อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 43
“มันบอกว่ามันจับตัวตาลกับน้องเมย์ไป ให้เราเตรียมเงินให้มันยี่สิบล้าน”ทุกคนอึ้ง ธาวินกับบุญทันมองสบตากัน
ภายในบ้านเช่าของคนร้ายในเวลากลางวัน ญาดากับมณทกานต์ถูกมัดมือโดยเอาหลังชนกันมีเชือกพันรอบเอวทั้งสองให้ตัวติดกันอยู่ในห้อง มณทกานต์ขยับตัวตื่นมองอย่างงุนงงที่เห็นญาดาอยู่ด้วย
“พี่ตาล ... พี่ตาลคะ...พี่ตาล”
ตาลบิดขยับตัวลืมตามองรอบตัวอย่างงงเช่นกัน
“คุณเมย์ ...นี่มันอะไรกันเนี่ยทำไมเรามาอยู่ที่นี่”
“มีคนจับตัวเรามา”
ประตูห้องถูกเปิดออก ลูกน้องที่หนึ่งโผล่หน้าเข้ามามองญาดากับมณทกานต์แล้วพูดโทรศัพท์
“ฟื้นแล้วครับ ... สองคนเลยครับ... ครับ นายไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ปล่อยให้รอดไปแน่..ครับผม”
หลังลูกน้องวางสายไป ญาดาถาม
“พวกแกเป็นใคร จับเรามาทำไม”
“ไม่ต้องถามอะไรมาก ชั้นจะเตือนให้เธอสองคนรู้ว่าอย่าคิดหนีเป็นอันขาด เพราะถ้าเธอหนี เธอจะไม่มีชีวิตรอดกลับไป”
ลูกน้องพูดแล้วก็เดินออกไป
“นี่มันเรื่องอะไรกันพี่ตาล แล้วพวกมันเป็นใคร”
“พี่ก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆตอนนี้เราต้องหาทางหนีก่อน”
ญาดากับมณทกานต์มองสำรวจรอบห้อง
ปารมีเดินเข้ามาในร้านอาหาร สารวัตรสมยศนั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว ปารมีเดินเข้ามานั่ง สารวัตรสมยศยกแก้วเครื่องดื่มชูให้
“ขอดื่มให้กับความสำเร็จของเรา”
“ยัง ชั้นจะดื่มก็ต่อเมื่อคุณฆ่านังสองคนนั่นและไอ้ภูบดีเรียบร้อย”
“ไม่ต้องห่วง วันนี้คุณได้ฟังข่าวดีแน่ เพราะผมจะฆ่าไอ้ภูบดีตอนที่มันเอาเงินค่าไถ่มา และจากนั้นพอผมได้เงินผมก็จะฆ่าผู้หญิงตามไป พอใจมั้ย”
“ถ้าเป็นจริงอย่างที่คุณพูดล่ะก็ ชั้นจะมีรางวัลใหญ่ให้”
“งั้นคุณก็เตรียมไว้ได้เลย”
สารวัตรสมยศบอกอย่างมั่นใจ ปารมียิ้มอย่างมีหวังและมั่นใจ
ในเวลาต่อมา ปรารภหิ้วกระเป๋าเงินเข้ามาวางตรงหน้าพิพัฒน์
“ผมเบิกเงินสดมาทั้งหมดยี่สิบล้าน”
“ตอนนี้ก็รอแค่ว่าเมื่อไหร่มันจะโทรมา” พิพัฒน์บอก
“หวังว่าคุณเมย์กับคุณตาลจะปลอดภัยนะครับ” บุญทันบอก
“ต้องปลอดภัยสิ ในเมื่อมันบอกมันต้องการแค่เงิน”
“ไม่ต้องห่วง ผมประสานกับทางตำรวจแล้ว ตำรวจนอกเครื่องแบบจะขับรถตามเราไปห่างๆ ทันทีที่เราออกจากบ้าน”
เสียงโทรศัพท์บ้านดัง ทุกคนหันมอง ธาวินรับสาย
“ฮัลโหล”
สารวัตรสมยศพูดโทรศัพท์จากร้านอาหาร
“ได้เงินแล้วใช่ไหม”
“ใช่ จะให้เราเอาไปให้ที่ไหน”
“ไปที่ลานจอดรถ แกไปคนเดียว ถ้ามีตำรวจเข้ามายุ่งด้วยล่ะก็ แกจะได้ศพผู้หญิงกลับไป”
สารวัตรสมยศหันมายิ้มให้ปารมี
“นับถอยหลังได้เลย”
ธาวินวางโทรศัพท์หันมาบอกกับทุกคน
“มันบอกให้เราไปที่......”
“ชั้นไปด้วย” บุญทันบอก
“มันให้ชั้นไปคนเดียว”
“แต่มันอันตรายนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกบุญทัน ถึงยังไงก็มีตำรวจนอกครื่องแบบตามไปห่างๆอยู่แล้ว” ปรารภบอก
“แต่ผมว่า...”
“ไว้ใจชั้น ชั้นต้องพาน้องเมย์กับตาลกลับมาได้แน่” ธาวินบอก
บุญทันพยักหน้า
“มีปืนอยู่หน้ารถ ถ้ามีอะไรใช้ได้เลย”
ธาวินพยักหน้า พิพัฒน์มองอยู่
“ผมไปนะครับคุณปู่”
“ระวังตัวด้วย”
“ครับ”
ธาวินถือกระเป๋าเงินเดินออกไป พิพัฒน์ ปรารภและบุญทันมองตามอย่างเป็นห่วง
สารวัตรสมยศกดโทรศัพท์หาลูกน้อง
“แป๊ะหรือ ฟังให้ดีนะ รออยู่ที่นั่น จะมีคนเอาเงินไปส่ง พอได้เงิน ยิงมันทิ้งได้เลย”
บริเวณลานจอดรถที่นัดพบ ภายในรถกระบะ แป๊ะ ลูกน้องสารวัตรสมยศกำลังฟังคำสั่งอยู่
“อย่าให้มันรอดไปได้นะ” สารวัตรสมยศสั่ง
“ครับ”
สารวัตรสมยศโทรต่อไปหาลูกน้องที่บ้านเช่า
“ครับพี่”
“อีกชั่วโมง ยิงผู้หญิงทิ้งได้เลย”
“ครับ”
ลูกน้องคนแรกที่ได้รับคำสั่งจากสารวัตรสมยศหันไปบอกลุกน้องอีกคน
“เจ้านายบอกว่าอีกชั่วโมงยิงผู้หญิงทิ้งได้เลย”
“เสียดายนะ สวยทั้งสองคน” ลูกน้องคนที่สองบอก
“งั้นก่อนฆ่าทิ้งเราก็น่าจะ ...” ลูกน้องคนที่สามเสนอความเห็น
“ไม่ได้โว้ย นายสั่งห้ามยุ่ง”
“อีกชั่วโมงก็ต้องยิงทิ้งแล้ว นายจะรู้ได้ไงพี่เก่ง” ลูกน้องคนที่สองบอก
“นั่นดิพี่เก่ง ถ้าเราไม่พูดใครจะรู้” ลูกน้องคนที่สามบอก
เก่งมองลูกน้องทั้งสองคนก่อนบอกว่า
“เออ เออก็ได้ แต่ข้าขอก่อนนะโว้ย”
“ปัดโธ่ แล้วทำปากแข็งบอกไม่เอาแต่แรก” ลูกน้องคนที่สองแซวขึ้น
“ข้าเอาคนน้อง” เก่งบอก
“งั้นชั้นเอาคนพี่” ลูกน้องคนที่สองบอก
“งั้นชั้นขอดับเบิ้ล ทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ” คนที่สามบอก
ทั้งกลุ่มหัวเราะร่วนให้กันแล้วลุกเดินออกไป
ภายในห้องกักขังหน่วงเหนี่ยว คนร้ายทั้ง 3 เปิดประตูห้องเข้ามา มณทกานต์กับญาดาหันไปมอง
“ไอ้โหน่ง เอ็งไปแก้มัดผู้หญิง” เก่งพูด
ลูกน้องคนที่สามเดินเข้ามาหาเพื่อทำตามคำสั่ง
“พวกแกจะทำอะไร” มณทกานต์ถาม
“อยู่เฉยๆเดี๋ยวน้องก็รู้เอง”
ลูกน้องคนที่สามเข้ามาแก้เชือกที่มัดพันเอวมณทกานต์กับญาดา
“ไอ้พงษ์ ถ้าเอ็งจะเอาคนพี่ก็ไปใช้อีกห้อง” เก่งบอก
พงษ์เข้ามากระชากแขนญาดาแล้วบอก
“ไปจ้ะคนสวย”
“ปล่อยชั้นนะ แกจะทำอะไรชั้น”
“หุบปากน่ะ มานี่”
พงษ์ลากญาดาออกไป มณทกานต์จะวิ่งตาม
“ปล่อยพี่ตาลนะ”
เก่งยกมือขวางมณทกานต์กันไว้
“ไม่ต้องห่วงเค้าหรอกน่า เดี๋ยวเค้าก็จะไปถึงสวรรค์พร้อมๆเรา”
มณทกานต์ชะงักผงะถอย
“ไอ้โหน่ง เอ็งออกไปรอข้างนอก” เก่งบอก
“ชั้นอยู่ด้วยไม่ได้หรือ” โหน่งว่า
“เอ็งไปเฝ้าข้างนอกไว้ ถ้าข้าเรียบร้อยแล้วเอ็งค่อยเบิ้ล” เก่งบอก
“ก็ได้”
โหน่งเดินออกไป เก่งเดินเข้าหา มณทกานต์ถอยหนี
“นี่ แกจะทำอะไร”
“ก็ทำให้น้องมีความสุขก่อนตายไงจ๊ะ”
เก่งจะเข้าไปรวบตัว มณทกานต์มุดหลบ
อีกห้องหนึ่ง พงษ์ผลักญาดาลงบนเตียง
“อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ ชั้นกลัวแล้ว “
ญาดาขยับตัวถอยหนี
“ไม่ต้องกลัวจ้ะ เพราะพี่จะไม่รุนแรงกับน้อง”
พงษ์ตามขึ้นมาบนเตียงแล้วลูบแก้ม ญาดาบิดหน้าหลบอย่างขยะแขยง พงษ์ทำท่าจะก้มลงจะจูบตาล
“เดี๋ยวพี่”
“ว่าไงจ๊ะ” พงษ์ถาม
“พี่ช่วยแกะมือหนูก่อนได้มั้ยจ๊ะ หนูเมื่อย”
พงษ์มองอย่างลังเล ญาดาพูดเสียงออดอ้อน
“นะพี่ ถึงยังไงหนูก็หนีไม่รอดแล้ว นะจ๊ะพี่รูปหล่อ”
ญาดายิ้มให้พร้อมกับทำตาปริบ ๆ
“ก็ได้”
ญาดาพลิกตัวให้พงษ์แกะเชือกที่มัดมือทางด้านหลังออก
ฝ่ายมณทกานต์มองซ้ายขวาพยายามหาทางหนี เก่งเดินเข้าหารวบตัวกอด มณทกานต์หลบไม่พ้นถูกเก่งเข้ากอดรัด มณทกานต์กลั้นใจกระทืบเท้าเก่งเต็มแรงจนร้อง “โอ๊ย”
เก่งปล่อยมือที่กอดลวนลามอยู่ มณทกานต์ได้จังหวะเตะเข้าที่หว่างขา เก่งลงไปร้องลั่นตัวงออยู่ที่พื้น
บริเวณหน้าห้อง โหน่งได้ยินเสียงร้องชะงักแล้วหัวเราะชอบใจ
“พี่เก่ง ร้องเสียงลั่นยังกะถูกเชือด”
ญาดาหลุดจากเชือกก็หันไปตบผัวะเข้าที่หน้าพงษ์จนหน้าสะบัดไป พงษ์ยังไม่ทันตั้งหลัก ญาดาก็เอานิ้วจิ้มลูกกะตาอย่างเต็มแรง
โหน่งหันมองกลับไปที่อีกห้องแล้วชะงักเอะใจ ลุกเดินเข้าไปดู ญาดาเปิดประตูพรวดออกมาพอดี “เฮ้ย ..” โหน่งร้องขึ้น
มณทกานต์เปิดประตูจากอีกห้องออกมา
“พี่ตาล”
โหน่งกระชากปืนออกมา ญาดาได้จังหวะกำหมัดซัดไปที่ก้านคอจนหน้าคะมำเสียหลัก ญาดาตบหน้าซ้ำอย่างไม่ยั้ง เล่นเอาโหน่งทั้งเจ็บ ทั้งมึนและทรุดลงกับพื้น
ญาดาวิ่งไปหามณทกานต์แล้วบอก
“ ไปเร็ว”
เก่งและพงษ์วิ่งออกมาจากห้อง
“ไอ้พงษ์”
“พี่เก่ง มันหนีไปได้”
“ตามไปสิวะ เร็ว”
เก่งกับพงษ์วิ่งตามออกไป
บริเวณลานจอดรถที่นัดพบ ธาวินเลี้ยวรถเข้ามาจอด รถของคนร้ายกระพริบไฟให้สัญญาณ ธาวินกระพริบไฟตอบ ภายในรถคนร้าย แป๊ะพูดโทรศัพท์ผ่านสมอลทอล์ค
“มันมาแล้วครับนาย”
ภายในร้านอาหาร สารวัตรสมยศนั่งบัญชาการผ่านโทรศัพท์มือถือ
“ดี ชั้นจะโทรบอกให้มันลงจากรถมาหาแก”
สารวัตรสมยศกดสายหาธาวิน
ภานในรถวิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ธาวินดูเบอร์แล้วกดรับ
“ฮัลโหล”
“ลงจากรถแล้วเอาเงินมาส่งให้คนของชั้น” สารวัตรสมยศสั่ง
“แล้วผู้หญิงอยู่ไหน” ธาวินถาม
“อยู่ในรถ”
“แต่ชั้นต้องเห็นผู้หญิงก่อน ชั้นถึงจะเอาเงินให้แก”
“ถ้าแกอยากให้ผู้หญิงตายก็ตามใจ เพราะแกไม่มีทางเลือกถือเงินลงมาจากรถ”
ธาวินไม่มีทางเลือกบอก
“ก็ได้”
ธาวินถือกระเป๋าเงินเปิดประตูลงมาจากรถเดินไปยังรถกระบะของคนร้าย
ภายในรถกระบะ แป๊ะพูดโทรศัพท์กับสารวัตรสมยศ
“มันกำลังเดินมาครับ”
“รับเงินแล้วยิงมันได้เลย” สารวัตรสมยศสั่ง
“ครับ”
ภายในร้านอาหาร สารวัตรสมยศและปารมียิ้มให้แก่กัน
แป๊ะใส่สมอลทอล์คเปิดประตูลงจากรถกระบะตามคำสั่ง ลูกน้องอีกสามคนก้าวตามลงมา
กลุ่มคนร้ายและธาวินเดินลงมาเผชิญหน้ากัน
“ส่งกระเป๋ามา” แป๊ะบอก
“ผู้หญิงอยู่ไหน” ธาวินถาม
ภายในร้านอาหาร สารวัตรสมยศฟังเสียงธาวินกับแป๊ะโต้ตอบกันผ่านทางโทรศัพท์ สารวัตรสมยศมองหน้าปารมีที่มองด้วยสีหน้ามีลุ้น
แป๊ะชักปืนออกมาจ่อธาวิน
“นี่อย่าบอกนะว่าพวกแกหักหลัง”
“ส่งกระเป๋ามาได้แล้ว” แป๊ะบอก
ธาวินมองคนร้ายทั้งสี่คนก่อนวางกระเป๋าลง ลูกน้องแป๊ะคนหนึ่งก้าวเข้ามาหยิบกระเป๋า
“ขอบใจ”
จบคำแป๊ะยิงลั่นไกปืนยิงใส่ทันที ธาวินถึงกับผงะ แป๊ะยิงซ้ำอีกสองนัดจนร่างของธาวินกระเด็นล้มลงกับพื้นแน่นิ่งไป
เสียงปืนที่ดังผ่านมาเข้ามายังโทรศัพท์มือถือทำให้สารวัตรสมยศยิ้มและนึกเดาว่า ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
“ว่าไงแป๊ะ”
“เรียบร้อยครับ”
สารวัตรสมยศยิ้มยกนิ้วโอเคให้ปารมี ปารมียิ้มกว้างดีใจ
บริเวณลานจอดรถ แป๊ะเดินตามเข้ามาดูศพ ธาวินกระชากปืนออกยิงสวนเข้าไปจนแป๊ะผงะหงายไป ฝ่ายสารวัตรสมยศได้ยินเสียงปืนดังขึ้นที่ปลายสายก็สะดุ้ง
“แป๊ะ ไอ้แป๊ะ”
ปารมีมองหน้าสารวัตรสมยศด้วยสายตาแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
บริเวณลานจอดรถ ตำรวจทั้งนอกและในเครื่องแบบโผล่เข้ามาล้อมกลุ่มคนร้ายไว้
“หยุดนะนี่ตำรวจ ทิ้งปืน”
สารวัตรสมยศได้ยินเสียงตำรวจก็มองหน้าปารมีอย่างตกใจ
“มีอะไร” ปารมีถาม
“ตำรวจ”
ปารมีมีสีหน้าตกใจเหมือนกัน
กลุ่มคนร้ายหันมากระชากปืนยิงใส่ตำรวจ ตำรวจยิงสกัดจับ กลุ่มคนร้ายวิ่งหนีไป
บุญทันวิ่งเข้ามาหาธาวิน
“ไอ้วิน แกเป็นไงบ้าง”
ธาวินไอสำลักเจ็บหน้าอกจากแรงกระแทกของกระสุนก่อนจะกระชากเสื้อตัวนอกออกอย่างอึดอัดจน เห็นเสื้อเกราะอยู่ด้านใน
“ชั้นไม่เป็นไร” ธาวินบอก
“แล้วน้องเมย์กับแฟนแกล่ะ”
“มันหักหลังเรา”
บุญทันมองหน้าธาวินแล้วอึ้งไป
ภายในร้านอาหาร ปารมีมองสารวัตรกดสายโทรศัพท์
“ยิงผู้หญิงสองคนนั่นทิ้งได้เลย” สารวัตรสมยศสั่ง
ภายในบ้านเช่า โหน่งพูดโทรศัพท์เสียงละล่ำละลัก
“เอ่อ คือ”
“มีอะไร”
“ผู้หญิงหนีไปครับนาย”
“เอ็งว่าอะไรนะ”
“คือพี่เก่งกับพี่พงษ์กำลังไปตามตัวผู้หญิงอยู่ครับ”
“ไอ้ระยำเอ๊ย นี่พวกมึงทำอะไรกันวะ”
“เอ่อ แค่นี้ก่อนนะครับนาย เดี๋ยวผมจะตามไปสมทบกับพี่เก่ง”
สมยศวางสายไปด้วยสีหน้าโกรธขึ้ง ปารมีถาม
“มีอะไร”
“ผู้หญิงหนีไปได้”
“อะไรนะ”
“ผมว่าเราแยกกันก่อน ผมจะไปจัดการกับลูกน้อง”
สารวัตรสมยศเดินลุกออกไป ปารมีโกรธจัด
“ไอ้บ้าเอ๊ย ทุกอย่างกำลังจะจบอยู่แล้ว”
ญาดากับมณทกานต์วิ่งกระเซอะกระเซิงออกมาในสวน เก่งกับพงษ์วิ่งตามมาแต่ไกล เหนี่ยวไกปืนยิงตามหลัง ญาดากับมณทกานต์วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต มณทกานต์หยุดหายใจหอบอยู่ข้างทาง
“พี่ตาล เมย์ไปไม่ไหวแล้ว”
“ต้องไหวสิน้องเมย์ เราหยุดไม่ได้นะ มันจะฆ่าเรา ไป”
ญาดาเข้าพยุงมณทกานต์วิ่งหนีต่อไป
บริเวณริมถนน รถคันหนึ่งแล่นเข้ามา ญาดากับมณทกานต์วิ่งโผล่ออกมาโบกมือให้รถจอด
“ช่วยด้วยค่ะ” ญาดาร้องเรียกเสียงสั่น
“จอดด้วยค่ะช่วยเราด้วย” มณทกานต์บอก
รถแล่นเข้ามาจอด ญาดารีบเปิดประตูข้างคนขับแล้วก็ชะงักไปชั่วครู่
“สารวัตรสมยศ” ญาดาเรียก
“หวัดดีครับคุณตาลมาทำอะไรแถวนี้ครับ”
“ช่วยเราด้วยค่ะ มีคนจับเราสองคนมา มันจะฆ่าเรา”
“งั้นขึ้นรถมาเลยครับ”
ญาดากับมณทกานต์เปิดประตูแล้วรีบกระโดดขึ้นรถทันที สารวัตรสมยศขับรถออกไปทันที
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 43
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th