าไม่แคร์<br />
“ผู้หญิงอย่างพวกเธอ จะทำอะไรฉันได้”<br />
“ถ้าด้วยแรง เราสู้แกไม่ได้แน่ แต่ถ้าด้วยอาคมล่ะก็ แกเตรียมตัวตายฉันจะเสกควายธนูใส่แกเดี๋ยวนี้แหละ”<br />
ขาดคำสุคนธรสทำเป็นท่องคาถาจริงจังมากๆแล้วทำท่าปล่อยไปแต่กลับไม่เกิดอะไรขึ้นเลยญาณินสงสัย<br />
“ยัยรส เป็นอะไร”<br />
“ทำไม...ทำไมคาถาอาคมถึงทำอะไรมันไม่ได้ฮ้าหรือว่ามันจะมีอาคมตัดสัญญาณเพื่อสลายอาคม”<br />
พงอินทร์หัวเราะ แล้วยื่นมือออกมาอยู่ๆกรรัมภาก็หมุนๆ แล้วกระเด็นถอยซวนเซออกไปประมาณว่าถูกอาคมของพงอินทร์จัดการ จนไปกระแทกต้นไม้ทรุดไป<br />
“โอ๊ย”<br />
เนตรสิตางศุ์มีอาการปวดท้อง ทรุดลงไปอีกคน<br />
“โอ๊ยปวดๆ”<br />
“โอ๊ยแกทำอะไรกับฉัน” ญาณินยืนตัวเกร็ง ขยับไม่ได้<br />
สุคนธรสเจ็บปวด<br />
“มันต้องใช้พยาธิอาคม แทรกซึมทำลายอวัยวะภายใน...โอ๊ย...คาถาอาคมของมันไม่ธรรมดาเลย”<br />
“อ๊าก...พยาธิตัวจี๊ดขึ้นตาแล้ว” ญาณินร้องลั่น<br />
สี่สาวครวญครางมากๆกรรณาหน้าตื่น<br />
“แก...แกถอนอาคมจากเพื่อนๆของฉันเดี๋ยวนี้”<br />
“พวกอวดดี...เอาตัวไอ้เด็กนี่ขึ้นรถมันจะต้องไปทำงานหาเงินสิบห้าล้านมาคืนฉัน” พงอินทร์สั่งการ<br />
“อย่าเอาตัวก๊องไป”<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 18/2 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-7220079863223233042013-11-17T10:43:00.002+07:002013-11-17T10:43:25.061+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 18 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 18 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHkLRge-mV6sQOO9zbILmkaxo3SSLnd52ZDAnhscvMAqQM0Ah-4LzO9orwsP0Zc08tazh6UNe0gR6Ki0fIvbbZgHZtHFaqdtgtWID58gKfI1pUqE5pWMoiz9lYBqIzYHzbhXIvSnJ7WSg7/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHkLRge-mV6sQOO9zbILmkaxo3SSLnd52ZDAnhscvMAqQM0Ah-4LzO9orwsP0Zc08tazh6UNe0gR6Ki0fIvbbZgHZtHFaqdtgtWID58gKfI1pUqE5pWMoiz9lYBqIzYHzbhXIvSnJ7WSg7/s320/14.jpg" /></a></div>ผีลาภเหวี่ยงโกลเดนเบบี๋ไปกระแทกกำแพง ล้มคว่ำ สิ้นท่าไป<br />
"เก่งนักใช่มั้ย"<br />
ลาภหันมาจ้องญาณินกับสุคนธรส<br />
ประตูห้องขังเปิดออก สมคิดในชุดผู้ต้องหาเดินสองมือยกประสานที่ท้ายทอยออกมา <br />
<br />
ณัฐเดชกับวรวรรธมายืนรออยู่หน้าห้อง สมคิดมองณัฐเดชกับวรวรรธด้วยสายตานิ่งหยิ่งยะโสเช่นเคยไม่ได้กลัวเกรงใดๆสมคิดใส่เสื้อกันกระสุน ตามกฎเวลาเคลื่อนย้ายผู้ต้องหาคดีอุกฉกรรจ์ยืนให้ณัฐเดชเข้าไปทำหน้าที่ค้นตัวหาอาวุธอีกครั้ง ก่อนณัฐเดชจะใส่กุญแจมือสมคิดอย่างแน่นหนา<br />
<a name='more'></a><br />
บริเวณทางเดินยาวๆนอกสำนักงานตำรวจกำลังตำรวจอาวุธครบมือยืนตั้งแถวรอกันอยู่ณัฐเดชเดินนำสมคิดที่ถูกใส่กุญแจมือเดินออกมาพร้อมกำลังตำรวจอีกชุดคุ้มกัน โดยมีวรวรรธติดตามไปด้วยสมคิดกวาดตามองกำลังตำรวจแล้วแอบยิ้มขบวนควบคุมตัวสมคิดไปอย่างแน่นหนามาก<br />
<br />
ภายในโรงพยาบาลติณห์ญาณิน ไตรรัตน์ สุคนธรสรู้ว่าสมคิดจะมาเยี่ยมเบญจาก็มารอ กันอยู่<br />
“แกว่าไอ้หมอสมคิดจะสำนึกหรือยังวะ”ไตรรัตน์หันไปถามติณห์<br />
“ถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่สำนึกก็ไม่ใช่คนแล้ว”<br />
“เป็นพ่อประสาอะไร เห็นลูกกำลังถูกของเข้าตัว ถูกผีรุมกินโต๊ะยังไม่สนใจ ทิ้งไปได้ลงคอ” สุคนธรสพูดอย่างมีอารมณ์<br />
“ก็เพราะยังงี้ไง ฉันถึงได้สงสารเบญจา ฉันถึงต้องช่วย เพราะเขาเหมือนตัวคนเดียว” ญาณินบอก<br />
ติณห์พยักหน้า<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>“เยส ถ้าไม่มีพวกเราคอยดูแล เบญจาก็ไม่มีใครอีกแล้ว”<br />
ไตรรัตน์เสริม<br />
“ก็นี่ไง พ่อกำลังจะมาเยี่ยมลูกแล้ว เบญจาที่กำลังอาการร่อแร่ อาจจะดีขึ้นก็ได้นะ”<br />
สุคนธรสยิ้มหยัน<br />
“จ้า ฉันก็หวังว่าหมอสมคิดจะมาด้วยเจตนาคิดถึงลูก อยากจะเยี่ยมลูกจริงๆเหอะ”<br />
ไตรรัตน์มองหน้า<br />
“เดี๋ยวๆ ที่รัก คุณพูดงี้ แปลว่าหมอสมคิดอาจจะมาแบบมีแผนงั้นเหรอ แบบว่าจะมีพวกมารอชิงตัว มาถล่มโรงพยาบาล มาล้างแค้นพวกเรา โฮ่ว...ผมไม่ไหวแล้วนะ ถ้าต้องไปวิ่งไล่ยิงกับมันอีก”<br />
สุคนธรสต้องรีบปิดปากไตรรัตน์<br />
“หยุดโวยวายได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นก็แตกตื่นไปด้วย”<br />
ติณห์หันมองไปเห็นณัฐเดชกับวรวรรธเดินเข้ามาก่อน<br />
“เฮ้ๆทุกคน”<br />
ติณห์เรียกทุกคนมองไปเห็นสมคิดเดินตามมาโดยมีกำลังตำรวจตามคุ้มกันหลัง<br />
<br />
ณัฐเดชยกมือขึ้นเบรกทุกคน<br />
“เอาล่ะทุกคน เฝ้าระวังอยู่นอกห้อง ทางโรงพยาบาลไม่อนุญาตให้คนจำนวนมากเข้าไปในห้องปลอดเชื้อ ทุกคนวางกำลังระวังอยู่ข้างนอกนี่ ห้ามให้คนแปลกหน้าผ่านเข้ามาได้เด็ดขาด ผมกับหมอจะคุมตัวผู้ต้องหาเข้าไปในห้องเอง”<br />
“ครับผม”<br />
ณัฐเดชพยักหน้าให้วรวรรธ...ทั้งคู่เข้ามาคล้องแขนสมคิดคนละข้าง พาเดินตรงมาที่ด้านหน้าทางเข้าห้องICU ที่ทั้งสี่คนยืนอยู่สมคิดหันไปถามด้วยสีหน้าไม่สำนึกใดๆ<br />
“ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้าง”<br />
ไตรรัตน์ยิ้มกวน<br />
“คนอาการดีๆคงไม่มานอนใช้เครื่องช่วยหายใจมั้ง”<br />
“ที่ลูกสาวฉันอาการหนัก ก็เพราะไอ้พวกหน้าไหนล่ะ”<br />
ติณห์สวน<br />
“ก็เพราะหน้าอย่างยูไง”<br />
ติณห์ชี้หน้าสมคิดอย่างฟิวส์ขาดทั้งสองมองจ้องตากัน ญาณินดึงติณห์ไว้<br />
“ติณห์คะ อย่าให้ความโกรธแค้นเป็นบาปติดตัวพวกเราไปอีกเลย วางเถอะค่ะ”<br />
สมคิดยิ้มหยัน<br />
“โอ้...ปล่อยวางอโหสิสินะอือ หึๆฟังดูช่างเป็นคำยิ่งใหญ่เสียจริงๆ”<br />
“ใช่ มันยิ่งใหญ่มาก คุณก็ควรจะลองพิจารณาดูนะไม่คิดจะตัดวงจรกรรมหนักของตัวเอง ให้จบสิ้นลง ภายในชาตินี้มั่งเหรอ” สุคนธรสประชด<br />
สมคิดเงียบมองจ้องหน้าสุคนธรสเขม็งวรวรรธรีบตัดบท<br />
“ทางศาลอนุญาตให้คุณมาเยี่ยมลูกสาวได้แค่ชั่วโมงเดียวนะครับผมว่าคุณควรจะใช้เวลาที่มีค่าของคุณ เข้าไปหาลูกดีกว่านะครับ”<br />
สมคิดยกมือที่ใส่กุญแจมือขึ้น<br />
“จะให้เข้าไปทั้งใส่กุญแจมืออย่างงี้น่ะเหรอถอดให้ก่อนซิ”<br />
ณัฐเดชยิ้มอย่างไม่ยอมหลงกลเล่ห์เหลี่ยม<br />
“ศาลสั่งให้ผมพาคุณมาเยี่ยม แต่ไม่ได้สั่งให้ถอดกุญแจมือคุณด้วย”<br />
“ผมไม่อยากให้ลูกผมเห็น”<br />
“ถ้าคุณเป็นห่วงจิตใจลูกคุณจริงๆ ก็กดมือต่ำไว้ๆ ซ่อนไว้ใต้เสื้อ ไม่ยากหรอกไป...เข้าไป”<br />
ณัฐเดชกับวรวรรธพาสมคิดเดินเข้าไปด้านใน <br />
เบญจานอนให้ออกซิเจนอยู่บนเตียงนอนหลับอยู่ณัฐเดชเปิดประตูให้สมคิดเข้ามาในห้องเพียงคนเดียวแล้วณัฐเดชกับวรรธก็ไปยืนมองจับตาอยู่ที่ช่องกระจก พร้อมพยาบาลที่คอยดูอาการของเบญจาสมคิดเดินมาใกล้เตียง หยุดมองดูเบญจาด้วยแววตาของพ่อที่ชอบออกคำสั่งเช่นเดิมแม้ในใจจะรู้สึกสงสารลูกก็ตามพูดด้วยเสียงเบาๆรอดไรฟันที่เต็มไปด้วยอำนาจ<br />
“เบญจา...เบญจา...ได้ยินที่ฉันเรียกไหมแกจะมามั่วนอนเป็นอีนังขี้แพ้แบบนี้ไม่ได้ ลุกขึ้นมาสู้...ได้ยินไหมเบญจา ลุกขึ้นมา”<br />
เบญจารู้สึกตัวตื่น ค่อยๆลืมตาขึ้นมอง เห็นเป็นสมคิด<br />
“พ่อ หนูฝันไปใช่ไหม ฝันว่าพ่อมาเยี่ยม”<br />
“ฝันบ้าอะไร ฉันหลอกให้ตำรวจมันพาออกจากคุกมาเยี่ยมแก”<br />
<br />
ณัฐเดชกับวรวรรธขมวดคิ้วมอง แต่ไม่ได้ยินเสียงวรวรรธจ้องมอง<br />
“อยากรู้จริงๆครับ ว่าหมอสมคิดกำลังพูดอะไรกับเบญจา” <br />
เบญจามองสมคิดเต็มตา มั่นใจแล้วว่าพ่อมาจริงๆ<br />
“พ่อเป็นห่วงหนู...พ่อมาเยี่ยมหนู...หนูดีใจที่สุดเลย”<br />
เบญจาร้องไห้ออกมาอย่างตื้นตันขณะที่สมคิดเหลือบมองไปเห็นกรรไกรปากแหลมที่พยาบาลวางทิ้งไว้กับสำลีเช็ดแผล ก็ทำเป็นหันหลังโอบกอดเบญจาที่เตียง ถือโอกาสบังไม่ให้ณัฐเดชกับวรวรรธเห็น แล้วคว้ากรรไกรมาอย่างรวดเร็วเบญจาชะงัก<br />
“พ่อ...พ่อจะทำอะไรน่ะ”<br />
“แกคิดว่าฉันจะยอมติดคุกงั้นเหรอ ”<br />
“พ่อคิดจะหนีอีกเหรอ”<br />
“ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว แกก็ต้องไปกับฉันด้วยเราจะออกไปสร้างอาณาจักรมนต์ดำของเราอีกครั้ง ให้ยิ่งใหญ่กว่าเดิม”<br />
สมคิดพูดพลางแทงปลายกรรไกรลงรูกุญแจมือ บิดคลิกเดียวกุญแจก็หลุดออกอย่างง่ายดาย แต่เบญจาจับมือพ่อไว้<br />
“พอเถอะพ่อ อย่าสร้างกรรมให้ใครอีกเลย ยอมรับโทษที่เราก่อกันไว้เถอะ”<br />
สมคิดชะงัก<br />
“ว่าไงนะ...รับโทษงั้นเหรอ ฉันอยากบีบแกให้ตายคามือเดี๋ยวนี้เลยนังเบญจา แกไม่รู้จักคนอย่างพ่อแกเหรอหมอสมคิดยิ่งใหญ่กว่าจะติดคุกได้”<br />
เบญจาจับแขนพ่อไว้<br />
“พ่อจ๋า...ฟังหนูสักครั้งเถอะ พ่อหยุดเถอะ หนูอยากมีพ่อมีชีวิตปกติเหมือนพ่อคนอื่นๆเขาบ้าง หนูอยากเห็นพ่อมีความสุข ไม่ต้องมานั่งคิดแก้แค้นใคร”<br />
“นังลูกเนรคุณ นี่แกคงถูกพวกไอ้ติณห์ไอ้ญาณินมันล้างสมองซะแล้ว งั้นแกก็นอนรอติดคุกไปเถอะ ฉันจะไปของฉันคนเดียว สู้คนเดียว แล้วกลับมาล้างแค้นมันทุกคนอีกครั้ง”<br />
สมคิดใช้สองมือกำกุญแจมือไว้ ปิดไม่ให้เห็นไว้ไขออกแล้ว หันเดิน แต่เบญจาโผกอดหลังสมคิดไว้<br />
“พ่อ เบญจาหนูกราบล่ะ พ่ออย่าทำ พ่ออย่า...”<br />
“ปล่อยกู ไม่มีใครห้ามกูได้หรอก”<br />
<br />
สมคิดสะบัดตัวเบญจาออกอย่างแรง เบญจาที่อ่อนแรงล้มหงายลงไปบนเตียงสมคิดรีบเดินออกจากประตูไป<br />
<br />
ทันทีที่สมคิดออกมาจากห้อง วรวรรธกับณัฐเดชก็รอบคอบเดินเข้ามาตรวจดู <br />
“ล่ำลาลูกสาวเรียบร้อยแล้วนะผมจะพาคุณกลับเข้าเรือนจำ คงไม่ได้เจอหน้าลูกสาวอีกนาน”<br />
“แต่ก่อนจะไป ขอผมเช็คดูกุญแจมือให้เรียบร้อยซะก่อน”<br />
วรวรรธเดินเข้าไปหาแต่แล้วต้องตะลึงกุญแจมือร่วงลงที่พื้น<br />
“ห่ะ”<br />
แต่สมคิดไวกว่ากำกรรไกรที่ติดมือขึ้นมา ปรี่เข้าล็อคคอพยาบาลที่ยืนอยู่ใกล้ๆ<br />
“หยุดนะหมอสมคิด จะทำอะไร”<br />
ณัฐเดชกับวรวรรธต่างชักปืนออกมาพร้อมกัน<br />
“แกนั่นแหละหยุด ไม่งั้นนางพยาบาลนี่ตาย หลีกไป”<br />
สมคิดล็อคคอพยาบาลใช้กรรไกรจี้คอพาเดินถอยออกจากหน้าICUไปอย่างช้าๆณัฐเดชกับวรวรรธถือปืนค่อยๆตามไป...เบญจาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง<br />
“พ่อ...อย่า”<br />
เบญจาตัดสินใจพยายามฝืนร่างกายตัวเองลุกขึ้นจากเตียง แล้วร่วงจากเตียงๆทั้งๆที่เสียบสายออกซิเจนและน้ำเกลืออยู่<br />
“โอ๊ย”<br />
เบญจาฟุบอยู่กับพื้น<br />
<br />
ติณห์ญาณิน ไตรรัตน์ สุคนธรสตกใจเมื่อเห็นสมคิดจี้พยาบาลเดินมาโดยมีณัฐเดชและวรวรรธตามสมคิดขู่<br />
“พวกแกหลีกไปให้พ้น ไม่งั้นนังพยาบาลนี่คอทะลุ”<br />
“คุณจะทำอะไรอีก”ญาณินถาม<br />
“ที่แล้วมาคุณยังทำผิดไม่พออีกเหรอ” สุคนธรสเตือนๆ<br />
สมคิดตวาด<br />
“หุบปากทั้งคู่เลยนังแม่มด คิดจะจับกูขังเดี่ยวงั้นเหรอฮ่ะๆ ฝันไปแล้วมึง”<br />
ไตรรัตน์ส่ายหน้า<br />
“ว่าแล้วไงไอ้หมอสมคิด แกมาเพราะมีแผนไม่ได้รัก ไม่ได้ห่วงลูกจริงๆหรอก”<br />
สมคิดตะคอก<br />
“กูบอกให้ถอย อยากเห็นนังนี่ตายใช่ไหม”<br />
ติณห์เดินทื่อเข้าไปหาสมคิดทันที มั่นใจว่าสมคิดไม่กล้าแทงตัวประกันแน่สมคิดทำเงื้อเหมือนจะแทง ติณห์ตัดสินใจเข้าจับแขนข้างที่ถือกรรไกรของสมคิดไว้ญาณินตกใจ<br />
“ติณห์”<br />
สมคิดสะบัด<br />
“ปล่อยกู”<br />
ณัฐเดชเลยเข้าชาร์ตดึงพยาบาลออกจากมือสมคิดไปได้ ไตรรัตน์เข้าช่วยจับล็อคสมคิด<br />
ขณะที่กำลังตำรวจก็ชักปืนพร้อมจะยิงวรวรรธรีบห้าม<br />
“อย่ายิง...อย่ายิง...อย่า”<br />
สมคิดต่อสู้ดิ้นรนสุดกำลัง จนติณห์ ไตรรัตน์ วรวรรธณัฐเดชเจ็บตัวไปตามๆกันเบญจาออกมาจากห้อง<br />
“พ่อ...หยุดเถอะพ่อ”<br />
ญาณินหันไปตกใจ<br />
“เบญจา ออกมาทำไม”<br />
“พ่อ...หนูเกิดมา ทำให้แม่ตาย แล้วพ่อก็เอาหนูไปให้คนอื่นเลี้ยง ทุกที ที่พบกัน ก็คือ พ่อมา รับหนู จากอาจารย์ไศยเวทคนนึงเอาไปฝาก ให้เรียนต่อ กับอาจารย์อีกคน หมอผีในประเทศต่างๆ บอกว่าหนูมีพรสวรรค์ หนูต้องยิ่งใหญ่ แล้วนี่หรือสิ่งที่หนูได้รับ”<br />
สมคิดหันมาตะโกนบอก<br />
“เบญจาแกต้องยิ่งใหญ่ เดี๋ยวแกก็หาย ฉันจะไปตามพวกอาจารย์ของแกมาช่วยแก”<br />
“พวกอาจารย์ของหนูถูกหนูฆ่าตายไปหมดแล้ว ไม่เหลือใครจะมาช่วยหนูแล้ว”<br />
สมคิดอึ้ง<br />
“อะไรนะ”<br />
“เพราะหนูต้องการจะยิ่งใหญ่ที่สุดหนูก็เลย ฆ่าทุกคนที่จะมาปราบหนูได้จนไม่เหลือสักคน ไม่มีใครอีกแล้ว พ่อ”<br />
“ไม่จริง”<br />
“จริงสิหนูไม่เคยรักใคร ไม่เคยนับถือเคารพใครไม่เคยไว้ใจใคร จิตใจหนู มีแต่ไฟ แล้วก็ความเกลียดชังหนูต้องการใหญ่ที่สุด มีอำนาจมากที่สุด บังคับพวกปีศาจได้ ด้วยอาคมที่เหนือกว่า พวกมัน จึงหาโอกาสจะฆ่าหนูมันคงรอเวลา ให้หนูพลาดแล้วนี่ไงจ๊ะพ่อสิ่งที่หนูได้รับ”<br />
“ไม่”<br />
“เวรกรรมทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากกระกระทำของพ่อ หนูขอรับไว้เองคนเดียวทั้งหมด...เอิ้ก...พ่อ...ขอให้หนู...เป็นคนสุดท้ายที่ต้อง...รับ...กรรม”<br />
แล้วเบญจาก็แน่นิ่งไปสุคนธรสตกใจ<br />
“เบญจา”<br />
สุคนธรสกับญาณินรีบเข้ามาดูเบญจาญาณินเข้าไปดูอาการ<br />
“เบญจา...ไม่หายใจแล้ว...เบญจาตื่นซี...ตอบฉัน”<br />
สุคนธรสหน้าเครียด<br />
“ไม่มีประโยชน์หรอกญิน เบญจาจากไปแล้ว หมอสมคิดลูกสาวคุณตายแล้ว”<br />
“เบญจา...ไม่...ไม่...เบญจา พ่อรักลูก...ลูกคือความหวังเดียวของพ่อ ไม่มีลูกแล้ว พ่อจะกลับมายิ่งใหญ่ได้ยังไง”<br />
สมคิดจะวิ่งเข้ามาหาเบญจา แต่ถูกตำรวจจับล็อคไว้สมคิดได้แต่มองร่ำร้องเรียกหาเบญจา<br />
“หมดแล้ว หมดแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...ลูก...ลูก...อย่าทิ้งพ่อ”<br />
ติณห์ ไตรรัตน์ วรวรรธอึ้งมองมาที่ร่างแน่นิ่งของเบญจาในอ้อมกอดของญาณินพยาบาลกับหมอวิ่งกันวุ่นหาทางช่วยเบญจาให้ฟื้นแต่ไร้หนทางญาณินร้องไห้สงสารเบญจาที่ต้องมาพบจุดจบแบบนี้<br />
<br />
เช้าวันใหม่...สุคนธรสถือธูปกำมือหนึ่งยกจรดหน้าผาก ทำพิธีอัญเชิญเจ้าที่องค์ใหม่ มีส้มที่เอามาเซ่นไหว้หน้าศาลคนอื่นๆกำลังรอลุ้นโกลเดนเบบี๋พนมมือภาวนา<br />
“ขอให้เจ้าที่คนใหม่ นิสัยดีๆด้วยเถอะ สาธุ”<br />
สุคนธรสกราบไหว้ทุกทิศทาง<br />
“ขออัญเชิญเทพยดา เทพาอารักษ์ ผีปู่ผีย่า ผู้ปกปักษ์รักษา หากเมตตาบริษัทซิกส์เซ็นส์...ขอเชิญมาอยู่ร่วมกันมาคุ้มครองบริษัทของเราให้สุขสงบและปลอดภัยด้วยเถอะค่ะ”<br />
สุคนธรสเอาธูปไปปักทันใด เกิดลมพัดมาวูบหนึ่ง ที่ด้านหน้าบริษัทเจ้าที่ที่ถูกส่งมาประจำที่บริษัทซิกส์เซ้นส์ เดินมาท่ามกลางกระดาษเงินกระดาษทองที่โปรยมาจากฟ้า สวยงาม ระยิบระยับประตูรั้วบริษัทถูกเปิดออกเพื่อต้อนรับ เจ้าที่เดินเข้ามาทุกคนตะลึง ทึ่งใบหน้าของเจ้าที่คนใหม่ ซึ่งหน้าตาเหมือนเจ้าที่คนเดิมเป๊ะๆ แต่แต่งชุดจิ๊กโก๋ๆทุกคนโพล่งออกมาพร้อมกัน<br />
“เจ้าที่”<br />
เจ้าที่สำเนียงจิ๊กโก๋มากๆ<br />
“พวกนาย เห็นเราด้วยหรอ”<br />
โกลเดนเบบี๋เข้ากอด<br />
“ดีใจจังเลยที่เจ้าที่ไม่เป็นอะไร เย้ๆ”<br />
เจ้าที่แกะโกลเดนเบบี๋ออก<br />
“เดี๋ยวๆ เราไม่ได้รู้จักกันกรุณาอย่าตีสนิทเรียกลงเรียกลุงพวกนายต้องเรียกเราว่าลูกเพ่”<br />
กรรัมภาแปลกใจ<br />
“ลูกเพ่...ที่แปลว่าลูกพี่ของพวกจิ๊กโก๋น่ะเหรอ”<br />
“ท่านเจ้าที่...”<br />
ญาณินยังพูดไม่ทันจบเจ้าที่รีบแทรก<br />
“ลูกเพ่...”<br />
ญาณินจำใจต้องเรียกมาสเตอร์<br />
“ค่ะ ลูกเพ่จำพวกเราไม่ได้จริงๆเหรอ”<br />
“เราพอจะเข้าใจพวกนายเจ้าที่ที่เคยอยู่ที่นี่ ก็รูปร่างหน้าตายังงี้ช้ะ”<br />
ทุกคนพยักหน้า<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 18 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-19427655313258326052013-11-16T10:26:00.001+07:002013-11-16T10:26:10.021+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 17/2 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 17/2 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnP5yeQJbS4QgpDW1B-CXD_1W88ft5S8yt17YmKxVKjKNGYEkzRZPyfy8-WnHWmRkZLBG4e5ESYsfdXe6mDYLSVWSbeuAJPz8jqEYNIBj31CJqItWQ9U5Rm9viw0bZWp4f6EucRA-Iykb-/s1600/1111.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnP5yeQJbS4QgpDW1B-CXD_1W88ft5S8yt17YmKxVKjKNGYEkzRZPyfy8-WnHWmRkZLBG4e5ESYsfdXe6mDYLSVWSbeuAJPz8jqEYNIBj31CJqItWQ9U5Rm9viw0bZWp4f6EucRA-Iykb-/s320/1111.jpg" /></a></div>กรรัมภากำลังจะลุก แต่ปรากฏร่างผีสาวในชุดพยาบาลนั่งซ้อนหลังกรรัมภาอยู่ กอดไว้ เอื้อมมือมาคว้ามือกรรัมภาเอาไว้ ข้างที่ถุงมือขาด<br />
ผีพยาบาลเสียงแผ่วเบา<br />
"ชั้น...ไม่อยากตาย"<br />
กรรัมภาผงะ ตาเบิกกว้าง เห็นภาพสยดสยอง<br />
โรงพยาบาลนี้ไฟไหม พวกคนไข้ พยาบาล พากันหนี นางพยาบาลคนหนึ่งโดนเสาล้มทับ ไฟลุกโพลง พวก3สาวตั้งหลักได้ มองไปเห็นกรรัมภายังไม่ยอมลุกจากตรงนั้น นั่งผงะอยู่ ช็อกกับภาพที่ได้เห็น<br />
<a name='more'></a><br />
ในขณะที่ผีนายลาภกำลังพุ่งกลับไปที่กรรัมภา เห็นเส้นปาดมากับพื้น เป็นรอยแหวกพุ่งไป<br />
"ยัยแก้ม!"<br />
ญาณินรีบวิ่งพุ่งไปกระชากตัวกรรัมภาออกมา ก่อนที่เธอจะถูกผ่ากลางได้อย่างหวุดหวิด แต่ญาณินกลับถูกอะไรบางอย่างนั้นเฉี่ยวถากๆไปเล็กน้อย ที่ต้นแขน<br />
"โอ๊ย!"<br />
ญาณินไม่เจ็บมาก รีบกระชากกรรัมภาให้มีสติ<br />
"ยัยแก้ม มีสติหน่อยสิ"<br />
"วิญญาณที่นี่ พวกเขาถูกไฟคลอก ตายทั้งเป็น น่ากลัว น่ากลัวที่สุด"<br />
กรรัมภาน้ำตาไหล<br />
"หนีก่อนเถอะ ไป"<br />
กรรณามาคว้ามือลากให้รีบไปก่อน พวก4สาวกำลังจะไป แต่ต้องชะงักกันหมด<br />
สุคนธรสบอก <br />
"ไม่ทันแล้ว"<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>ตรงหน้าและด้านหลังมีเสาแขวนน้ำเกลือหลายเสาเคลื่อนที่เข้ามาเองจากคนละทิศละทาง ราวกับมีใครลากมันมา ขวางหน้าขวางหลังเต็มไปหมด มีขวดน้ำเกลือเก่าๆโทรมๆห้อยต่อยแต่งมาด้วย<br />
โกลเดนเบบี๋หน้าซีดกลัว<br />
"พวกเขา ไม่ได้มาดี เขาจะฆ่าเราทุกคน"<br />
<br />
พวกสาวๆผงะ จะหันกลับ ปรากฏร่างของลาภขึ้นมา ในมือถือมีดผ่าตัด กำลังเดินเอากรีดไปกับผนังจนเป็นรอย สีหน้าเหี้ยม แสยะยิ้ม อำมหิต โรคจิต<br />
บริษัทซิกส์เซนส์ เวลากลางคืน ติณห์นั่งสมาธิอยู่ จุนจีโวยวายที่ติณห์ไม่ทำอะไร เอาแต่นั่งเฉย<br />
<br />
"เว!!! ว็อท แฟนหายไปทั้งคน ไม่สิ ทั้งห้าคน แต่นายมานั่งสมาธิ จะอธิษฐานให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองหรือไง"<br />
"เงียบๆหน่อยได้มั้ย ติณห์กำลังทำสมาธิ เพื่อให้เกิดปัญญา ได้ดวงตามองเห็นธรรม หาทางช่วยเหลือพวกสาวๆนั่นแหละ"<br />
"เขามีซิกส์เซนส์"<br />
อรวรรณบอก <br />
"คุณติณห์เรียนสมาธิ เรียนปฏิบัติกับคุณหนูณินมาตลอด..คุณติณห์เคยทำสมาธิแล้วเกิด<br />
”ญาณปัญญา” เห็นเหตุการณ์ร้ายล่วงหน้าได้มาแล้ว จำไม่ได้เหรอคะ"<br />
"ใช่ และนายก็กำลังรบกวนสมาธิไอ้ฝรั่งอยู่ ไปที่อื่นไป" ไตรรัตน์ว่า <br />
"ไตวาย...แฟนนายเป็นแม่หมอ เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว แต่คุณแก้มกับคนอื่นๆไม่มีวิชาเหมือนแฟนนาย" จุนจีบอก<br />
"คุณรสไม่มีวันทิ้งเพื่อน"<br />
"ผมจะไม่รอแล้ว!"<br />
อยู่ๆ พงอินทร์ที่นั่งอยู่ก็ทำท่าจะผลุนผลันออกไป<br />
"จะไปไหน"<br />
"ไปตามหา..ไปทำอะไรก็ได้ ที่มันมีประโยชน์กว่านั่งรอเฉยๆ"<br />
"จะไปตามที่ไหน สำนักของเบญจาเหรอ รู้เหรอว่าอยู่ไหน พวกเราไม่รู้ ไม่มีเบาะแสอะไรสักอย่างที่จะตามได้เลย ออกไปสุ่มหาก็เสียเวลาเปล่า..พวกนายก็รู้ดี"<br />
ทุกคนจ๋อย ฮึดฮัดที่ทำอะไรไม่ได้<br />
"สิ่งที่เราทำได้ คือ เชื่อมั่นในตัวไอ้ฝรั่ง หรือไม่ก็ช่วยกันภาวนาให้ผู้กองกับไอ้หมอเค้นความจริงจากสุพิชชาให้ได้" ไตรรัตน์บอก<br />
<br />
สุพิชชาขับรถมาในซอยเข้าบ้าน แต่แล้วต้องชะลอเพราะมีรถเปิดไฟจอดขวางอยู่ตรงหน้า เธอเพ่งมองวรวรรธกับณัฐเดชที่กำลังเดินเข้ามา<br />
วรวรรธพุ่งเข้ามาชาร์ตที่รถทันที กระชากประตูรถ แต่ไม่ออกเพราะล็อกไว้<br />
"คุณเอาคุณเนตรไปไหน หา คุณคิดจะทำอะไร บอกมา"<br />
ณัฐเดชร้อนใจ แต่พยายามพูดดี<br />
"พีช..มีคนบอกว่าพีชพายัยเนตรขึ้นรถออกไป..จริงหรือเปล่า"<br />
สุพิชชาอยู่ในรถ ส่ายหน้า ไม่ยอมรับ<br />
"ไม่นะ พีชไม่รู้เรื่อง"<br />
วรวรรธยิ่งโมโหมากขึ้น<br />
"โกหก คุณเลิกเล่นละครตบตาพี่ณัฐซะที บอกมาว่าเอาคุณเนตรไปไว้ที่ไหน"<br />
วรวรรธถึงขั้นกระชากประตูและเขย่ารถของสุพิชชา<br />
"เปิดประตู ผมบอกให้เปิด!"<br />
พีชไม่รู้จริงๆ..พี่ณัฐ..นี่มันอะไรกัน..พีชกลัว"<br />
ณัฐเดชกระชากวรวรรธออก<br />
"สงบสติอารมณ์หน่อยสิวะไอ้หมอ แกบ้าอย่างนี้ใครจะกล้าลงมา"<br />
"คนบ้าไม่ใช่ผม..แต่เป็นพีช พี่ก็เลิกบ้าได้แล้ว พีชไม่ได้ใสซื่ออ่อนแอเหมือนที่แสดงออกมา และเขาไม่ได้รักพี่ เขาแค่หลอกใช้พี่เป็นเครื่องมือทำลายผมกับคุณเนตร"<br />
"ทำไมหมอพูดแบบนั้น พีชไม่เคย ไม่เคยแม้แต่จะ..."<br />
สุพิชชาพูดไม่ทันจบ วรวรรธพุ่งเข้ามาตบที่ข้างรถ<br />
"คุณมันชั่วร้ายที่สุด"<br />
วรวรรธผละออก ไปหาก้อนหินจากข้างทาง คว้าหินขนาดใหญ่เกือบสิบโลขึ้นมาด้วยสองมือ ยกอยู่ในท่าที่จะทุ่มใส่กระจกรถ สุพิชชาผงะ แต่ณัฐเดชเข้าชาร์ตวรวรรธไว้ ปัดก้อนหินออก ผลักวรวรรธออก ปกป้องสุพิชชา<br />
"แกจะทำให้พีชกลัวทำไมไอ้หมอ"<br />
"กลัวเหรอ..ผมว่าเขากำลังสะใจมากกว่า ที่ทำให้ผมเสียสติได้ ผมจะทำทุกอย่างให้เขายอมรับว่าเอาคุณเนตรไปไว้ที่ไหน"<br />
ณัฐเดชผลักหมอออก<br />
"แกไม่ต้องยุ่ง ไปรอห่างๆ ชั้นจะคุยกับพีชเอง"<br />
"ไม่"<br />
"ชั้นบอกให้ไป"<br />
ณัฐเดชเด็ดขาด<br />
"ถ้าพี่ณัฐทำไม่ได้ ผมจะทำเอง แล้วถ้าพี่ยังมาขวางผมอีก รับรองวันนี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมจะไม่ยอมพี่"<br />
<br />
หมอวรวรรธคับแค้น สุพิชชาแอบยิ้มสะใจ<br />
เสาน้ำเกลือขยับเข้ามา พวก4สาว ก้องฟ้าและโกลเดนเบบี๋ถอยมาชิดกัน<br />
<br />
"พี่รส ทำอะไรหน่อยสิ" ก้องฟ้าบอก<br />
สุคนธรสหยิบขวดน้ำหอมอาคมขึ้นมา พนมมือ ท่องคาถา แล้วเป่าพ่วง แล้วฉีดน้ำหอมนั้นออกไป พวกเสาน้ำเกลือc]tวิญญาณที่มองไม่เห็นต่างผงะ เคลื่อนถอยกลับไปเล็กน้อย มีเสียงหวีดแหลมดังมา<br />
โกลเดนเบบี๋กระหยิ่ม<br />
"ไงล่ะ เล่นกับใครไม่เล่น ไม่รู้จักแม่หมอสุคนธรสซะแล้ว"<br />
"ถ้าไม่อยากตาย ถอยไปไกลๆเลย" ก้องฟ้าบอก<br />
"เราสัญญาว่าจะช่วยปลดปล่อยให้พวกคุณได้ไปสู่ที่ๆดีกว่านี้ ได้โปรดอย่าขัดขวางเราเลย" ญาณินบอก<br />
"แล้วถ้าจะให้ดี ช่วยบอกให้เรารู้ด้วยว่า ตอนนี้เพื่อนของเราอยู่ที่ไหน ไป กรรณ แก้ม รีบไปช่วยยัยเนตร!"<br />
กรรณากับกรรัมภากำลังจะไป แต่ลาภยืนอยู่ข้างกรรณาแบบประกบติด<br />
"พวกแก!"<br />
กรรณาสะดุ้งโหยง เสียงอยู่ประชิดติดตัว<br />
ทันใดลาภเหวี่ยงเอากรรณากระเด็นตัวลอยหลุดไปอีกห้อง โครม! ทรุด กระอัก ทุกคนช็อกที่กรรณาเจอแรงมาก<br />
"พี่กรรณ"<br />
ก้องฟ้ากับกรรัมภารีบวิ่งเข้าไปดู<br />
"ต้องให้ใช้กำลังใช่มั้ย...ได้"<br />
ปรากฏร่างของผีนายลาภยืนขวางหน้าอยู่ พร้อมเผชิญหน้าสู้กัน<br />
"ไม่มีใครไปจากที่นี่ได้ พวกวิญญาณทั้งหลายกำลังกลัว ไม่มีความสุข ชั้นจะช่วยให้พวกแกไม่ต้องทรมานอีกต่อไปเอง"<br />
ทันใด พวกวิญญาณที่มองไม่เห็นกลับมีท่าทีคลุ้มคลั่งยิ่งกว่าเดิม เสียงแหลมดังขึ้น เสาน้ำเกลือถึงกับพลุ่งพล่าน เคลื่อนที่ไปมา ถึงขั้นปลิวไปมา<br />
ญาณินบอก<br />
"ผีนายลาภควบคุมที่นี่อยู่ ถ้าไม่จัดการมันก่อน ก็ไม่มีทางหายัยเนตรเจอแน่"<br />
"ชั้นจะขอแลกกับพวกแล้ว ไอ้ผีไร้สติปัญญา มืดบอดทุกตัว"<br />
สุคนธรสกำลังจะหยิบของขลังในย่าม แต่อยู่ๆพวกเสาน้ำเกลือกลับมารุมล้อมสุคนธรส ท่อสายยางของถุงน้ำเกลือตวัดรัดแขน ขาของสุคนธรส ตรึงเอาไว้ จนสุคนธรสดิ้นไม่หลุด<br />
"เฮ้ย ปล่อย"<br />
โกลเดนทเบบี๋ร้องเรียก <br />
"พี่รส!"<br />
โกลเดนเบบี๋จะไปช่วย แต่ถูกพลังอัดจนกระเด็นไป ญาณินจะขยับไปช่วยสุคนธรส<br />
"ยัยรส!"<br />
แต่อยู่ๆญาณินต้องผงะ ที่ต้นคอของเธอปรากฏรอยนิ้วมือบีบ ตามด้วยที่แขนมีรอยปรากฏขึ้นมาแทบจะซ้อนทับกัน พึ่บๆๆๆ หลายๆรอยแทบจะทุกส่วนของต้นแขนโดนบีบหมด รวมถึงที่เท้าด้วย<br />
ญาณินทั้งเจ็บทั้งหายใจไม่ออก<br />
"อ้อก"<br />
กลุ่มวิญญาณรุมเกาะญาณินมากมายจนน่ากลัว สุคนธรสดิ้นไม่หลุดร้องลั่นด้วยความเจ็บ<br />
"อ๊าก"<br />
"ยัยรส"<br />
ผีลาภยืนควบคุมทุกอย่างอยู่ ยิ้มสะใจ<br />
<br />
กรรณากระแทกไปกับข้าวของต่างๆในห้องนั้น ก้องฟ้าวิ่งตามเข้ามา<br />
"พี่กรรณเป็นไงบ้าง"<br />
"ก๊อง..ที่นี่อันตรายมากกว่าที่คิด แกรีบออกไปจากที่นี่ ถ้าเกิดอะไรขึ้น แกต้องดูแลพ่อกับแม่แทนพี่"<br />
"พี่คิดว่า ผมจะทิ้งพี่สาวคนเดียวได้ลงคองั้นเหรอ พี่มองผมผิดไปแล้ว ผมจะปกป้องพี่เอง เว้นแต่พี่จะหนีไปด้วยกันกับผม"<br />
มีเสียงเด็กร้องแหลมดังเข้ามา ... กรรณาเอะใจ เงยหน้ามอง พบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องอนุบาลเด็กแรกคลอด มีตู้อบเด็กหลายๆตู้ล้มระเนระนาดอยู่<br />
"ห้องนี้..มันห้อง"<br />
"พี่กรรณ นั่น อะไร"<br />
ก้องฟ้าชี้ไปที่มุมด้านหนึ่งของห้อง สองพี่น้องสยอง<br />
เสียงร้องของเด็กดังมาอีก จากด้านนั้นที ด้านนี้ที มากขึ้น กรรณาผงะ จนปวดแก้วหู<br />
"โอ๊ย"<br />
กรรณาไม่มีเครื่องป้องกัน รีบยกมืออุดหู เจ็บปวด ทรมาน<br />
"พี่กรรณ เป็นอะไร"<br />
กรรัมภาวิ่งตามเข้ามา<br />
"ยัยกรรณ"<br />
"พี่แก้ม ช่วยพี่กรรณด้วย"<br />
กรรัมภากำลังจะเข้าไป แต่อยู่ๆต้องชะงัก ตาเบิกกว้าง ก้มหน้ามองลงมาที่มือทั้งสองข้างของตัวเอง ที่มีมือเด็กเอื้อมมาจับกุมเอาไว้ กรรัมภาผงะ ตู้อบเด็กเคลื่อนเข้ามาสวมมือของกรรัมภาเอง<br />
"ไม่..ชั้นไม่อยากเห็นภาพพวกนั้น"<br />
กรรัมภาเห็นภาพทุกอย่าง ที่น่าสยดสยอง น่ากลัว ตาเหลือก ก้องฟ้าทำอะไรไม่ถูก<br />
<br />
ไตรรัตน์ จุนจี พงอินทร์ เดินกระวนกระวายรออยู่ ติณห์ลืมตาขึ้นมาไตรรัตน์โดดเข้าไปเขย่า<br />
"รู้แล้วใช่มั้ยว่าพวกสาวๆอยู่ที่ไหน"<br />
ติณห์เสียใจ<br />
"ชั้นไม่เห็นอะไรเลย"<br />
จุนจีโวยวาย<br />
" คุณให้พวกเราอดทนรออย่างมีความหวัง แล้วก็มาตอบซื่อๆว่าไม่ได้อะไร..นอยาบีเฮ!!!(แกมันเฮงซวย)"<br />
"ถ้าออกไปตามหาแต่แรก อาจได้เบาะแสอะไรแล้วก็ได้" พงอินทร์บอก<br />
ทุกคนแยกย้ายกันออกไปด้วยความหงุดหงิด<br />
อรวรรณบอก <br />
"คุณติณห์ ป้าว่า เราไปหาใครช่วยดีมั้ยคะ อาจจะพระอาจารย์ที่มีฌาณพิเศษ หรือผู้มีอาคมที่ไหนก็ได้ที่พอจะช่วยเราได้"<br />
"ผู้มีอาคม ใช่ ผมลืมคนๆนี้ได้ยังไง"<br />
<br />
ติณห์รีบนั่งสมาธิอีกรอบ<br />
สุพิชชากำลังบีบน้ำตาเสแสร้งอยู่ต่อหน้าณัฐเดช วรวรรธอยู่อีกด้าน จับตาดูอย่างหงุดหงิด<br />
<br />
"พีชรับน้องเนตรไปส่งที่บ้าน พอส่งน้องเนตรเข้าบ้านแล้ว พีชก็กลับ เรื่องที่น้องเนตรหายตัวไป พีชไม่รู้ พีชพูดจริงๆนะคะพี่ณัฐ"<br />
ณัฐเดชจ้อง ไม่อยากเชื่อ<br />
"ถ้าพี่ณัฐไม่เชื่อ จะให้พีชไปสาบานที่วัดไหนยังไงก็ได้"<br />
"บ้านผมมีกล้องวงจรปิดนะพีช ผมเช็กมันผ่านมือถือแล้ว ไม่เห็นอะไรที่คุณว่าเลย มันหมายความว่ายังไง"<br />
"เอ่อ...ก็"<br />
"บอกมาเถอะพีช ยัยน้องหนูอยู่ที่ไหน" <br />
วรวรรธ อดทนไม่ไหว เดินพรวดเข้าไปกระชากแขนสุพิชชามา จะลากไปขึ้นรถ<br />
"พาผมไปหาคุณเนตรเดี๋ยวนี้"<br />
สุพิชชาทำบอบบาง<br />
"โอ๊ย"<br />
"ไอ้หมอ"<br />
"พี่ณัฐอย่ายุ่ง เราไม่จำเป็นต้องพูดดีกับคนที่ร้ายกาจอย่างนี้อีกแล้ว ผมจะถามครั้งสุดท้าย ถ้ายังลีลามาก อย่าหาว่าผมใจร้าย คุณเนตรอยู่ที่ไหน"<br />
สุพิชชาหันมองหน้าวรวรรธ แล้วหัวเราะออกมาแบบเสียสติ<br />
"ทุกข์มากเลยใช่มั้ย พีชก็เคยทุกข์มาก่อน ในที่สุดหมอก็เข้าใจพีชซะที สมน้ำหน้า จ้างก็ไม่บอก ตาทึ่ม"<br />
ณัฐเดชอึ้งคาดไม่ถึง ที่ได้ยินสุพิชชาพูดอย่างนั้น<br />
"พีช"<br />
หมอสุดทน จับสุพิชชาเขย่าด้วยสองมือ<br />
"บอกผมมาว่าเนตรอยู่ไหน บอกผมๆๆ"<br />
ยิ่งถูกเขย่า สุพิชชาก็ยิ่งหัวเราะ สะใจที่ได้เห็นวรวรรธพลุ่งพล่าน<br />
<br />
สุคนธรสหน้าซีดลง ญาณินทรุดลงไปนั่งกับพื้น สุคนธรสท่องอาคมสู้... แรงอาคม ทำให้เสาน้ำเกลือรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม ดุดันยิ่งกว่าเดิม และสุคนธรสอยู่ในสภาพเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม<br />
"อ๊าก"<br />
ญาณินบอก<br />
"ไม่ อย่าใช้อาคม ยิ่งใช้ ยิ่งทำให้พวกเขาเกรี้ยวกราด"<br />
"แล้วจะให้ทำยังไงเล่า"<br />
โกลเดนเบบี๋โผล่มา<br />
"ปล่อยพี่รสกับพี่ญาณินเดี๋ยวนี้ หนูโกรธแล้วนะ"<br />
โกลเดนเบบี๋รวมพลังกำลังจะเข้าไปช่วย ผีลาภโผล่มายืนตรงหน้าคว้าหมับที่คอเสื้อ พลังงานที่กำลังพลุ่งพล่านนั้นหล่นฮวบ หายไปทันที<br />
ผีลาภเหวี่ยงโกลเดนเบบี๋ไปกระแทกกำแพง ล้มคว่ำ สิ้นท่าไป<br />
"เก่งนักใช่มั้ย"<br />
ลาภหันมาจ้องญาณินกับสุคนธรส<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 17/2 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-87780234872055489912013-11-16T10:22:00.004+07:002013-11-16T10:22:57.822+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 17 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 17 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV5E62TyBWOCIwOOzeJ236wgBB-xwO1rGpR3uGQ1qn0hFjLiQW_aVM3JuaIqlawxPcZm0ZNOQicIkhyaYsNwnQjQ3DPOM5maI2f3cPaWn1ftJrTzpaIlLly7fdIONCNz47Ni3NOYtEF0qo/s1600/07.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV5E62TyBWOCIwOOzeJ236wgBB-xwO1rGpR3uGQ1qn0hFjLiQW_aVM3JuaIqlawxPcZm0ZNOQicIkhyaYsNwnQjQ3DPOM5maI2f3cPaWn1ftJrTzpaIlLly7fdIONCNz47Ni3NOYtEF0qo/s320/07.jpg" /></a></div>ทุกคนรีบวิ่งไป ก้องฟ้าที่รั้งท้ายถูกกระชากด้วยอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น จนตัวปลิวไปด้านหลังอย่างแรงกระแทกกับผนังดังอั้ก! ทุกคนตกใจ<br />
"ก๊อง!"<br />
ก้องฟ้าถูกอะไรบางอย่าง พยายามจะลากตัวไป พุ่งถอยหลังเลี้ยวไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว<br />
"พี่กรรณ ช่วยด้วย"<br />
<a name='more'></a><br />
พวก4สาวพยายามช่วยกันไล่ตามก้องฟ้า<br />
เนตรสิตางศุ์วิ่งมาอีกด้านเป็นทางเดินหน้าห้องตรวจ แล้วอยู่ๆประตูทุกบานก็เปิดและปิดเอง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เธอยืนผงะอยู่ท่ามกลางประตูที่พลุ่งพล่านอย่างนั้น ปลายทางเดินมาปรากฏร่างของผีนายลาภยืนอยู่ เธอผงะแล้วคิดทบทวน<br />
<br />
" นายลาภ คุณ คุณเป็นคนพาชั้นมาที่นี่ คุณต้องการอะไร"<br />
ลาภแว่บๆๆๆ จนมาโผล่ประชิดตัวเนตร..ตึง!<br />
"พวกแก ทุกคน ต้องตาย"<br />
ลาภขยับปากด้วยท่าทีที่อาฆาตมาก แล้วทันใด สายไฟที่เดินอยู่ตามขอบผนัง ทั้งซ้ายและขวา ก็หลุดผลั้วะๆๆๆออกมาจากตัวยึด ทุกเส้นเคลื่อนไหวคล้ายงู จะเข้ามารัดเธอ<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>ก้องฟ้าถูกลากไปตามทาง<br />
"ช่วยด้วยๆๆ แกต้องการอะไร ชั้นจะใส่บาตรไปให้ ปล่อยชั้นเว้ย..ปล่อยๆๆ"<br />
ก้องฟ้าหยิบผ้ายันตร์สุคนธรสออกมาโบกๆ<br />
"นี่แน่ะๆๆ"<br />
แต่มันไม่มีท่าทีจะหยุดหรือแผ่วลงเลย หนำซ้ำยังดูดุดันขึ้นอีก<br />
"ทำไมมันถึงไม่กลัวผ้ายันตร์แกเลย"<br />
"ก็นี่มันหกโมงเย็นแล้ว เวลาที่พวกมันพลุ่งพล่านอย่างถึงที่สุด"<br />
พวกญาณินวิ่งไล่ตะครุบจับตัว แต่ก้องฟ้าถูกลากอย่างเร็วและแรงมาก จับไม่อยู่ ไม่ทัน<br />
"ก๊อง"<br />
กรรัมภาบอก<br />
"ทำอะไรหน่อยสิยัยรส"<br />
"จับตัวก๊องให้ได้ก่อนเถอะ"<br />
ญาณินเงยหน้ามองทิศทางของการลาก เหมือนตั้งใจจะลากก๊องพุ่งออกไปด้านนอก ที่เป็นระเบียงผุๆ เธอรู้เจตนา<br />
"แย่แล้ว มันจะโยนก๊องออกไปนอกตึก"<br />
สุคนธรสบอก <br />
"จับเอาไว้เร็ว"<br />
ก้องฟ้าพยายามจะไขว่คว้าหาอะไรยึด จนจับขอบวงกบประตูได้ แต่แรงนั้นยังกระชากก๊อง จนตัวลอย ขาลอย<br />
"ปล่อยช้าน"<br />
กรรณาวิ่งเข้ามาถึงตัวก๊อง พยายามดึงเอาไว้ สู้กับแรงกระชากนั้น ทีแรกจะดึงไม่อยู่ ญาณินกับกรรัมภารีบเข้ามาช่วยกันดึงอีกแรง<br />
"ยัยรส เร็ว"<br />
สุคนธรสรีบควานหาของขลังในย่าม หยิบข้าวสารเสกออกมา ท่องคาถาใส่ฝ่ามือ<br />
<br />
เนตรสิตางศุ์ถอยวิ่งหนีมา แต่ไม่รอด สายไฟนั้นเข้ามารัดแขนพรึ่บๆๆ ผีลาภยืนมองอย่างอำมหิต เธอผงะแล้วกระชากสุดแรง สายไฟเก่านั้นขาดออก เธอคว้าเศษไม้ที่หล่นแถวนั้นมา แล้วฟันสายไฟที่หมายจะเข้ามารัดอีก<br />
"ช่วยด้วย"<br />
<br />
ก้องฟ้าหยุดคาที่ขอบระเบียง ยังไม่หล่นออกไป เพราะโกลเดนเบบี๋ช่วยดึงตัวเอาไว้<br />
"มาเร็วๆเข้าสิ"<br />
กรรณาเข้าไปช่วยโกลเดนเบบี๋ สุคนธรสพ่นคาถาใส่ข้าวสารเสร็จ<br />
"โกลเดนท หลบ"<br />
โกลเดนเบบี๋หายแว่บทันที<br />
สุคนธรสเขวี้ยงข้าวสารใส่ด้านหลังของก้องฟ้า<br />
"จงไปสู่ที่ชอบๆ..ไป"<br />
จุดที่ข้าวสารตก กลายเป็นควัน ส่งเสียงฉ่าๆ พร้อมกับเสียงวิญญาณโหยหวน แล้วจึงปรากฏร่างจางๆให้เห็น ว่ามันคือกลุ่มวิญญาณคนที่ตายจากเหตุการณ์ไฟไหม้ 3-4คนที่กำลังรุมดึงก๊องอยู่ เพียงชั่วแว่บเดียว พวกมันก็หลายเป็นควัน ลอยพุ่งกระจัดกระจาย ไม่เป็นท่า หายไปในอากาศ ทุกคนดึงก้องฟ้ากลับเข้ามา<br />
ก้องฟ้านอนแผ่ หายใจเต็มปอด รอดตายหวุดหวิด<br />
"ก๊อง แกไม่เป็นอะไรนะๆๆ"<br />
"ผมโอเค..พี่กรรณ ขอบคุณนะพี่ที่ช่วยผม พี่ๆด้วย..ผมไม่คิดเลยว่าในชีวิตผมจะมีความรู้สึกอะไรอย่างนี้"<br />
"ความรู้สึกเฉียดตายและเห็นคุณค่าของชีวิตใช่มั้ยล่ะ"<br />
"ความรู้สึกถูกผู้หญิงสี่คนวิ่งไล่ตะครุบตัวผม มันเป็นอย่างนี้นี่เอง อ๊าห์ ฟิน"<br />
ทุกคนท้าวสะเอว อยากตบสักที เรียกสติ "ก๊อง!" ก้องฟ้าหน้าจ๋อยไป<br />
ทันใด เนตรสิตางศุ์วิ่งโผล่เข้ามาในสายตาทุกคน<br />
"ช่วยด้วย"<br />
กรรัมภาเรียก "ยัยเนตร"<br />
เธอหันมาเห็นทุกคน "เพื่อนๆ..ช่วยด้วย"<br />
เนตรรีบวิ่งจะเข้าไปหา แต่อยู่ๆ กลับมีคนไข้ หมอ นางพยาบาลที่เป็นผี หน้ากะโหลก มาจับเธอไว้<br />
"ไอ้พวกผีหมู่ เล่นรุมเพื่อนชั้นเลยหรือ" กรรัมภาบอก<br />
ญาณินบอก<br />
"ปล่อยเพื่อนเราเดี๋ยวนี้"<br />
พวกญาณินจะเข้าไปช่วยเนตร แต่อยู่ๆมีหัวกะโหลกตกลงมาจากเพดาน..ตุ้บ..ตุ้บ ทุกคนผงะ<br />
<br />
หัวกะโหลกพวกนั้น บางอัน ปากอ้าหุบๆๆ บ้างอัน มีแมงสาบไต่มาจากตา บางอัน มีมือยื่นมาจากปาก พรวด หัวกะโหลกพูดพร้อมกัน<br />
"พวกแกต้องตายๆๆๆ" <br />
<br />
กรรัมภากรี๊ดปรอทแตก<br />
เนตรสิตางศุ์ยืนเงอะงะอยู่ อยู่ๆก็มีเตียงเคลื่อนออกมาเอง จากห้องๆนึง เตียงนั้นชนเนตร จนเธอล้มลงไปนอนบนเตียง แล้วเตียงนั้นก็เข็นออกไป<br />
"พี่เนตร มันเอาพี่เนตรไปแล้วเจ๊"<br />
สุคนธรสบอกกรรัมภา <br />
"หยุดร้อง! ไปช่วยเพื่อนก่อน"<br />
"ชั้น ชั้นกลัว"<br />
"โธ่เว้ย"<br />
สุคนธรสวิ่งข้ามหัวกระโหลกที่พูดพร้อมกันไป ไล่ตามไปคนแรก<br />
"พวกแกต้องตายๆ"<br />
กรรัมภาหลบหลังเพื่อน<br />
"ชั้นจะตายหรือเปล่า ไม่รู้นะ แต่พวกแก ตายกันหมดแล้วแน่ๆ..ไปที่ชอบๆไป๊"<br />
"ก็อยากจะไปเหมือนกันแหละ แต่ไปไม่ได้ๆๆๆ ช่วยด้วยดิ ช่วยด้วยเด้"<br />
กรรณากับญาณินไม่ได้กลัวมากนัก กลั้นใจแล้วกระโดดข้ามพวกกระโหลกวิ่งตามไปช่วยเพื่อนจนได้ เหลือกรรัมภายืนขาสั่นคนเดียว<br />
"อย่าทิ้งชั้นสิ..แอร๊ย"<br />
<br />
สุคนธรสวิ่งไล่ตามมา เห็นเตียงเข็นไปทางด้านหนึ่ง กำลังจะตามไป แต่ต้องชะงัก เพราะได้กลิ่นวิญญาณ แล้วทันใด ราวกับถูกอะไรบางอย่างอัด..โครม! ญาณินกับกรรณาวิ่งตามเข้ามา<br />
"ยัยรส"<br />
"กลิ่น..วิญญาณอาฆาต และพลุ่งพล่านแปรปรวน..นายลาภ..อยู่ตรงนั้น"<br />
ญาณินหลับตา ถอดจิตทันที<br />
"พวกแก จะต้องตาย ทุกคน ที่นี่วันนี้...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ) ตาย..ตาย..ตาย ฮ่าๆๆ"<br />
นายลาภหายไป พวกญาณินมองหาเพื่อน แต่ไม่เจอแล้ว ไม่รู้หายไปไหน<br />
<br />
บนรถเข็น เนตรสิตางศุ์ พยายามจะโดดลง แต่มีผีหมอ ผีพยาบาล ผีคนไข้จับตรึงไว้ ลาภค่อยๆเข็นไปตามทาง จนกระทั่ง ไปถึงห้องๆหนึ่ง ที่มีกล่องป้ายไฟเขียนว่าห้องดับ--- แต่กล่องแตกๆหักๆตัวอักษรไม่ครบ<br />
ทีแรก ประตูห้องนั้นปิด แต่พอเตียงมาถึง ประตูห้องเปิดออก แอ๊ด...ราวกับรอต้อนรับ<br />
"ไม่เอ๊า ไม่เอาๆๆ"<br />
เธอดิ้น โดดไหลลงมาจากเตียงได้ แต่ลาภมาล็อคคอ เอามือปิดปาก แล้วลากเนตรเข้าห้องไป และประตูปิดตาม ผนังกระจกประตู ส่องแสง แว่บๆๆ เปิดดับๆๆ<br />
<br />
6หนุ่มเดินสะบักสะบอมกลับเข้ามาในบริษัท แต่ละคนสภาพคลุกฝุ่น มอมแมมไปด้วยเขม่าควันจากระเบิด มีแผลถลอก เสื้อผ้าขาด ประปราย<br />
"ทำไมบริษัทดูเงียบๆจัง" จุนจีถาม<br />
"หรือกลับบ้านนอนกันหมดแล้ว" ติณห์ว่า<br />
"ไม่มีทาง คุณแก้มต้องอยู่รอผมสิ" จุนจีรีบจะเข้าไป<br />
ไตรรัตน์บอก <br />
"เฮ้ย..เดี๋ยว ผิดสังเกตว่ะ"<br />
ทุกคนชะงัก<br />
ณัฐเดชควักปืนออกมา<br />
"เบญจา หมอสมคิด ว่าแล้ว มันไม่หลอกติณห์ไปอย่างไม่มีเหตุผลแน่"<br />
"สุคนธรส...ถ้ามีอะไร ทำไมไม่โทรบอกวะ" ไตรรัตน์ว่า <br />
จุนจีหยิบโทรศัพท์มากด<br />
"ใจเย็นๆครับ..แยกย้ายกันเข้าไปไหม" วรวรรธบอก<br />
พงอินทร์เสียงดังเรียก <br />
"กรรณาๆๆ เฮ้ย..เงียบ ไม่มีคนตอบ"<br />
หมอวรวรรธดึงไว้<br />
"เฮ้ย...ทำไมห้าวแบบนี้วะ บอกให้ย่องเข้าไปเงียบๆ"<br />
อยู่ๆจุนจีที่กดโทร.หากรรัมภาก็บ่นๆขึ้นมา<br />
"ติดต่อคุณแก้มไม่ได้ ไม่มีมัสัญญาณ"<br />
ทุกคนอึ้ง<br />
ติณห์ควักปืนมา<br />
"เข้าไปเร็ว"<br />
<br />
ณัฐเดชใช้มือทำสัญญาณแบบตำรวจว่าใคร เข้าไปทางไหนกับใคร<br />
ติณห์ถือปืนถีบประตูเข้ามา ณัฐเดชชนหลังตามเข้ามา หันไปทางหน้าประตู ไตรรัตน์บุกทางประตูหลัง พงอินทร์ห้อยตัวเข้ามาทางหน้าต่าง วรวรรธแถกกระดี่เข้ามา จุนจีตีลังกากลิ้งตัว ทั้งหมดมารวมกัน เอาหลังชนกันกลางบ้าน แล้วหมุนรอบ สอดส่ายสายตา เตรียมยิง อยู่ๆอรวรรณที่ได้ยินเสียง รีบวิ่งกระหืดกระหอบลงมา ทุกคนหันไป พร้อมขึ้นไกปืน แกรกๆๆๆ เสียงก้อง<br />
<br />
"อย่ายิงๆ ป้าเองๆๆๆ" อรวรรณพูดพลางยกมือ<br />
ทุกคนเรียกชื่อ "ป้าออ" ถอนใจเฮือก เอาปืนลง<br />
"คุณติณห์...คุณๆขา พวกคุณหายไปไหนมา ป้าพยายามจะติดต่อพวกคุณ แต่ติดต่อไม่ได้เลยสักคน..ป้าก็เลยต้องไปสวดมนต์"<br />
"เกิดอะไรขึ้นครับ..ทุกคนหายไปไหนกันหมด"<br />
"คุณสุพิชชา เอาตัวหนูเนตรไปค่ะ"<br />
วรวรรธ ณัฐเดชร้องถาม<br />
"อะไรนะ"<br />
"เขามาจอดรถหน้าบริษัท อ้างว่ามีเรื่องจะคุยกับหนูเนตรส่วนตัว หลอกให้หนูเนตรขึ้นรถ แล้วก็เอาตัวไปเลย ตอนนี้พวกคุณหนูตามไปช่วยอยู่ แต่ไปถึงที่ไหน เกิดอะไรขึ้นบ้าง ป้าก็ไม่รู้ พวกคุณต้องไปช่วยแฟนพวกคุณนะคะ"<br />
อยู่ๆณัฐเดชกับวรวรรธเดินพุ่งแยกออกไปทันที ทุกคนกังวล เป็นห่วง<br />
กรอบรูป 5 สาวที่แขวนเอาไว้ด้านหนึ่ง หล่นลงมาเองแบบไม่มีสาเหตุ กรอบกระจกแตกละเอียด<br />
ทุกคนหน้าซีด<br />
<br />
ภายในโรงพยาบาลร้าง เวลากลางคืน ญาณิน สุคนธรส กรรณาระมัดระวังตัว เพราะไม่รู้ว่าผีนายลาภหายไปอยู่ไหน ทุกคนมองไปรอบๆบริเวณแต่ก็ไม่พบเห็นอะไร<br />
สุคนธรสดมกลิ่นบอก<br />
"กลิ่นมันยังอยู่ ผีนายลาภยังไม่ไปไหน"<br />
โกลเดนทเบบี๋ช่วยมองหา<br />
"หนูรู้ว่ามันยังอยู่ แต่หนูมองหาไม่เจอ"<br />
กรรัมภากับก้องฟ้ารีบวิ่งตามมาสมทบ<br />
"พวกแกทิ้งชั้น เพื่อนทรยศๆๆ" กรรัมภาบอก<br />
"พี่สาวทิ้งน้อง พี่ใจร้าย" ก้องฟ้าบอก<br />
"เงียบ!" 3 สาวบอก<br />
ญาณินบอก <br />
"จะโดนผีหักคออยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก ยัยรส แกจัดหนักซักดอกสองดอกเลย"<br />
สุคนธรสล้วงของในย่าม<br />
"ได้ ...ไอ้พวกพูดด้วยดีๆแล้วไม่รู้เรื่อง ก็ต้องเจอกันหน่อย"<br />
กรรณากำลังจะขยับ แต่อยู่ๆมีเสียงการเคลื่อนไหวของวิญญาณ พุ่งจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง<br />
กรรณาหันขวับ!!<br />
"มันอยู่ทางนั้น"<br />
เสียงนั้นพุ่งไป จนไปจบที่ผนังอีกด้านหนึ่ง ขวางหน้าทางที่กรรณาจะไป ผนังตรงนั้นถูกแรงอะไรบางอย่างกระแทกเข้าใส่ จนเป็นรอยลึกเหมือนถูกอะไรปักลงไป..ฉึก!!<br />
พวก4สาวคะลึงเมื่อเห็นความรุนแรงของรอยนั้น อยู่ๆรอยนั้นก็ค่อยๆลากมาเป็นทางยาว เกิดเสียงแหลมแสบหูเหมือนเอาเหล็กขูดผนังเป็นรอย เส้นนั้นพุ่งตรงไปหาพวก4สาว จนกรรณาต้องถอยๆๆ ทั้งหมดรู้ดีว่าอะไรบางอย่างกำลังพุ่งเข้ามาจะทำร้ายพวกเธอ<br />
ญาณินบอก<br />
"หลบ!"<br />
พวก4สาวรวมก้องฟ้าต่างกระโจนหลบคนละทิศละทาง ทุกอย่างที่ขวางเส้นทาง ถูกตัดขาดกระจุย!<br />
กรรัมภาคว่ำไปอีกทางล้มไปกับพื้น มือยันพื้น ไถลไป จนถุงมือขาดเป็นทาง<br />
"ถุงมือชั้น!"<br />
กรรัมภากำลังจะลุก แต่ปรากฏร่างผีสาวในชุดพยาบาลนั่งซ้อนหลังกรรัมภาอยู่ กอดไว้ เอื้อมมือมาคว้ามือกรรัมภาเอาไว้ ข้างที่ถุงมือขาด<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 17 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-87424740719815892292013-11-15T10:38:00.006+07:002013-11-15T10:38:43.159+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 16/2 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 16/2 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcK3aVUCawuBZdTZ5bG9RledtaMXb6tehIQAFhaqUJgXYyaMdL_AvHd6dTQZFg2cgS9VAvRJmuNRSK7b2ydMK8y-ogAV_LpsMO3AQXRIAjwoPIj7E-hZHriP7jqCaExbFxFVVCRzCJiDY-/s1600/05.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcK3aVUCawuBZdTZ5bG9RledtaMXb6tehIQAFhaqUJgXYyaMdL_AvHd6dTQZFg2cgS9VAvRJmuNRSK7b2ydMK8y-ogAV_LpsMO3AQXRIAjwoPIj7E-hZHriP7jqCaExbFxFVVCRzCJiDY-/s320/05.jpg" /></a></div>"ไอ้พวกหน้าโง่ คราวนี้แกอย่าให้พลาดอีกนะ นังลูกสาวจอมแสล็น" สมคิด บอก <br />
สมคิดมองเบญจาที่ยังคงชะเง้อมองไปอย่างห่วงติณห์<br />
"ยังจะชะเง้อคอยาวมองอะไรอีก ห่วงไอ้ติณห์นักหรือไงห่ะ"<br />
เบญจาหันกลับมาก้มหน้าหลบตา<br />
<a name='more'></a><br />
"ปล่อยให้มันถูกฟัดอยู่ในโกดังนี่แหละ ไอ้พวกผู้ชายไร้สมองมันไม่สำคัญสำหรับเราอีกต่อไปแล้ว เพราะเรามีเรื่องสนุกกว่าที่ต้องทำ...รออยู่ ฮ่ะๆๆ รีบไป"<br />
สมคิด กรกฎ เบญจาพร้อมสมุนหันจะเดินออกไปที่ประตูหลังโกดัง แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นสมุน2คนที่ถูกซัดเสียมึน ถูกโยนเข้ามาจากประตูหลัง<br />
ณัฐเดชถาม<br />
"จะไปไหนหมอสมคิด"<br />
สมคิดระเบิดหัวเราะออกมา<br />
"สารวัตร คุณหมอ... ยังคิดจะมาจับฉันอีกเหรอ ไม่มีทาง กูไม่มีทางให้พวกมึงจับแน่ กูจำวันนั้นไม่มีวันลืม ... วันนั้นพวกมึงผิดมหันต์ที่ปล่อยให้ดูหนีออกมาได้ ตาพระแก่คนนั้นก็อีก ทำมาเป็นพูดดี...เชอะ"<br />
"คนเรา โง่หนเดียว ใจดีหนเดียว นายสมคิด ตอนนี้ ทุกคนรู้สันดานแกดีแล้ว" ณัฐเดชบอก<br />
"และคงไม่ให้เวลาถึง5วินาทีแน่" วรวรรธว่า<br />
พูดจบ วรวรรธกดไกปืนทันที หมอสมคิดต้องหลบเข้าหลังกรกฎ กระสุนไม่สามารถเจาะเข้าร่างกรกฎได้<br />
"ถึงกูไม่มีอาคม แต่ก็ฝึกลูกศิษย์ได้เว้ย"<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>หมอสมคิดชักปืนออกมายิงสวนออกไปเป็นชุดด้วยความโกรธ ทุกคนหลบเข้าที่กำบังยิงต่อสู้กัน แต่กรกฎกลับเดินผ่าห่ากระสุนไป โดยที่กระสุนไม่ระคายผิวเลย โดยมีเบญจาและสมคิดเดินตามหลังแยกไปอีกทาง<br />
"พวกมันจะหนีแล้วพี่"<br />
ณัฐเดชกับวรวรรธทำท่าจะตาม แต่ถูกกรกฎชักปืนยิงใส่เป็นชุด จนต้องกลิ้งหลบหัวซุกหัวซุน<br />
<br />
เบญจารีบเดินออกมาจะไปยังรถที่จอดซุ่มอยู่ที่หนึ่งด้านหลังโกดัง แต่กลับเจอติณห์ที่มาจากด้านหน้าโกดัง มาดักหน้าไว้<br />
"จะไปไหนเบญจา"<br />
เบญจาชะงักก้าวถอยช้าๆ ติณห์เดินหน้าเข้าหา<br />
"อยากเจอไอมากไม่ใช่เหรอ นี่ไง...ไออยู่นี่แล้ว มาหาไอซี"<br />
ติณห์ยื่นมือ เบญจามองมือติณห์อย่างรู้สึกเจ็บปวด<br />
"อย่ามาหลอกหนู มือของพี่ตอนนี้ ไม่ได้ต้องการจะกอดหนู แต่ต้องการจะจับตัวหนูไปติดคุก"<br />
"ใครทำผิดอะไรไว้ ก็ต้องได้โทษในสิ่งที่ตัวเองทำ ยูเป็นฆาตกร เป็นภัยต่อส่วนรวม"<br />
ติณห์โผเข้าจับเบญจา แต่เบญจาสู้เตะต่อยติณห์ ติณห์ยกแขนตั้งการ์ดรับ ไม่ลงไม้ลงมือตอบโต้รุนแรง ในที่สุดติณห์จับล็อคแขนเบญจาไว้ได้<br />
<br />
"ปล่อยหนูนะพี่ติณห์...ปล่อย! คิดว่าจับตัวหนูได้แล้วจะชนะงั้นเหรอ พี่คิดผิด"<br />
ปาร์คจุนจี พงอินทร์กับไตรรัตน์หลังจากจัดการกับสมุนทางด้านในโกดังได้แล้วก็แอบซุ่มมา<br />
<br />
โผล่เข้าด้านหลังจัดการสมุนของสมคิดที่กำลังยิงใส่ณัฐเดชกับวรวรรธ กรกฎหันไปเห็นลูกน้องตัวเองถูก3 หนุ่มจัดการจนหมอบก็โกรธ<br />
"พวกมันตามมาสมทบกันตามแผนแล้ว"<br />
"เดี๋ยวใจเย็นๆ มันยังมากันไม่ครบเลย" สมคิดบอก<br />
ตอนนั้นเองที่ติณห์ล็อกตัวเบญจาเดินเข้ามา<br />
"สั่งให้ลูกน้องหยุดเดี๋ยวนี้นะหมอสมคิด เบญจาอยู่นี่แล้ว"<br />
แต่แล้วติณห์ต้องถึงกับตะลึงที่เห็นเบญจาอีกคนยืนอยู่กับสมคิดและกรกฎ<br />
"เบญจา อะไรกัน"<br />
"นั่นไง!ยังงี้ถึงจะเรียกว่ามาครบ ทีนี้ก็ถึงเวลา..go go go"<br />
สมคิดพูดพลางล้วงระเบิด2ลูกออกมาโยนให้กรกฎ<br />
"จัดการ!"<br />
ณัฐเดชบอก<br />
"ระเบิด! หลบเร็ว"<br />
กรกฎใช้ปากดึงสลักระเบิด แล้วโยนระเบิดทั้ง2ลูกเข้าใส่พวกหนุ่มๆ ทุกคนกระโจนหลบเข้าที่กำบัง โดยที่ติณห์โอบตัวเบญจาหลบระเบิดไปด้วย<br />
ตูม! ตูม! ระเบิดทั้ง2ลูกกระทบพื้นแล้วก็ระเบิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน เศษข้าวของในโกดังกระจุยกระจายเกิดควันคลุ้ง ณัฐเดชรีบลุกขึ้นจากที่หลบปัดควันมองหาหมอสมคิดกับกรกฎ...พบว่าทั้งคู่หนีไปแล้ว ณัฐเดชยืนขัดใจ วรวรรธลุกตามเข้ามา<br />
วรวรรธบอก<br />
"หมอสมคิดมันเผ่นไปแล้ว"<br />
"ไม่เป็นไร ยังไงเราก็ได้ตัวเบญจาแล้ว"<br />
ติณห์ก้มลงมองเบญจาที่เขาโอบหมอบอยู่ พบว่าเบญจากำลังหัวเราะ<br />
"ฮ่ะๆๆ"<br />
หนุ่มๆลุกขึ้นมาดู<br />
พงอินทร์ถาม<br />
"ตัวจริง ตัวปลอมวะ"<br />
"เบญจา...ห่ะ!"<br />
ติณห์ยื่นมือไปจะจับตัวเบญจา แต่มือกลับทะลุร่างเบญจาไป<br />
ปาร์คจุนจีขยี้ตา<br />
"เว เหลือเชื่อ..."<br />
เบญจาลุกขึ้นยืน<br />
"หนูบอกแล้วไงว่าพี่คิดผิด"<br />
ไตรรัตน์ที่อยู่กับสุคนธรสจนพอจะเดาออก<br />
"โธ่เอ้ย เราถูกต้มซะเบื่อเหรอ นั่นไม่ใช่เบญจา" วรวรรธบอก<br />
"นี่แหล่ะ ที่ผมกำลังจะมาบอก" ปาร์คจุนจีว่า <br />
"นั่นเป็นแค่ภาพลวงตาที่เบญจาโคลนนิ่งจิตแบบแบ่งตัวทวีคูณออกมาหลอกล่อพวกเรา"<br />
"แต่..ไอยังจับต้องตัวเบญจาได้อยู่เลย"<br />
"ก็เพราะพี่เอาแต่หมกตัวอยู่กับนังเชยเฉิ่มญาณินมากเกินไป พี่ถึงไม่รู้ว่าโลกของจิต และไสยเวทคนอื่นเค้าก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว ฮ่ะๆๆๆ"<br />
6หนุ่มได้แต่ยืนเซ็ง<br />
<br />
หมอสมคิด กรกฎและสมุนรีบเดินมาที่รถซึ่งจอดซุ่มรออยู่ กรกฎเปิดประตูรถออก เห็นกายหยาบของเบญจานั่งหลับตาทำสมาธิถอดจิตอยู่ในรถ<br />
"เฮ้ย...ออกรถเลย รีบไป"<br />
"ป่านนี้ไอ้พวกนั้นคงจะยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ในโกดัง ฮ่ะๆๆ" กรกฎบอก<br />
"ฮ่ะๆๆ ตลกดีเว้ย..คิกๆๆ"<br />
สมคิดล้วงมือถือขึ้นมากดโทรไป<br />
<br />
จิตของเบญจากำลังจางหายไป<br />
"ลาก่อนพี่ติณห์ ถ้าพี่ไม่ตาย เราคงได้เจอกันอีก"<br />
แล้วจิตเบญจาก็หายวับไป ไม่ทันขาดคำมีเสียงมือถือดังขึ้นในโกดังแทน<br />
วรวรรธบอก<br />
"สาวๆคงเป็นห่วงโทร.มาหาแล้วครับ รีบรีบเลย"<br />
หนุ่มทุกคนรีบควักมือถือของตัวเองออกมาดู<br />
ไตรรัตน์ "ไม่ใช่ของฉัน"<br />
พงอินทร์ "ผมก็ไม่ใช่"<br />
ปาร์คจุนจี "ผมไม่ได้เปิดมือถือ"<br />
วรวรรธ "ไม่ใช่ของผมเหมือนกันครับ"<br />
ณัฐเดช "ฉันก็ไม่ใช่ แล้วแกของแกล่ะไอ้ติณห์"<br />
ติณห์ "ไอ้ณัฐ! ฉันได้ยินมันดังมาจากไอ้นั่น"<br />
ติณห์ชี้ไปยังสมุนหมอสมคิดคนหนึ่งที่นอนคว่ำสลบอยู่ ทั้งหมดเลยเดินช้าๆระมัดระวังเข้าไปหา แล้วพลิกตัวมันอนหงายขึ้น เสียงมือถือดังชัดเจน มาจากอกมัน<br />
"นั่นไง! ชัดเลยเห็นไหม" ไตรรัตน์บอก <br />
"แต่ทำไม มือถือไปดังอยู่ในอกเสื้อมันล่ะ" พงอินทร์ว่า <br />
"มา...ผมเอง!"<br />
วรวรรธนั่งลงเปิดเสื้อมันออก ต้องผงะตกใจ<br />
"วิ่ง"<br />
<br />
6หนุ่มวิ่งหน้าตั้งหลุดออกมาจากโกดังดัง ระเบิดดัง ตูม! โกดังกระจุยกระจาย เศษวัสดุปลิวว่อน พร้อมกับเกิดไฟไหม้ ทั้ง6หนุ่มหันไปมองสภาพโกดังอย่างใจหายใจคว่ำ<br />
เนตรสิตางศุ์ค่อยๆลืมตาได้สติจากการถูกผีไอ้ลาภเข้าสิง เธอมองเพดานที่เก่าผุพังฟ้ารั่วเป็นรอยคราบ หันมองสภาพรอบๆ พบว่าตัวเองอยู่ในห้องๆหนึ่งที่มีสภาพเก่าโทรม ถูกทิ้งร้าง <br />
<br />
เธอพยายามตั้งสติ เพื่อที่จะลุกขึ้น ระหว่างนั้น เสาแขวนน้ำเกลือเคลื่อนที่เองผ่านบริเวณด้านศีรษะของเธอล้อที่เป็นสนิม ส่งเสียงค่อกแค่กๆ<br />
"ใคร"<br />
เธอเอียงคอไปมอง แต่ไม่เห็นใคร ใจคอไม่ดี แล้วอยู่ๆเครื่องวัดความดันเก่าที่ถูกทิ้งคว่ำแถวนั้น กลับทำงานเอง เห็นปรอทพุ่งขึ้นพุ่งลงราวกับมีคนใช้งานมันอยู่ เธอสยอง<br />
แล้วอยู่ๆสายน้ำเกลือที่ทีแรกห้อยต่องแต่ง กลับค่อยๆขยับเขยื้อน คล้ายงู เลื้อยมาทางด้านเหนือศีรษะของเธอ ในจังหวะที่เนตรกำลังจะลุก อยู่ๆสายน้ำเกลือก็ขยับไปมาได้เหมือนเลื้อย เธอรีบเหวี่ยงทิ้งไปให้ไกลตัวสุดๆ แล้วรีบกระโจนหนีลงจากเตียง เสียหลัก ล้มไปกับพื้น แม้จะเจ็บแต่เธอก็ต้องรีบตั้งหลัก ใจคอไม่ดี<br />
อยู่ๆมีขวดแก้วกลิ้งกุกกักๆผ่านไปด้านหลังเธอ<br />
"ว้าย"<br />
เธอสะดุ้ง ตกใจ แล้วก็มีเศษฝ้าเพดานที่เก่าหล่นปุมาอีกด้าน เธอตกใจอีก เธอจะวิ่งออกจากห้อง แต่ทันทีที่ไปเปิดประตู ก็ต้องผงะ เพราะผีนายลาภ แต่งชุดนางพยาบาลยืนอยู่..ตึง!!<br />
"อ๊ะเจ๋"<br />
เนตรสิตางสุ์ขาสั่น ช็อก อ้าปากค้าง อยากกรี๊ด แต่กรี๊ดไม่ออก<br />
<br />
ด้านหน้าของโรงพยาบาลร้างแถบชานเมือง ที่ถูกทิ้งร้างไว้นาน สภาพทรุดโทรม น่าขนลุก<br />
พวก4สาวลงจากรถ เข้ามามองสภาพแวดล้อม<br />
"โรงพยาบาลร้าง"<br />
ก้องฟ้ากับโกลเด้นท์รีบตามเข้ามารายงาน<br />
"พี่เนตรถูกพามาที่นี่แน่นอนครับ..ผมเห็นพี่เนตรลงจากรถพี่พีช แล้วก็เดินเข้าไปด้านใน แต่พี่เนตรดูแปลกๆ เหมือนไม่มีสติไงไม่รู้"<br />
"ไม่ใช่ไม่มีสติ แต่พี่เนตรถูกผีนายลาภสิง" โกลเดนเบบี๋บอก เพราะเห็น คือ ผีนายลาภที่หันกลับมาจ้องตาเขียวปั๊ด ก่อนที่สุพิชชาจะรีบขับรถกลับออกไป ปล่อยให้เนตรสิตางศุ์เดินไม่รู้ตัวเข้าไปในโรงพยาบาล<br />
กรรัมภาแตะของบางอย่างในบริเวณนี้<br />
"โรงพยาบาลนี้ ใช่จริงๆ ที่นี่ เคยเกิดไฟไหม้ใหญ่ คนไข้ หมอ พยาบาลเสียชีวิตเพียบ แล้วตั้งแต่นั้นมา ที่นี่ก็ทำอะไรไม่ขึ้น สุดท้ายเลยต้องทิ้งร้างไป"<br />
"ชั้นก็เคยได้ยินชื่อเสียงของที่นี่..ในหมู่คนที่มีอาคมเค้าลือกันว่า..ทุกวัน ตอนหกโมงเย็น ซึ่งเป็นเวลาที่เกิดโศกนาฎกรรม ชาวบ้านจะได้ยินเสียงโหยหวนประหลาดออกมากที่นี่ จนไม่มีใครกล้าผ่านมาทางนี้อีกเลย" สุคนธรสบอก<br />
ก้องฟ้าบอก<br />
"แล้วตอนนี้ก็เป็นเวลา ห้าโมงห้าสิบ อีกสิบนาที ก็จะเป็นเวลาปล่อยผี"<br />
"สรุปว่าที่นี่เป็นแหล่งชุมนุมของวิญญาณตายโหง ที่ติดอยู่ในบ่วงกรรม" กรรณาว่า<br />
ญาณินบอก<br />
"ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ผีนายลาภพายัยเนตรมาที่นี่ แต่มันเป็นการตั้งใจ ชักใยของใครบางคน..และก็ไม่มีทางเป็นใครได้ นอกจาก เบญจา"<br />
ทันใด มีประตูบานหนึ่งเปิดออกช้าๆ เสียงสนิมที่บานพับประตูดังเอี๊ยดอ๊าด แหลมๆ ..แล้วอยู่ๆก็มีรถเข็นเข็นออกมา โครงของล้อที่ยางหมดสภาพแล้วบดกับพื้น ส่งเสียงก๊อกแก๊กๆ..รถเข็นนั้นไม่มีคนนั่ง แต่เคลื่อนเองได้ และมันยังลงมาตามทางลาดสำหรับรถเข็น แต่ไม่ได้ไหลปรื้ดไปตามแรงโน้มถ่วง มันค่อยๆไหลลงมาช้าๆ ราวกับมีใครบางคนนั่งอยู่ และบังคับรถเข็นไว้<br />
พวกญาณินรู้สึกได้ว่ามีอะไร ระวังตัว<br />
"เอายันตร์ไป ชั้นช่วยพวกแกได้แค่นี้"<br />
ทุกคนรับยันตร์ แต่อยู่ๆมีเสียงกรี๊ดของเนตรดังมา พวก4สาวได้ยิน จำได้<br />
"เสียงยัยเนตร"<br />
ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปด้านในทันที<br />
"พี่กรรณเดี๋ยว อย่า..ก๊องไม่อยากเข้าอ่า"<br />
ก้องฟ้ามองซ้ายมองขวา อยู่คนเดียวก็สยอง รีบวิ่งตามไป รถเข็นหันตาม ราวกับมีใครบางคนนั่งอยู่และมองตามพวก4สาวไป<br />
เนตรสิตางศุ์วิ่งร้องหนีออกมาจากห้อง พยายามล้วงหาแว่นตาอย่างลนลาน<br />
"แว่น..แว่นตาอยู่ไหนๆๆ"<br />
ระหว่างนั้น ที่ฝ้าเพดานที่เป็นรูโหว่อยู่ ค่อยๆมีมือผี สีซีดเซียวหลายๆมือ ยื่นลงมาจากความดำมืดเหนือฝ้าเพดานนั้น มือๆ กวักไกวๆ เธอไม่รู้ตัว หาแว่นตาไม่เจอ ยืนปิดตาตัวเองอยู่อย่างนั้น<br />
มือนั้น แห้งเกร็ง เห็นกระดูกโปนเป็นสัน เล็บดำแหลม น่ากลัว พุ่งมาที่เธอ<br />
ในจังหวะที่มือกำลังจะจับ เธอหันกลับมา หน้าผีผมยาว โผล่ประจันหน้าแบบกลับหัว เนตรผงะ<br />
"แอร๊ย"<br />
<br />
ที่วิ่งเข้ามาด้านในโรงพยาบาล ก้องฟ้ารีบตามมาเกาะหลังกรรณา<br />
"เสียงมาจากทางนั้น ไปเร็ว"<br />
ทุกคนรีบวิ่งไป ก้องฟ้าที่รั้งท้ายถูกกระชากด้วยอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น จนตัวปลิวไปด้านหลังอย่างแรงกระแทกกับผนังดังอั้ก! ทุกคนตกใจ<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 16/2 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-33799186859989311442013-11-15T10:35:00.002+07:002013-11-17T10:39:51.803+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 16 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 16 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-j1HYwic_hirEl8zfs5aozGNb36uy09UUMRthZhH2lpHZxIRm2-29IJYChGwYkzAFSL2QZqB9CDdRgDtk6EAHiHSPdeCwvbUylAJxTtk2tDnmOzP79kP558OeD20Fj6fsWVaKKCN0L86Z/s1600/03.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-j1HYwic_hirEl8zfs5aozGNb36uy09UUMRthZhH2lpHZxIRm2-29IJYChGwYkzAFSL2QZqB9CDdRgDtk6EAHiHSPdeCwvbUylAJxTtk2tDnmOzP79kP558OeD20Fj6fsWVaKKCN0L86Z/s320/03.jpg" /></a></div>"เดี๋ยวยัยเนตร! ก่อนจะไป คิดดิ แกมีความจำเป็นอะไรต้องไปคุยกับยัยนั่นอีก"<br />
กรรัมภาบอก<br />
"ใช่ เป็นแฟนกับพี่ณัฐแล้ว ยังจะหวงก้างหมอวรรธแฟนเก่าอีก"<br />
ก้องฟ้าบอก<br />
"ก็ทั้งอดีตและปัจจุบัน ดันหล่อทั้ง2คนนี่ เป็นธรรมดาที่ต้องรักพี่เสียดายน้อง"<br />
<a name='more'></a><br />
"แบบว่าอยากเหมายกเข่งทั้ง2คน ว่างั้นเหอะ" อรวรรณบอก<br />
โกลเดน เบบี๋บอก<br />
"อ่ะ ถูกโต้ม!"<br />
"ยัยโกลเด้น มัวแต่เล่นมุขอยู่นั่นแหละ ดูดิ ที่รถยัยพีช มีอะไรไม่น่าไว้ใจบ้างไหม" สุคนธรสบอก<br />
"เดี๋ยวนะเจ๊ ขอส่องดูก่อน"<br />
ว่าแล้วโกลเดนเบบี๋ก็ทำตาเป็นเรดาร์หมุนๆมองไปที่รถสุพิชชา<br />
"ไม่มีนะเจ๊ ในรถไม่มีผี ไม่มีคนอื่น นอกจากยัยนั่นนั่งฮือๆอยู่ในรถคนเดียว"<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>"งั้นให้เนตรไปคุยกับเค้าหน่อยเถอะ เดี๋ยวเค้าก็ไปฟ้องพี่นัทว่าเนตรใจจืดใจดำ เค้าอุตส่าห์มาขอคุยด้วย แล้วทิ้งให้เค้ารออยู่ในรถ"<br />
เบญจาและติณห์ฉุดกระชากลากถูกันอยู่<br />
"เบญจาต้องไปกับพี่"<br />
เบญจาสะบัด <br />
"ไม่คราวนี้เบญจาช่วยพี่ไม่ได้แล้ว"<br />
"ช่วย ยูมาช่วยอะไรไอ...นอกจากจะพยายามฆ่าพวกไอ"<br />
"ดี...เข้าใจเบญจาอย่างนี้ก็ดี เบญจาจะได้เลว เลวให้มันถึงที่สุดไปเลย"<br />
เบญจาตบติณห์แล้ววิ่งหนีไป ติณห์วิ่งตาม<br />
"เบญจา...หยุดนะ"<br />
ติณห์จะตาม แต่สมุนอีกคนกระโดด ถีบเข้ามา ติณห์หยุดชะงัก มันสาวหมัดเข้ามาต่อยๆ<br />
ติณห์ต่อยสู้กับสมุน3คน<br />
<br />
ไตรรัตน์มองไปเห็นเบญจากำลังขึ้นบันไดหนีไป ก็กระโดดข้ามราวบันไดไปขวางหน้าไว้<br />
"จะหนีไปไหน"<br />
เบญจาชะงักหยุด ก้าวถอยช้าๆ ขณะที่ไตรรัตน์เดินขู่ยิ้มๆเข้าหา<br />
"ปรกติผมจะอ่อนโยนกับผู้หญิง ห่วงใย ดูแลเทคแคร์ เพราะผู้หญิงทำให้โลกของแมนทั้งแท่งอย่างผมสวยงาม แต่สำหรับคุณ...คงต้องยกเว้น"<br />
ไตรรัตน์พูดเสร็จปรี่เข้าหาเบญจา ยื่นมือจะคว้าแขนไว้<br />
"ขอเชิญไปกับผมครับคุณผู้หญิง"<br />
"ฉันไม่ไป"<br />
เบญจาตวัดเขาเตะเข้าหน้า ไตรรัตน์ผงะหลบได้ทันฉิวเฉียด<br />
"โอ้โห...แค่นี้เด็กๆ"<br />
ไตรรัตน์จะเข้าคว้าตัวอีก แต่มีลูกสมุน2คนเข้ามาขวางไว้เสียก่อน<br />
"จัดการมัน!"<br />
สมุนทั้ง2คว้าท่อนเหล็กที่ตกเกลื่อนอยู่แถวนั้นเข้าฟาดไตรรัตน์ ไตรรัตน์หลบ คว้าท่อนเหล็ก2อันมารับเหล็กของสมุนทั้ง2ที่ฟาดเข้าใส่ <br />
"อ๊าก"<br />
จุนจี พงอินทร์ วิ่งไล่ตามจับเบญจา แต่เบญจาหลบมุมนั้นทีโผล่มุมนี้ที ทั้งสองจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน<br />
<br />
จนต้องมายืนหอบอยู่มุมหนึ่ง<br />
"วันนี้ทั้งวันไม่มีทางจับแม่นี่ได้แน่" จุนจีบอก<br />
"ผมรู้สึกเหมือนเราโดนหลอกนะ"<br />
"นายโจ้"<br />
พงอินทร์หันไปทางเสียง พบเบญจายืนจังก้ารออยู่<br />
"นายอุนจิ"<br />
จุนจีหันไปทางอีกเสียง พบอีกเบญจายืนรออยู่<br />
"ใช่…ถูกของนาย ผมว่าเราโดนหลอกให้แยกจากกัน"<br />
"งั้นเราควรจะไปหาคนอื่นๆแล้วรวมตัวกันไว้"<br />
"ใช่…โดยเฉพาะนายติณห์"<br />
พงอินทร์นึกได้ ตาช็อก ตกใจ<br />
"แล้วสาวๆที่ออฟฟิศล่ะ"<br />
<br />
เนตรสิตางศุ์เดินมาที่รถ เคาะกระจก สุพิชชาไม่ยอมลง แต่เปิดล็อคประตู ยื่นตัวไปผลักประตูรถเปิดให้<br />
"ขึ้นมาซีคะ"<br />
เนตรสิตางศุ์ยังไม่ยอมขึ้น<br />
"ไม่ลงมาคุยกันล่ะคะ"<br />
"เพื่อนน้องเนตรตามมากันเต็มขนาดนั้น จะคุยเรื่องส่วนตัวกันได้ยังไงล่ะคะ"<br />
เนตรสิตางศุ์เลยจำต้องเข้ามานั่งในรถ ปิดประตู สุพิชชาแอบยิ้ม ดีใจ เนตรสิตางศุ์หันมามองสุพิชชานั่งนิ่ง<br />
"อ้าว มีอะไรจะคุยกับเนตรก็พูดมาซีคะ แต่ถ้าเป็นเรื่องของหมอวรรธล่ะก็ เนตรแนะนำว่าคุณพีชเลิกยุ่งกับหมอเถอะนะคะ หันมารักและซื่อสัตย์กับพี่ณัฐให้มากๆ เนตรรับรองว่าชั่วชีวิตของคุณพีช จะมีพี่ณัฐอยู่เคียงข้างไปตลอด ไม่ว่าคุณจะเจอปัญหาอะไร พี่ณัฐจะไม่มีวันทอดทิ้งคุณ"<br />
สุพิชชาหันมายิ้มเลือดเย็น<br />
"ก็แล้วทำไม แกไม่อยู่กับพี่แกไปจนวันตายล่ะ มาแย่งวรรธไปจากฉันทำไม"<br />
"คุณพีช! พูดแบบนี้ เนตรไม่คุยด้วยแล้ว"<br />
เนตรสิตางศุ์หันไปจะเปิดประตู แต่ไม่ทันแล้ว สุพิชชาปิดล็อกประตูรถ<br />
"ห่ะ! ล็อกประตูทำไมคุณพีช เปิดประตู"<br />
สุพิชชาไม่เปิด แถมยังเข้าเกียร์เร่งเครื่องขับรถเอี๊ยดออกไปเลย ท่ามกลางสายตาของสาวๆที่ยืนอยู่นอกรถ พากันตกอกตกใจ ตะโกนกันลั่น<br />
กรรัมภาบอก<br />
"ว้าย! ยัยพีชขับรถพายัยเนตรไปแล้ว"<br />
"คุณพีชหยุดรถนะ" ญาณินบอก <br />
"ยัยบ้าเอ้ย เอาเพื่อนฉันกลับมาเดี๋ยวนี้นะ" กรรณาว่า <br />
"กลับมานะ...บอกให้กลับมา"<br />
กรรณากับสุคนธรสถึงกับวิ่งตาม ก้องฟ้าบอก<br />
"โธ่พี่ จะวิ่งตามไปทำไมล่ะครับ กลับมาเอารถขับตามไปซี"<br />
"กุญแจรถอยู่ไหนเนี่ยะ เดี๋ยวป้าไปเอามาให้นะคะ" อรวรรณลน<br />
ทุกคนกรูกลับมาที่รถ<br />
ญาณินบอก<br />
"เจ้าโกลเดนอยู่ไม่ใช่เหรอ ตามไปก่อนซี"<br />
"รับแซ่บค่ะเจ๊ ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง โกลเด้นอยู่ทั้งคน ยัยนั่นไปไม่รอดหรอกไอออนเกิร์ลไปแว้ว!"<br />
โกลเดนเบบี๋ทำท่าแปลงร่าง แล้วทำท่าบินไปราวกับจรวด<br />
<br />
สุพิชชากำลังซิ่งขับรถอย่างเร็ว เนตรสิตางศุ์หาทางเปิดล็อกประตูแต่เปิดไม่ได้<br />
"จอดรถเดี๋ยวนี้นะคุณพีช ฉันจะลง"<br />
"มีที่แห่งเดียวเท่านั้นที่แกจะได้ลง คือนรก หึๆๆ"<br />
"คุณมันป่วยทางจิตคุณพีช เนตรสาบานว่าจะไม่ยอมให้พี่ชายที่แสนดีของเนตรต้องมาอยู่กับผู้หญิงอย่างคุณ"<br />
"เหรอจ๊ะน้องเนตร ยัยตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ฮ่าๆๆ จะทำนายอนาคตให้นะ ภายในวันนี้เธอจะต้องตาย แล้วฉันนี่แหละจะได้อยู่ อยู่ทำลายพี่ชายเธอ แล้วก็อยู่เพื่อจะได้ รักกับวรรธ สร้างครอบครัว มีลูกที่น่ารักด้วยกัน โอ้ว ฉันต้องทำความฝันให้เป็นจริงให้ได้ ฉันจะไม่ยอมตายโดยปราศจากหมอตาหนู"<br />
เนตรสิตางศุ์เลยหันไปกระชากแขนสุพิชชาเพื่อทำให้หยุดรถ<br />
"จอดรถเดี๋ยวนี้นะ...จอดซี"<br />
"หุบปาก!" <br />
สุพิชชาสะบัดมือ แล้วปาดท่อนแขนไปที่หน้าเนตรสิตางศุ์จนเซไปขนขอบหน้าต่างด้านข้าง<br />
"ว้าย!"<br />
เนตรสิตางศุ์เงยหน้ามองไปที่หน้ารถต้องช็อฏ เมื่อเห็นวิญญาณผีนายลาภยืนขวางทางอยู่<br />
รถกำลังวิ่งเข้าไปหา<br />
"ห่ะ!"<br />
รถวิ่งพุ่งชน แต่วิญญาณนายลาภลอยทะลุกระจกหน้ารถเข้ามาสิงเนตรสิตางศุ์ทันที<br />
เนตรสิตางศุ์สะดุ้งนั่งหน้าแข็งตัวแข็ง ใบหน้าเปลี่ยนไป...มีสภาพไม่ต่างจากวิญญาณนายลาภ<br />
สุพิชชาหันมามอง ตกใจ นายลาภในร่างเนตรสิตางศุ์หันมามองสุพิชชา พลางพูดด้วยเสียงของนายลาภ<br />
"ขับไป! หึๆ"<br />
วิญญาณโกลเดนเบบี๋ตามมาทัน หายตัวเข้ามาในเบาะหลัง<br />
"จอดรถนะ ปล่อยพี่เนตรลงเดี๋ยวนี้!"<br />
วิญญาณนายลาภออกจากร่างเนตรสิตางศุ์ไปที่เบาะหลังบีบคอโกลเดนเบบี๋ที่ไม่ทันรู้ตัวทันที<br />
"แกนั่นแหละ ออกไป"<br />
วิญญาณนายลาภจับเหวี่ยงโกลเดนเบบี๋ออกไปจากรถ<br />
"อ้าย"<br />
<br />
เนตรสิตางศุ์สลบหลังวิญญาณนายลาภออกจากร่างไปแล้ว<br />
โกลเดนเบบี๋ที่นั่งก้นจำเบ้ามองรถของสุพิชชาที่ขับลิ่วไป<br />
<br />
"อู้ย ผีนายลาภโผล่มาอยู่ในรถยัยพีชได้ไง แบบนี้ มันฮั้วกันนี่"<br />
โกลเดนเบบี๋หายแว๊บไปจากถนนไปตักสุคนธรสในรถ<br />
"เจ๊ๆคะ..หนูหยุดรถยัยนั่นไม่ได้ เพราะมีผีนายลาภอยู่ด้วย"<br />
ทุกคนตกใจ<br />
กรรัมภาบอก "อย่าบอกนะว่ายัยพีชมีคาถาอาคมเรียกผีได้อีกคน"<br />
"ไม่หรอก ยัยพีชไม่รู้เรื่องไสยศาสตร์ แต่คงถูกหลอกใช้มาเล่นงานเนตร" ญาณินว่า <br />
"ก็ไม่แน่นะ ยัยพีชอาจจะยอมร่วมมือด้วยความเต็มใจ" สุคนธรสบอก<br />
"หนูก็คิดอย่างพี่รส ต้องมีการฮั้วกันเกิดขึ้น ระหว่างยัยพีชกับ..."<br />
กรรณาโพล่งขึ้น "เบญจา"<br />
สุคนธรสยอมรับ "ล้านเปอร์เซ็นต์"<br />
กรรัมภาบอก<br />
"โธ่...ยัยเนตร พี่ณัฐเอ๊ย ทำไมพี่ดวงตกแบบนี้นะพี่ชาย"<br />
"ตายแล้ว ชั้นตามมันไม่ทัน" ญาณินบอก <br />
"จบกัน" กรรณาว่า <br />
เสียงแตรรถมอเตอร์ไซด์ดังขึ้นที่ข้างรถ ทุกคนหันไปมอง เห็นก้องฟ้าใส่หมวกกันน็อคซิ่งมอเตอร์ไซด์ตีคู่มากับรถ<br />
"เออจริงด้วย โกลเดนไปกับก๊อง รีบซิ่งตามรถยัยพีชไป แล้วโทรจิตบอกยัยเจ๊เป็นระยะนะ"<br />
"ได้เลย แว๊บ"<br />
โกลเด้นหายตัวแว๊บไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์เกาะเอวก้องฟ้าพร้อมใส่อุปกรณ์แว่นหมวกกัน น็อคพร้อม ก้องฟ้าซิ่งมอเตอร์ไซด์ไปอย่างเร็ว โกลเดนเบบี๋หันมาโบกมือให้สาวๆ<br />
<br />
เบญจาเดินหนีลึกมาที่ด้านหลังโกดัง พลางเหลียวไปมองด้านหลังว่ามีใครตามมาไหม แล้วต้องชะงักเมื่อมีใครเดินโผล่ออกมามุมมืด<br />
"ไอ้พวกหน้าโง่ คราวนี้แกอย่าให้พลาดอีกนะ นังลูกสาวจอมแสล็น" สมคิด บอก <br />
สมคิดมองเบญจาที่ยังคงชะเง้อมองไปอย่างห่วงติณห์<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 16 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-40420377040358217742013-11-14T10:59:00.003+07:002013-11-14T10:59:22.784+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 23 วันที่ 15/2 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 23 วันที่ 15/2 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMz7H14zYAbTNCgsYWOp6AfzcYFC6lgn9trj568cJ_v5dBiB2iFOI93vozf8r081d2e_KZBkLs8rcrhglh_nvYnzAmGvARNtLZ2ws34kcHBEN1MCtgfiO7bc4aDNQl_7YpZLv50YzUXp7v/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMz7H14zYAbTNCgsYWOp6AfzcYFC6lgn9trj568cJ_v5dBiB2iFOI93vozf8r081d2e_KZBkLs8rcrhglh_nvYnzAmGvARNtLZ2ws34kcHBEN1MCtgfiO7bc4aDNQl_7YpZLv50YzUXp7v/s320/04.jpg" /></a></div>"คุณหมายความว่าไง คุณหยุดไม่ได้ ทำไม อย่าทำใครอีกนะ เข้าใจไหม... Stop it"<br />
ติณห์มองหน้าญาณิน ต่างก็ตกใจ<br />
"หนูหยุดไม่ได้ ถ้าพี่ไม่มา หนูก็ไม่รู้ ว่าใครจะต้องเป็นเหยื่อรายต่อไป อาจจะเป็นพี่ญาณิน ก็ได้"<br />
เบญจาแผดเสียงกรี๊ดลั่น ทำเอาติณห์ตกใจ สวนตอบไปทันที<br />
"โอเค...โอเค้...ไอจะไปหายู"<br />
ญาณินตกใจ<br />
"ติณห์คะ" <br />
<a name='more'></a><br />
ติณห์ยกมือห้ามญาณินไว้ไม่ให้พูด ขณะที่เบญจาปิดปาก กลั้นเสียงร้องไห้<br />
"แต่พี่ต้องมาคนเดียวนะ อย่าบอกใคร อย่าให้พี่ญาณินรู้ ไม่งั้น"<br />
"เยส! ผมจะไปหาคุณคนเดียว จะไม่บอกใคร จะไม่ให้คุณณินรู้"<br />
ติณห์พูดพลางดึงญาณินมากอดไว้<br />
"คุณอยากให้ผมไปหาเมื่อไหร่"<br />
"พี่ขับรถออกมาก่อน เจอกันที่ไหน พี่เปิดมือถือไว้ หนูจะโทรไปบอกพี่เป็นระยะ"<br />
"โอเค จะให้ไอออกไปเมื่อไหร่"<br />
"เดี๋ยวนี้เลย"<br />
แล้วสายเบญจาก็ตัดสายทิ้ง ตอนนั้นเองที่ประตูห้องน้ำเปิดออก...สมคิดก้าวเข้ามา เบญจาเงยหน้ามองสีหน้าสิ้นหวัง สมคิดยิ้มร้าย<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>สีหน้าทุกคนตกใจ ไตรรัตน์ลุกขึ้น<br />
"แกคงไม่ไปใช่ไหมไอ้ฝรั่ง"<br />
แต่ปาร์คจุนจีสวนขึ้น<br />
"แต่ผมว่าคุณควรไป"<br />
"เฮ้ย อะไรของนายจุนจี ยุให้ไอ้ฝรั่งไปหายัยฆาตกรนั่นจัง"<br />
"ถ้าคุณฝรั่งไม่ไป แล้วจะได้ตัวเบญจาเหรอ"<br />
คำพูดของปาร์คจุนจีทำให้ทุกคนชะงัก<br />
วรวรรธบอก <br />
"จริงอย่างที่คุณกิมจิพูด ถ้าเราจับตัวเบญจาได้ ทุกอย่างก็จบ"<br />
"หมอสมคิดไม่ใช่จอมขมังเวทย์อีกแล้ว ถ้าไม่มีเบญจาซะคน ก็ไม่มีเครื่องมือใช้คาถา อาคมปล่อยผีมาเล่นงานใครได้"<br />
พงอินทร์หันมายื่นหัวแม่โป้งให้ปาร์คจุนจี<br />
"ผมเห็นด้วยกับแผนการนี้"<br />
ทุกคนดูสีหน้ามีความหวัง ยกเว้นญาณิน<br />
"แต่ให้ติณห์ไปคนเดียว ณินกลัวว่า..."<br />
ทุกคนต่างกังวลมองหน้ากัน<br />
ติณห์ขับรถไปคนเดียว เสียงมือถือดังขึ้น ติณห์ยกขึ้นมารับสาย<br />
"ฮัลโหล...ไอกำลังขับรถอยู่ จะไปหายูแล้วเบญจา บอกมา จะให้ไอไปหายูที่ไหน”<br />
<br />
สีหน้าติณห์เข้ม แค้น รถณัฐเดช ขับตามหลังไปห่างๆ โดยมี4หนุ่มนั่งไปในรถด้วย<br />
ภายในบ้านณัฐเดช สุพิชชานั่งหลังคู้ก้มหน้าก้มตาจิ้มแป้นพิมพ์อยู่หน้าคอมพิวเตอร์<br />
<br />
"สำนักเบญจา ไหนว่ามีคาถาอาคม ช่วยทุกคนได้สมปรารถนาได้ไง แค่ฆ่านังเนตร นังเด็กสตอเบอรี่ ชอบทำตัวอ่อนต่อโลกแล้วแย่งผู้ชายคนอื่น ทำไมถึงฆ่ามันไม่ได้...ทำไม!"<br />
สุพิชชากดEnterส่งข้อความไปด้วยอาการโกรธแค้นเก็บกด แล้วก็จ้องจอคอมฯ รอคำตอบ<br />
หน้าจอเว็ปไซด์ของอาณาจักรสีดำ ภาพหน้าจอเต็มไปด้วยรูปสัญลักษณ์ของมนต์ดำ ไสยศาสตร์<br />
"ตอบฉันมาซี ทำไมไม่ตอบ ฉันจ้างพวกแกแล้วนะ ฉันจ่ายเงินไปตั้งมาก พวกแกต้องช่วยฉันได้ซี เอานังเนตรไปจากชีวิตของฉันเสียที ฮือๆ"<br />
สุพิชชาสะอื้น ตอนนั้นเองมีเสียงข้อความตอบกลับ มีรูปอนิเมชั่นของแม่หมอเบญจากางกรงเล็บมาพร้อมข้อความ<br />
"ปฎิบัติการครั้งแรกไม่สำเร็จ ลงมือปฏิบัติการครั้งที่2 แต่คุณต้องเป็นตัวช่วย"<br />
"จะให้ฉันช่วยยังไง บอกมา ฉันจะช่วยทุกอย่าง"<br />
สุพิชชาพูดพลางพิมพ์แล้วEnterไป มีข้อความตอบกลับมา<br />
"คุณได้เลือกแล้ว ขอต้อนรับสู่ปฎิบัติการของเรา ฮ่ะๆๆ"<br />
ตอนนั้นเองที่จอคอมก็ดับวูบลง ทำเอาสุพิชาสะดุ้งตกใจ<br />
"ว้าย!"<br />
นายลาภยืนอยู่ด้านหลัง จอคอมจะเปิดสว่างขึ้นอีกครั้ง พร้อมกล่องข้อความกระพริบที่มีคำว่า “รับแผนพิฆาต” สุพิชชาจ้องกล่องข้อความนั่นชั่วครู ก่อนยื่นมือไปจับเม้าท์และคลิกเปิดเข้าไป<br />
<br />
ประตูหน้าบ้านเปิดออก สุพิชชาที่ดูแค้นๆสะพายกระเป๋าเดินออกมาจากบ้าน หลังจากรับแผนการมาจากเบญจาแล้ว โดยมีวิญญาณผีนายลาภตามออกมา เธอหยุดเดิน หันไปมองที่กระถางต้นไม้ข้างประตู ผ้ายันต์ที่เคยแปะหน้าประตู และตัวเองเป็นดึงทิ้ง ตกอยู่ สุพิชชาก้มหยิบมันขึ้นมา แปะกลับไปที่ประตู ก่อนเดินไปที่รถ<br />
สุพิชชาสตาร์ทเครื่อง ขับออกไป โดยมีวิญญาณนายลาภนั่งเบาะหลัง<br />
<br />
รถของณัฐเดชขับมาตามถนนที่ออกนอกตัวเมืองกรุงเทพ ณัฐเดชเป็นคนขับ มองตามหลังติณห์ที่ขับอยู่ข้างหน้าไปห่างๆ<br />
ไตรรัตน์ถาม<br />
"จะไปถึงไหนวะเนี่ย นี่จวนถึงลพบุรีแล้วนะไอ้ณัฐ"<br />
ณัฐเดชชักสังหรณ์ใจ<br />
"เบญจาจะเอาไอ้ติณห์ไปทำอะไรถึงที่นั่น"<br />
"จับตัวคุณติณห์ไปเลี้ยงโต๊ะจีนลิง" วรวรรธ[อก <br />
"นั่นก็ยังธรรมดาไป"<br />
พงอินทร์บอก <br />
"ฆ่าคุณติณห์ แล้วฝังใต้ทุ่งทานตะวัน"<br />
"ก็ยังธรรมดาไป"<br />
"โธ่เอ้ยไอ้คุณสารวัตร แล้วมันพิเศษยังไง ยัยนั่นถึงล่อไอ้ติณห์มาไกลขนาดนี้ แกมีแนวทางอะไรก็บอกมาซี" ไตรรัตน์ว่า<br />
"ไม่มี"<br />
"คนไทยนี่พูดมาก พูดไปแล้วไม่มีประโยชน์อะไรก็อยากจะพูด"<br />
ปาร์คจุนจีกอดอกเอนตัวหลับตาลงงีบ<br />
"อ้าวเฮ้ย พ่อนักร้องเกาหลี หลอกด่าพวกเรา อัดมันเลยดีไหม" ไตรรัตน์ว่า<br />
"หลับเอาแรงก่อนนะ พูดไปไม่มีสาระเปลืองแรง เดี๋ยวตอนต่อสู้กะพวกมนุษย์ประหลาดทั้งโขยง จะแพ้เอา บอกเลย"<br />
หนุ่มๆทั้ง 4คน อึ้ง หันมามองหน้ากัน เหวอๆ ประมาณไอ้นี่กวนตีน แต่ก็เถียงไม่ได้<br />
<br />
ของติณห์ที่ขับรถไปอย่างร้อนใจ เสียงมือถือดังขึ้น ติณห์รีบรับสาย<br />
"ฮัลโหล...นี่คุณจะให้ผมขับรถผลาญน้ำมันเล่นเหรอ เบญจา มันเปลืองพลังงานนะ คุณตั้งใจจะนัดตรงไหน ว่ามาเลย"<br />
"ระดับความอดทนของพี่ติณห์ต่ำจังเลยนะคะ ถ้าพี่ไม่อยากเจอหนูก็กลับไปซีคะ"<br />
"เบญจา บอกมา ให้ไปเจอที่ไหน"<br />
"ขับต่อไปเถอะน่าพี่ติณห์ จนกว่าจะเจอหุ่นไล่กากับอีกา"<br />
<br />
ติณห์เร่งเครื่องไปทันที<br />
ภายในบริษัทซิกส์เซนส์ ญาณินยืนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างห่วง มองมือถือในมือ ใจอยากโทรไป แต่รู้ดีว่าไม่ควร<br />
<br />
"ป้าสังหรณ์ใจว่า คราวนี้มันจะอันตรายกว่าคราวก่อน" อรวรรณบอก<br />
"ชั้นน่าจะไปด้วย" สุคนธรสบอก<br />
"เนตรห่วงหมอมากเลย"<br />
"เค้าก็ห่วงโอปป้าของเค้า"<br />
อรวรรณ ก้องฟ้า โกลเดนเบบี๋มองกรรณาเป็นคนสุดท้าย กรรณาจะหลุดพูดเลยยั้งปากไว้<br />
"อะไร! มองฉันทำไม ชั้นไม่ห่วงใครทั้งนั้น"<br />
โกลเดน เบบี๋บอก <br />
"ปากไม่ตรงกะใจ ระวังจะเสียใจ"<br />
ญาณินคิดหนัก<br />
"เบญจา ความจริง คนที่ควรไปเผชิญกะเบญจา คือชั้นต่างหาก"<br />
"เจ้าพระคู้ณ ขอให้พี่ณัฐจับตัวยัยเบญจากะหมอสมคิดเอาไปดำเนินคดีได้สำเร็จ จะได้ไม่มีใครตกเป็นเหยื่อไสยศาสตร์ของพวกมันอีก" ก้องฟ้าบอก<br />
"ไม้เด็ดของพี่รส ที่ให้หนุ่มๆพกติดตัวไปด้วยมันก็ไม่ใช่ของเล่นนะค่ะ ขุ่นพี่คะ! หนูมั่นใจค่ะ ขุ่นพี่..ว่าพวกคุณพี่ผู้ชายต้องเอาอยู่ค่ะ" โกลเดนเบบี๋บอก<br />
<br />
ติณห์ขับรถไป เห็นข้างหน้า มีหุ่นไล่กาทำจากฟางปักอยู่ริมทางเข้าซอยนึง โดยมีอีกาจริงๆเกาะอยู่ที่ตัวหุ่นไล่กาเต็มไปหมด<br />
ติณห์พึมพำ<br />
"หุ่นไล่กา กับอีกา"<br />
ติณห์มองกระจกมองหลัง...เห็นรถณัฐเดชยังขับตามหลังมาห่างๆ<br />
"ตามฉันมานะเว้ยไอ้ณัฐ!"<br />
ติณห์พูดเหมือนส่งใจไปบอกณัฐเดช ก่อนเลี้ยวเข้าซอยไป รถณัฐเดชขับตามมา เลี้ยวเข้าซอยตามไป<br />
รถติณห์ขับมาจนสุดทาง ติณห์มองไปข้างหน้า เห็นโกดังเก็บของมีตู้คอนเทนเนอร์วางเรียงรายอยู่รอบๆ<br />
ติณห์มองไปเห็นประตูรั้วด้านหน้าโกดังถูกเปิดรอเขาอยู่ ติณห์ขับเลี้ยวเข้าไป<br />
รถณัฐเดชที่ขับตามมาด้านหลัง...พอเห็นรถติณห์ขับเลี้ยวเข้าโกดังไปก็ชะลอความเร็วลง<br />
ก่อนจะจอดนิ่ง ณัฐเดชรีโมตกระจกรถมองไกลไป<br />
"อ้าว...จอดทำไม ไม่รีบตามไอ้ฝรั่งเข้าไปวะไอ้ณัฐ"<br />
"เราไม่ได้รับเชิญ ต้องเล่นซ่อนหากันหน่อย"<br />
<br />
ติณห์ขับรถผ่านตู้คอนเทนเน่อร์มาหยุดที่หน้าโกดังใหญ่ ดับเครื่องลงจากรถ หันมองไปรอบๆ ไม่พบใครสักคน ทุกอย่างเงียบราวกับเป็นโกดังร้าง<br />
ติณห์แอบเหลือบตาไปมองที่ถนนทางเข้าโกดัง. ไม่พบรถของณัฐเดชขับตามเข้ามา แต่ติณห์ก็ไม่กังวลอะไร มั่นใจในปฏิบัติการของณัฐเดช<br />
หน้าที่เขาคือเข้าไปเจอเบญจา ติณห์เดินตรงเข้าโกดังไป<br />
นอกรั้วโกดังด้านข้าง เป็นดงหญ้าคา ต้นไม้รกๆ ณัฐเดชทิ้งรถซ่อนไว้ที่อื่น แล้วนำทีมไตรรัตน์ ปาร์คจุนจี พงอินทร์ วรวรรธลุยดงหญ้ารกๆแอบตรงไปที่โกดัง 5หนุ่มเดินลุยดงหญ้าและต้นไม้รกๆไปอย่างเบาเท้าและระมัดระวังตัว<br />
<br />
สุพิชชาขับรถเข้ามาจอดช้าๆห่างจากหน้าบริษัทซิกส์เซนส์<br />
"นังเนตรคงสุมหัวอยู่กับเพื่อนๆอยู่ในนั้น"<br />
สุพิชชาจ้องไปที่บ้านตาแข็ง...<br />
<br />
ติณห์เดินเข้ามาในโกดังที่มีเครื่องมือเครื่องจักรข้าวของต่างๆ ตะโกนเรียกเบญจา! เสียงเรียกติณห์ก้องโรงงาน<br />
"มาแล้วเหรอคะพี่ติณห์"<br />
เบญจาค่อยๆก้าวออกมาจากหลังเครื่องปั่นไฟใหญ่เครื่องหนึ่ง มาหยุดมองติณห์ด้วยความคิดถึง ทั้งคู่อึ้งมองกันชั่วครู่ ก่อนที่เบญจาจะวิ่งเข้ามาโผกอดติณห์ไว้<br />
"พี่ติณห์ หนูคิดถึงพี่ ทำไมเรา2คนเจอกันช้าไป ถ้าพี่ไม่มีพี่ญาณิน แล้วหนูไม่ใช่ลูกพ่อ..เราจะรักกันได้ไหมคะ"<br />
ติณห์จับไหล่2ข้างของเบญจาดึงออกจากตัว มองหน้า พูดอย่างเตือนสติ<br />
"และถ้ายูหยุดทำร้ายคนอื่น เอาญานพิเศษ คาถาอาคมที่มีมาใช้ช่วยคนอื่น เหมือนกับที่ญาณินทำ ไอสัญญาว่าจะรักยู เหมือนน้องสาวของไอ"<br />
"เหมือนญาณินงั้นเหรอ ทำไมหนูต้องเหมือนนังนั่นด้วย หนูไม่อยากเหมือนมัน หนูต้องเหนือกว่ามัน หนูต้องชนะมัน"<br />
"ไอให้โอกาสยูเลือกแล้ว แต่ยูก็ยังเลือกทำผิด งั้นเราก็คุยกันไม่ได้ ยูไปกับไอ"<br />
ติณห์จะพาตัวออกจากโกดัง แต่เบญจาขืนตัวไว้<br />
"ปล่อยหนู"<br />
<br />
"เบญจา ไอพยายามจะช่วยยูให้หลุดพ้นจากหมอสมคิดนะ....ไปกับไอ"<br />
ปาร์คจุนจี ไตรรัตน์ พงอินทร์แอบเข้ามาในโกดังทางด้านหลัง เดินเงียบเชียบมองหาติณห์กับเบญจา <br />
<br />
"คิดแล้วว่าต้องมีพวกพยาธิใบไม้ในตับมากันเพียบ"<br />
ทั้ง3ชะงักหันไปมอง ก็เจอเข้ากับเบญจายืนมองอยู่ที่มุมสูง<br />
"เฮ้ย! แล้วไอ้ติณห์หายไปไหน" ไตรรัตน์บอก<br />
"แย่ละ" พงอินทร์ว่า<br />
"ใครทำก่อนได้เปรียบ"<br />
ปาร์คจุนจีปรี่เข้าไปหาเบญจาก่อนเลย แต่เจอชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากอีกด้าน<br />
"จะทำอะไรใครก่อนหรือจ๊ะ ปาร์คจุนจี"<br />
ปาร์คจุนจีหันไปตามเสียง แต่กลับพบเบญจาอีกคนยืนจังก้าอยู่<br />
"เฮ้ย... ทำไม"<br />
ไตรรัตน์ถาม <br />
"ทำไมเบญจามันมีหลายตัววะ"<br />
"แล้วจะจับตัวไหนล่ะเนี่ย" พงอินทร์ว่า<br />
พงอินทร์ถอนใจ ถลาเข้าไปช่วยปาร์คจุนจีจับเบญจา<br />
"ก็จับทุกเบญจานั่นเลย"<br />
ทั้งสามแยกกันพยายามจะจับเบญจาทั้งสอง<br />
<br />
มือถือของเนตรสิตางศุ์ก็ดังขึ้น<br />
"คุณพีชโทรมา"<br />
ทั้ง3มองหน้ากัน สุคนธรสทำหน้าไม่ชอบขี้หน้า<br />
"ยัยนั่นโทรมาทำไม ไม่ต้องสนใจหรอก ไม่ต้องรับ"<br />
"ถ้าไม่รับแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเค้าโทรมาทำไม" ญาณินบอก<br />
เนตรสิตางศุ์เลยรับสาย<br />
"ฮัลโหล"<br />
"ออกมาหาพีชหน่อย พีชรออยู่ที่หน้าบริษัทของน้องเนตร"<br />
"คุณพีชอยู่หน้าบริษัท"<br />
ญาณินกับสุคนธรสแปลกใจที่สุพิชชามาที่นี่<br />
<br />
เนตรสิตางศุ์เดินออกมาหน้าบริษัท เห็นรถสุพิชชาจอดอยู่ที่นอกรั้ว ที่ถนนฝั่งตรงข้าม<br />
ทุกคนตามออกมาด้วย<br />
"เขาต้องการอะไร"<br />
เนตรสิตางศุ์จะเดินไป แต่กรรณาคว้าแขนไว้<br />
"เดี๋ยวยัยเนตร! ก่อนจะไป คิดดิ แกมีความจำเป็นอะไรต้องไปคุยกับยัยนั่นอีก"<br />
กรรัมภาบอก<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 23 วันที่ 15/2 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3692189794835973616.post-66830906270137851852013-11-14T10:56:00.004+07:002013-11-14T10:56:45.062+07:00อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 23 วันที่ 15 พ.ย. 56<h2>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 23 วันที่ 15 พ.ย. 56</h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijHJ15yuJ0qA1ErzaaEpJkVT_MMyXsZmi6QPTrK9o2tCf4eWmdL8pPdm2hBxj3SXhK7i0bPEZt2bD6X8BYoRlFGH5D9ktEbBQjuhCe-TIqFnHomaI5trAf4nn5lXKLsjXvY6ZhPpi52u8u/s1600/07.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijHJ15yuJ0qA1ErzaaEpJkVT_MMyXsZmi6QPTrK9o2tCf4eWmdL8pPdm2hBxj3SXhK7i0bPEZt2bD6X8BYoRlFGH5D9ktEbBQjuhCe-TIqFnHomaI5trAf4nn5lXKLsjXvY6ZhPpi52u8u/s320/07.jpg" /></a></div>"ช่วยด้วย คุณพีช เปิดประตู"<br />
สุพิชชาถือจานสลัดเดินเต้นรำลอยๆ สวยๆมาตามจังหวะเพลง เอามาวางจัดที่โต๊ะ จัดจานช้อน ไว้รอณัฐเดช<br />
ผีนายลาภปรี่เข้ามาเนตรสิตางศุ์อีกครั้ง คราวนี้บีบคอเนตรสิตางศุ์ได้<br />
"มึงตาย ฮ่ะๆๆ"<br />
เนตรสิตางศุ์หายใจไม่ออก แต่พยายามยื่นมือไปคว้ากระเป๋าตัวเอง ล้วงมือที่สั่นเทาเข้าไปอย่าง ลำบาก ตอนที่ใกล้จะหมดสติ ก็คว้าได้เครื่องช็อตไฟฟ้าอาคมออกมาช็อตไปที่ร่างผีนายลาภ<br />
"อ๊าก"<br />
<a name='more'></a><br />
ผีนายลาภสั่นไปตามกระแสไฟอาคมของเครื่องช็อต เห็นเป็นรัศมีรอบตัว แต่กลับไม่ยอม ปล่อยมือจากเนตรสิตางศุ์ พลางหัวเราะ<br />
"ฮ่ะๆๆ เจ็บปวดดีเหลือเกิน ถ้าวิญญาณกูจะสลาย กูก็จะไปพร้อมวิญญาณมึง"<br />
เนตรสิตางศุ์ร้องไห้ มือกดเครื่องช็อตราวกับเป็นวิธีสุดท้ายที่จะเอาชีวิตรอด<br />
"ช่วยด้วย"<br />
สุพิชชาเทน้ำผลไม้ลงในแก้วช้าๆ พลางทำสีหน้าดื่มด่ำกับเสียงเพลง ณัฐเดชเปิดประตูเข้ามา โดยมีวรวรรธตามหลังเข้ามาด้วย<br />
"โอ้โห เปิดเพลงซะลั่นบ้าน ครึ้มอกครึ้มใจอะไรจ๊ะพีช"<br />
สุพิชชาส่งยิ้มมา<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>"ก็พีชกำลังเตรียมมื้อค่ำให้พี่ณัฐ ก็ต้องเพิ่มบรรยากาศให้โรแมนติกหน่อยซีคะ"<br />
สุพิชชาเข้าโอบกอดณัฐเดชพลางแอบส่งสายตามองยั่วยวนไปที่วรวรรธ เขาไม่สน<br />
กลับมองหาเนตรสิตางศุ์<br />
"แล้วเนตรล่ะครับ กลับมาถึงหรือยัง"<br />
"เอ้...พีชก็มัวแต่ทำอาหารอยู่ในครัว ไม่ได้ยินเสียงว่าน้องเนตรกลับมาหรือยัง"<br />
"ก็อย่าเปิดดังซีครับ เราเองก็จะได้ไม่ต้องตะโกนคุยกัน"<br />
วรวรรธยื่นมือไปหรี่เสียงลง<br />
"เฮ้ยไอ้หมอ พีชเค้าจะฟังเพลง ไปหรี่ทำ..."<br />
พูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงเนตรสิตางศุ์กรี๊ดดังมา<br />
"แอร๊ย ช่วยด้วย"<br />
วรวรรธร้องอย่างตกใจ "เนตร!"<br />
ณัฐเดชถาม "เนตรอยู่ไหน"<br />
"เอ่อ...มะ...ไม่รู้ซีคะ!"<br />
เสียงเนตรสิตางศุ์รน้องบอก "ช่วยด้วย"<br />
"เนตร เนตร"<br />
<br />
วรวรรธจับได้ทิศทางว่าเนตรสิตางศุ์อยู่ที่ไหนก็วิ่งไป ณัฐเดชตาม สุพิชชายืนขัดใจ<br />
วรวรรธ ณัฐเดช ร้องเรียก "เนตร!" <br />
<br />
ภายในห้อง ผีนายลาภได้ยินเสียงเลยเหลียวไปมองที่ประตู ดวงตาโกรธ ขณะที่เนตรสิตางศุ์ได้ยินเสียงวรวรรธกับณัฐเดชก็พยายามเรียก<br />
"ช่วยเนตรด้วย"<br />
วรวรรธได้ยินเสียงเนตรสิตางศุ์ ร้องอยู่ภายในห้องอย่างแผ่วเบาลงทุกที<br />
"เนตรอยู่ในห้องนี้ เนตร...เนตร" <br />
วรวรรธบิดลูกบิดประตูเข้าไป พบว่าลงกลอนล็อกไว้จากข้างนอก ปลดกลอนแล้วเปิดประตูเข้า ไปพบว่าเนตรสิตางศุ์ นั่งพิงผนังห้อง2มือจับอยู่ที่คอของตัวเอง<br />
"เนตร! เป็นอะไรไป"<br />
วรวรรธรีบถลาเข้ามาประคองเนตรสิตางศุ์<br />
"หมอ...ฮือๆๆ"<br />
เนตรสิตางศุ์ โผเข้ากอดวรวรรธร้องไห้<br />
"เนตร! ตัวสั่นไปหมดเลย ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่"<br />
ณัฐเดชถาม<br />
"มันเกิดอะไรขึ้น บอกพี่ซิเนตร"<br />
หน้าประตู สุพิชชาเดินมาหยุดมองอย่างแค้น<br />
<br />
เดชแปลกใจ เนตรสิตางศุ์มีวรวรรธนั่งโอบปลอบ<br />
"อะไรนะ! ผีนายลาภเหรอ"<br />
"ค่ะ ผีนายลาภกลับมาแก้แค้นเนตร"<br />
"ผีอะไรกันน้องเนตร บ้านหลังนี้มีผีด้วยเหรอ ตอนพีชอยู่คนเดียวไม่เห็นมีอะไร ไม่เอาน่า อย่าทำให้พีชผวาซีคะ"<br />
"พี่พีชคิดว่าเนตรโกหก หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่เชื่อกันแน่ ถึงได้ผลักเนตรเข้าไปในห้องนั้น"<br />
"อะไรนะ! พีชผลักเนตรเหรอ แล้วล็อกประตูห้องไว้ด้วยใช่ไหม" วรวรรธว่า<br />
"พีชป่าวนะ พี่ณัฐคะ นี่มันอะไรกัน น้องเนตรกลัวผีอะไรก็ไม่รู้ อยู่ๆก็มาโทษพีช พีชไม่ใช่ พวกตัวประหลาดสัมผัสผีได้ซะหน่อย"<br />
สุพิชชาทำงอนเดินผละไป ณัฐเดชรู้สึกลำบากใจ<br />
"ไม่เอาน่าเนตร เรื่องผีเรื่องสาง พีชเค้าไม่รู้เรื่องอะไรกับพวกเราด้วย"<br />
"นี่พี่ณัฐคิดว่าเนตรใส่ร้ายคุณพีชเรื่องที่ผลักเนตรเข้าไปในห้องเหรอคะ"<br />
"พี่ไม่ได้ว่าเนตรใส่ร้าย แต่เป็นไปได้ว่าผีนายลาภอาจจะบังคับให้พีชทำอย่างงั้น โดยที่พีชไม่รู้ตัว"<br />
"ก็ขอให้เป็นอย่างที่พี่ณัฐพูดเถอะค่ะ"<br />
"มันต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้วเนตร พีชเค้าไม่รู้เรื่องผีเรื่องวิญญาณ แล้วพี่ก็ไม่อยากให้เค้ามารู้เรื่องกับเราด้วย เพราะงั้น อย่าพยายามพูดให้เค้าได้ยิน"<br />
"พี่ห่วงคุณพีช แล้วเนตรล่ะคะ"<br />
"พี่ก็ห่วงเนตรเหมือนกัน เนตรเป็นอะไรมากรึปล่าว ให้พี่พาไปหาหมอไหม"<br />
"ไม่ต้องหรอกค่ะ เนตรมีหมอประจำตัวอยู่แล้ว"<br />
เนตรสิตางศุ์งอน เมินหันมามองหน้าวรวรรธ<br />
"พี่ไปดูพีชเถอะครับ ไม่ต้องห่วงเนตร ผมจะดูแลเอง"<br />
ณัฐเดชพยักหน้า จำต้องลุกเดินไป<br />
"ไหนให้หมอดูซิ เจ็บตรงไหนบ้างครับ"<br />
"หมอ...เนตรนึกว่าจะต้องตาย ไม่มีโอกาสได้เจอหน้าหมออีกแล้ว"<br />
วรวรรธสีหน้ากังวลดึงเนตรสิตางศุ์มากอดไว้<br />
<br />
ภายในบริษัทซิกส์เซนส์ เช้าวันรุ่งขึ้น<br />
กรรัมภาร้อง "อ้าย" ก่อนชักมือกลับจากแขนเนตรสิตางศุ์ ที่มีรอยแดงๆของมือวิญญาณนายลาภ<br />
กรรณาถาม<br />
"คืออะไร ยังไง ใคร"<br />
"นายลาภจริงๆ"<br />
ญาณิน สุคนธรส พากันตกใจห่วงเนตรสิตางศุ์ที่ยังมีอาการกลัวไม่หาย และรู้สึกเสียใจ<br />
"เค้าโกรธที่เนตรทำให้เค้าตาย เลยกลับมาแก้แค้นเนตรงั้นเหรอ เนตรไม่เคยคิดร้ายต่อใคร เนตรไม่ได้ตั้งใจจะให้มีใครเจ็บปวดด้วยซ้ำ"<br />
ญาณินโอบปลอบเนตรสิตางศุ์<br />
"ไม่ใช่นะเนตร! นายลาภตายเพราะตัวเอง เค้าฆ่าคนอื่น กรรมเลยตามสนองเค้า ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว..นั่นคือสิ่งที่นายลาภได้รับ"<br />
สุคนธรสคิดสงสัย<br />
"แต่อยู่ๆวิญญาณนายลาภกลับมาได้ไง เค้าตายไปนานแล้ว วิญญาณน่าจะไปชดใช้กรรม หรือไปผุดไปเกิดได้แล้ว"<br />
<br />
ภายนอกบริษัท พวกผู้ชายทุกคนสีหน้าเครียด ปาร์คจุนจีออกความคิดเห็น<br />
"ถ้ามันใช้คุณติณห์เป็นหมากตัวหนึ่งของเกมของมัน ทำไม เราไม่ทำให้คุณติณห์ เป็นหมากของเกมของเราบ้าง ทำไมเราไม่เดินหมากให้คุณติณ์ล่อหมอผีหญิงชื่อเบญจาคนนั้นออกมามั่งล่ะ"<br />
ไตรรัตน์บอก<br />
"ยัยเบญจา มันฆ่าได้แม้แต่คนอย่างทนายสมชาติ หรือผีอย่างเจ้าที่เจ้าทางที่นี่เลยนะ ขืนใช้แผนนี้ ก็เท่ากับส่งให้ฝรั่งมันไปตายน่ะซีคุณกิมจิ"<br />
"อานยาๆๆ (ไม่ใช่)"<br />
"อานยาน...อาตายายอะไรของนายห่ะ ไม่เข้าใจ"<br />
"ถ้าคุณไม่เข้าใจก็หยุดโวยวาย ฟังผมพูดให้จบเสียก่อนซิครับคุณตี๋"<br />
"อ้าวเฮ้ยนายกิมจิ พูดงี้ นี่หาว่าฉันพูดมากเหรอห่ะ"<br />
ไตรรัตน์ยิ้มกวนๆชี้หน้า ทั้งสองผลักอกกัน พงอินทร์เลยรีบเข้าขวาง<br />
<br />
"ใจเย็นๆครับ อย่าทะเลาะกันๆ ช่วยกันคิดครับๆ"<br />
ภายในบริษัท ทั้ง 5สาวปรึกษาหารือกัน<br />
<br />
กรรณาบอก <br />
"ชั้นว่าเรื่องผีนายลาภ เป็นฝีมือของขบวนการเดียวกัน กับที่ฆ่าทนายสมชาตื"<br />
"ไม่ต้องสงสัยเลย" สุคนธรสเห็นด้วย<br />
สีหน้าทุกคนมั่นใจเหมือนกัน <br />
<br />
ตึกสำนักองค์เบญจา ปกคลุมด้วยเมฆดำเหนือตึกและฟ้าแลบแปลบปลาบ ชายในชุดตำรวจครึ่ง ท่อนยืนอยู่ในลิฟท์ที่กำลังเคลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนยอดตึกซึ่งที่ตั้งกองบัญชาการของสมคิด สมคิดนั่งมองภาพจากกล้องวงจรปิดในลิฟต์จากจอที่ผนังอยู่ที่เก้าอี้พนักสูง สีหน้าพออก พอใจมาก<br />
"ลูกค้าคนสำคัญที่ฉันรออยู่...มาถึงแล้ว ฮ่ะๆๆ"<br />
กรกฎถาม<br />
"เค้าเป็นใครครับท่าน"<br />
สมุน2คนเดินนำรองสาโรจน์เข้ามาหาสมคิดที่ออกมายืนรออยู่ที่ห้องรับรองของสำนัก<br />
ยื่นมือไปจับกับสมคิดแนะนำตัว<br />
"ผมรองสาโรจน์"<br />
"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่าน เชิญนั่งครับ...ผมพอจะรู้เรื่องตำแหน่งหน้าที่การงานของท่านแล้ว"<br />
"ถ้าอย่างงั้นผมคงไม่ต้องอธิบายอะไรให้มาก"<br />
"ท่านต้องการให้ผมรับใช้อะไร เชิญสั่งมาได้เลยครับ"<br />
"ผมอยู่ในตำแหน่งเก่าๆ เป็นแค่ตัวรองๆๆๆมานานเกินไปแล้ว"<br />
"ใครๆก็ต้องการอยู่ตำแหน่งตัวเอก..ไม่ใช่ตัวรอง"<br />
รองสาโรจน์พยักหน้า แล้วแววตาก็นึกแค้น<br />
"แต่พอดี ดันมีก้างขวางทางผมอยู่"<br />
รองสาโรจน์ยื่นรูปในมือถือให้สมคิดดู เป็นรูปผู้การ สมคิดดูเหมือนจะไม่แปลกใจ สีหน้ายิ้มร้าย<br />
"ผมรู้จักผู้การคนนี้ดี แบบนี้ก็สนุกสองเท่า จัดไปเป็นคอมโบ้เซ็ทเลยครับท่าน"<br />
เสียงหัวเราะของสมคิด ช่างเยือกเย็นน่ากลัวจนรองสาโรจน์เองก็สะท้าน<br />
<br />
ติณห์นั่งคิดหนัก ญาณินเข้ามานั่งเคียงข้างกอดคอราวเพื่อนคู่คิด มือถือของติณห์ดังขึ้น<br />
ติณห์มองมือถือ เห็นเป็นเบอร์แปลกๆ<br />
"เบอร์ไม่คุ้น"<br />
"อาจจะเป็นพวกมัน"<br />
ติณห์กดกรามรับสายเสียงเข้ม<br />
"ฮัลโหล"<br />
<br />
ภายในห้องน้ำ เบญจานั่งซุกตัวอยู่ข้างอ่างอาบน้ำราวกับเด็กมีปัญหาชอบมาหมกตัวอยู่ในห้องน้ำ<br />
"พี่ติณห์ หนูไม่ได้ตั้งใจ"<br />
ติณห์รู้ว่าเป็นเบญจาก็โกรธมาก<br />
"คุณมันชั่วร้าย เป็นปีศาจ เป็นmonster คุณฆ่าคนบริสุทธิ์ได้ยังไง"<br />
"หนูไม่อยากทำๆๆ หนูขอโทษนะคะ หนูรักพี่"<br />
"อย่ามาเรียกสิ่งที่คุณทำว่าความรักนะ ผมขยะแขยง"<br />
เบญจาเค้นหัวเราะออกมาอย่างเจ็บปวด<br />
"ใช่ หนูมันน่าขยะแขยง หนูมันไม่มีใครรัก ชีวิตหนูไม่มีใครเลย แต่หนูรักพี่ ถ้าพี่จะเห็นใจ หนู ช่วยให้หนูพ้นจากสภาพนี้ที ไม่งั้น หนูก็ต้องทำแบบนี้ต่อไป..เพราะหนูหยุดไม่ได้"<br />
"คุณหมายความว่าไง คุณหยุดไม่ได้ ทำไม อย่าทำใครอีกนะ เข้าใจไหม... Stop it"<br />
ติณห์มองหน้าญาณิน ต่างก็ตกใจ<br />
<br />
<h3>อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 23 วันที่ 15 พ.ย. 56</h3>บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3 <br />
บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้<br />
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15 <br />
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zensaiyahttp://www.blogger.com/profile/00974107176141972424noreply@blogger.com