อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20/3 พ.ย. 56
สมุนอีกสองคนเห็น เล็งปืนมาจะยิง แต่ไตรรัตน์โผล่มายิงพวกมันร่วง แล้ววิ่งเข้าไปหาพงอินทร์กับกรกฎ
“พระเอกมาช่วยแล้วเว้ย”
ไตรรัตน์กระโจนเข้าไปเจอลูกถีบกรกฎเข้าที่ท้อง ถึงกับร่วงลงไปจุก
“อ๊า”
กรกฎกำลังงัดปืนกับพงอินทร์หันมาหัวเราะเยาะ
“เจอกันคราวที่แล้ว โดนกระทืบยังไม่หลาบอีกเหรอวะ”
“เออเผอิญเป็นคนดื้อด้าน วันนี้ฉันเลยมาล้างตา”ไตรรัตน์โต้
พงอินทร์ใช้หัวโขกไปที่หัวกรกฎ โป๊ก! แต่ต้องเจ็บร้องลั่นเอง
“อ๊าก…กะบาลหรือครกวะเนี่ยะซี๊ด”
กรกฎไม่เจ็บแถมหัวเราะร่วน ไตรรัตน์เลยพุ่งเข้ามาช่วยพงอินทร์ ถีบกรกฎอย่างแรง
ตำรวจอารักขาผู้การกับสาโรจน์มาที่รถอย่างทุลักทุเล เพราะมีสมุนสมคิดโผล่มายิงขวางเป็นระยะ จนตำรวจอารักขาอีกคนถูกยิงดับ กว่าจะพาผู้การมาถึงรถที่มาจอดรอได้
พอส่งผู้การกับรองสาโรจน์ขึ้นรถได้ ตำรวจอารักขาทั้งสองก็ไม่ไปด้วย ปิดประตูสั่งให้คนขับรีบออกรถไปทันที
“รีบพาผู้การไปเลย ไปๆ”
พอรถแล่นออกไป ตำรวจทั้งสองก็ถูกสมุนสมคิดโผล่มายิงดับทันที
จุนจีพาณัฐเดชซิ่งมอเตอร์ไซด์มา...เขาจับแอนด์รถมือเดียว อีกมือยิงสมุนของสมคิดไปหนึ่ง ขณะที่ณัฐเดชก็ยืนเกาะไหล่จุนจียิงเก็บไปอีกหนึ่งพลางสั่ง
“รถผู้การอยู่นั่น ตามไปเร็วจุนจี”
จุนจีซิ่งมอเตอร์ไซด์ตามรถไปทันที
ภายในรถ…ผู้การนั่งอยู่เบาะหลังกับสาโรจน์พลางเหลียวมองไปที่กระจกหลัง เห็นรถพาตัวเองห่างออกมาจากที่เกิดเหตุแล้ว แต่ในฐานะหัวหน้าผู้การยังห่วงสถานการณ์ ผู้คนและลูกน้อง เลยหันมาจับไหล่คนขับ
“หมวดกิตขับเลี้ยวอ้อมสวนสาธารณะไปนะ ผมจะทิ้งลูกน้องกับประชาชนให้ไอ้สมคิดมันฆ่าเหมือนผักเหมือนปลาไม่ได้ ผมเป็นผู้การ ผมจะเอาตัวเองรอดคนเดียวไม่ได้”
“หึๆ แล้วใครบอกว่าผู้การจะรอด” สมุนสมคิดเย้ย
ผู้การมองหน้าคนขับที่สะท้อนจากกระจกมองหลัง
“แกไม่ใช่ลูกน้องฉัน หมอสมคิดส่งแกมาใช่ไหม”
ผู้การจะยกปืนในมือจี้หัวมัน แต่ต้องชะงักเมื่อพบว่ามีปืนกระทุ้งมาจิ้มเอวตัวเอง ผู้การหันไปมองข้างๆ เห็นสาโรจน์ถือปืนจ่ออยู่ด้วยสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปไม่ต่างกับวายร้าย
“รองสาโรจน์นี่คุณ...”
“หุบปากแล้วอยู่เฉยๆ”
สาโรจน์แย่งปืนไปจากมือผู้การ
“นี่คุณร่วมมือกับพวกมันงั้นเหรอ คุณทำไปได้ยังไง คุณต้องการอะไร”
“ไม่น่าถามโง่ๆ เป็นถึงระดับผู้การ แค่นี้ก็อ่านเกมไม่ออกเหรอ ว่าฉันต้องการอะไร แล้วไอ้สมคิดมันต้องการอะไร”
สาโรจน์ตวาดใส่หน้า ผู้การขบกราม รู้ทันที
“ทำไมนะ ระดับความสามารถและสติปัญญาของท่านรองถึงไม่สูงเท่าความอิจฉาตาร้อนที่มีอยู่ ไม่งั้นท่านรอง คงได้เป็นผู้การแทนผมไปนานแล้ว ฮ่ะๆ”
สาโรจน์โกรธ หน้าแดงชาราวถูกตับ เงื้อมือที่ถือปืนตบแต่ผู้การคว้าข้อมือไว้ ปล้ำยื้อแย่งสู้กันที่เบาะหลัง
“เวรเอ้ย เสือกมาฟัดกันในนี้” สมุนหงุดหงิด
จุนจีซิ่งมอเตอร์ไซด์พาณัฐเดชตามรถมาทันขี่ขึ้นมาตีคู่ผู้การกำลังสู้กับสาโรจน์อยู่เบาะหลังตกใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่รู้ว่าต้องหยุดรถให้ได้ก่อน
“แซงขึ้นไปจุนจี บอกให้มันหยุดรถ” ณัฐเดชบอก
จุนจีเร่งเครื่องขึ้นมาตีคู่ด้านคนขับ
“จอดรถ...จอด” จุนจีร้อง
“บอกให้จอด” ณัฐเดชตะโกน
สมุนสมคิดไม่จอด กดกระจกลงยิงใส่ทั้งคู่ จุนจีต้องชะลอความเร็วหลบกระสุนณัฐเดชจะยิงสวนแต่ไม่กล้ายิงกลัวจะทำให้รถคว่ำเกิดอุบัติเหตุได้
ในรถสมุนรีบวางปืน คว้ามือถือกดโทรหาสมคิดเสียงมือถือสมคิดดังขึ้นขณะที่ถูกติณห์กับวรวรรธจ่อปืนคุมตัวไว้ สมคิดจะล้วงมือถือขึ้นมา แต่วรวรรธเล็งปืนขู่
“อย่าคิดแม้แต่ขยับ”
“อะไรกันหมอ ไหนๆก็จะจับฉันเข้าคุกอยู่แล้ว ขอรับโทรศัพท์สั่งเสียหน่อยเถอะน่า”
วรวรรธหันไปมองติณห์ติณห์พยักหน้าบอกให้อนุญาต
“อยากรับก็รีบรับเข้า แล้วจะได้พาไปส่งโรงพัก” ติณห์จ้องหน้า
“จะไม่ลืมพระคุณอย่างสูง ฮ่ะๆ”
สมคิดล้วงมือขึ้นมากดรับพร้อมเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ติณห์กับวรวรรธได้ยินด้วย
“ฮัลโหล ว่าไง”
“ตอนนี้ไอ้ผู้การมันขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว”
ระหว่างฟังไป มือข้างถูกยิงที่เปื้อนเลือดของสมคิดปล่อยรีโมตที่เป็นมือถืออันเล็กๆร่วงลงจากแขนเสื้อมากำไว้
“ไอ้ณัฐเดชกับไอ้นักร้องเกาหลีกำลังขี่มอร์เตอร์ไซด์ไล่กวดผมอยู่ นายจะให้ไปจอดรถบึ้มมันตรงไหน” สมุนถาม
ติณห์กับวรวรรธได้ยินก็ตกใจ ขณะที่สมคิดยิ้มสะใจตอบไป
“แกขับต่อไปเรื่อย ให้จอดที่ไหน แล้วฉันจะโทรบอก”
สมคิดพูดเสร็จก็ปล่อยมือถือร่วงลงตกแตก แล้วชูรีโมตในมือขึ้น
“รู้ไหม...นี่อะไรรีโมตระเบิดไง ฮ่ะๆ”
“นี่แกคิดจะวางระเบิดผู้การเหรอ”วรวรรธตกใจ
“อ่ะๆ อย่าเข้ามาน้า เค้าเตือนล่ะน้า แค่เค้ากดปุ่มโทรสีเขียวนี่ รถคันนั้นจะบึ้มเป็นจุลไปทันทีแล้วไม่ใช่แค่ผู้การที่จะตายไอ้ตำรวจเพื่อนแกกับไอ้นักร้องเกาหลีก็จะแหลกเป็นหมูสับไปด้วย พรุ่งนี้ผลงานของป๋าสมคิดจะต้องกลายเป็นข่าวใหญ่ดังไปทั่วโลก ฮ่ะๆ”
“son of a bitch” ติณห์โมโห
“ด่าป๋าเหรอ งั้นป๋ากด” สมคิดขู่
“อย่า” วรวรรธขอร้อง
“ถ้าไม่อยากให้ผู้การกับเพื่อนแกตายก็วางปืนลง วางเซ่” สมคิดตวาดสั่ง
ติณห์กับวรวรรธจำเป็นต้องวางปืนลงที่เท้าอย่างช้าๆสมคิดเข้าไปเตะปืนทิ้ง แล้วฉวยจังหวะล็อคคอติณห์เอาไว้
“เฮ้ย แกจะทำอะไร”
วรวรรธจะขยับเข้าไปช่วย แต่สมคิดปล่อยมีดสปริงออกมาจากแขนเสื้อทิ่มคอติณห์เอาไว้ทำเอาวรวรรธชะงัก
“ไอ้อ่อนหัดเอ้ยป๋าน่ะเจ็บใจตัวเองมาก ที่เคยพลาดท่าให้พวกแกจับถอนขน เอ้ย...ถอนของ แต่ป๋ายังดวงดีที่ไม่ตาย แต่พวกแก...ไม่ดวงดีขนาดนั้น”
สมคิดพูดพลางกดมีดที่คอติณห์ วินาทีนั้นติณห์หลับตาลงรวมรวมสมาธิเข้าญาณไปทันที
“อย่า...หมอสมคิด...อย่า” วรวรรธขอร้อง
วรวรรธจะเข้าไปขวาง แต่สมุนคนหนึ่งโผล่มายิงวรวรรธไปหนึ่งนัดเข้าที่สีข้างล้มลงมันจะเข้ามายิงซ้ำ แต่วรวรรธพุ่งเข้าชนมัน ต่อยอัดๆมันจนสลบ แต่ตัวเองก็นอนเจ็บเสียเลือด
จุนจียังคงขี่มอเตอร์ไซด์พาณัฐเดชซ้อนตามรถผู้การ อย่างไม่รู้จะจัดการยังไงดี ขณะที่ผู้การปล้ำสู้กับสาโรจน์เบาะหลัง สามารถสับศอก อัดเข้าคอ ต่อยสาโรจน์จนสลบเหมือดลงได้ แล้วโผตัวไปที่คนขับ จับล็อคคอมัน อีกมือดึงเบรกมืออย่างแรง รถหมุนเคว้ง ฟาดใส่มอเตอร์ไซด์จุนจีต้องเบรกรถหลบ ทำให้รถเสียหลักไถลลงข้างทาง จุนจีกับณัฐเดชกลิ้งลงจากรถขณะที่รถผู้การพุ่งลงพงหญ้าข้างทาง
ณัฐเดชกับจุนจีเห็นอย่างนั้นรีบวิ่งไปที่รถณัฐเดชพุ่งไปคว้าตัวผู้การที่นอนมึนเจ็บแต่สมุนสมคิดที่ฟุบอยู่พวงมาลัยลุกขึ้นมาจ่อปืนจะยิงทั้งคู่ จุนจีเพิ่งเข้าไปกอดปล้ำแย่งปืน พลางตะโกน
“พี่ณัฐพาผู้การออกไปก่อนเร็ว ผมจัดการมันเอง”
ณัฐเดชประคองร่างผู้การที่มึนหมดสภาพลงจากรถไปทุลักทุเล
สมคิดกดมีดลงคอติณห์ มืออีกข้างก็ทำท่าจะกดระเบิด
“พวกแกตายพร้อมๆกันเถอะ”
“อย่า”
วรวรรธพยายามยันตัวลุกขึ้น จะเข้าไปห้าม แต่ก็ทรุดลงเพราะแผลที่โดนยิงเลือดออกมาก สมคิดกดโทรศัพท์...
เสียงมือถือดังขึ้นที่ระเบิดท้ายรถณัฐเดชพยุงผู้การออกห่างมาจากรถแล้ว ต้องหันกลับไปมองที่รถเมื่อได้ยินเสียงมือถือดังเพราะจุนจียังอยู่ในรถ แต่ตอนนี้ไม่เห็นตัว ประตูด้านคนขับปิดอยู่ รู้แต่ว่าจุนจีฟัดกับสมุนสมคิดอยู่เบาะหน้า
“จุนจีออกมาจากรถ...ออกมา...จุน....” ณัฐเดชร้องบอก
บึ้ม! ไม่ทันจะพูดจบ รถก็ระเบิดขึ้น ลูกไฟแดงวาบพุ่งขึ้นพร้อมเศษรถที่กระเด็นกระจัดกระจายณัฐเดชกับผู้การกระโจนหลบลงกับพื้น แล้วนอนมองไปที่ซากรถที่ไฟไหม้อย่างช็อค
ณัฐเดชตะโกนอย่างตกใจ
“จุนจี”
ติณห์ที่ยืนหลับตาถูกสมคิดกดมีดลงมิดคอ
“คุณติณห์” วรวรรธร้องเรียก
สวนสาธารณะอีกมุมหนึ่งพงอินทร์กับไตรรัตน์กำลังถูกกรกฎอัดเสียน่วมสะบักสะบอม ล้มลุกคลุกคลาน
ทางด้านห้าสาวที่พาเบญจามารักษาที่โรงพยาบาลอีกแห่ง และตัวเองก็กำลังทำแผลที่สะบักสะบอมจากโรงพยาบาลร้างเหตุการณ์ที่เป็นตายเท่ากันของหนุ่มๆ ทั้งห้าสาวรับรู้ได้
สมคิดหัวเราะลั่น คิดว่าทุกอย่างสำเร็จแล้ว
“ฮ่ะๆ รถก็บึ้ม ไอ้ฝรั่งนี่ก็ตายสุดท้ายป๋าก็ยังเป็นป๋า...ป๋าคือผู้ชนะ”
วรวรรธนั่งพิงเสามองหมออาลัย คิดว่าทุกอย่างคงเป็นไปตามที่สมคิดพูดแต่แล้วสมคิดต้องชะงัก เมื่อรู้สึกว่าติณห์ที่ตัวเองกำลังจับล็อคเชือดคามือเหมือนจะหายไปทั้งๆยังเห็นตัวอยู่
“แกไม่ชนะหรออสมคิด”
สมคิดมองอีกทาง เห็นจิตโปร่งใสของติณห์
“แกถอดจิตได้เหรอไอ้ฝรั่ง” สมคิดตกใจ
“ยูเซอร์ไพร้ส์เหรอหรือว่าเสียดาย ที่ครั้งหนึ่งยูก็เคยถอดจิตได้ เคยมีวิชาของดีติดตัว เป็นที่น่าอิจฉา แต่ตอนนี้ของดีพวกนั้นได้ทิ้งยูไปหมดแล้ว เพราะความชั่วที่ยูก่อเอาไว้”
“หุบปาก” สมคิดตะโกน
สมคิดก้มลงมอง เห็นกายหยาบของติณห์นั่งอยู่ที่พื้นตรงหน้า เลยเงื้อมือจะจ้วงแทงแต่จิตของติณห์กลับเข้าร่างอย่างรวดเร็ว ยกแขนขึ้นจับมือสมคิดไว้
“แต่ครั้งนี้จบสิ้นกันเสียที ไอจะไม่ให้ยูทำร้ายใครอีกแล้ว”
ติณห์หักศอกใส่หน้าสมคิดจนผงะออก ติณห์ตามอัดต่อยๆ สมคิดมีฝีมือสวนสู้ติณห์ถูกอัดล้มลง สมคิดตัดสินใจหนี แต่วรวรรธที่นั่งอยู่เตะขาล้มลง ตะครุบเข้าไปปล้ำสู้ ถูกสมคิดเหวี่ยงกระเด็นไป แล้วสมคิดก็ออกไปวิ่งต้องหยุดยืนชะงักเมื่อพบว่ามีตำรวจล้อมกรอบเป็นวงกลมจ่อปืนเข้าใส่
“หยุดนะ ยกมือขึ้น คุณถูกจับแล้ว”
สมคิดขบกรามแน่น แต่จำต้องยกมือยอมจำนนติณห์ประคองวรวรรธลุกขึ้นเดินมายืนมองวาระสุดท้ายอิสรภาพของสมคิด ไตรรัตน์กับพงอินทร์สู้กับกรกฎไม่ถอยแม้จะสะบักสะบอมเต็มทีไตรรัตน์ถูกอัดกระเด็นหงายเก๋งออกมา พงอินทร์พุ่งเอาตัวเข้าชนกรกฎหลังชนต้นไม้
“อ๊าก”
กรกฎสับศอกลงบนหลังพงอินทร์ แต่พงอินทร์ยังจับไว้แน่นไตรรัตน์เหลือบไปเห็นเชือกขนาดใหญ่วางทิ้งอยู่หลังต้นไม้ จึงรีบคว้าไว้ ทำเป็นบ่วงแล้วปรี่เข้าไปรัดขากรกฎ ทั้งสองข้างไว้
“ช่วยกันหน่อยเร็ว ร่างอึดเหมือนควาย ก็ต้องจับล่ามมันเหมือนควาย”
ทั้งคู่จับรัดขากรกฎอย่างลำบาก แล้วไตรรัตน์ก็เหวี่ยงเชือกอีกด้านพาดไปกับกิ่งไม้ด้านบน แล้วพาวิ่งดึงสุดแรง
“อ๊าก” ไตรรัตน์ร้อง
พงอินเข้ามาช่วยดึง เชือกดึงขากรกฎพาตัวขึ้นไปห้อยหัวอยู่บนต้นไม้
“อ๊าก...ปล่อยกู”
ไตรรัตน์กับพงอินทร์ช่วยกันออกแรงดึงเชือกไว้แน่นกำลังตำรวจก็กรูกันเข้ามาพร้อมอาวุธ
“จับเลยครับคุณตำรวจ นี่แหละสมุนมือขวาของหมอสมคิด”
ตำรวจตีวงล้อมกรอบเข้ามาพร้อมเล็งปืนไปที่กรกฎที่คำรามลั่นอย่างโกรธจัด
ซากรถผู้การยังคงมีไฟติดอยู่...ณัฐเดชกับผู้การรีบเข้าไปดูที่รถ
“จุนจี...”
“โธ่...ไอ้นักร้องเกาหลี นี่ต้องมาตายเพราะช่วยตำรวจไทยเหรอเนี่ย ถ้ารู้ว่าแกเป็นคนดีอย่างงี้ ฉันเป็นแฟนคลับแกไปนานแล้ว” ผู้การมองเศร้าๆ
“แล้วนี่...ผมจะกลับไปบอกยัยแก้มยังไงดี จะบอกยังไง” ณัฐเดชเสียใจ
“ ก็บอกว่าปาร์คจุนจี ปลอดภัยดีซิครับ” เสียงจุนจีดังขึ้น
“หะ” ณัฐเดชตกใจ
ณัฐเดชรีบไปดูอีกข้างของซากรถ พบร่างจุนจีนอนจมอยู่ในดงหญ้าคาอีกฝั่งของรถ
“จุนจี” ณัฐเดชเรียกอย่างดีใจ
“จุนจี....นายยังไม่ตาย ฮ่ะๆ ไอ้นักร้องกระดูกเหล็ก ฉันรักแกว่ะ” ผู้การหัวเราะร่า
ทั้งคู่รีบเข้าไปประคองจุนจี
สมคิดกับกรกฎถูกจับใส่กุญแจมือ ตำรวจคุมตัวไปพงอินทร์กับไตรรัตน์เดินกอดคอกันสะบักสะบอมไป
ติณห์ยืนจับมือวรวรรธที่นอนอยู่ในเปลให้เจ้าหน้าที่แบกไป ขึ้นรถพยาบาล ทางด้านณัฐเดชกับผู้การเดินประคองจุนจีห่างออกมาจากซากรถที่ระเบิด
สมคิดนั่งอยู่ในรถคุมผู้ต้องหา มองผ่านลูกกรงออกมาอย่างคอตก รถแล่นห่างออกไป
กรรณาประคองพงอินทร์เดินมาที่บ้าน โดยก้องฟ้าเดินถือหลอดยาทาแก้ฟกช้ำตาม
“เกิดมาในชีวิต ไม่เคยบู๊อะไรขนาดนี้” พงอินทร์บ่น
“ที่หลวมตัวทำลงไป เพื่อพี่กรรณใช่ไหมพี่โจ้” ก้องฟ้าถาม
“ก็ใช่น่ะซิ เหมือนโดนผีสาวเข้าสิง ทำไรไม่รู้ตัว”
พงอินทร์พูดพลางทำเนียนซบไหล่โอบเอวกรรณาพลางแอบหันมายิ้มยักคิ้วให้ก้องฟ้า กรรณายังทำเฉย ใจแข็งอยู่ก้องฟ้าอยากให้พี่สาวเป็นแฟนกับพงอินทร์อยู่แล้วรีบยกนิ้วหัวแม่โป้งสนับสนุน
“อ๊าๆเจ็บมากเลย เจ็บจะตายอยู่แล้ว มีใครเห็นใจบ้างเนี่ย” พงอินทร์ยิ่งออเซาะ
กรรณาทั้งตีมือทั้งผลักหน้าพงอินทร์ออก
“รู้ว่าจะตายแล้วทำไมไม่ยอมอยู่โรงพยาบาล ให้ฉันลำบากลำบนแบกสังขารพากลับบ้านมาทำไม”
“ตอนเด็กๆกินอีโต้เข้าไปหรือไงทูนหัว ปากถึงได้เป็นอย่างงี้ พูดจาหวานๆปลอบใจคนอื่นเป็นบ้างไหมคร้าบ นี่ถ้าผมตายไป คุณคงจุดพลุเลยซินะ”
พงอินทร์ว่าพลางจะจับคาง กรรณาเบือนหน้าหนีแต่ตีหน้าเศร้า
“ใครว่า ถ้านายตายไป ฉันต้อง...ต้องแทบตายตามนายไปเลยล่ะ”
พงอินทร์อึ้งหยุดโอบเอวกรรณาให้หันมา
“คุณว่าไงนะ”
“อุ้ย”
“โฮ้ว..พี่กรรณ เลิกแอนตี้ผู้ชายแล้วเว้ยเฮ้ย แบบนี้นี่เองที่เขาว่าความรักเอาชนะได้ทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่มองโลกในแง่ร้าย”
พงอินทร์ยื่นหน้ามองหน้ากรรณาใกล้ๆ...ซึ้ง
“คุณเสียใจมากขนาดนี้เลยเหรอยัยแว่วเสียงผี ถ้าเราจะต้องจากกัน”
“เอ่อ...ฉันเสียดายมากกว่า”
“เสียดายที่เราคบกันน้อยไปใช่ไหม”
“เสียดายเงินของนายมากกว่าย่ะนายยังไม่จ่ายค่าจ้างสองเท่าให้บริษัทฉันที่ช่วยสืบคดีการตายพี่สาวนาย ตามที่สัญญาไว้เลย ถ้านายตายไป ใครจะจ่ายล่ะจ้าที่รัก”
กรรณาเกาคางพงอินทร์ที่โคตรเซ็ง
“ยัยงก…ยัยเกลือสมุทร”
พงอินทร์ปล่อยมือจากกรรณา เดินงอนเข้าบ้านไป กรรณายืนยิ้มอย่างสะใจสุด
“ด่าไรไม่รู้ ไม่เห็นเจ็บเลย ฮ่ะๆ”
“พี่แก้มใจดำพี่โจ้เค้างอนเข้าบ้านไปแล้วเห็นไหม ผู้ชายดีๆหายากนะพี่”
กรรณาหันมาแว๊ด
“ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้แกเป็นผู้ชาย แกมีสิทธิ์ไรมาสอนฉันเรื่องผู้ชายเข้าข้างกันเหรอ”
“ก็ผมสแกนมาแล้วว่าพี่โจ้ชอบพี่จริงๆอ่ะ ผมเป็นน้องพี่นะ ถ้าไม่ชัวร์ ไม่ฟันธงไม่คอนเฟิร์มผมไม่กล้าสปอยพี่โจ้หรอก”
“ชอบฉันก็ดี…พวกผู้ชายเจ้าชู้ทำผู้หญิงเจ็บช้ำมามากแล้ว ทีนี้ถึงคิวฉันเป็นตัวแทนของผู้หญิงทำผู้ชายเจ็บช้ำบ้างล่ะ”
กรรณาทำเป็นหักนิ้วเดินเข้าบ้านไป
อ่านละคร สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ตอนที่ 25 วันที่ 20/3 พ.ย. 56
บทประพันธ์โดย:ณารา/ร่มแก้ว/ซ่อนกลิ่น/เก้าแต้ม/แพรณัฐ จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 3บทโทรทัศน์ : ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์, สุธิสา วงษ์อยู่, เบญจมาศ ดาลหิรัญรัตน์, ศักดิ์ชาย เกียรติปัญญาโอภาส, โรจนินทร์ และ ณัชชานิษฐ์ จิรรุ่งโรจน์
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2กำกับการแสดง : ตระกูล อรุณสวัสดิ์
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ผลิต : ค่ายชลลัมพี โปรดั๊กชั่น จำกัด
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 แนวละคร : คอเมดี้
สื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 วันเวลาออกอากาศทุกวันศุกร์ -เสาร์ และอาทิตย์ เริ่มเวลา 20.15
ติดตามชมสื่อรักสัมผัสหัวใจ 2 ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ