อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 9
ภายในห้องภูบดี ธาวินวางกระเป๋าเดินทางลงบนโต๊ะ แล้วใส่รหัสเพื่อเปิดกระเป๋าแต่ไม่สำเร็จ ธาวินลองอีกครั้งแต่ยังเหมือนเดิมจนหงุดหงิด ญาดาออกมาจากห้องน้ำพอดี“โธ่เว้ย!”
“คุณภูทำอะไรคะ”
“ผมพยามยามจะเปิดกระเป๋า แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ามันรหัสอะไร”
“ไม่ ผมอยากนึกให้ได้ ผมจะได้จำอะไรได้บ้าง”
ธาวินหลับตาพยายามนึกและเห็นภาพธาวินในคราบเสี่ย คนในบ่อน หายสะดุดเป็นช่วงๆจนต้องขมวดคิ้ว อาการปวดหัวเกิดขึ้นมาอีกจนต้องกุมขมับ
“โอ๊ย”
“เป็นอะไรคะ”
“ผมเหมือนจะเห็นภาพอะไร แต่ภาพมันไม่ปะติดปะต่อ”
“หา คุณเห็นภาพเหรอคะ”
ธาวินพยักหน้าช้าๆแล้วบอก
“ตายล่ะ”
ญาดาตกใจกลัวว่า ธาวินจะจำความได้จึงรีบห้าม และแย่งกระเป๋าไปเก็บทันที
“เอ่อ ตาลว่าคุณอย่าเพิ่งคิดอะไรเลยนะคะ อย่าไปสนใจมันเลยดีกว่า ตาลเห็นคุณปวดหัวอย่างนี้
แล้วตาลไม่สบายใจเลย”
ญาดาประคองธาวินไปนั่งที่เตียง
“คุณภูพักก่อนเถอะนะคะ”
ธาวินสบตาด้วยความซาบซึ้งจนญาดารู้สึกเขิน แต่ก่อนที่ญาดาจะทันตั้งตัว ธาวินก็ดึงตาลลงไปนอนบนเตียงแล้วกอดคร่อมตัวได้ ญาดานึกไม่ถึง ตกใจทันที
“นี่คุณจะทำอะไรชั้นเนี่ย ปล่อยนะ”
“ทำไมล่ะก็เรารักกันไม่ใช่เหรอ ถึงผมจะจำอะไรไม่ได้ แต่ผมก็อยากขอบคุณ แล้วก็แสดงความรัก
กับตาล ถ้าไม่ได้ตาลคอยดูแลผมไว้ ผมคงแย่”
ธาวินมองจ้องสบตา ญาดาประหม่าเขินอายและอึดอัด
“ตาลเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าซีดจัง”
“ตาลคงเพลียน่ะค่ะ เมื่อคืนเฝ้าคุณภู ตาลหลับๆตื่นๆทั้งคืน”
“งั้นเราสองคนก็นอนพักหน่อยดีกว่า อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาอาหาร”
ธาวินขยับตัวนอนพลิกวางญาดาลงเคียงข้าง ตาลได้จังหวะเด้งตัวขึ้นมาแล้วบอก
“ตาลหายแล้วค่ะ คุณภูต่างหากควรจะพักผ่อน เดี๋ยวตาลไปหาอะไรเย็นๆมาให้ดื่มนะคะ” ว่าแล้วญาดาก็รีบชิ่งออกไป
“เดี๋ยวสิตาล” ธาวินร้องเรียกแล้วมองตามอย่างงงๆ
ญาดาเดินลงบันไดไปชั้นล่างเลี้ยวแล้วไปที่ห้องครัว ขณะที่บุญทันที่แอบดูอยู่ได้โอกาสย่องขึ้นบันไดไปชั้นบน เหลียวมองซ้ายขวาแล้วย่องไปที่หน้าห้องภูบดีพลางเคาะประตูเรียก
“วิน! ไอ้วิน เปิดประตูหน่อย”
ธาวินเปิดประตูห้องออกมา
“อ้าวนายบุญทัน มีธุระอะไรเหรอ”
บุญทันรีบแทรกตัวเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
“เป็นไงบ้างวิน เกิดอะไรขึ้นแล้วผู้หญิงคนนั้นมาได้ยังไง”
“นายว่าอะไรนะ”
ธาวินยังจำบุญทันไม่ได้
“เฮ้ย! อย่าอำน่าไอ้วิน หรือว่ายัยนั่นมันทำอะไรแก”
ธาวินชักสีหน้าไม่พอใจ
“นี่นายกำลังพูดถึงตาล เมียชั้นใช่มั้ย “
บุญทันชะงักไปและเริ่มเอะใจกับท่าทีของธาวิน
“แล้วเมื่อกี้นายพูดถึงใครวินๆ”
บุญทันมองธาวินอย่างวิเคราะห์ เห็นแววที่ธาวินมองจ้องหน้ากลับมาอย่างไม่พอใจ บุญทันทำกลบเกลื่อนมองแอร์
“อ๋อ ผมหมายถึง ลมน่ะครับ เห็นคุณภูมาจากเมืองนอกก็เลยฝึกถามเป็นภาษาอังกฤษว่าวินที่แปลว่าลมมันเย็นมั้ยครับ”
ธาวินมองแอร์แล้วบอก
“ก็เย็นนะ”
“ถ้าเย็นก็โอเคครับ คุณท่านให้ผมมาคอยดูคุณภูน่ะครับ”
ธาวินพยักหน้ามองบุญทันอย่างไม่ไว้ใจ
“คุณภูมีอะไรอยากจะบอกผมบ้างมั้ยครับ”
“บอกเรื่องอะไร”
“ก็ ทุกเรื่องที่อยู่ในใจน่ะครับ”
“ชั้นไม่เข้าใจว่านายพูดเรื่องอะไร”
บุญทันเริ่มนึกสงสัยว่า ทำไมธาวินผิดปกติไปเป็นคนละคน
“ไม่มีอะไรครับ ผมหมายถึงว่าคุณภูมาอยู่เมืองไทยแล้วมีความสุขมั้ยครับ อากาศเป็นยังไง อาหารอร่อยมั้ยครับ”
“ก็มีความสุขดี อากาศร้อนไปหน่อย แต่อาหารอร่อย”
บุญทันรับฟังคำตอบแล้วก็มั่นใจว่าธาวินเปลี่ยนไปจริงๆ
“ถ้างั้นผมไม่กวนคุณภูแล้วล่ะครับ”
บุญทันกำลังจะหันหลังจะเดินออกจากห้องไป แต่ธาวินกลับเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน บุญทัน”
บุญทันชะงักหันกลับมามอง ธาวินมองจ้องกลับเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง
บุญทันกำลังหมุนรหัสกระเป๋าอย่างบรรจง ในที่สุดก็เปิดออก
“นายนี่เก่งจริงๆ ขอบใจมาก” ธาวินบอก
บุญทันมองหน้าธาวินอย่างสงสัย
“ที่จริงรหัสที่ตั้งไว้มันก็ไม่ยากนะครับ คุณภูไม่น่าจะลืม”
ธาวินรีบพูดกลบเกลื่อนทันที
“ คนเราก็มักจะลืมอะไรง่ายๆแบบนี้แหละ ฉันคงเหนื่อยจากการเดินทางมาด้วย”
บุญทันจ้องหน้าธาวินนิ่ง
“นายจ้องหน้าชั้นทำไม”
“คุณภูจำผมไม่ได้หรือครับ”
ธาวินนึกถึงคำพูดของปรารภที่บอกในรถว่า
“คุณอยู่อเมริกาตั้งแต่เกิด จำไว้นะครับว่าคุณไม่เคยรู้จักใครในบ้านหลังนี้เลย”
ธาวินตอบบุญทันอย่างมั่นใจว่า
“ ก็ชั้นไม่เคยเจอนาย จะจำนายได้ยังไง”
บุญทันอึ้งไปทันที
ญาดาเปิดประตูเข้ามาพร้อมน้ำผลไม้ แต่แปลกใจที่ภายในห้องมีบุญทันอยู่ด้วย
“นายบุญทัน นายกลับมาทำอะไรที่นี่” ญาดาถาม
“พอดีบุญทันเค้ามีความรู้ด้านช่างอยู่บ้าง ผมก็เลยให้มาช่วยเปิดกระเป๋าให้หน่อย” ธาวินบอก
“แล้วเปิดได้มั้ยคะ”
“ได้จ้ะ เสร็จแล้วขอบใจมากนะบุญทัน”
“ครับ”
ญาดามองตามบุญทันที่เดินเปิดประตูออกไป ญาดาหันมาต่อว่าธาวิน
“คุณภูทำอย่างนี้ได้ไงคะ เกิดมีคนรู้ว่าคุณความจำเสื่อมเรื่องมันจะยุ่งนะคะ”
“ผมลืมไป ใจอยากจะเปิดกระเป๋าให้ได้ก็แค่นั้นเอง”
“แล้วเค้าสงสัยอะไรรึเปล่าคะ”
“ก็ไม่นะ อ้อ แต่เค้าถามเหมือนกับเค้ารู้จักผม”
“หืมม์ รู้จักคุณภูหรือคะ” ญาดาพูดขึ้น
“ใช่ เค้าถามว่าผมจำเค้าไม่ได้หรือ”
ญาดาเริ่มสงสัยในตัวบุญทัน ฝ่ายบุญทันเมื่อปิดประตูลงแล้วเดินไปได้สองก้าวก็หยุดหันกลับไปมองที่ห้องธาวิน
“ไอ้วินต้องถูกยัยนี่มอมยาแน่ ๆ มันถึงจำอะไรไม่ได้แม้แต่เรา”
ในเวลากลางคืน ภายในบ้านวริทธิวรนันท์ พิพัฒน์กำลังยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นอวยพร
“ขอดื่มให้กับหลานชายและหลานสะใภ้ของปู่”
ธาวินและญาดานั่งคู่กัน ยกแก้วให้พิพัฒน์เช่นกัน อนุทินและเอนกจำใจยกตาม
“แล้วนี่หลานแต่งงานกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นว่าเพิ่งมาจากอเมริกาตอนแรกนึกว่าโสด” เอนกพูดขึ้น
ธาวินเหลือบมองญาดาที่ยิ้มให้
“ผมเจอกับตาลบนเครื่องบินน่ะครับ เราคุยกันถูกคอก็เลยคบกัน แล้วผมก็ขอเค้าแต่งงาน”
“love at first sight ว่างั้นเถอะ” อนุทินแขวะขึ้นทันที
“ใช่ครับ”
“นึกว่าเรื่องแบบนี้จะมีแต่ในหนัง ไม่น่าเชื่อนะว่าจะมีเรื่องจริง”
ญาดาเหลือบมองอนุทินอย่างไม่ถูกชะตา ญาดากุมมือธาวินทำหวาน
“ค่ะ บอกใครใครก็ไม่อยากเชื่อ แต่ว่าเราสองคนมองตากัน เราก็รู้ว่าเราเกิดมาเพื่อกันและกัน”
“แหม ปู่ประทับใจความรักของหลานจริง ๆ มันสวีทแล้วก็โรแมนติกมาก แล้วนี่จดทะเบียนกันรึยัง”
ธาวินมองหน้าญาดาไม่รู้จะตอบอย่างไร ญาดาแก้สถานการณ์ทันที
“อ๋อ เรายังไม่ได้จดทะเบียนกันค่ะ”
“ไม่ได้นะ หนูเป็นผู้หญิงไม่จดทะเบียนมันจะเสียเปรียบ” พิพัฒน์บอก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไม่ซีเรียส แค่เราสองคนรักกันก็พอแล้วค่ะคุณปู่”
“แต่ยังไงปู่ก็ไม่เห็นด้วย เอาอย่างนี้ดีกว่า ปู่จะจัดงานแต่งงานให้แกสองคน แล้วก็จดทะเบียนกันให้เรียบร้อย”
“แต่งงานหรือคะ”
“ใช่ ปู่จะจัดให้ใหญ่ ให้สมกับเป็นทายาทของวริทธิวรนันท์เลย”
ญาดาอึ้งไปเพราะไม่อยากแต่งงาน แต่เหลือบไปเห็นธาวินยิ้มอยู่
“ขอบคุณครับคุณปู่” ธาวินบอก
“แต่คุณลุงภาคินเพิ่งเสียไปไม่นานนะครับคุณปู่ ผมว่าอย่าเพิ่งมีงานมงคลเลยดีกว่า” อนุทินทักท้วง
“นั่นสิครับ ผมก็ว่าอย่าเพิ่งมีงานอะไรเลย” เอนกว่า
“ใช่ค่ะคุณปู่ ไม่ต้องจัดงานอะไรหรอกค่ะสิ้นเปลืองเปล่าๆ” ญาดารีบขานรับทันที
“ไม่ได้ ไม่ได้ ปู่อยากจัดงานเพื่อรับขวัญทายาทของตระกูลเรา ตกลงตามนี้นะ เอนกให้คนไปหาฤกษ์แต่งให้หลานด้วย” พิพัฒน์สรุปตัดบททันที
“ครับ” เอนกรับคำอย่างเสียไม่ได้
เอนกกับอนุทินเหลือบมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยที่พิพัฒน์จะจัดงานแต่งงานให้
“แต่คุณปู่คะ ตาลเกรงว่า...”
“ผมว่าอย่าขัดใจคุณปู่เลยตาล ถ้าคุณปู่อยากทำให้ก็ให้ท่านทำเถอะ” ธาวินบอก
“ใช่ ไม่ต้องเกรงใจปู่ ให้ปู่ได้ทำอะไรให้เจ้าภูมันบ้าง”
“เอ่อ งั้นก็ขอบคุณนะคะคุณปู่”
“ขอบคุณครับคุณปู่”
เอนกกับอนุทินเหลือบมองอย่างไม่พอใจ
เอนกกับอนุทินเดินหน้าเครียดเข้าบ้านในเวลาต่อมา
“ตอนแรกนึกว่ายัยเมย์จะได้เป็นสะใภ้คุณปู่ หวังจะพึ่งใบบุญมันบ้าง สุดท้ายก็แห้ว ตอนนี้ผมว่าเราไม่เหลืออะไรแล้วนะพ่อ”
“อย่าคิดมากน่ะ ถึงยังไงเราก็ยังมีที่อยู่ที่กิน”
“ต้องคิดสิพ่อ ไอ้ภูกับเมียมันไม่ได้ทำอะไรเลยนะอยู่ๆมันก็เข้ามาฮุบเอามรดกไปหน้าตาเฉย”
“ทำไงได้ ก็เค้าเป็นทายาทโดยตรง”
“แต่ผมไม่ยอมหรอก อย่างน้อยมรดกส่วนนึงก็ต้องเป็นของเรา”
อนุทินเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด เอนกได้แต่ถอนหายใจ
ภายในห้องนอนของภูบดี ญาดาสวมใส่เสื้อวอร์มแขนยาวกางเกงวอร์มดูรัดกุม นั่งกอดหมอนกับผ้าห่มรอธาวินอยู่ปลายเตียง ธาวินเดินออกจากห้องน้ำก็ชะงักไปทันที
“ตาลใส่เสื้อผ้าหนาขนาดนั้นไม่ร้อนหรือ”
“ไม่ค่ะ ตาลเป็นคนขี้หนาว”
ญาดายื่นหมอนและผ้าห่มให้
“นี่ค่ะ”
“ตาลจะให้ผมนอนที่โซฟาจริงๆเหรอ”
“ก็จริงสิคะ ตาลไม่ได้พูดเล่น”
“ทำไมล่ะ เราแต่งงานกันแล้วก็ต้องนอนเตียงเดียวกันสิ”
“ถ้าคุณภูยืนยันว่าจะนอนบนเตียง งั้นตาลไปนอนโซฟาเองก็ได้”
“ไม่ เราต้องนอนบนเตียงด้วยกัน”
ธาวินฉวยโอกาสทีเผลอ อุ้มญาดาไปบนเตียง ญาดาไม่ยอมแพ้ถีบเข้าที่ห้องเครื่องจนธาวินจุก
“ถ้าคุณภูทำแบบนี้ ตาลก็จะหนีไปนอนในห้องน้ำ”
ญาดาหอบหมอนรีบเดินไปที่ห้องน้ำ ธาวินรีบขวางไว้แล้วถาม
“ตาลมีอะไรปิดบังผมอยู่รึเปล่า”
ญาดาตกใจ นึกว่า ธาวินจำความได้แล้วจึงต้องทำใจดีสู้เสือ
“ไม่มีค่ะ ตาลไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังคุณภู”
“ไม่จริง ตาลมีท่าทีประหลาดทุกครั้งที่ผมพยายามจะใกล้ชิดเหมือนกับว่า เราสองคน
เป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริงๆ”
“เอ่อ...” ญาดาได้แต่อ้ำอึ้ง
“บอกผมมาเถอะว่ามีเรื่องอะไรกันแน่”
ญาดามองหน้าธาวินแล้วคิดหาเรื่องแก้ไขสถาการณ์
“ก็ได้คะ ถ้าตาลบอกไปแล้ว คุณอย่าเสียใจทีหลังนะ”
“อืมม์ เรื่องอะไร”
ญาดาตีหน้าเศร้าแล้วจ้องตาธาวิน
“ที่ตาลเป็นอย่างนี้เพราะ ... หลังจากเราสองคนแต่งงานกันได้ไม่นาน ตาลก็จับได้คา
หนังคาเขาว่าคุณนอกใจตาล”
“ผมนอกใจตาล?”
ญาดาพยักหน้าแล้วบีบน้ำตาสะอื้น
“ใช่ค่ะ”
ญาดาตัดสินใจตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จให้ธาวินฟัง...
คืนนั้น... ญาดาถือถุงช้อปปิ้งเดินเลี้ยวมาตามทางเดินหน้าของโรงแรม
“วันนั้นตาลออกไปช้อปปิ้งคนเดียวเพราะคุณภูอ้างว่าติดธุระ แต่ตาลไปคนเดียวไม่สนุก
ก็เลยรีบกลับมาหาคุณ แต่ปรากฏว่า..”
ญาดาเสียบการ์ดเพื่อเปิดประตูเข้ามา และเดินไปที่ห้องนอน ญาดาแง้มประตูเข้าไป
เห็นธาวินกำลังนอนก่ายกอดอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่บนเตียง ทั้งสองคน ช่วงบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างมีเพียงบอกเซอร์เท่านั้น
ธาวินบรรจงจูบชายหนุ่มคนนั้น
ญาดาร้องกรี๊ดเสียงดังลั่น ธาวินตกใจที่ญาดามาเห็นภาพบาดตา ญาดาทิ้งข้าวของวิ่งหนีออกไป ธาวินรีบใส่เสื้อผ้าแล้ววิ่งตาม
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 9
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิม
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์,เซลิน่า เพียซ ฯลฯ
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ ต่อจากละคร ขุนศึก
ที่มา manager.co.th