กริชชัยวางธีธัชลงบนโซฟา..ธีธัชพยายามจะดึงสติกลับมา เมื่อธีธัชปรือตาขึ้น เห็นกระเป๋าพยาบาลของลำเภาวางอยู่ข้างตัวลำเภาก็รู้สึกไม่ไว้วางใจ
“นี่กระเป๋าอะไร” ธีธีชถาม
“กระเป๋าพยาบาล แกอยู่เฉยๆ เดี๋ยวเภาทำแผลให้ เภาเค้าเรียนหมอ” กริชชัยกล่าวยืนยัน
“เรียนหมอ” ธีธัช ย้ำราวกับไม่แน่ใจ
“ฉันเป็นหมอแล้วด้วย ขอให้รู้ไม่ใช่กำลังเรียนอย่างที่คุณเข้าใจ” ลำเภากล่าว
“ยัยเด็กบ้าเนี่ยนะเป็นหมอ !!” ธีธัชว่า
“ใช่..และฉันนี่แหละ กำลังจะเย็บแผลให้คุณ” ลำเภาตอบ
“อ้าก...เย็บแผล ไม่นะ..ฉันกลัวเข็ม ไม่เอา ฉันไม่เย็บ” ธีธัชร้องเสียงหลง
“คุณกริช..จับเพื่อนไว้หน่อย เภาจะโกนผมรอบๆ แผลออกก่อน แล้วค่อยเย็บ”
กริชชัยกำลังจะจับตัวธีธัช ธีธัชร้องลั่นอีก
“โกนผม..โอ้ย..ไม่เอา ไม่โกน เดี๋ยวโกนแล้วไม่ขึ้น ฉันไม่โกนนะ ฉันกลัวหัวล้าน”
“โอ้ย..กลัวหลายอย่างจริง กลัวเลือด กลัวเข็ม ยังจะกลัวหัวล้านอีก จะบอกให้นะถ้าไม่เย็บ ได้เป็นบาดทะยักแน่ เพราะไม้ที่ฉันฝาดหัวคุณมีตะปูขึ้นสนิทด้วย” ลำเภาโวยกลับ
ธีธัชผวา ลำเภาขู่ต่อ
“ฉันรู้จักคนนึง เดินเหยียบเศษกระเบื้อง แล้วไม่ยอมทำแผล อาทิตย์ต่อมาก็มีไข้ แผลก็เริ่มเขียวอื๋อ แล้วก็ชัก แล้วก็ตาย ไปเลย”
“เฮ้ย” ธีธัชได้ยินถึงกับหน้าเสีย ลำเภายิ้มกวนอย่างสะใจ
ทางด้านกริชชัยถึงกับส่ายหน้ากับน้องสาวที่ไม่ยอมลดราวาศอกให้กับธีธัช
“เภา..ไม่เอาน่า” กริชชัยปรามลำเภา
“มีอีกคน เป็นสิวเม็ดนิดเดียว ไม่ยอมทำความสะอาด พอไปทำกับข้าว โดนเศษอาหารกระเด็นเข้าแผล ก็ตายเพราะบาดทะยัก อย่างคุณโดนตะปูสนิมเกรอะเจาะเข้าไปแบบนี้ ถ้าไม่รีบทำแผล รับรองบาดทะยักกินชัวร์” ลำเภาไม่ยอมหยุดขู่ธีธัชอีก
“นี่ยัยเด็กบ้า..มาขู่ฉันทำไมเนี่ย” ธีธัชโวยวาย
“ภาหยุดแกล้งไอ้ธี แล้วรีบทำแผลได้แล้ว” กริชชัยบอก
“คุณกริชจับเพื่อนไว้ให้แน่นๆ เภาไม่มียาชา โกนผมเสร็จแล้วเย็บเลย” ลำเภาบอก
กริชชัยจับกดตัวของธีธัชไว้แน่น ธีธัชถึงกับร้องจ๊าก...ตามประสาคนใจเสาะ
“เฮ้ย..ไม่มียาชาก็เจ็บดิ ไม่เอานะ..ฉันไม่เย็บ ฉันจะไปโรงพยาบาล ไม่ให้ยัยเด็กบ้ามาทำแผลให้หรอก..ไอ้กริชปล่อยฉันเลย ปล่อยเว้ย..ปล่อย” ธีธัชพูดพลางดิ้นไปมา
“ฤทธิ์เยอะจัง หมาไข้ที่ฉันเย็บแผลขาหักไปเมื่อวานยังไม่ดิ้นเท่านี้เลย”
ธีธัชตาค้างเมื่อได้ยินคำว่า “หมาไข้”
“เภาเค้าเป็นหมอหมาน่ะ” กริชชัยอธิบาย
ธีธัชผงะร้อง “เฮ้ย !!”
“บ้าสิคุณกริช เรียนสัตวแพทย์ ไม่ได้รักษาหมาอย่างเดียวสักหน่อย ทำคลอดวัวก็เคย คีมอันนี้”
ลำเภาชูคีมขึ้น น้ำเสียงแสดงความภาคภูมิใจ
“ก็เพิ่งจะใช้ดึงหนังหมาขี้เรือนออกจากแผลน้องแมวมาหยกๆ” ลำเภาพูดพลางเลิกคิ้วอย่างกวนๆและปรายตามาทางธีธัช
“แค่ทำแผลให้คน..สบายมาก !!” ลำเภาพูดต่อ
ธีธัชถึงกับทนไม่ได้ ถึงกับลุกพรวดพราดขึ้นมาจากโซฟา
“ไม่ !!! ไม่มีทาง ฉันไม่ให้ยัยหมอหมาหน้าตาไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาทำแผลให้ฉันเด็ดขาด ไม่เอา !!”
ธีธัชพูดจบก็วิ่งพรวดออกไปจากห้องรับแขก กริชชัยถึงกับงง
“อ้าว..ไอ้ธี .. เฮ้ย...”
“อ้าว จะไปไหนหล่ะคุณ ไม่รีบทำแผล เดี๋ยวเป็นบาดทะยักนะ เครื่องมือพวกนี้ฉันทำความสะอาดแล้วย่ะ ทำเป็นสะดิ้งไปได้” ลำเภาอดขำไม่ได้
“เภาเดี๋ยวพี่พาไอ้ธีไปหาหมอที่โรงพยาบาลแล้วไปทำงานเลยนะ แล้วก็ขอโทษด้วย พี่เป็นคนบอกให้มันมุดรั้วเข้ามาเอง”
“เรื่องนั้นเภาไม่เคืองหรอก แต่ฝากบอกเพื่อนคุณกริชด้วยว่า…ทีหน้าทีหลังมุดรั้วเข้าบ้านคนอื่น ก็อย่ามาทำปากเสีย ไม่งั้นจะโดนมากกว่านี้”
กริชชัยได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็เดินตามธีธัชออกไปด้วย ลำเภายิ้มด้วยความสะใจและรู้สึกสมน้ำหน้า
วัชระสวมแว่นตาดำยืนพิงข้างกระโปรงรถที่ยังคงอยู่ในสภาพบุบบี้เหมือนเดิม ในมือของเขาถือแก้วกาแฟกระดาษที่ยกขึ้นดื่มอยู่ตลอดเวลา ที่กระโปรงรถมีถ้วยกาแฟที่ถูกดื่มไปแล้วถึง 3 ใบ ดูเหมือนว่าที่วัชระยืนประคองตัวเองอยู่ได้ด้วยฤทธิ์คาเฟอีนโดยแท้
กริชชัย และธีธัชในสภาพที่ศีรษะมีสำลีปิดอยู่ ทั้งสองคนเดินเข้ามาหาวัชระ
“เฮ้ย..โดนใครฟาดหัวแบะมาวะ?” วัชระถามขึ้น
“เด็ก ตัวเท่าลูกหมา” ธีธัชบอก
“เด็ก? นี่แกพรากผู้เยาว์หรือไงหะ?” วัชระอยากรู้
กริชชัยรีบพูดแทรกว่า
“เด็กที่ว่า ลูกพี่ลูกน้องฉันเอง มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“นิดหน่อยเล่นเอาหัวแตก ถ้าเข้าใจผิดเยอะกว่านี้จะถึงกับตายมั้ยวะ?”
“ฉันคงไม่ แต่ยัยเด็กบ้านั่นไม่แน่ ฉันแค่มุดรั้วเข้าไปในบ้าน เล่นฟาดไม่ยั้ง แล้วยังจะเอาเครื่องมือทำแผลหมา แมว มาทำให้ฉันอีก บ้าที่สุด”
วัชระได้ฟังก็ทำหน้าสงสัย กริชชัยอธิบายเพิ่มเติม
“คือ ญาติฉันชื่อลำเภา เป็นสัตวแพทย์”
“ชื่อก็แปลกแถมนิสัยยังประหลาดอีกต่างหาก หน้ายังกะเด็กมัธยม ท่าทางติ๊งต๊องๆ ไม่มีความเป็นผู้หญิงแม้แต่นิดเดียว” ธีธัชบ่นเพราะยังแค้นไม่หาย
“น้องแกแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ? ปกติเห็นผู้หญิง ไอ้ธีมันก็บอกน่ารักหมด”
“ถือว่าเป็นโชคดีของน้องสาวฉัน ที่ไม่น่ารักในสายตาแก” กริชชัยบอก
“แกไม่ต้องห่วง ยัยเด็กลำเภาไม่ใช่สเปคฉันแม้แต่นิดเดียว ยิ่งบ๊องๆแบบนี้ ฉันขอลา อย่าได้เจอกันอีกเลย”
ธีธัชบอก วัชระหัวเราะ
“ทำให้คาสโนว่าธีส่ายหน้าได้ ไม่ธรรมดา อยากเห็นตัวจริงว่ะ!!” วัชระบอกพลางหัวเราะชอบใจ
กริชชัยส่ายหน้า
“พอๆ เลย พวกแกเลิกนินทาน้องฉันแล้วไปช่วยฉันทำงานได้แล้ว ฉันให้คนเตรียมรถของพวกแกไว้ให้แล้ว” กริชชัยว่า
“รถของพวกฉัน?” วัชระกับธีธัชพูดขึ้นพร้อมกันอย่างงๆ
กริชชัยยักคิ้วแทนคำตอบ...พร้อมรอยยิ้มนิดๆที่มุมปาก
ตลอดเส้นทางบนถนนทางไปวังน้ำเขียวที่แสนจะเขียวขจี ชุ่มฉ่ำ รถมอเตอร์ไซค์คันโตสุดเท่ของสามหนุ่มเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างเร็ว รถแต่ละคันบ่งบอกถึงบุคลิกของชายหนุ่มแต่ละคนได้เป็นอย่างดี
รถของกริชชัยเป็นแบบประกอบเองตามสั่ง คันของวัชระบึกบึน ออกแนวบู๊ ส่วนของธีธัชสีสดใสจี๊ดจ๊าด และมีเบาะท้ายสำหรับให้สาวนั่งซ้อน ทั้งสามหนุ่มขับขี่รถทะยานไปข้างหน้าด้วยความสุข อิสระ และปลดปล่อยจากปัญหาทั้งปวง
อ่านสามหนุ่มเนื้อทอง ตอนที่ 2/2
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์