รถสปอร์ตคันเก๋ของสุพรรณิการ์เข้ามาจอดในช่องจอดรถ ไม่ห่างจากรถของวัชระ
อรุณศรีและสุพรรณิการ์ก้าวลงจากรถมาพร้อมกัน
“แอ๊วแน่ใจนะว่าไอ้ปรานต์มันจะไม่ตามมาจิกที่นี่”
“ฉันไม่ได้บอกเค้าว่ามาค้างที่นี่ แล้วฉันก็ปิดมือถือไปแล้ว ขี้เกียจคุย”
“ดี! ดัดนิสัยซะบ้าง แอ๊วดีกับมันเกินไปจนเคยตัว”
สุพรรณิการ์พูดจบกำลังจะเดินไปที่ห้องพัก พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรถของวัชระจอดอยู่ สุพรรณิการ์
ถึงกับหยุดมองอย่างสนใจ
“อะไร?”
“รถนายหน้าหนวด ฉันจำได้”
สุพรรณิการ์รี่รีบเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
“เนี่ย ฉันทุบยุบลงไปเองกับมือ ทำไมมาจอดตรงนี้ หรือว่า... “ สุพรรรณิการ์รีบเงยหน้าไปดูเบอร์ห้อง ทวนเบอร์ห้อง
“หนึ่ง-หนึ่ง”
สายตาเอาเรื่องขึ้นมาฉับพลัน ฝ้ายหรือสุพรรณิการ์คิดในใจ
“โดนแน่นายหน้าหนวด”!
เสียงออดห้องกริชชัยดังสนั่นติดๆ กันหลายครั้ง วัชระ กริชชัย และธีธัช หันขวับไปที่ประตู
“เฮ้ย ใครมาวะ” กริชชัยว่า
วัชระตกใจร้อนตัว
“แหนม! แกสองบอกห้ามบอกว่าฉันอยู่นี่นะเว้ย” วัชระทำท่าจะวิ่งหนี กริชชัยคว้าแขนข้างซ้ายไว้
“เอ้ย แล้วแกจะไปไหน”
เสียงออดยังคงดังถี่ยิบ
“ฉันจะไปหลบในตู้” วัชระบอกพลางจะวิ่งไป ธีธัชคว้าแขนข้างขวาไว้
“แล้วทำไมแกต้องไปหลบในตู้วะ”
“ก็ฉันไม่อยากเจอเค้าตอนนี้ ฉันยังไม่อยากคุยเรื่องแต่งงาน” วัชระสารภาพ
“แต่งงาน!” ธีธัชและ กริชชัยพูดขึ้นพร้อมกัน
เวลานั้นสุพรรณิการ์ยืนอยู่หน้าห้องนิ้วชี้ยังกระหน่ำกดออดแบบไม่ยั้งมือ จนอรุณศรีต้องรีบดึงมือออกมา
“พอได้แล้วฝ้าย กดแค่นี้ ถ้าเค้าอยู่ เค้าก็รู้แล้ว เดี๋ยวเจ้าของห้องจะหาว่าเราไม่มีมารยาท”
สุรรณิการ์มองดูที่หมายเลขห้อง เป็น 3 ห้องเรียงกัน 11 - 12 - 13
“ซื้อ 3 ห้องทะลุกันซะด้วย รวยแบบนี้ต้องให้จ่ายค่ารักษาพยายามมาให้เข็ด”
สุพรรณิการ์กระหน่ำกดอีก อรุณศรีดึงมือออกมา
“เฮ้ย ไอ้ฝ้าย พอแล้ว!”
ขณะที่หน้าห้องสุพรรณิการ์ร้อนใจ แต่ข่าววัชระกำลังจะแต่งงานก็สร้างความวุ่นวายให้กับสองเพื่อนพอกัน
“นี่แกจะแต่งงานกับแหนมเหรอ” ธีธัชถาม
“เค้าอยากแต่ง”
“แล้วแกล่ะ” กริชชัยอยากรู้
“ไม่รู้เว้ย แกก็รับหน้าไปก่อนแล้วกัน ฉันไปหลบก่อน” วัชระเครียด
วัชระสะบัดแล้วก็วิ่งพุ่งไปที่ตู้เบื้องหน้าทันที กริชชัยกับธีธัชหันมามองหน้ากัน
“เอาไงวะ” ธีธัชว่า
เสียงออดหน้าห้องคอนโดฯยังถูกสุพรรณิการ์กระหน่ำกด อรุณศรีดึงตัวสุพรรณิการ์ออกห่างจากออด
“ฝ้าย หลบมานี่เลย เดี๋ยวฉันคุยเอง แกปรี๊ดขนาดนี้ คุยกันไม่รู้เรื่องแน่”
อรุณศรีขยับตัวมาอยู่ที่หน้าประตู
“ไม่ได้ฉันจะต้องจัดการเอง” สุพรรณิการ์ว่า
“อยู่เฉยๆ” อรุณศรีทำหน้าดุ
สุพรรณิการ์จำใจหยุด เพราะไม่อยากทะเลาะกับเพื่อนทั้งที่ในใจเป็นเดือดเป็นแค้นมาก สุพรรณิการ์กอดอก ยืนฟึดฟัดอยู่ข้างๆ
วัชระเข้าไปนั่งอุดอู้อยู่ในตู้แล้วก็ปิดประตูทันที ธีธัชและกริชชัยเดินมาที่ประตู
“ฉันรับหน้าเอง แกคอยรับมุกแล้วกัน” กริชชัยว่า
ธีธัชพยักหน้า กริชชัยชะโงกหน้ามองผ่านตาแมว ดูว่าใครอยู่หน้าห้อง เห็นอรุณศรียืนหันข้างให้ที่ประตู กริชชัยขมวดคิ้ว
“ทำไมหน้าคุ้นๆ”
“แหนมหรือเปล่า” ธีธัชถาม
กริชชัยครุ่นคิดด้วยความเอะใจ กริชชัยไม่ตอบธีธัช แต่ตัดสินใจเปิดประตูออกไป
ประตูค่อยๆ ถูกเปิดออกมา อรุณศรียืนอยู่ตรงเบื้องหน้าห้องของกริชชัย
“คุณกริช” อรุณศรีอุทานขึ้นเบาๆ อย่างคาดไม่ถึง
“อรุณศรี” กริชชัยเสียงแผ่วเบาในลำคอ
อรุณศรีกับกริชชัยมองหน้ากัน ท่ามกลางความเงียบ ทันใดนั้นธีธัชก็โผล่ออกมาจากด้านหลังจากกริชชัย พร้อมกับโอบไหล่และเสนอหน้าด้วยความอยากรู้
“ตกลงใครมา”
อรุณศรีหันไปมองธีธัชที่ยืนติดกันแนบแน่นอยู่กับกริชชัย ทันใดนั้นกริชชัยก็ปิดประตูใส่หน้าอรุณศรีทันทีโดยไม่บอกกล่าว อรุณศรีถึงกับสะดุ้ง
กริชชัยยืนอึ้งอยู่ในห้อง
“เมื่อกี้นี้...นางในฝันแกนี่หว่า”
กริชชัยเพิ่งรู้สึกตัวว่า ธีธัชโอบไหล่และยืนอย่างแนบชิด จึงรีบผลักธีธัชอย่างเต็มแรง
ธีธัชถึงกับเซถลาตามแรงผลักของกริชชัย ไปชนเข้ากับตู้ที่วัชระซ่อนอยู่
“เฮ้ย”
ที่หน้าห้อง สุพรรณิการ์รีบพุ่งเข้ามาหา อรุณศรียังยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“อ้าวทำไมปิดไปแล้วอ่ะ? แล้วเมื่อกี้ใคร? แกรู้จักด้วยเหรอ”
“เจ้านายฉัน กับคู่เกย์เค้า”
“หะ? นายหน้าหนวดเนี่ยนะเป็นคู่เกย์กับเจ้านายแก”
“ไม่น่าใช่ เพราะคนนี้ไม่มีหนวด”
“อ้าว แล้วนายหน้าหนวดอยู่ไหน”
ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกมาอีกที กริชชัยยืนหน้านิ่งถามเสียงสุภาพ อรุณศรีทำตัวไม่ถูก
“คุณมีอะไรหรือเปล่า”
ทันใดนั้นสุพรรณิการ์ก็โผล่พรวดเผยตัวออกมา
“ฉันมาตามหานายตำรวจหน้าหนวดที่ชื่อวัชระ”
กริชชัยผงะด้วยความตกใจ อรุณศรีรีบบอกแนะนำ
“ฝ้ายค่ะ เพื่อนสนิทฉันเอง”
กริชชัยถึงบางอ้อ สุพรรณิการ์ไม่รอช้ารีบพุ่งเข้าไปในห้องทันทีโดยที่กริชชัยยังไม่ทันอนุญาต สุพรรณิการ์ตะโกนเรียก
“นายวัชระ ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง ฉันรู้นะว่าคุณหลบอยู่ในนี้”
“เฮ้ย ฝ้าย ขอโทษนะคะ” อรุณศรีบอกกริชชัย
อรุณศรีรีบเดินตามสุพรรณิการ์เข้าไปในห้องทันที
“เดี๋ยว”
กริชชัยจับข้อมืออรุณศรีไว้ อรุณศรีตกใจ หันขวับมา กริชชัยมองหน้าแล้วก็ถามตรงๆ
“นี่มันเรื่องอะไรกัน”
เมื่อประตูตู้เสื้อผ้าในห้องถูกเปิดออก วัชระโผล่หน้าออกมาถามธีธัช
“ใช่แหนมเปล่าวะ”
“ไม่ใช่ แต่เป็นนางในฝันของไอ้กริช มากับใครก็ไม่รู้ ไม่เห็นหน้าแต่ได้ยินเสียง เหมือนเค้าเรียกชื่อแก”
วัชระตาโต
“เรียกชื่อฉันเนี่ยนะ? ใครวะ”
ทันใดนั้นเสียงสุพรรณการ์ก็ดังแทรกเข้ามา
“หลบอยู่ในตู้ คิดว่าจะหนีฉันได้หรือไง”
วัชระกับธีธัชหันขวับไปด้วยความตกใจ วัชระสะดุ้งโหยง
“เฮ้ย! คุณ”
วัชระตกใจไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอกับคู่กรณีอย่างสุพรรณิการ์ เขารีบกระโดดลงมาจากตู้
“คุณมาได้ยังไง”
อรุณศรีกับกริชชัยรีบเดินเข้ามาสมทบ อรุณศรีเดินมาประกบฝ้าย กริชชัยมายืนข้างวัชระ
“ฉันมาได้ก็แล้วกัน ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง ฉันโทร.หาเป็นร้อยรอบ ปิดเครื่องตลอด คิดจะหนีหรือไง”
“ผมไม่ได้ปิดเครื่องหนีคุณ” วัชระพูดสวน
“แล้วหนีใคร” สุพรรณิการ์ถามตรงๆ ตามประสาคนใจนักเลง
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
“อ๋อ นี่จะด่าว่าฉันยุ่งหรือไง”
อรุณศรีดึงแขนสุพรรณิการ์ไว้
“ฝ้าย ใจเย็น”
“ก็จริงนี่ ผมจะปิดเครื่องหนีใคร ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ” กริชชัยกับธีธัชคอยดึงๆ แขนวัชระเตือนให้เบาๆ
“ถ้าฉันไม่ใช่คนเสียหาย ฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของนาย ชิ..พอโดนจับได้ ก็มาหลบอยู่ตู้ ขี้ขลาด ไม่มีความรับผิดชอบ!” หมวดหนวดงามเจอเข้าอีกดอก
อรุณศรีรีบดึงแขนสุพรรณิการ์
“คุณมันจะมากไปแล้วนะคุณทอม”
“ฉันไม่ใช่ทอม”
“ไม่ใช่ก็กรุณามีความเป็นสุภาพสตรีให้มากกว่านี้หน่อย”
สุพรรณิการ์ยัวะของขึ้นทันที
“แล้วนายเป็นสุภาพบุรุษนักหรือไงหะ? นายหน้าหนวด”
วัชระกำลังจะอ้าปากด่าต่อ กริชชัยแทรกขึ้นเสียงเข้ม
“พอได้แล้วไอ้วัช ถ้าแกไม่หุบปาก ฉันจะโทร.ตามแหนมมาเดี๋ยวนี้” กริชชัยขู่
วัชระหุบปากเงียบกริบันที กริชชัยพูดต่อ
“อรุณศรี เดี๋ยวคุณกับเพื่อนออกไปคุยกับผมข้างนอก”
“ค่ะ ไปฝ้าย” อรุณรับคำและบอกสุพรรณิการ์
“แต่...” สุพรรณิการ์ฮึดฮัด
อรุณศรีไม่สนใจ ฉุดเพื่อนไปทันที ร่างของสุพรรณิการ์ไปตามแรงลากของอรุณศรี แต่สายตายังมองมาที่วัชระอย่างไม่ยอมแพ้ วัชระยักคิ้วกวนใส่ ธีธัชยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่ส่ายหน้า
กริชชัยเดินนำโดยมีอรุณศรี และสุพรรณิการ์เดินตามมา กริชชัยหันมาพูดอย่างสุภาพกับสุพรรณิการ์
“ผมต้องขอโทษด้วยที่นายวัชพูดไม่ดีกับคุณ อรุณศรีเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟังหมดแล้ว ผมจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดเอง”
สุพรรณิการ์ขมวดคิ้วสงสัย
“ทำไมคุณต้องมารับผิดชอบด้วย”
“เพราะเค้าเป็นเพื่อนผม ถ้าคุณกับไอ้วัชคุยกันแบบเมื่อกี้ ไม่มีทางรู้เรื่อง คุณต้องการเท่าไหร่ก็บอกอรุณศรี ผมจัดการเอง” กริชชัยพูดหน้านิ่งด้วยความจริงใจ
สุพรรณิการ์มองกริชชัยอย่างแอบชื่นชมนิดๆ
“อรุณศรีบอกผมว่าคุณพักที่นี่ อีกไม่นานผมกับเพื่อนจะย้ายเข้ามาอยู่ เราจะเป็นเพื่อนบ้านกัน ผมไม่อยากมีปัญหา”
กริชชัยหันมามองอรุณศรีด้วยแววตาอ่อนโยน
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องวุ่นวายไปด้วย “
“ไม่เป็นไรค่ะ ตกลงกันได้ก็ดีแล้วค่ะ” อรุณศรียิ้มแห้งๆ อย่างโล่งอก
สุพรรณิการ์สัมผัสได้กับความผิดปกติบางอย่างในแววตากริชชัย
“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” อรุณศรีบอกกริชชัย
“ไปฝ้าย” อรุณศรีควงแขนสุพรรณิการ์ออกไป
กริชชัยชะงักนิดๆ กับอาการควงแขน ได้แต่มองตามไป ในใจแอบคิดด้วยความกังวลไม่ได้ว่าสองสาว
“เป็นคู่เบี้ยนกันหรือเปล่า?”
สุพรรณิการ์หันมามองกริชชัยอีกที เห็นว่ายังมองอยู่ กริชชัยตกใจนิดๆ ที่โดนจับได้ว่าแอบมอง จึงรีบทำเป็น
เฉไฉมองไปทางอื่น แล้วก็หันหลังเดินกลับเข้าห้องไป
สุพรรณิการ์ฉุกใจ..ครุ่นคิด
ธีธัชนั่งหน้าเซ็งอยู่ที่เดิม มือกำลังกดบีบีไปตามประสา กริชชัยเดินเข้ามา วัชระหันขวับมาและรีบถาม ธีธัชเก็บโทรศัพท์รีบเดินตามเข้ามาสมทบ
“ยัยทอมว่าไงบ้าง” วัชระถามกริชชัน
“เค้าชื่อ คุณฝ้าย เรียกให้ดีๆ หน่อย”
“ก็ได้ๆ คุณฝ้าย เค้าว่าไงบ้าง” น้ำเสียงวัชระแฝงหางเสียงไปในทางประชดประชัน
“เค้าก็ไม่ว่าไง ฉันให้เค้าบอกมาว่าต้องการเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายเอง”
“หะ”
กริชชัยชี้หน้าวัชระ
“แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันรับผิดชอบเอง แล้วแกก็รู้ไว้ซะด้วยว่าคุณฝ้ายเป็นเพื่อนสนิทของอรุณศรี และเขาก็พักอยู่ที่นี่”
“ยัยทอม” วัชระยังคงเรียกสุพรรณิการ์อย่างนั้น กริชชัยมองวัชระด้วยสีหน้าไม่พอใจ จนวัชระสัมผัสได้
“คุณฝ้าย อยู่คอนโดเดียวกับแก” วัชระย้ำ
“ใช่! และแกห้ามไปมีเรื่องกับเค้าเด็ดขาด แค่อรุณศรีคิดว่าฉันเป็นเกย์ มันก็แย่พอแล้ว ขืนแกไปทะเลาะกับเพื่อนสนิทเค้าอีก ฉันกับเค้าคงมองหน้ากันไม่ติด”
“นี่ถ้าเค้ารู้ว่าฉันอยู่ห้องเดียวกับแก เค้าต้องปักใจว่าแกเป็นเกย์ชัวร์” ธีธัชว่า
กริชชัยหันมาทางธีธัช
“แต่ถ้าไม่ไปขอโทษเภาเรื่องที่ไปแกล้งเค้า แกก็ไม่ได้อยู่ห้องนี้”
ธีธัชสะอึก
“อ้าว ซวย!”
“ใช่ ซวย! และไม่ใช่แกซวยคนเดียว แต่จะซวยกันทั้งสามคน ส่วนแก”
กริชชัยหันมาทางวัชระ
“เลิกปิดมือถือ แล้วก็เลิกหนีแหนมได้แล้ว ก่อนที่พวกฉันจะซวยไปด้วย”
วัชระฟังแล้วก็พยักหน้ารับด้วยความเหนื่อยหน่าย วัชระทรุดตัวลงไปนั่งข้างตู้ ธีธัชยืนพิงผนัง กริชชัยเดินมาที่ริมหน้าต่าง เป็นสามหนุ่มสามอารมณ์
ธีธัชสุดเซ็งที่ต้องไปขอโทษลำเภา
วัชระเครียดกับเรื่องแต่งงาน ส่วนกริชชัยกลุ้มเรื่องอรุณศรี ทุกคนล้วนทุกข์กันไปคนละอย่าง
“เฮ่อ..มีแต่เรื่องวุ่นวาย..มีอะไรดีบ้างมั้ยเนี่ย” กริชชัยอดพึมพำกับตัวเองไม่ได้
“คุณกริชไม่ได้เป็นเกย์” อรุณศรีขมวดคิ้วถามย้ำกับสุพรรณิการ์ด้วยความมั่นใจ
“แกฟังไม่ผิด ฉันพูดจริงๆ แกก็รู้ว่าเรดาห์เกย์ฉันแรงขนาดไหน แอ๊บ แต๊บไว้ ลึกแค่ไหน ไม่สามารถรอดพ้นสายตาฉันไปได้ แต่สำหรับเจ้านายแก ฉันสแกนไม่เจอ”
“เรดาห์แกเสียหรือเปล่า” อรุณศรียังไม่อยากจะเชื่อ
สุพรรณิการ์ส่ายหน้า
“ไม่เสีย! ทั้งวิธีคิด วิธีพูด การจัดการปัญหา แววตา รอยยิ้ม ผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์ และไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา แต่เป็นผู้ชายเกรดเอ บวก บวก” สุพรรณิการ์การันตีรับรองคุณภาพ
“อะไรของแก เอ บวก บวก”
“ก็ผู้ชายมีคุณภาพที่หาได้ยากในสังคม มีความเป็นสุภาพบุรุษ ให้เกียรติผู้หญิง จริงใจ แล้วก็หนักแน่น แค่คุยกันแวบเดียวก็รู้ว่าทันทีว่าได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี”
อรุณศรีฟังแล้วถึงกับอึ้งๆ ไป คิดในใจ “ขนาดนั้นเลย?”
“และที่สำคัญ เค้าชอบแก” สุพรรณิการ์ยื่นหน้าเข้ามาบอกอรุณศรี เล่นเอาอรุณศรีถึงกับอึ้งไป
“หะ” สีหน้าของอรุณศรีบอกความรู้สึกว่าไม่เชื่อ
“จากแววตาที่เค้ามองแก ฉันตอบได้ทันทีว่า เค้าชอบแก!! ชอบมาก หรือ ชอบน้อย ยังไม่รู้ รู้แต่ว่า ชอบชัวร์”
“ไม่จริง”
“วันนี้แกอาจจะไม่เชื่อฉัน แต่สักวันถ้าเค้ากล้าพอจะจีบแกเมื่อไหร่ แกพาฉันไปเลี้ยงข้าวได้แล้ว และฉันขอบอกไว้เลยนะ ถ้าวันนั้นมาถึง แกถีบตัวไอ้ปรานต์ทิ้งไปได้เลย ผู้ชายห่วยๆ แบบนั้น เทียบเจ้านายแกไม่ติด”
อรุณศรีอึ้ง รู้สึกใจเต้นแรงแบบแปลกๆ และแอบตื่นเต้นเล็กน้อย
ก่อนจะค่อยๆ คิดทบทวนถึงภาพที่กริชชัยคอยตามแอบมอง แอบเดินตามที่วังน้ำเขียว ด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อ!!!
จบตอนที่ 4
อ่านสามหนุ่มเนื้อทอง ตอนที่ 4/3
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์