อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 48
ปารมีคิดกระสับกระส่าย เหลือบมองเห็นจ่าตำรวจที่ยืนคุมห่างออกไปตำรวจแตะมือนภาที่น้ำตารินไหล
“ขอบคุณมากนะครับที่คุณนภาให้ความร่วมมือกับผม”
นภาพยักหน้า
“ผมลาล่ะครับ”
ตำรวจหันเดินออกขณะที่นภาน้ำตาไหลริน
บริเวณหน้าห้องคนไข้ ปารมีเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจ เพราะคิดว่า คราวนี้คงจะจนมุมหมดหนทางที่จะหนี นายตำรวจยศร้อยตำรวจเอกเปิดประตูออกมา ปารมีเดินเข้ามาหาอย่างยอมจำนน
“แม่บอกแล้วใช่มั้ยคะ”
“ครับ”
ปารมีมีสีหน้าอึ้งสลดไป
“คุณนภายอมรับสารภาพว่าเธอเป็นคนฆ่าคุณอ้อย”
ปารมีถึงกับตะลึงมองตำรวจนิ่งแล้วถาม
“อะไรนะคะ”
“และเธอก็เป็นคนจ้างเด็กไปวางยาคุณสมยศ” ตำรวจพูดต่อ
“แม่บอกคุณอย่างงั้นหรือคะ” ปารมีถามย้ำ
“ใช่ครับ เดี๋ยวผมจะขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจมาเฝ้าเธอที่นี่ไว้ก่อนผมขอตัวนะครับ”
ตำรวจเดินออกไป ปารมีรู้สึกสับสนแล้วรีบเปิดประตูเข้าห้องไปหานภา
ภายในห้อง นภายังนอนอยู่บนเตียง ปารมีเดินเข้าไปหา
“แม่ ...ทำไมแม่บอกตำรวจแบบนั้นล่ะคะ”
นภาหันมองปารมีแล้วยิ้มให้ด้วยความรัก
“นี่แม่ทำเพื่อหนูหรือคะ”
นภาพยักหน้า ปารมีร้องไห้โฮโผเข้ากอดนภา
“แม่ ...”
ภายในบ้าน เมื่อเวลากลางวันวันเดียวกัน พิพัฒน์นั่งอยู่ในบ้านแล้วถาม
“นภาน่ะหรือฆ่าแม่หนูตาลแล้วจ้างคนไปฆ่าสมยศ”
“ใช่ครับท่าน” ปรารภบอก
“แน่ใจหรือ ชั้นไม่อยากเชื่อนะว่านภาจะกล้าทำแบบนี้”
“ตำรวจบอกว่าคุณนภาเป็นคนสารภาพทุกอย่างเองครับ ตอนแรกตำรวจถามแค่เรื่องแม่คุณตาล แต่บังเอิญพูดพาดพิงไปเรื่องสมยศ คุณนภาก็เลยสารภาพมาทั้งหมด”
“แปลกนะคะ ทำไมป้านภายอมรับผิดง่ายๆ” มณทกานต์ตั้งข้อสังเกต
“นั่นสิครับ ไม่น่าเชื่อว่าคุณนภาจะสารภาพง่าย ๆทั้งสองคดี” บุญทันว่า
“แกอาจจะเห็นว่าตำรวจมีหลักฐานมัดตัวแน่นหนา ถ้าไม่สารภาพก็คงไม่รอดอยู่ดี” ธาวินบอก
“ทำไมเค้าใจร้ายอย่างนี้ ... ทำไมเค้าต้องฆ่าแม่ตาลด้วย”
ญาดาน้ำตาไหลแล้วลุกขึ้น ธาวินคว้าตัวไว้
“เดี๋ยวตาล ตาลจะไปไหน”
“ตาลจะไปถามเค้าว่าทำไมเค้าถึงอำมหิตโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ แม่ตาลไปทำอะไรให้ ทำไมต้องฆ่าแม่ด้วย” ญาดาบอก
“อย่าไปเลย ไม่มีประโยชน์หรอก ตอนนี้ป้านภาเค้าก็ไม่สบายมาก ถึงตาลไปมันก็ไม่ช่วยให้แม่ตาลฟื้นขึ้นมาได้” ธาวินบอก
“ใช่ อย่าไปเลยลูก ปู่รู้ว่าหนูเสียใจ แต่ปู่ขอเถอะนะ อย่ามีเวรมีกรรมต่อกันเลย อโหสิกรรมให้เค้าเถอะ เพราะตอนนี้เค้าก็เหมือนตายทั้งเป็นไปแล้ว” พิพัฒน์บอก
ญาดามองหน้าพิพัฒน์ที่พยักหน้าให้อย่างขอร้อง
“เห็นแก่ปู่เถอะนะ อโหสิกรรมให้เค้า”
ญาดาทรุดลงนั่งน้ำตาไหลริน ธาวินดึงเข้ามากอดปลอบใจ มณทกานต์กับบุญทันมองหน้ากันอย่าง
เห็นใจญาดา ปรารภเหลือบมองหน้าพิพัฒน์ที่ถอนใจอย่างหดหู่
ในเวลาต่อมาที่ระเบียงบ้านพิพัฒน์ ธาวิน ญาดา และบุญทันนั่งอยู่ก่อน มณทกานต์เดินเข้ามานั่ง สมทบ
“เมย์ว่าเรื่องป้านภามันดูแปลกๆนะคะพี่ภู” มณทกานต์ว่า
“แปลกยังไง” ธาวินถาม
“เมย์ว่ามันไม่ค่อยเมกเซ้นท์ ที่ป้านภายอมรับว่าฆ่าแม่พี่ตาล เมย์ก็พอจะเข้าใจได้ว่าตำรวจมีหลักฐาน แต่เรื่องสารวัตรสมยศนี่สิทำไมแกต้องสารภาพ ในเมื่อตำรวจเค้าไม่ได้สงสัยแกซะหน่อย”
“นั่นสิ ถ้าไม่สารภาพก็ไม่มีใครรู้” บุญทันเห็นด้วย
“พี่ว่าแกอาจจะสำนึกผิดก็ได้ เพราะตอนนี้แกก็เจ็บหนัก บางทีแกอาจจะไม่อยากให้ความผิดติดตัวไปจนตาย” ธาวินบอก
มณทกานต์กับบุญทันมองหน้ากัน
“ก็อาจจะเป็นไปได้” บุญทันว่า
“ตาลจะไปเยี่ยมคุณนภาได้มั้ยคะ” ญาดาถามขอความเห็น
“จะดีหรือ” ธาวินพูดขึ้น
“คุณภูไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ตาลไม่ทำอะไรเค้าหรอก”
“งั้นก็ได้ ไปด้วยกันมั้ยเมย์”
“ไม่ดีกว่าค่ะ แกยิ่งไม่ชอบหน้าเมย์อยู่ เดี๋ยวแกเห็นหน้าเมย์แกจะยิ่งทรุด” มณทกานต์ว่า
ธาวินหันไปถามบุญทัน
“นายล่ะ”
“เชิญคุณภูเถอะครับ”
ธาวินเดินออกไปกับญาดา มณทกานต์พูดกับบุญทัน
“หวังว่าเรื่องร้ายๆคงจะจบซะทีนะ”
บุญทันมองหน้ามณทกานต์อย่างไม่มั่นใจนัก
ที่บริเวณห้องพักของนภา ในโรงพยาบาลมีตรวจเฝ้าหน้าห้องอยู่ ญาดากับธาวินเดินเข้ามา
“ผมมาขอเยี่ยมคุณนภาครับ” ธาวินบอก
“คุณภูบดีใช่มั้ยครับ” ตำรวจถาม
“ครับ”
“เชิญครับ ผู้กำกับโทรมาสั่งไว้แล้วครับ”
ตำรวจเปิดประตูให้ ธาวินกับญาดาเดินเข้าห้องไป
ญาดากับธาวินเดินเข้ามาพร้อมกับตำรวจ นภานอนอยู่บนเตียงหันไปมองญาดา
“สวัสดีค่ะคุณนภา”
“ผมกับตาลมาเยี่ยมคุณป้าครับ”
นภามองญาดาด้วยแววตาเสียใจ ญาดามองนภาแล้วก็น้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความเสียใจที่นภาฆ่าเจ๊อ้อย
“บอกหนูได้มั้ยคะว่าทำไมต้องฆ่าแม่หนูด้วย”
นภานอนนิ่งน้ำตารินไหล
“แม่หนูทำอะไรให้คุณโกรธหรือเกลียดคะ คุณถึงต้องฆ่าเค้า”
นภาน้ำตายังไหลริน อยากขอโทษญาดาแต่พูดไม่ได้ ธาวินแตะแขนญาดาแล้วส่ายหน้าไม่ให้พูด อะไรอีก
“พูดอะไรไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกตาล” ธาวินบอกแล้วหันไปพูดกับนภา
“ที่ตาลเค้ามาวันนี้ก็เพราะจะมาอโหสิกรรมให้คุณป้า”
นภาได้ฟังแล้วก็น้ำตาไหลรินออกมาอีก
“ขอให้คุณกับแม่หมดเวรต่อกันแค่นี้เถอะนะคะ อย่าได้มีเวรมีกรรมต่อกันอีกเลย” ญาดาบอก
นภาน้ำตาไหลอาบแก้ม ญาดามองแล้วบอก
“แค่นี้แหละค่ะที่หนูอยากจะบอกคุณ”
ธาวินมองนภาอย่างสลดใจก่อนจะหันเดินตามญาดาออกจากห้องไป คงเหลือนภาเพียงคนเดียวในห้องที่ร่ำไห้
บริเวณทางเดินหน้าห้องคนไข้ ญาดากับธาวินเดินสวนกับปารมีซึ่งแสร้งตีหน้าเศร้าโผเข้ากอดญาดา
“พี่ตาล ปาขอโทษนะคะ ปาไม่รู้จริงๆว่าคุณแม่ฆ่าแม่พี่ตาล พี่ตาลยกโทษให้ปานะคะ”
ญาดายืนอึ้งมองหน้าปารมีก่อนที่ปารมีจะผละตัวออกมาจับมือญาดา
“นะคะพี่ตาล อย่าโกรธหรือเกลียดปานะคะ ปาขอโทษแทนคุณแม่”
ปารมียกมือไหว้ญาดา
“ไม่หรอกค่ะ ตาลไม่โกรธคุณปาหรอกมันไม่เกี่ยวกับคุณปา”
“จริงนะคะพี่ตาล”
ญาดาพยักหน้า ปารมีโผกอดแล้วบอก
“ขอบคุณนะคะพี่ตาล แม่ปาไม่น่าทำร้ายแม่พี่ตาลเลย”
ปารมีบีบน้ำตาทำเสียงเครือ
“ตาลเค้ามาอโหสิกรรมให้คุณป้านภา” ธาวินบอก
ปารมีมองหน้าญาดาแล้วบอก
“จริงหรือคะพี่ตาล”
ญาดาพยักหน้า
“พี่ตาลเป็นคนดีจริง ๆ ขอบคุณนะคะพี่ตาล”
ปารมีโผกอดญาดาอีกครั้ง ญาดาเหลือบมองหน้าธาวินอย่างเห็นใจปารมี ธาวินพยักหน้ารับรู้
ภายในห้องคนไข้ในเวลากลางคืน นภานอนเหม่อลอยอยู่ที่เตียง ปารมีเดินเข้ามาพูดกับนภา
“นังตาลมันบอกหนูว่ามันอโหสิกรรมให้แม่หรือคะ”
นภาพยักหน้า
“นังนี่มันโง่จริงๆนะแม่ แค่หนูบอกมันว่าหนูเสียใจที่แม่ฆ่าแม่มัน มันก็เชื่อหนูแล้ว”
นภามองปารมีด้วยแววตาอย่างผิดหวัง
ก่อนนอนคืนนั้น นางพยาบาลเปิดประตูห้องคนไข้เข้ามาพร้อมกับตำรวจที่ยืนเฝ้าหน้าห้อง พยาบาลมองเห็นว่า นภานอนน้ำตาไหลอยู่บนเตียง
“ทานยาค่ะ คุณป้าเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
นภาส่ายหน้า นางพยาบาลหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า นางพยาบาลถาม นภาส่ายหน้า
“งั้นทานยานะคะ”
นางพยาบาลประคองนภาขึ้นป้อนยาแล้วประคองให้นอนลงบนเตียงเหมือนเดิม แล้วจับผ้าห่มห่มให้กับนภาอย่างเรียบร้อยก่อนหันเดินออก นภามองเหม่อ น้ำตายังไหลเป็นทางอาบแก้ม
เช้าวันใหม่ ภายในห้องคนไข้ นภายังหลับอยู่บนเตียง นางพยาบาลเปิดประตูเข้ามากับตำรวจ
“ทานยาค่ะคุณป้า” นางพยาบาลเรียก
นภายังนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว นางพยาบาลแตะที่ตัวนภาพบว่าตัวเย็นเฉียบจึงแตะจมูกนภาแล้วก็ชะงักตกใจ เพราะนภาไม่มีลมหายใจแล้ว
“มีอะไรครับ”
“คนไข้เสียชีวิตแล้ว”
ตำรวจรีบเดินเข้ามาดูที่ข้างตียง นางพยาบาลกดเรียกหมอทันที
“คุณหมอคะคนไข้ที่ชื่อนภาเสียชีวิตแล้วค่ะ”
ภายในห้องนอนของปารมี เช้าวันเดียวกัน เสียงโทรศัพท์ดังปลุก ปารมีเอื้อมมือหยิบรับ
“ฮัลโหล”
ปารมีนิ่งฟังต้นสายอยู่ครู่หนึ่งก็มีสีหน้าตกใจ
“อะไรนะคะ”
“คุณนภาเสียชีวิตแล้วค่ะ” เสียงจากต้นสายบอกกับปารมี
ปารมีช็อกโทรศัพท์ร่วงจากมือร้องไห้ไหลสะอึกสะอื้น คิดไม่ถึงว่านภาจะมาด่วนเสียชีวิตกะทันหันแบบนี้
ภายในบ้านพิพัฒน์เวลากลางวัน พิพัฒน์ ธาวิน ญาดา บุญทันและมณทกานต์นั่งฟังปรารภ
“หมอบอกว่าคุณนภาหัวใจวายครับ”
พิพัฒน์ถอนหายใจแล้วบอก
“สมัยนี้กรรมมันติดจรวดจริงๆ”
“แล้วคุณปารมีล่ะคะเป็นยังไงบ้าง” ญาดาถาม
“ผมเจอที่โรงพยาบาลเมื่อเช้าครับ เธอคงเสียใจมากที่ต้องมาเสียคุณแม่ไปกะทันหันแบบนี้”
“แล้วคุณปรารภได้คุยกับตำรวจมั้ยครับว่าทำไมคุณนภาถึงฆ่าแม่ตาลกับสมยศ” ธาวินถาม
“ตำรวจบอกว่าได้คุยกับคุณปารมี คุณปารมีบอกว่าคุณนภาแกฆ่าแม่คุณตาลเพราะกลัวว่าจะไปขโมยของ”
“อะไรคะ แค่ขโมยของนี่หรือคะถึงกับต้องฆ่ากัน” มณทกานต์ว่า
ญาดาได้แต่ถอนใจไม่ออกความเห็นใดๆ
“แล้วสารวัตรสมยศล่ะครับ” บุญทันถาม
“อย่าบอกนะครับว่าป้านภาอยู่เบื้องหลังสมยศที่จับตาลกับเมย์ไปเรียกค่าไถ่” ธาวินว่า
“ไม่ใช่ครับ คุณปารมีให้การกับตำรวจว่าเธอกับสมยศแอบคบกันแต่คุณนภาไม่ชอบสมยศก็เลยจ้างให้คนเอายาพิษใส่ในอาหารไปให้” ปรารภบอก
“ไม่น่าเชื่อ ชั้นเลี้ยงฆาตกรไว้ในบ้านโดยไม่รู้ตัวหรือเนี่ย” พิพัฒน์ว่า
“นี่ถ้าความจริงไม่เปิดเผยขึ้นมา บางทีแกอาจจะฆ่าพวกเราก็ได้นะคะคุณปู่” มณทกานต์บอก
“สงสารคุณปารมีนะคะ ถ้าตาลเป็นเธอตาลคงเสียใจมากที่แม่เป็นแบบนี้” ญาดาว่า
ทุกคนถอนหายใจพร้อมกัน
ภายในบ้านนภา วันรุ่งขึ้น เวลากลางวัน ปารมีในชุดดำเดินถือรูปนภาเข้ามาในบ้านแล้ววางรูปลงบนโต๊ะ ต้นหอมเดินเข้ามาในบ้าน เจอปารมีก็สะดุ้ง ปารมีหันไปถาม
“มีอะไร”
“เอ่อ ต้นหอมจะมาถามว่าคุณปาจะให้ทำความสะอาดชั้นบนมั้ยคะ”
“ไม่ต้อง”
“คุณปาคะ ต้นหอมขอโทษนะคะ ที่ต้นหอมเอาตุ้มหูน้าอ้อยไปให้ตำรวจ”
ปารมีมองจ้องต้นหอมจนต้องหลบตาด้วยความกลัว
“แกทำถูกแล้ว ในเมื่อแม่ชั้นทำผิดก็ต้องรับผิด”
“ขอบคุณนะคะที่คุณปาไม่โกรธ ต้นหอมไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้”
“แกจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ”
“ค่ะ”
ปารมีพยักหน้า ต้นหอมเดินออกไป ปารมีหันมามองรูปนภาแล้วยิ้มอย่างอำมหิต
“ขอบคุณนะคะแม่ สำหรับความรักและความเสียสละที่แม่มีให้หนู”
ปารมีตั้งวางรูปไว้ที่เดิม แล้วพาตัวเองเดินออกไปยังตึกใหญ่เพื่อหาพิพัฒน์
ปารมีก้มลงกราบพิพัฒน์พร้อมน้ำตา
“คุณปู่ขาปากราบขอโทษแทนแม่นะคะ ปาไม่คิดเลยว่าแม่จะทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้”
“อย่าไปโกรธแม่เค้าเลย อย่างน้อยเค้าก็เป็นคนให้กำเนิดเรา” พิพัฒน์เตือนสติ
“คุณปู่ไม่เกลียดปานะคะ”
“ปู่จะไปเกลียดแกได้ยังไง แกไม่ได้เป็นคนทำนี่ อย่าคิดมาก ปู่ไม่อยากเห็นแกเป็นอะไรไปอีกคน”
“ขอบคุณนะคะคุณปู่”
พิพัฒน์มองปารมีด้วยความสงสาร
ปารมีเดินออกมาจากห้องทำงานของพิพัฒน์ก็เห็นมณทกานต์นั่งคุยอยู่กับญาดา ปารมีแอบมองด้วยแววตาเกลียดชัง
“ถ้าไม่มีแกสองคน ชั้นก็จะได้เป็นเจ้าของที่นี่”
ธาวินกับบุญทันเดินมาด้านหลังเห็นปารมีเข้าพอดี ธาวินทัก
“อ้าว ปารมี”
ปารมีสะดุ้งเฮือกรีบหันมาแล้วปรับสีหน้าทันที
“พี่ภู หวัดดีค่ะ”
“เสียใจด้วยนะเรื่องคุณป้า”ธาวินบอก
“ค่ะ”
“ถ้าคุณปารมีอยากให้ผมช่วยอะไรบอกนะครับ” บุญทันว่า
ปารมีพยักหน้ารับแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของบุญทัน
“รีบไปไหนรึเปล่า ไปนั่งคุยกันก่อนมั้ย” ธาวินถาม
“ไม่ดีกว่าค่ะ ปาไม่กล้ามองหน้าพี่ตาล ปากลัวว่าพี่ตาลจะเกลียดปา”
“ตาลเค้าไม่คิดอย่างงั้นหรอก” ธาวินบอก
“ไม่ล่ะค่ะ เชิญพี่ภูเถอะ ปาขอตัว”
ปารมีทำยิ้มเศร้าใส่ธาวินก่อนเดินออกไป ธาวินกับบุญทันมองตาม
“นี่ดีนะที่คุณนภายอมรับสารภาพว่าเป็นคนฆ่าสมยศ ไม่งั้นล่ะก็ชั้นคงต้องสงสัยปารมี”
“ทำไม”
“เมื่อกี้แกไม่เห็นหรือก่อนที่เราจะทักเธอชั้นเห็นเธอมองตาลกับเมย์แปลกๆ” บุญทันบอก
“อืมม์ เห็นอยู่เหมือนกันว่าเธอตาขวาง ๆยังนึกอยู่เลยว่าโกรธใคร”
“ชั้นว่าเธออาจจะจิตไม่ค่อยปกติเท่าไหร่” บุญทันว่า
“หมายถึงเป็นบ้าหรือ”
“คงไม่ถึงขนาดนั้น อาจจะเป็นพวกอารมณ์รุนแรงแต่เก็บกดคนแบบนี้อันตรายนะ”
“แต่ยังไงเราก็เบาใจได้ว่าเธอไม่ใช่ฆาตกร” ธาวินบอก
“ใช่ ชั้นถึงบอกไงว่าโชคดีที่คุณนภายอมรับสารภาพก่อน”
ธาวินพยักหน้ารับรู้เดินออกไปกับบุญทัน
อ่านละคร เล่ห์ร้อยรัก ตอนที่ 48
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทประพันธ์ : อรพิมละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก บทโทรทัศน์ : วิลักษณา
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก กำกับการแสดง : คฑาเทพ ไทยวานิช
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ผลิตโดย : ยุวดี ไทยหิรัญ บริษัทยูม่า 99 จำกัด
เล่ห์ร้อยรัก นำแสดงโดย : เข็มอัปสร สิริสุขะ,วรินทร ปัญหกาญจน์,วรฤทธิ์ ไวยเจียรนันท์
ละครเรื่อง เล่ห์ร้อยรัก ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager.co.th