อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 24
“ได้ แล้วจะไม่ให้รางวัลผมหน่อยหรือ”สารวัตรสมยศมองจ้อง ปารมีมองยิ้มอย่างพึงใจแล้วเดินเข้ามาจูบ
ญาดากำลังตีแป้งทำขนมในชามอยู่ในห้องครัวบ้านพิพัฒน์โดยมีต้นหอมเป็นลูกมือช่วยอยู่
“ต้นหอมไม่ยักรู้นะคะว่าคุณตาลมีฝีมือเรื่องทำขนม”
“ชั้นไม่อยากจะคุยหรอกนะ ถ้าชั้นไม่มาอยู่กับคุณภู ป่านนี้ชั้นเปิดร้านเบเกอรี่ไปนานแล้ว”
“จริงหรือคะ งั้นคุณตาลสอนต้นหอมบ้างนะคะ ต้นหอมก็ชอบทำขนมค่ะ”
“ได้สิ แต่ต้องมีค่าครูนะ”
“ได้ค่ะ แต่อย่าแพงนักนะคะ”
“เอาล่ะ ต้นหอมไปหยิบพิมพ์มาเรียงซิ”
ต้นหอมหันไปหยิบถ้วยพิมพ์ออกมา
“สงสัยชั้นจะทำน้อยไป แค่นี้คงไม่พอแจกคนทั้งบ้าน ต้นหอมไปดูที่ครัวป้านวลซิว่ายังมีกล้วยหอมอีกมั้ย”
“มีค่ะ ต้นหอมเห็นมีอีกตั้งสองหวี”
“งั้นไปเอามาหวีนึงเลือกเอาที่งอมๆนะ”
“ค่ะ”
ต้นหอมเดินออกไป ญาดากำลังจดจ่อกับการทำเค้กอยู่ ธาวินแอบมองญาดาอยู่ทางด้านหลังแล้วเข้ามากอดทางด้านหลัง
“ทำอะไรจ๊ะ”
ญาดาตกใจ
“ว้าย คุณภู โอ๊ย ตาลตกใจหมดเลย “
“ผมขอโทษ”
“ทีหลังอย่ามาเงียบๆแบบนี้นะคะ”
“ขวัญอ่อนจัง มาผมปลอบขวัญให้”
ธาวินจะเข้ามาหอม ญาดารีบยกพายขึ้นบัง
“ไม่ต้องเลยค่ะ แล้วกรุณาปล่อยเอวตาลด้วย”
“ขอกอดหน่อยก็ไม่ได้”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าคุณภูยังไม่พ้นโปร”
ธาวินปล่อยมือที่กอดออก
“แล้วนี่ทำอะไร”
“ทำเค้กกล้วยหอมค่ะ ตาลจะทำให้คุณปู่กับคุณภูทานตอนบ่าย”
“ตาลนี่ก็เป็นแม่ศรีเรือนเหมือนกันนะ”
“คุณภูไปนั่งเล่นก่อนนะคะ เดี๋ยวตาลทำเสร็จแล้วจะเอาไปให้ทาน”
“จ้ะ งั้นผมไปว่ายน้ำนะ”
“ค่ะ”
?ธาวินชะโงกหน้าจะหอมแก้ม ญาดาหลบทัน
“ตาลนี่ไวไม่ใช่เล่นนะ”
?ธาวินเดินหัวเราะออกไป ญาดายิ้มตามอย่างอินเลิฟแล้วหันมาตีเค้กต่อ มีสายตาของใครบางคนแอบดูอยู่
บริเวณสระน้ำในเวลาต่อมา ธาวินยืนอยู่ที่ขอบสระแล้วกระโดดลงน้ำแหวกว่าย ธาวินว่ายไปแตะขอบสระแล้วพลิกตัวว่ายต่อ
ภายในห้องครัว ญาดาเอาเค้กเข้าตู้อบ ใครคนหนึ่งพุ่งเข้ามาหา ญาดาหันไปชะงัก เห็นต้นหอมยืนอยู่พร้อมกล้วยหอม
“อ้าว ต้นหอมทำไมไปนานจัง ชั้นนึกว่าลืมแล้วนะเนี่ย”
“ไม่ลืมหรอกค่ะ พอดีป้านวลแกใช้ให้ต้นหอมเอาอาหารไปให้บ้านคุณนภา นี่ค่ะ กล้วยหอม”
ญาดารับกล้วยหอมหวีงอมมา
“งั้นเธอก็เตรียมของเลย”
ต้นหอมหันไปหยิบของแป้งเนยสำหรับทำเค้ก
ใครบางคนจากอีกมุมหนึ่งกำลังแอบมองญาดาอยู่
ที่สระน้ำ ธาวินกำลังว่ายน้ำอย่างเร็วเข้ามาหายใจหอบพิงอยู่ที่ริมสระ
ภาพของบุญทันตอนที่เป็นภูบดีอยู่ที่ห้องอาหารแห่งในในอเมริกา ยิ้มทักทายธาวิน เสียงทักทายนั้นก้องดังสะท้อน
“เฮ้ย วิน”
ธาวินยิ้มเดินเข้ามาหา
“โทษทีว่ะ ตื่นสายไปหน่อย แกมานานแล้วหรือ”
ธาวินสะดุ้งเฮือกลืมตาอย่างตกใจ
“เฮ้ย นี่เรารู้จักไอ้บุญทันจริงๆด้วย”
ธาวินพยายามคิด
“คุณภูจำผมไม่ได้หรือครับ”
“ก็ชั้นไม่เคยเจอนายจะจำนายได้ยังไง”
ความทรงจำของธาวินกำลังไหลลื่นและพรั่งพรู
“ชั้นจะไปเมืองไทยกลับไปหาปู่ แกไปเที่ยวกับชั้นมั้ย”
ธาวินนอกยกกาแฟจิบแล้วบอกกับภูบดี
“ดูก่อนแล้วกัน ไม่รู้จะว่างรึเปล่า”
ธาวินเริ่มนึกจำเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้
“ไม่จริงลุงชั้นไม่ได้ฆ่าตัวตาย ลุงชั้นถูกฆาตกรรมชั้นจะกลับไปบอกทุกคนที่เมืองไทย”
“ตำรวจเค้าคงเชื่อแกหรอกนะ ที่อยู่ๆก็มีพยานจากอีกซีกโลกนึงโผล่ขึ้นมา และที่สำคัญแกไม่มีหลักฐานอะไรเลย”
“แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องกลับไปเมืองไทยนะวิน ปู่ชั้นอยู่ในอันตราย”
เสียงของธาวินก้องอยู่ในหัว
“ถ้าแกคิดจะกลับไปจริงๆ เราก็ต้องมีแผนนะไม่ใช่เดินดุ่ม ๆ เข้าไปให้มันฆ่า”
“แผนอะไร”
“ในเมื่อแกบอกว่าไม่มีใครในครอบครัวแก เคยเจอแกตั้งแต่เกิด ฉะนั้น ชั้นจะปลอมตัวเป็นแก ส่วนแกก็ปลอมตัวเข้าไปเป็นคนงานในบ้านเพื่อสืบหาคนร้ายที่ฆ่าคุณลุงภาคิน”
สีหน้าของธาวินแววตาเป็นประกายด้วยความดีใจ
“ไอ้ภู ใช่ บุญทันคือภูบดี”
ธาวินตีน้ำในสระด้วยความสะใจ
“ในที่สุดเราก็จำได้ เราคือธาวิน ”
ธาวินหัวเราะอย่างดีใจ
ภายในห้องทำงาน พิพัฒน์กับปรารภกำลังนั่งกินเค้กกล้วยหอมอยู่
“เป็นไงคะคุณปู่ ใช้ได้มั้ยคะ”
“อืมม์ อร่อยมาก” พิพัฒน์บอก
“จริงรึเปล่าคะ”
“จริงสิ ปู่จะโกหกทำไม”
“แล้วคุณปรารภล่ะคะว่าไง”
“อร่อยจริง ๆ ครับ คุณตาล” ปรารภบอก
“แล้วเจ้าภูกินรึยัง” พิพัฒน์ถาม
“ยังเลยค่ะ ตาลเอามาให้คุณปู่ชิมก่อน”
“ผมว่าฝีมือขนาดนี้เปิดร้านขายได้เลยนะครับ”
“จริง ๆ แล้วก็เป็นความฝันอย่างนึงของตาลเลยนะคะ ตาลอยากเปิดร้านเบเกอรี่”
“ถ้าอยากเปิดก็เปิดสิลูก ปู่ออกทุนให้เอง” พิพัฒน์บอก
“จริงหรือคะ”
พิพัฒน์พยักหน้า
“ ขอบคุณค่ะคุณปู่ งั้นตาลใช้ชื่อคุณปู่เป็นชื่อร้านเลยนะคะ พีพีเบเกอรี่”
“ใช้ชื่อหนูกับเจ้าภูไม่ดีกว่าหรือ”
“ใช่ครับ เป็นพีทีเบเกอรี่ดีกว่า ได้ทั้งท่านทั้งคุณภูทั้งคุณตาล” ปรารภบอก
“โอเคเลยค่ะ ตาลจองชื่อนี้เลย งั้นเดี๋ยวตาลเอาไปให้คุณภูชิมก่อนนะคะ”
“จ้ะ”
ญาดาเดินออกไป พิพัฒน์กับปรารภมองตาม
“เป็นยังไงครับ หลานสะใภ้ท่าน” ปรารภถาม
“ชั้นว่าเค้าน่ารัก เหมาะสมกับเจ้าภู ไม่เหมือนยัยเมย์รายนั้นมีแต่เรื่องปวดหัว”
“ผมทราบว่าคุณเมย์กับบุญทัน ” ปรารภชะงักไปไม่กล้าพูดต่อ
พิพัฒน์ถอนหายใจเบาๆแล้วว่า
“ใช่ อย่าพูดเรื่องนี้เลย ทำให้กินอะไรไม่อร่อย”
ว่าแล้วพิพัฒน์ก็หยิบขนมขึ้นมากินต่อ
ภายในครัว ญาดาหยิบเค้กกล้วยหอมมาวางบนจาน ต้นหอมชงกาแฟเย็นมาให้
“ให้ต้นหอมเอาไปเสิร์ฟคุณภูมั้ยคะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ชั้นเอาไปให้คุณภูเอง”
ญาดายกถาดกาแฟและเค้กกล้วยหอมเดินไปที่ห้องของภูบดี
ธาวินอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนชุดใหม่ เดินเข้ามายิ้มที่หน้ากระจกบอกกับตัวเอง
“ยินดีต้อนรับการกลับมาของนาย ธาวิน”
ญาดาเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับวางกาแฟเย็นและเค้กกล้วยหอมวางบนโต๊ะ ธาวินเปิดประตูห้องน้ำออกมาพบกับญาดาเข้าพอดี แล้วนึกถึงเรื่องบทสนทนาเก่าๆ
“ผมจำคุณได้แล้ว”
ญาดาตกใจแล้วว่า
“ว่าไงนะ จำชั้นได้หรือ”
“ใช่ เมื่อเช้าคุณบอกว่าคุณเป็นเมียผมไม่ใช่หรือ”
ญาดาหันหน้ามายิ้มให้ธาวิน
“กาแฟเย็นกับเค้กกล้วยหอมแสนอร่อยค่ะ คุณภูลองชิมซิคะว่าฝีมือตาลเป็นยังไง”
ญาดาหยิบเค้กกล้วยหอมจะส่งให้ ธาวินยังมองจ้องจนญาดาชักเอะใจ
“คุณภูเป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมจ้องหน้าตาลแบบนั้น”
ธาวินเดินเข้ามาหาเหมือนจะเอาเรื่อง ญาดามองอย่างใจไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
“เอ่อ คุณภู มีอะไรรึเปล่าคะ”
ธาวินเดินมาหยุดตรงหน้าของญาดาที่มองด้วยความหวั่นใจที่ธาวินส่งยิ้มมาให้
“ผมกำลังคิดว่าผมนี่โชคดีจังเลยที่มีเมียสวยน่ารักขนาดนี้”
ญาดาถอนใจอย่างโล่งอก
“คุณภูเนี่ย ตาลตกใจหมดเลย นึกว่าคุณภูจำอะไรได้แล้วซะอีก”
“หมายความว่าไงจำอะไรได้”
“เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ ตาลหมายถึงว่าจำนั่นนี่นู่นโน่นน่ะค่ะ”
ญาดาหันมาหยิบเค้กให้วินเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
“นี่ค่ะ เค้กกล้วยหอมฝีมือตาล ลองทานสิคะ อร่อยมั้ย”
ธาวินรับเค้กมากิน แต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ญาดานิ่ง
“เป็นไงคะ”
“อร่อย” ธาวินบอกแล้วยังจับจ้องอยู่จนญาดารู้สึกแปลกใจ
“คุณภูมีอะไรรึเปล่า ทำไมมองหน้าตาลแปลก ๆ”
“ผมกำลังคิดถึงเรื่องของเรา”
“เรื่องของเรา เรื่องอะไรหรือคะ”
“เรื่องที่ผมความจำเสื่อม แล้วตาลยังไม่ทิ้งผมไป”
“ก็ตาลบอกแล้วไงคะว่าตาลรักคุณภู ตาลจะทิ้งคุณภูไปได้ยังไง”
“ตาลพูดจริงหรือ”
“จริงสิคะ คุณภูไม่เชื่อตาลหรือ”
“ผมบอกตามตรงนะ ผมไม่เชื่อ”
ธาวินบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังจนญาดาถึงกับอึ้งไป
“บางครั้งผมอดคิดไม่ได้ว่าตาลหลอกผมรึเปล่า”
ญาดาสะดุ้งเฮือกแล้วถาม
“ ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะคะ”
“ก็ตาลเป็นเมียผม แต่ตาลไม่เคยแสดงอะไรให้ผมมั่นใจเลยว่าตาลรักผม”
“แล้วคุณภูจะให้ตาลทำอะไรล่ะคะ คุณภูถึงจะเชื่อ”
“ตาลไม่เคยแม้แต่จะหอมแก้มหรือว่ากอดผม”
“ก็ตาลบอกแล้วไงคะว่า ...”
“ผมเป็นเกย์” ธาวินพูดแทรกขึ้น
“ใช่ค่ะ คุณภูต้องเห็นใจตาลนะคะ ตาลยังทำใจให้ยอมรับไม่ได้”
“ งั้นก็แสดงว่าตาลไม่ได้รักผมจริง มันคงไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะมาฝืนอยู่ด้วยกัน”
ธาวินวางขนมบนโต๊ะแล้วหันหลังเดินหนีไปใกล้กับเตียง ญาดามองตามอย่างตกใจ
“เดี๋ยวค่ะคุณภู”
ธาวินชะงักหันกลับมามองด้วยแววตาเย็นชา ญาดาเดินเข้ามาหา แล้วตัดสินใจหอมแก้มธาวินทั้งซ้ายขวา
“โอเคมั้ยคะ ว่าไงคะ”
ธาวินยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเอง
“หา ... ต้องให้ตาลจุ๊บปากด้วยหรือคะ”
“แค่นี้ตาลก็ทำไม่ได้หรือ”
ญาดาจนมุมด้วยความจำใจ
“ก็ได้ค่ะ แต่คุณภูหลับตาก่อนได้มั้ยคะ”
ธาวินหลับตา ญาดามองหน้าธาวินแล้วยิ้มเขินก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากวินอย่างแผ่วเบา
แล้วผละออก ธาวินดึงตัวกอดตาลไว้
“ให้ผมจูบตาลบ้างนะ”
ธาวินบอกด้วยแววตาเป็นประกายอย่างเจ้าชู้ ยื่นหน้าเข้ามาจะจูบ แต่ญาดาเอามือดันแล้วเบี่ยงตัวหนี
“อย่าค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า น่าเกลียด”
“ไม่มีใครมาหรอก”
ญาดาบิดหลบแล้วสะดุดล้มลงเตียง ธาวินมองจ้องจนญาดาประหม่าก่อนจะเคลื่อนหน้าเข้าหา ญาดามองเคลิ้มก่อนจะหลับตา ธาวินเคลื่อนหน้าเข้ามาจะจูบ เสียงโทรศัพท์มือถือของญาดาดังขึ้นขัดจังหวะ
ญาดาสะดุ้งลืมตาจากภวังค์ ธาวินชะงัก ญาดารีบผลักธาวินออกไปหยิบโทรศัพท์จากกางเกงออกมาดูเป้นเบอร์ของอ้อยแม่ตัวเอง
“แม่ตาลโทรมาค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ญาดาบอก
ญาดารีบเดินออกจากห้อง ธาวินมองตามยิ้มกระหยิ่มอย่างสะใจที่ได้แกล้ง
“ยัยตัวแสบ คิดสวมรอยเป็นเมียชั้นหรือ คอยดู ชั้นจะเล่นงานเธอให้หมดตัวเลย”
ญาดาเดินหลบมาที่มุมหนึ่งเพื่อคุยโทรศัพท์
“ตำรวจไปหาแม่ที่บ่อนหรือ”
“ใช่ โชคดีที่แม่อยู่กับไอ้เฮียเสกเลยรอดตัวไป”
“แล้วมันบอกรึเปล่าว่ามันต้องการอะไร”
“มันมาโกหกแม่ว่าเอ็งถูกรถชนเข้าโรงพยาบาล ดีนะที่เช้านั้นแม่คุยโทรศัพท์กับเอ็ง แม่เลยไม่หลงกลมัน”
ญาดานึกถึงสารวัตรสมยศทันที เพราะเคยพูดว่า
“พอดีช่วงนี้ผมกำลังตามคดีเรื่องคนถูกหลอกไปทำงานที่ไต้หวัน บางทีผมอาจจะขอคุยกับคุณแม่คุณตาลหน่อยนะครับ เผื่อผมอาจจะได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติม”
ญาดาถามต่อ
“ไอ้ตำรวจที่แม่ว่าหน้าตามันเป็นยังไง”
“หน้าตามันก็หล่อนะ คิ้วเข้มๆ แต่ท่าทางมันเก๊กๆ หน่อย เอ็งรู้จักมันรึเปล่า”
ญาดาโกหกแม่ทันทีเพื่อความสบายใจ
“ไม่รู้จักหรอก”
สายตาใครคนหนึ่งแอบมองญาดาพูดโทรศัพท์อยู่
“แล้วนี่เอ็งอยู่ที่ไหน บอกให้แม่รู้ได้รึยัง”
“เรื่องมันยาวมากเลยแม่ คุยทางโทรศัพท์ไม่ได้ เอาไว้เจอกันแล้วหนูจะเล่าให้ฟังนะ”
สายตาใครคนนนั้นยังแอบมองญาดาอยู่
“แต่เอ็งมีความสุขดีใช่มั้ย”
“ดีจ้ะ”
“งั้นแค่นี้นะ”
“จ้ะ”
ญาดาวางสายโทรศัพท์
“หรือว่าจะเป็นสารวัตรสมยศ แต่เราไม่เคยรู้จักมันมาก่อน มันจะมาสนใจเรื่องของเราทำไม”
ญาดารู้สึกเหมือนมีคนมองมาจากด้านหลัง ญาดาหันขวับตามสัญชาติญาณ ทว่าไม่มีใคร
“ทำไมเรารู้สึกเหมือนมีใครแอบมอง”
ญาดามองกวาดตามอง ซ้ายขวาอีกครั้งแล้วฉุกคิด
“หรือว่า...”
ญาดาพนมมือยกมือไหว้ท่วมหัว
“ถ้าหนูทำอะไรไปไม่ดี ยกโทษให้หนูด้วยนะคะ สาธุ”
เมื่อญาดาเดินออกไป สายตานั้นก็ยังแอบจ้องมองตามหลังญาดาไป
ในเวลาต่อมา ญาดาเดินเลี้ยวออกมาเจอปรารภที่กำลังจะกลับพอดี
“กลับแล้วหรือคะ คุณปรารภ”
“ครับ”
ปรารภมองซ้ายขวาแล้วกระซิบถาม
“คุณภูเป็นยังไงบ้าง จำอะไรได้บ้างมั้ยครับ”
“ยังเลยค่ะ นี่ตาลก็พยายามรื้อฟื้นเล่าเรื่องของตาลกับคุณภูให้ฟังทุกวันก่อนนอนเลยนะคะ”
“ดีแล้วล่ะครับ คุณตาลอย่าเพิ่งท้อนะครับ ผมเชื่อว่าวันนึงคุณภูต้องจำทุกอย่างได้เหมือนเดิม”
“ค่ะ”
“ผมไปล่ะครับ”
“สวัสดีค่ะ”
ญาดายกมือไหว้แล้วมองตามปรารภที่เดินออกไป
“เจ้าประคู้น ขออย่าเพิ่งจำอะไรได้ก่อนที่เราจะได้เงินเลย เพี้ยง”
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 24
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์,เซลิน่า เพียซ ฯลฯ
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th