อ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 2
ภายในห้องของคอนโดสุดหรูกลางกรุงเทพฯ แห่งหนึ่ง ภูผาตบหน้าบลูดังผัวะ ขุนพลตั้งท่าจะขยับ ภูผาหันไปจับหัวขุนพลกระแทกเข้ากับผนัง โดยที่ทั้งสองคนไม่กล้าหือ แมงมุมยืนมองอยู่ด้านหลัง
“ไอ้โง่ สะเพร่า ทำไมแกไม่อัดรูปไปแจกตำรวจซะเลยล่ะ ฉันสั่งแล้ว ไม่ให้พวกแกโผล่หน้าออกไปให้ใครเห็น” ภูผาโกรธ
“ก้อจะฆ่าอีนังโจรนั่นได้อยู่แล้ว ถ้ามันไม่มีตัวช่วยโผล่มาซะก่อน” ขุนพลแก้ตัว
“โม้ โม้ โม้ โม้โน่น โม้นี่ ฝีมือไม่ถึงมั้ง” แมงมุมขัด
“อีแมงมุม ตายซะเถอะมึง” ขุนพลด่า
ภูผาชักปืนวางลงตรงกลางของทั้งคู่
“ยิงกันให้ตาย หรือไม่ก็หุบปากทั้งคู่”
แมงมุมกับขุนพลเงียบทันที ภูผากวาดตามอง
“เนสมันตายเพราะประมาท แกสองคนก็จะตายเพราะความประมาทเหมือนกัน”
“อย่างนี้เราก็ไม่รู้ว่านังตัวแสบคนนี้ เป็นใคร แก๊งค์ไหนกันแน่” บลูถามขึ้น ภูผานิ่งคิด
ภายในห้องคนไข้ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เพชรกำลังยืนเฝ้าเจนจบที่นอนพัก โดยมีมุกดายืนอยู่ตรงข้าม
“ไปมีโจทก์ที่ไหน” เพชรถาม
“หนูมุก.. หนูมุกไม่ทราบจริงๆค่ะ”
“นี่ ... ฉันกินข้าวนะ ไม่ได้กินหญ้า ถึงจะไม่เห็นว่าเธอวิ่งตามผู้หญิงในห้องน้ำ แล้วโดนเค้าไล่ยิง”
“คือ คือจริงๆ .. เค้า..เค้าหาว่าหนูมุกโทรจิกแฟนเค้า เราทะเลาะกันในห้องน้ำ โอ๊ย ... หนูมุกไม่ไหวจะเคลียร์ บอกแล้วว่าหนูมุกไม่รู้เรื่อง เค้าไม่เชื่อ เค้าก็โมโห เค้าก็ไล่ยิง ยิง ยิง ยิง หนูมุก โชคดีที่คุณเจนจบก็มาช่วยหนูมุกไว้พอดีนะคะ”
“โชคดีของเธอ แต่โชคร้ายของเพื่อนฉัน”
“เอาน่า..เพชร .. คุณหนูมุกของนายก็ปลอดภัยแล้ว” เจนจบบอก
เพชรมองหน้ามุกดาแล้วพูดเสียงเน้นๆแดกดัน
“ไม่ใช่หนูมุกของฉัน .. ชาตินี้ก็ไม่ใช่ ต่อให้ชาติหน้าก็ไม่มีทาง”
“พี่เพชรว่าหนูมุกไม่ใช่เหรอคะ หนูมุกว่าใช่ของพี่เพชรนะคะ”
“ฉันพูดภาษาไทย ต้องแปลด้วยเหรอ สมองเธอนี่ มันคงกลวงโบ๋”
“ไม่นะคะ ตอนเด็กๆครูบอกว่า ...ในกะโหลกของหนูมุกเนี่ย มีแต่ฟองอากาศ บุ๋ง บุ๋ง”
“ครูเค้าก็พูดถูกมาก” เพชรเน้นเสียง
เจนจบมองทั้งสองคนที่กัดกันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
มุกดาหันมามองแต่เจนจบรีบทำเป็นก้มลงไอเพราะกลัวเสียมารยาท
“หัวเราะเยาะหรือไอคะ สงสัยจะไอ คุณเจนจบเจ็บแผลหรือเปล่าคะ” มุกดาเดินไปที่เตียง “มาค่ะ หนูมุกดูให้”
มุกดาเดินเข้าไปใกล้แต่เพชรรีบดึงเธอไว้
“ออกมาห่างๆเพื่อนฉัน แค่นี้เจนจบมันก็ดวงตกพอแล้ว”
“แหม พี่เพชรปากร้ายกับหนูมุกตลอดเลย คิดอะไรกับหนูมุกหรือเปล่าคะเนี่ยะ... เลิฟ เลิฟ จุ๊บ จุ๊บ”
“คิด อยากจะดีดไปทางหน้าต่าง” เพชรแขวะ
“ไม่ไปค่ะ หนูมุกมือเหนียวหนึบ ยิ่งกว่ากาวตราช้าง”
มุกดาแกล้งเอามือเกาะบ่าเพชร ทำให้เพชรรีบกระโดดถอยห่าง
“ไป้ อย่ามาใกล้ฉัน”
“เฮ้ย เพชร” เจนจบปรามเพื่อน “นายอย่าว่าคุณหนูมุกนักเลยน่า”
“ใช่ค่ะ” มุกดาหันไปยิ้มให้เจนจบ “คุณเจนจบนี่น่ารักจังเลยนะคะ หล่อ สุภาพ มารยาทผู้ดี๊ดี เวรี่เจนเทิ้ลแมน ... สุภาพบุรุษที่สุดในโลก”
มุกดาตั้งใจแดกดันเพชร แต่เพชรทำเฉย มุกดายิ้มให้กับเจนจบ
เพชรมองแล้วเริ่มคิดแผนบางอย่าง
ที่ทางเดินในโรงพยาบาล มุกดาเดินออกจากห้องคนไข้ แต่เดินมาได้เพียงนิดเดียวก็เห็นคมกฤชพี่ชายของเธอยืนรออยู่
“เป็นไง คนเจ็บในห้องนั้น”
“ทำไมคนถูกยิง ถึงไม่เป็นนายเพชร”
“อู้ว .. ท่าทางจะรักกันดื่มด่ำ ดูดดื่ม”
“ถ้าเป็นมุก จะยิงที่ปากไอ้พี่เพชรก่อนเลย”
คมกฤชหัวเราะ ส่วนมุกดาเดินไปแบบหน้าตาแค้นในความปากร้ายของเพชร
ภายในห้องคนไข้ เพชรมองเพื่อนด้วยหน้าตาที่ซีเรียส
“เราเป็นเพื่อนกันมาสิบกว่าปี นี่จะเป็นครั้งแรก เจนจบ .. ที่ฉันขอร้องนาย”
“เพชร ... นายกำลังทำให้ฉันกลัวว่ะ”
“จีบยายหนูมุกให้ที” เพชรบอก
“หา”
“ฉันเห็นสายตาที่หนูมุกมองนายแล้ว เธอเทิดทูนบูชาฮีโร่อย่างนายสุดๆ”
“เสียใจเพื่อน ฉันไม่ล้อเล่นกับความรัก” เจนจบปฏิเสธ
“แสดงว่าแกยอมให้ฉันตกนรกขุมสุดท้าย”
เจนจบตบบ่าเพื่อน “ช่วยไม่ได้ นายทำบุญมาน้อย”
เพชรลุกพรวด “ไม่จริง ตอนนี้ฉันแค่ดวงตก ดวงซวย ดวงอาภัพ ที่มาเจอยายหนูมุก”
“เอาน่า ค่อยๆทำความรู้จักกันไป คุณหนูมุกเค้าก็ดูแปลกคนหน่อยๆ”
“ไม่หน่อยหรอก ยายหนูมุกน่ะ รวมความบ้า ประสาท เพี้ยน ติงต๊อง อยู่ในคนๆเดียวเลย” เพชรพูดอย่างหงุดหงิดอารมณ์เสีย
มุกดาเดินเข้ามาในบ้านของเธอ จู่ๆ ก็โดนมรกตเข้ามาสวมกอดอย่างแรงจนแทบล้ม
คมกฤชที่เดินตามหลังมามองแม่ของเขาที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“โถ ... หนูมุก เจ็บตรงไหน” มรกตถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “มีอะไรบุบสลายหรือเปล่าคะ ป้าล่ะอยากจะตีเพชรให้ตาย ดูแลหนูมุกไม่ได้เรื่อง นี่ถ้าหนูมุกเป็นอะไรไป ป้าจะหาสะใภ้น่ารักๆแบบนี้ได้ที่ไหน”
มรกตพูดเสร็จก็กอดแล้วกอดอีก โดยที่มุกดามีสีหน้าจำทนมาก
คมกฤชหัวเราะ มุกดารีบดันมรกตออก
“คุณป้าคะ หนูมุกมีเรื่องจะบอก .. คือหนูมุกคิดว่าพี่เพชรเค้าเกลียดหนูมุกน่ะค่ะ”
เช้าวันใหม่ ณ ร้านสตาร์ไดมอนท์ เพชรปิดแฟ้มแล้วเงยมองแม่ที่หน้าตาเอาเรื่อง
“แกต้องไปขอโทษ หนูมุก”
“ผมไม่ผิดนะครับที่ผมพูดความจริง ... ความรู้สึกผมทุกครั้งที่เข้าใกล้” เพชรเน้นเสียงอย่างแดกดัน “หนูมุก.. ผมขยะแขยง คลื่นไส้ ผมเกลียดหนูมุก .. ได้ยินมั้ยครับแม่ ผมเกลียดหนูมุก”
“แก..แก..แกทำกับหนูมุกขนาดนี้ได้ยังไง” ..
มรกตแสร้งทำเป็นช็อคล้มหงายหลังไป เพชรหันมาเห็นก็พุ่งเข้ามาประคองแม่ไว้
“คุณแม่ คุณแม่”
ภายในห้องทำงานของธีรพัฒน์ ธีรพัฒน์กำลังกดคลิกภาพบลูจากภาพถ่ายกล้องวงจรปิดจากห้าง ตอนเดินออกมาหลายภาพ โดยมีมุกดากับคมกฤชดูอยู่ด้วย
“ใช่ค่ะ คนนี้แหละ โจรปล้นอะดอเรลลา” มุกดายืนยัน
“ถ้าน้องมุกชี้ตัวแบบนี้ พี่จะรีบส่งภาพวงจรปิดของห้างไป เราน่าจะหาแหล่งกบดานของพวกมันได้” ธีรพัฒน์บอก
“มีชื่ออยู่ในประวัติอาชญากรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีครับ แต่เราส่งทีมนอกเครื่องแบบออกไปแล้ว”
“มุกอยากให้พี่ธีรพัฒน์ลองติดต่อกับตำรวจสากลดูค่ะ เผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่มขึ้น”
“ตำรวจสากลเลยเหรอ”
มุกดานึกขึ้นได้ว่าลืมตัว เธอนึกเหตุผลสนบสนุนคำพูดไม่ทัน แต่คมกฤชรีบช่วย
“ตอนที่มุกมันเรียนอยู่อเมริกา เคยมีข่าวขโมยเครื่องประดับแพงๆ แล้วก็ตามไล่ล่า กันตั้งหลายประเทศ สุดท้ายตำรวจสากลก็มาช่วยจับโจร ได้ของคืน ...ใช่มั้ย ที่แกเคยเล่าน่ะ มุก”
“ใช่ค่ะ .... พี่กฤชความจำดี”
ธีรพัฒน์ทำหน้าเข้าใจ
“งั้นพี่ไปโทรหาเพื่อนที่หน่วยนั้นดูนะ” ธีรพัฒน์บอกแล้วรีบเดินไป คมกฤชรีบเอนมากระซิบน้อง
“ถ้าบอกไปว่าแกเป็นตำรวจสากล จะไม่ทำงานง่ายกว่าเหรอ”
“ไม่หรอก ยายมุกดาสมองใสไร้ปัญญานี่แหละ ไปบ๊องแบ๊วบ้าบออยู่ตรงไหน ก็ไม่มีคนสงสัย”
คมกฤชกอดอกถอนใจเฮือก ส่วนมุกดาท่าทางมั่นใจกับแผนของตัวเอง
ที่ห้องทำงานของมุกดา มุกดากำลังนั่งคุยกับเจอรี่ผ่านวิดีโอแชท
“ตำรวจไทยติดต่อเราแล้ว ผมเพิ่งให้ข้อมูลว่าอะดอเรลลาเป็นเพชรที่ถูกขโมยมา” เจอรี่บอก
“มุกเจอหนึ่งในคนร้ายวันนี้เองค่ะ แต่ยังจับมันไม่ได้ หัวหน้าไม่ต้องห่วงนะคะ ยังไงมุกจะเอาอะดอเรลลาไปคืนราชวงศ์ให้ได้”
“เรื่องนี้มันใหญ่ แล้วก็โยงใยหลายคนนะมุก ผมจะส่ง..”
เจอรี่พูดยังไม่จบก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น มุกดามองไปเห็นคุณปักเปิดประตู โผล่หน้าเข้ามา
“สวัสดีค่ะ คุณหนูมุก ทำอะไรเอ่ย”
“หวัดดีค่ะ คุณปัก .. คือมุกกำลังเช็คข่าวนักร้องเกาหลีอยู่น่ะค่ะ”
เจอรี่ได้ยินก็ทำท่ารูปหัวใจที่อกทันที
“อืมม.. วันนี้กลายเป็นนักร้อง ... ซารังเฮโย” เจอรี่พึมพำ
มุกดาเดินมาหาคุณปักแล้วมองอย่างสงสัย
“คุณปักมาถึงนี่ ..แสดงว่า”
คุณปักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “อิอิ”
มุกดาทำหน้าเดา “ต้องเกี่ยวกับ”
คุณปักรีบตอบพร้อมกับทำท่าน่ารัก “อิอิ .. ใช่ค่ะ”
“งั้นขอหนูมุกแปลงร่างแป๊ปนึงนะคะ”
มุกดาทำท่าหมุนตัวเหมือนได้พรวิเศษของนางฟ้า ส่วนคุณปักก็หมุนไปด้วยแต่หมุนแล้วลมจะจับ
ในห้องรับแขกบ้านมุกดา มุกดาเดินเข้ามาในชุดหวาน กางเกงขาสั้นชายเป็นลูกไม้ ผูกโบว์ใหญ่เหมือนจะไปเที่ยวทะเล เพชรหันมาตาค้าง
มุกดาแสดงท่าทางดีใจโอเว่อร์ “พี่เพชร พี่เพชรมาหาหนูมุก .. ตายแล้ว หนูมุกตาฝาด” มุกดาทำท่าเอียงคอ “ฝันไป รึเปล่า”
เพชรไม่ทำท่าหวานด้วย เขาใส่มุกดาเป็นชุด
“คุณไปบอกอะไรแม่ผม รู้มั้ยว่าแม่ผมเครียดจนความดันขึ้น”
มุกดาอ้าปากจะเถียง แต่เพชรยังใส่ไม่หยุดพร้อมกับเดินเข้าหา
“ผมขอร้องได้มั้ย เรื่องของเรามันไม่มีวันเป็นไปได้ ผมไม่ชอบคุณ แล้วคุณจะมาวิ่งไล่ตามผู้ชายที่เค้าไม่เคยมองคุณ .. ไม่เคยเห็นคุณอยู่ในสายตาทำไม”
มุกดาเอานิ้วม้วนผม แล้วทำท่าทางเขินอาย
“เพราะหนูมุกอยากเป็นแฟนพี่เพชรไงคะ .. ยิ่งพี่เพชรไม่รัก หนูมุกยิ่งท้าทาย”
“จะบ้าเหรอ เอาเวลาไปหาคนที่รักคุณสิ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูมุกเชื่อผู้ใหญ่ เค้าว่าอยู่ใกล้กัน เดี๋ยวก็ปิ๊งปั๊ง รักกันเอง”
มุกดาเดินเข้าใกล้ แต่เพชรรีบหันหน้าเดินหนีอย่างไม่ทันดู ทำให้หน้าผากชนเข้ากับเหลี่ยมเสา มุกดาตกใจรีบเข้าไปจะจับหน้าผากเพชร
“ว๊าย .. เวรี่เฮิรต์มั้ยคะพี่เพชร”
เพชรยึดมือมุกดาไว้ไม่ให้แตะตัวเขา ทั้งสองมองหน้ากันในระยะประชิด มือของเพชรจับมือของมุกดาแน่น มุกดาแกล้งยิ้มหวาน
“อ่ะแน่ะ พี่เพชรหลอกแต๊ะอั๋งหนูมุก”
เพชรรีบปล่อยมือทันที ถอยห่างออกมาแล้วใช้ไม้อ่อน
“ผมเครียดเรื่องคดีมาก.. ผมก็ไม่อยากให้คุณมาเสียเวลากับคนบ้างานอย่างผม” ..
มุกดาทำตาแบ๊วแล้วเอียงคอถาม “บ้างานไม่ว่า เพราะหนูมุกบ้าพี่เพชร”
“สติเสียกว่านี้มีอีกมั้ย”
“นี่แสดงว่าคุณป้ามรกตยังไม่ได้บอกพี่เพชร”
“เรื่องอะไร”
“ก้อคุณป้าให้หนูมุกไปทำงานเป็นเลขาพี่เพชรไงคะ”
“เลขาฉัน” เพชรทวนคำด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
ที่บ้านของเพชร เพชรก้าวมายืนข้างเตียงที่มรกตนอนหลับอยู่ โดยมีคุณปักคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
“ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณแม่ชอบมุกดาตรงไหน”
“ปักรู้ค่ะ”
เพชรมองคุณปักที่มีสีหน้าภูมิใจ
“เพราะคุณหนูมุกเคยช่วยชีวิตคุณผู้หญิง”
“ช่วยชีวิตคุณแม่... เมื่อไหร่ ที่ไหนกัน คุณปัก” เพชรซักอย่างสนใจ
“จำตอนคุณผู้หญิงไปเที่ยวอเมริกาได้มั้ยคะ”
ปักย้อนถาม เพชรนิ่งคิด
“ตอนนั้นฉันไปดูเพชรที่เบลเยี่ยม”
“ค่ะ คุณผู้หญิงกลับมาเล่าให้ฟังว่า โดนโจรปล้น แล้วผู้หญิงคนหนึ่ง ก็เสี่ยงตาย วิ่งไล่จับโจร เอาของมาคืนคุณผู้หญิงได้ครบหมด”
“มุกดาน่ะเหรอ ... ไม่เห็นเค้าเคยพูดเรื่องนี้เลย”
“คุณหนูมุกเธอเป็นคนดีไงคะ ช่วยใครไม่หวังผลตอบแทน เธอก็เลยไม่ได้จำ ไม่ได้ถามชื่อคุณผู้หญิงไว้ แต่คุณผู้หญิงสิคะ... ปลื้มความกล้าของคุณหนูมุกมากกก ยิ่งพอมารู้ว่าเป็นลูกสาวคุณประไพ ตระกูลดีไม่มีที่ติ ก็ยิ่งปลื้มเป็นดับเบิ้ล รับรองเลยค่ะ... ถ้าคุณผู้หญิงจับคู่อุ้มสม หนุนสุดตัวขนาดนี้ ...คุณเพชรไม่รอดมือคุณหนูมุกแน่ๆ”
คุณปักพูดหน้าบาน แต่เพชรฟังแล้วเซ็ง เขาลุกขึ้นจะเดินเข้าไปด้านใน แต่คุณปักรีบเรียก
“คุณเพชร จะไปไหนคะ... ไม่พาคุณผู้หญิงกลับไปบ้านโน้นก่อนเหรอคะ”
“คุณปักนั่นแหละแบกไป”
“ไซส์ปลาวาฬขนาดนี้ สลิมๆอย่างปักเห็นจะแบกไม่ไหว” ปักตอบ
มรกตขยับ ปักสะดุ้งเฮือกแล้วยืนตัวแข็งเพราะคิดว่ามรกตได้ยิน
“บ้านก็ติดกัน แค่เดินข้ามรั้วไป อย่าบ่นนักเลย หรือจะยอมถูกตัดเงินเดือน”
ปักหันไปมองมรกตอีกทีแล้วแสดงสีหน้าว่าเป็นไงเป็นกัน ส่วนเพชรยังอารมณ์ขุ่นเมื่อนึกถึงเรื่องของมุกดา
ตกกลางคืน มุกดากำลังนั่งทำความสะอาดปืนอยู่ในห้องของเธอ โดยมีคมกฤชยืนมอง
“ตกลงว่าแกจะไปเป็นเลขาคุณเพชร หรือเป็นบอดี้การ์ด”
“เผื่อไว้ไงพี่กฤช ถ้านายเพชรคิดหนี มุกจะได้ยิงปากให้ทะลุ แล้วก็ยิงให้ขาลาก แล้วก็เลื่อนไปเล็งสมอง... ปัง...ปิดคดี”
“ความรักของผู้หญิงอย่างแกนี่โหดถึงใจจริงๆ”
มุกดายิ้มแล้วมองปืน คมกฤชมองน้องแล้วเอ่ยอย่างห่วงใย
“มุก ...พี่ไม่อยากให้แกไปเสี่ยงนะ อย่างที่เจอรี่ เจ้านายแกบอก งานนี้มันโยงใยหลายคน”
“นั่นแหละค่ะคือความท้าทายของคดีนี้ ยิ่งยากยิ่งอยากรู้ว่าไอ้คนบงการเป็นใคร”
มุกดายกปืนขึ้นเล็งด้วยแววตาเด็ดขาด
เช้าวันใหม่ ชนินทรยืนหน้าเครียดอยู่ตรงข้ามเจนจบที่นั่งพิงอยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาล
“เพราะความประมาทของไอ้พาทีคนเดียว เนื้อเข้าปากเสือ เสือที่ไหนมันจะยอมคายเพชร 500 ล้าน”
“ไม่ใช่เวลามานั่งโทษกัน ชนินทร เงินประกันไม่มีความหมายเท่าเพชรอย่างอะดอเรลลา” เจนจบบอก
“ฉันรู้แล้ว... แต่ฝ่ายการตลาดอย่างแกเครียดเท่าฉันหรือเปล่า ดีแต่ยิ้มหล่อให้ลูกค้า ผู้จัดการอย่างฉันสิ .. ต้องรับผิดชอบทุกอย่าง ตำรวจถามแล้วถามอีก ถามเหมือนฉันเป็นขโมย”
“ถ้าไม่ใช่... แกจะร้อนตัวไปทำไม” เจนจบถาม
ชนินทรหันขวับมองเจนจบที่ไม่ได้สงสัยเพื่อนเพียงแต่พูดไปตามความจริง
“เจนจบ ถ้าแกนอนเจ็บเพราะตามหาอะดอเรลลา ฉันคงสงสารแกมากกว่าที่มานอนเจ็บเพราะช่วยผู้หญิง” ชนินทรแขวะ
มีเสียงประตูห้องน้ำปิดดังปัง ชนินทรหันไปเห็นเพชรเดินออกจากห้องน้ำ
ชนินทรตกใจเพราะนึกไม่ถึงว่าเพชรอยู่ในห้องนี้ด้วย
“ถ้าเป็นแก เห็นผู้หญิงโดนทำร้าย แกจะไม่ช่วยเหรอ ชนินทร” เพชรถาม
ชนินทรเงียบ ไม่โต้ตอบเพชร เพชรมองเพื่อนแล้วพูดต่อ
“ในความเป็นเพื่อนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ในงาน. .. ไม่มีใครรับผิดชอบมากกว่าใคร เพราะแกสองคนต้องรับผิดชอบร่วมกัน แล้วก็ไอ้พาทีอีกคน”
เพชรมองเพื่อนด้วยแววตาเข้ม
“พวกแกก็รู้นิสัยฉันดี อะไรที่เป็นของฉัน มันไม่มีสิทธิ์อยู่ที่คนอื่น ... เอาอะดอเรลลากลับมาให้ได้ ก่อนสตาร์ไดมอนด์จะเป็นข่าวเสียหายไปมากกว่านี้”
ที่หน้าห้องทำงานของธีรพัฒน์ รุจาเดินมาป้วนเปี้ยนด้อมๆ มองๆ เธอเห็นจ่าถนอม ตำรวจหน้าห้องกำลังอ่านแฟ้มอยู่ จ่าถนอมหันมา รุจาหลบอย่างรวดเร็ว จ่าถนอมมองไม่เห็นใครแต่ก็รู้สึกแปลกๆ
ในห้องน้ำชาย รุจาแอบอยู่ในส้วม เธอพยายามเอาหูแนบผนังเพื่อให้ได้ยินเสียงตำรวจคุยกัน
“ไม่คืบหน้าเลยว่ะ คดีเพชร” ตำรวจคนที่หนึ่งพูด
“ป่านนี้ขายออกนอกประเทศไปแล้ว” ตำรวจคนที่สองสมทบ
“นี่แหละแหล่งข่าวของเรา ขอดูหน้าหน่อย” รุจากล่าวอย่างดีใจ
รุจาขึ้นไปเหยียบโถส้วมแล้วปีนขึ้นไปเพื่อจะดูหน้าตำรวจ แต่ขณะที่รุจายืดสุดตัวเท้าของเธอก็เลื่อน
“เหวอ”
รุจาหล่นลงมา มือปัดไปโดนกลอนเปิด ส่วนตัวของเธอกลิ้งลงมาอยู่ที่พื้น
รุจามองผ่านประตูไปเห็นตำรวจทุกคนในห้องน้ำมองมา
“อ๊าก” รุจาเอามือปิดหน้าแล้วหลับตาปี๋
รุจาถูกตำรวจลากตัวพาออกไปข้างนอก
คมกฤชออกมาจากห้องธีรพัฒน์ จ่าถนอมทำความเคารพ รุจาเห็นเขาพอดีก็พูดพึมพำ
“สารวัตรธีรพัฒน์”
คมกฤชเปิดประตูรถ เขาก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไป รุจารีบวิ่งตามมาแต่ไม่ทัน จึงรีบย้อนไปที่รถของตัวเองทันที
“คราวนี้เธอต้องไม่พลาด รุจา”
รุจามองเข้าไปในรถ เห็นกุญแจรถวางอยู่ที่เบาะ
“กุญแจรถ!” รุจาตกใจ เธอมองไปเห็นรถคมกฤชกำลังเคลื่อนออกไป
“กุญแจสำรอง กุญแจสำรอง”
รุจาล้วงหากุญแจแต่ไม่เจอสักที เธอจึงเทของในกระเป๋าลงพื้น ของจุกจิกทั้งหลาย กล้องตัวเล็ก เครื่องอัดเสียง หวี หนังสือ ขนม ไฟฉาย ไฟแช็ค มีด คัทเตอร์ สเปรย์พริกไทย หล่นกระจายเต็มพื้น
รุจาเขี่ยหาจนเจอกุญแจสำรอง เธอดีใจเหมือนถูกหวยกำกุญแจกระโดดเหย็ง
“นี่ไง...กุญแจแห่งความสำเร็จ”
รุจาหันไปเห็นตำรวจหลายคนมองมาเป็นตาเดียว เธอรีบไขกุญแจแล้วมุดเข้ารถ สีหน้าของรุจามุ่งมั่น
“บอกแล้ว รุจาไม่มีพลาด”
มุกดายื่นกระเช้าน้ำผลไม้ที่นำมาเยี่ยมให้เจนจบซึ่งกำลังนั่งพิงอยู่บนเตียง
“คุณมุกไม่น่าลำบากเลย เดี๋ยวผมก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณเจนจบเป็นคนช่วยชีวิตหนูมุก”
เจนจบขยับจะหยิบน้ำ มุกดารีบบอก
“หนูมุกหยิบให้ค่ะ”
มุกดากุลีกุจอหยิบน้ำมา เจนจบขยับแล้วเจ็บแผล มุกดาขยับเข้าไปป้อนน้ำใกล้ๆ แต่เจนจบขยับมาชนแก้วน้ำในมือมุกดาหกรดกางเกง มุกดาตกใจ
“อุ๊ย”
มุกดาจะหยิบแก้ว ซึ่งเจนจบก็จะหยิบเหมือนกัน เลยกลายเป็นว่าเขาคว้ามือมุกดาเข้า มุกดากับเจนจบหันมาสบตากัน
เพชรเดินเข้ามาเห็นเจนจบกำลังกุมมือมุกดา ในขณะที่มุกดาเอนตัวเข้าใกล้เจนจบที่อยู่บนเตียง สองคนยังสบตากันอยู่
เพชรแกล้งปิดประตูแรงๆ ทำให้เจนจบกับมุกดาสะดุ้ง เจนจบรีบปล่อยมือมุกดา ส่วนมุกดาก็ถอยห่าง
เพชรมองเห็นรอยน้ำที่หกบนกางเกงคนไข้ เขาหันไปทางมุกแล้วพูดแดกดันทันที
“หนูมุกฝากผลงานน่าประทับใจอีกแล้ว”
“ฉันชนคุณมุกเอง” เจนจบแก้ตัวให้
มุกดาทำเสียงเง้างอด “หือมม...พี่เพชรไม่เคยมองหนูมุกในแง่ดีเลยนะคะ เดี๋ยวหนูมุกแกล้งงอนหรอก”
เพชรเปิดตู้หยิบชุดปกติของเจนจบ แล้ววางให้เจนจบ
“เปลี่ยนซะ” เพชรบอก
“หนูมุกช่วยค่ะ”
เพชรรีบดึงม่านคนไข้ปิดกั้นมุกดาทันที
“ไม่ต้อง เดี๋ยวเพื่อนฉันเจ็บหนักกว่านี้”
เจนจบเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หลังผ้าม่าน ส่วนเพชรมองมุกแล้วถาม
“เมื่อไหร่จะไปทำงาน จะได้บอกให้คนจัดโต๊ะเลขาไว้ให้”
เจนจบเปิดม่านพรวดออกมา โดยยังไม่ทันใส่เสื้อทำให้เห็นกล้ามอกเป็นแผง
“คุณมุกจะเป็นเลขาเพชร” เจนจบถามอย่างตกใจ
เพชรทำหน้าตาจำใจแทนคำตอบ มุกดาแกล้งชูสองนิ้วยิ้มร่า
“หนูมุกสู้สู้ค่ะ”
เพชรหันหน้าหนีด้วยสายตาสุดเอียน
บนถนน รุจาเหยียบคันเร่งมิดเพื่อตามคมกฤชให้ทัน เธอบีบแตรไล่รถคันอื่นไปด้วย
“หยุดรถซักทีสิ” รุจาบ่น
รุจาชะโงกหัวออกจากรถ แล้วตะโกนเรียก
“สารวัตรธีรพัฒน์ ! หยุดก่อน ขอเวลาแป๊บเดียว”
คมกฤชนั่งอยู่ภายในรถ และมองจากกระจกหลัง เห็นรถรุจาขับตามมา แถมเจ้าตัวยังโผล่หัวออกมาตะโกนอะไรไม่รู้
“จะรีบอะไรนักหนา คนอื่นเขาก็รีบเหมือนกัน” คมกฤชพูดกับตัวเอง แล้วรีบเร่งเครื่องพุ่งออกไป รุจาที่ขับตามยิ่งโมโห
“รำคาญแล้วนะ เดี๋ยวแม่ชนเข้าให้หรอก จะได้หยุด”
ไม่ทันขาดคำ รถคันหน้าคมกฤชก็เบรกกะทันหัน ทำให้คมกฤชรีบเหยียบเบรก ส่วนรุจาเบรกไม่ทัน ชนท้ายรถคมกฤชเข้าอย่างจัง
คมกฤชหน้าเครียดแล้วเปิดประตูลงมา รุจารีบคว้ามือถือขึ้นมากดอย่างลนลาน
“ประกัน ประกัน”
คมกฤชมามองเห็นรุจานั่งโทรศัพท์อยู่ในรถจึงเคาะกระจกเรียก
“ลงมาสิคุณ”
รุจาพูดโทรศัพท์ “ค่ะๆ รีบมานะคะ ฉันมีธุระต่อ”
รุจาหันมาเห็นคมกฤชหน้าตาโมโหก็ตกใจ เธอเปิดประตูรถกระแทกคมกฤชเข้าอีก คมกฤชทั้งเจ็บทั้งโมโห
“ขอโทษนะคะ ฉันชนบ่อย เรียกประกันแล้วค่ะ” รุจาบอก
คมกฤชกำลังจะอ้าปากพูด แต่รุจารีบยื่นเครื่องอัดเทปจ่อปากคมกฤช
“ฉันชื่อรุจาจากนิวส์ไทม์ จำได้ใช่มั้ยคะ ตอนนี้คดีอะดอเรลลาไปถึงไหนแล้วคะ”
คมกฤชอึ้งไป รุจารีบสวนต่อทันที
“สารวัตรมีเวลาให้ฉันสักหน่อยไหมคะ แค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้ ระหว่างรอประกัน”
“คุณเลื่อนรถเข้าข้างทางก่อนเลยไป ชาวบ้านเขาเดือดร้อน” คมกฤชบอก
รถที่ติดอยู่ข้างหลัง เริ่มบีบแตรไล่ดังขึ้นเรื่อยๆ คมกฤชทนไม่ไหว
“คุณไม่เลื่อน ผมเลื่อนเอง ถ้าเจ๊งอย่ามาว่ากันนะ”
คมกฤชจะเปิดประตู แต่ประตูล็อค เขามองเข้าไปเห็นกุญแจรถวางอยู่บนเบาะ
“เฮ้ย! นี่คุณทิ้งกุญแจรถไว้ข้างใน!”
คมกฤชมองไปที่ถนนเห็นรถติดมากขึ้น เขาตัดสินใจรีบเข็นรถเข้าข้างทาง รุจามองแล้วอมยิ้ม
คมกฤชเข็นรถชิดถนนจนรถข้างหลังขับผ่านไปได้ เขาหันมาเห็นรุจายื่นกุญแจสำรอง
“มีกุญแจสำรองทำไมไม่บอก” คมกฤชถาม
“ก็คุณเอาแต่ด่าๆๆ ฉัน แล้วก็เข็นรถเฉยเลย ตกลงว่าเรื่องคดีปล้นเพชรคืบหน้าไปถึงไหนแล้วคะ สารวัตรธีรพัฒน์”
คมกฤชมองรุจา เขารู้สึกอยากเอาคืนบ้าง
“อยากรู้นักใช่มั้ย” แววตาคมกฤชเต็มไปด้วยความคิดที่อยากล้างแค้น
ณ ร้านสตาร์ไดมอนท์ เพชรเดินนำมุกดาเข้ามาหยุดที่โต๊ะหน้าห้อง
“นั่งที่นี่” เพชรสั่ง
มุกดามองโต๊ะ ไม่ทันได้ตอบอะไร สาลินี เลขาตัวจริงของเพชรก็เดินนวยนาดเข้ามา
“คุณเพชรคะ วันนี้มีประชุมดีลเลอร์จากแอฟริกาใต้ค่ะ”
สาลินีหันไปเห็นมุกดายืนอยู่ ก็ไม่สนใจเพชรรีบหันมาวางท่าขู่ไล่มุกดาทันที สาลินีมองมุกดาหัวจรดเท้า
“นี่เธอ มาสมัครแม่บ้านเชิญชั้นล่างนะ อย่ามาเกะกะคุณเพชร รปภ.ปล่อยให้เข้ามาถึงนี่ได้ยังไง”
สาลินีคว้าข้อมือแล้วกระชากมุกดาอย่างแรง มุกดาจับข้อมือสาลินีบิดกลับโดยสัญชาตญาณ
“อ๊าย เจ็บ”
มุกดานึกขึ้นได้ก็รีบปล่อยมือ เพชรมองอย่างสงสัย
“ทำไมต้องทำร้ายคุณสาลินีด้วย มุกดา”
“หนูมุก หนูมุกไม่ได้ตั้งใจค่ะ มันเป็นอัตโนมัติน่ะค่ะ”
สาลินีทำเป็นฉีกยิ้ม แต่ยกมือขึ้นตั้งท่า “ระวังจะเจออัตโนมือของชั้น”
สาลินีทำท่าตบเผียะๆ ขู่มุกดา แล้วหันมายิ้มหวานใส่เพชร
“คุณเพชรรู้จักน้องหน้าตาแบ๊วๆ คนนี้ด้วยเหรอคะ”
“มุกดา เลขาใหม่ของผม” เพชรตอบ
สาลินียิ้มหวาน “อ๋อ เหรอคะ เลขาใหม่” สาลินีนึกขึ้นได้ “ว๊าย แล้วสาลี่ล่ะคะ สาลี่เป็นเลขาคุณเพชรอยู่นะคะ”
เพชรมองมุกดาด้วยหน้าตาจำใจ มุกดาหันไปยิ้ม แต่สาลินีแยกเขี้ยวให้อย่างเกลียดขี้หน้า
ที่บริเวณป้ายรถเมล์เวลานั้น รุจามีสีหน้าจริงจังกำลังจ่อเครื่องอัดเสียงที่คมกฤชอยู่
“ใครคะที่ปล้นอะดอเรลลา”
“คนร้ายชื่อนาย ชัยยศ เป็นลิเกเก่า” คมกฤชแต่งเรื่อง “รำไปรำมาเกิดอยากใส่ของจริง เลยยกพวกทั้งคณะมาปล้นอะดอเรลลา...จะบ้าตาย คนสมัยนี้ แต่นางเอกลิเกคณะเค้าหุ่นดี๊ดีนะ ผมยังชอบเลย”
“แสดงว่ากลุ่มโจรมีผู้หญิงด้วยเหรอคะ”
“มี...สิ แต่ไม่รู้หญิงจริงรึเปล่านะ เหมือนอย่างคุณเนี้ยแหละ ไม่รู้เพศอะไร ฮ่าฮ่าฮ่า”
รุจากัดฟัน “ฉันผู้หญิงค่ะ”
“แน่ใจเหรอ”
“แน่ใจค่ะ...แล้วอย่างนี้พวกปล้นเพชรจะติดคุกกี่ปี”
“ให้ศาลตัดสินก่อนสิ... พอแล้วล่ะ ตอนแรกกะว่าไม่ให้สัมภาษณ์ใครแล้วนะ ก่อนออกมา หนังสือข่าวด่วนก็เพิ่งสัมภาษณ์ผมไป บอกว่าจะเอาไปลงกรอบเช้าพรุ่งนี้ นิวส์ไทม์ล่ะ จะไปลงวันไหน”
รุจาหน้าตาตื่นเต้นที่รู้ว่าคู่แข่งก็ได้ข่าวไปเหมือนกัน
อ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 2
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์