อ่านต้มยำลำซิ่ง ตอนที่ 7
ฟ้าใสลงนั่งที่โต๊ะนอกร้านต้มแซ่บ แต่มองเข้าไปเห็นภายในร้านได้ทั้งหมด ถนอมตามมายืนเฝ้าอยู่ห่างๆ เธอเห็นรุ้งระวีนั่งอยู่กับทูนอินทร์ท่าทางหวานแหวว เธอหน้าตึงทันที
ขณะเดียวกันส้มป่อยช่วยงาน จุ๊และแป๋วที่ทำอาหารอยู่ในครัว นอกจากนี้ยังมีคนงานชายหญิงอีกหลายคนคอยเป็นลูกมือ
“เดี๋ยว...นังส้ม แกไปเจอคุณรุ้งเขาเมื่อไหร่วะ” แป๋วถามอย่างสงสัย
“เจอตอนออกไปที่ทุ่งเมื่อเช้าน่ะ”
“ไง...เขาสวยสมใจไหมล่ะ” จุ๊ถาม
“งั้นๆไม่สวยเท่าไหร่หรอก ฝรั่งน่ะ หน้าออกไปทาง โฮมฟลอร์”
จุ๊มองหน้าส้มป่อยไม่เข้าใจ
“อะไรโฮมฟลอร์ของเอ็ง”
ส้มป่อยทำเป็นถอนใจ
“คุยกับป้านี่เหนื่อยนะ โฮม โฮม ฟลอร์ ฟลอร์ บ้าน บ้าน พื้น พื้น น่ะป้า”
แป๋วหน้าตื่น
“ต๊าย...ถ้าเขาหน้าพื้นบ้าน หน้าอย่างเอ็งต้องอยู่ใต้ถุนน้ำครำละว่ะ”
ทุกคนหัวเราะ ส้มป่อยค้อน
“ป้านะ ลุคชีพ หนูมากเลยนะ”
จุ๊งงๆ
“แปลว่า”
“ดูถูก ค่ะ...ป้าเข้าไปแอดเฟซบุ๊คหนูนะ คนกดไลค์ให้หนูนับแสน ชมว่าหนูสวยเสียงดี โดยเฉพาะตอนที่หนูร้องเพลงนี้ ฝากจิ้มแจ่วไปแอ้ลเอ๋...แอ้ลเอ๋”
ส้มป่อยร้องและเต้นท่ารุ้งระวี จุ๊และแป๋วเอาชามใส่เศษผักที่ทิ้งแล้ว ครอบหัวทันที ทั้งหมดหัวเราะร่า ส้มหน้าเชิ่ด ดึงเศษผักจากหัวด้วยท่วงท่านางเอก
“นางเอกมักถูกแกล้งเสมอ”
เมธกับอินทร จบเพลงพร้อมกับเสียงปรบมือของคนดู
“เอาละครับ สนุกสนานกับพวกผมแล้ว คืนนี้เรามีแขกรับเชิญมาสนุกกับเราด้วย” เมธประกาศ
รุ้งระวีหน้าเหวอหันมาถามทูนอินทร์
“คุณ...ไม่นะ ไม่เรียกฉันนะ”
“ขอเชิญสาวจากแอลเอ มาฝากน้ำจิ้มแจ่วให้พวกเราหน่อยครับ”
ทั้งห้องเฮ ปรบมือให้รุ้งระวี จี่หอยและมะปรางวิ่งข้ามห้องมาหา รุ้งระวีหน้าเสีย
“คุณทูนน่ะ”
ทูนอินทร์ยิ้มให้กำลังใจ
“แฟนเพลงต้อนรับขนาดนี้ ต้องขึ้นไปแล้วละครับ”
“ไปเร็วรุ้ง”
จี่หอยพารุ้งระวีเดินผ่านผู้ชมตรงไปยังเวที ดนตรีขึ้นทันที รุ้งระวีเริ่มร้อง จี่หอยและมะปรางออกมาเต้นเป็นหางเครื่องเมามัน ทูนอินทร์มองรุ้งระวีอย่างชื่นชม ฟ้าใสที่แอบมองอยู่นอกร้าน มองอย่างริษยา
ทุกคนในครัวได้ยินเสียงเพลงฝากจิ้มแจ่ว จุ๊ตื่นเต้น...
“อุ๊ย...คุณรุ้งขึ้นร้องเพลงแล้ว ไปดูกันเร้ว”
ทุกคนกรูกันไปดู ส้มป่อยยืนนิ่งตะลึงอยู่คนเดียว
“พี่รุ้ง...พี่รุ้งมาร้องที่ร้านงั้นเหรอ ว้าย...”
ส้มป่อยวิ่งตามไป แล้วแทรกบรรดาพนักงานออกมาดูรุ้งระวี กำลังเต้นพร้อมกับจี่หอยและ มะปรางซึ่งเต้นเป็นหางเครื่องบนเวที อย่างสนุกสนานเมามัน ส้มป่อยมองรุ้งระวีปลื้มมาก
“พี่รุ้ง...พี่รุ้งของส้ม สวยอย่างกะนางฟ้า”
จุ๊หันมามองหน้า
“อ้าว...ไหนว่าเขาหน้าพื้นๆไง”
“ไม่ว่าแล้ว สวยกว่าตุ๊กตาบาร์บี้อีก”
ส้มป่อยออกไปเต้นร่วมกับจี่หอย และมะปรางเมามัน รุ้งระวีร้องจบเพลง ท่ามกลางเสียงชื่นชมของคนในร้าน ทูนอินทร์ปรบมือให้ ฟ้าใสมองอยู่นอกร้าน กระดกเครื่องดื่มฟรุตพันชุ์ไปด้วย รุ้งระวียิ้มให้ทูนอินทร์
“ขอบคุณค่ะ”
เสียงปรบมือเงียบลง จี่หอย มะปราง ส้มป่อย ลงจากเวที รุ้ง ระวียกไมค์ขึ้นประกาศ
“ขอบคุณพี่เมธ คุณทร พี่หนาน พี่คูนนะคะ ที่ให้เกียรติรุ้งขึ้นมาร้องในร้านต้มแซ่บคืนนี้ และที่ต้องขอบคุณอย่างที่สุด ก็คือ...คุณทูนค่ะ”
ทุกคนปรบมือให้ ทูนอินทร์ชูแก้วยิ้มกับทุกคน
“วันนี้รุ้งได้ฝึกร้องเพลงใหม่เพลงหนึ่ง รุ้งอยากร้องเพลงนี้ให้ทุกๆ คนฟังเพราะมันไพเราะมาก แต่คงร้องได้ไม่ดีนัก ถ้าไม่ได้เจ้าของเพลงมาช่วยร้องด้วย ขอเชิญคุณทูนค่ะ”
คนดูเชียร์ ทูนอินทร์ลังเลไม่กล้าออกไป จี่หอยและมะปรางเข้ามาดึงทูนอินทร์ไปที่เวที ฟ้าใสมองอย่างไม่พอใจ
“รุ้ง...จะทำอะไร ผมร้องไม่ได้” ทูนอินทร์พูดเบาๆอย่างกังวล
“คุณร้องได้”
“ผมไม่กล้า...ดูซิ...มือผมสั่นไปหมดแล้ว”
รุ้งระวีมองหน้าเขา
“ทูนคะ...ฉันอยากจะขอโทษ...เรื่องที่ฉันทำกับคุณไว้ตั้งแต่เด็ก”
จี่หอย มะปราง อินทรเหวอ ทูนอินทร์งงๆไม่เข้าใจที่เธอพูด
“คุณทำอะไรกับผม เราเคยเจอกันสมัยเด็กเหรอ”
“เอาอย่างนี้ คุณบอกว่าฉันคล้ายยายเด็กแหม่มจ๋าใช่ไหมคะ”
“ครับใช่”
“งั้นก็คิดว่าฉันคือเด็กแหม่มจ๋าได้ไหม”
“เพื่อ”
“ฉันคือเด็กแหม่มจ๋าที่โตแล้วไงคะ” รุ้งระวีบอกไปตรงๆ
ทูนอินทร์ไม่เชื่อ
“สวยขนาดนี้เชียว”
“และเด็กแหม่มจ๋าคนนั้น...กำลังขอโทษคุณอยู่ตอนนี้ ฉันไม่คิดเลยว่าที่ฉันแกล้งคุณจะเป็นปมปัญหาให้คุณจนโต ยกโทษให้ฉันนะคะ”
ทูนอินทร์ขำๆ
“รุ้ง...มันตลกที่คุณ...”
รุ้งระวีจ้องหน้า
“เชื่อตามที่ฉันพูด นะคะ...ยกโทษให้ฉัน”
ทูนอินทร์มองเห็นสายตาของเธอที่มุ่งมั่น
“ครับ...ผมยกโทษให้คุณ แหม่มจ๋า”
รุ้งระวียิ้มให้เขา จี่หอย มะปราง อินทร ปลาบปลื้ม เมธให้จังหวะเพลงขึ้น รุ้งระวีร้องนำขึ้นก่อน ทูนอินทร์ร้องตามคลอเบาๆ ทุกคนมองกันอย่างลุ้นๆ
รุ้งระวีหยุดร้อง ให้เขาร้องนำเดี่ยว เสียงทูนอินทร์เบา และไม่มั่นใจเอามากๆ รุ้งระวีมองอย่างให้กำลังใจ ทูนอินทร์ลืมเนื้อร้องไปช่วงนึง รุ้งระวีช่วยร้องเสริมให้ เขาร้องต่อได้ แล้วเริ่มมั่นใจขึ้น เมธและทุกคน มองหน้ากันรู้สึกเหมือนปาฏิหาริย์ ฟ้าใสยิ่งอิจฉา
ทูนอินทร์เริ่มร้องด้วยเสียงที่ดัง กังวานและชัดเจนขึ้น รุ้งระวีร้องคลอประสานไปด้วยกัน เธอจับมือเขาไว้ ทูนอินทร์ร้องออกมาได้ไพเราะ เธอให้เขาร้องเดี่ยวต่อไป ทูนอินทร์หันมาทางแขก แล้วร้องได้เต็มเสียง มาถึงช่วงร้องพร้อมกันก็ประสานเสียงอย่างไพเราะ ฟ้าใสแค้นใจเม้มปากแน่น
ทูนอินทร์กับรุ้งระวีร้องจบเพลงอย่างสวยงาม แขกปรบมือกันเกรียว ทูนอินทร์น้ำตารื้นมองเธออย่างขอบคุณแล้วดึงเธอมากอดไว้แนบอก ทุกคนตะลึงก่อนจะเฮออกมาพร้อมกัน
ฟ้าใสเรียกบริกรเข้ามา
“เอาโน้ตนี่ไปให้นักร้องผู้หญิงน่ะ”
บริกรงงๆ
“คุณรุ้งเหรอครับ”
“นั่นแหละ”
“ได้ครับ”
บริกรแยกไป ถนอมเข้ามา
“จะกลับรึยังคัรบ คุณฟ้า”
ฟ้าใสแหวใส่
“แกอย่ายุ่งกับฉันได้ไหม ไปรอที่รถเลย...ไป๊”
ถนอมลังเล แต่ก็ถอยออกไป
รุ้งระวีเดินออกมาที่สวนหลังร้าน เพราะได้โน้ตข้อความว่ามีคนมารออยู่ ฟ้าใสก้าวออกมาจากเงามืด เมาหนักกว่าเดิม
“บอกแล้วไง ให้จำเพลง ของรักของหวง ให้ขึ้นใจ”
รุ้งระวีตะลึง
“พี่ฟ้า”
“เธอเป็นแฟนพี่ทูนเหรอ”
“เปล่าค่ะ”
“ถ้ายังไม่ใช่แฟน ก็ไม่ควรทำสิ่งที่อยู่บนเวทีเมื่อกี้”
รุ้งระวีงงๆ
“ไม่เข้าใจค่ะ”
“ก็ทำให้พี่ทูนเขาร้องเพลงต่อหน้าคนได้น่ะซี”
“ฉันช่วยให้เขาเกิดความมั่นใจ มันผิดตรงไหนเหรอ”
“ผิด เพราะ...มันเป็นสิ่งที่ฉันเคยทำ และประสบความสำเร็จ ก่อนที่เธอจะมาเลียนแบบ”
“ไม่ยักรู้ว่าวิธีการของคุณนี่ มันสงวนลิขสิทธิ์ด้วย”
“ต้องสงวนซี้ เพราะฉันต้องใช้ความรักมหาศาลทำให้พี่ทูนมั่นใจในตัวเองขึ้นมา และความรักของเขา มีไว้ให้ฉันคนเดียว ฟ้าใส ใจสะออน แกไม่มีสิทธิ์มาแย่ง”
รุ้งระวียิ้มหยัน
“งั้นฉันไม่ต้องร้องเพลงของรักของหวง ให้ขึ้นใจแล้วละค่ะ แต่ต้องร้อง หมาหวงก้าง...มากกว่า”
ฟ้าใสโกรธจี๊ด
“ว่าฉันเป็นหมาเหรอ...อีฝรั่ง”
“ลองถามคุณทูนเขาดูก่อนนะคะ ว่าเขายังสงวนสิทธิ์ความรักในตัวคุณอยู่รึเปล่าเพราะเท่าที่รู้ ที่เขาอยากสงวนไว้มีอยู่อย่างเดียว คือลิขสิทธิ์เพลงที่คุณขโมยไปจากเขาไง ขอตัวนะคะ ไม่อยากเสียเวลากับคนเมา”
รุ้งระจะแยกไป ฟ้าใสกรีดลั่น วิ่งเข้ามาแล้วกระชากผมจนรุ้งระวีหน้าหงาย
“กรี๊ดดด”
“อีฝรั่งหน้าด้าน ข่าวลือเรื่องที่แกสร้างประวัติปลอมน่ะ มันกระฉ่อนไปทั้งวงการแล้ว อย่าหวังเลยว่าจะดังได้เท่าฉัน ฉันจะสะกัดดาวรุ่งแกทุกทางเลย คอยดู”
รุ้งระวีสะบัดหลุด
“เสียแรงนะคะ ที่ฉันเคยชื่นชมเธอ ทั้งความงาม ทั้งนิสัย ทั้งๆ ที่ตัวจริง ไม่มีเลยสักอย่าง”
ฟ้าใสโกรธมาก
“อีชั่ว”
ฟ้าใสกรี๊ด แล้วเข้ามาตบรุ้งระวีเป็นพัลวัน จนเธอล้มไปกับพื้น ฟ้าใสตามจิกทึ้งต่อ รุ้งระวีกรีดร้อง ทูนอินทร์ เมธ อินทร วิ่งออกมา พยายามเข้าแยกสองสาวออกจากกัน
เมธและอินทรจับร่างฟ้าใสยึดไว้ เธอพยายามสะบัดจะเอาเรื่องรุ้งระวี
“ปล่อยฉัน...ปล่อยซีวะ”
เมธมองฟ้าใสอย่างเกลียดชัง
“เข้ามาที่นี่ทำไม ร้านฉันไม่ต้อนรับคนอย่างเธอ”
ฟ้าใสไม่แคร์
“ยังไงฟ้าก็เข้ามาแล้ว พี่เมธไม่ต้องมาห้าม”
“ออกไป...ไปเดี๋ยวนี้เลย” เมธตวาดไล่
“ไปครับ”
อินทรจะพาฟ้าใสออก แต่ฟ้าใสเกิดอาการผะอืดผะอมแล้วอาเจียนออกมาที่พุ่มไม้ อินทรต้องดูอาการ ทูนอินทร์ประคองรุ้งระวีอยู่ถามอย่างเป็นห่วง
“รุ้ง...เป็นอะไรไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ทูนอินทร์ประคองรุ้งกลับเข้าร้าน เมธหันไปสั่งอินทร
“ทร ลากออกไป”
ทูนอินทร์นึกบางอย่างไดหันไปบอกเมธ
“พี่เมธครับ พาฟ้าไปที่ห้องทำงานก่อน ผมต้องเคลียร์เรื่องนี้”
ทูนอินทร์และรุ้งระวีกลับไป ฟ้าใสยังอาเจียนผะอืดผะอม มองตามสองคนไปอย่างเคียดแค้น
มะปรางกับจี่หอย ทำแผลที่ขมับและที่ต้นคอให้รุ้งระวี หนาน คูน อินทร นั่งอยู่ด้วย
“ลมชัก อีฟ้าต่ำนี่มันอยากเป็นนางร้ายตัวแม่ถาวรเลยใช่ไหม ดูซิกับรุ้งเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อกลางวัน ตกกลางคืน มันตบเสียกระเจิง มันเห็นใครดังกว่ามันไม่ได้ นังโรคจิต” จี่หอยทำแผลไปบ่นไป
รุ้งระวีไม่สบายใจ
“ขอร้องทุกคนนะคะ อย่ารายงานเรื่องนี้ให้คุณอิททราบ”
จี่หอยแค้นๆ
“เก็บไว้ทำไม ให้คุณอิทจัดการกับเสี่ยดำรงไปเลย”
“ไม่ดีมังครับ เพราะฟ้าใสเขาเป็นเมียของเสี่ย เสี่ยไม่ทำอะไรให้อยู่แล้ว” อินทรแย้ง
หนานพยักหน้าเห็นด้วย
“จริงๆแล้วเจ๊หอยนั่นแหละ น่าจะเข้าไปจิกตบ จิกตบยายนั่นเสียเอง”
จี่หอยโบกไม้โบกมือ
“อุ๊ย...ทำไม่ได้ฮ่ะ ความก้าวร้าวทำไม่เป็น สบตาคนยังไม่กล้าเลย”
“ทำไมล่ะครับ” คูนถามงงๆ
“ไม่ชอบมองตา...ชอบมองแต่...ตีน !” จี่หอยบอกเชิดๆ
ทูนอินทร์คุยกับฟ้าใสที่ร้องไห้เบาๆ อยูในห้องทำงาน โดยมีเมธอยู่ด้วย
“คุยกันไปนะ แต่หมดธุระแล้วเธอกลับไปได้ แล้วอย่ากลับมาร้านฉันอีก” เมธกำชับเสียงแข็ง แล้วเดินออกไป
ทูนอินทร์จ้องหน้าฟ้าใส
“เธอต้องการอะไร”
“ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นละ แค่ทนไม่ได้ที่เห็นมันมาทำแสนดีกับพี่”
“เราไม่มีอะไรกันแล้วนะฟ้า”
“พี่ทูน...ฟ้าขอโทษที่หนีพี่ทูนไปทั้งๆ ที่เราจะแต่งงานกันแล้ว แต่ฟ้าไม่มีทางเลือก เสี่ยดำรงมันขู่จะทำร้ายพี่ ถ้าฟ้าไม่ไปเข้าสังกัดมัน ฟ้าต้องยอมตกเป็นของมัน”
ทูนอินทร์มองอย่างเอือมระอา
“จะโกหกไปถึงไหน เธอโกหกจนทำให้ชีวิตฉันพินาศแบบนี้ ยังจะมาโกหกต่ออีกเหรอ”
“มันเป็นความจริงนะ ฟ้ายังรักยังนับถือพี่อยู่ พี่เป็นครูคนแรกของฟ้า”
ฟ้าใสเข้ามากอด ทูนอินทร์ดันร่างเธอออก
“เธอได้ทุกอย่างที่เธอต้องการแล้ว รวมทั้งเพลงที่เธอปล้นไปจากฉัน บอกมาเธอต้องการอะไรกันแน่”
ฟ้าใสหน้าสลดลง
“เสี่ยอยากทำมิวสิคเพลงใหม่ของฟ้า อยากได้คนทำฝีมือดีๆ ฟ้าเห็นว่ามีพี่คนเดียวที่จะทำได้ พี่รับทำให้ฟ้านะคะ แล้วเราเข้าไปคุยกับเสี่ยด้วยกัน”
ทูนอินทร์ยิ้มหยัน
“อ้อ...เรื่องนี้เอง เสียใจนะฟ้า เราเดินกันคนละทางแล้ว อย่ามายุ่งกันอีก...อีกอย่างฉันทำมิวสิคให้รุ้งแค่คนเดียวเท่านั้น เซ็นสัญญากับบริษัทนายอิทธิแล้วด้วย เชิญเธอกลับได้”
ทูนอินทร์ออกไป ฟ้าใสทั้งโกรธทั้งแค้น
“เราไม่จบกันเท่านี้หรอกพี่ทูน”
ถนอมเข้ามาตาม
“กลับครับคุณฟ้า เสี่ยโทรตามแล้วครับ”
ฟ้าใสตัดสินใจเดินออกไป เมื่อมาถึงรถเธอบอกทันที...
“ไม่ต้องไปบอกเสี่ยนะว่าฉันมาที่นี่”
ถนอมพยักหน้ารับคำ ก่อนไปประจำที่นั่งคนขับ
ในครัวบ้านอินสรวง...มะปรางจัดถ้วยเครื่องดื่ม หม้อต้มกำลังอุ่นนมสดและไข่ลวก อินทรยืนคุยอยู่ด้วย
“พี่รุ้งยังตกใจอยู่เลยค่ะ เดี๋ยวต้องอุ่นนมกับไข่ลวกไปให้ทาน พี่รุ้งชอบทานก่อนนอน บอกว่าหลับสบาย”
“เหนื่อยนะครับ งานปรนนิบัติแบบนี้”
“ค่ะ”
“ไม่คิดอยากจะปรนนิบัติใครสักคน ที่ต้องการการดูแลพิเศษบ้างเหรอครับ”
“เคยค่ะ เคยดูแลคนแก่อัมพาต แต่ไม่ไหว ทั้งอึทั้งฉี่”
“มีรายอื่นอีกไหม”
มะปรางคิดนิดนึง
“หมาค่ะ มันโดนรถทับไข่ น่าสงสารมาก ต้องเช็ดไข่วันละ...”
อินทรสะดุ้งกุมเป้าตัวเอง แล้วพูดสวนขึ้น
“ไม่คิดจะเปลี่ยนงานบ้างเหรอครับ”
“ก็คิดนะคะ อยากทำงานในที่สงบๆ ไม่ต้องไปต่อสู้กับใคร แต่งานอย่างนั้นคงไม่มีในโลก”
“มีนะครับ”
มะปรางหันมามองหน้าเขา
“งานอะไรละคะ”
อินทร เขิน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่กล้าสบตา
“ก็...เป็นแม่บ้านให้คนขี้เหงาสักคนไงครับ”
“เคยนะ ไปเป็นแม่บ้านให้ผู้ชายขี้เหงาคนนึง วันนึงเขาบอกไม่สบายให้ปรางไปเช็ดตัว เช็ด ๆ อยู่ เขาก็...โชว์ ลำเพลินเขาให้ปรางดู”
อินทรตาโต
“ลำเพลิน !”
มะปรางยิ้มๆ
“เข้าใจนะคะ”
“อ้อครับ...แล้วเกิดอะไรขึ้น”
“ปรางเลยใช้เครื่องช็อตไฟฟ้า จี้เข้าที่กลางลำเพลินเขาเลย เดินขาถ่างมาถึงทุกวันนี้เลยค่ะ”
อินทรชะงักอึ้งไป มะปรางหันไปง่วนกับงานต่อ
“นมอุ่นได้ที่ละ ไข่ลวกสักฟองไหมคะ”
อินทรสะดุ้ง
“ไม่ครับ”
“ไปนะคะ”
มะปรางยกนมกับไข่ลวกไป อินทรถอนใจกุมเป้าตัวเอง
“กลัวเลย...ทำไมน้องโหดอย่างนี้ล่ะ”
อ่านต้มยำลำซิ่ง ตอนที่ 7
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์