อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 52
“แล้วปารมีจะรู้ได้ยังไงว่าเราไม่สงสัยเธอ” ญาดาถาม“เดี๋ยวผมจะโทรถามเธอว่าคุณปู่อยู่ไหน”
ปารมีส่งเงินปึกใหญ่ให้ลูกน้องทั้งสองคน
“นี่เป็นเงินค่าจ้างงวดที่1ของแกสองคน”
“แล้วคุณปารมีจะให้เราฆ่าตาแก่นี่เมื่อไหร่” ลูกน้องคนที่หนึ่งพูดขึ้น
“ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“แต่ผมว่าถ้ามันหมดประโยชน์แล้วก็ควรจะเก็บมันซะเลย” ลูกน้องคนที่สองว่า
“ก็เพราะว่ามันยังไม่หมดประโยชน์น่ะสิ ชั้นถึงต้องเก็บมันไว้”
เสียงโทรศัพท์มือถือปารมีดัง ปารมีดูเบอร์เห็นเป็นเบอร์บ้าน ปารมีลังเลก่อนจะตัดสินใจกดรับ
“ฮัลโหล”
“น้องปาหรือ ผม ภูบดีนะ”
“ ค่ะพี่ภู”
“พอดีพี่โทรหาคุณปู่แต่ไม่มีคนรับสาย เห็นเด็กบอกว่าออกไปตีกอล์ฟกับน้องปา พี่เลยจะโทรมาถามว่าคุณปู่จะกลับบ้านกี่โมง”
“อ๋อ ปาแยกกับคุณปู่ตั้งนานแล้วค่ะพี่ภู ตอนแรกปาจะไปส่งที่สนามกอล์ฟแต่คุณปู่ขอลงกลางทางบอกว่าเปลี่ยนใจจะไปหาเพื่อน ปาจะไปส่งก็ไม่ยอมบอกจะไปแท็กซี่”
“อ้าวหรือ โอเคจ้ะ งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวพี่จะลองโทรเข้ามือถือท่านอีกที พอดีมีเรื่องสำคัญ”
“เรื่องอะไรหรือคะ”
“สำนักงานกฎหมายโทรมาแจ้งว่าเราถูกฟ้องล้มละลาย”
“อะไรนะคะ ล้มละลาย”
“อาจจะเป็นการเข้าใจผิดก็ได้ นี่พี่กำลังโทรตามคุณปรารภอยู่ไม่รู้ว่าแกหายไปไหน แค่นี้นะ”
“ค่ะ”
ภูบดีวางสายทันที ธาวินถาม
“เธอว่าไง”
“ชั้นว่าอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเธอต้องกลับมา”
มณทกานต์กับญาดาสบตากัน
ภายในบ้านที่กักขังพิพัฒน์ ปารมีบอกลูกน้อง
“ชั้นจะกลับบ้านก่อน แกสองคนเฝ้าตาแก่นี่ไว้ให้ดีอย่าให้มันหนีไปได้ล่ะ”
“ครับ” ลูกน้องทั้งสองคนรับขึ้นพร้อมกัน
“ให้มันกินข้าววันล่ะมื้อ มันจะได้ไม่มีแรงหนี”
“ครับ”
ภายในบ้านพิพัฒน์ ภูบดีพูดโทรศัพท์ประโยคสุดท้ายกับผู้กำกับ
“ครับ ... ผมจะทำตามที่ท่านบอก ขอบคุณมากครับ”
ภูบดีวางสาย ธาวินถามทันที
“ผู้กำกับว่าไง”
“ท่านบอกให้ทำทุกอย่างตามปกติ อย่าให้ปารมีสงสัย”
“หวังว่าปารมีจะยังไม่ทำอะไรคุณปู่นะ” ญาดาว่า
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ” มณทกานต์บอก
ภายในเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง ปารมีเดินเข้ามาในบ้าน เห็นภูบดีกำลังกดโทรศัพท์โดยมีธาวินนั่งอยู่ด้วย ปารมีมองปรับความรู้สึกก่อนจะเดินเข้าไปหาภูบดี
“เป็นไงคะพี่ภู โทรเจอคุณปู่รึยังคะ”
“ท่านยังไม่รับสายเลย ไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่า”
ภูบดีทำทีเป็นกดโทรศัพท์หาปรารภ
“คุณปู่บอกรึเปล่าครับคุณปาว่าจะไปหาเพื่อนที่ไหน” ธาวินถาม
“ไม่ได้บอกค่ะ ปาก็ดันไม่ได้ถามซะด้วย” ปารมีถาม
“ คุณปรารภก็ไม่รับสายเหมือนกัน” ภูบดีบอก
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ธาวินเดินไปรับ
“ฮัลโหล ครับซักครู่นะครับ”
ธาวินบอกภูบดี
“ธนาคารโทรมาจะขอพูดกับคุณปู่”
ธาวินส่งโทรศัพท์ให้ภูบดี ปารมีมอง
“ตอนนี้คุณปู่ไม่อยู่ครับ ผมเป็นหลานชายท่าน ฝากเรื่องไว้ได้มั้ยครับ ... อะไรนะครับ อายัดเงินใน
แบงค์ทั้งหมดหรือครับ”
ปารมีได้ยินดังนั้นก็มองด้วยสายตาอึ้งๆ
“ยึดบ้านวริทธิวรนันท์หรือครับ” ภูบดีย้ำด้วยเสียงตกใจ
ปารมีตะลึง
“ขายทอดตลาดบริษัทในเครือวรารมย์ทั้งหมด”
ปารมีมองอย่างเก็บความรู้สึก
“ครับ ครับ ถ้าท่านกลับมาผมจะเรียนให้ท่านทราบ”
ภูบดีวางสายแล้วหันมาบอกธาวินกับปารมี
“นี่มันอะไรกันคะพี่ภู”
ภูบดีทำเป็นทรุดลงนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิต
“คุณปู่ถูกฟ้องล้มละลายจริง ๆ”
“ไม่ เป็นไปไม่ได้” ปารมีว่า
“แต่มันเป็นไปแล้ว แบงก์จะมายึดบ้านและบริษัทกำลังจะถูกขายทอดตลาด” ภูบดีว่า
“ไม่จริง พี่ภูโกหก ปาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน”
“พี่ก็ไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกันแต่ทางแบงก์บอกว่าคุณปู่เอาบ้านและบริษัทไปจำนองไว้โดยไม่จ่ายดอกเบี้ยมาหลายปีแล้ว ถ้าปาไม่เชื่อ ปาก็ต่อสายไปคุยกับที่แบงก์ดู” ภูบดีบอก
ภูบดียื่นโทรศัพท์ให้
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าทุกอย่างจะจบแบบนี้”
ธาวินกับภูบดีเหลือบมองสบตากัน ธาวินพูดขึ้น
“แล้วนี่คุณปู่ไปไหน ทำไมไม่โทรกลับซะที ชั้นว่าเราควรจะแจ้งตำรวจนะภู”
“รออีกซักพักน่ะ บางทีคุณปู่อาจจะลืมโทรศัพท์ไว้ที่ไหนก็ได้” ภูบดีบอก
“งั้นปาขอตัวก่อนนะคะ”
“ปาจะไปไหน” ภูบดีถาม
“ปาปวดหัวน่ะค่ะจะกลับไปพักซะหน่อย”
ภูบดีพยักหน้า ปารมีเดินออกไป ญาดากับมณทกานต์เดินเข้ามาอีกทาง
“เธอเชื่อมั้ยคะ” ญาดาถาม
“ผมว่าห้าสิบห้าสิบ” ภูบดีว่า
“แล้วทำไมเราถึงไม่จับปารมีเลย” มณทกานต์ถาม
“นั่นสิ ที่จริงเรามีโอกาสแล้ว เราน่าจะจับเธอไว้เลย” ญาดาว่า
“ตำรวจกลัวว่าถ้าเราจับเธอโดยที่เราไม่มีหลักฐานแน่นหนา เธออาจจะไม่ยอมบอกว่าคุณปู่กับคุณปรารภอยู่ไหน”
“แล้วจะทำยังไงต่อไป ปล่อยให้ปารมีเดินไปเดินมาลอยนวลแบบนี้หรือคะ ชั้นกลัวว่าเค้าจะสั่งฆ่าคุณปู่ซะก่อน” มณทกานต์ว่า
“ยังหรอก ผมเชื่อว่าปารมีต้องกลับไปเช็คให้แน่ใจว่าก่อนว่าคุณปู่ล้มละลายจริงรึเปล่า” ภูบดีว่า
เสียงโทรศัพท์มือถือบุญทันดังขึ้น บุญทันกดรับทันที
“ฮัลโหล .. ครับท่าน”
ผู้กำกับโทรเข้ามาหาภูบดี
“ลูกน้องผมไปเจอรถคุณปรารภจอดทิ้งอยู่ในซอยแถวนนท์”
“จริงหรือครับ แล้วเจอตัวคุณปู่กับคุณปรารภมั้ยครับ”
“ตอนนี้ยัง แต่เจอบ้านที่ต้องสงสัยแล้ว ลูกน้องผมกำลังหาวิธีเข้าไป ถ้าปารมีกลับมาผมอยากให้คุณเฝ้าเธอไว้อย่าให้เธอหนีไปก่อนที่เราจะเจอตัวคุณพิพัฒน์”
“ได้ครับ นี่เธอเพิ่งกลับมา”
“ดี เฝ้าเธอไว้อย่าให้คลาดสายตา”
“ครับ”
ภูบดีวางสายแล้วหันมาบอก
“ตำรวจให้เราจับตาดูปารมีไว้”
“แต่ตอนนี้เธอกลับไปบ้านแล้ว”
“งั้นชั้นจะไปอยู่กับเธอเอง” ญาดาบอก
“ผมว่าอย่าดีกว่า เราไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ คุณอาจจะมีอันตรายนะตาล” ธาวินว่า
“ใช่ค่ะพี่ตาล เมย์ว่าอย่าเสี่ยงดีกว่า” มณทกานต์ว่า
“แต่ถ้าไม่มีใครประกบเธอไว้ เธออาจจะหนีได้นะคะ” ญาดาว่า
“ใช่ เอาอย่างนี้ ผมว่าให้ตาลเข้าไปประกบปารมี ส่วนพวกเราคอยระวังอยู่รอบนอก” ภูบดีบอก
“โอเคค่ะ”
ธาวินมองอย่างห่วงใย ญาดาทำเมินซะอย่างนั้น
ภายในบ้าน ปารมีกดโทรศัพท์ไปหาผู้จัดการธนาคาร รอฟังเสียงจนปลายสายรับ
“คุณชัยรัตน์หรือคะนี่ปารมีนะคะ”
“ครับคุณปารมี”
“เมื่อซักครู่ทางแบงก์โทรมาบอกที่บ้านว่าคุณปู่ถูกฟ้องล้มละลาย ปาอยากให้เช็คให้หน่อยน่ะค่ะ”
“ใช่ครับ ผมเพิ่งได้รับแจ้งเหมือนกันว่าคุณพิพัฒน์ล้มละลาย”
ปารมีอึ้ง
“จริงหรือคะ ... ขอบคุณนะคะ”
ปารมีวางสายด้วยความโกรธ
“บ้าที่สุด ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ นี่ชั้นหลงคิดว่ามันมีเงิน ไอ้แก่ แกนี่มันเลวจริงๆ ชั้นจะฆ่าแก”
ปารมีลุกจะเดินลุกออกไป ญาดาเปิดประตูเข้ามาพอดี ปารมีชะงักและรีบชักสีหน้ากลับเป็นปกติ
“พี่ตาล”
“ดีใจจังเลยค่ะที่เจอคุณปา”
“มีอะไรหรือคะ”
“ตาลมีเรื่องกลุ้มๆน่ะค่ะ ไม่รู้จะคุยกับใคร เลยนึกถึงคุณปา ตาลคุยด้วยได้ใช่มั้ยคะ”
“เอ่อ ค่ะ”
ปารมีจำใจรับคำแล้วฝืนยิ้ม ญาดาทำเนียนๆยิ้มให้แล้วทำทีเป็นเดินดูบ้าน
“โอ้โห บ้านคุณปาสวยจังเลยนะคะ ตาลไม่เคยเข้ามาที่นี่เลย” ญาดาชวนคุยถ่วงเวลา
“ค่ะ ปากับคุณแม่ช่วยกันตกแต่งน่ะค่ะ”
ญาดาหยิบรูปนภาที่วางบนตู้โชว์ขึ้นมาดู ปารมีมอง
“เห็นคุณนภาแล้วทำให้ตาลคิดถึงแม่”
ปารมีชะงักแล้วทำตีหน้าเศร้า
“ ปาเสียใจนะคะ ที่แม่ปา...”
“ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนี้คุณนภาก็ชดใช้กรรมแล้ว”
“พี่ตาลไม่โกรธแม่ปาจริงๆหรือคะ”
ญาดาซ่อนความเจ็บปวดแล้วฝืนยิ้มให้ปารมี
“ไม่ค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ อ้อ พี่ตาลดื่มอะไรดีคะ มีน้ำแอปเปิลกับน้ำส้ม”
“น้ำเย็นดีกว่าค่ะ”
“เดี๋ยวปาไปเอาให้นะคะ”
ปารมีเดินไปเอาน้ำ ญาดามองตามด้วยสายตาโกรธและเกลียดชัง
ญาดากับมณทกานต์เดินไปเดินมาและชะเง้อมองไปในห้องผ่าตัดอย่างเป็นกังวล ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงัด มณทกานต์หันไปถามญาดา
“พี่ภูกับพี่วินจะเป็นอะไรมั้ยคะพี่ตาล”
“ตาลก็ไม่รู้ แต่หมอต้องช่วยเค้าได้”
มณทกานต์ร้องไห้แล้วบอก
“ขออย่าให้พี่ภูเป็นอะไรเลย ถ้าพี่ภูตาย เมย์คงไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง”
มณทกานต์ทรุดลงนั่งร้องไห้ ญาดาลงมานั่งข้างๆ
“ถ้าไม่นับพ่อกับคุณปู่ พี่ภูเป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตเมย์ เค้าทำให้เมย์มีความหวังมีกำลังใจที่จะลุกขึ้นสู้กับปัญหา ขออย่าให้เค้าเป็นอะไรเลยนะพี่ตาล”
ญาดากุมมือมณทกานต์แล้วบอก
“เค้าต้องปลอดภัยค่ะ”
หมอผ่าตัดเปิดประตูออกมาพอดี ญาดากับมณทกานต์ลุกขึ้นถาม
“เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” มณทกานต์ถาม
“คุณภูบดีกับคุณธาวินปลอดภัยแล้วครับ” หมอบอก
ญาดากับมณทกานต์โผเข้ากอดกันอย่างดีใจ
“เราไปดูพวกเค้าได้มั้ยคะ” มณทกานต์ถาม
“รอให้ย้ายขึ้นห้องก่อนดีกว่านะครับ” หมอบอกแล้วเดินออกไป
มณทกานต์หันมาบอกญาดา
“คราวนี้เราก็ให้ยกโทษให้เค้าสองคนได้แล้วนะพี่ตาล”
ญาดายิ้มแต่ไม่ตอบอะไร
ภายในห้องภูบดีคนไข้ของโรงพยาบาลในเวลากลางคืน มณทกานต์เปิดประตูเข้ามาเห็นภูบดีนอนหลับอยู่ มณทกานต์แตะแก้มภูบดีอย่างแผ่วเบา ภูบดีลืมตาตื่นขึ้นมอง
“น้องเมย์”
“ขอโทษค่ะ เมย์ไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ภูตื่น”
“พี่ไม่ได้หลับ”
ภูบดีจับมือมณทกานต์
“พี่ภูเป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหน”
“ที่เอว”
“หมอบอกว่าโชคดีที่กระสุนไม่ถูกเข้าที่สำคัญ”
“วินล่ะ”
“พี่วินก็ปลอดภัยค่ะ แต่ปารมีตายแล้ว”
ภูบดีพยักหน้ารับรู้
“แล้วคุณปู่ล่ะ”
“คุณปู่ก็แอดมิทอยู่ห้องข้างๆนี่ล่ะค่ะ พรุ่งนี้น่าจะลุกมาเยี่ยมพี่ภูได้ พี่ภูนอนพักเถอะนะคะ เมย์จะนั่งอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้”
“พี่ว่าเมย์นอนเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก”
“เมย์ไม่ง่วงค่ะ พี่ภูหลับเถอะ”
ภูบดีดึงมือมณทกานต์ขึ้นมาจูบ มณทกานต์หอมแก้มภูบดีที่ยิ้มหลับตา มณทกานต์นั่งกุมมือภูบดีอยู่ข้างเตียง
ภายในห้องธาวินคนไข้ในโรงพยาบาลในเวลาต่อมา ธาวินนอนลืมตา เสียงประตูเปิดเข้ามา ธาวินลุ้นมองนึกว่าเป็นญาดา นางพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง
“เป็นยังไงบ้างคะคุณธาวิน เจ็บตรงไหนมั้ยคะ”
“เจ็บใต้ซี่โครงนิดหน่อยครับ”
“คงระบมจากการผ่าตัดน่ะค่ะ ทานยาแก้ปวดหน่อยนะคะ”
นางพยาบาลส่งยากับน้ำให้ วินรับยาไปกิน
“ภรรยาผมอยู่ข้างนอกรึเปล่าครับ” ธาวินถาม
“ไม่เห็นนะคะ มีแค่คุณเมย์ที่ตอนนี้อยู่กับคุณภูบดี”
ธาวินมีสีหน้าผิดหวัง
“ หรือครับ”
“ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ จะให้โทรตามมั้ยคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าคงมาเยี่ยมผม”
ธาวินพูดเหมือนปลอบใจตัวเอง พยาบาลยิ้มให้แล้วเดินออกไป
“อย่าบอกนะว่าตาลจะไม่ยกโทษให้เรา”
เช้าวันรุ่งขึ้น ญาดาเดินออกมาสูดอากาศที่ริมระเบียงของบ้านพักชายทะเลพลางจิบกาแฟอย่างสบายใจ
มณทกานต์เปิดประตูห้องคนไข้เข้ามาเห็นธาวินนอนอยู่บนเตียง
“มอร์นิ่งค่ะพี่วิน”
“อ้าว น้องเมย์”
“พี่ภูฝากให้เมย์มาเยี่ยมค่ะ เป็นไงบ้างคะเมื่อคืนหลับสนิทมั้ย”
“ไม่ได้หลับเลย”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ อย่าบอกว่าพี่ตาลชวนคุยทั้งคืนนะ”
“ตั้งแต่พี่ฟื้นขึ้นมาพี่ยังไม่เจอตาลเลย”
“จริงหรือคะ เมื่อคืนตอนที่รอผ่าตัดพี่ตาลยังอยู่กับเมย์เลยนะคะ”
“เค้าคงยังโกรธพี่อยู่”
“ไม่น่าโกรธแล้วมั้ง ตอนที่พี่วินถูกยิงพี่ตาลเค้ายังร้องไห้เลย เดี๋ยวเมย์โทรหาเค้าดีกว่า บางทีเค้าอาจจะมีเรื่องอะไร”
มณทกานต์กดโทรศัพท์หาญาดา ธาวินมองอยู่
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 52
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th