อ่านต้มยำลำซิ่ง ตอนที่ 3/2
กลุ่มของรุ้งระวี นั่งอยู่ในร้านอาหารใกล้ๆ ออฟฟิศ ตรงข้ามกับทูนอินทร์กับอินทร มองไปยังทั้งสองหนุ่มที่กำลังค่อยๆ ถอดวิก ดึงหนวดและแว่นออก
“เป็นโจรเหรอ ถึงปลอมตัวเก่งขนาดนี้” จี่หอยประชด
ทูนอินทร์ยิ้ม
“ถ้าจะเป็นโจร ก็เป็นโจรปล้นหัวใจน่ะครับ”
จี่หอยอมยิ้ม ให้ท่าทันที
“แล้วมีอย่างปล้นสวาทบ้างไหม”
“มีครับ แต่มักจะกระทืบหลังปล้น”
จี่หอยสะดุ้ง รุ้งระวีมองหน้าทูนอินทร์
“นี่...อย่าเพ้อเจ้อ บอกมาก่อน นายจัดการเรื่องมือถือของยายเจ๊จวงยังไง”
ทูนอินทร์และทรยิ้มให้กัน
“ไม่ยากเลยครับ...ตอนที่ผมตามเข้าไปในห้อง ผมเห็นน้อง จุ๊บแจง ถือมือถือเครื่องนั้นอยู่ ผมก็เลยเข้าไปทาบทันที”
ก่อนจะมีการถ่ายรูปหมู่นั้น จุ๊บแจงถือมือถืออยู่หน้าห้องจัดงาน จวงใจและตาลเฉาะกำลังคุยกันแยกห่างออกมา ทูนอินทร์และอินทรแอบมองอยู่อีกมุมหนึ่ง ทำทีเดินเข้าไปหา จุ๊บแจง ด้วยอาการออกสาว
“น้องจุ๊บแจงขา” ทูนอินทร์เรียกเสียงหวาน
“คะ”
“พี่เพิ่งทราบเรื่องจากพี่จวง มันเป็นความจริงเหรอคะ”
“พี่มาจากค่ายไหนน่ะ”
“พี่เป็นตากล้องให้พี่ตาลเฉาะไง” ทูนอินทร์ชี้ไปทางตาลเฉาะ “พี่ตาลให้มาถ่ายจากมือถือเก็บไว้เป็นหลักฐานเลย”
“เหรอคะ”
“ค่ะ...เราไปถ่ายกันมุมมิดชิดหน่อยไหม”
“ค่ะค่ะ...ว่าแต่พี่ชื่ออะไรคะ”
“พี่ชื่อเก้ง นี่น้องพี่ชื่อกวาง” ทูนอินทร์บอกขำๆ
“เก้ง...กวาง ได้ค่ะ ชื่อระบุเพศเลยเนอะ” อินทรประชด
ทูนอินทร์ทำสะดิ้ง
“ช่ายค่ะ...ตัวเอง”
ทูนอินทร์ อินทรและจ๊บแจง หัวเราะกันร่วนแยกไป จวงใจยังเมาท์กับตาลเฉาะถึงแผนการณ์ไม่ทันสังเกต
ทูนอินทร์กับอินทรพาจุ๊บแจงมาหน้าห้องน้ำ ทูนอินทร์ของดูคลิปในมือถือ
“ไหนคะ น้องแจง”
จุ๊บแจงให้ดูคลิปทันที ตรงจังหวะที่รุ้งระวีเปิดหน้าแว่บหนึ่ง จุ๊บแจงกดหยุดภาพมให้ดู ทูนอินทร์ทำตกใจ
“ว้าย...ยายรุ้งจริงๆด้วย เต้นเร่าๆเหมือนชะนีกลางตลาดเลย”
อินทรรีบทำดี๊ด๊าช่วยเสริมพี่ชาย
“ดูวันที่ถ่ายซีฮะพี่เก้ง ก่อนจะเดินทางมาจริงๆด้วย”
ทูนอินทร์ทำโกรธ
“ต๊าย...นังรุ้งลวงโลก นังชะนีขี้จุ๊”
รุ้งระวีจี่หอย มะปราง ที่นั่งฟังเรื่องราวที่ทูนอินทร์เล่า หันมองหน้ากันไม่พอใจกับคำด่าของทูนอินทร์
“เดี๋ยว...ด่าฉันอย่างนี่เลยเหรอ”
“แหม...คุณ อย่าถือน่า เพื่อให้สมบทสมบาทไง”
ทูนอินทร์รีบเล่าต่อ...
“ดีมากค่ะ เกลียดนัก ชะนีแหลพวกนี้” อินทรเสริม
จุ๊บแจงดี๊ด๊าชอบมาก
“ต๊าย...ชอบคำนี้จังเลย ชะนีแหล”
“น้องจุ๊บแจงคะ...งั้นพี่ขอเข้าไปถ่ายในห้องน้ำนะคะ แสงตรงนี้มันมืด”
“ได้ค่ะ”
ทูนอินทร์และอินทร แยกเข้าห้องน้ำชาย ทูนอินทร์หันไปบอกน้องชาย
“จัดการเร็ว ลบคลิปออกได้ไหม”
อินทรรีบหยิบมือถือขึ้นมาเป็นมือถือของส้มป่อย
“ต้องเปลี่ยนซิมเลยพี่ เพราะลบแล้วมันกู้มาใหม่ได้ เอาซิมยายส้มป่อยนี่ละกัน”
อินทรเอาซิมในเครื่องส้มป่อย เปลี่ยนกับเครื่องของจวงใจ
“เรียบร้อยพี่”
ทูนอินทร์ยิ้มพอใจแล้ว ทั้งสองก็ออกจากห้องน้ำ ส่งมือถือคืนให้จุ๊บแจง
“เรียบร้อยแล้วนะคะพี่”
“ค่ะ ขอบคุณน้องแจงนะคะ ข่าวลงหน้าหนึ่งแน่นอน”
“เอาตัวใหญ่ๆ กลางหน้าเลยนะพี่ รุ้งลวงโลก ชะนีแหล”
“ได้เลยค่ะ”
จุ๊บแจงหัวเราะสะใจแยกไป อินทรกังวล
“จะเผ่นเลยไหมพี่เดี๋ยวถูกจับได้”
“ดูสถานการณ์ก่อน”
ทั้งสองตามจุ๊บแจงไป
รุ้งระวี จี่หอย มะปราง สามสาวมองหน้ากัน ทึ่งในความสามารถของสองหนุ่ม
“ผมก็เปลี่ยนเอาคลิปของหลานผมไปใส่แทน อย่างที่เห็น”
“ขอบคุณที่ช่วย...” รุ้งระวี มองหน้าแล้วถามอย่างสงสัย “แล้วพวกคุณตามฉันมาที่นี่อีกทำไม”
ทูลนิ่งไปนิดพยายามหาคำตอบ
“ก็...ผมเป็นแฟนคลับนี่ครับ ก็ต้องมาเป็นกำลังใจให้คุณรุ้งเป็นธรรมดา”
มะปรางแปลกใจ
“พี่สองคน...ช่วยพี่รุ้งมาสองครั้งแล้วนะคะ”
จี่หอยจ้องหน้าคิดๆ
“นั่นซี...หวังอะไรรึเปล่าเนี่ย”
ทูนอินทร์ยิ้มๆ
“ที่จริงก็หวังนะครับ”
สามสาวหน้าตึงขึ้นมาทันที
“หวังอะไร” จี่หอยถามเสียงเข้ม
“ผมหมายถึงต่อไป เราอาจจะได้ร่วมงานกันน่ะครับ”
รุ้งระวีงงๆ
“ร่วมงาน แบบไหน”
ทูนอินทร์มองหน้ารุ้งระวี
“เออ...เรื่องนี้เป็นความลับ ผมขอคุยกับคุณรุ้งส่วนตัวได้ไหม”
จี่หอยไม่วางใจ รุ้งระวี พยักหน้าให้ จี่หอยกับ มะปราง
“พี่ไปตักบุฟเฟ่ต์ตรงนั้นก็ได้...ไป ปราง”
จี่หอย มะปราง อินทร ลุกไปมุมบุฟเฟ่ต์พร้อมกัน รุ้งระวีหันมาหา ทูนอินทร์
“ว่ามา”
“คือผมแต่งเพลงไว้หลายเพลงน่ะครับ อยากให้คุณรุ้งได้ฟัง เผื่อสนใจจะร้องเพลงของผมบ้าง”
ทูนอินทร์หยิบบทเพลงและเครื่องไอพ็อดออกมา รุ้งระวี รับมาดู
“ทำไมไม่เสนอคุณอิทธิ”
“ผมมันพวกค่ายเพลงอิสระน่ะครับ”
“แต่ฉันมีสังกัดแล้ว”
“ไม่เป็นไร ผมแค่อยากให้คุณรุ้งฟังเพลงของผมเท่านั้น นี่ครับผมทำตัวอย่างมาเรียบร้อย คุณรุ้งฟังได้เลย”
ทูนอินทร์จะส่งหูฟังให้ แต่รุ้งระวี ปฏิเสธ
“ไม่...ฉันอยากให้นายร้องสดให้ฉันฟังมากกว่า”
ทูนอินทร์อึ้งไป
“ร้องสด จะดีเหรอครับ กลางร้านอย่างนี้”
“ไม่ร้อง ฉันก็ไม่ฟังหรอกนะ”
ทูนอินทร์อึ้งไป
อินทรและมะปรางกำลังตักอาหารที่โต๊ะบุฟเฟ่ต์ จี่หอยตักอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ผมตักให้”
มะปรางอมยิ้ม
“ขอบคุณ”
จี่หอยมองอย่างหมั่นไส้
“นี่เธอ...ตกลงแนวไหนกันแน่ยะ”
“แนวไหนอะไรครับ” อินทรถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เป็นเก้งกวางรึเปล่า...กะเทยน่ะ”
อินทรสะดุ้ง
“ผมผู้ชายเต็มร้อยครับ”
จี่หอยมองเหล่
“แน่ใจ”
“ก็ยังชอบสาวสวยอยู่น่ะครับ” อินทรมองมะปราง “ยิ่งขาวๆ ใสๆ น่ารักๆ ยิ่งชอบใหญ่”
จี่หอยเขิน
“อย่างฉันใช่ไหม”
จี่หอยมองอินทรเห็นเขามองไปยังมะปราง ที่ก้มหน้างุดด้วยความอาย
“คนสวยเซ็งเป็ดเลย ยายมะปราง ชอบเหรอตับบดเนี่ย ตักอยู่นั่นแหละ”
มะปรางมองอินทร แล้วรีบหลบตา
ทูนอินทร์อึกอัก รุ้งระวี ยังจ้องหน้า
“ร้องก็ได้ครับ อะแฮ่ม”
ทูนอินมองหน้ารุ้งระวี แล้วเริ่มร้อง ร้องไปได้ท่อนเดียวก็หยุดมาสบตา รุ้งระวีมองเขม็ง ทูนอินทร์เริ่มอึดอัด แล้วเกิดอาการไม่มั่นใจขึ้นมา เริ่มร้องผิด ๆ ถูก ๆจะหยิบเนื้อเพลงมาร้องตาม รุ้งระวี ดึงไว้
“ไม่ต้องดูเนื้อนะ ถ้านายแต่งเองก็ต้องร้องได้ทั้งหมด”
ทูนอินทร์กลืนน้ำลายเอื๊อก แล้วร้องต่อ เริ่มร้องผิดๆ ถูกๆ ยิ่งเห็นสายตารุ้งระวี
จ้องเขม็ง ยิ่งประหม่า แต่แล้วภาพรุ้งระวี ใส่วิกผมบลอนด์ เป็นแหม่มจ๋าตอนสาว แลบลิ้นใส่เขา แว่บเข้ามา
“พี่อยากมีชู้ เอ๊ย...ไม่ใช่ พี่อยากมีคู่ ฤดูเหมันต์...จากน้องไม่เกินสามวัน น้องก็หันไปหาผัวใหม่ เอ๊ย...น้องก็หันไปหารักใหม่...พี่กลับบ้านนา หวังว่าจะเจอกลอยใจ เห็นทีแรกพี่จำไม่ได้ เพราะน้องนมใหญ่กว่าเดิ้ม”
รุ้งระวีสะดุ้ง
“ว้าย...เพลงบ้าอะไร”
“โทษ...เพราะน้องคนใหม่ ไฉไลกว่าเดี้ม...เออ...ขะ...ขอ...ขอเนื้อเพลงเถอะครับ ผมร้องมั่วแล้ว”
รุ้งระวีจ้องหน้า
“ก็แสดงว่าไม่ได้แต่งเอง”
ทูนอินทร์หน้าเสียรีบร้องเพลง
“แต่งเองจริง ๆ ครับ เอ้า...ร้องท่อนแยกให้ฟังก็ได้ เห็นน้องทีไร พี่...ใจละเหี่ย ไม่มีใครเอาทำเมีย เพราะน้องหน้า...เหลือ...เกิน”
รุ้งระวีชักโกรธ
“หยุด...เพลงอุบาวท์อะไรเนี่ย”
ทูนอินทร์หน้าเหวอ
“เดี๋ยวผมร้องอะไรออกไป”
“เพลงทุเรศน่ะซี ไม่ต้องร้องแล้ว...ร้องก็เพี้ยน เนื้อก็เลว ฉันจะกลับแล้ว”
รุ้งระวี ลุกทันที ทูนอินทร์สลดลง
“ผมขอโทษ ผมคงเบลอ ผมร้องอะไรออกไปไม่รู้”
“นายมันโรคจิตชัดๆ”
จี่หอย มะปราง อินทร กลับมาพร้อมอาหาร รุ้งระวี โมโหหันไปบอกเสียงเข้ม
“พี่หอย...กลับ”
จี่หอยหน้าเหวองงๆ
“อ้าว...ยังไม่ได้กินเลย”
“ไม่กินแล้วพี่...กลับ”
รุ้งระวี จี่หอย มะปรางจะออกจากร้าน อินทรรีบเข้าไปถามพี่ชาย
“พี่ทูน...เกิดไรขึ้น”
ทูนอินทร์เซ็งๆ
“ฉันเบลอว่ะ”
“พี่...อย่าลืมที่ยายส้มป่อยขอลายเซ็นนะ”
“เออ...เออ ใช่”
ทูนอินทร์รีบวิ่งไปขวางหน้า สามสาว
“เดี๋ยวครับ ก่อนกลับ ยังไงก็ขอลายเซ็นให้หลานสาวผมหน่อยนะครับ”
รุ้งระวีมองไม่ไว้ใจ
“ไม่ทะลึ่งกับฉันอีกนะ”
“ไม่ครับ”
ทูนอินทร์หยิบกล่องกระดาษออกมาส่งให้ รุ้งระวีเปิดออกพบว่าเป็นลูกโป่งอันเล็ก ดูไปเหมือนถุงยางไม่มีผิด จี่หอยหน้าตื่น
“ว้าย...อะไรน่ะ”
จี่หอยหยิบขึ้นมา มะปรางมองๆ
“เหมือน...ถุงยางค่ะ”
แล้วจี่หอยกับรุ้งระวีก็ร้องออกมาพร้อมกัน
“ถุงยาง กรี๊ดดด”
รุ้งระวี ปากล่องใส่ทูนอินทร์ และอินทร แล้วหยิบข้าวของแถวนั้นปาใส่ จี่หอยชี้หน้า
“โรคจิตจริง ๆ พวกแก”
อินทรชูลูกโป่ง
“เดี๋ยวครับ ดูดีๆ นี่ไม่ใช่ถุงยาง นี่ลูกโป่งครับ”
สามสาวมองลูกโป่งทิ่อินทรหยิบมาให้ดู รุ้งระวีถอนใจ
“แล้วเอาลูกโป่งมาให้ฉันเซ็นชื่อได้ยังไง”
“ก็...คุณรุ้งก็คงต้องเป่ามันก่อนน่ะครับ พอมันพองลม ก็ค่อยเซ็นชื่อลงไป อย่างนี้ไงครับ” ทูนอินทร์แนะ
ทูนอินทร์หยิบลูกโป่งมาเป่า เป็นลูกโป่งแบบลำยาวดูละม้ายของเพศชาย รุ้งระวี จี่หอย มะปรางร้องกรี๊ดพร้อมกัน
“ว้าย...ยิ่งอุบาวท์ ใหญ่เลย / ลามกสุด ๆ / ไอ้โรคจิต”
สามสาวปาของใส่ทูนอินทร์ แล้ววิ่งกระเจิงออกจากร้าน ทูนอินทร์งงๆ
“โรคจิตตรงไหนวะ ก็แค่ลูกโป่ง”
“ก็...มันคิดไปได้น่ะพี่”
อินทรมองลูกโป่งลำยาวแล้วส่ายหน้า
จวงใจและจุ๊บแจง รออยู่หน้าห้องทำงานอิทธิ สักครู่ตาลเฉาะเดินหน้าหงิกออกมา จวงใจถามทันที
“ว่าไงน้องตาล”
“ดีนะคะ ที่คุณอิทธิเขาไม่ถือสา ไม่งั้นเขารายงานพี่ต้อย ตาลตกงานแน่ๆ”
“แล้วบอกไปรึเปล่าว่าได้คลิปมาจากไหน”
“ตาลบอกแต่ว่า ให้ไปถามคนทำงานของคุณอิทธิเอาเอง”
จวงใจโล่งใจ
“ขอบใจมากน้องตาล ที่ไม่พูดถึงพี่”
“ทีหลังไม่ต้องให้ตาลทำอะไรให้อีกแล้วนะ ที่สนามบินนั่นก็หลอกตาลมาครั้งนึงแล้วคราวนี้ก็อีก ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดรูไหนแล้ว”
ตาลเฉาะเดินสะบัดไป จวงใจหันมาทาง จุ๊บแจง
“แจง”
“คะ”
“เข้าไปพบคุณอิทธิ ต้องบอกว่ามือถือนั่นเป็นของแจงนะ ไม่ใช่ของพี่”
จุ๊บแจงงงๆ
“อ้าว...ทำไมล่ะพี่จวง”
“จะมาบอกเป็นของพี่ไม่ได้ งานนี้พี่ไม่เกี่ยวข้อง”
จุ๊บแจงเหวอไป
“ให้แจงรับไปคนเดียวเลยเหรอ”
“ต้องอย่างนั้น เพราะความผิดอยู่ที่เธอ เธอไปเสียรู้ไอ้นักข่าวสองคนนั่นเอง เอาละพูดตามที่พี่บอกทุกอย่าง เข้าใจไหม”
จุ๊บแจงพยักหน้าจ๋อยๆ
จุ๊บแจงเข้ามาในห้อง อิทธิถือมือถือมองหน้าเครียด
“บอกมา มือถือนี่ของใคร”
จุ๊บแจงหน้าสลดลง
“ของแจงเองค่ะ”
“แล้วภาพที่นังตาล มันบอกว่ารุ้งอยู่ที่ตลาดน่ะอยู่ที่ไหน”
“ไม่มีจริงหรอกค่ะ แจงกุเรื่องขึ้นมาเอง”
อิทธิมองเขม็ง จุ๊บแจงเข้ามาใกล้ ไหว้ที่ต้นแขน
“คุณอิทคะ แจงขอโทษ”
อิทธิหันมาแล้วตบหน้าจุ๊บแจงฉาดใหญ่ เธอกรีดลั่นล้มลงไปบนโซฟา จวงใจแอบอยู่หน้าห้องสะดุ้งโหยง อาชาและขวัญข้าวเข้ามาสมทบแอบฟัง
“นี่ยังน้อยไปนะ สำหรับความผิดของเธอ เธอกำลังทำลายบริษัทฉัน รู้ตัวรึเปล่า”
จุ๊บแจงไม่พอใจ
“คุณอิทธิก็กำลังทำลายแจงเหมือนกัน แจงก็เป็นเมียคนนึงของคุณนะ แล้วตอนนี้เพลงของแจงคุณก็เอาไปให้มันร้อง มิวสิคของแจงก็โดนระงับ เพราะจะต้องถ่ายของมันก่อน แจงไม่มีความหมายอะไรแล้วใช่ไหม ตอนนี้”
“เธอยังเป็นนักร้องในค่ายฉันอยู่”
“แค่นั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าคุณจะเอามันเป็นเมียอีกคนของคุณ”
“ใช่...ฉันจะแต่งงานกับรุ้ง จดทะเบียนอย่างเป็นทางการด้วย”
จุ๊บแจงอึ้งไป แล้วกรีดร้องเข้าทุบตีอิทธิ
“ไม่มีทาง...แจงไม่ยอมหรอก”
อิทธิจิกผมจุ๊บแจงไว้แน่น
“เธอจะทำอะไร ถ้าเธอทำอะไรแบบวันนี้อีก ฉันจะไล่เธอออก”
“ไม่มีสิทธิ์ไล่แจง แจงเป็นเมียคุณนะ”
อิทธิมองหยัน
“แค่เมียชั่วครั้งชั่วคราว ฉันไม่สน ออกไปได้แล้ว แล้วก็ยังจะหาเรื่องรุ้งอีกละก็ อนาคตในวงการของเธอ ดับแน่นอน” อิทธิตวาดไล่ “...ไป”
จุ๊บแจงร้องไห้โฮ วิ่งออกจากห้องไป
จุ๊บแจงวิ่งร้องไห้ออกมา ผ่านจวงใจ ขวัญช้าวและอาชาไป จวงใจตกใจ
“แจง”
จวงใจ ขวัญข้าว อาชา รีบตามไปที่ห้องรับแขก
“ไม่ต้องร้องนะแจง อดทนไว้” จวงใจเข้ามากอดจุ๊บแจงไว้
“แจงแค่เมียชั่วคราว แค่นางบำเรอมัน”
“นี่...ใจเย็นๆ ถึงจะนางบำเรอ แต่ยังไงเขาก็ไม่ตัดเป็นตัดตายกับแกหรอก” ขวัญข้าวปลอบ
อาชาหันไปหาจวงใจแล้วถามอย่างสงสัย
“พี่จวง...แล้วตกลงคลิปนังรุ้งมันมีจริงหรือไม่มี”
“มีจริงซี ก็พี่เป็นคนถ่ายไว้เอง” จวงใจยืนยัน
อาชาครุ่นคิดแค้นๆ
“ถ้าอย่างนั้น มันก็เป็นฝรั่งย้อมแมวของแท้ เราต้องหาทางแฉมันให้ได้”
“เราต้องร่วมมือกันนะ ไม่งั้นเราจะดับกันทั้งทีม”
ทันใดนั้นเสียงรุ้งระวี ดังเข้ามา
“หรือไม่ก็ดับกันทั้งฝูง”
ทุกคนหันไปมอง รุ้งระวีที่เดินเข้ามาพร้อมจี่หอยและมะปราง
“เอ...ฝูงมันใช้กับสัตว์นะจ๊ะ น้องรุ้ง” อาชาย้อน
รุ้งระวียิ้มหยัน
“ใช่ค่ะ...ก็ที่รวมหัวกันแกล้งฉัน นั่นมันเป็นวิธีของสัตว์ไม่ใช่เหรอคะ”
“เอ...สัตว์ประเภทไหนไม่ทราบ” ขวัญข้าวถาม
รุ้งระวีกวาดสายตามองสามสี่คนเหยียดๆ
“ก็สุนัข หรือหมา ไงคะ มันรวมกันเป็นฝูง ไล่กัดชาวบ้าน ที่เขาเรียกหมาหมู่ สัญชาติสัตว์พวกนี้มันขี้ขลาด ไม่กล้าสู้แบบตัวต่อตัว หรือแบบซึ่งหน้า ระวังนะถ้ายังหมาหมู่กันไม่เลิก เทศบาลเขาจะจับไปทำโรงฆ่าสัตว์ ไว้ทำปุ๋ย ทั้งตัวผู้ตัวเมีย”
รุ้งระวีสะบัดไป จี่หอยหัวเราะคิก
“มะปราง” จี่หอยตีแขนตัวเอง “อุ๊ย...คัน”
มะปราง งงๆ
“คันอะไรคะ”
“เห็บมันกระโดดมาเกาะ อ้อ...เห็บหมาขี้เรือนเยอะจริงๆแถวนี้”
จี่หอยกับมะปรางแยกตามรุ้งระวี ไป ทั้งสี่มองหน้ากันหอบหายใจด้วยความโกรธ ขวัญมองแค้นๆ
“มันว่าเราเป็นหมาขี้เรื้อน”
“มีเห็บอีกต่างหาก” จุ๊บแจงพูดอย่างเจ็บใจ
อาชาเต้นเร่าๆ
“อ๊ายยย...อีแหม่มดอย อีดวกส์ อีเห็ดสด จะด่ายังไงดีให้มันผ่านเซ็นเซอร์”
จวงใจปากสั่นหาคำด่า
“อี...อีปลวกหน้าฝน”
ขวัญข้าวด่าต่อ
“อีข้างล่างเป็นคน ข้างบนเป็นตะเคียน”
“ก็ยังไม่แสบ มันต้อง” อาชามองหน้าจวงใจ “อีแก่แอ๊บเด็ก”
“ใช่...ใช่” จวงใจนึกได้รีบหันไปด่าอาชา “อีข้ามเพศก้ามปู”
“ใช่เลย” ขวัญข้าวมองอาชา “ใช่...อีตุ๊ดตู่เก็กแมน”
อาชามองหน้าขวัญ
“ต๊าย อีหน้าแบนดำตับเป็ด”
จุ๊บแจงรีบห้ามทับ
“เดี๋ยวค่ะ...ไม่ได้ด่านังรุ้งแล้วค่ะ ด่ากันเองแล้ว”
ทั้งสามมองหน้ากันแล้วนึกขึ้นได้ ร้องกรี๊ดดดอย่างเจ็บปวดออกมาพร้อมกัน
ค่ำนั้น...อิทธิทานอาหารค่ำกับรุ้งระวี ตามลำพังใน คฤหาสน์หลังใหญ่ในหมู่บ้านหรู
“บ้านผม รุ้งมาพักได้ตลอดเวลานะ ถือว่าเป็นบ้านอีกหลังของรุ้งก็แล้วกัน คืนนี้รุ้งค้างที่นี่เลยนะ”
“อย่าเลยค่ะ รุ้งกลับไปนอนที่พุทธมณฑลดีกว่า” รุ้งระวีหวั่นๆ
อิทธิเสียอารมณ์ไปนิด
“ทำไม อยากกลับไปเที่ยวตลาดน้ำอีกเหรอ”
รุ้งระวี วางช้อนทันที
“ทำไมพูดอย่างนี้ละคะ คุณอิท”
“ผมรู้นะว่าเรื่องคลิปที่แอบถ่ายรุ้งที่ตลาด มันเป็นเรื่องจริง”
“อ้าว...ก็ยาย จุ๊บแจงบอกแล้วนี่คะว่ากุเรื่องขึ้นมา”
“ยายจุ๊บแจงโกหกน่ะซี แล้วรุ้งก็ไม่บอกความจริงผมด้วย ใช่ไหม”
รุ้งระวี นิ่งไปครู่นึง
“คุณรู้ได้ยังไง”
“ผมซักฟอกทั้งเจ๊หอย ทั้งมะปรางแล้ว รับสารภาพทั้งคู่”
“คนของคุณ ทั้งยายจุ๊บแจง ทั้งยายจวง เป็นคนก่อเรื่องนะคะ”
“แต่รุ้งน่าจะเชื่อฟังผมให้มากกว่านี้”
“ขอโทษค่ะคุณอิทธิ จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
รุ้งระวี ทานต่ออย่างอึดอัด ยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม อิทธิมองอย่างกระหยิ่ม
ที่บริษัท...จี่หอยและมะปรางเก็บข้าวของเตรียมกลับ
“ฉันเป็นห่วงยายรุ้งจังเลย คุณอิทธิพาไปบ้านแบบนี้ เหมือนครั้งที่พายายจุ๊บแจงไปเชือดเลย”
มะปรางหน้าตื่น
“หา...พี่หอยหมายความว่า”
“เอาไปปล้ำเป็นเมียไง เพียงแต่คราวนั้นนังจุ๊บแจงมันสมยอม เพราะมันอยากขึ้นเป็นคุณนาย แต่รุ้งน่ะ ยังไงเขาก็ไม่ยอมหรอก”
มะปราง ร้อนใจ
“เอาไงดีล่ะพี่”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
ทั้งสองเก็บของต่อไป
รุ้งระวีเข้ามาในห้องนอนที่ตกแต่งอย่างดี อิทธิตามเข้ามา
“พักผ่อนให้สบายนะ เสื้อผ้าเตรียมไว้ให้แล้ว”
“บ้านนี้ ไม่มีใครอยู่นอกจากเราสองคนเหรอคะ”
“ใช่...จะให้คนอื่นมาอยู่รบกวนความสุขของเราทำไม”
อิทธิเข้ามากอดด้านหลัง รุ้งระวีตัวเกร็ง อิทธิระดมจูบข้างแก้ม
“ห้องนี้คือห้องนอนของเรา”
รุ้งระวี สะบัดออกทันทีแล้วหยิบมือถือ
“โทรหาใคร”
“พี่จี่หอย...จะเรียกพี่มาอยู่ด้วย”
“ไม่ต้องเรียก”
อิทธิเข้าแย่งมือถือจากรุ้งระวี ปัดมือถือกระเด็นไปที่เตียง รุ้งระวี พยายามดิ้น
“อย่านะคุณอิทธิ รุ้งบอกแล้วไงว่ารุ้งยังไม่พร้อม”
“ฉันไม่สนแล้ว คืนนี้เธอต้องเป็นของฉัน”
“อย่า”
รุ้งระวีตบหน้าอิทธิฉาดใหญ่ อิทธินิ่งไป มองรุ้งระวี อย่างเกิดอารมณ์มากขึ้น
“อ้อ...ชอบเล่นแบบฝรั่ง เจ็บตัวนิดหน่อย ได้”
อิทธิเหวี่ยงร่างรุ้งระวี ไปบนที่นอน เธอร้องกรี๊ด อิทธิกระโดดทาบทับ รุ้งระวีดิ้น เขารีบจับแขนเธอยึดไว้
“อย่าทำอะไรฉันนะ”
“ไม่ต้องกลัว เจ็บตัวเล็กๆ แต่ฉันไม่ทำอะไรหน้าสวยๆ ของเธอหรอกรุ้งระวี เพราะหน้าเธอจะต้องไว้ขาย”
ขาดคำ อิทธิชกเข้าที่ท้องน้อยรุ้งระวีจุกตัวงอ เขาหัวเราะร่า กระชากเสื้อเธอขาดติดมือ
--------------------จบตอนที่ 3------------------------
อ่านต้มยำลำซิ่ง ตอนที่ 3/2
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์