อ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 2/2
ที่สำนักงานหนังสือพิมพ์นิวส์ไทม์ รุจายืนอยู่หน้าเครื่องพิมพ์แท่นขนาดใหญ่ พร้อมกับสมพล บรรณาธิการข่าว และบรรพตเจ้าของหนังสือพิมพ์ซึ่งเป็นพ่อของเธอนั่นเอง
“แหล่งข่าวรุจา แน่นอน มั่นคง หนักแน่น เชื่อถือได้ เป็นข่าวด่วน sms ได้เลยค่ะ เราจะได้เป็นที่หนึ่งก่อนใคร” รุจามั่นใจ
“ผมไม่เคยได้ยินประเด็นคณะลิเกเลยนะ”สมพลข้องใจ
“บก.ไม่รู้หรอกค่ะว่า กว่ารุจาจะได้แหล่งข่าวคนนี้มา..เลือดตาแทบกระเด็น”
“ดีมาก ลูกพ่อ” บรรพตชม “เป็นนักข่าว จิตวิญญาณเราต้องทุ่มเทเพื่อความถูกต้อง สมพล”
“ครับ คุณบรรพต”
สมพลยิ้มแป้น บรรพตมองแล้วถาม
“ยิ้มทำไม”
“ก็เรียกทำไมล่ะครับ”
“ฉันเรียกเพราะจะให้แกเอาข่าวจากลูกสาวฉันไปเป็นข่าวด่วน เอสเอ็มเอส ไม่ใช่มามัวแสยะยิ้มให้ฉัน”
“คร้าบ” สมพลหันไปสั่งลูกน้อง “เฮ้ย ข่าวลูกสาวนาย..ด่วน!!”
รุจากอดพ่อด้วยสีหน้าที่มีความสุขมาก
ที่หน้าห้องทำงานของเพชร มุกดามองคนงานที่นำโต๊ะมาวางอยู่สุดมุมห้องตามคำสั่งของสาลินี คนงานวางเสร็จก็เดินออกไป
“คุณสาลี่คะ” มุกดาเรียก
“สาลินีจ้ะ สาลี่ไว้เฉพาะระดับผู้บริหารเรียก พนักงานชั้นล่างๆอย่างเธอ..เรียกชื่อฉันให้เต็มด้วยความเคารพอย่างสูง... คุณสาลินี”
“ค่ะ คุณสาลินีสุดสวย”
สาลินีทำท่าประกอบ “เซ็กซี่ ขี้เล่น เน้นทุกลีลา”
“ค่ะ... เพอร์เฟ็คท์ เป๊ะที่สุด... คุณสาลินีจะให้หนูมุกไปนั่งทำงานตรงซอกนั้นจริงๆ เหรอคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ หรือเธอจะมีปากเสียงจ๊ะ มุกดา”
มุกดามองแล้วเดินไปลากโต๊ะเข้ามา
“หนูมุกว่ามาใกล้ๆหน้าห้องพี่เพชรดีกว่า หนูมุกอยากได้ไออุ่นจากพี่เพชร”
สาลินีรีบวิ่งเข้าไปยื้อไม่ให้มุกดาเลื่อนโต๊ะ
“ดัดเหลือเกินนะยะ มาวันแรกจะเล่นของสูงซะแล้ว รู้บ้างว่าชั้นจองอยู่ หล่อนเป็นใครถึงกล้าขัดคำสั่งฉัน”
มุกดาบิดไหล่ไปมา แล้วทำหน้าตากวนประสาท “กลัว..หนูมุกกลัวจังค่ะ”
มุกดาออกแรงเลื่อนจนสาลินีหน้าคว่ำ สาลินีไม่ยอมกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะอย่างไม่ยอมให้มุกเลื่อนโต๊ะ
“หล่อนจะประกาศสงครามกับฉันใช่มั้ย รู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงทุกคนในสตาร์ไดมอนด์ยกให้ฉันคือเบอร์หนึ่งของที่นี่”
“โอย ได้ยินแล้ว หนูมุกขาสั่น ใจสั่น หวิวๆจะเป็นลมแล้วค่ะ”
มุกดายกโต๊ะ สาลินีใกล้จะร่วงแบบเทกระจาด แต่เธอรีบคว้ามุมโต๊ะไว้ได้
“กรี๊ดด นังมุกดอง”
สาลินีกรี๊ดดังลั่น มุกดายิ่งแกล้งทำเป็นลากโต๊ะไปอย่างไม่สนใจสาลินี
“มุกดาค่ะ พ่อแม่ตั้งให้ชื่อ มุกดา จำไว้นะคะ”
เพชรเปิดประตูมาเห็นพอดี “ทำอะไรกัน”
มุกดาทำเป็นตกใจยกโต๊ะเท
“อุ๊ย หนูมุกต๊กกะใจ”
สาลินีกรี๊ดยาวเพราะถูกเทร่วงกระจาดลงไปกองกับพื้น
“มุกดา” เพชรยังไม่ทันต่อว่าอะไร เจนจบก็เข้ามาก่อน
“เพชร นายเห็นSMS ข่าวนี้หรือยัง” เจนจบอ่านให้ทุกคนฟัง “ตำรวจเผยจับแก๊งปล้นอะดอเรลลาได้แล้ว ที่แท้เป็นคณะลิเก”
“คณะลิเก!” เพชรตกใจ
มุกดารีบวิ่งมาทางเจนจบ ส่วนสาลินีกำลังจะลุก แต่มุกดาแกล้งกระแทกเบาๆ แล้วเคลื่อนตัวผ่าน ทำให้สาลินีเสียหลักหงายหลังผึ่งขาชี้ฟ้า เพชรกับเจนจบหันไปมอง
“คุณสาลี่” เพชรตกใจ
มุกดาพยายามกลั้นขำ
“คุณสาลี่เป็นลมไปแล้วค่ะ” มุกดาบอกด้วยเสียงไม่รู้อิโหน่อิเหน่
ณ บ้านของมุกดา คมกฤชอ่าน SMSข่าวสั้นในไอโฟนแล้วถึงกับหัวเราะพรึ่ด
“รุจาเอ๊ย..เชื่อเข้าไปได้ยังไง”
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงสายเข้าดัง คมกฤชมองชื่อแล้วกดรับทันที
“เออ..ว่าไง ... ไอ้ธี”
ที่กองปราบ ธีรพัฒน์กำลังโวยใส่เพื่อน
“แกใช่มั้ยที่ไปหลอกนักข่าว นายฉันกำลังโมโหควันออกหู เพราะบก.นิวส์ไทม์ บอกว่าคนให้ข่าวคือฉัน”
รุจายืนอยู่ต่อหน้าบรรพตและสมพลที่หน้าแดงก่ำ อยู่ที่สำนักงานหนังสือพิมพ์นิวส์ไทม์
“ไหนว่าแหล่งข่าวแน่นอน” บรรพตถาม
“มั่นคง” สมพลเสริม
“หนักแน่น” บรรพตต่อ
“เชื่อถือได้ค่ะ” สมพลเสริมอีก
บรรพตเหล่มองสมพลที่ต่อประโยคของเขา
“อธิบดีตำรวจเพิ่งวางสายไป รู้มั้ยเค้าถามพ่อว่ายังไง”
“นักข่าวคุณอายุสมองเท่าไหร่” สมพลเสริม
บรรพตเหล่มองสมพลอีก
“งี่เง่า ไม่ได้เรื่อง ไม่มีวิจารณญาณ ใครสั่งใครสอน” สมพลมาเป็นชุด
“ฉันเอง” บรรพตตอบ
สมพลหุบปากทันที บรรพตหันไปทางลูกสาว
“ไปเอาข่าวมาจากไหน”
“ก้อแหล่งข่าวรุจาเป็นตำรวจเจ้าของคดีนี้เลยนะคะ”
สมพลเสนอหน้า “พันตำรวจตรี ธีรพัฒน์”
“ใช่ค่ะ” รุจาตอบ
“ตำรวจที่ลูกอ้างชื่อ เค้านั่งประชุมอยู่กับอธิบดี ทั้งวัน”
“ทั้งวัน” สมพลย้ำ
“โว๊ย” บรรพตโพล่งออกมา
สมพลเบือนหน้าไปพูดเบาๆ “โว๊ยด้วย”
“รุจา พ่อรู้ว่าลูกตั้งใจ..แต่จะเป็นนักข่าวที่ดี ลูกต้องมีทั้งสัญชาติญาณและวิจารณญาณ ไม่ใช่ว่าใครจะมาเป็นนักข่าวก็ได้ อาชีพเราต้องมีความรับผิดชอบต่อสังคม”
รุจาหน้าจ๋อย “ค่ะ พ่อ”
บรรพตหันไปเห็นสมพลทำท่าสั่งสอนเลียนแบบอยู่
รุจาเดินลิ่วๆมาที่หน้าห้องทำงานของธีรพัฒน์ จ่าถนอมลุกขึ้นขวางทันทีเพราะจำหน้าได้
“น้องอีกแล้ว”
“หนูมาหาสารวัตรธีรพัฒน์”
รุจาแหงนมองคอตั้งบ่าจ้องที่กระดานติดภาพ ยศ ชื่อ ของนายตำรวจระดับสูงแผ่นใหญ่ภายในกองปราบปราม เห็นชื่อและรูปของ พ.ต.ต. ธีรพัฒน์ กำเนิดดี จ่าถนอมมองรุจาอย่างสงสาร
“รู้หรือเปล่า ที่น้องลงข่าวไป สารวัตรเค้าโดนนายตำหนิ”
“หนูโดนหลอกน่ะ พี่คะ แล้ววันนั้น ผู้ชายตัวสูงๆ ที่ออกจากห้องสารวัตร ชื่ออะไรคะ” รุจาถาม
จ่าถนอมพยายามนึก รุจารีบบอกลักษณะเพิ่ม
“หล่อๆ สูงๆ บุคลิกดี แต่นิสัยเลวที่สุด”
ที่บริษัทประกันภัยของคมกฤช คมกฤชนั่งจามติดๆกันไม่หยุด
“ใครคิดถึงเนี่ยะ”
คมกฤชหันไปคลิกจอคอมพิวเตอร์ จู่ๆ ก็มีเสียงเอะอะดังมาจากด้านหน้า
“เข้าไม่ได้นะคะ นัดไว้หรือเปล่า” เสียงเอื้อมดาว เลขาของคมกฤชดังขึ้น
คมกฤชลุกขึ้นมอง เห็นรุจาผลักเอื้อมดาวเลขาคมกฤช แล้วพรวดเข้ามา พอเห็นรุจาคมกฤชก็ยิ้ม
“ว่าไงคุณนักข่าว”
เอื้อมดาวเดินออกไป รุจาเดินตรงมาต่อว่าคมกฤช
“นายมันแย่ ..ไม่มีความละอาย เป็นผู้ชายซะเปล่า กะล่อน สัปปรับ เกิดมาคงไม่มีใครรัก ถึงได้เที่ยวโกหกเรียกร้องความสนใจ ถ้าว่างมาก ก็หัดปล่อยนกปล่อยปลาซะบ้าง บุญจะได้ช่วยให้จิตใจนายสูงกว่านี้”
คมกฤชถามอย่างใจเย็น “เอาน้ำมั้ย”
“สองแก้ว” รุจาตอบ เธอหายใจแรง เท้าเอว มองอย่างเอาเรื่อง
“ทีนี้ตาผม” คมกฤชเดินเข้าไปหา “ผิดก็อย่าพาลคนอื่น แล้วมาถึงนี่ทำไม จะฟ้องผมเหรอว่าเป็นคนให้ข่าวมั่วๆ เอาเลย ..ตามสบาย ผมจะได้ฟ้องกลับบ้างว่านักข่าวไม่มีคุณภาพอย่างคุณ ไม่สมควรอยู่ทำงานให้วงการเค้าเสื่อมเสีย”
“นายว่าฉันเกินไปแล้วนะ ฉันว่านายแค่นิดเดียว”
“มากกว่านี้ ผมก็จะด่า” คมกฤชบอก
“วันนี้ฉันอาจจะไม่ใช่นักข่าวที่เก่งมาจากไหน ถึงเป็นเหยื่อ โดนคนโรคจิตอย่างนายหลอกได้ แต่รับรองเลยว่าอีกหน่อยฉันจะต้องเป็นนักข่าวที่ดีแน่ๆ เพราะฉันจะทำให้นายไม่มีโอกาสไปหลอกคนอื่นอีก”
“นี่เธอ”
“ฉันชื่อรุจา จำไว้ด้วย รุจา จากนิวส์ไทม์ ที่จะคอยตามเปิดโปงบริษัทของนายลองผู้บริหารหน้าด้านหลอกคนอื่นได้ ฉันมั่นใจเลยว่าธุรกิจนายมันก็จ้องจะเอาเปรียบลูกค้า ฉันต้องบอกเรื่องนี้กับประชาชน”
คมกฤชรำคาญตรงเข้าไปล็อคแขนรุจา แล้วดันรุจาติดผนัง
“อย่านะ นายจะทำอะไรฉัน”
รุจาจ้องคมกฤชที่หน้าอยู่ใกล้จนแทบจะติดกัน
“ก็ลงโทษปากเธอไงล่ะ”
คมกฤชก้มลงจูบรุจาอย่างรุนแรงและรวดเร็ว รุจาตกใจก่อนจะหลับตาพริ้มเคลิ้มไปกับจูบอันเร่าร้อน
“หลับตาซะพริ้ม คิดว่าฉันจะจูบเธอหรือไง” คมกฤชคิดในใจ
รุจาสะดุ้งแล้วลืมตา เห็นคมกฤชกำลังจ้องเขม็ง เธอนึกอายที่เมื่อกี้คือจินตนาการของตัวเองคนเดียวล้วนๆ
“ฉันไม่มีเวลามาสนใจคนอย่างเธอ ออกไปได้แล้ว”
คมกฤชคว้าแขนรุจาเปิดประตู เหวี่ยงรุจาออกนอกห้อง
“นายคมกฤช” รุจาโมโห
คมกฤชปิดประตูใส่หน้ารุจาอย่างไม่แคร์
รุจามองอย่างโมโห แล้วกระโดดถีบประตูด้วยความเจ็บใจ
“รู้จักรุจาน้อยไปแล้ว”
ที่ทำงานกองบก.นิวส์ไทม์ สมพลกับบรรพตมองรุจาที่หน้าตาจริงจัง
“บริษัทของนายคมกฤชต้องมีนอกมีในกับการหายไปของอะดอเรลลา” รุจาบอก
“เดี๋ยวก่อน ลูกสาวสุดที่รัก บริษัทคุณคมกฤชเค้าต้องจ่ายเป็นพันล้านเลยนะ”
“แล้วตรงไหนที่เป็นผลประโยชน์.... ผมยังนึกไม่ออก” สมพลงง
“ยังไม่มีการจ่ายเงินประกันนี่คะ”
“ใช่ นึกออกพอดี นี่แหละประเด็น” สมพลสรุป
“บางทีเพชรอะดอเรลลาอาจจะไม่มีจริงก็ได้ แต่เป็นกระแสลวงโลก ไม่ต้องห่วงนะคะ รุจาจะตามล้วง ลับ สาวไส้เรื่องนี้มาให้ได้”
บรรพตกับสมพลแอบมองกัน
“ผมว่าคุณน่าจะไปทำข่าวบันเทิง ใครกิ๊กใคร เลิกกับใคร แอบแทงข้างหลังใคร อักษรย่อ ก ข ค ง เอ บี ซี เอาให้งงไปเลย” สมพลเสนอ
“ไม่ค่ะ.. รุจาชอบงานท้าทาย”
“อุดมการณ์มุ่งมั่นเหมือนพ่อ”
“รุจาจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเองว่ารุจาก็เป็นนักข่าวที่ดีได้ โดยเฉพาะนายคมกฤช เค้าต้องถอนคำพูดทุกคำที่ดูถูกรุจา”
“เอาเลย” บรรพตสนับสนุน
“อะไรคะ”
“ก็ทำสิ อย่ามามัวยืนทำตาฝัน ดีแต่พล่ามเพ้อเจ้ออยู่ตรงนี้ ทำเลย แล้วต้องทำให้ดีด้วย ไม่งั้น...”
“ไล่ออก” สมพลเสริม
บรรพตมอง สมพลยืดเหมือนเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์เสียเอง
ภายในห้องประชุมของบริษัทคมกฤช คมกฤชลุกพรวดต่อหน้าลูกน้องทุกคน
“ลูกค้า 4 รายโทรมายกเลิกสัญญา”
ลูกน้องทุกคนกลัวท่าทางโมโหเป็นไฟของคมกฤช
“ตอนนี้มีข่าวลือว่า บริษัทเราไม่มั่นคงเรื่องการเงิน” เอื้อมดาวบอก
“ข่าวลือ .. ฉันรู้แล้วว่ามาจากใคร” คมกฤชพูดด้วยหน้าตาที่เดือดดาล
ที่สำนักงานกองบก.นิวส์ไทม์ รุจากำลังเลือกรูปในคอมพิวเตอร์ มีเสียงเดินปึงปังเข้ามา รุจาหันไปมองเห็นคมกฤชถือแปรงขัดส้วมกับน้ำยาล้างพื้นเดินตรงมาที่โต๊ะรุจา
รุจาลุกขึ้น คมกฤชโยนของทั้งหมดลงตรงหน้าเธอ สมพลกับทุกคนในกองบก.มองอย่างตกใจ
“ของฝากจากฉัน เอาไว้ขัดปากเธอ” คมกฤชบอก
“จะมาหาเรื่องอะไรฉันอีก”
บรรพตเปิดประตูห้องออกมามอง
“เธอนั่นแหละที่จองเวรฉัน มีสื่อในมือคิดจะทำลายใครก็ได้ใช่มั้ย ฉันบอกไว้เลยนะ ทองแท้อย่างฉันทนไฟ ฉันไม่กลัวข่าวหนังสือพิมพ์ทุเรศๆที่เธอปล่อยทำลายชื่อเสียงบริษัทฉัน” คมกฤชใส่เป็นชุด
“อ้าว.. คุณ..ใจเย็นก่อน อย่าเพิ่งกล่าวหากัน” สมพลเบรค
คมกฤชหันมาสวน “สั่งสอนลูกน้องคุณด้วย มีจรรยาบรรณซะบ้าง อย่ากร่างนัก”
รุจาโมโหคว้าแปรงขัดส้วมปาไปโดนคมกฤชเต็มๆ
“โอ๊ย” คมกฤชร้อง
“ฉันว่าแปรงขัดส้วมนี่แหละที่นายจะต้องเอาใช้ขัดปากนาย ถ้าดูถูกหนังสือพิมพ์ของฉันอีกคำ ฉันจะจองเวรอย่างที่นายพูด” รุจาโกรธ
คมกฤชเห็นทุกคนมองตรงมาจึงเตะแปรงขัดส้วมกระเด็น แล้วเดินพรวดๆออกไป บรรพตเดินมาหารุจา
“ไอ้หมอนี่ใคร ถึงบ้าระห่ำขึ้นมาด่าหนังสือพิมพ์ชั้น”
“พ่อไม่ต้องค่ะ เรื่องนี้รุจาจัดการเอง มันเป็นแค้นของรุจากับเค้าสองคน รุจาจะไม่เอาหน้าที่มาปนกับเรื่องส่วนตัว”
รุจามองแล้วคว้าน้ำยาขัดส้วมวิ่งตามออกไป
“ตกลงฉันจะได้รู้มั้ยว่ามันเป็นใคร” บรรพตเปรย
“ต้องรอถามคนที่วิ่งออกไปน่ะครับ” สมพลบอก
ที่หน้าตึกหนังสือพิมพ์นิวส์ไทม์ คมกฤชกำลังเดินลงจากตึก รุจาวิ่งตามมา
“นายคมกฤช”
คมกฤชหันมา รุจาฉีดน้ำยาล้างส้วมเข้าที่เสื้อ
“เฮ้ย เธอ อย่า” คมกฤชปัดป้อง “หยุด”
รุจาตามมาฉีดจนหมดขวด
“มันเหม็น” คมกฤชบอก
รุจาปาขวดใส่คมกฤชอย่างแรง
“เหม็นน้อยกว่านาย จำไว้ นายกับฉัน ชาตินี้”
คมกฤชรีบพูดต่อ “ตายกันไปข้างนึง”
รุจากับคมกฤชมองหน้ากันอย่างคู่แค้น
ที่หน้าห้องทำงานของเพชร มุกดากำลังจัดโต๊ะทำงานที่วางติดกับสาลินี สาลินีเดินมาคว้ากระเป๋า
“กลับได้แล้วย่ะ ไม่ต้องทำเป็นขยัน ยังไงผลงานเธอก็ไม่เข้าตาคุณเพชร”
“ใช่ กลับบ้านได้แล้ว หนูมุก” เสียงมรกตดังขึ้น
“คุณป้า คุณป้าของหนูมุก” มุกดาหันไปหา
สาลินีหันตามไป มุกดากำลังจะเดินไปหามรกต แต่สาลินีรีบเบียดมุกดาแล้วรี่เข้าไปไหว้ก่อน
“คุณมรกตสวัสดีค่ะ มีอะไรให้สาลี่รับใช้คะ สบายดีนะคะ ผอมลงหรือเปล่าคะ แต่ยังสวยเหมือนเดิมเลย”
“ลิ้นเธอน่ะ” มรกตพูด
“คะ” สาลินีงงรับมุกไม่ทัน
“ตวัดได้รอบคอแล้ว” มรกตแขวะ
“เหรอคะ สาลี่ไม่รู้ตัวเลย”
สาลินีทำเป็นหัวเราะไม่รู้เรื่อง แต่เมื่อมรกตเดินผ่านเธอก็แอบทำหน้าหมั่นไส้ใส่
“ใครให้หนูมุกนั่งทำงานตรงนี้” มรกตถาม
“สาลี่เองค่ะ ตอนแรกจะให้นั่งอีกห้อง แต่เห็นว่าคุณเพชรพามาฝากทำงาน สาลี่ก็เลยจัดให้นั่งด้านหน้าตรงนี้”
“เรียกคนมายกโต๊ะ” มรกตสั่ง
“ยกไปด้านนอก” สาลินีดี๊ด๊า
“ยกไปไว้ในห้องเพชร” มรกตบอก
สาลินีอ้าปากค้าง มุกดาหัวเราะสะใจ
ภายในห้องทำงานของเพชร มุกดายืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานที่อยู่ใกล้กับโต๊ะของเพชร สาลินีทำหน้าปั้นยิ้มเต็มที่แล้วพูด
“ดีจังเลยค่ะ แต่ถ้ายกโต๊ะของสาลินีมาอีกคน ห้องคุณเพชรจะอึดอัดไปมั้ยคะ”
“เธอไม่ต้องย้ายเข้ามา สาลินี” มรกตบอก
“แม่ครับ คุณสาลี่ต้องสอนงานมุก” เพชรบอก
“แกก็สอนเองสิ”
“ผมไม่ค่อยว่าง ต้องไปเมืองนอก ไปสั่งของ ไปหาลูกค้า”
“นั่นแหละ พาหนูมุกไปรู้งานด้วย” มรกตบอก
“ไหวเหรอคะ กลัวจะไปติงต๊องให้อายคนมากกว่า” สาลินีรีบค้าน
มรกตหันไปถลึงตาใส่ทำให้สาลินีรีบฉีกยิ้ม
“ทำไมยังไม่เลิกงาน” มรกตถาม
“หนูมุกเลิกแล้วค่ะ คุณสาลี่บอกให้รีบกลับ อย่าทำงานเกินเวลาให้บริษัทเอาเปรียบเรา แต่พอดีคุณป้ามาซะก่อน”
สาลินีหันไปทำท่าเหมือนจะฆ่ามุก ส่วนเพชรขยับไปประคองแม่
“ไปครับ กลับบ้าน คุณแม่เพิ่งหาย”
“ฉันหายดี หายสนิท หายเป็นปลิดทิ้ง ตั้งแต่เห็นหนูมุกที่นี่”
เพชรมองแม่ มรกตทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วสั่งอีก
“ทำหน้าที่เจ้านายหน่อยสิเพชร”
มุกดารีบแกล้งทันที “ไม่ต้องให้พี่เพชรไปส่งหนูมุกนะคะ คุณป้า หนูมุกโหนรถเมล์ ขึ้นรถไฟฟ้า ลงเรือ ต่อวิน กลับเองได้ค่ะ”
“ก็รีบไปสิจ๊ะ มุกดา มายืนขอความเวทนาอยู่ได้” สาลินีบอก
“ตาเพชร แกอยากหูหนวกจริงๆ หรือเปล่า ไม่ได้ยินที่แม่สั่งหรือไง พาหนูมุกกลับบ้าน”
ทั้งเพชร ทั้งสาลินีหันไปจ้องมุกดาเป็นตาเดียว เหมือนอยากจะฆ่าให้ตายเดี๋ยวนั้น
มุกดาเดินหน้าตาเบิกบานมาตามทางเดินหน้าสตาร์ไดมอนด์ เธอโบกมือบ๊ายบายพนักงานทุกคน
ส่วนเพชรพยายามเดินห่าง มุกดาแกล้งเข้าไปคล้องแขนเพชรแล้วเอียงหัวซบไหล่
“คู่รักหวานแหววแห่งปี เค้าต้องเดินควงกันแบบนี้ค่ะ” มุกดาบอก
เพชรจับหัวมุกดาแล้วดันออกห่าง
“ออกไป ฉันกลัวเชื้อโรค”
“เอาอีกแล้ว พี่เพชรอ่ะ เมื่อไหร่จะโรแมนติกกับหนูมุกบ้างคะ จุ๊ จุ๊ ไม่ต้องอายหรอกค่ะ ใครๆเค้าก็รู้ว่าเราเลิฟกัน”
เพชรทำท่าขนลุก หันไปมองรอบๆ เห็นสายตาพนักงานที่มองมา หลายคนแอบหัวเราะคิกคัก เพชรรีบกระชากเสียง
“ก่อนกลับบ้านฉันขอแวะวัด”
“ว๊าย ว๊าย ว๊าย หนูมุกอ๊าย อาย จะไปผูกดวงหาฤกษ์แต่งเลยเหรอคะ”
“ไปรดน้ำมนต์” เพชรบอกแล้วรีบเดินนำไป แต่เสียงมือถือมุกดากับเพชรดังขึ้นพร้อมกัน สองคนหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกัน
เพชรมองเห็นหน้าจอขึ้นเป็นชื่อ ธีรพัฒน์ ส่วนที่หน้าจอมุกดาเป็นชื่อ พี่กฤชพร้อมรูป คมกฤช
เพชรหันมา มุกดาทำเป็นโบกมือ
“อุ๊ย อุ๊ย หนูมุกไม่ได้นอกใจพี่เพชรนะคะ ธรรมดาของคนสวย ก็ต้องซุกกิ๊กเยอะนิดนึง ขอเวลา 2 นาที เคลียร์กิ๊กคนนี้ก่อน”
มุกดารีบเดินแยกไป เธอกดรับแล้วพูดเสียงเบา
“ว่าไง พี่กฤช”
เพชรกดรับสายบ้าง
“ครับ ...สารวัตรธีรพัฒน์”
ธีรพัฒน์กำลังพูดโทรศัพท์กับเพชรจากภายในห้องทำงานของเขาเอง
“เราตรวจเจอว่า แผ่นดีวีดีแผนรักษาความปลอดภัยของบริษัทคุณพาที เหมือนกับแผ่นที่อยู่ในกระเป๋าเนส... คนร้ายที่ถูกยิงตาย”
เพชรมีสีหน้าตกใจ
“มีคนส่งระบบรักษาความปลอดภัยให้โจร”
อีกด้านหนึ่ง คมกฤชอยู่ในห้องทำงานกำลังพูดโทรศัพท์กับมุกดา
“ทั้งๆที่เรื่องนี้คือความลับสุดยอด คนที่จะรู้คือระดับผู้บริหารเท่านั้น”
“แสดงว่า....ปล้นครั้งนี้มีคนในร่วมด้วย ไม่แน่ว่าจากพาที หรือไม่ก็คนที่สตาร์ไดมอนด์”
มุกดากับเพชรหันมามองกันพอดี
ทั้งสองคนวางสายแล้วปั้นยิ้มให้กันแบบฝืนๆ โดยที่ภายในใจของทั้งคู่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
เพชรวุ่นวายอยู่กับการเปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะภายในห้องทำงาน
“คุณสาลี่เค้าเพิ่งโทรมาเตือนเรื่องประชุมกับกระทรวงพรุ่งนี้ ฉันต้องเอาข้อมูลไปคุยกับรัฐมนตรี เธอกลับบ้านไปก่อนได้เลย”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณป้าสั่งให้พี่เพชรไปส่งหนูมุก...ยังไงพี่เพชรก็ต้องไปส่ง” มุกดาบอก
“ฉันมีงานด่วน” เพชรย้ำ
“หนูมุกรอได้ค่ะ” มุกดาร้องเพลงแต่ปางก่อน “รอคอยเธอมาแสนนานนนน”
“หยุดหอน ไม่ต้องรอ กลับไปเลย”
“ไม่ได้ค่ะ คำสั่งคุณป้าคือประกาศิต หนูมุกจะรอพี่เพชร”
“ก็ตามใจ เออ ใช้อะไรหน่อยสิ”
“เยส เซอร์” มุกดาพร้อมรับคำสั่ง
“ไปชงกาแฟมาให้หน่อย...ไม่..ไม่...ไปซื้อให้ดีกว่า เดี๋ยวเธอชงไม่อร่อยที่ร้านด้านล่างตึก”
“แต่หนูมุกชงแป๊ปเดียว พี่เพชรก็ได้จิบร้อนๆแล้วนะคะ”
“ฉันอยากกินกาแฟเย็น... ใส่ทุกอย่างเลยนะ แก้วใหญ่ เอาพวกแซนด์วิชมาด้วย 4-5 อัน แล้วก็เลยไปดูที่ร้านอาหารตรงข้ามตึก ... ฉันอยากกินข้าวต้ม แล้วก็ผัดไทย”
“ที่สั่งน่ะ กินคนเดียวหมดเหรอคะ”
“หมด เอาติ่มซำกับเป็ดปักกิ่งมาด้วย ฉันมีร้านประจำ โทรไปแล้วก็รอให้เค้ามาส่ง แล้วเธอค่อยเอาขึ้นมา”
เพชรทำเป็นง่วนอยู่กับหน้าคอมพิวเตอร์ มุกดานับนิ้ว
“กาแฟ แซนด์วิช สเต๊ก ส้มตำ ติ่มซำ เป็ดปักกิ่ง”
“ยังไม่ไปอีก หิว” เพชรเร่ง
“หิวมากมั้ยคะ หนูมุกว่ากว่าจะได้ครบ พี่เพชรคงไส้ขาดซะก่อน”
“ก็รีบไปสิ”
“รับทราบ หนูมุกปฏิบัติการณ์รักเพื่อสุดที่เลิฟ ณ บัดนาว”
มุกดารีบวิ่งออกไป พอประตูปิด เพชรก็เงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์แล้วมองนิ่งๆ
มุกดาเดินออกมาหน้าห้อง แล้วหันมองกลับเข้าไป
“รอไปเถอะ ไอ้พี่เพชร รอไปเลย ชาติหน้าค่อยกิน”
มุกดาเดินไปได้สักพักเดียว เพชรก็เดินออกมา เขาตรงไปที่โต๊ะสาลินี
เพชรรื้อโต๊ะสาลินีเห็นดีวีดีหลายแผ่น เขาหยิบมาวางเห็นเป็นแผ่นเพลง แผ่นเล่นโยคะ
แผ่นดีวีดีแต่งหน้าตามเทรนด์และแผ่นดูไพ่ยิบซี
“นี่โต๊ะเลขา หรือว่าโต๊ะดูดวง” เพชรพึมพำ เขากอดอกแล้วนิ่งคิด
“ระบบรักษาความปลอดภัย หลุดไปจากใคร”
มุกดาเดินเข้ามาในห้องทำงานของเจนจบ ภายในห้องมีรูปเจนจบกับเพชร รูปเจนจบ
กับเพชร พาที และชนินทร รูปเจนจบกับลูกค้าวีไอพี มีภาพเครื่องประดับออกแบบสวยๆ อยู่ในห้อง
มุกดารื้อดูเอกสาร เธอกรีดดูที่เก็บนามบัตร เจอแต่นามบัตรลูกค้ากับร้านต่างๆ
มุกดาเปิดดูในคอมพิวเตอร์ มีแต่เรื่องออกแบบเพชร เธอมองนิ่งอย่างใช้ความคิด
ชนินทรถือกระเป๋ากำลังจะกลับบ้านอยู่ที่ทางเดินหน้าสตาร์ไดมอนด์ เขาเดินคุยมือถือด้วยเสียงเครียด
“โทรมาทำไมตอนนี้”
พนักงานเดินผ่านเขาเพราะกำลังจะกลับบ้าน ชนินทรยิ่งเสียงเข้มหนัก
“ฉันสั่งแล้วว่าอย่าโทร เดี๋ยวมีใครได้ยิน”
ปลายสายตอบกลับแต่ชนินทรสวนกลับอย่างมีอารมณ์
“ของร้อนแบบนั้น ใครจะเก็บไว้กับตัว ฉันไม่โง่ให้ใครมาจับฉันได้หรอก”
ชนินทรเดินเร็วออกไป
มุกดาออกจากมุมที่หลบฟังอยู่ เธอมองตามชนินทร แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
อีกด้านหนึ่ง เพชรเดินคุยมือถืออยู่ในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เจนจบ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกหน่อย สองคน”
ป้ายบนโต๊ะเขียนโชว์หราว่า ‘ชนินทร สุดจิตต์ Managing Director’ ภาพในห้องมีแต่ภาพถ่ายชนินทรในมาดนักธุรกิจดูดี ไม่มีภาพถ่ายกับเพื่อนๆเหมือนอย่างห้องของเจนจบ
มุกดาดูตู้เอกสาร รื้อโต๊ะทำงานอย่างเร่งรีบจนข้อศอกไปชนแฟ้มเอกสารบนโต๊ะหล่นลงพื้น
มุกดาก้มลงเก็บ เห็นเอกสารบางอย่างโผล่ออกมา มุกดาเปิดดูเห็นเป็นแผนผังทางเข้าออกโรงแรม
และห้องแสดงเพชรอะดอเรลลา
“ผังโรงแรม... กับห้องแสดงอะดอเรลลา”
มุกดารู้สึกวาบด้านหลัง เธอหันไปเห็นชนินทรยืนจ้องอยู่ก็ตกใจรีบลุกขึ้น
“แกเข้ามาทำอะไร” ชนินทรเสียงเข้ม
มุกดายืนอึ้งเพราะนึกไม่ถึงว่าจะเจอชนินทรในตอนนี้
จบตอนที่ 2
อ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 2/2
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์