อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 16
ภายในร้านญาดากับธาวินในชุดบ่าวสาวกำลังยืนคุยกับพนักงานร้านเกี่ยวกับเสื้อผ้า ที่นอกร้าน บุญทันกำลังยืนมองทั้งคู่อย่างวิเคราะห์“ทำไมไอ้วินถึงคิดจริงจังกับผู้หญิงคนนี้”
ทนายปรารภเดินเลี้ยวมาจะเข้าร้านเห็นบุญทันยืนอยู่
“อ้าว บุญทัน”
“สวัสดีครับ”
“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้”
“อ๋อ ผมรอคุณภูกับคุณตาลน่ะครับ”
“เออ เดี๋ยวนายกลับไปได้เลยนะ ชั้นจะพาคุณภูไปหาหมอแล้วก็จะพาไปส่งบ้านเอง”
“ผมขับรถให้ได้นะครับ” บุญทันอาสา
“ไม่ต้องหรอก ไปรถชั้นได้นายกลับไปเถอะ”
“ครับ”
ปรารภเดินเข้าร้านไป บุญทันมองตามอย่างสนใจพลางคิดอะไรบางอย่างได้ก่อนจะเดินไป
ในเวลาต่อมา ทนายปรารภขับรถไปตามทาง โดยมีธาวินกับญาดานั่งอยู่ทางด้านหลัง
“เดี๋ยวหลังจากไปหาหมอแล้ว คุณภูอยากไปไหนรึเปล่าครับ”
“ไม่ล่ะครับ ผมไม่รู้จะไปไหน”
“คุณตาลล่ะครับ อยากแวะกลับไปเยี่ยมบ้านบ้างมั้ยครับ”
“ไม่ค่ะ ตอนนี้ที่บ้านตาลไม่มีใครอยู่”
“งั้นเดี๋ยวตรวจเสร็จผมจะพาคุณภูกับคุณตาลไปเลี้ยงอาหารอร่อย”
บนท้องถนน บุญทันขี่มอเตอร์ไซค์ขับตามรถของปรารภอยู่ห่างๆ
ภายในโรงพยาบาล ปรารภ ธาวินและญาดา เดินเลี้ยวเข้าไปในแผนกอายุรแพทย์ ระบบประสาทแล้วตรงไปห้องหมอในทันที
“ทำไมไอ้วินต้องมาหาหมอระบบประสาทหรือว่า มันถูกล้างสมอง อย่าบอกนะว่าทนายปรารภกับผู้หญิงคนนี้ล้างสมองไอ้วิน” บุญทันว่า
ภายในห้องตรวจ หมอกำลังดูฟิลม์เอ็กซเรย์ผลตรวจ
“เท่าที่หมอดูทุกอย่างก็ปกติแล้วนะครับ”
“แต่ทำไมผมยังจำอะไรไม่ได้เลยล่ะครับ” ธาวินถามขึ้น
“อย่างที่หมอเคยบอกน่ะครับว่าคงต้องใช้เวลา ถ้าโชคดีก็หาย แต่ถ้าโชคร้ายก็อาจจะจำอะไรในอดีตไม่ได้อีกเลย”
“ตาลว่าจำไม่ได้ก็ช่างเถอะค่ะคุณภู บางทีอดีตมันก็ไม่มีอะไรน่าจดจำหรอกนะคะ”
“แต่ผมอยากจำทุกอย่างให้ได้ ผมอยากรู้ว่าตัวผมเองชอบอะไร ไม่ชอบอะไรและที่สำคัญทำไมผมถึงรักตาล”
ญาดาฝืนยิ้มให้
“ก็ตาลเคยบอกแล้วไงคะว่าคุณภูรักตาลที่ตาลสวยน่ารัก”
“ไม่ ผมว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ตาลต้องมีอะไรที่ทำให้ผมประทับใจ”
“ผมนึกออกแล้ว คุณหมอเคยบอกนี่ครับว่าให้คุณตาลช่วยกระตุ้นความทรงจำคุณภู” ทนายปรารภว่า
“กระตุ้นยังไงคะ” ญาดาถาม
“ก็คุณตาลกับคุณภูเคยมีความประทับใจอะไรร่วมกันล่ะครับเช่นเจอกันครั้งแรกที่ไหน”
“บนเครื่องบินนู่นแน่ะค่ะ คงจะขึ้นไปรำลึกลำบากนะคะ”
“แล้วเดทครั้งแรกล่ะครับ เดทกันที่ไหน”
“เอ่อ...”
ญาดานึกหาคำตอบไม่ถูก
“ใช่ครับ ผมว่าคุณภูกับคุณตาลลองไปเดทกันอีกครั้ง ดีมั้ยครับคุณภู” ปรารภเสนอความเห็น
“ ดีครับ” ธาวินบอก
ธาวินเห็นด้วยกับทนายปรารภหันมายิ้มให้ญาดาที่ฝืนยิ้มอยู่
ปรารภ ธาวินและญาดาเดินออกจากห้องหมอ บุญทันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์บังหน้าอยู่มุมหนึ่ง บุญทันลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วมองตามทั้งสามไปก่อนจะหันกลับมามองที่ห้องหมอ
หมอคนที่ตรวจธาวินออกจากห้องและกำลังเดินเลี้ยวมาตามทาง บุญทันเดินตามหลังมาแล้วเรียกไว้
“คุณหมอครับ”
หมอชะงักหันกลับมามอง
“มีอะไรครับ”
“ขอโทษนะครับ พอดีผมเป็นเพื่อนกับคนไข้ที่ชื่อภูบดีน่ะครับ”
“ครับ มีอะไรหรือครับ”
“ผมอยากรู้ว่าเค้าเป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไมเค้าถึงจำผมไม่ได้”
หมอชะงักมองหน้าบุญทันนิ่ง หมอนึกถึงคำพูดที่ทนายปรารภขอร้องไว้
“ผมขอให้คุณหมอเก็บเรื่องที่คุณภูบดีสมองเสื่อมไว้เป็นความลับนะครับ เพราะถ้าใครรู้เข้าอาจจะเกิดอันตรายกับชีวิตคุณภูบดี”
บุญทันพูดต่อ
“เค้าถูกล้างสมองหรือว่าถูกมอมยาใช่มั้ยครับ”
“เปล่าครับ คุณภูบดีไม่ได้เป็นอะไรปกติดีครับ ขอตัวนะครับ”
หมอพูดตัดบทแล้วเดินไป บุญทันมองตามพลางพูดขึ้นว่า
“ไม่จริง มันต้องมีอะไรแน่”
ภายในร้านอาหารฝรั่งแห่งหนึ่งในโรงแรม ญาดาในชุดสวยเดินเข้ามากับธาวินในชุดหล่อ
“ร้านนี้หรือที่เรานัดเดทกัน” ธาวินถาม
“ใช่ค่ะ ร้านนี้แหละ”
พนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ
“สวัสดีครับ กี่ที่ครับ”
“โทรมาจองไว้แล้วค่ะ ชื่อตาล”
“ครับคุณตาล เชิญทางนี้เลยครับ”
พนักงานเดินนำไปที่โต๊ะแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ญาดา พร้อมกับส่งเมนูให้
“ดื่มอะไรก่อนดีครับ” พนักงานถามขึ้น
“คุณภูดื่มอะไรดีคะ”
“วันนั้นที่เราเดทกันเราดื่มอะไร” ธาวินถาม
“เอ่อ ไวน์ขาวค่ะ”
“ขอไวน์ขาวสองที่ครับ”
พนักงานเดินออกไป ธาวินจ้องมองญาดาที่เขินอยู่
“ตอนที่เราเดทกันใครเป็นคนเลือกร้าน”
“ก็คุณภูสิคะ คุณภูเป็นคนขอนัดเดทนี่คะ”
“แล้ววันนั้น ตาลก็ใส่ชุดนี้หรือ”
“ใช่ค่ะ ชุดนี้สีนี้เลยค่ะ หวังว่าตาลจะช่วยกระตุ้นความทรงจำให้กับคุณภูได้บ้างนะคะ”
ญาดายิ้มล้ออย่างสดใส ธาวินจ้องมองด้วยอาการอินเลิฟเต็มที่จนญาดาอดเขินกับสายตาวินไม่ได้
ทันใดนั้น ภาพก็ซ้อนเข้ามาในความทรงจำของธาวิน
ในห้องโรงแรม ธาวินถอดแว่นดำตาลออก แล้วจองมองตาล
“ผมพูดจริงนะครับ ตาคุณสวยมาก จมูก ปากคุณก็สวย คุณสวยจนผม ...”
ธาวินเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้มองจ้อง ญาดาเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของธาวินช้าๆ ลูบจากตา ไล้จมูกผ่านมายังริมฝีปาก ธาวินเคลื่อนหน้าเข้ามาจูบ อยู่ๆสติดับวูบไป
บนโต๊ะอาหาร ญาดายังยิ้มเขินอยู่ ธาวินจ้องหน้าญาดานิ่ง
“คุณภูจ้องตาลทำไมคะ ตาลเขินนะ”
“ผมนึกออกแล้วว่าผมเคยเจอตาล”
ญาดาตกใจขึ้นทันที
“อะ.. อะไรนะคะ คุณภูนึกออกแล้วหรือคะ”
“ใช่ เมื่อกี้เหมือนผมเห็นภาพตาลในความทรงจำ”
“จริงรึเปล่าคะ”
“จริง เหมือนเราอยู่ในห้องที่ไหนซักแห่ง ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตาลสวยมาก จนผมอยากจูบแต่อยู่ๆภาพก็หายไป เอ ทำไมภาพตอนนั้นถึงหายไป”
ธาวินพยายามคิด ญาดาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตัดบท
“ตาลว่าอย่าเพิ่งคิดเลยค่ะ เดี๋ยวปวดหัวนะคะ สั่งอาหารทานก่อนดีกว่า ตาลหิวแล้ว”
“แต่ผมว่าถ้าผมพยายามคิดน่าจะคิดออกนะ” ธาวินว่า
“ตาลจะเป็นลมแล้วนะคะ ทานอาหารเถอะค่ะ คุณภูทานอะไรดี”
ญาดาเปิดเมนูตัดบททันที
“วันนั้นเราทานอะไรกัน” ธาวินถาม
“ตาลทานเป็ด คุณภูทานแกะค่ะ”
“งั้นผมเอาเหมือนเดิมแล้วกัน ถ้าผมไม่ความจำเสื่อมผมคงจำได้ว่าคืนนั้นหลังจากทานอาหารแล้วเราไปไหนกันต่อ”
“ก็ ไปเต้นรำค่ะ”
“แล้วหลังจากนั้นเรามีอะไรกันรึเปล่า”
“ไม่บอก”
ด้านหลังอีกโต๊ะหนึ่ง บุญทันในชุดสูทนั่งหันหลังอยู่อีกโต๊ะ บุญทันอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“ไอ้วินความจำเสื่อมงั้นหรือ”
เป็นจังหวะเดียวกับมณทกานต์เดินเข้ามาในร้านพอดี พนักงานเดินเข้าไปต้อนรับ
“สวัสดีครับ กี่ที่ครับ”
“เพื่อนเค้าจองไว้แล้วค่ะชื่อพลอย”
“โต๊ะคุณพลอยทางนี้เลยครับ”
ระหว่างที่พนักงานเดินนำเข้าไป มณทกานต์เห็นธาวินและญาดาเข้าพอดี
“อ้าว พี่ภู พี่ตาล หวัดดีค่ะ”
“หวัดดีค่ะคุณเมย์”
“มากับใคร นั่งด้วยกันมั้ย” ธาวินบอก
“ไม่ล่ะค่ะ เมย์นัดเพื่อนไว้ วันนี้พี่ตาลสวยจังเลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ไปแล้วค่ะ”
“จ้ะ”
พนักงานเดินนำมณทกานต์เดินผ่านโต๊ะไปด้านหลัง เมื่อเดินผ่านมาถึงโต๊ะบุญทัน บุญทันรีบยกเมนูบังหน้า พนักงานดึงเก้าอี้ให้มณทกานต์ลงที่นั่งโต๊ะตรงข้ามบุญทันพอดี
“ดื่มอะไรก่อนดีครับ”
“น้ำเปล่าก่อนดีกว่าค่ะ”
เมื่อพนักงานเดินออกไปเอาเครื่องดื่ม มณทกานต์มองไปรอบๆร้านเพื่อชื่นชมกับบรรยากาศ พลันสายตาของมณทกานต์ก็เห็นบุญทันยกเมนูขึ้นอำพรางใบหน้า มณทกานต์มองผ่านๆ แต่ไม่ได้เอะใจสงสัยอะไร จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มากดโทรหาเพื่อน
“ดันมาร้านเดียวกันอีก เอาไงดีวะเราจะออกไปไงเนี่ย”
ที่โต๊ะอาหาร ธาวินจิบไวน์ขาวมองญาดาอย่างเคลิบเคลิ้ม
“ไม่อร่อยหรือคะไม่เห็นทานเลย”
“แปลกนะทำไมผมถึงจำได้แค่ภาพที่อยากจะจูบตาล ทำไมจำภาพอื่นๆไม่ได้เลย”
“ก็คุณภูเจ้าชู้นี่คะ เจอตาลครั้งแรกก็อยากจะปล้ำตาลซะแล้ว”
“ผมเป็นคนแบบนั้นจริงหรือ”
“จริงค่ะ คุณภูน่ะเป็นผู้ชายชีกอ”
“ผมขอถามอะไรอย่างได้มั้ย”
“อะไรคะ”
“ถ้าผมจำอะไรในอดีตไม่ได้เลย ตาลจะยังรักผมอยู่ใช่มั้ย”
ญาดาอึ้งมองธาวินแล้วฝืนยิ้ม
“รักสิคะ ก็ตาลเป็นเมียคุณภูนะคะ ตาลจะไม่รักคุณภูได้ไง”
ธาวินจับมือญาดากุมไว้
“ขอบคุณมากนะตาล ผมอยากให้ตาลรู้นะ ถึงผมจะจำไม่ได้ว่าผมรักตาลตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมจะรักตาลตลอดไป”
ธาวินยิ้มจับมือญาดาขึ้นมาหอม ญาดามองธาวินอย่างลืมตัวเพราะอินเลิฟไปด้วย จึงยิ้มแล้วตักอาหารกินแก้เขิน
บุญทันเหลือบมองไปที่โต๊ะตรงข้าม เห็นมณทกานต์ยกน้ำขึ้นจิบ มือกำลังกดโทรศัพท์มือเล่น
บุญทันตัดสินใจลุกขึ้นโดยยกเมนูบังหน้า ค่อยๆเดินเบี่ยงหลบผ่านโต๊ะธาวินกับญาดาออกไป
มณทกานต์เงยหน้าขึ้นมาเห็นบุญทันกำลังเดินออกจากร้านจึงชะงัก
“นั่นมันไอ้บุญทันนี่ มาทำอะไรที่นี่”
มณทกานต์ลุกเดินตามออกไปนอกร้านแล้ววิ่งตาม
“บุญทัน”
บุญทันได้ยินเสียงมณทกานต์จึง รีบเดินเลี้ยวลงบันไดหนีไฟทันที มณทกานต์วิ่งตามไป
บริเวณลานจอดรถใต้ดินของโรงแรม มณทกานต์กวาดสายตาหาแต่ไม่พบใครเลยจึงเกิดความลังเล
“หรือว่าไม่ใช่ ผู้ชายเมื่อกี้แต่งตัวดี อาจจะเป็นแค่คนหน้าเหมือน”
มณทกานต์ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าให้กับความฟุ้งฟ่านของตัวเอง
“เฮ้อ เรานี่บ้าใหญ่แล้วอยู่ๆไปนึกถึงคนขับรถ ซูเปอร์โลว์จริงๆ”
มณทกานต์หันเดินออกไป บุญทันซึ่งแอบอยู่ที่หลังเสาแอบชะโงกหน้ามองแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เกือบไปแล้วเรา”
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 16
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิม
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์,เซลิน่า เพียซ ฯลฯ
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ ต่อจากละคร ขุนศึก
ที่มา manager.co.th