อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนอวสาน

อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนอวสาน

“แต่คุณไม่ได้ยินที่หมอบอกหรือว่าหมอรักษาไม่ได้ คุณจะปล่อยให้วินเป็นคนสมองเสื่อมไปตลอดชีวิตงั้นหรือ” ภูบดีถาม
“ไม่ใช่ค่ะ ตาลจะรักษาเค้าเอง”
“รักษายังไงคะพี่ตาล พี่ตาลไม่ใช่หมอนะ” มณทกานต์ว่า
“คุณหมอเคยบอกตาลว่าถ้าเราช่วยกระตุ้นความทรงจำเค้า เค้าอาจจะหายได้ใช่มั้ยคะ”
“ใช่ครับ”

“งั้นตาลจะทำทุกวิถีทางให้เค้าหายค่ะ”
ทุกคนมองหน้า ญาดาเปิดประตูเข้าห้องไป มณทกานต์หันมาถามภูบดี
“แต่ถ้าพี่วินไม่หายล่ะคะ”
ภูบดีถอนใจแล้วบอก
“ก็คงเป็นกรรมของมัน”
หมอมองหน้าภูบดีกับมณทกานต์
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“ขอบคุณนะครับคุณหมอ” ภูบดีบอก
ภูบดีกับมณทกานต์ยกมือไหว้หมอที่เดินออกไปก่อนจะมองเข้าไปในห้องอีกครั้ง ญาดานั่งอยู่ข้างเตียงธาวินที่นอนหลับอยู่
ภูบดีกับมณทกานต์มองสบตากันอย่างหนักใจ

ญาดานั่งอยู่ข้างเตียงมองธาวิน แล้วนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ธาวินเคยบอกว่า
“ถ้าผมจำอะไรในอดีตไม่ได้เลย ตาลจะยังรักผมอยู่ใช่มั้ย”
“รักสิคะ ก็ตาลเป็นเมียคุณภูนะคะ ตาลจะไม่รักคุณภูได้ไง”
ธาวินจับมือญาดา
“ ขอบคุณมากนะตาล ผมอยากให้ตาลรู้นะถึงผมจะจำไม่ได้ว่า ผมรักตาลตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมจะรักตาลตลอดไป”
ญาดามองธาวินที่นอนหลับอยู่อย่างเสียใจน้ำตาซึม ญาดาจับมือธาวินมากุมแล้วยกขึ้นมาจูบ
ธาวินลืมตาตื่นสะดุ้งมองญาดาแล้วรีบดึงมือกลับ
“นี่คุณทำอะไรผม”
“ไม่ได้ทำอะไรค่ะ แค่จูบมือคุณ”
“แล้วเรื่องอะไรมาจูบผม”
“ก็ตาลบอกแล้วไงคะว่าตาลเป็นเมียคุณ ทำไมตาลจะจูบไม่ได้”
“ผมไม่เชื่อคุณหรอก คุณอย่ามาหลอกผม”
“ตาลไม่ได้หลอกนะคะ ตาลเป็นเมียคุณจริง ๆ”
“ถ้าคุณเป็นเมียผมจริง คุณมีอะไรมายืนยัน”
“ไม่มีค่ะ”
“นั่นไง คุณจะมาหลอกเอามรดกผมใช่มั้ย”
“นี่คุณวิน ฟังให้ดีนะคะ ตอนนี้คุณไม่มีมรดกอะไรเลย มีแต่ตัวเข้าใจรึเปล่าคะ”
“ผมน่ะหรือมีแต่ตัว”
“ใช่ค่ะ เอาล่ะคุณไม่ต้องพูดมาก หมอให้กลับบ้านได้แล้ว คุณลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เราจะได้กลับบ้าน”
“กลับบ้านหรือ”
“ค่ะ เราจะกลับบ้านด้วยกัน”
“แต่ผมไม่ไปกับคุณ”
“ถ้าคุณไม่ไปกับตาล คุณจะไปอยู่ที่ไหนคะ หรือว่าคุณจำได้ว่าบ้านคุณอยู่ไหน พ่อแม่คุณเป็นใคร เอาล่ะค่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”
ธาวินสีหน้าสลดไป ญาดาหยิบเสื้อผ้าชุดเดิมส่งให้ ธาวินจำใจรับแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ญาดามองตามอย่างหนักใจ

บริเวณบ้านพักริมทะเลในเวลาต่อมา ญาดาเปิดประตูลงจากรถ ธาวินเปิดประตูตามลงมา

“นี่หรือบ้านคุณ”
“บ้านของเราค่ะไม่ใช่บ้านตาล ไปค่ะ เข้าบ้าน”
ญาดาจูงมือธาวินเดินเข้าบ้าน

ภายในบ้าน ธาวินนั่งเหม่อ ญาดายกกับข้าวออกมา
“ทานข้าวได้แล้วค่ะ คุณวิน”
ธาวินเดินมานั่งที่โต๊ะแล้วมองอาหาร
“ผมไม่กิน”
“ทำไมล่ะคะ”
“ผมไม่รู้ว่าคุณใส่ยาพิษให้ผมรึเปล่า”
“คุณจะบ้าหรือไง ตาลจะไปใส่ยาพิษให้คุณทำไม”
“ผมไม่รู้ว่าผมเชื่อคุณได้แค่ไหน คุณมาทำดีกับผมเพื่ออะไร”
“ไม่ได้เพื่ออะไรค่ะ แต่ที่ตาลทำเพราะว่าตาลรักคุณ”
“รักผม ทั้งๆที่คุณบอกว่าผมมีแต่ตัว ไม่มีสมบัติอะไรเลยเนี่ยหรือ”
“ค่ะ ตาลไม่ได้สนใจทรัพย์สมบัติอะไรของคุณ”
“นั่นไง ผมยิ่งไม่เชื่อใหญ่เลย ผู้หญิงสวยๆอย่างคุณเนี่ยหรือจะมารักผู้ชายสมองเสื่อมที่มีแต่ตัว”
“คุณวินคะ ตาลชักจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ ถ้าคุณไม่กินก็ตามใจ”
ญาดาลงนั่งตักข้าวกินอย่างไม่สนใจ ธาวินมองแล้วรู้สึกหิวก็นั่งลงแล้วตักข้าวกินตามทั้งที่แววตายังมองญาดาอย่างหวาดระแวง ญาดาถอนใจอย่างเหนื่อยใจ

ในเวลากลางคืน ญาดานั่งอ่านหนังสือในห้อง จนถึงเวลาสี่ทุ่ม ญาดาเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นเห็นธาวินนอนหลับที่โซฟา
“คุณวิน .. คุณวินคะ”
ธาวินลืมตาตื่นมองญาดา
“เข้าไปนอนในห้องเถอะค่ะ”
“ไม่ล่ะ เชิญคุณเถอะ”
“แต่นอนตรงนี้ยุงเยอะนะคะ”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณจะไปนอนร่วมห้องกับคุณได้ยังไง”
“คุณวินคะ คุณจะให้ตาลทำยังไง คุณถึงจะเชื่อว่าตาลเป็นเมียคุณ”
ธาวินมอง ญาดาดึงธาวินเข้ามากอด
“ตาลรู้ค่ะว่ามันเป็นเรื่องยากที่อยู่ๆจะให้คุณเชื่อ แต่ขอให้เชื่อใจตาลได้มั้ยคะ เชื่อในความรักที่ตาลมีให้คุณ”
ญาดาดึงธาวินผละออกมามองจ้องหน้ากัน
“นะคะ ขอให้เชื่อว่าตาลรักคุณ”
“ขอผมคิดดูก่อนแล้วกัน”
ญาดาถอนใจพยายามควบคุมความเหนื่อยใจด้วยการฝืนยิ้ม
“ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวตาลจะเอาหมอนกับผ้าห่มออกมาให้คุณแล้วกัน”
ญาดาเดินเข้าไปในห้อง ธาวินมองตามแล้วอมยิ้ม


เช้าวันใหม่ เมื่อญาดาเดินออกจากห้องนอนอีกครั้ง และมองไปที่โซฟาก็เห็นผ้าห่มถูกพับอย่างเรียบร้อย ญาดามองหาธาวินไม่พบ เห็นเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ที่โต๊ะ ญาดาเดินไปหยิบขึ้นมาดูข้อความ “ขอบคุณที่คุณรักผม แต่ผมไม่รู้จักคุณจริง ๆลาก่อน”
ญาดาอึ้งมองตะลึง
“ไม่ คุณวินคุณต้องไม่ทิ้งตาลไปนะ”
ญาดาวิ่งออกไปที่หน้าบ้าน มองซ้าย ขวา ก็เห็นธาวินกำลังเดินลงไปในทะเล
“คุณวิน ...”
ญาดาวิ่งลงไปในทะเลพร้อมตะโกนเรียก
“คุณวิน อย่านะ คุณวิน”
ญาดาวิ่งเข้ามาหาธาวิน
“นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย ทำไมถึงทำแบบนี้”
ญาดาตบเพี๊ยะที่หน้าธาวินอย่างเหลืออด
“โอ๊ย”
“ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้”
“คิดสั้นอะไร”
“ก็คุณกำลังจะทำอะไร”
“ผมจะว่ายน้ำ”
“ว่ายน้ำ”
“ใช่ แล้วคุณมาตบผมทำไม”
“ตาลคิดว่าคุณจะฆ่าตัวตายน่ะสิ”
“ผมน่ะหรือจะฆ่าตัวตาย แค่ผมจำอะไรไม่ได้ ผมไม่คิดฆ่าตัวตายหรอก”
“แล้วที่คุณเขียนจดหมายทิ้งไว้ หมายความว่าไงที่บอกว่าลาก่อน”
“ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมควรจะไปตามทางของผม”
“คุณวิน ตาลขอร้องล่ะ อย่าไปได้มั้ย ตาลรักคุณนะ อยู่กับตาล เชื่อตาลสิคะ วันนึงคุณจะต้องจำตาลได้”
ธาวินมองหน้าญาดา
“นะคะ อย่าทิ้งตาลไป”
ญาดาโผเข้ากอดธาวินที่ยิ้มขำ
“ก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากให้ผมไปผมก็จะอยู่กับคุณ”
ตาลผละออกมามองยิ้มอย่างดีใจ
“ขอบคุณนะคะ ตาลรักคุณ”
ญาดาโผเข้ากอดอีกที
“ถ้างั้นไปเล่นน้ำกับผมนะ”
ญาดาพยักหน้า ธาวินจูงมือญาดาเดินลงทะเล ทั้งสองหัวเราะหยอกล้อกัน


ที่บ้านพักริมทะเล ญาดาตักและแกะกุ้งให้ธาวิน
“นี่คะ คุณชอบทานกุ้งจำได้รึเปล่า”
ธาวินส่ายหน้า ญาดาแกะปูให้
“แล้วคุณก็ชอบทานปูด้วย ตอนที่เรามาเที่ยวทะเลครั้งที่แล้ว คุณเป็นคนแกะให้ตาล ลองหลับตาแล้วค่อยๆนึกดูสิคะว่าจำได้มั้ย”
ธาวินหลับตาแล้วส่ายหน้า
“ผมนึกอะไรไม่ออกเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้นึกไม่ออกพรุ่งนี้ก็อาจจะนึกออก ทานเยอะๆนะคะ”
ญาดาแกะกุ้งให้ธาวินอีกตัว
“ทำไมถึงต้องดีกับผมขนาดนี้”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าตาลรักคุณ”
“แล้วก่อนที่ผมจะสมองเสื่อมผมรักคุณรึเปล่า”
“รักสิคะ รักมากด้วย”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมรักคุณมาก”
“ก็คุณบอกตาลทุกวัน”
ญาดามองหน้าธาวินอย่างสะเทือนใจน้ำตาซึม เสียงเครือ
“ก่อนที่คุณจะถูกตีจนสมองเสื่อมคุณยังมาบอกให้ตาลรู้ว่าคุณรักตาล แต่ตาลไม่ดีเอง ถ้าตาลไม่แกล้งโกรธคุณ คุณก็คงไม่ถูกตี”
“แล้วทำไมคุณต้องแกล้งผม”
“ก็ตาลโกรธที่คุณหลอกตาลว่าคุณเป็นทายาทมหาเศรษฐี ตาลก็เลยอยากเล่นงานคุณกลับคืนบ้างเท่านั้น ถ้ารู้ว่าคุณจะเป็นแบบนี้ตาลไม่โกรธคุณหรอก”
“คุณพูดจริงหรือ”
“จริงสิคะ ที่จริงตาลยกโทษให้คุณตั้งนานแล้วด้วย”
“แล้วถ้าผมบอกคุณว่าผมไม่ได้สมองเสื่อมคุณจะโกรธผมมั้ย”
ญาดาจ้องหน้ามองธาวินแล้วลุกขึ้นยืน
“คุณว่าอะไรนะ ...นี่คุณโกหกอีกแล้วหรือ”
“อ้าว ไหนบอกว่ารักผมทำไมเรื่องแค่นี้ต้องโกรธผมด้วย”
“คุณนี่มันไว้ใจไม่ได้จริงๆ ตาลไม่น่าหลงเชื่อคุณเลย”
ญาดาทำงอนจะหันกลับไป ธาวินดึงตัวเข้ามากอด
“เดี๋ยวสิ จะไปไหนล่ะ”
“ปล่อยนะ คุณมันจอมโกหก คนลวงโลก”
“อย่าโกรธผมเลยนะ ถ้าผมไม่หลอกตาล ผมจะรู้หรือว่าตาลรักผมแค่ไหน รู้มั้ยว่าผมดีใจมากเลยนะ ที่รู้ว่าตาลยังรักผมอยู่”
“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ ตาลนึกสงสัยอยู่แล้วเชียว ว่าทำไมถูกตีแล้วไม่มีบาดแผล แถมยังสมองเสื่อมซ้ำสอง”
“หายโกรธผมแล้วนะ”
ญาดาทำงอน
“ก็บอกแล้วไงว่ายกโทษให้ตั้งนานแล้ว”
ธาวินยิ้มดึงญาดาเข้ามากอด
“ผมรักตาลนะแล้วก็จะรักตลอดไป”
ช่วงเวลาแห่งความสุขและเพลงรักเริ่มดังกังวานในชีวิตรักของธาวินและญาดาอีกครั้ง


ภายในบ้านในเวลากลางวัน มณทกานต์ถามภูบดี
“หมายความว่าพี่วินแกล้งสมองเสื่อมหรือคะ”
“ใช่จ้ะ”
“อะไรกันเนี่ย ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้”
“ถ้าวินไม่ทำแบบนี้ ตาลเค้าก็ไม่ยกโทษให้น่ะสิ”
“ใครบอกว่าเค้าไม่ยกโทษให้ พี่ตาลเค้าก็แค่ทำเล่นตัว”
“เมย์รู้ได้ไง”
“พี่ภูคะ เมย์เป็นผู้หญิงนะคะ ถ้าพี่ตาลไม่ยกโทษให้พี่วิน เค้าไม่มีทางให้พี่วินตามไปหาเค้าที่หัวหินหรอกค่ะ เฮ้อ พวกผู้ชายเนี่ยไม่รู้เรื่องอะไรบ้างเลย”
“จริงหรือ”
“ก็จริงน่ะสิคะ ว่าแต่พี่ภูน่ะร่วมมือกับพี่วินรึเปล่า”
“เปล่า พี่เพิ่งรู้จากหมอ”
“งั้นก็แล้วไป นึกว่าพี่ภูรู้เห็นเป็นใจกับเค้าซะอีก”
“ถ้าพี่รู้แล้วทำไม”
“ไม่ทำไมหรอกค่ะ เมย์จะได้ไล่พี่ไปอีกคนน่ะสิ เมย์โทรบอกพี่ตาลก่อนดีกว่า”
มณทกานต์จะเดินไปแต่ภูบดีคว้ามือไว้
“ไม่ต้องโทรหรอก ตาลเค้ารู้ความจริงแล้ว วินเพิ่งโทรมาหาพี่”
“จริงหรือคะ”
ภูบดีพยักหน้า
“ดีใจจัง ในที่สุดทุกอย่างก็จบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ้งซะที”
“ใช่ แฮปปี้ซะที มาขอพี่กอดหน่อย”
ภูบดีดึงมณทกานต์มากอดแล้วหอมแก้มหนึ่งฟอด


เย็นอีกวันหนึ่ง ที่ร้านอาหารริมทะเล ธาวินกับภูบดียืนดื่มแชมเปญคุยกันอยู่ที่ริมทะเล
“แกนี่มันแสบจริง ๆไอ้วิน นี่ถ้าคุณหมอไม่บอกว่าแกแกล้งเล่นละครหลอกตาลล่ะก็ ชั้นต้องคิดว่าแกสมองเสื่อมจริงๆแน่”
“เป็นไง ชั้นเล่นได้เนียนมั้ย”
“เนียนมาก จนน้องเมย์ยังคิดว่าแกสมองเสื่อมจริง ร้องไห้บ่นสงสารตาลไม่หยุด จนชั้นต้องบอกความจริง น้องเมย์ด่าแกยกใหญ่”
“อ้าว เป็นงั้นไป”
“แล้วนี่แกจะกลับอเมริกาเมื่อไหร่”
“คิดว่าเดือนหน้า”
“แล้วตาลว่าไงเค้าจะไปกับแกรึเปล่า”
“ไป เค้าบอกว่าชั้นอยู่ไหน เค้าก็จะอยู่ด้วย”
ภูบดียกแก้วชนแก้วกับธาวิน
“ดีใจกับแกด้วย”
“ขอบใจ ชั้นก็ต้องแสดงความยินดีกับแกเหมือนกันที่ได้กลับมาเจอคุณปู่แถมยังได้เจ้าสาวมาเป็นของแถม”
ญาดากับมณทกานต์เดินเข้ามาพอดี
“อะไรคะ ใครเป็นของแถมคะพี่วิน” มณทกานต์ถาม
“เปล่าจ้ะ พี่บอกว่าน้องเมย์โชคดีที่ได้ภูมาเป็นของแถม” ธาวินว่า
“แต่เมื่อกี้เราไม่ได้ยินอย่างนี้นะ” ญาดาว่า
“อย่าไปสนใจคำพูดของคนสมองเสื่อมเลย เชื่อถือไม่ได้” ภูบดีบอก
“อ้าว ไอ้ภู ทำไมมาเล่นงานกันเอง”
“จริงของคุณภูค่ะ คุณวินเนี่ยเชื่อใจไม่ค่อยได้” ญาดาว่า
“ซวยเลยผม”
“นี่ดีนะคะที่เป็นพี่ตาล ถ้าเป็นเมย์ล่ะก็ รับรอง” มณทกานต์บอก
“รับรองอะไรจ๊ะ”
“ก็รับรองว่าพี่ภูได้สมองเสื่อมสมใจน่ะสิคะ”
ทุกคนหัวเราะร่วน หยอกล้อกันอย่างมีความสุข


งานแต่งงานของทั้งสองคู่จัดขึ้นที่ริมทะเล พิพัฒน์จูงมือญาดากับมณทกานต์เดินเข้ามาที่ซุ้มดอกไม้ส่งให้ธาวินกับภูบดีที่ยิ้มให้เจ้าสาว แขกเหรื่อหันไปมองอย่างยินดีและชื่นชม
“ขอให้หลานทั้งสองดูแลหนูตาลกับยัยเมย์ยิ่งกว่าชีวิตนะ” พิพัฒน์บอก
“ครับคุณปู่ ผมจะดูแลตาลไปจนวันตาย”
“ผมสัญญาผมจะไม่ทำให้น้องเมย์ต้องเสียใจเพราะผม”
พิพัฒน์ยิ้มพยักหน้าอย่างปลื้มใจและมีความสุข ธาวินและภูบดีต่างเคลื่อนหน้าเข้าไปจูบหน้าผากเจ้าสาว...


ญาดากับธาวิน ภูบดีกับมณทกานต์เดินออกมาจากซุ้มดอกไม้และโยนช่อดอกไม้ให้สาว ๆ ที่มารอรับ สาวๆหวีดร้องอย่างสนุกสนาน จากนั้น ทั้งคู่ก็นั่งบนรถเปิดประทุนโบกมือให้กับแขกเหรื่อที่มาร่วมงานชีวิตรักของทั้งสองคู่เต็มไปด้วยความสุข


******** จบบริบูรณ์********

อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนอวสาน

ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิม
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th