อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 22
“ออกไปคุยกันข้างนอกได้มั้ย” สารวัตรสมยศถาม“นี่คุณ ชั้นไม่ได้ขายบริการทางเพศนะคะ ถ้าจะซื้อบริการต้องขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่ค่ะ เค้ามีห้องพร้อม”
เจ๊อ้อยจะเดินผละไปแต่สมยศคว้าแขนไว้ทันที
“เดี๋ยว ผมไม่ได้ต้องการซื้อบริการผมแค่อยากจะมาคุยธุระกับเจ๊”
“ธุระอะไร”
“เรื่องลูกสาวเจ๊ที่ชื่อตาล”
เจ๊อ้อยมองหน้าสารวัตรสมยศนิ่งแล้วถามขึ้น
“ทำไม”
“ตอนนี้ลูกสาวเจ๊อยู่โรงพยาบาล ผมอยากให้เจ๊ไปเยี่ยมเค้า”
“ไอ้ตาลมันเป็นอะไรหรือ”
“เค้าถูกรถชนเมื่อคืนอาการสาหัสมาก”
“เมื่อไหร่นะ”
“เมื่อคืน”
เจ๊อ้อยชะงักไปเล็กน้อยแล้วเริ่มรู้ทันเพราะญาดาเพิ่งโทร.มาคุยเมื่อเช้านี้
“เมื่อคืนนี้น่ะหรือ”
“ใช่”
เจ๊อ้อยมองหน้าสมยศอย่างสำรวจก่อนจะบอกว่า
“งั้นรอเดี๋ยวนะ เจ๊ต้องไปขออนุญาตเฮียเสกเค้าก่อน”
“ทำไมต้องขออนุญาตด้วย”
“ก็เจ๊ทำงานให้เค้า จะไปไหนก็ต้องขออนุญาตเค้า คุณรออยู่นี่นะ รอแป๊บเดียวเดี๋ยวเจ๊มา”
เจ๊อ้อยเดินออกไป ขณะที่ปื๊ดเดินสวนเข้ามาพอดี
“เจอตัวแล้วหรือครับ”
“อืมม์ เรียบร้อยแล้ว”
ที่ห้องของเสกในบ่อน เจ๊อ้อยวิ่งเข้ามารายงาน
“ตำรวจหรือ” เสกถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ใช่จ้ะ เฮียเสก ชั้นว่ามันเป็นตำรวจแน่”
“แล้วมันอยู่ไหน”
“ตรงเคาน์เตอร์”
เสกกดดูภาพวงจรปิดจากคอมพิวเตอร์เห็นสมยศยืนอยู่กับปื๊ด
“ไอ้หมู”
“ครับ”
“บอกพวกเราให้ระวังตัว มีตำรวจเข้ามา” เสกสั่งทันที
ลูกน้องรีบใช้วิทยุสื่อสารทันที
“เฮ้ย ตอนนี้มีเก้งหลงเข้ามาอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ ดูกันหน่อยโว้ย”
เสกหยิบปืนแล้วเดินออกไปที่เคาน์เตอร์
ปื๊ดเห็นเสกเดินมากับลูกน้อง 5 คนก็สะกิดสารวัตรสมยศทันที
“สารวัตรครับ ผมว่าท่าทางจะไม่ค่อยดีนะครับ”
สารวัตรสมยศหันมองตามสายตาของปื๊ด เสกเดินนำลูกน้องเข้ามาล้อมไว้ทันที
“พี่ไม่พูดอ้อมค้อมนะ น้องเข้ามาทำอะไรที่นี่” เสกถาม
“ถามได้ ชั้นก็มาเล่นน่ะสิ” สารวัตรสมยศตอบ
“แน่ใจหรือว่ามาเล่น ไม่ได้มาดูลาดเลาเพื่อจะจับบ่อนนะ”
“จับอะไร ผมไม่ใช่ตำรวจ”
“งั้นหรือ เฮ้ย ค้นตัวมันซิ”
หมูกับลูกน้องเดินเข้าไปหาค้นตัว สมยศยกมือยอมรับความจริง
“เอาล่ะ เอาล่ะผมยอมรับผมเป็นตำรวจ แต่ผมไม่ได้มาเรื่องบ่อนผมมาหาเจ๊อ้อย”
“มาหาทำไม”
“ผมมีเรื่องสำคัญต้องเอาตัวเค้าออกไป”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องราชการ”
“แต่ผมไม่ให้ออกไป”
“คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามเค้านะ”
“มีสิ เพราะผมเป็นเจ้าของชีวิตเค้า ถ้าคุณอยากให้เค้าออกไป คุณก็เอาเงินมาไถ่ สิบล้านมีรึเปล่าล่ะ”
สารวัตรสมยศอึ้งไป เปลี่ยนท่าทีเป็นอ่อนลงทันที
“เฮียเสก ผมขอร้องล่ะ”
“ก็บอกแล้วไงถ้าอยากได้ให้เอาเงินมาไถ่ เอาล่ะคุณออกไปได้แล้ว ก่อนที่ลูกน้องผมมันจะคันมือคันเท้า”
สมยศมอง เห็นลูกน้องเสกแต่ละคนมองจ้องพร้อมจะกระทืบ ปื๊ดสะกิดสมยศทันที
“ผมว่ารีบไปเถอะครับ”
สมยศจำใจขยับจะเดินออกไป เสกยกมือขวางแล้วบอก
“อ้อ เดี๋ยว แล้วผมก็หวังว่าคุณจะไม่เอาตำรวจมาถล่มบ่อนผมหรอกนะ เพราะนายผมชื่อเสี่ยเป็ด คุณคงรู้จักนะ”
สารวัตรสมยศปัดมือเสกที่ขวางออกแล้วเดินไป เจ๊อ้อยแอบชะเง้ออยู่มุมหนึ่ง
“ตำรวจมันรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่”
ภายในห้องของภูบดี ธาวินนอนหลับอยู่บนโซฟา ส่วนญาดานอนลืมตาอยู่บนเตียง พลางคิดถึงเรื่องที่ธาวินเล่าให้ฟัง
“ผมเจอตาลนอนอยู่ในห้องบุญทัน”
“ที่ไหนนะคะ”
“ห้องบุญทัน ตาลหลับอยู่กับบุญทัน”
“แล้วทำไมตาลถึงไปหลับอยู่ที่นั่นล่ะคะ”
“ผมต่างหากที่ต้องถามตาลว่าทำไมตาลถึงไปนอนอยู่กับเค้าโดยไม่ใส่อะไรเลย”
ญาดาพลิกตัวแล้วครุ่นคิดต่อไป
“หรือว่ามันจะเป็นแผนของไอ้บุญทัน”
ญาดาลุกขึ้นเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วเรียกธาวิน
“คุณภูคะ... คุณภู”
ธาวินยังหลับอยู่ ญษดากระโดดลงจากเตียงไปหาธาวินที่โซฟาแล้วเขย่าเรียก
“คุณภูคะ”
ธาวินลืมตาตื่นอย่างงัวเงียเห็นญาดาอยู่ตรงหน้า
“หือ มีอะไรตาล”
“ตาลรู้แล้วค่ะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นแผนของไอ้บุญทัน”
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่ตาลกับคุณเมย์ไปนอนในห้องบุญทันไงคะ ตาลลองมาคิดดู ตาลว่าต้องเป็นฝีมือมันแน่ๆ เพราะมันเป็นเกย์มันต้อง การให้ตาลเลิกกับคุณเพื่อจะเข้ามาเสียบคุณ แต่พอไม่สำเร็จก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายไปที่น้องเมย์หวังจะเป็นหลานเขยคุณปู่แทน”
ธาวินฟังและมองหน้าญาดาอย่างไม่แน่ใจ
“ผมว่าไม่น่าใช่หรอก ถึงมันจะเป็นเกย์มันก็คงไม่คิดทำเรื่องแบบนี้”
“คุณภูคะ ตาลจะสอนอะไรอย่างนะคะ อย่ามองคนในแง่ดีเกินไป คุณภูจะถูกหลอกได้ง่าย ๆ รู้มั้ยคะว่า สมัยนี้คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจหรอกค่ะ”
ธาวินมองหน้าญาดาอย่างไม่ได้คิดอะไรตาม ญาดาชะงักนึกได้ว่าตัวเองก็หลอกวินอยู่เหมือนกัน
“เอ่อ ตาลหมายถึงนายบุญทันน่ะค่ะ ทั้งหน้าตาทั้งจิตใจเชื่อไม่ได้ แต่คุณภูไม่ต้องห่วงนะคะ เรื่องนี้ตาลจะจัดการเอง”
“จัดการยังไง”
“ตาลจะทำให้มันยอมสารภาพออกมาว่ามันอยู่เบื้องหลังเรื่องชั่วๆนี้”
“แต่ผมว่าตาลอยู่เฉยๆดีกว่า ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่ตาลไปนอนอยู่ในห้องบุญทัน”
“แต่ตาลไม่มีอะไรกับมันนี่คะ ตาลยินดีเอาตัวเองเป็นพยาน”
“เชื่อผม เราไม่มีหลักฐานอะไรที่จะไปเอาผิดเค้าและถ้าหากว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือบุญทัน ตาลจะเป็นฝ่ายเสียหาย”
“หมายความว่าเราจะปล่อยให้คนร้ายลอยนวลหรือคะ”
“ไม่หรอก ผมจะสืบเรื่องบุญทันเอง ส่วนตาล ต่อไปนี้จะไปไหนทำอะไร ตาลต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิม”
“คุณภูกลัวว่าจะมีคนทำร้ายตาลหรือคะ”
ธาวินพยักหน้า
“ใช่ บางทีการมาที่นี่ของเราสองคนอาจทำให้ใครไม่พอใจก็ได้”
“ถ้าอย่างงั้นคุณภูก็ต้องระวังตัวเหมือนกันนะคะ”
ญาดาจับมือธาวินอย่างเป็นห่วงด้วยความลืมตัว ทั้งสองสบตากันนิ่งญาดานึกได้จึงรีบดึงมือออก
“งั้นตาลนอนแล้วนะคะ กู๊ดไนท์ค่ะ”
ญาดาเดินกลับขึ้นเตียงดึงผ้าห่มนอนคลุมโปง ธาวินมองตามแล้วถอนหายใจก่อนจะล้มตัวลงนอน พลัน ใบหน้าของบุญทันก็เข้ามาในความรู้สึกของธาวินจนต้องพึมพำกับตัวเอง
“บุญทัน”
ความทรงจำเก่าๆเข้ามาในห้วงคิดของธาวิน เขาเห็นบุญทันตอนที่เป็นภูบดียกมือทักยิ้มให้ เสียงสะท้อนของบุญทันเรียก
“เฮ้ย วิน”
ธาวินสะดุ้งชะงัก
“ทำไมเหมือนเราเคยเห็นหน้ามันที่ไหน”
ธาวินพยายามคิดต่ออีก แต่คิดไม่ออก
“เป็นไปไม่ได้ เราไม่เคยรู้จักมัน เฮ้อ เราคงคิดเรื่องมันมากไป”
ธาวินหลับตาแล้วหลับไปในคืนนั้น
เช้าวันใหม่ มณทกานต์นั่งเหม่อลอยกลุ้มกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ใคร” มณทกานต์ตะโกนถาม
“มะยมเองค่ะ”
สาวใช้เปิดประตูเข้ามา
“มีอะไร”
“คุณผู้ชายให้มาเรียกไปทานข้าวค่ะ”
“บอกพ่อว่าชั้นไม่หิว”
“แต่คุณผู้ชายบอกว่ามีธุระจะคุยกับคุณเมย์ค่ะ”
มณทกานต์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆแล้วบอก
“เดี๋ยวชั้นลงไป”
มะยมเดินออกไปแล้ว มณทกานต์พูดขึ้น
“ธุระอะไรคงจะด่าเราอีกน่ะสิ”
มณทกานต์ถอนใจอีกเฮือกใหญ่
บนโต๊ะอาหารในเวลาต่อมา เอนกนั่งกินอาหารเช้า มณทกานต์เดินลงมาจากชั้นบน
“พ่อเรียกเมย์หรือคะ”
“อืมม์ เมื่อวานลูกไม่ได้กินอะไรทั้งวันไม่ใช่หรือ” เอนกถามขึ้น
“เมย์ไม่หิวหรอกค่ะ”
“ไม่หิวก็กินซะหน่อยเดี๋ยวจะไม่สบาย”
เอนกบอกอย่างห่วงใย มณทกานต์จำใจลงนั่งแล้วหยิบขนมปังขึ้นมาทาเนย
“คุณปู่จะให้ลูกแต่งงานกับบุญทัน” เอนกพูดขึ้น
มณทกานต์ชะงักไปแล้วบอก
“ก็เมย์บอกแล้วไงคะว่าเมย์ไม่แต่ง”
“แต่นี่เป็นคำสั่งคุณปู่นะ”
“พ่อคะ เมย์ไม่ได้มีอะไรกับบุญทัน มันต้องมีคนแกล้งเมย์”
“เมย์ ตอนนี้ลูกไม่ใช่เด็กๆแล้วนะที่ใครจะมาแกล้งอุ้มลูกไปนอนตรงไหนก็ได้”
“นี่พ่อก็คิดว่าเมย์ใจแตกถึงขนาดไปนอนกับบุญทันงั้นหรือคะ”
“พ่อก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะ แต่ในเมื่อรูปการณ์มันเป็นแบบนั้นแกจะให้พ่อคิดยังไง หรือจะให้พ่อคิดว่าบุญทันมันหลอกแกไปขืนใจ”
“เมย์ไม่รู้ค่ะก็เมย์บอกแล้วไงว่าเมย์หลับอยู่ในห้อง ตื่นมาอีกทีก็อยู่ห้องบุญทันแล้ว”
อนุทินเดินลงมาจากชั้นบนได้ยินเข้าพอดีจึงพูดเสริมต่อ
“นี่ ยัยเมย์ ไหนๆเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ชั้นว่าแกไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าไอ้บุญทันมันจะขืนใจแกหรือแกให้ท่ามันตอนนี้มันก็ยอมรับผิดชอบแกแล้ว ชั้นว่าแกควรจะดีใจมากกว่านะเพราะถ้าแกท้องอย่างน้อยเด็กมันจะได้มีพ่อ”
“พี่เอ นี่เมย์เป็นน้องพี่เอนะ ทำไมพี่เอพูดจาดูถูกเมย์แบบนี้”
“ชั้นดูถูกดีกว่าดีกว่าดูผิดก็แล้วกัน หนอย ตอนที่คุณปู่จะให้แต่งงานกับไอ้ภูบดีทำเป็นเล่นตัว ชั้นนึกว่าแกจะหาผู้ชายได้เลอเลิศแค่ไหน สุดท้ายก็ใฝ่ต่ำไปคว้าคนขับรถ”
“พี่เอ มันจะมากไปแล้วนะ”
“เอาล่ะ พอ พอ พอได้แล้ว ตอนนี้จะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ แกรู้ไว้ก็แล้วกันยัยเมย์ว่าคุณปู่เค้ายกแกให้บุญทันแล้ว” เอนกว่า
อนุทินมองหน้ามณทกานต์แล้วยิ้มเยาะ เอนกถอนหายใจ และมณทกานต์เดินสะบัดหน้าออกจากบ้านไป เอนกมองตามมณทกานต์ด้วยแววตาเสียใจก่อนจะพูดกับอนุทิน
“นี่พ่อไม่อยากเชื่อเลย ว่ายัยเมย์มันจะกล้าทำเรื่องแบบนี้”
“พ่อจำไม่ได้หรือตอนที่มันเลิกกับแฟนคนแรกมันยังกินยาฆ่าตัวตาย หลังจากนั้นมามันก็ควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า แถมมันยังเคยบอกผมว่ามันมั่วอยู่กับไอ้บุญทัน”
“ทำไมแกไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อ”
“ผมก็นึกว่ามันพูดประชดผมไม่นึกว่ามันจะใฝ่ต่ำทำจริง ๆ”
“ยัยเมย์นะยัยเมย์ ทำไมมันถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้”
“เค้าถึงว่ามีลูกสาวเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้านไงพ่อ”
เอนกถอนหายใจอย่างผิดหวังและเสียใจ ส่วนสีหน้าของอนุทินมีความโกรธมณทกานต์อยู่ในแววตา
เช้าวันเดียวกัน บุญทันออกจากห้องน้ำเดินมาในห้อง ล้วงไปใต้เตียงหยิบกาวแปลงโฉมออกมาปาดเป็นรอยบากที่ใบหน้า
เสียงทุบประตูดัง ปัง ปัง ปัง บุญทันชะงักแล้วถาม
“ใคร”
มณทกานต์ยืนอยู่หน้าห้องพักของบุญทัน
“ชั้นเอง”
“เดี๋ยวนะครับ”
บุญทันรีบแต่งแผลแล้วเอากาวซ่อนไว้ที่เดิม
มณทกานต์ทุบประตูซ้ำอย่างโมโหที่บุญทันเปิดประตูช้า พอบุญทันเปิดประตูออกมาก็เห็นมณทกานต์ยืนหน้าบึ้งอยู่
“คุณเมย์”
“ชั้นอยากรู้ว่าความจริงคืออะไร” มนทกานต์ถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้นเอาเรื่อง
“ผมว่ามาคุยข้างในดีมั้ยครับ เดี๋ยวใครผ่านมาได้ยินจะไม่ดี”
มณทกานต์เดินเข้าไปในห้อง บุญทันก้าวเดินตามเข้ามา
“เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นฝีมือนายใช่มั้ย”
“ไม่ใช่นะครับ คุณเมย์ ผมไม่รู้เรื่องจริง ๆผมไม่ได้ทำอะไร”
“ถ้าไม่ใช่นาย แล้วชั้นมานอนที่นี่ได้ยังไง”
“ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าผมไม่รู้ คุณเมย์อาจจะเมาแล้วจำไม่ได้รึเปล่า”
“ชั้นไม่ได้เมา ชั้นจำได้ว่าชั้นนอนอยู่ในห้อง นายน่ะแหละต้องเป็นคนทำอะไรชั้น” มณทกานต์สรุป
“ผมบอกแล้วไงครับว่าผมไม่ได้ทำ ผมไม่รู้เรื่อง” บุญทันยืนยัน
“นี่นายจะปัดความรับผิดชอบใช่มั้ย”
มณทกานต์หยิบหมอนฟาดใส่บุญทันด้วยความโมโห
“โอ๊ย เปล่านะครับ ผมไม่ได้ปัดก็ผมบอกแล้วไงว่าผมยินดีที่จะแต่งงานกับคุณ”
“แต่งงานหรือ นายจะแต่งงานทั้งๆที่นายบอกว่านายไม่รู้เรื่องงั้นหรือ ใครๆเค้าจะได้คิดว่าชั้นเป็นฝ่ายมาให้ท่านายงั้นสิ”
“เดี๋ยวนะครับคุณเมย์ ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไร ถ้าอยากให้ผมรับผิดชอบผมก็บอกแล้วว่ายินดี แต่ถ้าคุณไม่อยากแต่ง ผมก็ไม่บังคับคุณ”
“ใช่สิ ตอนนี้ใครๆก็มาลงที่ชั้น ชั้นมันเลว ชั้นมันแย่ ชั้นมันไม่เอาไหน สมใจนายแล้วใช่มั้ยที่ทำให้ชั้นต้องอายคน ไอ้คนเลว”
มณทกานต์พูดระบายอย่างเหลืออดพร้อมกับทุบตัวบุญทันระบายความอัดอั้นตันใจ
“คนเลว คนเลว คนเลว คนเลว”
“โอ๊ย คุณเมย์ ผมเจ็บนะครับ”
บุญทันดึงมือสองข้างไว้ มณทกานต์ร้องไห้โฮสะอึกสะอื้น บุญทันดึงเข้ามากอดไว้
“ผมรู้นะครับว่าคุณเสียใจ ผมเองก็เสียใจเหมือนกันที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ แต่ผมไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
บุญทันพูดแล้วก็ดึงตัวมณทกานต์ออกมามองหน้าและเช็ดน้ำตาให้
“ถ้าคุณไม่รังเกียจก็แต่งงานกับผมเถอะนะครับ อย่างน้อยมันก็อาจจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น”
มณทกานต์มองหน้าบุญทันที่พยักหน้า
“นะครับ”
“ไม่ ชั้นไม่แต่งกับนาย ชั้นเกลียดนาย”
มณทกานต์กระทืบเท้าใส่บุญทันแล้วผลักบุญทันจนกระเด็นหงายไป จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป บุญทันได้แต่มองตามแล้วถอนหายใจ
“แล้วจะให้เราทำยังไง”
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 22
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์,เซลิน่า เพียซ ฯลฯ
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th