อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 38
ธาวินมองหาอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้“ใครหรือคะ”
“เพื่อนผมที่อเมริกา เค้ามาเที่ยวเมืองไทย”
ธาวินตกใจสุดขีดร้อง “เฮ้ย ” แล้วรีบวิ่งขึ้นจากทะเล ตรงไปยังโรงแรมทันที
ภายในห้องพัก ญาดารีบเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า วิ่งเข้าห้องน้ำหยิบของใช้ตัวเองใส่กระเป๋า รูดซิปปิด คว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องทันที ธาวินวิ่งขึ้นบันไดมาอย่างรวดเร็ว
ญาดาเดินเลี้ยวออกมาเจอธาวินที่วิ่งสวนมาพอดี ต่างฝ่ายต่างชะงัก ญาดาหลบสายตาอย่างละอายใจตัดสินใจจะขยับเดินผละไป ธาวินคว้าแขนไว้
“ตาลจะไปไหน”
“ชั้น ชั้นขอโทษ”
ธาวินทำไม่รู้เรื่อง
“ขอโทษเรื่องอะไรแล้วตาลกำลังจะหนีผมไปไหน”
ญาดามองหน้า ธาวินยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นี่คุณ...”
“ไปคุยกันในห้องดีกว่ามั้ย มาผมถือให้”
ญาดามองหน้า ธาวินคว้ากระเป๋าแล้วพยักหน้าให้
“ไป”
ญาดาจำใจเดินกลับไปที่ห้อง
ภายในห้อง ธาวินเปิดประตูเข้ามาแล้วเอากระเป๋ามาวางไว้มุมหนึ่ง
“ตาลยังไม่ตอบผมเลยว่าตาลจะหนีผมไปไหน”
“ก็ คุณ คุณจำทุกอย่างได้หมดแล้ว”
“ใช่ ผมจำทุกอย่างได้หมดแล้ว แล้วผมก็จำได้แล้วว่าตาลคือใคร”
ญาดาทำตาโต
“นั่นไง ชั้นว่าแล้ว”
ญาดาจะคว้ากระเป๋าเตรียมเผ่นอีก ธาวินคว้ามือไว้
“เดี๋ยวสิ ฟังผมให้จบก่อน”
ญาดาสะบัดมือออก
“ไม่ ชั้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้นในเมื่อนายจำทุกอย่างได้ นายจะเอาตำรวจมาจับชั้นใช่มั้ย”
“ผมจะทำอย่างงั้นทำไม ผมรักตาลนะ”
“อย่ามาโกหกเลย นายจะรักชั้นได้ยังไง”
“แล้วทำไมผมจะรักตาลไม่ได้”
“ก็ชั้นเป็นขโมย ชั้นมอมยาแล้วก็ลอกคราบนาย ทำให้นายสมองเสื่อม แถมยังโกหกว่าเป็นเมียนายอีก ชั้นไม่มีอะไรดีที่นายจะรักได้”
“ถูกของตาล ตอนแรกที่เรารู้จักกันผมอาจจะไม่ได้รักตาลแต่ตอนนี้ผมรักตาลจริงๆนะ”
ญาดามองหน้าธาวินนิ่ง
“เชื่อผมสิ ผมจำทุกอย่างได้ตั้งนานแล้ว ถ้าผมจะเอาตำรวจจับตาล ผมจับไปนานแล้ว”
ญาดาตกใจเพราะนึกไม่ถึง
“จริงหรือ นี่นายจำทุกอย่างได้นานแล้วหรือ”
“ใช่ ผมจำทุกอย่างได้ก่อนที่ตาลจะโดนยิงซะอีก”
“แล้วทำไมไม่บอกชั้น ปล่อยให้ชั้นเล่นละครปล่อยไก่อยู่ได้”
“ถ้าผมบอกตาล ตาลก็ต้องทิ้งผมไปน่ะสิ นี่ดีนะที่ผมฉุกคิดวิ่งกลับมาทัน ไม่งั้นล่ะก็ผมจะไปตามหาตัวตาลได้ที่ไหน”
ญาดาทุบธาวินอย่างแรงและรัว
“นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ ไอ้คนเจ้าเล่ห์”
ธาวินคว้ามือรวบตัวญาดามากอดทางด้านหลังไว้
“ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะว่าผมรักตาลนะ”
“คุณไม่รังเกียจหรือที่ชั้นเป็นคนปลิ้นปล้อนหลอกลวง”
ธาวินวินหอมแก้ม
“ไม่ ผมรักตาลที่ตาลเป็นยัยตัวแสบ ยัยตัวแสบของผม”
ญาดามองธาวินอย่างขวยเขิน
“สัญญานะว่าตาลจะไม่หนีผมไปไหนอีก”
“ก็ได้ ถ้าคุณไม่เอาตำรวจจับชั้น ชั้นก็จะไม่หนีคุณ เอาล่ะ คุณปล่อยชั้นได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ ให้ผมกอดอีกหน่อยไม่ได้หรือ”
“ในเมื่อคุณจำทุกอย่างได้แล้ว คุณก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ปล่อย”
“ไม่ ผมไม่ปล่อย”
ญาดากระทุ้งศอกอย่างแรงใส่ท้องธาวินจนร้องลั่นแล้วปล่อยมือ
“โอ๊ย!”
“ต่อไปนี้ห้ามแตะเนื้อต้องตัวชั้นอีก”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“เพราะชั้นไม่ไว้ใจคุณ ก่อนที่คุณจะสมองเสื่อมคุณเป็นพวกชีกอไว้ใจไม่ได้”
“แต่เรารักกันแล้วนะ”
“ใช่ แต่เราต้องมาเริ่มต้นความสัมพันธ์กันใหม่”
ญาดาเชิดใส่แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำไป ธาวินมองตามอย่างเซ็งๆ
“อ้าว ซวยเลยเรา” ธาวินบ่นฮุบ
ภายในห้องน้ำ ญาดายิ้มและพูดกับตัวเองอย่างสะใจ
“ในที่สุดเค้าก็รักเราจริง ๆ เยส”
อนุทินเดินเข้าบ้านมาในเวลาเย็น ขณะที่มะยมกำลังเดินออกจากบ้านเพื่อกลับไปที่เรือนคนใช้จึงสวนกันพอดี อนุทินถาม
“มะยม คุณเมย์ล่ะ”
“คุณเมย์ออกไปข้างนอกกับพี่บุญทันค่ะ”
“ไปไหน”
“เห็นว่าไปทานข้าวค่ะ”
อนุทินพยักหน้ารับรู้แล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรมณทกานต์ทันที
ภายในร้านอาหาร มณทกานต์นั่งเขี่ยอาหารไปมาเพราะกินไม่ลง บุญทันนั่งฝั่งตรงข้ามเหลือบมองอยู่ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มณทกานต์เหลือบมองหน้าจอนิดนึงแล้วตัดสินใจไม่รับสายของอนุทิน
“ไม่รับโทรศัพท์หรือครับ” บุญทันถาม
“ไม่”
มณทกานต์ตอบเสียงแผ่วเบา บุญทันได้แต่มองอย่างแปลกใจ
เมื่อมณทกานต์ไม่รับสาย อนุทินจึงวางสายไปแล้วพูดว่า
“หวังว่ายัยเมย์คงไม่เอาเรื่องของเราไปบอกไอ้บุญทันหรอกนะ”
อนุทินถอนหายใจก่อนเดินขึ้นบ้านไป
ภายในร้านอาหาร มณทกานต์รวบช้อนส้อม แล้วยกน้ำขึ้นจิบ บุญทันถามขึ้น
“ทำไมอิ่มเร็วนักล่ะครับ คุณเมย์ทานไปไม่กี่คำเอง”
“ชั้นไม่อยากกิน”
“งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วไปดูหนังกันมั้ยครับ”
มณทกานต์ส่ายหน้าแล้วบอก
“ชั้นไม่อยากดู”
“แล้วคุณเมย์อยากไปไหนล่ะครับ เดินช้อปปิ้งมั้ย”
“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้าน ชั้นไม่อยากกลับบ้าน”
“งั้นไปหาคุณภูกันมั้ยครับ คุณภูอยู่หัวหิน”
มณทกานต์หลบสายตาบุญทัน
“ชั้นไม่อยากเจอพี่ภู ไม่อยากเจอใครเลย”
“ก็ได้ครับ งั้นผมจะพาคุณเมย์นั่งรถเล่นไปเรื่อยๆดีมั้ยครับ”
มณทกานต์พยักหน้า บุญทันมองอย่างห่วงใย
มณทกานต์เหม่อมองริมน้ำยามค่ำคืน บุญทันเดินเข้ามาหาแล้วถาม
“บอกผมได้มั้ยว่าคุณเป็นอะไร”
มณทกานต์น้ำตารินมองหน้าบุญทัน
“ชั้นบอกใครไม่ได้”
“ทำไมหรือว่ามีใครทำอะไรคุณ”
“ไม่มี”
“แล้วทำไมถึงบอกผมไม่ได้”
“มันเป็นเรื่องไม่ดี”
บุญทันจับมือมณทกานต์มากุมไว้
“เรื่องไม่ดีอะไรบอกผมเถอะนะให้ผมได้รู้ อย่างน้อยผมจะได้ช่วยแบ่งเบาความรู้สึกจากคุณบ้าง”
มณทกานต์น้ำตารินมองหน้าบุญทันแล้วส่ายหน้าอย่างอัดอั้นใจ
“ชั้นบอกใครไม่ได้จริง ๆ ชั้นบอกใครไม่ได้”
มณทกานต์ร้องไห้สะอึกสะอื้นโผกอดบุญทันแน่น บุญทันแปลกใจเรื่องอะไรกัน
ภายในห้องพักในโรงแรมริมทะเล ญาดานอนหลับอยู่บนเตียง ธาวินนอนหลับอยู่บนโซฟา เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ธาวินสะดุ้งตื่นแล้วกดรับ
“ฮัลโหล”
ญาดาตื่นลุกนั่งมองเห็นธาวินกำลังฟังเสียงปลายสายพูด
“อืมม์ จริงหรือ แล้วนี่แกอยู่ไหน”
บุญทันพูดโทรศัพท์อยู่ที่ริมน้ำ ธาวินถาม
“น้องเมย์ล่ะ”
“หลับไปแล้ว เค้าไม่ยอมกลับบ้าน ชั้นไม่รู้จะพาไปไหน จะไปนอนโรงแรมมันก็ดูน่าเกลียด”
“งั้นแกก็ขับรถพาเค้ามาหัวหินสิ” ธาวินบอก
“เค้าบอกไม่อยากเจอใคร”
“แล้วแกจะปล่อยให้น้องเมย์นอนอยู่ในรถอย่างนี้หรือ เชื่อชั้น ขับรถมาหาชั้นที่นี่”
“เออ ก็ได้”
บุญทันวางสายแล้วหันไปมองมณทกานต์ที่หลับอยู่เบาะข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆแล้วขับรถออกไป
ญาดาเดินเข้ามาถามธาวิน
“มีเรื่องอะไรหรือคะ”
“บุญทันบอกว่าน้องเมย์ไม่ยอมกลับบ้าน มันไม่รู้จะพาไปไหน ผมเลยบอกให้พามาหาเรา”
“มุกรึเปล่าคะ”
“มุกอะไร”
“นายบุญทันคิดล่อลวงคุณเมย์รึเปล่า” ญาดาถาม
“เค้าจะล่อลวงอะไร เค้าจะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่เหมือนคู่เรา”
“ทำไมคะ”
“ก็ตาลมาล่อลวงผม พอผมตกหลุมรักก็ทำบ่ายเบี่ยง”
“บ่ายเบี่ยงอะไร”
“ก็ขอกอด ขอหอมหน่อยก็ไม่ได้”
“ก็ถ้าคุณรักตาลจริง คุณก็ต้องรอได้”
“ต้องให้ผมรอจนถึงเมื่อไหร่”
“จนกว่าเราจะแต่งงานกัน”
“ก็ได้ อีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น ทำไมผมจะรอไม่ได้”
“ดีมาก”
ญาดาเข้ามาดึงจมูก ธาวินฉวยโอกาสหอมแก้มฟอด
“ว้าย คุณภู ไหนบอกจะรอไงคะ”
“ก็ตาลไม่ระวังตัวเอง ช่วยไม่ได้ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
ธาวินหัวเราะชอบใจเดินเข้าห้องน้ำไป ญาดามองค้อนแล้วอมยิ้ม
“คุณภูนี่นะ เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย”
ริมหาด ทะเลสวยในเช้าวันใหม่ มณทกานต์ขยับตัวลืมตาตื่นเห็นบุญทันหลับอยู่ในรถ มณทกานต์มองบุญทันด้วยสายตาซาบซึ้งใจแล้วขยับเปิดประตูเดินลงจากรถแล้วปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา
บุญทันขยับตัวลืมตาตื่นหันมามองไม่เห็นมณทกานต์ก็ตกใจ
“น้องเมย์”
บุญทันรีบเปิดประตูออกจากรถกวาดสายตามองหาแต่ไม่พบ บุญทันตกใจวิ่งกลับไปที่รถหยิบโทรศัพท์โทรออกแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ บุญทันวางสายโทรศัพท์อย่างร้อนใจ มณทกานต์เดินเข้ามาพร้อมถุงของกินจากร้านมินิมาร์ท บุญทันโล่งอก
“คุณเมย์”
“ชั้นหิวก็เลยเดินไปเดินดูแถวนี้ว่ามีอะไรขายบ้าง”
“ผมตกใจหมดเลยนึกว่าคุณหายไปไหน”
มณทกานต์ส่งกาแฟกระป๋องให้บุญทัน
“ชั้นจะไปไหนได้ กาแฟของนาย”
“แล้วทำไมไม่ปลุกผม” บุญทันถาม
“ชั้นเห็นนายหลับสนิท เลยไม่อยากกวน”
มณทกานต์ส่งแซนด์วิชให้อีก
“ขอบคุณครับ”
มณทกานต์เดินผละลงไปที่ริมหาด บุญทันมองตามอย่างโล่งอกที่มณทกานต์สงบขึ้น
มณทกานต์กับบุญทันนั่งกินกาแฟกับแซนด์วิชอยู่ริมหาด ต่างคนต่างนิ่งไม่พูดอะไรกัน
ภายในบ้านของเอนก อนุทินเดินลงมาจากชั้นบนเมื่อเวลากลางวันแล้วถามมะยม
“มะยม คุณเมย์ตื่นรึยัง”
“เมื่อวานคุณเมย์ไม่ได้กลับบ้านค่ะ”
“หมายความว่าไง ไม่กลับบ้าน”
“เห็นพี่บุญทันโทรมาบอกว่าจะพาคุณเมย์ไปหาคุณภูบดีน่ะค่ะ”
“แกว่าอะไรนะ ยัยเมย์ไปหาภูบดีงั้นหรือ”
“เห็นพี่บุญทันแกว่างั้นนะคะ”
มะยมเดินออกไป อนุทินนึกหวั่นใจหยิบโทรศัพท์กดโทรหาปารมี
ภายในบ้านนภา ปารมีกำลังเดินลงมาจากชั้นบน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ฮัลโหล”
“พี่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย ออกไปคุยกันข้างนอกได้มั้ย”
“พอดีเที่ยงนี้ปามีนัด ไว้เจอกันตอนเย็นได้มั้ย”
“นัดกับใคร”
“เพื่อนน่ะค่ะ” ปารมีบอก
“เพื่อนที่ไหน” อนุทินซัก
“พี่เอไม่รู้จักหรอก เอาไว้เจอกันตอนห้าโมงเย็นแล้วกันแค่นี้นะคะ”
ปารมีกดวางสายไปแล้วเดินออกจากบ้าน
อนุทินหลังวางสาย ก็นึกสงสัย
“เพื่อนหรือ”
อนุทินเดินออกไป
มณทกานต์นั่งเหม่อมองทะเล บุญทันเดินออกจากบังกะโลริมทะเลขณะที่ยังพูดโทรศัพท์
“น้องเมย์เค้าไม่ยอมไปหาแก ชั้นก็เลยไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้เลยเปิดบ้านพักไว้ก่อน”
ธาวินออกมาพูดโทรศัพท์ที่นอกระเบียง
“งั้นก็ตามใจว่าแต่น้องเมย์เค้ายังไม่บอกแกอีกหรือว่าเค้าเป็นอะไร”
บุญทันถอนใจแล้วบอก
“ เธอไม่ยอมบอกอะไรเลย พูดแต่ว่าบอกใครไม่ได้”
“มันเรื่องอะไรกันวะ”
“นั่นสิ ชั้นก็พยายามคิดอยู่”
“แกว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่อง ...” ธาวินถาม
“ที่คนตัดสายเบรกรถน่ะหรือ”
“อืมม์ แกว่ามันจะเป็นเรื่องนั้นมั้ย”
“ชั้นก็ไม่แน่ใจ เดี๋ยววันนี้ชั้นจะพยายามถามเธออีกที”
มณทกานต์เดินกลับมาที่บ้านพักพอดี บุญทันรีบวางสาย
“แค่นี้ก่อนนะ”
“เออ มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน”
ธาวินวางสายแล้วหันไปหยิบน้ำดื่ม ญาดากัดแอปเปิลยืนแอบฟังอยู่หลังประตูพึมพำขึ้น
“พูดเรื่องอะไรกัน ...”
ญาดาหันกลับไปมองธาวินอย่างครุ่นคิด
ภายในร้านกาแฟในมุมสงบ ปารมีเดินเข้ามาในร้าน สารวัตรสมยศนั่งรออยู่
“มานานแล้วหรือ” ปารมีถาม
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 38
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th