อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 47
“ใช่ครับ แล้วเราพบว่าคุณปารมีอาจจะมีความสัมพันธ์ลับๆอยู่กับสมยศ”ปรารภ ธาวินกับบุญทันมองหน้ากันอย่างไม่คาดคิด
มุมหนึ่งในสถานีตำรวจ ธาวินกับบุญทันยืนรอปรารภอยู่
“แกคิดว่าไงเรื่องปารมี” ธาวินถาม
“ก็อาจจะเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้เท่าๆกัน” บุญทันบอก
“แล้วถ้ามันเป็นไปได้ล่ะ”
“ถ้าเธออยู่เบื้องหลังการตายของสมยศจริงก็แสดงว่าเธอต้องเลือดเย็นมาก ถึงไม่มีท่าทีสะทกสะท้านอะไรเลย”
ธาวินถอนหายใจแล้วบอก
“ขออย่าให้เป็นปารมีเลย”
“ใช่ เพราะถ้าเป็นเธอคุณปู่อาจมีสิทธิ์ช็อกคาบ้าน” บุญทันบอก
วินพยักหน้าเห็นด้วย
“ทำไมครอบครัวแกมันถึงได้ยุ่งวุ่นวายขนาดนี้วะ”
“อย่าบ่น แกเป็นคนเสนอตัวเข้ามาช่วยชั้นเอง ยังไงก็ต้องสานต่อให้จบ” บุญทันบอก
“รู้แล้วน่า”
ปรารภเดินออกมาพอดี
“ผู้กำกับบอกว่า ขอให้เราเก็บเรื่องคุณปารมีกับสมยศไว้เป็นความลับอย่าเพิ่งบอกใคร เพราะถ้าเธออยู่เบื้องหลังการตายของสมยศจริง ตำรวจจะต้องหาพยานหลักฐานที่แน่นหนามามัดตัวเธอไม่ให้หลุด”
ธาวินกับบุญทันพยักหน้ารับรู้
“ไปครับ ทางนี้เรียบร้อยแล้ว” ปรารภบอก
ธาวินกับบุญทันเดินตามปรารภออกไป
ภายในห้องคนไข้ เวลาเย็น นภานอนบนเตียงส่วนปารมีนั่งอยู่ข้างเตียง
“แม่รู้มั้ยว่านังอ้อยมันเป็นแม่นังตาล”
นภาได้ยินอย่างนั้นก็มองอย่างตกใจ
“จริงๆแม่ นังอ้อยมันสวมรอยเข้ามาเป็นคนใช้เพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดลูกสาวมัน แม่ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ วันนี้หนูคุยกับตำรวจแล้ว มันไม่มีวันสงสัยเราแน่”
ปารมียิ้มให้นภา นภามองรอยยิ้มของปารมีอย่างใจไม่ดี
ตำรวจสองนายเดินมาตามทางยังหน้าห้องคนไข้ ตำรวจเดินมาหยุดที่หน้าห้องที่ขึ้นป้าย นภา รัชชยา ตำรวจเคาะห้องก่อนเปิดเข้าไป
นภานอนนิ่งมีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นตำรวจเปิดประตูเข้ามา
“สวัสดีครับ ผมมาพบคุณปารมี”
นภาส่ายหน้าว่าไม่อยู่
“ผมทราบแล้วครับว่าคุณปารมียังไม่มาก็เลยจะมาขอคุยกับคุณนภาก่อน”
นภามองส่ายหน้าบอกว่าไม่มีอะไรจะพูดด้วย
“ผมแค่จะถามอะไรสองสามคำเกี่ยวกับสารวัตรสมยศน่ะครับ”
นภามีสีหน้าตกใจ
“คุณนภารู้จักสารวัตรสมยศใช่มั้ยครับ”
นภาพยักหน้า
“ไม่ทราบว่าคุณนภาทราบรึยังว่าสารวัตรสมยศเสียชีวิตแล้ว”
นภาตาเบิกกว้างมองตะลึง
“เรากำลังตามหาตัวฆาตกรอยู่ เพราะมีคนเอายาพิษใส่อาหารไปให้แกกิน”
นภาฟังแล้วก็รู้ว่าเป็นปารมีแน่
“ผมก็เลยจะถามว่าคุณนภาทราบมั้ยครับว่าคุณปารมีเป็นแฟนกับสารวัตรสมยศ”
นภาส่ายหน้า
“แล้วคุณปารมีเคยเล่าหรือพูดอะไรเกี่ยวกับสารวัตรสมยศให้ฟังบ้างมั้ยครับ”
นภาส่ายหน้า ปารมีเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็วก็เห็นตำรวจนั่งอยู่กับแม่
“มีเรื่องอะไรกันคะ” ปารมีถาม
“สวัสดีครับคุณปารมี ผมทำคดีเกี่ยวกับการตายของสารวัตรสมยศครับ”
ปารมีมีสีหน้าอึ้งไป
ภายในร้านกาแฟของโรงพยาบาล ปารมีวางแก้วกาแฟลงโดยมีตำรวจนั่งอยู่ตรงหน้า
“จริงๆแล้วปากับคุณสมยศก็แอบชอบกันอยู่ค่ะ แต่คุณแม่ปาไม่ปลื้มแก คุณตำรวจก็คงทราบว่าอาชีพตำรวจไม่ได้ร่ำรวยอะไร”
“ใช่ครับ แม่ยายผมก็ไม่ค่อยชอบผมเหมือนกัน”
“นั่นล่ะค่ะ ปาก็เลยต้องปิดบังไม่ให้คุณแม่รู้ว่าแอบคบกับคุณสมยศอยู่ ทั้งๆที่จริงๆแล้วเราก็มีแพลนที่จะแต่งงานกัน”
“แล้วคุณปารมีทราบเรื่องที่สารวัตรสมยศจับตัวคุณตาลกับคุณเมย์ไปเรียกค่าไถ่มั้ยครับ”
“ปาไม่ทราบเลยค่ะ มีแค่ก่อนที่เค้าจะถูกจับ เค้าบอกปาว่าเค้าจะหาเงินซักก้อนมาขอปา เพื่อไม่ให้คุณแม่ปาดูถูก”
ปารมีแสร้งร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนพูดต่อ
“แต่ปาไม่คิดเลยว่าเค้าจะหาทางออกด้วยการจับพี่ตาลกับน้องเมย์ไปเรียกค่าไถ่ ตอนที่ปารู้ปาทั้งตกใจแล้วก็เสียใจ ใจนึงก็อยากไปเยี่ยมเค้า แต่อีกใจก็กลัวคุณแม่จะโกรธ จนรู้ข่าวจากหนังสือพิมพ์ว่าเค้าตายแล้ว ปาได้แต่ร้องไห้เสียใจที่ตัวเองทอดทิ้งเค้า”
ตำรวจดึงทิชชู่ส่งให้และมองปารมีอย่างเห็นใจ
“เอาล่ะครับ ขอบคุณคุณปารมีมากนะครับ ผมเสียใจด้วย”
“ขอบคุณค่ะ ถ้ามีอะไรที่ปาพอจะช่วยทำหรือช่วยหาตัวคนร้ายได้บอกปามาเลยนะคะ ปาก็อยากรู้ว่าใครที่ฆ่าเค้า”
“ครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้าผมจะแจ้งให้ทราบ ผมลาล่ะครับ”
“ค่ะ”
ปารมียกมือไหว้และยืนส่งจนตำรวจเดินออกไป ปารมีถอนหายใจแล้วแสยะยิ้มมองตามก่อนปาดน้ำตาทิ้ง
ภายในห้องคนไข้ นภานอนชะเง้อมองไปที่ประตูอย่างเป็นห่วงแล้วนึกถึงคำพูดของปารมีที่พูดไว้
“เชื่อแม่นะปา ไปสารภาพความจริงซะ ก่อนที่สมยศมันจะบอกตำรวจ”
“ไม่มีทางหรอกค่ะ มันจะไม่มีโอกาสไปบอกตำรวจแน่”
“แกจะไปไหน”
“ก็ไปจัดการไอ้สมยศให้มันหมดโอกาสพูดน่ะสิคะ”
นภานอนส่ายหน้าด้วยความเสียใจที่ปารมีฆ่าสมยศ
ปารมีเปิดประตูเข้ามาแล้วเดินยิ้มเข้ามาหาแม่
“หนูบอกแล้วไงคะว่าตำรวจไม่มีทางจับหนูได้หรอก”
นภามองด้วยสายตาเป็นห่วง ปารมียิ้มแล้วแตะไหล่นภา
“หนูรู้ค่ะว่าแม่เป็นห่วงหนู แต่ขอให้เชื่อหนูเถอะค่ะไม่มีใครทำอะไรลูกสาวแม่ได้หรอก”
ปารมียิ้มให้แม่อย่างมั่นใจก่อนเดินไปเข้าห้องน้ำ นภาใจหายที่ปารมีไม่มีความหวาดกลัวหรือละอายต่อการฆ่าคนได้แต่นอนร่ำไห้น้ำตาไหลรินด้วยความเจ็บปวดเสียใจ
วันรุ่งขึ้นเวลากลางวัน ต้นหอมกับสาวใช้อีกคนถืออุปกรณ์ทำความสะอาดเข้ามาในบ้านนภา
“แกทำข้างล่างนะ ชั้นจะขึ้นไปทำข้างบน” ต้นหอมบอกแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป
ต้นหอมถูพื้นชั้นบนอยู่ครู่หนึ่ง ปารมีก็เดินออกมาจากห้องพอดี
“ต้นหอมวันนี้ทำห้องคุณแม่ด้วยนะ บางทีอาทิตย์หน้าหมออาจจะให้กลับบ้านได้แล้ว”
“ได้ค่ะ แต่คุณปาต้องเปิดห้องให้นะคะ หนูไม่มีกุญแจ”
ปารมีเดินมาไปไขกุญแจเปิดห้องไว้ให้
“ทำให้สะอาดนะเสร็จแล้วก็ล็อกด้วย”
“ค่ะ”
ปารมีเดินลงชั้นล่างไป
ต้นหอมเดินเข้ามาในห้องนภาที่มืดทึม ต้นหอมเดินไปรูดม่าน เปิดตู้เสื้อผ้าค้างไว้เพื่อระบายอากาศภายในห้องไม่มีกระเป๋าใส่เงินใบนั้นแล้ว ต้นหอมหยิบไม้กวาดออกมากวาดพื้นล้วงไปตามซอกต่าง ๆ ต้นหอมกวาดล้วงไปใต้เตียง ก็ชะงัก เพราะเจอต่างหูข้างนึงตกอยู่ที่พื้นที่ ต้นหอมหยิบมาดูมอง
“นี่มันตุ้มหูน้าอ้อยนี้ทำไมมาหล่นอยู่ในนี้”
ต้นหอมมองสงสัย ปารมีเดินเข้ามาเรียกด้านหลังพอดี
“ต้นหอม”
ต้นหอมสะดุ้งแล้วหันไปมองปารมีก่อนตอบ
“ขา”
“เปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับปลอกหมอนด้วยนะ ถ้าผ้าม่านถอดไปซักได้ก็ซักซะ “
“ค่ะ”
ปารมีเดินออก ต้นหอมมองตามแล้วยกต่างหูในมือออกมาดูอีกครั้ง
“เอาไปให้คุณตาลดูดีกว่า”
ต้นหอมเก็บใส่กระเป๋ารีบทำงานต่อจนเสร็จ
ญาดายกต่างหูขึ้นมาดูในเวลาต่อมา
“ใช่ตุ้มหูของแม่จริงๆด้วย ตาลจำได้เพราะตาลเป็นคนซื้อให้แม่” ญาดาบอก
“แล้วทำไมตุ้มหูของน้าอ้อยถึงไปตกอยู่ในห้องป้านภา” มณทกานต์ถามอย่างสงสัย
“คงเข้าไปทำความสะอาดในห้องแล้วมันคงหลุดน่ะสิ” ธาวินบอก
“แต่เท่าที่ผมรู้ คุณนภาเค้าไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปทำความสะอาดห้องเค้าไม่ใช่หรือต้นหอม” บุญทันถาม
“ค่ะ คุณนภาแกไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งในห้อง แกมักจะทำของแกเอง”
“ถ้าคุณนภาไม่อนุญาตให้ใครเข้าห้องแล้วแม่เข้าไปได้ยังไง”
สีหน้าทุกคนอึ้งแล้วคิด
“เป็นไปได้มั้ยคะว่าน้าอ้อยไปแอบรู้มาว่าป้านภาซ่อนอะไรไว้ในห้องก็เลยแอบเข้าไปดู” มณทกานต์ตั้งข้อสังเกต
“ก็เป็นไปได้นะ น้าอ้อยอาจจะไปเห็นอะไรที่คุณป้านภาไม่อยากให้เห็น คุณป้านภาก็เลย...” ธาวินพูดค้างไว้
“ฆ่าแม่พี่ตาล” มณทกานต์ต่ประโยคที่เหลือ
ญาดาฟังแล้วถึงกับอึ้งไป
“คงไม่ใช่หรอก ต่างหูมันอาจจะหล่นนานแล้วก็ได้” บุญทันว่า
“ไม่นานหรอกค่ะ ต้นหอมจำได้ว่าเช้านั้นก่อนที่น้าอ้อยจะเข้าไปทำงานบ้านคุณนภา แกยังใส่ตุ้มหูคู่นี้อยู่เลย”
“ทำไมถึงมั่นใจว่าเช้านั้นยังใส่อยู่” ธาวินถาม
“ก็ต้นหอมขอแก แกบอกว่าให้ไม่ได้เพราะลูกสาวซื้อให้”
ญาดาน้ำตาซึม
“หมายความว่าคุณป้านภาฆ่าแม่ตาลงั้นหรือ” ญาดาว่า
“ผมว่าเราอย่าเพิ่งสรุปเองเลยให้ตำรวจเป็นคนจัดการเรื่องนี้ดีกว่า” บุญทันบอก
ธาวินดึงญาดามากอดปลอบใจ
ตำรวจยศร้อยตำรวจเอกและจ่าตำรวจเดินเข้ามาในห้องคนไข้แล้วบอก
“เราพบต่างหูคุณอ้อยตกอยู่ในห้องนอนคุณนภาครับ”
“หมายความว่าไงคะ” ปารมีถาม
“สาวใช้คุณเอาต่างหูนี่มาให้ผม และคุณตาลกับสาวใช้ยืนยันตรงกันว่าเป็นของคุณอ้อย”
ปารมีมองหน้านภาที่นอนอยู่บนเตียง
“เราสันนิษฐานว่าคุณอ้อยน่าจะถูกฆ่าตายในห้องคุณนภา ผมต้องขอสอบปากคำคุณนภาด้วยครับ”
“แต่คุณแม่พูดไม่ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ คุณนภาแค่พยักหน้าหรือส่ายหน้ากับคำถามที่ผมถามก็พอ คุณนภาได้ยินที่ผมพูดใช่มั้ยครับ”
นภาพยักหน้า
“ผมคงต้องเชิญคุณปารมีไปรอด้านนอกนะครับ”
“แต่ว่า”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมใช้เวลาไม่มาก”
“เชิญครับ” จ่าตำรวจบอก
ปารมีเริ่มกลัวว่าตำรวจจะจับได้ นภามองหน้าปารมี
“หนูอยู่ข้างนอกนะคะแม่”
นภาพยักหน้า ปารมีหันเดินออกไปโดยมีจ่าตำรวจเดินออกไปด้วย ภายในห้องเหลือเพียงร้อยตำรวจเอกกับนภา ตพรวจดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียง
“วันที่คุณอ้อยหายตัวไปคุณนภาอยู่บ้านรึเปล่าครับ”
นภาพยักหน้า
“แล้ววันนั้นคุณปารมีอยู่รึเปล่าครับ”
นภาพยักหน้า
ปารมีกระวนกระวายใจมองเข้าไปในห้อง เห็นตำรวจกำลังพูดกับนภาอยู่
ปารมีหันกลับนึกถึงเหตุการณ์ที่ตวัดรัดคออ้อย เห็นอ้อยตาเหลือกค้าง ร่วงลงกองกับพื้น
ปารมีหันมองกลับเข้าไปในห้อง เห็นแม่พยักหน้าให้ตำรวจ ปารมีมองอย่างใจไม่ดี
“ทำยังไงดี แม่ต้องบอกตำรวจแน่ว่าเราป็นคนฆ่านังอ้อย”
ปารมีคิดกระสับกระส่าย เหลือบมองเห็นจ่าตำรวจที่ยืนคุมห่างออกไป
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 47
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th