ญาดากับมณทกานต์เปิดประตูแล้วรีบกระโดดขึ้นรถทันที สารวัตรสมยศขับรถออกไปทันที
ภายในรถ ญาดากับมณทกานต์หายใจอย่างเหนื่อยหอบ
“นี่โชคดีนะคะที่เราเจอสารวัตร” ญาดาพูดขึ้น
“ใช่ค่ะ ไม่งั้นเราสองคนต้องไม่รอดแน่” มณทกานต์บอก
สารวัตรสมยศยิ้มรับให้ญาดากับมณทกานต์แล้วบอก
“ใช่ครับ โชคดีจริงๆที่ผมเจอคุณสองคน”
ภายในห้องรับแขกบ้านพิพัฒน์ ปรารภกำลังพูดโทรศัพท์กับตำรวจ
“ขอบคุณมากครับ ครับ ครับ”
ปรารภวางสายแล้วหันมาบอกพิพัฒน์ที่นั่งลุ้นระทึกอยู่
“ตำรวจบอกว่าจับตัวคนร้ายได้คนนึงมันซัดทอดว่าคนที่ว่าจ้างคือ สารวัตรสมยศครับ”
“คุณว่าใครนะ”
“สารวัตรสมยศที่เคยมาทำคดีให้ท่าน”
“แล้วมันบอกรึเปล่าครับว่า มันเอาตัวตาลกับน้องเมย์ไปไว้ไหน”
“บอกครับ มันเอาตัวไปขังไว้ที่บึงกุ่ม ตอนนี้ตำรวจกำลังนำเจ้าหน้าที่ไปช่วยอยู่ครับ”
“แล้วทำไมสารวัตรสมยศถึงต้องการฆ่าผม” ธาวินถาม
“นั่นสิ ตอนแรกผมก็คิดว่าคนร้ายมันต้องการแค่เงินค่าไถ่ แต่ถ้ามันต้องการฆ่าคุณภูด้วยแสดงว่ามันต้องมีจุดประสงค์อื่น” บุญทันว่า
“จุดประสงค์อะไร” พิพัฒน์ถาม
“แกจะบอกว่าสารวัตรสมยศอยู่เบื้องหลังการตายของลุงภาคินงั้นหรือ” ธาวินถาม
บุญทันพยักหน้าแล้วเหลือบมองพิพัฒน์กับปรารภเที่จ้องหน้าอย่างจับผิด บุญทันชะงักแล้วแสร้งยิ้มก่อนจะหันมาบอกธาวิน
“ผมขอไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะครับ”
ธาวินเหลือบมองเห็นปรารภกับพิพัฒน์มองหน้าอยู่ก็ทำหน้าเครียดหันมาพยักหน้าให้บุญทัน
“อย่านานล่ะ มีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ”
บุญทันจะขยับลุกจะเดินไป พิพัฒน์ทักขึ้น
“ภูบดี ปู่ว่าแกควรจะเปิดเผยตัวได้แล้วนะ”
บุญทันชะงักกึก ธาวินทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“เปิดเผยเรื่องอะไรครับคุณปู่” ธาวินถาม
“ชั้นไม่ได้พูดกับเธอ ชั้นพูดกับหลานชายชั้น”
ธาวินอึ้งเหลือบมองบุญทันที่มีสีหน้าลังเล ปรารภลุกเดินมาหาบุญทัน
“คุณภูครับ คุณปู่รู้ความจริงหมดแล้วว่าคุณสองคนสลับตัวกัน”
พิพัฒน์มองจ้องมาที่บุญทันสายตานิ่ง ธาวินมองหน้าบุญทันกับพิพัฒน์
ญาดาหันไปถามสารวัตรสมยศที่กำลังขับรถออกถนนนอกเมือง
“นี่เราจะไปไหนคะ เส้นนี้มันออกนอกเมืองนี่”
“อ๋อ ผมจะขับไปออกวงแหวนรอบนอกแล้วกลับอีกเส้น”
ญาดาเหลือบมองแล้วเริ่มเอะใจ
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้มั้ยคะสารวัตร ชั้นจะโทรบอกคุณปู่ว่าเราปลอดภัยแล้ว”
“พอดีแบตผมหมดน่ะครับ คุณเมย์ไม่ต้องห่วง ผมส่งคุณสองคนถึงบ้านปลอดภัยแน่”
สารวัตรสมยศยิ้ม มณทกานต์พยักหน้ารับรู้ อยู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของสมยศก็ดังขึ้น มณทกานต์กับญาดาชะงักหันมองหน้ากัน ก่อนจะมองไปที่สารวัตรสมยศที่มองยิ้มให้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมนึกว่าแบตหมดซะอีก”
สารวัตรสมยศล้วงไปข้างตัวเหมือนจะหยิบโทรศัพท์ แต่หยิบปืนออกมาจ่อญาดาแล้วบอก
“อยู่เฉยๆถ้าไม่อยากตาย”
“หนีเร็ว”
ญาดาบอก มณทกานต์ขยับจะเปิดประตูกระโดดหนี
“อย่าหนีนะ ถ้าเธอหนีนังนี่ตาย”
มณทกานต์ชะงักไป
รถของสารวัตรสมยศเข้ามาจอดที่ข้างทางแล้วเปิดประตูลงจากรถ ปืนยังจ่อญาดาอยู่
“เอาล่ะ ลงจากรถ ลงมาช้าๆ”
สารวัตรสมยศมือหนึ่งจ่อปืนญาดา อีกมือเปิดประตูรถด้านหลังกระชากมณทกานต์ลงมาแล้วผลักไปหาญาดา
“นี่แกจะทำอะไรเราเนี่ย” ญาดาถาม
“ไม่ต้องพูดมาก คุกเข่า”
มณทกานต์กับญาดามองหน้ากัน แล้วคุกเข่าด้วยความกลัว
“เอามือวางไว้บนหัว”
ญาดากับมณทกานต์ทำตามที่สารวัตรสมยศบอก
“นี่คุณจะทำอะไรเรา” มณทกานต์ถาม
สารวัตรสมยศเดินไปรอบตัวของญาดากับมณทกานต์แล้วบอก
“ทำอะไรหรือก็ฆ่าเธอสองคนน่ะสิ”
“ชั้นขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรเราเลยนะ ปล่อยเราไปเถอะ” ญาดาบอก
“ใช่ ถ้าคุณอยากได้เงินชั้นจะบอกคุณปู่ให้เอาเงินให้คุณ ปล่อยเราไปเถอะนะ” มณทกานต์ว่า
“ปล่อยให้โง่หรือ ขืนชั้นปล่อยไปเธอสองคนจะได้เอาตำรวจมาลากคอชั้นเข้าตะรางน่ะสิ”
“ชั้นไม่ทำอย่างงั้นหรอก ชั้นสัญญา” ญาดาบอก
“ใช่ ชั้นก็สัญญา ปล่อยเราไปเถอะ” มณทกานต์ว่า
“หุบปาก เตรียมตัวตายได้แล้ว”
สารวัตรสมยศยกปืนเล็งที่หัว ญาดาหลับตาอย่างหวาดกลัว มณทกานต์ร้องไห้ยกมือไหว้เสียงสั่น
“อย่า...ได้โปรด อย่าฆ่าพวกเราเลย”
สารวัตรสมยศฉายแววตาเหี้ยมบอก
“ลาก่อน”
นิ้วสมยศแตะไกปืน เสียงปืนดังสั่น ญาดาหลับตาปี๋ มณทกานต์หวีดร้อง
ฉับพลันในจังหวะนั้น จู่ๆไหล่สมยศสะบัดจนปืนกระเด็นหลุดจากมือในทันที
“หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ” เจ้าหน้าที่ตำรวจคนแรกพูดขึ้น
ญาดากับมณทกานต์สะดุ้งมองเห็นตำรวจในชุดนอกเครื่องแบบที่สวมทับด้วยเสื้อแจ๊กเก็ตวิ่งเข้ามา
“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยกมือขึ้น”
สารวัตรสมยศกุมไหล่ที่โดนกระแทกแล้วหันไปมองพลางขยับจะหนี ตำรวจอีกสองนายวิ่งจ่อปืนเข้ามา ตำรวจคนที่สองบอกย้ำ
“มอบตัวเถอะครับสารวัตร คุณถูกจับแล้ว”
“คุณหนีไม่รอดหรอก เชื่อผม มอบตัวซะ” ตำรวจคนแรกบอกย้ำ
ญาดาและมณทกานต์ลุกขึ้นวิ่งไปหาตำรวจทันที
ตำรวจที่กรูกันมาทั้งสองด้านจ่อปืนล้อม สารวัตรสมยศจำใจยกมือขึ้น ตำรวจเข้าไปล็อกตัวไว้
ญาดากับมณทกานต์มองหน้าแล้วกอดกันด้วยความดีใจที่รอดตายในครั้งนี้
บุญทันกับธาวินและปรารภเดินขึ้นมาบนโรงพักในเวลาต่อมา ปรารภบอกบุญทัน
“เดี๋ยวผมจะไปคุยกับผู้กำกับ คุณภูกับคุณวินไปหาคุณเมย์ คุณตาลก่อนได้นะครับ”
บุญทันกับธาวินพยักหน้า ปรารภขยับจะเดินแยกไป บุญทันพูดขึ้น
“เดี๋ยวครับคุณปรารภ”
“ครับ”
“คุณปรารภอย่าเพิ่งบอกให้ใครรู้นะครับว่าผมกับธาวินสลับตัวกัน”
“ทำไมล่ะครับ”
“ผมอยากให้แน่ใจว่า สมยศอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี่เพียงคนเดียวจริงรึเปล่า”
“แล้วคุณเมย์กับคุณตาลล่ะครับ”
“ผมว่าอย่าเพิ่งบอกดีกว่าครับ ให้เราเคลียร์เรื่องคนร้ายให้จบก่อนค่อยบอก” ธาวินบอก
“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมจะเรียนให้คุณท่านทราบ”
“ขอบคุณครับ”
ปรารภเดินแยกไปคนละทางกับธาวินกับบุญทัน
ภายในห้องสอบปากคำ หมวดตำรวจพิมพ์สำนวนการให้ปากคำของญาดากับมณทกานต์
“คนร้ายที่จับตัวไปมีสามคนไม่ทราบชื่อ นอกจากสารวัตรสมยศ” ตำรวจทวนคำการสอบสวน
“ค่ะ”
“แล้วคนร้ายที่เหลือจำหน้าได้มั้ยครับ”
“จำได้ค่ะ”
ตำรวจพิมพ์เพิ่มเติมในสำนวน
“เอาล่ะครับ เรียบร้อย ขอบคุณมากครับ”
เมื่อสอบปากคำเสร็จ หมวดตำรวจก็ลุกเดินออกไป ธาวินกับบุญทันเปิดประตูสวนเข้ามาพอดี
“ตาล”
“น้องเมย์”
ธาวินกับบุญทันเดินเข้าไปหา ต่างฝ่ายต่างโผเข้ากอดแฟนตัวเอง
“คุณภู”
“บุญทัน”
ธาวินดึงญาดาออกมามองแล้วจับที่ใบหน้าจับผมของญาดา
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่ค่ะ ตาลนึกว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าคุณภูอีกแล้ว”
ญาดาร้องไห้ด้วยความดีใจ ธาวินดึงเข้ามากอด
บุญทันดึงมณทกานต์ออกมามอง
“ผมเป็นห่วงคุณมากรู้มั้ย”
มณทกานต์น้ำตาซึม
“ค่ะ ชั้นรู้”
มณทกานต์โผกอดบุญทันอีกที
ครู่หนึ่งเมื่อญาดาผละออกจากอ้อมกอดของธาวินก็ถาม
“ทำไมสารวัตรสมยศถึงต้องการฆ่าเราสองคน”
“ใช่ค่ะ เค้าอำมหิตมากเลย เค้าเอาปืนจ่อหัวพวกเรา ดีนะที่ตำรวจมาทัน ไม่งั้นเราคงตายไปแล้ว” มณทกานต์บอก
“ตอนนี้ตำรวจกำลังสอบปากคำเค้าอยู่”
“ใช่ เดี๋ยวเราคงรู้ว่าเค้าทำไปเพราะอะไร”
ธาวินดึงตัวญาดา บุญทันดึงตัวมณทกานต์มากอดอีกครั้งเพื่อปลอบใจ
ภายในห้อง ตำรวจผู้กำกับบอกกับปรารภ
“จากที่เราสอบปากคำ สมยศไม่ยอมให้การอะไรบอกจะให้การในชั้นศาล”
“หมายความว่าเค้าปฏิเสธ”
“ครับ แต่คุณปรารภไม่ต้องห่วง พยานหลักฐานมัดตัวแน่นหนาขนาดนี้ ยังไงก็ดิ้นไม่หลุดแน่”
“แล้วผู้กำกับคิดว่าจะมีใครอยู่เบื้องหลังสมยศมั้ยครับ”
“ผมยังตอบไม่ได้เพราะสมยศไม่ยอมพูดอะไร แต่ถ้ามีใครอยู่เบื้องหลัง คนๆนั้นก็ต้องหาทางติดต่อสมยศแน่ครับ”
ปรารภพยักหน้ารับรู้
“ขอบคุณมากครับ แล้วผมรับคุณตาลกับคุณเมย์กลับได้เลยมั้ยครับ”
“เชิญครับ เราบันทึกปากคำเรียบร้อยแล้ว”
“งั้นผมลานะครับ”
ปรารภยกมือไหว้ ผู้กำกับรับไหว้ ปรารภเดินออกไปสมทบกับธาวินที่ประคองญาดา และบุญทันประคองมณทกานต์ที่กำลังเดินลงจากโรงพัก
ปารมีแอบยืนอยู่ที่มุมหนึ่งมองไปยังกลุ่มของภูบดีแล้วมองกลับไปบนโรงพักด้วยความลังเล
“เอาไงดี ถ้าเราขึ้นไปเยี่ยมตำรวจก็จะสงสัยเรา แต่ถ้าไม่ขึ้นไปจะรู้ได้ยังไงว่าไอ้สมยศมันจะไม่หักหลังเรา”
ภายในห้องขัง สมยศนั่งอยู่ในห้องขัง คิดถึงคำพูดของผู้กำกับ
“ผมว่าคุณยอมสารภาพดีกว่าสมยศ โทษหนักจะได้ลดเป็นเบา”
สมยศนิ่งไม่ตอบ
“คุณเองก็เป็นตำรวจย่อมรู้ดีว่าถ้าคุณให้การเป็นประโยชน์กับทางราชการ ตัวคุณก็จะมีโอกาสรอดมากขึ้น”
สมยศยังคงนิ่งงัน
สมยศลังเลระหว่างรักตัวเองกับรักปารมี เพราะปารมีเคยบอกว่า
“รอให้ถึงวันที่เราได้ทุกอย่างก่อน วันนั้นเราจะเปิดเผยให้คนทั้งโลกรู้ว่าเรารักกันแค่ไหน”
บุญทันขับรถมาจอดที่หน้าบ้านพิพัฒน์ ญาดา มณทกานต์ ธาวินและบุญทันก้าวลงจากรถแล้วเดินขึ้นบ้าน ต้นหอมกับมะยมยืนรออยู่อย่างเป็นห่วง
“คุณตาลคุณเมย์กลับมาแล้วหรือคะ” ต้นหอมถามขึ้น
“เป็นยังไงบ้างคะคุณเมย์ คนร้ายมันทำร้ายคุณรึเปล่า” มะยมถาม
“ชั้นไม่เป็นไร คุณปู่อยู่ไหน” มณทกานต์ว่า
“รออยู่ในห้องรับแขกค่ะ” มะยมบอก
มณทกานต์กับบุญทันเดินเข้าไป ญาดาหันมาบอกธาวิน
“เดี๋ยวตาลตามเข้าไปนะคะ”
ธาวินพยักหน้าแล้วเดินตามบุญทันกับมณทกานต์เข้าไป
“ต้นหอม” ญาดาเรียกขึ้น
“ขา”
“เดี๋ยวช่วยตามน้าอ้อยให้ไปหาชั้นที่ห้องหน่อยนะ”
“น้าอ้อยไม่อยู่ค่ะ ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่มีใครเจอตัวแกเลย”
ญาดาตกใจ
“จริงหรือ”
“ค่ะ สงสัยว่าจะหนีไปแล้ว เสื้อผ้าอะไรก็ไม่เอาไป ไม่รู้ขโมยของไปรึเปล่านะคะ”
“หนูว่าคุณตาลต้องตรวจดูของในห้องหน่อยนะคะว่ามีอะไรหายไปรึเปล่า” มะยมว่า
ญาดามองมะยมสีหน้านิ่ง
“ที่จริงหนูจะแจ้งตำรวจให้เค้าตามหาแล้วค่ะ แต่คุณนภาบอกไม่ต้อง” ต้นหอมบอก
ญาดาห่วงเจ๊อ้อยจึงนิ่งอึ้งไป ต้นหอมบอก
“คุณตาลคะ”
“หือม์”
“หนูว่าคุณตาลไปหาคุณท่านก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวท่านจะรอนะคะ”
ญาดาพยักหน้าทั้งที่อึ้งอยู่
“อืมม์”
ญาดาเดินเข้าบ้านไป ต้นหอมกับมะยมมองตาม
“ทำไมคุณตาลถามหาน้าอ้อยบ่อยจัง หรือว่าแกมีเรื่องอะไรกับน้าอ้อย” ต้นหอมตั้งข้อสังเกต
“จะมีเรื่องอะไร ชั้นว่าน้าอ้อยต้องยืมตังค์คุณตาลไปแหงๆ ขนาดของชั้นน้าอ้อยยืมไปห้าร้อยยังไม่คืนเลย” มะยมว่า
“เออ อาจจะจริง ไป ไปเตรียมอาหารตั้งโต๊ะก่อนเร็ว” ต้นหอมบอก
ต้นหอมกับมะยมเดินออกไป นภาแอบมองอยู่ด้วยแววตาหวาดหวั่น
ภายในห้องรับแขก ญาดา มณทกานต์นั่งอยู่กับธาวินและบุญทัน พิพัฒน์เดินเข้ามานั่งลง
“นับว่าโชคดีนะที่หลานสองคนปลอดภัย ต่อไปนี้จะไปไหนมาไหนห้ามไปคนเดียวเด็ดขาด”
“ค่ะ” ญาดาและมณทกานต์รับคำพร้อมกัน
“แกกับบุญทันก็เหมือนกันนะ ปู่จะจ้างตำรวจมาคอยคุ้มกัน”
“สำหรับผมคงไม่ต้องหรอกครับ ผมว่ามันจะดูโอเวอร์ไป”
“จะโอเวอร์ยังไง แกลืมไปแล้วหรือว่าแกเป็นใคร”
พิพัฒน์บอกบุญทันเสียงเข้มจนญาดากับมณทกานต์รู้สึกแปลกใจ ธาวินรีบตัดบทกลัวพิพัฒน์จะหลุดเผยความจริง
“ใช่ แกเป็นหลานเขยคุณปู่นะ บุญทัน การมีตำรวจติดตามไม่โอเวอร์หรอก ตกลงครับคุณปู่สั่งตำรวจมาได้เลย”
ญาดาและมณทกานต์หันไปมองหน้าธาวิน และรู้สึกว่าคำพูดกับท่าทางธาวินดูแปลกๆ ธาวินยิ้มเกลื่อน
“ผมว่าตาลกับน้องเมย์คงเหนื่อย ไปอาบน้ำให้สบายแล้วมาทานข้าวกันดีกว่า” ธาวินบอก
“ใช่ครับ” บุญทันเสริม
“งั้นตาลขอตัวก่อนนะคะคุณปู่”
“เดี๋ยวหนูมาค่ะ” มณทกานต์ว่า
เมื่อมณทกานต์กับญาดาเดินออกจากห้องไป ธาวินรีบบอกเตือนพิพัฒน์ทันที
“คุณปู่ครับ คุณปู่ต้องระวังคำพูดหน่อยนะครับ อย่าเผลอพูดอะไรออกมาให้ใครรู้ว่าไอ้ภูเป็นใคร”
“ใช่ครับคุณปู่ บางทีคนร้ายอาจจะอยู่รอบๆตัวเรา” บุญทันว่า
“แกหมายความว่าสมยศไม่ใช่คนร้ายตัวจริงงั้นหรือ”
“ผมยังไม่แน่ใจจนกว่าตำรวจจะสรุปคดีออกมา” บุญทันว่า
“เอาล่ะ ชั้นจะพยายามไม่ลืมว่าแกคือ ไอ้บุญทันคนขับรถ”
“และผมคือภูบดีหลานชายนะครับ” ธาวินยิ้มทะเล้น
“เออ”
พิพัฒน์มองค้อนหมั่นไส้ ธาวินกับบุญทันยิ้มให้กันกับความจริงที่เผยให้ปู่รู้ แต่แววตาก็ยังสะพรึงถึงเรื่องคนร้ายตัวจริงอยู่
ภายในบ้าน นภาเดินไปมาพลางชะเง้อรอปารมีอย่างเป็นห่วง ปารมีเปิดประตูเข้ามา
“อ้าว แม่ ยังไม่นอนอีกหรือคะ” ปารมีถาม
“แม่จะหลับได้ยังไง ถ้าลูกยังไม่กลับ นี่ลูกไปไหนมา ไปเยี่ยมไอ้สมยศใช่มั้ย”
“เปล่าค่ะ”
“ลูกอย่าโกหก แม่รู้ว่าลูกต้องไปเยี่ยมมัน เพราะมันทำงานให้กับลูก”
“หนูว่าแม่พูดอะไรเพ้อเจ้อใหญ่แล้ว เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า เค้าจะเอาตำรวจมาจับหนูนะคะ นี่มันดึกมากแล้วแม่ไปนอนเถอะ”
“ไม่ แม่ไม่นอนจนกว่าลูกจะยอมรับว่าลูกเป็นคนใช้ไอ้สมยศให้ไปลักพาตัวเมียตาภูกับนังเมย์”
“แม่คะ”
“บอกแม่มาสิว่าแกเป็นคนบงการมัน ใช่มั้ยแกเป็นคนบงการมัน”
นภาจ้องหน้า ปารมีหมดความอดทน
“ใช่ค่ะ หนูเป็นคนสั่งสมยศให้มันไปฆ่าไอ้อีพวกนั้น แล้วไงคะแม่รู้คำตอบแล้ว แม่ยังต้องการอะไรอีก”
ปารมีย้อนถามด้วยน้ำเสียงไม่สะทกสะท้าน นภามองท่าทางไม่ยี่หระต่อความชั่วของปารมีอย่างปวดใจ ปารมีหันเดินขึ้นชั้นบน นภาตะโกนตาม
“แล้วแกจะต้องติดคุก เค้าจะต้องเอาตำรวจมาจับแก ได้ยินมั้ย ตำรวจเค้าจะมาจับแก”
ปารมีหยุดเดินหันมองแม่อย่างไม่พอใจก่อนถอนใจหันกลับเดินขึ้นห้องไป นภาสะอื้นร้องไห้
“นี่ชั้นทำเวรกรรมอะไรไว้ ทำไมลูกถึงมีจิตใจโหดเหี้ยบแบบนี้ ทำไม ... ทำไม .. ฮือ..ฮือ ..ฮือ”
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 44
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิม
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th