อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 40
“ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงทุกอย่างจะได้จบซะที”ญาดาเหลือบมองธาวินอย่างสงสัย
เช้าวันรุ่งขึ้น ธาวินเดินจ๊อกกิ้งเข้ามาในสวน ญาดาแอบเดินสะกดรอยตามมาด้านหลังห่างๆ ก็เห็นว่า ธาวินเดินเลี้ยวไปทางบ้านคนงาน
ธาวินเดินมาหยุดหน้าบ้านพักคนงานแล้วมองซ้ายขวาหน้าหลังไม่เห็นใครก็เดินเข้าไปในบ้านบุญทันอย่างรวดเร็ว ญาดาโผล่หน้าออกมามองเห็นพอดี
ธาวินนั่งอยู่บนเตียง บุญทันเดินไปกดล็อกประตู
“แกแน่ใจนะว่าที่น้องเมย์พูดจะเป็นเรื่องจริง”
“ชั้นไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่เค้าจะโกหกเพราะนายเอก็เป็นพี่ชายเค้า เค้าคงไม่ใส่ร้ายพี่ตัวเองหรอก”
“อืมม์ ก็จริง แล้วแกจะเอาไงจะบอกความจริงคุณปู่ได้รึยัง”
ญาดาแนบหูฟังอยู่ที่หน้าประตู
“ความจริง ความจริงอะไร”
ภายในห้อง บุญทันบอก
“ชั้นคิดว่าให้เสร็จงานศพนายเอไปก่อน แล้วชั้นจะบอกท่าน”
“ก็ดี”
ญาดาตัดสินใจเคาะประตู ธาวินกับบุญทันมองหน้ากันก็ชะงักไป
“อย่าบอกนะว่าน้องเมย์” บุญทันว่า
ธาวินกระโดดเข้าไปหลบในห้องน้ำ บุญทันเดินไปเปิดประตูก็เห็นญาดายืนอยู่หน้าห้อง
“คุณตาล”
ในห้องน้ำ ธาวินสะดุ้งเฮือก
ญาดามองกราดสายตาเข้ามาในห้อง
“เห็นคุณภูมั้ยบุญทัน”
“เอ่อ เช้านี้ผมยังไม่เจอคุณภูเลยครับ”
“อ้าวหรือ ชั้นนึกว่าคุณภูมาหานายซะอีก”
“ไม่ได้มาครับ”
“งั้นคงอยู่บนตึกใหญ่ ขอบใจนะ”
“ครับ”
ญาดายิ้มให้เดินออก บุญทันรีบดึงประตูปิด ญาดาเดินออกจากหน้าบ้านพักบุญทันได้เพียงสามก้าวก็หยุดเดินแล้วหันกลับไปมองที่ห้องบุญทันอีกครั้งแล้วพยักหน้าอย่างคอนเฟิร์มกับตัวเองว่าธาวินกับบุญทันมีอะไรปกปิดอยู่
ธาวินโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ บุญทันบอก
“เมียแกมาตาม”
“แล้วไปรึยัง”
“ไปแล้ว”
“แล้วเค้าสงสัยอะไรรึเปล่า”
“ไม่เห็นสงสัยอะไรนะ ชั้นว่าแกรีบกลับไปเสนอหน้าก่อนเถอะก่อนจะเป็นเรื่อง”
“อืมม์”
บุญทันเปิดประตูออกไปดูต้นทาง ญาดาแอบมองอยู่หลังพุ่มไม้ บุญทันมองซ้ายขวาเห็นว่าไม่มีใคร ก็หันไปพยักหน้าเรียกธาวิน
ญาดายิ้มเยาะแอบมองอยู่หลังพุ่มไม้ที่จับโกหกธาวินได้ ทันทีที่ธาวินเดินเลี้ยวตรงหัวมุมที่จะเดินกลับตึกใหญ่ก็เผชิญหน้ากับญาดาที่ยืนรออยู่ ธาวินสะดุ้งเฮือก
“ตาล”
“คุณภูไปไหนมาคะ” ญาดาถาม
“เอ่อ ผม ผมมาเดินจ๊อกกิ้งน่ะ”
“แล้วเข้าไปทำอะไรในห้องบุญทันคะ”
“คือผม ผมไปเข้าห้องน้ำ พอดีปวดท้องกะทันหัน”
“อ๋อ หรือคะ”
“ใช่จ้ะ แล้วตาลล่ะทำไมตื่นแต่เช้า เมื่อกี้ตอนผมลงมา ผมยังเห็นตาลหลับอยู่เลย”
“เมื่อไหร่จะหยุดโกหกซะทีคะ” ญาดาถามตรงๆ
“โกหกอะไร”
“คุณกับบุญทันมีเรื่องอะไรปิดบังตาลอยู่”
“ไม่มี”
“คุณภู ตาลไม่ใช่เด็กสามขวบนะคะ เมื่อกี้ตาลไปถามหาคุณ บุญทันบอกว่าคุณไม่อยู่ ทั้งๆที่ตาลเห็นคุณเดินเข้าไปในห้องเค้า คุณยังจะโกหกอีกหรือคะว่าไม่มีอะไรปิดบัง”
“ไม่มีจริงๆ ผมบอกมันเองแหละว่าอย่าบอกใครว่าผมเข้าห้องน้ำอยู่ในห้องมันไม่อยากให้ใครมากวน”
ญาดามองหน้าธาวินด้วยสายตาโกรธ
“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณภูไม่พูดความจริงกับตาล เราก็จบกันแค่นี้”
ญาดาจะผละไป ธาวินคว้าแขนไว้
“เดี๋ยวสิตาล ฟังผมก่อน”
“ตาลไม่ฟัง ในเมื่อคุณภูไม่จริงใจกับตาล เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกัน ปล่อยค่ะ”
“เอาล่ะ ๆ ผมบอกก็ได้ ผมมาคุยธุระกับบุญทัน”
“ธุระเรื่องอะไรคะ”
“ก็เรื่องงานที่คุณปู่จะให้มันมาเป็นเลขาผม”
ญาดารู้ตัวว่าธาวินโกหก
“ตาลผิดหวังในตัวคุณภูจริง ๆ”
ญาดาสะบัดหน้าเดินหนีไปทันที
“ตาล” ธาวินร้องเรียกแล้วรีบเดินตามไป
ภายในสวน ธาวินวิ่งมาขวางดักหน้าญาดาไว้
“เดี๋ยวสิตาล ฟังผมก่อน”
“ตาลไม่ฟังถอยไปค่ะ”
“คือผม...”
“คุณภูไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ตาลไม่อยากฟังแล้ว ถอย”
ญาดาผลักธาวินแล้วเดินผละขึ้นบ้านไปธาวินถอนหายใจไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร
“ทำไงดีวะเรา”
ภายในห้องภูบดี ญาดาเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ธาวินเปิดประตูเข้ามาเห็นเข้าก็ตกใจ
“ตาล นี่ตาลทำอะไร”
“ตาลจะไปจากที่นี่”
ญาดาจะเดินไปหยิบของ ธาวินเข้าไปขวาง
“เดี๋ยวสิตาล ฟังผมก่อนได้มั้ย”
“ตาลไม่อยากฟังเรื่องโกหก”
ญาดาผลักธาวินออกแล้วเดินไปหยิบของใส่กระเป๋า
“เอาล่ะ ผมบอกความจริงก็ได้”
ญาดาหยุดแล้วมองจ้องหน้าธาวินนิ่ง
“ว่ามา”
“แต่ตาลต้องสัญญานะว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”
“ได้ ตาลสัญญา”
“คือ ผมกับบุญทัน”
“ตาลบอกก่อนนะคะ ถ้าคุณโกหกอีกคำเดียว ตาลจะไปจริงๆ”
“ผมกับบุญทันเป็นเพื่อนกัน”
“นั่นไง ตาลนึกแล้วไม่มีผิดว่าคุณสองคนต้องรู้จักกัน”
“เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่อยู่อเมริกา”
“แล้วยังไงคะ ทำไมบุญทันถึงมาเป็นคนขับรถที่นี่”
“เรื่องมันยาว”
“ยาวยังไงก็ต้องเล่าค่ะ เล่าความจริงมาทั้งหมด” ญาดาน้ำเสียงคาดคั้น
ธาวินถอนหายใจแล้วพรั่งพรูเรื่องทั้งหลายให้ญาดาฟัง
ญาดามีสีหน้าตะลึงงัน
“หมายความว่ามีคนฆ่าคุณลุงคุณ เพื่อจะเอามรดกงั้นหรือคะ”
“ใช่ ผมกับบุญทันก็เลยมาสืบหาตัวคนร้าย”
“แล้วใครล่ะคะ คุณรู้รึยังว่าใครที่เป็นคนร้าย”
“นายเอ”
“คุณเอพี่คุณเมย์น่ะหรือคะ”
“ใช่ บุญทันบอกว่าเค้าเป็นคนตัดสายเบรกรถเรา”
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าเค้าจะกล้าทำแบบนี้”
“คราวนี้เข้าใจผมแล้วใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงบอกความจริงตาลไม่ได้”
“ค่ะ ตาลเข้าใจแล้ว”
“งั้นให้ผมหอมแก้มทีนึง เป็นการปลอบใจ”
ธาวินยื่นหน้าเข้ามาจะหอม ญาดาเอามือยกดันไว้
“ยังค่ะ คุณภูต้องบอกมาก่อนว่ามีเรื่องอะไรที่ปิดบังตาลอีก”
ธาวินชะงักอีก ญาดาจ้องหน้าคาดคั้น
“ไม่มีแล้ว”
“จริงนะคะ”
“จริง”
“แล้วที่ตาลได้ยินคุณบอกบุญทันว่า ต้องบอกความจริงคุณปู่ ความจริงเรื่องอะไรคะ”
ธาวินมองญาดาอย่างลังเลว่าจะบอกความจริงดีหรือไม่
“ว่าไงคะเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่พี่เอเป็นคนตัดสายเบรกรถไง”
“แค่นั้นหรือคะ”
“ใช่”
ญาดามองจ้องหน้าค้นหาความจริง ธาวินตีหน้าซื่อมองตอบ
“จริงนะคะที่ไม่มีเรื่องอื่นปิดบังตาลแล้ว”
“จริง หรือจะให้ผมถอดเสื้อผ้าพิสูจน์ก็ได้นะ”
ธาวินทำท่าจะถอดเสื้อ
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ตาลเชื่อแล้ว”
ญาดาจะเดินหนีไป แต่ธาวินคว้าแขนไว้
“เดี๋ยว”
“อะไรอีกคะ”
ธาวินดึงญาดาเข้ามากอด
“ยังไม่ให้ผมหอมแก้มเลย”
ญาดาเอียงแก้มให้ธาวินหอมเบาๆ
“ให้หอมทีเดียวนะคะ ปล่อยตาลได้แล้วค่ะ เดี๋ยวตาลเก็บของเข้าตู้ก่อน”
ธาวินปล่อยแขนที่กอดอยู่ ญาดาเดินไปหยิบของจากกระเป๋าใส่ตู้เหมือนเดิม ธาวินมองอย่างกังวลแล้วถอนหายใจเบาๆที่ยังไม่กล้าบอกความจริงว่าเขาไม่ใช่คุณภูบดี
เวลาต่อมา ที่โต๊ะอาหารบ้านพิพัฒน์ เจ๊อ้อยเก็บแก้วกาแฟจากโต๊ะเข้าไปล้างในห้องครัว ญาดาเดินเข้ามาหยุดมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ๊อ้อยจะหันหลังกลับ
“ว้าย ไอ้ตาลทำไมมาเงียบๆแม่ตกใจหมด”
“ช่วงที่หนูไม่อยู่สองวันแม่ก่อเรื่องอะไรรึเปล่า” ญาดาถาม
“เอ็งนี่นะ พูดเหมือนแม่เป็นเด็ก แม่จะไปก่อเรื่องอะไร ตั้งใจทำงานทุกวัน”
“จริงหรือ”
“ก็จริงสิ ว่าแต่เอ็งเถอะเมื่อไหร่จะไปจากที่นี่”
“หนูคงไม่ไปแล้ว”
“อย่าบอกนะว่าเอ็งจะอยู่ที่นี่กับไอ้คุณภู”
“ใช่ ตอนนี้คุณภูเค้าจำอะไรได้หมดแล้ว”
“รวมทั้งแม่ด้วยหรือ”
ธาวินเดินเข้ามาพอดีแล้วพูดขึ้น
“ถูกต้องครับ”
เจ๊อ้อยยกมือไหว้
“อุ๊ย สวัสดีค่ะคุณภูบดี”
ธาวินยกมือไหว้กลับ
“คุณแม่ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวกับคุณแม่”
ญาดายิ้มให้เจ๊อ้อย
“หนูกับคุณภูเราจะแต่งงานกันแม่”
เจ๊อ้อยมองหน้าธาวินด้วยสายตาไม่มั่นใจแล้วถาม
“คุณรักลูกสาวชั้นจริงหรือ”
“จริงครับ”
“แล้วญาติพี่น้องคุณเค้าจะไม่รังเกียจตาลมันหรือ ถ้ารู้ว่าตาลเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ”
“ไม่หรอกครับ ทุกอย่างอยู่ที่ผม ถ้าผมจะรักตาลก็ไม่มีใครห้ามผมได้หรอก”
ธาวินหันมาจับมือญาดาที่ยิ้มให้ เจ๊อ้อยดีใจกับญาดา
“แม่ดีใจกับเอ็งด้วยนะ ในที่สุดเอ็งก็สมหวังซะที เอ๊ะอย่างนี้แม่ก็เปิดเผยตัวได้แล้วสิว่าเป็นแม่ยายคุณ”
“อย่าเพิ่งเลยครับคุณแม่ ผมขอเวลาเคลียร์อะไรซักนิด เอาไว้ให้ทุกอย่างพร้อมแล้วผมจะบอกทุกคนเอง”
“หมายความว่าไง เคลียร์ทุกอย่างให้พร้อม อย่าบอกนะว่าคุณมีเมียอยู่ก่อนแล้ว” เจ๊อ้อยสงสัย
“ไม่ใช่แม่ คุณภูหมายถึงว่าเค้าต้องเคลียร์เรื่องในครอบครัวบอกคุณปู่เค้าน่ะ”
“งั้นก็แล้วไป แต่ชั้นบอกคุณก่อนนะ ห้ามคุณทำให้ลูกสาวชั้นเสียใจ ถ้าไอ้ตาลต้องเสียน้ำตาเพราะคุณล่ะก็ ชั้นจะฆ่าคุณ” เจ๊อ้อยขมขู่
“ไม่มีวันหรอกครับคุณแม่ ผมสัญญาผมจะไม่มีวันทำให้ตาลต้องเสียใจเพราะผม”
ปารมีเดินเข้ามาพอดี
“พี่ภูกับพี่ตาลอยู่นี่เอง”
“คุณปามีอะไรหรือคะ”
“ปาจะถามว่าพี่ภูกับพี่ตาลจะไปวัดรึยังคะ ปาจะขอติดรถไปด้วย”
“ไปสิ แต่พี่กับตาลขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” ธาวินบอก
“ค่ะ”
ธาวินกับญาดาเดินออกไป ปารมีมองตามด้วยความอยากรู้จึงหันมาถามเจ๊อ้อย
“คุณภูกับคุณตาลเค้ามาคุยอะไรหรือ”
“อ๋อ คุณตาลเค้ามาถามว่าคนแพ้ท้องอาการเป็นยังไงค่ะ” เจ๊อ้อยพูดเฉไฉ
“คุณตาลแพ้ท้องหรือ”
“ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ อ้อยขอตัวไปทำงานต่อนะคะ”
ปารมีมองตามคิดเจ๊อ้อยที่เดินออกไปแล้วพูดกับตัวเอง
“ต้องบอกสมยศให้รีบจัดการแล้ว”
บริเวณศาลาสวดศพ มณทกานต์ไหว้ศพอนุทินโดยมีบุญทันนั่งอยู่ข้างๆ จากนั้นก็ลุกออกไป ปารมีเดินเข้ามาพร้อมกับญาดาและธาวิน มณทกานต์มองปารมีด้วยสายตาไม่พอใจ ปารมีแสร้งยิ้มแล้วทักทาย
“เสียใจด้วยนะคะน้องเมย์”
“เธอฆ่าพี่เอ”
“น้องเมย์พูดอะไรคะ” ปารมีแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
“เธอทำให้พี่เอต้องตาย”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับปานะคะ”
“เธออย่ามาโกหก ชั้นรู้ว่าเธอกับพี่เอมีอะไรกันแล้วเธอก็หลอกเค้าใช่มั้ย”
มณทกานต์พูดเสียงดังจนแขกในงานหันมามองเป็นตาเดียว
“น้องเมย์ พี่ว่าอย่ามาทะเลาะอะไรกันตรงนี้เลย บุญทันแกพาน้องเมย์ออกไปข้างนอกก่อนไป” ธาวินบอก
“ไปครับคุณเมย์”
“ซักวันทุกคนจะต้องรู้ความจริงว่าเธอไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่ใครๆคิด” มณทกานต์พูดทิ้งท้าย
บุญทันดึงมณทกานต์ออกไป ญาดาเหลือบมองเห็นสีหน้าของปารมีเรียบเฉย ครั้นเมื่อเบือนหน้าลงก็ชะงักที่เห็นมือปารมีกำแน่นด้วยความโกรธ ญาดามองหน้าปารมีที่ฝืนยิ้มอีกที
“ปาอย่าไปถือสาน้องเมย์เลยนะ เค้าคงกำลังเสียใจ” ธาวินบอก
ปารมีฝืนยิ้มแสร้งทำแสนดี
“ไม่หรอกค่ะพี่ภู ปาเข้าใจค่ะ น้องเมย์เค้าเกลียดปามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ปาไม่เคยโกรธเค้าหรอก ไปไหว้ศพกันเถอะค่ะ”
ปารมีเดินนำเข้าไปเคารพศพ ญาดามองตามและสะดุดใจกับท่าทีของปารมี
ภายในห้องพักในคอนโดฯ สารวัตรสมยศเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเครื่องดื่มออกมาเปิดดื่ม เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น สารวัตรสมยศกดรับทันที
“ฮัลโหล”
มุมหนึ่งในศาลาสวดศพ ปารมีพูดโทรศัพท์กับสารวัตรสมยศ
“ชั้นอยากให้คุณจัดการฆ่านังเมย์ไปพร้อมๆกับนังตาลและไอ้ภูบดี”
“น้องสาวไอ้เอน่ะหรือ”
“ใช่ เอามันไปเผาแล้วเอากระดูกไปป่นทิ้งอย่าให้เหลือหลักฐาน”
“ท่าทางคุณจะเกลียดเค้ามากนะ”
“ใช่ ชั้นเกลียดมัน”
“ได้ แต่ต้องจ่ายเพิ่มนะ”
“ไม่มีปัญหา”
“งั้นพรุ่งนี้ผมจะลงมือจัดการรวบทีเดียวสามคนเลยนะ”
“ดี อย่าให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียวนะ”
“รับรอง”
หลังวางสายจากสารวัตรสมยศ ปารมีมองด้วยสายตาเกลียดชังไปที่ศาลา เห็นมณทกานต์นั่งอยู่กับญาดา ธาวินและบุญทัน
ภายในห้องนอนของภูบดีเวลากลางคืน ญาดานั่งเช็ดผมอยู่บนเตียงด้วยแววตาครุ่นคิด ธาวินเดินออกจากห้องน้ำเห็นญาดามีอาการเหม่อลอยก็ย่องมาด้านหลังจะแอบบหอมแก้ม ญาดาหันขวับมาถาม
“ทำอะไรคะ”
“เปล่า ผมเห็นตาลนั่งเหม่อก็เลยจะทดสอบว่าเหม่อจริงรึเปล่า”
“ใครบอกว่าตาลเหม่อ ตาลกำลังคิดอะไรอยู่ต่างหาก”
ธาวินลงนอนบนเตียงแล้วนอนตะแคงถาม
“คิดอะไรไหนบอกผมซิ”
“ตาลกำลังคิดว่าคุณปารมีเค้าดูแปลกๆเหมือนกันนะคะ”
“แปลกยังไง”
“ไม่รู้สิคะ ตาลบอกไม่ถูก วันนี้ที่คุณเมย์ว่าเค้า ตาลว่าเค้าโกรธคุณเมย์มากนะคะ แต่เค้ายังยิ้มกับเราแล้วบอกว่าเค้าไม่โกรธ ตาลว่าคนแบบนี้น่ากลัวจัง”
ธาวินยิ้มขำ
“ผมว่าตาลคิดมากน่ะ ปารมีเค้าไม่มีอะไรหรอก”
“แต่ตาลจำได้ว่า ตอนที่ตาลเข้ามาอยู่ที่นี่กับคุณภู คุณปู่บอกว่าถ้าไม่ใช่คุณเมย์ก็ต้องเป็นคุณปาที่จะได้แต่งงานกับคุณ ไม่รู้ว่าคุณปาเค้าจะโกรธตาลบ้างรึเปล่า”
“ถ้าเค้าโกรธแล้วทำไม”
“เค้าก็อาจจะอยากกำจัดตาลน่ะสิคะ”
ธาวินดึงจมูกตาลเบาๆแบบหยอกเอิน
“ผมว่าตาลคิดเลอะเทอะไปใหญ่แล้ว นี่ มาตอบคำถามผมดีกว่า”
“คำถามอะไรคะ”
“แม่ตาลยกตาลให้ผมแล้ว เมื่อไหร่ลูกสาวจะใจอ่อนยอมให้ผมขึ้นมานอนบนเตียงซะที”
“ก็บอกแล้วไงคะว่ารอให้ถึงวันแต่งงานก่อน”
“ไม่คิดจะเปลี่ยนใจเลยหรือ”
“ไม่ค่ะ”
“ก็ได้ ผมจะรอ”
ธาวินจับมือตาลมาจูบแล้วทิ้งตัวลงนอนหงายหายใจยาวอย่างมีความสุข
“เฮ้อ ที่จริงผมต้องขอบใจบุญทันนะที่ทำให้ผมได้เจอตาล”
“ทำไมคะ”
“อ้าว ก็ถ้าบุญทันไม่สลับตัว”
ญาดาหันขวับมาจ้องหน้า ธาวินชะงักนึกได้ว่าหลุดปาก
“สลับตัว”
“คือ ผมหมายถึงว่าถ้ามันไม่สลับตัวมันเองมาเป็นคนสวนที่บ้านนี้ ผมคงลำบากน่าดู”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่คุณภูเจอตาลล่ะคะ”
“เกี่ยวสิ ตอนที่ผมเจอตาล บุญทันมันเข้ามาอยู่ในบ้านแล้ว มันก็คอยรายงานเรื่องในบ้านให้ผมฟัง”
ญาดาทำหน้างง
“คุณภูพูดอะไรตาลไม่เห็นเข้าใจเลย ยิ่งฟังยิ่งปวดหัว”
“ผมก็แค่จะบอกว่าผมดีใจที่ได้เจอตาล ได้รักตาล แล้วก็จะได้อยู่กับตาลไปตลอดชีวิต”
ธาวินบอกอย่างจริงใจ ญาดามองด้วยแววตาปลื้ม
“ตาลก็ดีใจค่ะที่ได้รักคุณภูแล้วก็จะได้อยู่ดูแลคุณภูไปตลอดชีวิตเหมือนกัน”
ธาวินเคลื่อนหน้าเข้ามาจูบหน้าผากและดึงญาดาเข้ามากอดแบบเนียนๆ ญาดายิ้มแล้วผลักธาวินออกไป
“เอาล่ะค่ะได้เวลานอนแล้ว เชิญค่ะ”
“โห ตาลน่ะกำลังซึ้ง ทำไมคัตอารมณ์กันแบบนี้”
“ตาลง่วงแล้วค่ะ ไปนอนได้แล้ว”
ธาวินเอียงแก้มให้ญาดาจูบเบาๆ
“ฝันดีค่ะ”
“จ้ะ เจอกันในฝัน”
ธาวินยิ้มแล้วเดินไปที่โซฟาล้มตัวลงนอน ญาดามองตามแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
“หวังว่าคงไม่มีอะไรมาทำให้เรากับคุณภูต้องเลิกกันนะ”
ญาดาปิดไฟล้มตัวนอน
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 40
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th