อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 50
หลังจากที่ต้นหอมเดินกลับไป ปารมีมีสีหน้าโกรธ“นี่หมายความว่าที่ผ่านมาเราลงทุนไปสูญเปล่างั้นหรือ”
ภายในบ้านพิพัฒน์ ธาวินกับภูบดีนั่งอยู่กับพิพัฒน์
“ปู่ขอโทษ ปู่ไม่คิดว่าหนูตาลกับยัยเมย์เค้าจะโกรธแกสองคนขนาดนี้” พิพัฒน์ว่า
“ผมว่าให้เวลาคุณตาลกับคุณเมย์แกหน่อยเถอะครับ แกคงช็อก”
“ใช่ครับ ช็อกมากด้วย ผมโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย ป่านนี้ไปอยู่ไหนก็ไม่รู้” ธาวินว่า
“แล้วยัยเมย์ล่ะว่าไง”
“ไม่ยอมออกจากห้องครับ พูดอะไรก็ไม่ฟัง” ภูบดีบอก
ปารมีเดินเข้ามาพอดี
“หวัดดีค่ะ คุณปู่ หวัดดีค่ะพี่ภู”
ปารมียกมือไหว้ภูบดีตัวจริง ภูบดีชะงักไป
“เอ่อ ...”
“ปาทักถูกคนใช่มั้ยคะ”
“อ๋อ ครับ” ภูบดีว่า
“แล้วนี่”
“ผมธาวินครับ”
“หวัดดีค่ะ”
ปารมีทักธาวินแบบไม่สนใจผิดจากแต่เดิม แต่หันมาสนใจภูบดีมากกว่า
“พี่ภูนึกสนุกอะไรคะถึงได้ปลอมตัวมาเป็นคนขับรถ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่จะเซอร์ไพรส์คุณปู่”
“เซอร์ไพรส์มากเลยค่ะ ปาก็นึกอยู่แล้วว่าพี่ภูไม่เหมือนคนรถคนสวนทั่วไป”
“ยัยปามาก็ดีแล้ว เป็นที่ปรึกษาให้สองหนุ่มนี่หน่อย” พิพัฒน์บอก
“ปรึกษาเรื่องอะไรคะ”
“หนูตาลกับยัยเมย์น่ะสิโกรธที่เจ้าสองคนนี่โกหก” พิพัฒน์บอก
“เรื่องแบบนี้ปาไม่รู้หรอกค่ะคุณปู่ ต้องให้พี่ภูกับคุณธาวินเคลียร์กันเอง จริงมั้ยคะพี่ภู”
ปารมียิ้มตีสนิทกับภูบดีที่ยิ้มตอบในฐานะพี่ชาย ธาวินเหลือบมองปารมีอย่างรู้สึกแปลกๆในท่าที แต่ไม่ได้ติดใจอะไร
ภายในห้องนอนในเวลากลางคืน ธาวินกดโทรศัพท์ ญาดาไม่รับสาย เขาฝากข้อความไว้
“ตาล ยกโทษให้ผมเถอะนะ จะให้ผมทำอะไรเพื่อไถ่โทษก็ได้ กลับมาหาผมเถอะ อย่าโกรธผมเลย ผมรักตาลนะ”
ธาวินวางสายแล้วถอนหายใจ
ภายในห้องพักริมทะเลในเวลาต่อมา ญาดายืนอยู่ริมระเบียง หยิบโทรศัพท์เปิดฟังเสียงวิน
“ตาลยกโทษให้ผมเถอะนะจะให้ผมทำอะไรไถ่โทษก็ได้กลับมาหาผมเถอะ อย่าโกรธผมเลย ผมรักตาลนะ”
“เชอะ อย่ามาง้อซะให้ยากเลย หนอย หลอกเราได้ว่าเป็นทายาทพันล้านเสีย SELF หมด”
เช้าวันใหม่ มณทกานต์เปิดประตูห้องออกมาเห็นภูบดีนั่งหลับอยู่หน้าห้อง ภูบดีลืมตาเรียก
“น้องเมย์”
มณทกานต์ทำเมินไม่พูดด้วยแล้วเดินลงชั้นล่าง ภูบดีเดินตามไปทันที
“เดี๋ยวสิน้องเมย์”
มะยมยืนมองมณทกานต์ที่เดินลงบันไดมา โดยมีภูบดีเดินตาม
“ต้องให้พี่ทำยังไงถึงจะหายโกรธ”
“มะยม เอากาแฟมากินหน่อยซิ”
“ค่ะ”
มะยมจะเดินออกไปชงกาแฟก็ลังเลหันกลับมาถาม
“ เอ่อ แล้วคุณภูล่ะคะรับกาแฟมั้ยคะ”
ภูบดีพยักหน้า
“ไม่ต้อง นี่มันบ้านชั้น”
“ค่ะ”
มณทกานต์นั่งลงแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ภูบดีเดินตามมานั่ง
“พี่รู้ว่าเมย์โกรธ แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเมย์นะ อย่างที่พี่บอก พี่จำเป็นต้องปกปิดฐานะตัวเองเพื่อความปลอดภัย”
มณทกานต์ยังอ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจฟัง
“แล้วที่จริงพี่ก็ตั้งใจจะบอกเมย์ในวันสองวันนี้อยู่แล้ว แต่บังเอิญคุณปู่บอกซะก่อน”
มะยมเอากาแฟมาเสิร์ฟ
“กาแฟค่ะ”
“ทำแซนด์วิชให้กินหน่อย”
“ค่ะ”
มณทกานต์ยกกาแฟขึ้นมาจิบแล้วหันมาอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ ภูบดีมองอย่างอ่อนใจ
“เอาล่ะ ถ้าเมย์ไม่ยกโทษให้ พี่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว พี่แค่อยากบอกว่าพี่รักเมย์นะ ไม่ว่าเมย์จะโกรธหรือเกลียดพี่แค่ไหน พี่ก็รักเมย์”
มณทกานต์วางเฉยทำเป็นไม่ได้ยิน มะยมมองแล้วอมยิ้มอายแทน ภูบดีถอนหายใจแล้วหันเดินออก มณทกานต์เงยหน้ามองตามแล้วอมยิ้มอย่างสะใจที่ได้เล่นงานภูบดี
“คุณเมย์ขา ยกโทษให้พี่บุญทันเอ๊ยคุณภูเถอะค่ะ” มะยมว่า
“ชั้นบอกให้ไปทำแซนวิชไง ได้รึยัง”
“เอ่อ ค่ะ”
มณทกานต์ยกกาแฟจิบ
“หึ ต้องเล่นงานซะให้เข็ด อยากมาหลอกเราทำไม”
บริเวณทางเดินในสวน ภูบดีเลี้ยวมาเจอปารมีพอดี
“ตื่นแต่เช้าเลยนะคะพี่ภู”
“ครับ”
“น้องเมย์ใจอ่อนรึยังคะ”
“ยังเลยครับ”
“สงสัยพอรู้ว่าพี่ภูเป็นใคร น้องเมย์เลยเล่นตัวน่าดู”
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ เป็นความผิดของผมเองที่ไม่บอกความจริงเธอ”
“ถามจริงๆเถอะค่ะ พี่ภูรักน้องเมย์จริงหรือคะ”
“จริงสิครับ ทำไมถามอย่างงั้น”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ปาก็ดีใจกับน้องเมย์ด้วย”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ปารมีมองตามภูบดีที่เดินออกไป
“นังเมย์ อย่าหวังเลยว่าแกจะโชคดีได้เป็นเจ้าของมรดก”
ริมทะเลยามเช้า ญาดาเดินเล่นอยู่ที่ชายหาด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ญาดาหยิบมือถือขึ้นมาดูเห็นเป็นเบอร์ตำรวจที่ให้ไว้ ญาดารีบกดรับทันที
“ฮัลโหล”
“คุณตาลหรือครับ”
“ค่ะ ผู้กอง”
“ผมมีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้ทราบ รบกวนคุณตาลมาพบผมได้มั้ยครับ”
“เกี่ยวกับแม่ตาลรึเปล่าคะ”
“ใช่ครับ”
“ได้ค่ะ งั้นก่อนเที่ยงตาลน่าจะไปถึง”
“ครับ”
ญาดาคิดสงสัยแล้วว่าเป็นเรื่องอะไร
ภายในสถาบันนิติเวช โรงพยาบาลตำรวจ ญาดานั่งอยู่หน้าตำรวจ
“ผมกำลังจะสรุปปิดคดีคุณแม่คุณ แต่ทางนิติเวชแจ้งมาว่า พบเศษเนื้อเยื่อผิวหนังในเล็บคุณอ้อย สันนิษฐานว่าก่อนเสียชีวิตแกน่าจะคว้ามือฆาตกรไว้แล้วจิกโดนผิวหนัง”
“แล้วยังไงคะ”
“เราเลยนำไปตรวจ แต่พบว่าเศษเนื้อเยื่อผิวหนังนั้นไม่ใช่ของคุณนภา”
“หมายความว่าคุณนภาไม่ได้ฆ่าแม่หรือคะ”
“ครับ คุณนภาไม่ใช่ฆาตกรที่ฆ่าคุณแม่คุณ”
ญาดามีสีหน้าตะลึง
“แล้วใครล่ะคะ” ญาดาสงสัย
สายตาใครคนนึงแอบมองพิพัฒน์นั่งอ่านหนังสืออยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่จะปิดหนังสือพักสายตา พิพัฒน์สะดุ้งลืมตามองเมื่อปารมีก้าวเข้ามายืนมองพิพัฒน์แบบไม่วางตา
“อ้าว ยัยปา ทำไมมายืนเงียบๆปู่ตกใจหมด” พิพัฒน์ว่า
“ขอโทษค่ะคุณปู่ ปาไม่ทราบว่าคุณปู่หลับค่ะ เห็นอากาศร้อนก็เลยตั้งใจจะเอาชามะนาวมาให้ค่ะ”
“ขอบใจ ปู่แค่พักสายตาน่ะ”
ปารมีวางแก้วชาบนโต๊ะแล้วนั่งคุยกับพิพัฒน์
“นี่พี่ภูไม่อยู่หรือคะ”
“อยู่บ้านยัยเมย์มั้ง เห็นว่ายังไม่หายโกรธกันนี่”
“คุณปู่อยากไปตีกอลฟมั้ยคะ ปาขับรถให้”
“ทำไมอยู่ๆถึงมาชวนปู่ไปตีกอล์ฟ” พิพัฒน์ถาม
“ก็ปาเห็นว่าระยะหลังมานี่คุณปู่ไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่แต่บ้านทุกวันคงเบื่อแย่”
“ก็ดีเหมือนกันนะไปออกรอบซะหน่อย”
“งั้นเดี๋ยวปาไปเตรียมรถให้นะคะ”
“งั้นปู่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ค่ะ”
พิพัฒน์ลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ปารมีมองตามแล้วยิ้มร้ายอย่างมีแผน
ในเวลาต่อมา ปารมีขับรถวิ่งผ่านถนน ภายในรถ พิพัฒน์นั่งหาวอยู่ด้านหลัง
“เฮ้อ ทำไมง่วงจัง” พิพัมน์บ่น
“ถ้าง่วงก็งีบหลับได้ก่อนค่ะคุณปู่ เดี๋ยวถึงสนามแล้วปาจะปลุก” ปารมีบอก
“อืมม์”
พิพัฒน์หลับตา ปารมียิ้มแสยะ
ในเวลาเดียวกัน ญาดาเดินเข้ามาหยุดที่หน้าบ้านพิพัฒน์ก่อนตัดสินใจเดินขึ้นชั้นบน ธาวินเดินลงมาจากชั้นบนพอดีก็เจอเข้ากับญาดา
“ตาล”
ญาดาเมินหน้า ธาวินเดินเข้าไปหาอย่างดีใจแล้วคว้ามือญาดาไว้
“นี่ตาลกลับมาหาผมใช่มั้ย”
ญาดาแกะมือออกอย่างไม่ใยดี
“ ไม่ใช่ ชั้นมาหาคุณภูบดี”
ธาวินชะงักไป
“ทำไม มีอะไรหรือ”
“มีธุระ คุณไปตามคุณภูบดีมาพบชั้นดีกว่า”
ญาดาเมินใส่ธาวินแล้วเดินไปที่ห้องรับแขก
ธาวินเดินตามญาดาไปที่ห้องรับแขกแล้วต่อสายถึงภูบดี
“แกมาที่บ้านหน่อย ตาลเค้ามาหาแก”
ธาวินเหลือบมองญาดานั่งทำหน้ามึนตึงอยู่แล้วคุยต่อ
“ไม่รู้เค้าไม่บอก บอกแค่ว่ามีธุระกับแก”
ธาวินวางสายแล้วหันไปมองหน้าญาดาที่ทำเฉย ต้นหอมเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟ
“น้ำค่ะคุณตาล”
“ขอบใจ”
“คุณตาลจะกลับมาอยู่บ้านแล้วใช่มั้ยคะ” ต้นหอมถาม
“เปล่า ชั้นมาธุระ”
ธาวินยังเหลือบมองญาดาเป็นระยะ ญาดายกน้ำขึ้นจิบอย่างไม่สนใจ
“ต้นหอมว่าคุณตาลกลับมาเถอะนะคะ คุณตาลไม่อยู่ บ้านเงียบเหงามากเลยค่ะ”
“ชั้นจะมาอยู่ในฐานะอะไร ชั้นไม่ใช่สะใภ้ของบ้านนี้ซะหน่อย”
ธาวินรู้ว่า ญาดาตั้งใจแขวะ
“ต้นหอม ไปทำงานต่อเถอะ”
“ค่ะ”
ต้นหอมเดินออกไป ธาวินเดินเข้ามานั่งมองหน้า ญาดามองตอบด้วยสายตาไม่พอใจ
“มาจ้องหน้าชั้นทำไม”
“ผมรู้นะว่าผมผิดที่ผมไม่บอกความจริงตาล แต่ผมอยากให้ตาลเข้าใจผมบ้าง”
“ทำไมชั้นต้องเข้าใจ ในเมื่อคุณหลอกลวงชั้นบอกว่าเป็นทายาทเศรษฐีพันล้าน ชั้นถึงหลวมตัวมาอยู่ด้วย”
“นี่ตาลจะบอกว่าตาลมาอยู่กับผมเพราะเงินงั้นหรือ”
“ก็ใช่สิ ถ้าคุณไม่มีเงินชั้นจะมาอยู่กับคุณหรือ”
“ไหนตาลบอกว่าตาลรักผม”
“มันก็ต้องมีเงินเป็นส่วนประกอบด้วยเหมือนกัน ถ้าตอนแรกชั้นรู้ว่าคุณไม่มีเงิน ชั้นไม่มาอยู่กับคุณหรอก”
ญาดาแกล้งพูดให้ธาวินเจ็บใจเล่น ธาวินเสียใจที่มองคนผิด
“ผมไม่คิดเลยว่าตาลจะเป็นคนแบบนี้”
ญาดาเหลือบมองเห็นสายตาธาวินที่ผิดหวังอย่างแรงก็ทำเมินแอบสะใจและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน
ภูบดีเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกพอดี
“หวัดดีครับ คุณตาล”
“สวัสดีค่ะคุณภูบดี”
ญาดาจงใจเน้นชื่อภูบดีจนธาวินต้องเมินหน้าไปอีกทาง
“วินบอกว่าคุณตาลมีธุระจะคุยกับผม” ภูบดีถาม
“ค่ะ ชั้นจะมาบอกคุณว่าฆาตกรที่ฆ่าแม่ชั้นไม่ใช่คุณนภา”
ธาวินหันกลับมามองแล้วถาม
“หมายความว่าไงไม่ใช่คุณนภา”
ญาดาเหลือบมองธาวินแล้วหันมาบอกภูบดี
“ตำรวจบอกว่าฆาตกรยังอยู่ที่นี่”
ภูบดีมีสีหน้าอึ้งไปแล้วมองหน้าธาวิน
รถของปารมีแล่นเข้ามาจอดยังสถานที่แห่งหนึ่ง พิพัฒน์ยังหลับใหลไม่รู้ตัว ชายฉกรรจ์สองคนเข้ามาเปิดประตูรถแล้วอุ้มพิพัฒน์เข้าไปในบ้าน ร่างของพิพัฒน์ถูกวางลงบนเตียง
“เฝ้าไว้ให้ดี ถ้าฟื้นแล้วบอกชั้น” ปารมีบอก
“ครับ”
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 50
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th