อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 18 พ.ย. 56
"เก่งนักใช่มั้ย"
ลาภหันมาจ้องญาณินกับสุคนธรส
ประตูห้องขังเปิดออก สมคิดในชุดผู้ต้องหาเดินสองมือยกประสานที่ท้ายทอยออกมา
ณัฐเดชกับวรวรรธมายืนรออยู่หน้าห้อง สมคิดมองณัฐเดชกับวรวรรธด้วยสายตานิ่งหยิ่งยะโสเช่นเคยไม่ได้กลัวเกรงใดๆสมคิดใส่เสื้อกันกระสุน ตามกฎเวลาเคลื่อนย้ายผู้ต้องหาคดีอุกฉกรรจ์ยืนให้ณัฐเดชเข้าไปทำหน้าที่ค้นตัวหาอาวุธอีกครั้ง ก่อนณัฐเดชจะใส่กุญแจมือสมคิดอย่างแน่นหนา
บริเวณทางเดินยาวๆนอกสำนักงานตำรวจกำลังตำรวจอาวุธครบมือยืนตั้งแถวรอกันอยู่ณัฐเดชเดินนำสมคิดที่ถูกใส่กุญแจมือเดินออกมาพร้อมกำลังตำรวจอีกชุดคุ้มกัน โดยมีวรวรรธติดตามไปด้วยสมคิดกวาดตามองกำลังตำรวจแล้วแอบยิ้มขบวนควบคุมตัวสมคิดไปอย่างแน่นหนามาก
ภายในโรงพยาบาลติณห์ญาณิน ไตรรัตน์ สุคนธรสรู้ว่าสมคิดจะมาเยี่ยมเบญจาก็มารอ กันอยู่
“แกว่าไอ้หมอสมคิดจะสำนึกหรือยังวะ”ไตรรัตน์หันไปถามติณห์
“ถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่สำนึกก็ไม่ใช่คนแล้ว”
“เป็นพ่อประสาอะไร เห็นลูกกำลังถูกของเข้าตัว ถูกผีรุมกินโต๊ะยังไม่สนใจ ทิ้งไปได้ลงคอ” สุคนธรสพูดอย่างมีอารมณ์
“ก็เพราะยังงี้ไง ฉันถึงได้สงสารเบญจา ฉันถึงต้องช่วย เพราะเขาเหมือนตัวคนเดียว” ญาณินบอก
ติณห์พยักหน้า
ไตรรัตน์เสริม
“ก็นี่ไง พ่อกำลังจะมาเยี่ยมลูกแล้ว เบญจาที่กำลังอาการร่อแร่ อาจจะดีขึ้นก็ได้นะ”
สุคนธรสยิ้มหยัน
“จ้า ฉันก็หวังว่าหมอสมคิดจะมาด้วยเจตนาคิดถึงลูก อยากจะเยี่ยมลูกจริงๆเหอะ”
ไตรรัตน์มองหน้า
“เดี๋ยวๆ ที่รัก คุณพูดงี้ แปลว่าหมอสมคิดอาจจะมาแบบมีแผนงั้นเหรอ แบบว่าจะมีพวกมารอชิงตัว มาถล่มโรงพยาบาล มาล้างแค้นพวกเรา โฮ่ว...ผมไม่ไหวแล้วนะ ถ้าต้องไปวิ่งไล่ยิงกับมันอีก”
สุคนธรสต้องรีบปิดปากไตรรัตน์
“หยุดโวยวายได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นก็แตกตื่นไปด้วย”
ติณห์หันมองไปเห็นณัฐเดชกับวรวรรธเดินเข้ามาก่อน
“เฮ้ๆทุกคน”
ติณห์เรียกทุกคนมองไปเห็นสมคิดเดินตามมาโดยมีกำลังตำรวจตามคุ้มกันหลัง
ณัฐเดชยกมือขึ้นเบรกทุกคน
“เอาล่ะทุกคน เฝ้าระวังอยู่นอกห้อง ทางโรงพยาบาลไม่อนุญาตให้คนจำนวนมากเข้าไปในห้องปลอดเชื้อ ทุกคนวางกำลังระวังอยู่ข้างนอกนี่ ห้ามให้คนแปลกหน้าผ่านเข้ามาได้เด็ดขาด ผมกับหมอจะคุมตัวผู้ต้องหาเข้าไปในห้องเอง”
“ครับผม”
ณัฐเดชพยักหน้าให้วรวรรธ...ทั้งคู่เข้ามาคล้องแขนสมคิดคนละข้าง พาเดินตรงมาที่ด้านหน้าทางเข้าห้องICU ที่ทั้งสี่คนยืนอยู่สมคิดหันไปถามด้วยสีหน้าไม่สำนึกใดๆ
“ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้าง”
ไตรรัตน์ยิ้มกวน
“คนอาการดีๆคงไม่มานอนใช้เครื่องช่วยหายใจมั้ง”
“ที่ลูกสาวฉันอาการหนัก ก็เพราะไอ้พวกหน้าไหนล่ะ”
ติณห์สวน
“ก็เพราะหน้าอย่างยูไง”
ติณห์ชี้หน้าสมคิดอย่างฟิวส์ขาดทั้งสองมองจ้องตากัน ญาณินดึงติณห์ไว้
“ติณห์คะ อย่าให้ความโกรธแค้นเป็นบาปติดตัวพวกเราไปอีกเลย วางเถอะค่ะ”
สมคิดยิ้มหยัน
“โอ้...ปล่อยวางอโหสิสินะอือ หึๆฟังดูช่างเป็นคำยิ่งใหญ่เสียจริงๆ”
“ใช่ มันยิ่งใหญ่มาก คุณก็ควรจะลองพิจารณาดูนะไม่คิดจะตัดวงจรกรรมหนักของตัวเอง ให้จบสิ้นลง ภายในชาตินี้มั่งเหรอ” สุคนธรสประชด
สมคิดเงียบมองจ้องหน้าสุคนธรสเขม็งวรวรรธรีบตัดบท
“ทางศาลอนุญาตให้คุณมาเยี่ยมลูกสาวได้แค่ชั่วโมงเดียวนะครับผมว่าคุณควรจะใช้เวลาที่มีค่าของคุณ เข้าไปหาลูกดีกว่านะครับ”
สมคิดยกมือที่ใส่กุญแจมือขึ้น
“จะให้เข้าไปทั้งใส่กุญแจมืออย่างงี้น่ะเหรอถอดให้ก่อนซิ”
ณัฐเดชยิ้มอย่างไม่ยอมหลงกลเล่ห์เหลี่ยม
“ศาลสั่งให้ผมพาคุณมาเยี่ยม แต่ไม่ได้สั่งให้ถอดกุญแจมือคุณด้วย”
“ผมไม่อยากให้ลูกผมเห็น”
“ถ้าคุณเป็นห่วงจิตใจลูกคุณจริงๆ ก็กดมือต่ำไว้ๆ ซ่อนไว้ใต้เสื้อ ไม่ยากหรอกไป...เข้าไป”
ณัฐเดชกับวรวรรธพาสมคิดเดินเข้าไปด้านใน
เบญจานอนให้ออกซิเจนอยู่บนเตียงนอนหลับอยู่ณัฐเดชเปิดประตูให้สมคิดเข้ามาในห้องเพียงคนเดียวแล้วณัฐเดชกับวรรธก็ไปยืนมองจับตาอยู่ที่ช่องกระจก พร้อมพยาบาลที่คอยดูอาการของเบญจาสมคิดเดินมาใกล้เตียง หยุดมองดูเบญจาด้วยแววตาของพ่อที่ชอบออกคำสั่งเช่นเดิมแม้ในใจจะรู้สึกสงสารลูกก็ตามพูดด้วยเสียงเบาๆรอดไรฟันที่เต็มไปด้วยอำนาจ
“เบญจา...เบญจา...ได้ยินที่ฉันเรียกไหมแกจะมามั่วนอนเป็นอีนังขี้แพ้แบบนี้ไม่ได้ ลุกขึ้นมาสู้...ได้ยินไหมเบญจา ลุกขึ้นมา”
เบญจารู้สึกตัวตื่น ค่อยๆลืมตาขึ้นมอง เห็นเป็นสมคิด
“พ่อ หนูฝันไปใช่ไหม ฝันว่าพ่อมาเยี่ยม”
“ฝันบ้าอะไร ฉันหลอกให้ตำรวจมันพาออกจากคุกมาเยี่ยมแก”
ณัฐเดชกับวรวรรธขมวดคิ้วมอง แต่ไม่ได้ยินเสียงวรวรรธจ้องมอง
“อยากรู้จริงๆครับ ว่าหมอสมคิดกำลังพูดอะไรกับเบญจา”
เบญจามองสมคิดเต็มตา มั่นใจแล้วว่าพ่อมาจริงๆ
“พ่อเป็นห่วงหนู...พ่อมาเยี่ยมหนู...หนูดีใจที่สุดเลย”
เบญจาร้องไห้ออกมาอย่างตื้นตันขณะที่สมคิดเหลือบมองไปเห็นกรรไกรปากแหลมที่พยาบาลวางทิ้งไว้กับสำลีเช็ดแผล ก็ทำเป็นหันหลังโอบกอดเบญจาที่เตียง ถือโอกาสบังไม่ให้ณัฐเดชกับวรวรรธเห็น แล้วคว้ากรรไกรมาอย่างรวดเร็วเบญจาชะงัก
“พ่อ...พ่อจะทำอะไรน่ะ”
“แกคิดว่าฉันจะยอมติดคุกงั้นเหรอ ”
“พ่อคิดจะหนีอีกเหรอ”
“ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว แกก็ต้องไปกับฉันด้วยเราจะออกไปสร้างอาณาจักรมนต์ดำของเราอีกครั้ง ให้ยิ่งใหญ่กว่าเดิม”
สมคิดพูดพลางแทงปลายกรรไกรลงรูกุญแจมือ บิดคลิกเดียวกุญแจก็หลุดออกอย่างง่ายดาย แต่เบญจาจับมือพ่อไว้
“พอเถอะพ่อ อย่าสร้างกรรมให้ใครอีกเลย ยอมรับโทษที่เราก่อกันไว้เถอะ”
สมคิดชะงัก
“ว่าไงนะ...รับโทษงั้นเหรอ ฉันอยากบีบแกให้ตายคามือเดี๋ยวนี้เลยนังเบญจา แกไม่รู้จักคนอย่างพ่อแกเหรอหมอสมคิดยิ่งใหญ่กว่าจะติดคุกได้”
เบญจาจับแขนพ่อไว้
“พ่อจ๋า...ฟังหนูสักครั้งเถอะ พ่อหยุดเถอะ หนูอยากมีพ่อมีชีวิตปกติเหมือนพ่อคนอื่นๆเขาบ้าง หนูอยากเห็นพ่อมีความสุข ไม่ต้องมานั่งคิดแก้แค้นใคร”
“นังลูกเนรคุณ นี่แกคงถูกพวกไอ้ติณห์ไอ้ญาณินมันล้างสมองซะแล้ว งั้นแกก็นอนรอติดคุกไปเถอะ ฉันจะไปของฉันคนเดียว สู้คนเดียว แล้วกลับมาล้างแค้นมันทุกคนอีกครั้ง”
สมคิดใช้สองมือกำกุญแจมือไว้ ปิดไม่ให้เห็นไว้ไขออกแล้ว หันเดิน แต่เบญจาโผกอดหลังสมคิดไว้
“พ่อ เบญจาหนูกราบล่ะ พ่ออย่าทำ พ่ออย่า...”
“ปล่อยกู ไม่มีใครห้ามกูได้หรอก”
สมคิดสะบัดตัวเบญจาออกอย่างแรง เบญจาที่อ่อนแรงล้มหงายลงไปบนเตียงสมคิดรีบเดินออกจากประตูไป
ทันทีที่สมคิดออกมาจากห้อง วรวรรธกับณัฐเดชก็รอบคอบเดินเข้ามาตรวจดู
“ล่ำลาลูกสาวเรียบร้อยแล้วนะผมจะพาคุณกลับเข้าเรือนจำ คงไม่ได้เจอหน้าลูกสาวอีกนาน”
“แต่ก่อนจะไป ขอผมเช็คดูกุญแจมือให้เรียบร้อยซะก่อน”
วรวรรธเดินเข้าไปหาแต่แล้วต้องตะลึงกุญแจมือร่วงลงที่พื้น
“ห่ะ”
แต่สมคิดไวกว่ากำกรรไกรที่ติดมือขึ้นมา ปรี่เข้าล็อคคอพยาบาลที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“หยุดนะหมอสมคิด จะทำอะไร”
ณัฐเดชกับวรวรรธต่างชักปืนออกมาพร้อมกัน
“แกนั่นแหละหยุด ไม่งั้นนางพยาบาลนี่ตาย หลีกไป”
สมคิดล็อคคอพยาบาลใช้กรรไกรจี้คอพาเดินถอยออกจากหน้าICUไปอย่างช้าๆณัฐเดชกับวรวรรธถือปืนค่อยๆตามไป...เบญจาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
“พ่อ...อย่า”
เบญจาตัดสินใจพยายามฝืนร่างกายตัวเองลุกขึ้นจากเตียง แล้วร่วงจากเตียงๆทั้งๆที่เสียบสายออกซิเจนและน้ำเกลืออยู่
“โอ๊ย”
เบญจาฟุบอยู่กับพื้น
ติณห์ญาณิน ไตรรัตน์ สุคนธรสตกใจเมื่อเห็นสมคิดจี้พยาบาลเดินมาโดยมีณัฐเดชและวรวรรธตามสมคิดขู่
“พวกแกหลีกไปให้พ้น ไม่งั้นนังพยาบาลนี่คอทะลุ”
“คุณจะทำอะไรอีก”ญาณินถาม
“ที่แล้วมาคุณยังทำผิดไม่พออีกเหรอ” สุคนธรสเตือนๆ
สมคิดตวาด
“หุบปากทั้งคู่เลยนังแม่มด คิดจะจับกูขังเดี่ยวงั้นเหรอฮ่ะๆ ฝันไปแล้วมึง”
ไตรรัตน์ส่ายหน้า
“ว่าแล้วไงไอ้หมอสมคิด แกมาเพราะมีแผนไม่ได้รัก ไม่ได้ห่วงลูกจริงๆหรอก”
สมคิดตะคอก
“กูบอกให้ถอย อยากเห็นนังนี่ตายใช่ไหม”
ติณห์เดินทื่อเข้าไปหาสมคิดทันที มั่นใจว่าสมคิดไม่กล้าแทงตัวประกันแน่สมคิดทำเงื้อเหมือนจะแทง ติณห์ตัดสินใจเข้าจับแขนข้างที่ถือกรรไกรของสมคิดไว้ญาณินตกใจ
“ติณห์”
สมคิดสะบัด
“ปล่อยกู”
ณัฐเดชเลยเข้าชาร์ตดึงพยาบาลออกจากมือสมคิดไปได้ ไตรรัตน์เข้าช่วยจับล็อคสมคิด
ขณะที่กำลังตำรวจก็ชักปืนพร้อมจะยิงวรวรรธรีบห้าม
“อย่ายิง...อย่ายิง...อย่า”
สมคิดต่อสู้ดิ้นรนสุดกำลัง จนติณห์ ไตรรัตน์ วรวรรธณัฐเดชเจ็บตัวไปตามๆกันเบญจาออกมาจากห้อง
“พ่อ...หยุดเถอะพ่อ”
ญาณินหันไปตกใจ
“เบญจา ออกมาทำไม”
“พ่อ...หนูเกิดมา ทำให้แม่ตาย แล้วพ่อก็เอาหนูไปให้คนอื่นเลี้ยง ทุกที ที่พบกัน ก็คือ พ่อมา รับหนู จากอาจารย์ไศยเวทคนนึงเอาไปฝาก ให้เรียนต่อ กับอาจารย์อีกคน หมอผีในประเทศต่างๆ บอกว่าหนูมีพรสวรรค์ หนูต้องยิ่งใหญ่ แล้วนี่หรือสิ่งที่หนูได้รับ”
สมคิดหันมาตะโกนบอก
“เบญจาแกต้องยิ่งใหญ่ เดี๋ยวแกก็หาย ฉันจะไปตามพวกอาจารย์ของแกมาช่วยแก”
“พวกอาจารย์ของหนูถูกหนูฆ่าตายไปหมดแล้ว ไม่เหลือใครจะมาช่วยหนูแล้ว”
สมคิดอึ้ง
“อะไรนะ”
“เพราะหนูต้องการจะยิ่งใหญ่ที่สุดหนูก็เลย ฆ่าทุกคนที่จะมาปราบหนูได้จนไม่เหลือสักคน ไม่มีใครอีกแล้ว พ่อ”
“ไม่จริง”
“จริงสิหนูไม่เคยรักใคร ไม่เคยนับถือเคารพใครไม่เคยไว้ใจใคร จิตใจหนู มีแต่ไฟ แล้วก็ความเกลียดชังหนูต้องการใหญ่ที่สุด มีอำนาจมากที่สุด บังคับพวกปีศาจได้ ด้วยอาคมที่เหนือกว่า พวกมัน จึงหาโอกาสจะฆ่าหนูมันคงรอเวลา ให้หนูพลาดแล้วนี่ไงจ๊ะพ่อสิ่งที่หนูได้รับ”
“ไม่”
“เวรกรรมทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากกระกระทำของพ่อ หนูขอรับไว้เองคนเดียวทั้งหมด...เอิ้ก...พ่อ...ขอให้หนู...เป็นคนสุดท้ายที่ต้อง...รับ...กรรม”
แล้วเบญจาก็แน่นิ่งไปสุคนธรสตกใจ
“เบญจา”
สุคนธรสกับญาณินรีบเข้ามาดูเบญจาญาณินเข้าไปดูอาการ
“เบญจา...ไม่หายใจแล้ว...เบญจาตื่นซี...ตอบฉัน”
สุคนธรสหน้าเครียด
“ไม่มีประโยชน์หรอกญิน เบญจาจากไปแล้ว หมอสมคิดลูกสาวคุณตายแล้ว”
“เบญจา...ไม่...ไม่...เบญจา พ่อรักลูก...ลูกคือความหวังเดียวของพ่อ ไม่มีลูกแล้ว พ่อจะกลับมายิ่งใหญ่ได้ยังไง”
สมคิดจะวิ่งเข้ามาหาเบญจา แต่ถูกตำรวจจับล็อคไว้สมคิดได้แต่มองร่ำร้องเรียกหาเบญจา
“หมดแล้ว หมดแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...ลูก...ลูก...อย่าทิ้งพ่อ”
ติณห์ ไตรรัตน์ วรวรรธอึ้งมองมาที่ร่างแน่นิ่งของเบญจาในอ้อมกอดของญาณินพยาบาลกับหมอวิ่งกันวุ่นหาทางช่วยเบญจาให้ฟื้นแต่ไร้หนทางญาณินร้องไห้สงสารเบญจาที่ต้องมาพบจุดจบแบบนี้
เช้าวันใหม่...สุคนธรสถือธูปกำมือหนึ่งยกจรดหน้าผาก ทำพิธีอัญเชิญเจ้าที่องค์ใหม่ มีส้มที่เอามาเซ่นไหว้หน้าศาลคนอื่นๆกำลังรอลุ้นโกลเดนเบบี๋พนมมือภาวนา
“ขอให้เจ้าที่คนใหม่ นิสัยดีๆด้วยเถอะ สาธุ”
สุคนธรสกราบไหว้ทุกทิศทาง
“ขออัญเชิญเทพยดา เทพาอารักษ์ ผีปู่ผีย่า ผู้ปกปักษ์รักษา หากเมตตาบริษัทซิกส์เซ็นส์...ขอเชิญมาอยู่ร่วมกันมาคุ้มครองบริษัทของเราให้สุขสงบและปลอดภัยด้วยเถอะค่ะ”
สุคนธรสเอาธูปไปปักทันใด เกิดลมพัดมาวูบหนึ่ง ที่ด้านหน้าบริษัทเจ้าที่ที่ถูกส่งมาประจำที่บริษัทซิกส์เซ้นส์ เดินมาท่ามกลางกระดาษเงินกระดาษทองที่โปรยมาจากฟ้า สวยงาม ระยิบระยับประตูรั้วบริษัทถูกเปิดออกเพื่อต้อนรับ เจ้าที่เดินเข้ามาทุกคนตะลึง ทึ่งใบหน้าของเจ้าที่คนใหม่ ซึ่งหน้าตาเหมือนเจ้าที่คนเดิมเป๊ะๆ แต่แต่งชุดจิ๊กโก๋ๆทุกคนโพล่งออกมาพร้อมกัน
“เจ้าที่”
เจ้าที่สำเนียงจิ๊กโก๋มากๆ
“พวกนาย เห็นเราด้วยหรอ”
โกลเดนเบบี๋เข้ากอด
“ดีใจจังเลยที่เจ้าที่ไม่เป็นอะไร เย้ๆ”
เจ้าที่แกะโกลเดนเบบี๋ออก
“เดี๋ยวๆ เราไม่ได้รู้จักกันกรุณาอย่าตีสนิทเรียกลงเรียกลุงพวกนายต้องเรียกเราว่าลูกเพ่”
กรรัมภาแปลกใจ
“ลูกเพ่...ที่แปลว่าลูกพี่ของพวกจิ๊กโก๋น่ะเหรอ”
“ท่านเจ้าที่...”
ญาณินยังพูดไม่ทันจบเจ้าที่รีบแทรก
“ลูกเพ่...”
ญาณินจำใจต้องเรียกมาสเตอร์
“ค่ะ ลูกเพ่จำพวกเราไม่ได้จริงๆเหรอ”
“เราพอจะเข้าใจพวกนายเจ้าที่ที่เคยอยู่ที่นี่ ก็รูปร่างหน้าตายังงี้ช้ะ”
ทุกคนพยักหน้า
อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 24 วันที่ 18 พ.ย. 56
บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ