อ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 5
เพชรก้าวเดินอย่างรวดเร็วมาตามทางเดินหน้าร้านสตาร์ไดมอนด์ พนักงานพากันยกมือไหว้เขา แต่เพชรแค่ผงกหัวรับ แล้วหันไปถามเจนจบเสียงเครียด
“รู้หรือยัง ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
พาที ชนินทร และสาลินีเดินจ้ำตามเพชรกับเจนจบ
“ทางโรงแรมบอกว่า สองคนนั้นไม่ใช่คนที่จ้างมา นักเต้นตัวจริงถูกขังไว้ในห้องแต่งตัว” เจนจบบอก
“ฉันว่าไอ้คู่เต้นแทงโก้ นั่นก็โจร” พาทีเสริม
“วงจรปิดโรงแรมล่ะ” เพชรถาม
“เสีย” ชนินทรตอบ
“ทำไมต้องเจาะจงเสียงานนี้ด้วย”
เพชรหันมาถามเสียงกร้าว ทุกคนหยุดกันแทบไม่ทัน
เวลาเดียวกันนั้น สงครามตบหน้าศักดาอย่างแรง ที่ห้องทำงานของสงครามนั่นเอง
“ความใจร้อน อยากเอาชนะไอ้เพชรของแก กำลังจะลากเราเข้าคุก”
ศักดาหันมามองพ่อที่มีแววตาโกรธจัด
“ดีว่าเจ้าของโรงแรมมันยังติดหนี้ในบ่อนฉันอยู่ ถึงโกหกว่าวงจรปิดเสีย ไม่งั้นอนาคตของพ่อกับแกจบลงตรงนี้ ไป...ออกไปพบตำรวจได้แล้ว” สงครามสั่ง
เพชรหยุดเดิน เขาหันหลังกลับมามองทุกคนด้วยสีหน้าผิดหวัง
“สารวัตรธีรพัฒน์สอบปากคำสองพ่อลูกนั่นหรือยัง มันต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะปล่อยให้โจรเข้ามาในงาน”
สงครามกับศักดานั่งหน้าเครียดอยู่ที่ห้องรับแขกเอสเคไดมอนด์ เบื้องหน้าของสองพ่อลูกคือธีรพัฒน์
“งานเลี้ยงแบบนี้ ผมจะสกรีนแขกทุกคนได้ยังไงครับ” ศักดาบอก
“พยานหลายคนยืนยันว่า ผู้ต้องสงสัยสองคนนั่งข้างคุณกับลูกชาย” ธีรพัฒน์กล่าว
“ผมไม่รู้จักเค้าเลย พอไฟดับโชว์จะเริ่ม เค้าก็มานั่ง ผมคิดว่าเป็นแขกก็ไม่ได้เอะใจอะไร จนเกิดเรื่องตอนที่นักเต้นผู้หญิง เข้ามาใกล้” สงครามแก้ตัว
ธีรพัฒน์มองไปที่ศักดา ศักดาเงียบแล้วปล่อยให้พ่อพูด
“พอยิงกัน ผมกับลูกก็ไม่รู้อะไรแล้ว คนของผมพาออกไป จัดงานทั้งทีเป็นข่าวอื้อฉาว แล้วยังต้องจ่ายค่าเสียหายให้โรงแรมอีกไม่รู้เท่าไหร่”
“เราเป็นฝ่ายเสียหายเต็มๆนะ สารวัตร” ศักดาขอความเห็นใจ
ธีรพัฒน์มองสงครามกับศักดาที่ทำหน้าเครียดอยู่
เวลานั้นเพชรยืนกอดอกกวาดตามองทุกคน อยู่ภายในห้องทำงานของเขา
“ไม่ได้ทั้งเรื่องโจรอะดอเรลลา ทั้งนักเต้นที่อาจจะรู้จักโจร”
“โดยเฉพาะนักเต้นสาวสุดเซ็กซี่ สาวในฝันของแก” พาทีเสริม
มุกดาเปิดประตูเข้ามาแล้วมองทุกคน
“ฮาโหล... มอร์นิ่ง ประชุมลับกันเหรอค๊า”
มุกดาเดินเข้ามา เธอสวมชุดสีสันหวาน
“หน้าตาราวกับว่าอยากให้หนูมุกช่วย” มุกดาบอก
เพชรทำหน้าเบื่อ “ช่วยเงียบ แล้วก็ไปโต๊ะเธอ นั่งเฉยๆ ไม่ต้องออกความเห็น”
“ห้ามยังกับหนูมุกไม่ได้เอาปากใส่กระเป๋ามา”
“เงียบ” เพชรสั่งเสียงดัง
“หูย.... เสียงดังแบบนี้ ท่าทางเรื่องใหญ่เว่อร์”
เพชรหันไปบอกเจนจบ “ฉันจะไปข้างนอก ไม่อยากทนอยู่กับตัวน่ารำคาญ”
เพชรเดินผ่านมุกดาไป เจนจบมองมุกดาอย่างเห็นใจแล้วเดินตามเพชรออกไป
พาทีมองมุกดาอย่างสงสาร เขาแอบป้องปากบอก
“เรื่องเด็ดครับ ทั้งอะดอเรลลา ทั้งสาวในฝัน”
“เหรอคะ”
มุกดาทำตาโตแต่พอเจอสายตาชนินทรที่เดินผ่านไป มุกดาก็ทำกลัวๆ สาลินีเดินมาใกล้แล้วเชิดใส่มุกดา
“งานเมื่อคืนสนุกมั้ยคะ” มุกดาถาม
“เริด เริดที่สุด อลังการล้านแปด” สาลินีตอบ
“อู้ว เริดยังไงเหรอคะ คุณสาลี่”
“ฉันไม่เล่าให้เธออิจฉาหรอก รับรองเกิดมาชาติหน้า เธอก็ไม่มีทางได้ไปงานเริดๆ แบบนี้”
สาลินีทำหน้าเยาะเย้ย จนมุกดาต้องรีบหันหลังไปกลั้นยิ้ม
ภายในห้องทำงานของธีรพัฒน์ ธีรพัฒน์มองรูปที่รุจาวางให้ตรงหน้า เขาเห็นภาพที่รุจาถ่ายมุกดาตอนโหนตัวยิงเอาไว้หลายรูป
“โชคดีที่ยังพอมีรูปจากคุณ”
“แต่ถ้าฉันเห็นไอ้สองคนนั่นอีกที ฉันชี้ตัวได้เลยนะคะ โดยเฉพาะคนที่ล็อคคอฉัน” รุจารีบบอก
“ผมจะให้ลูกน้องพาคุณไปสเก็ตช์ภาพหน้าคนร้าย”
“ได้เลยค่ะ รับรองเราต้องจับพวกมันได้จากภาพสเก็ตช์ของรุจา” รุจาลุกขึ้น
เพชรเดินเข้ามาในห้องธีรพัฒน์กับเจนจบ ในขณะที่รุจากำลังจะออกไป เมื่อเห็นเพชร รุจาก็ตกตะลึงไปหลายวินาทีเพราะนึกไม่ถึงว่าจะได้เจอจังๆ แบบนี้
เพชรมองเลยไปที่ธีรพัฒน์
“ผมมาเรื่องคนร้ายเมื่อคืน” เพชรบอก
“รุจา จากนิวส์ไทม์ค่ะ” รุจารีบแนะนำตัวเอง
“ผมไม่ให้สัมภาษณ์” เพชรพูดดัก
รุจาผิดหวัง ธีรพัฒน์เอ่ยขึ้น
“คุณรุจาถ่ายภาพนักเต้นที่ยิงปะทะกับคนร้ายไว้ได้”
เพชรรีบพุ่งเข้ามาหมายจะหยิบภาพที่ธีรพัฒน์ส่งให้ แต่รุจาคว้ารูปได้ก่อนถึงมือเพชร
“รูปของฉัน” รุจาบอก
เพชรรู้ว่าเสียทีนักข่าวเข้าแล้ว รุจายิ้มอย่างเป็นต่อแล้วพูดกับเขา
“ไม่ทราบว่าคุณเพชรพอจะมีเวลาให้สัมภาษณ์กับนิวส์ไทม์สัก 2-3 คำถามมั้ยคะ”
เพชรเดินอย่างรวดเร็วมากับเจนจบ โดยมีรุจาวิ่งตามมาด้านหลัง
“ฉันไม่ให้สัมภาษณ์อะไรทั้งนั้น แต่แกต้องเอารูปนักเต้นคนนั้นมาให้ได้” เพชรบอกเจนจบแล้วเดินเลี้ยวหนีไป เจนจบหันไปพอดีกับที่รุจาวิ่งมาชนเขาเต็มแรงแต่เธอเป็นฝ่ายกระเด็นไปเอง
“ผมชื่อเจนจบ เป็นฝ่ายการตลาด มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้มั้ยครับ”
“ฉันอยากสัมภาษณ์คุณเพชร” รุจาบอก
“ได้สิครับ .. แต่ผมสงสัยเรื่องรูปนั่นนิดหน่อย”
“ฉันถ่ายเองค่ะ”
“คุณเป็นนักข่าวที่เยี่ยมมากๆ กล้าเสี่ยงตาย”
รุจายืด “ใช่ค่ะ คุณภาพคน คุณภาพข่าว คุณภาพนิวส์ไทม์”
“งั้นผมจะรบกวนขอรูปสักสองสามรูปจากคุณ ให้ทางบริษัทที่รับประกันเพชรลองตรวจสอบ เพราะมันเกี่ยวกับเรื่องอะดอเรลลาของเรา ไม่ทราบว่าคุณรุจาจะพอให้ได้มั้ยครับ”
เจนจบยิ้มแล้วเดินนำไป รุจามองเพ้อในยิ้มหล่อเหลาของเจนจบ
เพชรยืนรออยู่ เจนจบเดินมา เพชรยิ้มแล้วแบมือขอรูป เจนจบยิ้มแห้งๆ แล้วส่ายหน้า
“เค้าบอกว่าต้องได้สัมภาษณ์นาย”
เพชรมองอย่างโมโห
ที่กองปราบปราม รุจากำลังนั่งดูตำรวจสเก็ตช์ภาพในคอมพิวเตอร์
“หล่อๆค่ะ หล่อกว่านี้” รุจาบอก
ตำรวจวาดเพิ่ม
“หน้าดุๆหน่อย แต่ตาเศร้า ตัวหอมๆด้วยค่ะ”
ตำรวจเหลือบมองรุจาอย่างงงๆ ว่ากลิ่นเกี่ยวอะไรด้วย
คมกฤชเดินเข้ามา รุจาเหลือบมองแค่นิดเดียวแล้วเชิดหน้ากลับไป
“สารวัตรธีรพัฒน์บอกว่าเธอมีรูปนักเต้นเมื่อคืน” คมกฤชพูดกับรุจา
รุจาทำเป็นไม่สนใจคมกฤช เธอหันไปบอกตำรวจที่กำลังสเก็ตช์รูปต่อ
“ผิวคล้ำๆ หน้าเข้ม.... มีเครา”
คมกฤชนั่งลงตรงข้ามรุจา รุจามองผ่านจอที่เป็นรูปสเก็ตช์ซึ่งยังไม่ใกล้เคียงกับใบหน้าภูผา เธอมองผ่านไปเจอหน้าคมกฤช
“รุจา .. ฉันขอรูปนั้นได้มั้ย” คมกฤชอ้อนวอน “ฉันต้องหานักเต้นคนนั้น เค้ารู้จักผู้ต้องสงสัยปล้นเพชรนะ ..รุจา ..ไม่งั้นฉันต้องจ่ายพันล้าน กางเกงในยังไม่เหลือเลย”
“ดี .. ฉันจะรอดูกางเกงในคุณ ...แล้วอย่าลืมซักล่ะ สกปรกแน่ๆ”
รุจาหันมาบอกตำรวจสเก็ตช์
“หนวดค่ะ หนวด”
“ตกลง หนวดหรือเคราครับ” ตำรวจถาม
“รุจา ให้ฉันคุกเข่าขอร้องอย่างคราวก่อนก็ได้” คมกฤชอ้อนวอนต่อ
รุจาเริ่มเสียสมาธิ เธอหันมาบอกตำรวจ
“หนวดค่ะ”
คมกฤชยังตื๊อไม่เลิก
“เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา”
“เพื่อนเหรอ” รุจาขึ้นเสียงสูง “ช่วงไหนที่ฉันกับนายเป็นเพื่อนกัน .. ขอโทษ จำไม่ได้”
รุจาหันไปบอกตำรวจต่อ
“ผมสั้นค่ะ ผมสั้น”
ตำรวจเริ่มงงๆ เพราะต้องลบภาพใหม่ รุจาหันมาพูดกับคมกฤช
“นายบอกว่านายเก่ง ก็ไปหาเอาเองซี้ ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร”
“ฉันรู้” คมกฤชบอก
“รู้แล้วมาถามฉันทำไม ไม่ต้องมาอวดเก่ง .. หน้าตากลัวเสียฟอร์มอย่างนายลองเจอเหตุการณ์เฉียดตายอย่างเมื่อวาน จะกล้าได้เท่าฉันหรือเปล่า”
“ครับ คุณเก่งมาก ..เก่งเหลือเกิน .. ไม่แอ่นอกรับกระสุนซะเลยล่ะ” คมกฤชประชด
รุจาลุกพรวดแล้วหันมาจิ้มนิ้วลงที่อกคมกฤช
“เอาไว้อกนายสิ ฉันนี่แหละจะยิงให้พรุน”
คมกฤชแกล้งรวบมือรุจามากุมไว้
“โอ๊ย โดนยิง .. หัวใจทะลุ”
“ ปล่อยมือฉัน” รุจาอาย
คมกฤชสะบัดมือรุจาทิ้งอย่างแรง
“มือเหรอ ... นึกว่ากระดาษทราย ทั้งสากทั้งด้าน”
ลูกน้องธีรพัฒน์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หัวเราะครืนแล้วรีบก้มหน้าหลบ รุจาโมโห
“กระดาษทรายน่ะไว้ขัดปากนาย”
รุจาหันมาบอกตำรวจที่กำลังสเก็ตช์ภาพอยู่
“ผมยาว .. ใส่ชุดราตรี”
รุจาหันไปจ้องคมกฤชด้วยความแค้น
ตำรวจหน้าเหรอหราเพราะงงกับภาพในจอสเก็ตช์ที่กลายเป็นรูปใครก็ไม่รู้และไม่ใกล้เคียงภูผาเลย
รุจาเดินลิ่วๆมาตามทางเดินในกองปราบปราม โดยมีคมกฤชเดินตาม
“นายทำให้ฉันเสียสมาธิ จนสเก็ตช์เป็นใครก็ไม่รู้”
“ก้อแค่รูปจะงกอะไรนักหนา”
“ทำไมถึงอยากได้กันเหลือเกินนะ ... รูปผู้หญิงคนนี้”
รุจาแกล้งหยิบรูปขึ้นมาโบก คมกฤชทำท่าจะคว้าแต่รุจาดึงกลับ
“สงสัยจะไม่ใช่คนธรรมดา คุณเพชรก็อยากได้ นายก็อยากได้” รุจายั่ว
คมกฤชมองอย่างแค้นใจ รุจามองรูปแล้วฉีก
“เฮ้ย ... เธอ” คมกฤชตกใจ
“อยากได้นัก ก็เอาไป”
รุจาโปรยรูปมุกดาในภาพนักเต้นที่ฉีกละเอียดใส่หน้าคมกฤช แล้วหัวเราะสะใจก่อนจะเดินออกไป
“ยายโรคจิต” คมกฤชว่าตามหลัง
มุกดาเดินคุยโทรศัพท์กับคมกฤชตามทางเดินภายในสตาร์ไดมอนด์
“พี่กฤชต้องเอาไฟล์รูปจากรุจามาให้ได้”
มุกดามองไปเห็นสาลินีทำผลุบๆโผล่ๆ ตามหลังมา
ส่วนที่ด้านหน้ากองปราบปราม คมกฤชเดินคุยด้วยเสียงกลัดกลุ้ม
“คุณเพชรก็อยากได้รูปแก”
มุกดาชะงักแล้วพูดเสียงดัง
“หา ..พี่เพชร”
มุกดานึกได้รีบหันไปแต่ไม่เห็นสาลินี เธอจึงหลบเข้ามุมเพื่อคุย
“ให้ไม่ได้เด็ดขาด พี่กฤชรีบหาทางลบไฟล์รูปมุกเร็วๆ”
มุกดาสั่งแล้วเดินเลี้ยวขึ้นลิฟต์ไป สาลินีโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังด้วยหน้าตาที่สงสัยเป็นอย่างมาก
ภายในห้องทำงานของชนินทร ชนินทรฟังสาลินีที่เข้ามารายงาน
“มีพิรุธล้านล้านเปอร์เซ็นต์ค่ะ แม่หนูมุกคนนี้”
“อาจจะเกี่ยวกับเพชรที่หาย” ชนินทรรีบเสริม
“นั่นสิคะ คุณเพชรกับคุณเจนจบน่ะ ไม่เชื่อสาลี่เลย มีแต่คุณชนินทรเท่านั้นที่จะจับแม่หนูมุกได้คาหนังคาเขา”
“จับตาดูไว้ห่างๆ ผมไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเพื่อนผมลับหลัง”
“ซึ้งจังเลยค่ะ คุณชนินทรเป็นเพื่อนแท้ของคุณเพชรจริงๆนะคะ”
ชนินทรยิ้มรับน้อยๆ
ที่ห้องทำงานของเพชร เจนจบมองจ้องหน้ามุกดา ส่วนมุกดาที่นั่งอยู่แกล้งพูดกลบเกลื่อน
“หน้าหนูมุกสวยขึ้นเหรอคะ คุณเจนจบถึงจ้องเอาจ้องเอา”
เพชรที่กำลังเปิดแฟ้มอยู่ วางแฟ้มลงอย่างแรงแล้วประชด
“สวยจนน่าขนลุก”
“... คงไม่ใช่ ..” เจนจบเปรยขึ้น
“ไม่ใช่อะไรคะ” มุกดาถาม
“เมื่อวานในงาน ..มีนักเต้นคนนึง..หน้าคล้ายๆ” เจนจบพูด
เพชรเดินมาจ้องหน้ามุกดาแล้วถามเจนจบ
“คล้ายยายหนูมุกเนี่ยะนะ”
มุกดารีบยิ้มหวานแล้วยื่นหน้าไป เธอหลับตาพริ้มเหมือนรอจูบ แต่เพชรดันหน้ามุกดาออกห่าง
“ไปตัดแว่น หรือไม่ก็ยิงเลเซอร์เหอะเจนจบ .. หน้าอย่างยายหนูมุก.. ใครเหมือนรับรองชะตาขาด”
“ชะตาขาดก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะก่อนตาย เคยได้เป็นแฟนหนุ่ม หล่อ หรู ดูดีที่สุดอย่างพี่เพชร”
เพชรเดินหนีกลับไปนั่งห่างๆ เจนจบถือแฟ้มไปวางให้เขา
“ฉันลองถามไปตามโรงเรียนสอนเต้นรำว่ามีลักษณะนักเต้นหรือนักเรียนคล้ายๆ สองคนเมื่อคืนบ้างมั้ย”
เพชรพลิกแฟ้มรูปที่เจนจบได้มาพบว่าเป็นรูปนักเต้นรำที่ไม่เหมือนผู้หญิงเมื่อคืนเลย
“ไม่ใช่ พวกนี้ไม่ใช่” เพชรบอก
มุกดาทำเป็นเดินมาชะโงกดูในแฟ้ม
“นายลองดูช้าๆสิ เพชร .. เมื่อคืนนายก็เห็นเค้าไม่ชัดเท่าไหร่” เจนจบบอกเพื่อน
ภาพเมื่อคืนย้อนขึ้นในหัวของเพชร ตอนนั้น เพชรกำลังจ้องมุกดาขณะโหนตัว เพชรรู้สึกว่าเป็นภาพที่งดงามที่สุดในความคิดของเขา
มุกดามองเพชรที่ตาลอยๆ กับภาพในอดีต
“แค่ไม่กี่นาที ฉันก็จำเค้าได้” เพชรบอก
มุกดาเผลอหัวเราะ เพชรหันขวับ มุกดาเลยแกล้งทำเป็นไอ
“ตรงนี้แอร์แร๊งแรง” มุกดาแก้ตัว
เสียงมือถือของเจนจบดังขึ้น เจนจบมอง
“พาทีโทรมา” เจนจบรับแล้วนิ่งฟัง “ว่าไงนะ แกมีวิธีจะช่วยหาสาวแทงโก้คนนั้น”
เพชรหน้าตาตื่นเต้นรีบคว้ามือถือมาพร้อมกับยิ้มกว้าง
“แกนี่ฉลาดที่สุด .. วิธีไหน ..ว่ามาเลย” เพชรถาม
มุกดามองอย่างหวาดเสียว
ณ โรงเรียนสอนเต้นรำแห่งหนึ่ง ครูกำลังสอนนักเรียนหลากหลายวัยอยู่ที่ฟลอร์เต้นรำ หลายคู่เต้นไปรอบๆ
เพชรยืนมองโดยมีพาที เจนจบอยู่ข้างๆ ส่วนมุกดายืนอมยิ้มอยู่ใกล้ๆ เจนจบด้วย
“อยากได้ลูกเสือ ก็ต้องเข้าถ้ำเสือ” พาทีบอก
“ไม่เห็นเกี่ยวกันตรงไหนเลยว่ะ” เจนจบแย้ง
“วันหลังไม่ต้องพูดก็ได้นะ พาที ถ้าแกไม่พูด ไม่ออกความเห็น แกจะหล่อมาก” เพชรว่าเพื่อน
“หยุด เดี๋ยวก่อน วันนี้จะหล่อมากกว่าเดิม” พาทีบอก “ถามหน่อย แกจะไปหานักเต้นที่ไหน เซเว่น หรือค่ายมวย นี่ มันต้องนี่โรงเรียนสอนเต้นรำ”
พาทีทำท่ายืด ส่วนเพชรนิ่งคิด
เพชรเดินมองคู่เต้นมากมายที่อยู่บนฟลอร์ ส่วนมุกดาทำเป็นเดินตาม
คู่เต้นทั้งหลายกำลังเต้นรำและหมุนตัวอยู่
คู่เต้นรำของโรงเรียนสอนเต้นรำแห่งที่สองกำลังเต้นรำกันอยู่ เพชรเดินมองไปรอบๆ เห็นคู่เต้นหมุนไปรอบห้อง เพชรพยายามดูหน้าคู่เต้นผู้หญิง
มุกดาเดินตามหลังเพชร เพชรหยุด มุกดาก็หยุด
อีกมุมหนึ่งพาทีกับเจนจบกำลังยืนกอดอกมอง
เพชรหยุดมองหาแล้วถอนหายใจ
พาทีเห็นสีหน้าเพชรเช่นนั้น เขาก็เริ่มจ๋อย เพชรหันหลังจะเดินออกไป แต่เจอมุกดายืนประชิดตัวอยู่
มุกดาแกล้งทำเป็นถอยตามสเต็ปเต้นรำเพื่อล้อเพชร เพชรเดินชนมุกดาอย่างไม่สนใจ มุกดาอมยิ้มแล้วก็ขำเพชร
ฟลอร์ว่างเปล่า เพชร เจนจบ พาที มุกดามองนักเต้นที่ทยอยเดินออกไป
“ถ้าวิธีนี้ไม่เวิร์ค ฉันว่าแกน่าจะลองอีกวิธี” พาทีเสนอ
“เอาที่ชัวร์ๆ หน่อยได้มั้ย ฉันไม่มีเวลาว่างมาเดินดูขา ดูหน้า ดูก้นผู้หญิง ฉันต้องทำงาน ต้องตามหาอะดอเรลลา” เพชรหงุดหงิด
“ใจเย็นเพื่อน ..งั้นลองวิธีนี้ .. รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะแสนครั้ง แกต้องเต้น” พาทีเสนอต่อ
“หา” เพชรร้องเสียงหลง
ทุกคนหันไปมองพาทีที่กำลังยิ้มกริ่ม
หลังจากนั้นไม่นาน ครูสอนเต้นพาเพชรขึ้นไปเต้นบนฟลอร์ เพชรเต้นเก้ๆกังๆ เพราะไม่เคยเต้นมาก่อน เจนจบ พาที และมุกดายืนเชียร์อยู่ด้านนอก
มุกดาปรบมือชอบใจแล้วตะโกนล้อๆ
“พี่เพชร เก่งที่สุด บราโว”
เพชรได้ยินถึงกับเต้นผิดเหยียบเท้าครู เพชรรีบยกมือขอโทษ ครูถอนใจหันมามองทางมุกดา มุกดายืนหัวเราะเพชรแบบสะใจ
หลังจากนั้นไม่นาน เพชรยืนเต้นโดยมองตรงมาที่คู่เต้น ตรงข้ามกับเพชรคือมุกดาที่ถูกเรียกให้มาเป็นคู่เต้นของเพชร ครูกำลังจับท่าส่วนทั้งสองคนหน้าตาเหมือนจะแยกเขี้ยวใส่กัน
ครูบอกให้หมุน มุกดาแกล้งเหยียบเท้าเพชร เพชรจ้อง พอหมุนอีกรอบ เพชรจึงแกล้งเหยียบพลาดลงบนเท้ามุกดาบ้าง
สองคนจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
มุกดาแกล้งเหวี่ยงเพชรไปแรงๆ แล้วปล่อยมือ เพชรเสียหลักไถลล้มไปบนพื้น
เพชรดึงเอวมุกดามาแล้วปล่อยออกไปบ้าง แต่มุกดาทรงตัวดีแกล้งเหวี่ยงเพชรจนล้มลงไปอีก
พาทีหัวเราะชอบใจแล้วปรบมือ
“บราโว คุณมุกยอดเยี่ยม ไอ้เพชร ยอดแย่ ... บราโว”
เพชรกับมุกดามองหน้ากันแบบคู่กัด
ที่คอนโดกลางเมือง เสียงเพลงแดนซ์ดังกระหึ่มห้องของภูผา แมงมุมเดินมาปิด บลูเงยขึ้นจากโซฟามามอง
“เมื่อไหร่จะได้เงิน” แมงมุมถาม
ภูผาเดินออกมาจากห้อง ขุนพลที่กำลังต่อโมเดลรถอยู่เงยมองแล้วรู้สึกได้ว่าบรรยากาศตึงเครียด
“ตอนนี้เราเสียเปรียบทุกอย่าง มัวใจเย็นไม่ได้แล้ว” บลูบอก
“เดือดร้อนเลยสิ ที่รัก ....เมื่อวานลุยจนงานเละขนาดนั้น” แมงมุมประชด
“ก็ดีกว่านั่งหดหัวอยู่ในห้อง รอส่วนแบ่ง”
แมงมุมพุ่งพรวดไปบีบคางบลู
“ปากดีแบบนี้ เฮียทำโทษสักจ๊วบ”
แมงมุมทำก้มลงไปจะจูบบลู แต่ภูผาเข้ามาตบกบาลฉาดใหญ่แล้วเหวี่ยงแมงมุมออกไปให้ห่างบลู ขุนพลมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่เงียบๆ
“เมื่อวานตัวประกันเป็นนักข่าว ชื่อรุจา อยู่หนังสือพิมพ์นิวส์ไทม์” ภูผาบอกแล้วโยนรูปที่พิมพ์จากคอมพิวเตอร์ให้ดู เป็นภาพคอลัมน์จากหนังสือสัมภาษณ์ บรรพต ยักษ์ใหญ่วงการหนังสือพิมพ์ ส่วนอีกภาพ เป็นภาพที่ถ่ายคู่กับรุจา แมงมุมหยิบมาดู
“งั้นรูปหล่ออย่างแมงมุม .. ขอโชว์ฝีมือ ปิดบัญชีนี้เอง”
ณ ที่ทำงานกอง บก.นิวส์ไทม์ รุจากำลังขยายภาพมุกดาในชุดนักเต้นอยู่ในจอคอมพิวเตอร์ รุจาขยายจนเห็นแววตามุกดา รุจาเอียงคอมองแล้วมองอีก เธอหลับตาแล้วเคาะหัว
“เหมือนใคร .. เหมือนใคร นึกสิ รุจา ..นึกให้ออก”
รุจาลืมตาขึ้นมาเห็นช่อกุหลาบสีส้มสวยยื่นมาตรงหน้าเธอ รุจามองเลยขึ้นไปที่คนถือจึงเห็นว่าเป็นคมกฤช
รุจาตื่นเต้นแต่พยายามระงับสีหน้า ทำปรายตามองแล้วปรบมือเรียกคนในกอง บก.
“ที่นี่ใครป่วย มีดอกไม้มาเยี่ยมไข้”
คนในกองบก. มองด้วยสีหน้าอยากรู้ บางคนหัวเราะ บางคนแอบซุบซิบกันเพราะจำคมกฤชได้
คมกฤชข่มความอายแล้วพูด
“ผมมาขอโทษคุณ”
“ฉันเกลียดดอกกุหลาบ”
“กุหลาบไม่เกี่ยว เกลียดผมดีกว่า”
รุจาใจอ่อนยวบ เธอเอื้อมมือไปรับมาดม คมกฤชมองแล้วยิ้มเพราะคิดว่าสำเร็จแล้ว แต่รุจาเงยมาเห็นรอยยิ้มนั้นพอดี เธอเลยเปลี่ยนเป็นโยนช่อดอกไม้นั้นลงถังขยะ
“มุขตื้นๆ ดอกไม้แลกรูป โทษนะ..ฉันกินข้าว ไม่ได้กินหญ้า มุขนี้ไปหลอกเด็ก เด็กมันยังด่าเลย”
รุจามองหมิ่นๆ แล้วคว้ากระเป๋าสะพายเดินออกไป คมกฤชทั้งอายทั้งโมโหแต่ก็อดทนเดินตามไป
รุจาเดินอย่างรวดเร็วมาที่ลานจอดรถหน้าตึกนิวส์ไทม์ โดยมีคมกฤชวิ่งตามมา
“รุจา ให้โอกาสผมอีกครั้งนะ”
“ซอรี่”
แมงมุมซุ่มอยู่ในรถเก๋งคันเก่าที่จอดอยู่ในลานจอดรถ แมงมุมมองกล้องที่ต่ออยู่กับปืนโดยเล็งไปที่รุจา
คมกฤชเดินมายืนดักหน้ารุจา แมงมุมจึงพยายามขยับหามุมใหม่
“ผมจำเป็นจริงๆ ผมไม่มีเงินจ่ายค่าประกันพันล้าน ผมถึงต้องทำทุกอย่างให้ได้เพชรกลับมา” คมกฤชบอก
รุจามองอย่างกำลังจะใจอ่อน
“ผมเคยอวดดีใส่คุณ เพราะผมรับไม่ได้ว่า..ผม ...ผม..กำลังจะล้มละลาย”
คมกฤชทำสีหน้ากดดัน รุจามองแล้วผลักคมกฤชออกไป
“แอคติ้งใช้ได้ แต่เผอิญฉันฉลาด ... เลยไม่เชื่อ”
แมงมุมเห็นรุจาขยับมาอยู่กลางเป้าจึงเหนี่ยวไก แต่คมกฤชดึงรุจาเข้ามาพอดี
“รุจา..ผมขอร้อง”
กระสุนของแมงมุมเฉียดหัวรุจาไปโดนกระจกด้านหลังจนแตกทั้งบาน
รุจากับคมกฤชตะลึง คนที่อยู่แถวนั้นก็ตกใจ คมกฤชรีบกดหัวรุจาให้หมอบทันที
แมงมุมเห็นว่าทำงานพลาด รีบใส่แว่นดำ วางปืน แล้วถอยรถออก
คมกฤชมองเห็นรถคันหนึ่งกำลังถอยออกจึงรีบตะโกนบอกยาม
“ดักรถคันนั้น”
ยามรีบเป่านกหวีดแล้ว ว.บอกกัน คมกฤชวิ่งพุ่งตามออกไปทันที รุจามองอย่างเป็นห่วง
อ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 5
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์