สุพรรณิการ์คุยไป ดื่มกันไปกับอรุณศรี ที่ร้านเหล้าสาดสุรา หวานนารี ของสุพรรณิการ์นั่นเอง
“ไอ้ปรานต์นี่มันขี้กั๊กจริงๆ ที่มันบอกคุณกริชว่ามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแก เพราะมันต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ทุเรศ แต่คุณกริชเค้าก็แมนเนอะ ยังออกปากให้แกชวนมันไปด้วย”
อรุณศรีฟังแล้วก็กลุ้มใจอยู่ลึกๆ
“เค้าชวนครอบครัวของทุกคน แกเลิกคิดว่าเค้าชอบฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากเป็นตัวตลกไปกว่านี้ แค่ปรานต์ไปพูดแบบนั้นฉันก็เซ็งจะแย่”
อรุณศรีคิดอยู่สักคู่ ก่อนตัดสินใจบอกความจริงกับสุพรรณิการ์
“ปรานต์เค้า..ยืมเงินฉัน” อรุณศรีว่า
สุพรรณิการ์ตาโต ย้ำคำพูดของอรุณศรี
“ยืมเงิน”
อรุณศรีพยักหน้ารับแทนคำตอบ
“ไอ้ผู้ชายสิ้นคิด ยืมเงินแฟนใช้ โธ่เอ๊ย ไหนคุยนักคุยหนาว่าขายเครื่องเสียงรถได้คอมมิชชั่นดี เจอหน้าฉันทีไร อวดรวยใส่ตลอด เชอะ! มันจะเอาเท่าไหร่” สุพรรณิการ์อยากรู้ตัวเลข
“สี่แสน”
“ตั้งเกือบครึ่งล้าน มันจะเอาไปทำอะไร ดาวน์บ้านหรือไง”
“เห็นบอกว่าจะเอาไปลงทุน”
“ลงทุน แล้วไม่มีทุน ก็ไม่ต้องไปลงมันสิ ประสาทหรือเปล่า เงินตัวเองก็ไม่มีแล้วยังจะกล้าลงทุนอีก แล้วแกจะให้มันป่ะเนี่ย”
“ฉันมีเงินสดอยู่ประมาณแสนสองแสน แล้วก็ทองที่แม่เคยให้ไว้ ถ้าขายตอนนี้น่าจะได้เป็นแสน”
สุพรรณิการ์ทุบโต๊ะ ลูกค้าร้านเหล้าหันขวับมามองโต๊ะสุพรรณิการ์
“แฟนนะแอ๊ว แค่แฟน! คู่หมั้นก็ไม่ถึง ผัวก็ไม่ใช่ แกจะเอาอะไรมารับประกันว่ามันจะคืน เพื่อนกันถ้าอยากคบนานๆเค้ายังไม่ให้ยืมเงินกันเลย และเงินตั้งเป็นแสนกว่าแกจะหามาได้ไม่มันง่ายนะเว้ย ส่วนทองก็สมบัติแม่แกทิ้งไว้ให้ก่อนตาย แกจะเอาไปขายทำไม” สุพรรณิการ์ร่ายยาวด้วยความหวังดี
อรุณศรีฟังแล้วยิ่งเครียดหนัก
“แอ๊ว..ฉันรู้ว่าแกไม่ใช่คนโง่ แกคิดเองได้ แต่แกเป็นคนใจอ่อน ขี้สงสาร เพราะฉะนั้น..ใจแข็งไว้นะเพื่อน”
อรุณศรีฟังแล้วก็คิด
สุพรรณิการ์เห็นแล้วก็สงสาร..เลยเอ่ยปากออกไป
“เอางี้..แกไปบอกไอ้ปรานต์ ถ้ามันเดือดร้อนจริงๆ ให้มันมายืมฉัน แค่สี่แสนจิ๊บๆ อยากรู้เหมือนกัน ฉันกล้าให้ มันจะกล้ามายืมหรือเปล่า” สุพรรณิการ์คิดอยากจะวัดใจคน
อรุณศรีฟังแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้า
ปรานต์ส่งซองเงินให้เสี่ยนิว
“ผมเอามาให้แสนนึงก่อนนะ อีกสี่แสนขอเวลาอีกหน่อย”
เสี่ยนิวเสี่ยรับซองเงินจากปรานต์ แล้วเอ่ยถามว่า
“คุณมีปัญหาเรื่องเงินอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีๆ” ปรานต์รีบบอก “จริงๆถ้าก่อนหน้านี้สี่แสนสบายมาก แต่พอดีช่วงนี้ซื้อกองทุนทองเยอะไปหน่อย ขายก็ไม่ได้ เลยสะดุดนิดหน่อย” ปรานต์บอก
ปรานต์ทำเป็นโม้ไปอย่างนั้นเอง ทั้งที่ในใจเครียดมากกับเรื่องนี้
“ไม่มีก็ดี เพราะคุณเป็นทั้งหุ้นส่วน เป็นทั้งผู้จัดการร้าน ถ้าเกิดมีปัญหาเรื่องเงิน หุ้นส่วนคนอื่นอาจจะไม่ไว้ใจ ไงคุณก็รีบๆเคลียร์อีกสี่แสนมาแล้วกัน ผมไม่อยากมีปัญหา”
“ได้ๆ อีกไม่กี่วัน เดี๋ยวจัดให้หมดเลย”
ปรานต์เดินออกมาจากห้องทำงานด้วยความหงุดหงิด กำลังจะกดโทร.หาอรุณศรี
“แอ๊วนะแอ๊ว โยกโย้จริงๆ ถามเรื่องเงินทีไรก็ไม่ตอบ ตกลงมีหรือไม่มีเนี่ย”
จังหวะนั้นปรานต์เดินเลี้ยวออกมาจากมุมตึกแล้วก็ชนเข้ากับ เจ๊เกียว สาวใหญ่ใจนักเลง หุ่นเร้าใจ ต่าง
คนต่างตกใจร้องออกมาพร้อมๆ กัน
"เฮ้ย" / "ว้าย"
มือถือรุ่นใหม่ราคาแพงของเจ๊เกียวตกลงกับพื้น
“โทรศัพท์ของฉัน เจ๊งมั้ยเนี่ย”
ปรานต์หน้าเสียนิดๆ แล้วก็รีบเดินมาพูดอย่างสุภาพ
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่เดินไม่ระวัง”
เจ๊เกียวหันขวับตั้งใจจะด่า แต่ทันทีที่เห็นหน้าปรานต์ ความหล่อ ล่ำ ความขาวทะลุทะลวงเข้าไปในสมองส่วนใน เสียงอ่อนลงทันที
“รู้ตัวก็ดีแล้ว คราวหน้า..คราวหลังจะได้เดินระวังๆ” เจ๊เกียวยิ้มหวาน
“ครับ” ปรานต์ทำท่าจะเดินไป
“นี่.. เราน่ะ ทำงานที่นี่เหรอ”
ปรานต์ยิ้มรับ พอจะดูออก แล้วก็ทำสุภาพใส่เจ๊เกียวต่อ
“ผมเป็นผู้จัดการที่นี่ครับ”
“ดีเลย พี่ชื่อเกียว ทำคิวรถตู้อยู่อนุสาวรีย์ชัย พอดีจะเอารถตู้มาติดเครื่องเสียง โทษฐานที่เดินชน ต้องดูแลพี่อย่างดีด้วยนะจ้ะ”
ปรานต์บยิ้มรับทันที
“ด้วยความยินดีครับ ผมชื่อปรานต์นะครับ ผมจะดูแลพี่เกียว อย่างใกล้ชิด ที่สุดเลยครับ”
“ดีจ้ะ..พี่ชอบคนเอาใจ ดูแลดีๆ พี่จะได้ไม่ไปไหน หมายถึงว่า..จะได้ไม่ไปทำร้านอื่นไงจ้ะ”
เจ๊เกียวยิ้มพอใจ ปรานต์ยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ พอน่ารัก สองคนส่งความต้องการผ่านทางสายตาเชื่อมต่อกัน
อย่างรวดเร็ว
ธีธัชคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องพักด้วยความเคร่งเครียด
“คุณเบญลี่....คือว่าผมมีธุระต้องติดต่อกับคุณลุงหมอของกริช พ่อของลำเภาน่ะครับ คุณเบญลี่ทราบมั๊ยครับว่าท่านทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลอะไร”
เบญลี่แจ้งว่า พ่อของลำเภาไปดูงานต่างประเทศ
“งั้นคุณป้าหมอ แม่ของลำเภาก็ได้ครับ ผมขอชื่อ นามสกุล โรงพยาบาล แล้วก็แผนกเลยนะครับ พอดีมีเรื่องด่วนมากๆ ต้องปรึกษา”
ธีธัชฟังแล้วก็รีบกุลีกุจอวิ่งไปหากระดาษมาจดรายละเอียดที่ต้องการ
“ขอบคุณครับคุณเบญลี่สุดสวย เลิฟนะ คิส คิส “
ธีธัชทำหน้าทะเล้นแล้วก็วางสายไป ก่อนจะหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาดู ด้วยความพอใจ
ชั่วโมงต่อมา ธีธัชหยุดยืนแล้วมองไปที่โรงพยาบาลอย่างมั่นใจ
“แกก็วางตัวเป็นพี่ชายไปซะ ถ้าแกทำอะไรเภา พ่อแม่เค้าเอาแกตายแน่” เสียงกริชชัยก้องอยู่ในสมอง ธีธัชยิ้มมั่นใจ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในโรงพยาบาลประหนึ่งผู้มีชัย
ธัธัชมองกระดาษในมือด้วยแววตาที่แสนจะมั่นใจในความสำเร็จครั้งนี้ ธีธัชยืนอยู่ที่หน้าบอร์ดที่ติดชื่อแพทย์ และนำชื่อที่จดไว้มาเทียบ
“ทันตแพทย์หญิงจามรี โอสถชัยเลิศ”
ธีธัชมองไปที่รูปจามรีที่ติดอยู่ หน้าตาเคร่งขรึม จริงจัง น่าเกรงขาม แม้จะมีความรู้สึกหวั่นๆ อยู่บ้าง แต่ใจยังฮึดสู้
“ฉันพูดเธอไม่ฟัง... เล่นของสูงเลยแล้วกัน”
ธีธัชเดินมุ่งไปแผนกทันตกรรม ขณะกำลังเดินผ่านโรงอาหาร มีบางสิ่งทำให้ธีธัชต้องหยุด และถอยหลังกลับเพ่งมองเข้าไปในร้านอาหารแห่งนั้น ธีธัชเห็น จามรี นั่งกินอาหารอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งหันหลังอยู่
ธีธัชยิ้มอย่างพอใจ ขยับเสื้อให้เรียบร้อย ก้าวขาเตรียมเดินเข้าไปหาจามรี ทันใดนั้นหญิงสาวที่นั่งหันหลังให้ก็ลุกขึ้น พร้อมกับหันหน้ามาพอดี ที่แท้เธอคือ...ลำเภา นั่นเอง
ธีธัชก็ต้องชะงักทันที
“ยัยหนูตะเภา”
ลำเภารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเรียกแว่วๆ จึงหันขวับมาที่ธีธัช ไวเท่าความคิดธีธัชหลบวูบที่หลังเสา ตัวลีบเล็กเท่าที่จะทำได้ ลำเภาเขม่นตามองด้วยความแปลกใจและเอะใจ จนจามรีแปลกใจถามขึ้นมา
“เภามีอะไรเหรอลูก”
“ยังไม่แน่ใจค่ะ แต่คิดว่า..น่าจะมี”
ลำเภาหลิ่วตามองด้วยความไม่วางใจ
ธีธัชยืนตัวลีบอยู่หลังเสา พร้อมกับคิดหาทางออก
“ฤกษ์ไม่ดี กลับก่อนดีกว่า”
ธีธัชมองซ้ายแลขวา บังเอิญเห็นมีรถเข็นเก็บจานผ่านมา ธีธัชกะระยะปลอดภัยแล้วก็พุ่งไปหลบหลัง
รถเก็บจานทันที แล้วก็เดินตามรถไป จนถึงเสาอีกต้นก็พุ่งไปอยู่หลังเสา แล้วไปวิ่งหลบหลังชายอ้วนที่เดินผ่านมาพอดี จากนั้นก็พุ่งมาหลบที่เสาอีกต้น แล้วก็หมุนตัวกลับมาจะพุ่งหลบเข้าที่เสาอีกต้น ขณะกำลังเพลิดเพลินกับคิวบู๊ส่วนตัวที่อุตส่าห์ออกแบบซะเก๋ไก๋ ทันใดนั้นธีธัชก็ต้องชะงักกึกอย่างแรงจนแทบจะเบรกไม่ทัน
เพราะลำเภายืนหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า ตัวเป็นๆ
“สนุกมั้ย” ลำเภามองธีธัชแล้วก็พูดเสียงนิ่งๆ
ธีธัชทำเป็นขำกลบเกลื่อน
“ฮ่าๆ สนุกอะไร ไม่เข้าใจ แล้ว...นี่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย“
“มาหาแม่”
ธีธัชทำเป็นตกใจ
“แม่เธอทำงานที่นี่เหรอ ไม่เห็นรู้เลยนะเนี่ย โห...บังเอิญจริงๆ ฉันมาหาหมอน่ะ พอดีหมอไม่อยู่ ก็ว่าจะกลับแหละ”
“โกหกเหนื่อยเมื่อไหร่ก็บอกนะ จะได้พูดความจริงกันสักที”
“ฉันมาหาหมอจริงๆ” ธีธัชย้ำ
“พี่เบญลี่โทร.บอกความจริงฉันหมดแล้ว”
ธีธัชสะอึกโดยฉับพลัน ไร้ข้อแก้ตัว ลำเภามองหน้านิ่ง. ธีธัชอ้าปากแต่พูดไม่ออก
“จะมาหาแม่ฉันทำไม หรือว่าจะมา สู่ขอ”
“สู่ขอ! สู่ขออะไรของเธอ”
“สู่ขอแต่งงานไง มาหาญาติผู้ใหญ่ของแฟน ก็ต้องมาเพราะเหตุผลนี้แหละ”
“เพ้อ! ใครเค้าอยากจะแต่งงานกับเธอ”
“แหม...ไม่ต้องอายหรอกน่า...กะจะเซอร์ไพรส์ สู่ขอลับหลังฉันหล่ะสิ ไม่ต้องหรอกต่อหน้านี่แหละ ไป คุณแม่ว่างพอดี”
ลำเภาลากแขนธีธัชเข้าไปหาจามรี ธีธัชรั้งตัวด้วยการเกาะเสาแน่นไม่ยอมไป
“ไม่ไป ไม่เอา ฉันไม่แต่งงาน”
“ไปเถอะน่า...ไม่ต้องอายหรอก คุณแม่รออยู่”
“ไม่เอา นี่ปล่อยฉันนะยัยหนูตะเภา”
ธีธัชสะบัดแขน
“ฉันไม่ได้มาสู่ขอเธอ และฉันก็ไม่คิดแต่งงานไม่ว่าจะเป็นกับเธอ หรือกับใครทั้งนั้น ฝันไปเถอะ”
ธีธัชพูดจบก็รีบหันหลังเดินออกไปเลย ลำเภาตะโกนไล่หลัง
“ไม่อยากแต่งแล้วมาหาแม่ฉันทำไม ถ้าคราวหน้ามาอีก เตรียมตัดชุดเจ้าบ่าวไว้ได้เลย”
ธีธัชส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด ลำเภากอดอก แล้วก็ยิ้มด้วยความสะใจ
“ท่าทางจะกลัวจริงๆ รีบกลับไปเลย” ลำเภาพึมพำ
จามรีมองหาลำเภาด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่ขออนุญาตเพื่อออกไปทำธุระ
“เภามีอะไรหรือเปล่าลูก“
“เพื่อนน่ะค่ะ..เจอกันโดยบังเอิญ แต่กลับไปแล้วค่ะ สงสัยจะมีธุระสำคัญ”
จามรีพยักหน้ารับทราบแล้วก็กินข้าวกันต่อ ลำเภาอมยิ้ม สบายใจที่แก้เกมได้ทัน
เนตรนภัส นั่งหน้าง้ำอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกภายในบ้านวัชระ เห็นได้ชัดว่าแวว แม่ของวัชระพูดคุยกับเนตรนภัสด้วยความเกรงใจ
“ดื่มน้ำหน่อยนะหนูแหนม..ใจจะได้เย็นๆ”
เนตรนภัสเสียงแข็ง
“แหนมเย็นไม่ลงแล้วค่ะคุณแม่ วัชหายไปไหนของเค้า แหนมโทร.ไปก็ไม่ติด ตามหาตัวก็ไม่เจอ”
“เอ่อ..วัชเค้าคงงานยุ่...“ แววยังพูดไม่จบ
“งานยุ่งอะไรกันคะ แหนมไปรอที่ทำงานก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แหนมนัดร้านทำแหวนแต่งงาน นัดโรงแรม นัดดีไซเนอร์ตัดชุดแต่งงาน นัดทุกอย่างไว้แล้ว แต่วัชเค้าหายตัวไปแบบนี้ แหนมก็เสียชื่อแย่สิคะ”
“แม่เข้าใจจ้ะ...แต่แม่เองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน แม่ขอโทษแทนลูกชายก็แล้วกัน”
ครั้นเมื่อเนตรนภัสเห็นหน้าแววซีดๆ เสียงอ่อยๆ ของแวว ก็เริ่มจะมีสติ
“แหนมก็ต้อง..ขอโทษ” เนตรนภัสยกมือไหว้
“คุณแม่ด้วยนะคะ ที่โวยวาย แต่แหนมทนไม่ไหวจริงๆ วัชทำตัวเหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบ เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำเล่นๆแบบนี้ แหนมยอมเหนื่อยเตรียมทุกอย่าง วัชแค่มาตามนัด เค้ายังทำไม่ได้ แหนมไม่เข้าใจจริงๆว่าวัชเค้าเป็นอะไร”
เนตรนภัสระบายความคับข้องใจออกมาด้วยความไม่เข้าใจ
แววได้แต่มองเนตรนภัสด้วยความเห็นใจเพราะอยู่ในอาการน้ำท่วมปาก
“เอาเป็นว่า ถ้าคุณแม่เจอวัชก็บอกให้เค้ารีบมาหาแหนมแล้วกันนะคะ แหนมขอตัวกลับก่อนนะคะ” เนตรนภัสพูดตัดบทและยกมือไหว้ลากลับ “สวัสดีค่ะ”
แววรับไหว้ “จ้ะ..สวัสดีจ้ะ”
เนตรนภัสหยิบกระเป๋าและเดินออกไปแล้ว แต่แววยังนั่งอยู่ที่เดิมมองตามด้วยความหนักใจ
คนร้ายโดนวัชระล็อคตัวแล้วลากออกมาจากที่เกิดเหตุ ซึ่งเป็นร้านเกมที่มีการค้ายาเสพติดแฝง ในที่เกิดเหตุเวลานั้นมีไทยมุงอยู่กลุ่มหนึ่ง สภาพของวัชระดูมอมแมมเล็กน้อย
“หมวดพาไปสอบปากคำเพิ่มเติม” วัชระส่งตัวคนร้ายให้กับตำรวจอีกคน
“ครับผู้กอง”
ผู้หมวดคุมคนร้ายไปที่รถ ไทยมุงยังคงเกาะติดกับสถานการณ์ นอกจากนี้ยังมีนักข่าวถ่ายทำข่าวอยู่ วัชระไม่สนใจจะเอาหน้าเอาตาไปออกโทรทัศน์ จึงเดินแยกไปที่มุมหนึ่ง ซึ่งรถมอเตอร์ไซค์จอดแอบหลบมุมอยู่ มีผ้าใบคลุมทับอยู่ไม่ให้เป็นจุดเด่น วัชระเก็บผ้าใบใส่กระเป๋าที่ติดมากับรถ และหยิบโทรศัพท์มือถือมาดู วัชระขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
แววคุยโทรศัทพ์คุยกับวัชระ น้ำเสียงบ่งบอกถึงความหนักใจ
“ที่จริงก็ไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายอะไรหรอกลูก แม่แค่จะบอกว่าแหนมเค้ามาที่บ้าน”
ทันทีที่ได้ยินชื่อ เนตรนภัส หน้าของวัชระก็เปลี่ยนแสดงความเบื่อหน่ายขึ้นมาในทันที
“เค้าท่าทางเป็นทุกข์มาก” เสียงแววบอกผ่านทางโทรศัพท์
“แม่ว่าวัชน่าจะไปหาแหนมเค้าหน่อยท่าทางเค้าจะร้อนใจเรื่องงานแต่งงานมาก”
วัชระตอบเสียงเหนื่อยๆ
“แหนมเค้าก็ร้อนใจ ใจร้อน กับทุกเรื่องอยู่แล้วครับแม่ แต่แม่ไม่ได้บอกเบอร์นี้กับแหนมใช่มั๊ยครับ”
แววตอบด้วยความหนักใจ
“ไม่ได้บอก และแม่ก็ไม่ชอบโกหกอะไรแบบนี้ ถ้าวัชยังไม่รีบจัดการให้เรียบร้อย ถ้าเค้ามาอีกที แม่จะให้เบอร์นี้ไปเลย”
“เอาเป็นว่าถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่จะไปหาเค้าก็แล้วกัน .. แค่นี้ก่อนนะแม่ ผมต้องไปสอบปากคำคนร้ายต่อ” วัชระพูดตัดบท
วัชระวางสายไปด้วยความเครียด
“ไปเฝ้าที่ทำงาน ไปคอนโดไอ้กริช แล้วนี่ไปบ้านอีก..แหนมจะไปตามจิกที่ไหนอีกมั้ยเนี่ย” วัชระบ่นด้วยความเหนื่อยหน่าย
หน้าบริษัทเอ็มกรุ๊ปตอนบ่ายๆ พนักงานเดินไปมาบางตา ร่างของเนตรนภัสเดินด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี พอเข้ามาในตึก ก็เดินมุ่งพุ่งตรงไปที่ห้องทำงานกริชชัยทันที
อรุณศรีกำลังคุยกับเบญลี่อยู่ที่โต๊ะทำงานเบญลี่
“นี่เป็นรูปแบบเกมที่จะเล่นในงาน แล้วนี่ราคาค่าตัวของนักดนตรี นี่เป็นแบบเวทีที่ทางโรงแรมเสนอมา ฝากพี่เบญลี่นำเสนอคุณกริชด้วยนะคะ”
เบญลี่รับเอกสารมา แล้วก็รีบถามด้วยความอยากรู้
“วันก่อนคุณกริชเรียกแอ๊วคุยหลังประชุม..เรื่องอะไรเหรอ ถ้าเป็นความลับก็ไม่เป็นไป บอกพี่ได้ พี่เก็บความลับเก่ง”
“ไม่ลับหรอกค่ะ คุณกริช อนุญาตให้แอ๊วชวนแฟนไปงานวันเสาร์อาทิตย์นี้ด้วยน่ะค่ะ”
เบญลี่เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“คุณกริชอนุญาตให้แอ๊วพาแฟนไปเนี่ยนะ”
“ใช่ค่ะ”
ทันใดนั้นเองเนตรนภัสก็เดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ความสวยเซ็กซี่แผ่รัศมีออกมาอย่างแรงจนคนรอบข้างสัมผัสได้ เนตรนภัสเดินมาหยุดตรงหน้าเบญลี่กับอรุณศรีและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง
“ฉันมาหาคุณกริช คุณกริชอยู่หรือเปล่า”
เบญลี่กับอรุณศรีประหลาดใจ อรุณศรีแอบ คิดว่า ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นแฟนกริชชัย
“ฉันถามว่าคุณกริชอยู่หรือเปล่า” เนตรนภัสเสียงดังขึ้น
“อยู่ค่ะๆ ไม่ทราบว่านัดไว้หรือเปล่าคะ“ เบญลี่บอก
“ไม่ได้นัด ไปบอกคุณกริชว่าฉัน... เนตรนภัสมาขอพบ”
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก เบญลี่เดินนำเนตรนภัสเข้ามา
“คุณกริช เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
กริชชัยพยักหน้าให้เบญลี่ออกไป เบญลี่จำใจต้องออกไปตามคำสั่ง ทั้งที่อยากอยู่ด้วยใจจะขาด เมื่อประตูห้องปิดลง เนตรนภัสก็เปิดฉากทันที
“ตอนนี้วัชอยู่ไหน ไม่ต้องมาช่วยปิดบังกันเลยนะ”
“ผมไม่ได้ปิดบัง แต่ผมไม่รู้จริงๆ แหนมก็รู้ว่าไอ้วัชมันเป็นพวกรักอิสระ ไม่ชอบให้คนไปบังคับ”
คำอธิบายของกริชชัย กลายเป็นการสาดน้ำมันเข้ากองเพลิง
“คุณกริชจะบอกว่าแหนมไปบังคับวัชใช่มั้ยคะ ผู้ชายก็เป็นแบบนี้ ชอบเข้าข้างกันเอง ผู้หญิงเป็นฝ่ายผิดตลอด”
กริชชัยยังไม่ทันจะพูดต่อ
“ไม่รู้หล่ะ ฝากคุณกริชบอกวัชด้วยว่าแหนมไม่ยอมให้เค้าหนีหน้าแบบนี้ แหนมจะต้องตามหาเค้าให้เจอ ถ้าเค้าไม่รีบติดต่อกลับมา เจอดีแน่”
เนตรนภัสพูดจบก็สะบัดหน้าเดินออกไปด้วยความหงุดหงิดอย่างแรง กริชชัยเดินตามไปด้วยความหวังดี
“แหนม..แหนม..ผมว่าคุณใจเย็นก่อนดีกว่า” กริชชัยเตือน
กริชชัยเดินตามออกมาติดๆ กัน ร้องเรียก
“แหนม เหนม แหนม”
เสียงกริชชัยไล่ตามหลัง ทว่าเนตรนภัสไม่สนใจ เดินออกไปด้วยความหงุดหงิด
กริชชัยได้แต่ส่ายหน้า ครั้นจะหันหลังจะกลับเข้าห้องทำงาน ก็พบว่า อรุณศรียืนมองอยู่กับเบญลี่
อรุณศรีพยายามไม่สบตา ทำเป็นอ่านเอกสาร เบญลี่ก็ทำเป็นจัดเอกสารโน่นนี่ ทำยุ่งๆ
กริชชัยมองอรุณศรีแล้วก็รู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เข้าใจผิด กริชชัยโพล่งขึ้นมาลอยๆ
“เนตรนภัสเค้าเป็นแฟนวัชระ เค้ามาตามหาวัช..ไม่ได้เกี่ยวกับผม”
อรุณศรีชะงักพลางคิดในใจว่า แล้วมาบอกฉันทำไม อรุณศรียังคงจัดเอกสารต่อ ทำเป็นไม่สนใจและไม่ได้เงยหน้ามามองกริชชัย เบญลี่เห็นอรุณศรีไม่รับคำ ก็เลยต้องรับไว้เอง
“ค่ะๆ รับทราบค่ะ”
กริชชัยพยักหน้าให้เบญลี่... และแอบปรายตามองมาทางอรุณศรีก่อนจะเดินเข้าห้องไป
กริชชัยเดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วก็เอามือลูบหน้าด้วยความเครียด
“ไอ้วัชนะ ไอ้วัช ฉันเกือบซวยไปด้วยแล้ว”
กริชชัยส่ายหน้าด้วยความเซ็ง
อ่านสามหนุ่มเนื้อทอง ตอนที่ 8
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์