อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 8
ภายในห้องครัวของคนงานในเวลากลางคืน บุญทันนั่งกินข้าวร่วมกับลุงแย้ม ป้านวล แม่ครัว มะยม สาวใช้ ต้นหอมตักข้าวเดินเข้ามาร่วมวงแล้วว่า
“นี่พวกเรารู้ข่าวรึยัง”
“ข่าวอะไร” แย้มถาม
“ก็คุณภูบดีหลานชายคุณท่านจะมาพรุ่งนี้” ต้นหอมบอก
“ใครบอกแกต้นหอม” มะยมถาม
“ชั้นได้ยินคุณท่านคุยกับทนายปรารภเมื่อกลางวันเห็นว่าจะพาแฟนมาด้วยนะ”
บุญทันชะงักเหงี่ยหูฟังอย่างสนใจ
“นี่คุณหนูมีแฟนแล้วหรือ”
“ใช่ ไม่ใช่แค่แฟนธรรมดานะเห็นว่าเป็นเมียเลยล่ะ”
บุญทันฟังอย่างงงๆกับเรื่องที่ต้นหอมเล่า
“ฝรั่งหรือคนไทยวะ” นวลถาม
“คนไทยป้า เห็นว่าชื่อคุณตาลนะ”
บุญทันอึ้งไป
ในห้องพักคนงาน บุญทันกดโทรศัพท์ต่อไปที่โรงแรมที่ธาวินพักอยู่
“สวัสดีค่ะ”
“ช่วยต่อห้องนี้ให้หน่อยได้มั้ยครับ”
“ขอโทษนะคะ ห้อง เช็กเอาท์ออกไปแล้วค่ะ”
“เช็กเอาท์แล้วหรือ”
“ค่ะ แฟนคุณภูบดีมาเช็คเอาท์ออกไปเมื่อซักครู่นี้เองค่ะ”
บุญทันวางสายด้วยความมึนงง
“นี่มันเรื่องอะไรวะ ไอ้วินไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่”
เช้าวันรุ่งขึ้น ประตูรั้วบ้านวริทธิวรนันท์ถูกเปิดออกเพื่อให้รถทนายปรารภขับเข้ามา ภายในตัวรถ ญาดานั่งอยู่กับธาวินที่เบาะด้านหลัง ปรารภทำหน้าที่ขับรถ ญาดาถึงกับตะลึงไปกับความโอ่โถงใหญ่โตของบ้าน
“นี่หรือคะบ้านคุณภู” ญาดาถามขึ้น
“ใช่ครับ” ปรารภบอก
“บ้านใหญ่ยังกะวังเลยนะคะ”
ทั้งญาดาและธาวินต่างสบตาแล้วยิ้มให้กัน
รถแล่นเข้ามาจอดหน้าตึก ปรารภก้าวลงจากรถ ธาวินและญาดาเปิดประตูตามลงมา
ปรารภเข้าไปกระซิบเตือน
“อย่าลืมนะครับ ห้ามบอกใครว่าคุณภูความจำเสื่อม”
“ครับ” ธาวินรับคำ
“เชิญทางนี้ครับ”
ปรารภเดินนำธาวินเข้าไป ทั้งคู่ต่างยืนอึ้งไปกับตัวบ้านที่ใหญ่โต
“ไปจ้ะตาล” ธาดาพูดพลางส่งมือให้
“ค่ะ”
ญาดาจับมือธาวินเดินเข้าบ้านไป บุญทันแอบมองอยู่ห่างๆ พลางคิด
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”
ภายในห้องรับรองของบ้านวริทธิวรนันท์ ธาวินและญาดาก้มลงกราบพิพัฒน์ที่นั่งอยู่บนโซฟา พิพัฒน์ยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจ
“ไหว้พระเถอะตาภู ไหนมาให้ปู่ดูหน้าใกล้ๆหน่อยซิ”
ธาวินขยับตัวเข้าไปหา พิพัฒน์มองสำรวจอย่างละเอียด ธาวินยิ้มอย่างภาคภูมิใจเพราะคิดว่าเป็นหลานแท้ๆของพิพัฒน์
“หน้าตาไม่ค่อยเหมือนเจ้าดลพ่อแกเท่าไหร่เลยนะ สงสัยจะเหมือนแม่”
“ครับ”
ธาวินได้แต่ยิ้มไม่กล้าตอบอะไรมากเพราะจำอะไรไม่ได้
“เห็นปรารภบอกว่ามีอุบัติเหตุหรือ”
ธาวินเหลือบมองไปที่ปรารภกับญาดาก่อนตอบ
“ครับ ผมกับภรรยาถูกคนร้ายจี้ มันได้ทรัพย์สินไปนิดหน่อย แต่เราสองคนปลอดภัยดี”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถือว่าฟาดเคราะห์”
พิพัฒน์มองข้ามไปมองญาดาที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“แล้วนั่นเมียแกหรือ หน้าตาสะสวยไม่เบานี่”
ญาดารีบยิ้มประจบทันที
“ ค่ะ หนูชื่อตาลเป็นภรรยาคุณภูค่ะ ตาลได้ยินจากคุณปรารภว่า คุณปู่อายุเจ็บสิบกว่าแล้วไม่คิดว่าตัวจริงจะแข็งแรง ดูเหมือนคนอายุหกสิบอยู่เลยนะคะ”
พิพัฒน์หัวเราะชอบใจ
“แหม นอกจากจะสวยแล้วยังรู้จักพูดจานะ เข้าใจเลือกนี่ตาภู”
ญาดายิ้มที่ถูกชม ธาวินหันมายิ้มให้ ปรารภมองทั้งสองแล้วยิ้มที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
เวลานั้น นภากับปารมีเดินเข้ามาพอดี
“คุณลุงให้คนไปตามภากับยัยปามีอะไรหรือคะ” นภาถามขึ้น
“มีสิ ชั้นเรียกให้มาทำความรู้จักกับหลานชายชั้น”
นภากับปารมีลงนั่งมองหน้าธาวิน
“เจ้าภู นี่ป้านภากับยัยปาน้องสาวเรา”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะพี่ภู”
“แล้วนั่นก็หนูตาล เมียเจ้าภูเค้า”
“สวัสดีค่ะ” ญาดายกมือไหว้
นภากับปารมีถึงกับอึ้งไปในทันที
“เมียหรือคะ” นภาถามย้ำ
“ใช่ เจ้าภูเค้ามีเมียแล้ว”
ปารมีอึ้งเหลือบมองหน้านภาที่มีสีหน้าบึ้งไม่พอใจ
“เอาล่ะ ไปพักผ่อนกันก่อน เดี๋ยวเย็นนี้ค่อยมากินข้าวพร้อมๆกัน จะได้เจออาเอนกแล้วก็เจ้าเอกับยัยเมย์ น้องของแกอีกสองคน” พิพัฒน์บอก
“ครับ” ธาวินรับคำ
“ต้นหอม” พิพัฒน์เรียก
“ค่ะ” ต้นหอมขานรับ
“พาคุณภูกับคุณตาลไปที่ห้องใหญ่เลย”
“ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ”
ญาดากับธาวินลุกตามต้นหอมออกไป นภาถามขึ้นทันที
“ทำไมอยู่ๆตาภูถึงมีเมียมาด้วยล่ะค่ะ ไหนคุณลุงบอกจะให้แต่งงานกับยัยเมย์หรือยัยปา”
“ขอโทษทีนะยัยปา ปู่ไม่รู้ว่าเจ้าภูมันมีเมียมาด้วย แหม เกือบทำให้ผัวเมียเค้าตีกันแล้วเรา” พิพัฒน์บอก
ปารมีแสร้งยิ้ม
“ปาไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะคุณปู่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วปาขอตัวก่อนนะคะ”
“ไปเถอะลูก”
ปารมีกับนภาเดินออกไป พิพัฒน์บอกกับปรารภด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“วันนี้เป็นวันที่ชั้นมีความสุขที่สุดในรอบสามสิบปีตั้งแต่พ่อเจ้าภูมันจากไป”
“ผมดีใจด้วยครับท่าน”
ต้นหอมเดินนำหน้าญาดากับธาวินขึ้นบันไดผ่านโถงทางเดินก่อนถึงห้องภูบดี ญาดามองสำรวจของมีค่าภายในบ้าน
“ทางนี้เลยค่ะ ห้องของคุณภูกับคุณตาลอยู่ริมสุดค่ะ”
“แล้วบ้านนี้อยู่กันทั้งหมดกี่คนหรือจ๊ะ” ญาดาถาม
“บนตึกใหญ่นี้นอกจากคุณสองคนแล้วก็มีคุณท่านเท่านั้นค่ะ”
“แล้วคนอื่นๆล่ะ”
“คุณนภากับคุณปารมีอยู่เรือนด้านหลังค่ะ ส่วนคุณเอนกกับลูกๆก็อยู่บ้านด้านใน”
“แล้วปล่อยให้คุณปู่อยู่คนเดียวไม่อันตรายเหรอ ของมีค่าทั้งนั้นเลยนะ”
“ของที่โชว์พวกนี้ยังไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ของมีค่าจริงๆคุณท่านเก็บไว้ในเซฟส่วนตัวที่ห้องทำงาน
ท่านหมดแล้วค่ะ” ต้นหอมบอก
“แล้วห้องทำงานคุณปู่อยู่ไหนหรือ”
ญาดาลืมตัวที่ถามออกไปจนต้นหอมชะงัก มองหน้าญาดาเพราะรู้สึกแปลกๆกับคำถาม ธาวินมองหน้าญาดาแล้วถาม
“ตาลจะรู้ไปทำไม”
“อ้าว ก็เราเข้ามาอยู่ที่นี่ เราก็จำเป็นต้องรู้นะคะคุณภูว่าห้องอะไรอยู่ไหน เดี๋ยวเวลาคุณปู่เรียกเราไปพบ เราจะไปไม่ถูกนะคะ” ญาดาเฉไฉกลบเกลื่อน
“เออ ใช่ จริงของตาล”
“นู่นค่ะ ห้องทำงานอยู่ด้านนู้น”
ต้นหอมชี้ ญาดามองตามมองมือไปจนเห็นห้องทำงาน ญาดาพยักหน้ารับรู้ ต้นหอมเดินไปเปิดประตูห้องนอน
“เชิญค่ะ”
ธาวินเดินนำเข้าไป ญาดาเดินตามไป
ธาวินก้าวเข้าไปในห้อง ขณะที่บุญทันก้าวออกมา บุญทันยิ้มยักคิ้วให้ธาวินอย่างคุ้นเคย ธาวินมองหน้าบุญทันอย่างงงกับรอยยิ้มนั้น ญาดาก้าวตามเข้ามาอีกคน บุญทันมองจ้องมองญาดาอย่างสงสัย ญาดาชะงักไปทันทีกับสายตาของบุญทัน
“พี่บุญทัน นี่คุณภูบดีกับภรรยาชื่อคุณตาล” ต้นหอมแนะนำ
“ภรรยาคุณภูบดีหรือครับ” บุญทันถามย้ำกับธาวิน
ธาวินยิ้มแล้วบอก
“ก็ใช่สิ ทำไมหรือ”
ธาวินมองหน้าบุญทันอย่างแปลกใจ ญาดามองจ้องบุญทันอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
“มีอะไรรึเปล่า” ญาดาถาม
“อ๋อ เปล่าครับไม่มีอะไร”
“นี่พี่บุญทันเป็นคนขับรถของคุณท่านค่ะ ต้นหอมวานให้แกยกกระเป๋าขึ้นมาให้”
“แล้วนี่เรียบร้อยรึยัง ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ออกไปได้” ญาดาบอก
“ครับ”
บุญทันเหลือบมองหน้าธาวินก่อนเดินออกไป
“ถ้าคุณภูต้องการใช้รถ ตามผมได้นะครับ ผมอยู่ที่เรือนคนงานด้านหลัง”
“ขอบใจ”
ญาดามองตามบุญทันอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
“ต้นหอมก็เหมือนกันค่ะ ถ้าคุณภูกับคุณตาลต้องการอะไรก็เรียกใช้ต้นหอมได้เลยนะคะ มีเบอร์โทรศัพท์ตามตัวอยู่ในห้องแล้ว”
“จ้ะ ขอบใจมากนะ” ต้นหอมพูดแล้วก็เดินออกไป ญาดาพูดกับธาวิน
“นายบุญทันนี่ท่าทางแปลกๆนะคะ พี่ภูว่ามั้ย”
“อืมม์...ก็ดูแปลกนิดหน่อย ตาลอย่าไปอยู่ใกล้เค้าล่ะ”
“ทำไมหรือคะ”
“พี่เห็นเค้ามองจ้องตาลไม่รู้เค้าคิดอะไรกับตาลรึเปล่า”
“คงไม่หรอกค่ะ ตาลไม่รู้จักเค้ามาก่อนจะมาคิดอะไรกับตาล”
“ก็ไม่แน่นะ ตาลออกจะน่ารัก”
ธาวินมองจ้องหน้า ญาดาชะงักไปกับแววตากรุ้มกริ่มของธาวิน
“ตาลไปล้างหน้าล้างมือดีกว่า”
ญาดาหาทางเลี่ยงหลบ แต่ธาวินคว้ามือไว้
“เดี๋ยว”
“อะไรคะ”
“ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว ให้พี่กอดตาลหน่อยได้มั้ย”
“ไม่ได้ค่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“นี่มันกลางวันแสกๆนะคะ อย่ามาทำเจ้าชู้ตอนนี้น่าเกลียด”
ญาดาเดินเข้าห้องน้ำไป วินมองตามอย่างงงๆ
“เมียเรานี่สงสัยจะเป็นสาวหัวโบราณไว้ตัวน่าดู”
ต้นหอมกับบุญทันเดินลงมาจากตึกใหญ่
“คุณตาลนี่สวยจังเลยเนอะพี่บุญทัน คุณภูก็ล้อหล่อ ข้าวใหม่ปลามันซะด้วยนึกแล้วเขินแทน ไม่รู้
เมื่อไหร่ต้นหอมจะเจอเนื้อคู่กับเค้าบ้าง”
ต้นหอมเหลือบมองบุญทันแล้วยิ้มหวาน แต่บุญทันไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่คิดเรื่องญาดา
“แล้วต้นหอมรู้มั้ยว่าคุณตาลเค้าเป็นใครมาจากไหน แล้วมาเจอกับคุณภูได้ยังไง”
“แหมพี่บุญทัน ต้นหอมเป็นแค่คนใช้เค้านะจะไปรู้เรื่องของเจ้านายซะทุกเรื่องได้ยังไง”
“อ้าว ก็เห็นบอกว่ารู้ทุกเรื่องในบ้าน”
“ก็ได้ ถ้าพี่บุญทันอยากรู้จริงๆ เดี๋ยวต้นหอมจะลองไปสืบมาให้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”
“ให้ต้นหอมหอมทีนึง ได้ป่ะ”
“งั้นไม่ต้องหรอก ขอบใจ”
“แหม ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไปได้” ต้นหอมตัดพ้อ
ต้นหอมมองค้อนเดินแล้วเดินจากไปอย่างงอนๆ บุญทันไปมองที่บนบ้านด้วยแววตาสงสัย
“ต้องหาจังหวะคุยกับไอ้วินให้ได้ว่ามันเรื่องอะไรกัน”
นภานั่งหน้าบึ้ง ตาขวางอย่างคนที่มีอาการไม่ปกติทางจิตอยู่ในบ้าน เมื่อนึกถึงตอนที่พิพัฒน์แนะนำให้รู้จักกับสถานภาพของญาดา
“นั่นหนูตาล เมียเจ้าภูเค้า”
ญาดายกมือไหว้
“สวัสดีค่ะ”
สีหน้านภาเครียดแค้นด้วยความโกรธ นภากำมือสองข้างแน่นจนเล็บจิกเนื้อตัวเองจนเลือดไหล
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ อยู่ๆตาภูก็มีเมียติดมาด้วย”
ปารมีเดินเข้ามาด้านหลังแล้วบอก
“แม่คะ ปาจะออกไปข้างนอกแม่จะเอาอะไรมั้ย”
นภานิ่งไม่ตอบ ปารมีชะงักแล้วเดินเข้ามาดูทางด้านหน้า เห็นนภานั่งตาขวางอยู่ ที่มือนภามีเห็นเลือดไหล
“แม่ นี่แม่เครียดอีกแล้วหรือ”
ปารมีจับมือนภาแกะออก นภาร้องไห้ทันที
“เป็นเพราะแม่ แม่ไม่ดี แม่ทำให้ลูกลำบาก แม่ขอโทษ”
“แม่คะ หนูว่าแม่เครียดเกินไปแล้วนะคะ”
ปารมีหยิบยาแก้เครียดให้แล้วพูดต่อ
“หนูว่าแม่กินยาแล้วนอนก่อนดีกว่า”
ปารมีหยิบน้ำและเอายาป้อนให้ นภาคว้ามือปารมีไว้
“ปา แม่ขอโทษนะลูก ลูกควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ควรจะสุขสบายกว่านี้ ถ้าแม่ไม่ไปคว้าไอ้ผู้ชายเลวๆมาเป็นพ่อของลูก”
“แม่ พอเถอะค่ะ อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย กินยานะคะ มาค่ะหนูจะทำแผลให้”
ปารมีหยิบแอลกอฮอลล์มาล้างแผลใส่ยาให้ นภามองปารมีแล้วน้ำตาไหลเป็นทาง ปารมีพานภาไปนอนที่เตียงแล้วห่มผ้าให้และยืนมองนภาอย่างเห็นใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในเวลากลางวัน พนักงานของร้านนำแก้วกาแฟในถาดวางตรงหน้าปารมีที่นั่งอยู่กับสารวัตรสมยศ
“ชั้นอยากให้คุณสืบดูซิว่าเมียพี่ภูเป็นใคร มาจากไหน” ปารมีบอก
สารวัตรสมยศยกกาแฟขึ้นจิบแล้วถามขึ้น
“เพื่ออะไร”
“ชั้นสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะมาปอกลอกพี่ภู”
“ทำไมคุณถึงสงสัยอย่างนั้น”
“ก็ตอนแรกที่คุณปู่บอกว่าพี่ภูจะกลับมาเค้ายังไม่มีเมียเลย แต่อยู่ๆก่อนเข้าบ้านสองวันเมียก็โผล่มา”
“อืมม์ มันก็น่าคิดนะ”
“ใช่ แล้วถ้าผู้หญิงคนนี้มาปอกลอกจริง เราก็จะเปิดโปงหล่อน”
“แล้วคุณจะได้ประโยชน์อะไร”
“อ้าว ก็ถ้าพี่ภูไม่มีเมีย ชั้นก็ยังมีโอกาสที่จะได้แต่งงานกับเค้าแล้วสมบัติทั้งหมดก็จะเป็นของชั้น”
“แล้วผมล่ะ”
“คุณไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ พอได้สมบัติแล้วเราค่อยหาทางจัดการเก็บพี่ภู”
“ถ้าทุกอย่างง่ายอย่างที่คุณว่าก็ดีสิ”
“ชั้นไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรยากเลย ตอนลุงภาคินคุณยังจัดการได้”
“นั่นมันคนแก่”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าคุณรักชั้นคุณก็ต้องช่วยชั้น อย่าลืมนะสมบัติทั้งหมดมันเป็นอนาคตของเรา”
“เอาล่ะ ผมจะลองสืบดูว่าผู้หญิงนั่นเป็นใคร อ้อ แต่ต้องมีค่าใช้จ่ายนะ”
ปารมีหยิบซองเงินให้
“ชั้นรู้น่ะ เอา นี่ ชั้นเตรียมไว้ให้คุณแล้ว”
“คุณเนี่ยน่ารักที่สุดเลย”
สมยศจับมือปารมีขึ้นมาจุ๊บ ปารมีรีบดึงมือออกทันที
“เดี๋ยวใครก็เห็นหรอก”
“เฮ้อ ผมไม่ชอบเลยที่ต้องปิดบังคนแบบนี้”
“เอาน่ะ รอให้ถึงวันที่เราได้ทุกอย่างก่อน วันนั้นเราจะเปิดเผยให้คนทั้งโลกรู้ว่าเรารักกันแค่ไหน”
ปารมียกแก้วกาแฟชนแก้วสมยศ
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 8
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิม
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์,เซลิน่า เพียซ ฯลฯ
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ ต่อจากละคร ขุนศึก
ที่มา manager.co.th