วัชระกำลังชกกระสอบระบายความเครียดอยู่ ทันใดนั้นก็มีเสียงกระทุ้งผนังดังเข้ามา วัชระชะงักและหยุดชกเงี่ยหูฟัง เสียงกระทุ้งดังสนั่นเข้ามาอีก วัชระยิ้มขำหันไปดูนาฬิกา
“หกโมงเย็นแล้วยังจะนอนอยู่อีก ตื่นได้แล้ว”
วัชระยังคงชกกระสอบต่อ เสียงกระทุ้งดังไม่หยุด
สุพรรณิการ์กระทุ้งจนเหนื่อยหยุดนั่งหอบด้วยความแค้น
“มันจะมากไปแล้วนะ”
“ติ๋ม วันนี้ที่โรงงานมีรถเข้ามาส่งน้ำปลาที่กรุงเทพหรือเปล่า ส่งรถมาที่คอนโดฉันหนึ่งคัน ให้คนขับทิ้งกุญแจรถไว้แล้วนั่งรถกลับระยองไปเลย”
พรรณิการ์วางสายไปด้วยความสะใจ
“รู้ฤทธิ์นังฝ้ายน้อยไปซะแล้ว” สุพรรณิการ์ยิ้มอย่างมั่นใจ
วัชระเดินออกมาจากคอนโดฯรู้สึกตัวเบาตัวจากความเครียดหลังจากออกกำลังกาย แต่พอเดินมาถึงที่รถวัชระก็ต้องชะงักเพราะมีรถกะบะจอดขวางอยู่ที่ท้ายรถ
“เฮ้ย! ที่ตั้งกว้าง ทำไมมาจอดตรงนี้เนี่ย”
วัชระส่ายหน้าแล้วก็เดินมาเข็นรถ แต่ติดเบรกมือ..วัชระหงุดหงิด
“เฮ้ยอะไรวะเนี่ย”
วัชระเดินมาส่องดูเห็นว่าดึงเบรกมือไว้ วัชระโวยวาย
“จอดขวางรถคนอื่นแล้วยังจะดึงเบรกมืออีก รถใครวะเนี่ย”
ทันใดนั้นเสียงแตรรถก็ดังขึ้นปิ๊นๆ วัชระหันไปตามเสียง เห็นสุพรรณิการ์นั่งอยู่ในรถสปอร์ตค่อยๆเคลื่อนเข้ามาเหมือนจะเยาะเย้ย
“รอไปก่อนแล้วกัน สักชาติหน้าฉันค่อยมาเลื่อนรถให้”
วัชระขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“นี่รถเธอเหรอ”
สุพรรณิการ์ชูกุญแจรถกะบะขึ้นมาอวด วัชระรีบพุ่งเข้ามาจะหยิบกุญแจ สุพรรณิการ์รีบดึงกลับ
“ฝันไปเถอะ! รอไปก่อนนะคุณตำรวจ”
สุพรรณิการ์ขับรถออกไปอย่างสบายใจ พร้อมกับชูกุญแจออกมาโชว์ด้วยความสะใจ
วัชระวิ่งตามหมายจะแย่งกุญแจ แต่ก็ไม่ทัน
“นี่คุณ กลับมาก่อน คุณ...คุณทอม”
“บ้าจริงเลย” วัชระบ่นอยู่คนเดียว
วัชระเดินมาถึงรถกะบะคันที่จอดขวางแล้วก็หยุดมองด้วยความแปลกใจ สติ๊กเกอร์ข้างรถกะบะเขียนว่า “สุพรรณิการ์น้ำปลาดี”
“สุพรรณิการ์น้ำปลาดี ฮ่าๆๆ ที่แท้ก็เป็นคุณหนูโรงงานน้ำปลา นี่ลงทุนเอารถมาจอดขวางเลยเหรอเนี่ยทุ่มเทว่ะ”
สุพรรณิการ์ตาขวาง มองอรุณศรีที่ขำอยู่ตรงหน้า
“ขำอะไร”
อรุณศรีหยุดขำแล้วก็มองเพื่อน ทั้งสองคนนั่งคุยกันอยู่ในร้านเหล้าสาดสุรา บนโต๊ะมีแก้วเครื่องดื่มค็อกเทลสีสดใสวางอยู่ข้างหน้า
“ก็ขำแกน่ะสิ.. แกลงทุนรถทั้งคันเพื่อแกล้งคุณวัชเนี่ยนะ ถ้าเกิดเค้าพังรถแกขึ้นมาแกจะทำยังไง” อรุณศรียิ้ม พลางยกแก้วค็อกเทลขึ้นมาดื่ม
“ฉันก็ฟ้องคุณกริชสิ คุณกริชเค้าชอบแก เค้าต้องเข้าข้างฉัน”
อรุณศรีแทบสำลัก รีบวางแก้ว แอบเขินลึกๆ
“ไอ้บ้า..ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่อย่างที่แกคิด ว่าแล้วก็นึกออก ค่ารักษาพยาบาลที่แกเรียกไป คุณกริชเค้าจ่ายมาให้แล้ว” อรุณศรีหยิบซองบรรจุเงินสดออกมายื่นให้สุพรรรณิการ์
“ขอบใจ ดีเหมือนกัน ฉันจะเอาไปทำบุญให้หมดเลย นี่ถามจริง คุณกริชเค้าดีกับพนักงานแบบนี้ทุกคนเหรอ? แกถึงได้ไม่คิดว่าเค้าแอบชอบ ทั้งๆที่เค้าทำให้แกขนาดนี้”
“เค้าทำอะไรให้ฉัน เงินนี่เค้าให้แกไม่ใช่ฉัน และเขาก็ทำเพราะช่วยเพื่อนเค้า ไม่เกี่ยวกับฉัน เพราะฉะนั้นการที่เค้าจ่ายเงินมาให้แก มันก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าชอบฉัน”
สุพรรณิการ์ยื่นหน้าเข้ามา
“แล้วถ้าฉันพิสูจน์ได้ว่าเค้าชอบแก...แกจะชอบเค้าหรือเปล่า”
อรุณศรีอึ้งไป...ตอบไม่ถูกได้แต่ดื่มต่อ
อ่านสามหนุ่มเนื้อทอง ตอนที่ 6/2
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์