อ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 1/2
รถของเพชรมาจอดที่หน้าโรงแรม ท่ามกลางความวุ่นวายของแขกที่พากันวิ่งหนีออกมา โดยมีตำรวจกำลังเคลียร์พื้นที่อยู่ เพชรพรวดพราดลงจากรถ เจนจบซึ่งเป็นคนขับตามลงมา ชนินทร และพาทีลงด้านหลัง
“ไม่จริง .. นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย” พาทีกล่าวอย่างตกใจ
ชนินทรหันไปตบหน้าพาทีดังป๊าบจนพาทีหมุนคว้าง
“เออ..เจ็บจริง... อะดอเรลลา อะดอเรลลาถูกปล้น”
เพชรไม่สนใจเพื่อนๆ เขารีบวิ่งอย่างรวดเร็วเข้าไปในโรงแรม เจนจบตามไปติดๆ โดยมีชนินทรกับพาทีตามไปด้วย
มุกดาถูกพี่ชายลากตัวมาที่มุมมืดแห่งหนึ่งเพื่อหลบสายตาผู้คน คมกฤชแตะตัวมุกดาโดยมีแววตาห่วงใยน้องสาว
“ไปจากที่นี่ก่อน มุก”
“แต่อะดอเรลลาถูกขโมยไปแล้ว พี่กฤช”
“เดี๋ยวพี่กับธีรพัฒน์จัดการเอง มุกรีบไปก่อน ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าพี่ใช้มุกเข้าไปทดสอบระบบความปลอดภัย มุกจะโดนข้อหาปล้น”
มุกดามองหน้าพี่ชาย สองพี่น้องมีสีหน้ากังวลใจ
ภายในห้องแสดงเพชรอะดอเรลลา บัดนี้แท่นที่เคยตั้งอะดอเรลลาว่างเปล่า เพชรหันขวับไปมองธีรพัฒน์ที่ยังไม่ได้ทำแผล
“ดูแลกันยังไง ของห้าร้อยล้านถึงหายไปได้ ว่าไง .. พาที”
“คือว่า..” พาทีอ้ำอึ้ง
“คือว่า.. ทุเรศ.. ไหนบอกว่าบริษัทแกดีที่สุดเรื่องระบบรักษาความปลอดภัย”เพชรชี้ไปที่แท่นโล่งๆ ด้วยความโกรธ “นี่ใช่มั้ย .. ผลงานสุดยอดของแก”
“ก้อโจรสมัยนี้มันเก่ง” พาทีแก้ตัว
“แสดงว่าฉันโง่ที่จ้างบริษัทห่วยแตกของแก”
พาทีค่อยๆถอยห่างเพชรที่กำลังโมโหไปสองก้าว
“ใจเย็นๆ เพชร” เจนจบปลอบ
“เงียบเลย เจนจบ .. นี่ไม่ใช่เรื่องใจเย็น ... แล้วบริษัทประกันมาหรือยัง”
คมกฤชก้าวเข้ามาในห้องที่บรรยากาศกำลังตึงเครียด
“ผมมาถึงนานแล้วครับ คุณเพชร แต่ไปดูที่เกิดเหตุ” คมกฤชบอก
เพชรเอ่ยถามเสียงเรียบแต่บอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“แล้วเจออะไรที่จะทำให้ได้อะดอเรลลาของผมคืนมาบ้างหรือยัง คุณคมกฤช”
“ยังครับ”
“ผมให้ห้าล้าน สำหรับคนบอกเบาะแสจับโจรอะดอเรลลา”
“ห้าล้าน...มากไปหรือเปล่าครับ” ธีรพัฒน์ท้วง
เพชรหันขวับมอง พาทีหุบปากเงียบด้วยความเกรง
“ไม่มากหรอก เพราะราคาประกันของอะดอเรลลาคือ พันล้าน” ชนินทรบอก
ทุกคนในห้องเงียบเหมือนหยุดหายใจ
“พันล้านที่บริษัทคุณต้องจ่าย” เพชรหันไปพูดกับคมกฤช
“ผมขอเวลาหน่อย” คมกฤชต่อรอง
“ได้ ผมไม่ใช่คนโหดร้าย ผมอยากเห็นเหมือนกันว่า ตำรวจบริษัทรักษาความปลอดภัย และบริษัทประกัน จะทำงานได้เต็มประสิทธิภาพมากแค่ไหน”
เพชรกวาดตามองทุกคนด้วยสายตาเข้ม แล้วมาหยุดที่คมกฤช
“ผมให้เวลาอย่างที่คุณขอ... สองอาทิตย์”
ทุกคนถึงกับอึ้ง คมกฤชฟังแล้วหน้าเครียดยิ่งกว่าเดิม
เช้าวันรุ่งขึ้น ภายในห้องรับแขกของบ้านเพชร เพชรหันไปมองมรกต แม่ของเขาที่กำลังพูดด้วยเสียงสูง
“สองอาทิตย์...แกให้เวลาตำรวจเค้าจับโจรปล้นเพชรห้าร้อยล้านหรือโจรปล้นมอเตอร์ไซค์...หา…ตาเพชร”
คุณปัก แม่บ้านใหญ่ถึงกับสะดุ้ง ส่วนมะดันที่ถือถาดกาแฟเข้ามาก็มือสั่น
“คุณแม่... แค่วันเดียว ก็เอาอะดอเรลลาออกนอกประเทศได้แล้วครับ” เพชรบอก
“นั่นน่ะสิ คุณมรกต...เครื่องประดับห้าร้อยล้านนะคุณ ชื่อเสียงสตาร์ไดมอนด์อีก” เผ่าพงศ์ พ่อของเพชรสนับสนุนลูกชาย
“ฉันขอความเห็นหรือยัง คุณเผ่า” มรกตเสียงเข้ม
เผ่าพงศ์ซึ่งเป็นคนกลัวเมียอยู่แล้วทำเป็นยกหนังสือพิมพ์อ่านทันที มรกตหันไปทางเพชร
“ก็ได้ สองอาทิตย์”
เพชรกับเผ่าพงศ์พูดขึ้นพร้อมกันอย่างรู้นิสัยมรกต
“แต่...”
“แต่…แต่แกอย่าเพิ่งทวงเงินประกันจากคมกฤชโดยเด็ดขาด” มรกตบอกเงื่อนไข “ห้ามหือ ห้ามอือ เพราะนี่เป็นคำสั่งที่ต้องไม่มีใครกล้าปฏิเสธ”
มรกตยื่นคำขาด เพชรมีสีหน้าขัดใจกับคำสั่งแม่
ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ประไพ แม่ของคมกฤชและมุกดายกมือขึ้นไหว้มรกต คมกฤชที่นั่งอยู่ข้างๆ ไหว้พร้อมๆกัน
“ขอบคุณมากนะคะคุณพี่... ที่เมตตาบริษัทลูกชายดิฉัน” ประไพกล่าวอย่างนอบน้อม
“ผมรับรองครับคุณป้า เราต้องได้อะดอเรลลาคืน” คมกฤชเสริม
“เร็วหน่อยก็ดีนะจ๊ะคมกฤช ป้าขี้เกียจฟังลูกชายบ่น ว่าแต่..หนูมุกไม่มาด้วยเหรอ”
มรกตถามถึงมุกดา ประไพอมยิ้มกับมรกตอย่างรู้กัน
“คราวหน้า คุณพี่ได้เจอหนูมุกแน่ๆค่ะ”
คมกฤชมองแม่พร้อมแววตาสงสัย
ที่สนามบิน มุกดากำลังซ้อมยิงปืน กระสุนที่เธอยิงเข้ากลางเป้าทุกนัด คมกฤชยกปืนยิง กระสุนเข้ากลางเป้าทุกนัดเหมือนกัน
“ฉันว่าแม่กับคุณมรกตกำลังวางแผนที่เกี่ยวกับแกอยู่ว่ะ... มุก” คมกฤชหันมาพูดกับน้อง
“จะมีอะไร ก็เรื่องเดิมๆ หาลูกเขย”
“ดีนะ มีน้องเขยเป็นเจ้าของอะดอเรลลา ฉันจะได้ไม่ต้องจ่ายเงินประกัน”
“บ้าน่ะ พี่กฤช .. แล้วคดีได้เรื่องคืบหน้ามั่งหรือเปล่า”
“ไม่เลย... แก๊งนี้ มันฉลาด เปลี่ยนโปรแกรมให้กล้องวงจรปิดหยุดบันทึก”
“แต่ก็ถือเป็นโชคดีของแก ไม่งั้นก็ต้องมีภาพตอนแกเข้าไปหยิบอะดอเรลลา”
“ก็มุกทำตามคำสั่งใครล่ะ”
“เออ...ฉันผิดเอง ที่ใช้แกไปทดสอบ ไม่นึกว่าฝีมือตำรวจสากลอย่างแก...จะหยุดโจรไม่ได้”
คมกฤชพูดไม่ทันขาดคำ มุกดาก็ยิงไปที่เป้าของคมกฤช กระสุนเข้ากลางเป้าที่คมกฤชยิงไว้
คมกฤชมองน้องสาว มุกดามองปืนคู่ใจแล้วปลดแม๊ก หยิบแม๊กใหม่ยัดใส่ทันที
“มุกประมาทไปหน่อย ถ้าติดกระบอกนี้ไปด้วย พวกมันไม่รอด”
มุกดาหันไปยิงใส่เป้าไม่ยั้งด้วยความแค้นใจ
หน้าห้องทำงานธีรพัฒน์ที่กองปราบปราม พาทีกำลังเดินคุยมากับธีรพัฒน์
“ผมจะรีบส่งแผนรักษาความปลอดภัยอย่างละเอียดให้สารวัตรเร็วที่สุดครับ” พาทีบอก
“ขอบคุณครับ”
พาทีเดินแยกไป ธีรพัฒน์หันจะเดินกลับเข้าห้องแต่กลับเจอนักข่าวกรูเข้ามาดัก
“รู้หรือยังคะว่าใครเป็นโจร” นักข่าวคนหนึ่งถาม
“เมื่อไหร่จะจับได้ครับ” นักข่าวอีกคนถามขึ้นมาอีก
จ่าถนอม ตำรวจหน้าห้องของธีรพัฒน์ช่วยกันนักข่าวออกไป
“สารวัตรยังไม่ให้สัมภาษณ์นะครับ น้องๆ รอแถลงข่าวนะครับ”
ธีรพัฒน์รีบปิดประตูเข้าห้อง กลุ่มนักข่าวยังคงรออยู่ด้านนอก คมกฤชกำลังนั่งรออยู่ด้านใน เขามองเพื่อนที่หน้าตาเซ็งสุดขีด
“สอบปากคำเป็นร้อย แต่อะดอเรลลาก็ยังล่องหน...เหมือนไอ้โจร 4 คนนั้น” คมกฤชพูดขึ้น
“ฉันเครียดแทนแกเลยไอ้กฤช รับเข้าไปได้ยังไง วงเงินประกันพันล้าน” ธีรพัฒน์กล่าว
“เพราะบริษัทประกันน้องใหม่อย่างฉัน ต้องการความเชื่อถือจากลูกค้าน่ะสิ แต่งานนี้มันผิดพลาดที่ระบบรักษาความปลอดภัยของพาที”
“คุณพาทีเค้าก็เครียดนะ เพิ่งจะกลับไปเมื่อกี๊นี้”
คมกฤชลุกเดินไปมาอย่างใช้ความคิด
“เพชรแค่เม็ดเดียว สะเทือนกันไปหมด”
“เพราะอะดอเรลลามันเป็นเพชรอาถรรพ์” ธีรพัฒน์พูด คมกฤชมองเพื่อน ที่หน้าตากลุ้มกับคดีเป็นอย่างมาก
ที่ทางเดินภายในกองปราบ นักข่าวพากันเดินกลับออกมา ทุกคนบ่นอุบอิบเพราะไม่ได้ข่าว
“ต้องเอาข่าวจากสารวัตรธีรพัฒน์นั่นแหละ”
รุจา นักข่าวสาวมือใหม่เดินเข้ามา เธอหอบข้าวของที่เตรียมมาสัมภาษณ์ ทั้งแฟ้มข้อมูล กล้องถ่ายรูป เครื่องอัดเสียง MP3 ในมือวุ่นวายไปหมด เธอมองไปเห็นกลุ่มนักข่าวเดินมาก็ดีใจ วิ่งเข้าไป แต่แฟ้มข้อมูลในมือหล่น เสียงดัง ส่วนตัวรุจาก็เบรกไม่ทันสะดุดแฟ้มตัวเองลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น นักข่าวทุกคนเดินมาเห็นก็หัวเราะ
“ฉบับไหนเนี่ย” นักข่าวคนหนึ่งพูดปนหัวเราะ
รุจารีบลุกขึ้น ยิ้มภูมิใจ
“รุจา จากนิวส์ไทม์ น้องใหม่ ฝากตัวกับพี่ด้วยๆนะคะ”
รุจายกมือไหว้พร้อมก้มหัวอย่างสวยงาม แต่พอเงยขึ้นมา ไม่เหลือนักข่าวรุ่นพี่ตรงนั้นเลยสักคน เธอหน้าเหี่ยวอยู่พักเดียว ก่อนจะฮึดบอกตัวเอง
“ไม่เป็นไร รุจา... ล้มวันนี้เพื่อก้าวที่ยิ่งใหญ่ในวันหน้า”
รุจาวิ่งอย่างรวดเร็วมาตามทางเดินในกองปราบปราม คมกฤชเปิดประตูออกจากห้อง จ่าถนอม หน้าห้องของธีรพัฒน์ยกมือทำความเคารพคมกฤช คมกฤชยิ้มให้เป็นเชิงขอบคุณ
รุจาหยุดวิ่งแล้วเปิดแฟ้มข้อมูลดู
“คนรับผิดชอบคดีนี้ สารวัตรธีรพัฒน์” รุจาพึมพำกับตัวเอง
รุจาวิ่งมาดูป้ายชื่อหน้าห้อง เห็นเป็นชื่อ พ.ต.ต. ธีรพัฒน์ กำเนิดดี เธอจึงอ้าปากจะถามแต่จ่าถนอมรีบพูดดัก
“สารวัตรไม่ให้สัมภาษณ์ครับ”
รุจาหันไปมองคมกฤชที่เดินออกมา แล้วรีบวิ่งตามไปทันที
คมกฤชเดินออกมาจากกองปราบปราม รุจาวิ่งตามมา เธอตะโกนเรียก
“สารวัตรธีรพัฒน์คะ”
คมกฤชเดินต่อไม่หันตามเสียง รุจารีบวิ่งมาดักหน้า ยื่นเครื่องอัดเสียงจ่อปาก
“เฮ้ย... คือผม...” คมกฤชตกใจ
“ถือว่าการปล้นอะดอเรลลานี่เป็นปฏิบัติการหยามเกียรติตำรวจไทยได้หรือเปล่าคะ”
คมกฤชอึ้งกับคำถาม
“กำลังจะบอกว่า...”
รุจายิงคำถามที่จดมาเป็นโพยใส่คมกฤชต่อ
“ตามสถิติแล้ว ตำรวจคลี่คลายคดีใหญ่ๆแบบนี้ได้ภายในหนึ่งเดือน คราวนี้คิดว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนคะ”
“นี่คุณนักข่าว”
“รุจาค่ะ” รุจามีแววตากระตือรือร้น “ดิฉัน รุจา น้องใหม่ไฟแรง คุณภาพคน คุณภาพข่าว คุณภาพนิวส์ไทม์ค่ะ”
คมกฤชรำคาญ ดึงเครื่องอัดเสียงมาแล้วกดปิด เขายัดเครื่องอัดเสียงคืนใส่มือรุจา
“มาทางไหน กลับไปทางนั้น.... ให้เร็วเลย”
“ดิฉันเข้าใจค่ะ ว่าคดีนี้มันใหญ่ ตอบอะไรไป ก็อาจจะเป็นประเด็น”
“เฮ้ย คุณ... ปิดปากแป๊บนึง ... ฟังผมบ้างสิ”
รุจาเปิดเครื่องอัดเสียงแล้วจ่อใกล้ปากคมกฤชอีก “ฟังอยู่ค่ะ พูดเลยค่ะสารวัตร ไม่ต้องกลัวนะคะ ดิฉันจะอ้างว่าท่านเป็นแหล่งข่าว”
“บ้าซีแหล่งข่าว... ไม่ต้อง”
คมกฤชเสียงเข้ม รุจาตกใจ
“ไม่ต้องอะไรคะ ไม่ต้องอ้างเหรอคะ เขียนชื่อจริงได้เลยใช่มั้ยคะ”
“ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าคุณอีก” คมกฤชพูดเน้นเป็นคำๆ
รุจาอึ้ง คมกฤชทำหน้าดุเอาเรื่องใส่รุจา
มุกดากำลังคุยกับเจอรี่ ตำรวจชาวต่างชาติซึ่งเป็นเจ้านายของเธอผ่านวิดีโอแชท ภายในห้องนอน
“เจอรี่ มุกเองนะ”
เจอรี่นั่งอยู่หน้าคอมพ์ในห้องทำงานของเขา
“ใกล้หมดกำหนดพักร้อนแล้ว คุณจะกลับมาวันไหน” เจอรี่ถาม
“ยังกลับไม่ได้ค่ะ เจ้านาย ที่นี่มีเรื่องด่วนมาก เจอรี่คะ มุกอยากรู้ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับเครื่องประดับเก่าแก่ ที่ชื่ออะดอเรลลา”
มุกดากำลังจะพูดต่อแต่ประไพเปิดประตูเข้ามาพอดี
“ทำอะไรอยู่จ๊ะ”
มุกดารีบลุกขึ้นแล้วเอาตัวบังหน้าจอไว้ เธอมองแม่ของตัวเองแล้วยิ้ม
“ดูเว็บแฟชั่นค่ะ”
ภาพที่ภายในจอคอมพ์ฯ เจอรี่ก็ยิ้มเช่นกัน
“อืม...ยังดูเฟิร์มดี ตกลงจะให้ผมพูดกับก้นคุณ หรือหน้าคุณดี” เจอรี่แซว
มุกดารีบเอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อกดปุ่มปิดเสียง
ที่นอกห้องนอนของมุกดา ประไพกำลังมองลูกสาวอย่างไม่ค่อยชอบใจ
“แม่อยากจะให้มุกเลิกเรียน แฟชั่นดีไซน์อะไรนี่เสียที จะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา แถมตอนนี้ กฤชเองก็กำลังลำบาก”
“มุกจะจับโจรปล้นเพชรให้ได้ค่ะ แม่”
ประไพตีแขน “มุกไม่ใช่ตำรวจนะ จะไปวิ่งไล่จับโจร”
“ แล้วถ้ามุกเป็นตำรวจ...แม่ไม่ชอบเหรอคะ”
“ไม่ได้เด็ดขาด แม่ไม่ให้มุกทำงานเสี่ยงตายแบบนั้น”
ประไพตาแดงคล้ายจะร้องไห้ มุกดารีบกุมมือให้กำลังใจแม่
“มุก... อยากช่วยพี่มั้ยลูก” ประไพถาม
“ค่ะ แม่ ทางไหนที่ช่วยพี่กฤชได้ มุกจะทำ”
“รับปากแล้วนะ” ประไพยิ้มกว้าง
มุกดาชะงักเพราะเริ่มไม่แน่ใจ เธอรีบปฏิเสธอย่างรู้ทัน
“ยกเว้นเรื่องเดียวค่ะ แม่... ไม่นะคะ ไม่ค่ะ ไม่เด็ดขาด”
อ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 1/2
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์